08-08-2010 om 11:44 geschreven door annemiek

08-08-2010 om 11:15 geschreven door annemiek

28-06-2010 om 14:52 geschreven door annemiek

Wat hebben Hemelvaart en een tombola met elkaar te maken....?

Ogenschijnlijk niets, dit jaar in mijn leven wél.

Onze opendeurdag bij De Lichtbron vzw komt er aan en mijn vrije zondagen worden gewoonlijk in ingevuld met huishoudelijke taken, dus is deze extra dag welkom. Onze feestvergadering valt op 21 mei, dus pinkstermaandag is weer net te laat om onverwachte problemen aan te kaarten.

En wat ook fijn is: de creativiteitsruimte is tijdens het Hemelvaart weekend  4 dagen tot mijn beschikking. Indien het werk uit loopt, hoef ik me niet gestresst te gedragen.

Ik ben daar graag: er hangt een ingetogen en toch vrolijke sfeer, ik kan er een CD’tje spelen, af en toe naar buiten kijken en genieten van het mooie park. Ik kan er een kaarsje aansteken en vraag daarbij om inspiratie en inzicht. Dit jaar heb ik rondom de kaars enkele voorwerpen gezet, een soort tafereeltje gebouwd. Ik denk aan het woord ‘ritueel’. Een woord waar ik me vroeger tegen weerde als een duveltje in een wijwatervat. Ik zag het als een keurslijf, opgelegd door anderen, maar sinds ik door heb, dat elk van ons ook een eigen ritueel kan uitvoeren werkt het bevrijdend en rustgevend.

Ik begin de dozen en zakken uit de kast uit te laden op de tafels. Olimpia komt even buurten en ik geniet daarvan.

Vroeger zou ik me te veel afgeleid voelen. En ook afgeleid zijn.... maar vandaag gaat het me dus goed af.

Later vraagt ze op aandringen van Seppe of ik een boterham wil. Wanneer ik helemaal op ga in iets, vergeet ik te eten. En andermaal voel ik me gelukkig, ik ben nog altijd ontspannen en de boterhammen en koffie smaken. Ons gesprek doet ons deugd. En ondanks dit bezoek en ook ondanks de onderbreking voor het avondmaal thuis

Komt alles diezelfde avond nog af. Deze keer heb ik op een kastplank een traptrede na gebootst.

Vervolgens werd alles terug per trede ingepakt en de dozen genummerd. Moe maar tevreden slaap ik in.

Dat was in de jaren voordien wel anders:

Vroeger zag ik slechts de chaos die zo’n tombola in mij veroorzaakte, ondertussen weet ik dat alles in orde komt. Mijn zelfvertrouwen is gegroeid mijn controledrang (of was dat faalangst?) is bijna verdwenen. Ik heb geleerd uit voorgaande jaren:

Hoe meer ik mezelf vastzette in precisie organisatie, hoe meer elke uitzondering paniek veroorzaakte. Een nummertje kwijt, iets wat kapot viel, weinig contact met de gelukkige winnaars.... een nors gezicht....... ik herinner me mijn gevoel nog levendig: die dag in de chique kamer van het Withof, nu alweer 7 of 8  jaar geleden. Ik werd gevraagd om bij de prijzen te staan, ik had me nog maar nauwelijks geëngageerd met de vereniging, ik durfde niet te weigeren........ ik was verkrampt, ‘hoorde hier niet....’ Een ander had de prijzen uit gestald en ook nog die 4 muren die op me af kwamen.......

Alle doemscenario’s kwamen uit en nachten van met angstwekkende dromen achtervolgden me nog weken erna. Nu was ik dát wel gewoon van mezelf. Zo ging het altijd als ik iets organiseerde. Alsof ik gewoon niet anders kon! Deze gedachte had zich al jaren in me genesteld.

Ondertussen zijn we dus zoveel jaren verder en kreeg de tombola zijn plaatsje op de centrale trap in de hal van onze mooie villa in het park. In het begin nam ik de tombola weer op mij vanuit een soort engagement als vaste vrijwilliger. Ik wilde Simonne en Geneviève daarvan ontlasten en wat nog meer een rol speelde: ik was er van overtuigd, dat er met mij niet samen te werken viel. Dus deze taak op de opendeurdag kwam als geroepen. Ik kon mijn eigen gang gaan, moest met niemand rekening houden en niemand met mij. Ik creëerde mijn eigen wereldje (of zeepbel van veiligheid?) en ging aan de slag. ‘Hopen doet verkopen’ vertelde ik aan Geneviève toen ze me vroeg om artikelen die we te veel hadden niet uit te stallen.

Ze aarzelde, zo had ze het nog niet bekeken. “Nam ik niet te veel hooi op mijn vork?” meende ik in haar ogen te lezen. En ik.... ik straalde meer zelfzekerheid uit dan ik binnenin voelde. Ik voelde me meer verplicht dan geroepen, ik voelde meer wanhoop dan moed. Ik hield me groter dan dit kleine vrouwtje zich voelde. Wat veel werk, wat een chaos..... uiterlijk had ik alles onder controle. Die eerste tombola op de trap was een succes. Onze prijs per lotje hadden we aangepast en vanaf nu had iedereen altijd prijs. Samuel en Joachim, mijn jeugdige topverkopers kon door hun enthousiasme elke portemonnee doen open gaan. Jawel, ik werkte wél samen en het klikte nog ook. Alleen die paniek die ik voelde als ik een nummertje niet vond, het angstzweet brak me uit. Ik kon soms alleen maar een soort troostprijs laten uitkiezen: een balpen, een klak, een zonnebril. En ik bleef piekeren.

Het uitstallen en opruimen pakte ik zelf op. De eerste nacht na de opendeurdag sliep ik dood moe in, pas de volgende nachten droomde ik weer hevig over nummertjes die kwijt waren, ontevreden mensen, spullen die naar beneden vielen.

Het jaar daarop had ik een plan: ik stalde alle prijzen uit in de creativiteit ruimte, plakte overal nummers op en schreef in een schrift alle nummer en bijbehorende prijzen op. Die typte ik dan later thuis over op computer. Nu kon het niet meer mis gaan. Weer nachtmerries: ik had gewoon zo lang op die computer gewerkt, dat ik door slaapgebrek fouten maakte. Ik had ze wel recht gezet, maar in mijn dromen ging het weer fout.

Ook verzamelde ik tekstjes om bij de nummertjes in de envelop te steken. Op die manier hoopte ik een meerwaarde te geven, zelfs als de prijs tegen viel. Weer veel werk op de computer, nog meer slaapgebrek, weer veel dromen. Wat haalde ik toch allemaal uit?

Op die opendeurdag gingen er weer nummertjes verloren. Achteraf bleek dat er soms een nummertje van de ene prijs aan de andere was geplakt tijdens het inruimen van de dozen.

Ik vond ze tijdens het opruimen, mijn opzet was andermaal mislukt. En weer had ik het gevoel dat ik er niets van terecht bracht. Vooral het idee, dat in mij leefde, over de indruk die ik maakte op de winnaars. Ik was een prutser die zich groot hield. Ik wist wel dat wie niets doet, niets verkeerd doet. Ik wist wel, dat ik elke keer weer bij leerde. Ik wist ook wel dat er niet zoveel mensen in mijn schoenen wilden staan. Ik vreesde daardoor niet dat ik aan de kant zou worden geschoven. Aan de andere kant wist ik dan weer niet of ik werkelijk gelukkig was dat niemand me aan de kant schoof. Wat een strijd......wat een twijfel aan mezelf.

Dat dubbele gevoel werd ook nog versterkt door mijn kijk op het inzamelen van de prijzen.

Ik voelde me letterlijk een bedelaar. Ik ben zelf zelfstandige, ik zie soms mensen bij mij om prijzen vragen die ik anders nooit zag en nu verkeerde ik in dezelfde situatie. In Wijnegem winkel ik niet, men kent me niet, want ik woon in Schoten. In Schoten heeft men niets van doen met een vereniging in Wijnegem. Collega zelfstandigen die ik ken, konden me dan weer niets weigeren, maar ook dat voelde niet ok. Gelukkig kwamen er veel prijzen binnen van vrijwilligers en bezoekers van de vereniging en na verloop van tijd kreeg ik een neus voor ‘koopjes’. Dat voelde eventjes wat beter, maar toch bleef er iets knagen.

Ik bleef wat aanmodderen, maar wat betreft de uitstalling van de tombola, de nummering en de verdwenen nummertjes, daar ben ik dan toch in geëvolueerd. Lijsten maak ik niet meer. Hier en daar plaats ik cadeautjes zonder nummer, want een missertje is blijkbaar onvermijdelijk bij meer dan 500 prijzen. Nu haal ik dan toch zonder aarzelen iets boven en zelden heb ik nog een gevoel dat ik faal. Ik voel ook geen verschil meer tussen mijn uitstraling en mijn innerlijke gevoelswereld. Sinds vorig jaar helpt mijn nichtje Veerle lotjes verkopen en prijzen uitreiken. Ze is en natuurtalent, ik ben natuurlijk niet onpartijdig, maar ik ben er echt gerust in. Mijn nachtmerries zijn ook sinds vorig jaar verdwenen.

Om nu nog eventjes terug te komen op het dubbele gevoel bij het inzamelen van de tombola prijzen. Dit jaar ben ik er nog eens bij blijven stil staan. Ik dacht: enthousiasme werkt aanstekelijk, want kinderen verkopen zo goed lotjes, omdat ze er helemaal voor gáán. Dan kan ik dat toch ook toepassen? Als ik met meer enthousiasme vertel, over mijn engagement als vrijwilliger, over mijn organisatie van de tombola, over mijn verhaal bij ieder cadeau, over mijn al dan niet gewenste vermelding van de gulle schenker. Als ik op een natuurlijke manier uiting geef aan mijn wensen of vertel dat elk cadeautje welkom is, dan komen ze toch vanzelf op de trap terecht? Binnen in mij vibreert het. Ik denk dat ik gevonden heb, wat me ontbrak: Dat is geloof in mezelf.

Alweer winst, alweer zit De Lichtbron er voor tussen en alweer ben ik dankbaar.

Wie heeft er tombola prijzen voor onze vereniging? Wij verzamelen ze het hele jaar door, de eerste heb ik al ontvangen, zomaar zonder er om te vragen, maar omdat ik blijkbaar aanstekelijk vertelde over onze opendeurdag,, grappig hè.

Ik knoopte lang geleden een songtekst in mijn oren:“Doe alles wat je doet met hart en ziel” en het resultaat mag er zijn. Ik denk dat dit ook geldt voor andere handelingen waar ik oorspronkelijk niet echt achter stond. Eens ik me er echt voor inzet, wordt de last lichter en de lust groter.

08-06-2010 om 00:00 geschreven door annemiek

28-01-2010 om 21:38 geschreven door annemiek

Onze Nieuwjaarsbrunch

Tijdens onze vrijwilligersvergadering rees de vraag, hoe ver we stonden met de organisatie van de Nieuwjaarsbrunch......... en ik had er geen antwoord op. Wat viel er te organiseren? De affiche was toch gedrukt, de lijst voor de deelnemers lag toch te wachten om ingevuld te worden? Ik was werkelijk nog niet ‘aangekomen’ in De Lichtbron, zoveel was duidelijk. Mijn laatst bijgewoonde vergadering vond plaats in november, mijn contact met de andere Lichtbronners was miniem geweest...

Ok, de brunch dus, ehm, wanneer de lijst gewoonlijk op donderdagavond voor de brunch door ons wordt bekeken, zien we wat er eventueel nog te kort is. Enkele vrijwilligers hebben nog niets genoteerd en die overleggen dan wie wat van het ontbrekende voedsel meeneemt. Zo komt het alle jaren in orde.

Maar ik was simpelweg vergeten om over de dag zelf te overleggen. Hoe gaan we het aanpakken, kan de voorbereiding al een dagje eerder, of zelfs vrijdag? Dit bleek niet het geval, dus moesten we wat vroeger dan gewoonlijk arriveren om de tafels te dekken en alles wat er bij komt kijken in goede banen te leiden. Eerlijk gezegd, ik heb en krijg daar nooit zicht op en vroeger was dat zelfs een reden om minstens een nacht wakker te liggen. Ondertussen heb ik een groot vertrouwen in de goede gang van zaken. Misschien maak ik me het wat te gemakkelijk en reken ik te veel op de andere vrijwilligers, maar ik herinner me de jaren dat ik ‘verdronk’ in planning en ‘niet te doen’ was voor diegene met wie ik samen werkte. Dus we spraken af: zondagmorgen 9 uur........

En daar liet ik een persoonlijke steek vallen, maar ik heb er geen spijt van. Mijn agenda-gsm vertelde me dat ik om 8 uur present moest zijn en ik heb nogal een uitgebreid ochtend ritueel, dus ging diezelfde gsm ‘s morgens om 6 uur af. Goed gezind stond ik op, maakte me een warme kop honing/kaneel thee, stond wat te bekkentrekken voor de spiegel en trok een osho-tarot-dagkaart die ‘overvloed’ betekende. Hé, wat toevallig, de brunch draait altijd om overvloed voor iedereen, tof.

Plasje gepleegd, tandenpoetsen, gewassen, beetje make-up, aankleden, haar geborsteld, regenboog-kleur accessoires aan en naar beneden.

Hond geflodderd, vogelvoedertafel gevuld, hond eten gegeven, spitkooltje fijn gesneden, quiches ingepakt, wasmachine gevuld.........., mijn gsm zegt: “het is tijd!”

Weinig verkeer onderweg, oops, “kben vergeten te eten”, schiet het door mijn hoofd, nou ja, dat haal ik vanmiddag wel in.

En daar sta ik dan in de villa om 8 uur en er is nog niemand............ dan heb ik nog tijd om de auto weg te zetten....... 10 na 8 nog niemand.........eh........twas om 9 uur, slimmeke.

Ik maak een wandeling in het park, bekijk de villa van alle kanten, hoor de vogeltjes fluiten en de eenden snateren en ik sta boven op de heuvel te genieten. Kdoe mijn ogen dicht en begin mijn favoriete meditatie. Ik stel me voor als een pop aan een touwtje, bewegend in de lichte wind. Me bewust van elke beweging die mijn lichaam maakt. Het is al lang geleden dat ik dit heb gedaan.

Tegen 9 uur ben ik terug en trek ik andere schoenen aan (hoe kwam ik daar nou bij, om die in een opwelling mee te nemen?) want de zwarte zitten onder de modder.

De anderen komen binnen stromen en we beginnen er aan. Geleidelijk verandert de hal in een chique eetgelegenheid en alles is klaar tegen half 11 wanneer de gezamenlijke meditatie begint. Tijdens de viering steek ik een kaarsje op voor alle mensen die een lichtpuntje betekenen voor anderen. Omdat ook ik al dikwijls mocht ervaren, dat wanneer ik het niet meer weet hoe het verder moet, er altijd wel iemand is die het wél weet, door een gebaar, door een luisterend oor, door de schouders er onder te zetten.

Wanneer we de laatste voorbereidingen treffen voor het brunchmaal zien we weer, hoeveel we bijeen hebben gebracht. De grote tafel staat vol met gerechten. Kleuren, geuren en smaken doen ons genieten. En overal wordt bij gekletst, mensen zien elkaar soms na lang tijd terug, anderen leren elkaar kennen. Het doel van deze brunch is weer bereikt. Wanneer we later alles opruimen en de hal terug hal is geworden, zie ik hier en daar wel een vermoeide blik in toch blinkende ogen. Dan ben ik dankbaar om een deel te zijn van deze groep vrijwilligers, want samen kan je toch meer realiseren dan alleen.

24-01-2010 om 00:00 geschreven door annemiek

10-01-2010 om 19:54 geschreven door annemiek