15-02-2009 om 21:15 geschreven door annemiek

EEN KLEIN MEISJE OP EEN VLIEGTUIG

Een onbekende man nam plaats naast een klein meisje in het vliegtuig

Hij draaide zich naar haar en zei:

"laten we wat praten,

want ik heb gehoord dat de vluchten altijd korter lijken?

als je met mede passagiers babbelt."

Het meisje dat juist haar leesbook opende,

sloot het traag en zei tot de man:

"waarover wil je dan praten?"

"Oh, ik weet het niet", zei hij,

"wat denk je over nucleaire energie?"

En hij lachtte.

"Ok",  zei ze, "dat kan een interessant onder werp zijn,

maar laat me dan eerst aan U een vraag stellen:

Een paard, een koe en een hert eten allemaal hetzelfde: gras.

Maar een hert poept kleine harde knolletjes,

een koe legt van die platte vijgen

en een paard laat gedroogde grasklompen vallen.

Waarom is dit zo verschillend?"

De vreemdeling was zichtbaar verrast door het intelligente meisje,

dacht eventjes na en zei: 'Hmm, ik heb geen idee...."
Daarop antwoordde het meisje:

"Denkt u dat U deskundig genoeg bent om over nucleaire energie te discussiëren?

als nog niet eens een antwoord hebt op deze vraag?"

(vertaald uit een engelse mail, waarbij het einde natuurlijk ietsje anders klonk:

'Do you really feel qualified to discuss nuclear power

when you don't know shit?)

*

*

*

maar om toch mee eventjes op dit onderwerp verder te gaan

en om meteen de stilte op deze blog te doorbreken:

ik hoop dat ik binnen kort woorden vind

die voor mij voldoende zijn

om te beschrijven wat ik mee maak

het stormt namelijk weer binnen in me

een oorlog tussen feiten, interpretaties en 'druk'

zowel om druk die ik onderga

als om druk die ik uit oefen op mijn omgeving

het gaat om

hoe deskundig ben ik en hoe belangrijk is mijn mening

en

over- of onderschat ik iemands mening

en

wanneer moet ik ingrijpen of los laten

en

welke verantwoordelijkheid draag ik bij eender welke handeling

????

voor de rest gaat mijn wereld zijn gangetje

of is dat alweer mijn eigen maning en niet die van de anderen

ik heb een griepaanval gehad

die nog na suddert

ik doe mee aan de grote griepmeting

en daar vertellen ze me dat ik geen griep heb (gehad)

dus ventileer ik daarop weer mijn mening

en vertel ik dat een dokter aan een loontrekkende 1 week ziekteverlof voorschrijft

wat die patiënt dan ook prompt zal opnemen

maar een zelfstandige gaat zelden naar de dokter

en al helemaal niet voor een griep

want die moet toch uit geziekt worden

dus kruipt een zelfstandige volledig uitgeteld vroeg zijn bed in

neemt de volgende morgen wat extra koortswerende middelen

en staat weer op de bres voor zijn zaak

duikt vervolgens na het werk

direct terug zijn bed in

(al de rest moet mar even wachten)

en ziekt verder uit

de volgende dag het zelfde scenario

zo'n zelfstandige heeft dus geen griep volgens de statistieken

zo'n zelfstandige ben ik

mijn mening is nu te vinden op dat griep forum

zo'n mening is gemakkelijk geventileerd

maar wat doe ik als ik een andere mening heb,

dan de persoon bij wie ik betrokken ben

die zich prompt aangevallen of gekwetst voelt

dan kan ik wel zeggen dat dat zijn of haar probleem is

maar ik ben daar nog altijd niet zo zeker van

....

die onzekerheid steekt de kop op

omdat ik me innerlijk erg emotioneel op wind

en ik ben van mening

dat dit niet zou gebeuren

als ik mijn mening vanuit een zuiver gevoel heb gebracht

wanneer zit het gevoel zuiver?

als er geen machtsvertoon bij te pas komt

als er geen afhankelijkheid speelt

als er geen irritatie is

als er geen onderdrukte woede heerst

als er geen groot verdriet speelt

als er geen geldingsdrang heerst

als er geen minderwaardigheid complex schuilt

enz enz

ik betrapte me er op dat ik nog bij lange na niet

het recht heb om mijn mening te geven

ik betrapte me er op dat ik het verschrikkelijk moeilijk vind

om mijn mening niet te geven

ik betrapte me er op dat ik gemakkelijk oordeel

en veroordeel

en dat zit me niet lekker

wacht even

nu druk ik me verkeerd uit

dat zit me niet lekker

maar ik verwelkom dit gegeven met open armen

want indien ik me onbewust ben van dit gedrag

kan ik niet veranderen

en ben ik voortdurend destructief

door er wél naar te kijken

kan ik hiermee wat doen

ik wordt zeer dikwijls geconfronteerd met mensen die zijn zoals ik

op dit vlak

en pot verdorie

wat maakten ze me verschrikkelijk kwaad

nog kwader op mezelf dan op hun

ofschoon ik dat natuurlijk niet laat merken

(maskertje op en 'boos' kijken)

ik nam me voor om er over te tekenen

maar ik zette me er niet aan

ik nam me voor om er over te praten

maar ik kreeg geen woord over mijn lippen

ik nam me voor op er over te schrijven

maar ik had altijd wel een smoes

zoals een spelletje op de computer spelen

ik nam me voor om er over te mediteren

ha, ik werd ziek, te ziek

laf hoor

zeggen, dat ik er wel iets mee wil doen,

en vervolgens niet handelen....

totdat die mail verscheen over dat meisje op dat vliegtuig

en ik begon te schrijven in deze blog

de woorden rolden uit mijn toetsenbord

vanzelf

als een waterval die niet te stoppen was

een bekentenis die van binnenuit opborrelt

alsof deze bron eindelijk mocht stromen

ok

ik heb het begrepen

ik zal mijn mening eerst bij mezelf in vraag stellen

en voelen of die 'zuiver' is

indien ik dit proces niet eerst doorloop

zal ik moeten blijven dweilen met de kraan open

van kwaad naar erger

want woorden kunnen kwetsen

en wat de ander er mee doet is inderdaad zijn zaak

maar wat ik er mee doe is mijn zaak

zwijgen is soms goud waard

tijd nemen

kan helend zijn

15-02-2009 om 11:40 geschreven door annemiek