De startpagina voor jong en oud Welkom op dit blog met veel uiteenlopende onderwerpen.
Op rechts van deze site staan
de rubrieken en categorieën
en of u nu onderwerpen zoekt
over ziektes, oorlogen,
politiek, rampen of nieuws
en dies wat meer, u vindt
het allemaal hier op dit
blog van Eef waar u nooit
op uitgekeken raakt!
17-03-2008
Deutsche Kriegsmarine
Kapitein Erich Topp van de onderzeeër U-552
DUITSE ZEEHELD EN GEWELDIG STRATEEG ERICH TOPP IS TERUG VAN EEN BELANGRIJKE MISSIE EN IN LUDWIGSHAVEN KWAMEN ZIJN DRIE BEVALLIGE DOCHTERS AAN BOORD OM ALS BLOEMENMUSKETIERS LUISTER BIJ TE ZETTEN OP DEZE GEDENKWAARDIGE DAG, WAARBIJ AAN HEM EN ZIJN BEMANNING STRAKS DOOR DE VLOOTCOMMANDANT ENKELE ONDERSCHEIDINGEN UITGEREIKT ZULLEN WORDEN.
ERICH TOPP KON JE ALS TEGENSTANDER BETER NIET ONTMOETEN HET WAS VOOR IEDERE DUITSE MATROOS EEN EER OM ONDER HET BEVEL VAN KAPITEIN ERICH TOPP DE ZEEËN TE VERKENNEN OP DE AANWEZIGHEID VAN VIJANDELIJK GEVAAR EN VOOR DEZE LEIDER GING IEDEREEN FIGUURLIJK EN LETTERLIJK DOOR HET VUUR!
ECHT IETS VOOR ERICH TOPP OM VLAK VOOR DE AMERIKAANSE KUST BOVEN WATER TE KOMEN, DE DUITSE VLAG TE HIJSEN EN MOGELIJK ZIJN ZE OOK NOG MET DE HELE BUPS AAN DE WAL EEN BORRELTJE GAAN DRINKEN.
OP WEG NAAR SCHUILPLAATS FRANKRIJK OM OP VERHAAL TE KOMEN VAN LANGE REIS. OP DE ACHTERGROND ZIE IK EEN GE- BOUW WAAROP STAAT: PETIT BEURRE. ZE KIJKEN ALLEMAAL DE ANDERE KANT UIT; DUS ZE ZIJN, DENK IK, NIET VAN PLAN OM SMOKKELWAREN IN TE SLAAN! HIER BEVINDT MEN ZICH WEER OP VOLLE ZEE EN ONDER WATER EN ENKELE MATROZEN ZIJN DE APPARATUUR AAN HET INSTELLEN OM DIRECT WAT TORPEDO'S TE LANCEREN OM HIERMEE EEN VIJANDELIJK DOEL TE BELAGEN.
DE DUITSE KRIEGSFLOTTE BESTOND VOORNAMELIJK UIT SNELLE EN NIET AL TE GROTE DUIKBOTEN DIE TOT VER OP ALLE WERELDZEE|ËN ZICH VERTOONDEN OP ZOEK NAAR HUN GEALLIEERDE TEGENSTANDERS EN ZEKER IN DE EERSTE OORLOGSJAREN VAN DE TWEEDE WERELDOORLOG HEBBEN DE DUITSERS MET HUN U-BOTEN GROTE SUCCESSEN WETEN TE BOEKEN.
Een paar jaar na de oorlog 40-45 kwam er bij ons een zekere pater Willibrord langs, die mijn ouders wist te overtuigen dat deze stoute en zondige jongen in navolging van Heeroom Hübbers die pastoor was in Reedly(Californië) priester moest gaan worden.Begin 1947 werd ik door mijn moeder in de auto van wegenbouwer Jan de Raaf, een goede klant van ons café en huisvriend, naar het St.Theresia Missiehuis van de paters Assumptionisten te Boxtel gebracht. Plotseling kwam ik in een totaal andere wereld terecht van een hele straffe dagindeling, die begon om kwart voor zes des morgens opstaan, ochtendgebeden, H.Mis, aardappelen pitten, gangen schrobben, was opruimen, lessen bijwonen, middagmaaltijd met vooraf het Angelusgebed, klasonderwijs, dan de None met hierna gebruik kopje thee, weer studeren, avondeten, huiswerk maken,Vespers, hierna recreatie, Rozenkransgebed en tenslotte naar bed. De Assumptionisten waren van oorsprong een Franse congregatie en alles was achteraf bezien toch heel anders en gemoedelijker dan bij andere communiteiten, waar bovendien hele dagen niet gesproken mocht worden en waar aan zelfkastijding gedaan werd. Wat mij van het seminarie altijd bijgebleven is was de zogeheten ritselavond. Een moderne douche en badgelegenheid was er in die tijd niet. De studenten van de eerste drie seminarieklassen huisden op een slaapzaal van 80 studenten. In het lavabo stond een hele rij wasbakken en ook waren er speciale voetbakken om je te wassen. Verder dan tot het kruis kwam je niet, want we leefden toen in een tijd van bloot sloeg dood ! Je wist niet beter en het was in die tijd niet anders; ik zie daar beslist niet rancuneus op terug! Privacy had je als seminarist helemaal niet, want je even terugtrekken om tot jezelf te komen was er niet bij.Van ondergoed verwisselen gebeurde in die periode op vrijdagavond zo tegen half elf als alles donker was en de lichten op de slaapzaal gedoofd. In de schemer zag je lakens en dekens op en neer gaan, je hoorde het zachtjes open maken van de nachtkastjes en opgerolde handdoeken met inhoud hierin verdwijnen. Altijd ging ik midden in de nacht stiekem even naar het lavabo om in het duister mijn onderlichaam te wassen. Dat was altijd prima gegaan totdat ik in een van die nachten overlopen werd door surveillant pater Alphons Bonenkamp, die mij opdroeg onmiddellijk mijn goed aan te trekken om weer ter ruste te gaan en mij 's anderendaags naar de overste stuurde om zelf aangifte te doen van mijn onkuis gedrag. Gelukkig stond ik bij pater van Thienen nogal in een goed blaadje en is alles met een sisser afgelopen!
Dit is een boek geschreven door de bekende schrijver Ronald Weinland, waarin hij schrijft dat de geprofeteerde eindtijd is geopenbaard. Vanaf heden tot het einde van 2008 zullen vele profetieën in vervulling gaan, vooral de Zeven Donders uit het boek Openbaring die de apostel Johannes zag maar nooit mocht opschrijven. Die Donders worden in dit boek onthuld, samen met veel gedetailleerde informatie over de laatste drie en half jaar van menselijk zelfbestuur op aarde, die opgetekend staan in het Zevende Zegel van de Openbaring. Sommige van deze voorspellingen gaan over de ondergang van de Verenigde Staten tijdens het volgend jaar; dit zal gevolgd worden door de laatste wereldoorlog van de mensheid. De eindtijd is aangebroken! Honderden miljoenen mensen zullen sterven in de ergste tijd van verdrukking die de wereld ooit gekend heeft. U moet hierover op de hoogte worden gebracht, zodat u weet wat u kunt doen. De geprofeteerde eindtijd zal voor vele lezers een uitdaging zijn als zij acht slaan op de catastrofale eindgebeurtenissen waarvan staat voorspeld dat zij binnenkort zullen plaatsvinden. Dit boek kan tot nader order gratis gedownload worden.(zie mijn blog) Dit boek is het echt waard om gelezen te worden. In de Katholieke kerk kennen we uit de Evangeliën van Johannes en ook de H. Matheus maakt hier gewag van al enige vage voorspellingen die het einde der tijden aankondigen. De eindtekst van het Matheus-Evangelie op de laatste zondag na Pinksteren geeft een duidelijke aanwijzing: Als gij al deze gruwelen ziet gebeuren, weet dan, dat het einde der tijden is aangebroken.Vooraf wordt er in deze boodschap aan de mensheid een parallel getrokken met de vijgenboom, waarvan er in Palestina duizenden stonden en iedereen kon aan het zacht worden van zijn takken merken dat de zomer in aantocht was.
Het supermacht concern Ahold heeft zijn voormalig topman Andres Moberg ruim 7 miljoen euro uitgekeerd bij zijn vertrek. Dat blijkt uit het jaarverslag dat Ahold donderdag heeft gepubliceerd. Moberg die in juli vorig jaar opstapte kreeg nog een basissalaris van 750.000. Daar bovenop kwam een bonus van 2,55 miljoen euro. Daarnaast kon hij rekenen op een vertrekpremie van 3,4 miljoen euro. Ook verzegelde hij nog voor bijna een half miljoen aan aandelen. Als ik dit zo lees raakt mijn hele wezen in opstand. Wij gaan terug naar 11 september 2001 toen het World Trade Center in New York getroffen werd door het gebruik van extreem geweld op Amerika, hierop volgde een beurskrach en vooral de kleine beleggers zijn hiervan de dupe geworden en daar vielen wij persoonlijk ook onder. Toen wij in 1995 ons eigen huis verkocht hadden hebben we een deel van de centjes aan onze kinderen geschonken, nieuwe meubels gekocht in ons gehuurd appartementje te Angeren en tevens heb ik op naam van mijn vrouw die stukken jonger dan ikzelf was enkele koopsompolissen afgesloten. Komend uit een familiebedrijf met de bedoeling dat ik later de zaak zou overnemen is er door ziekte, nadien overlijden van mijn moeder en allerlei nare onvoorziene omstandigheden niets van de planning in deze terecht gekomen. De opgebouwde pensioengelden waren zo laag dat deze wettelijk verplicht afgekocht moesten worden. Van een financieel expert uit Bemmel, werkende bij een woonstichting kregen we het advies om de rest van de centjes te beleggen in hardhout plantages in Portorico of te investeren in Dexiaplannen dit om als later mijn vrouw ook 65 werd verzekerd te zijn van voldoende financiële armslag. Dit laatste hebben we gedaan en iedereen in de Benelux weet hoe het met Dexia en de investeerders afgelopen is. Doordat wij veel vertrouwen in Ahold hadden hebben wij destijds gekozen voor een groot pakket aandelen van dit concern. Het waren deze aandelen die ons de das omgedaan hebben.We wensen mijnheer Moberg een fijne oude dag toe!
Vlak na de oorlog ging ik met mijn moeder naar Nijmegen om wat kleding te kopen. Het was op een mooie maandag in augustus dat we met ons beiden langs de kramen op het marktplein liepen. Een van de standhouders had een speciaal ingerichte kraam met allerlei attributen van ons Koninklijk Huis. Mijn oog viel op een goudkleurig speldje met de beeltenis van onze koningin erop. Moeke, dat blinkend souveniertje wil ik graag hebben. Hoe ik ook aandrong en zeurde, het feest ging niet door! Terug in Huissen had ik toch een speldje van Wilhelmientje op de kop weten te tikken. Hoe kom je daaraan Eef? Nee.. , dat had ik van jou als toekomstig seminarist niet gedacht, je bent oneerlijk geweest en wordt later door Petrus doorgestuurd naar de hel. Het speldje moet zonder meer terug! De week daarop reisden we weer met de bus naar Nijmegen om ons souveniertje terug te brengen. Op de hele markt was nergens meer de standhouder te vinden bij wie ik dat dingetje weggepikt had. Na Koninginnedag viel voor die koopman natuurlijk niets meer te verdienen! Toen ik het hele relaas in de biechtstoel tegen mijnheer pastoor vertelde, vergeleek hij mij met het verhaal uit de bijbel van die tollenaar en mijn moeder met de arme weduwe die na lang zoeken de verloren drachme teruggevonden had. Ja, allemaal goed en wel mijnheer pastoor, maar de vergelijking slaat nergens op en zo zie ik het toch niet en bovendien die weduwe was zo blij dat ze een groot buurtfeest hield wat wij dan nog tegoed hebben. Bid jij ter vergeving van die doodzonde maar gauw het Oefening van Berouw en als penitentie vijfmaal het Onze Vader en het Weesgegroet en haal iets dergelijks nooit meer onder de voeten jongen. Zalig communie!
In verband met de wederopbouw waren mijn ouders medio mei 1945 en Dinie, Nellie, Ben en ik in de tweede week van juni vanuit Friesland in de bevrijde Betuwe teruggekeerd. Alles was door oorlogsgeweld danig vernield; geen pan meer op het dak, allemaal gebroken ruiten, grote gaten in muren van ingeslagen granaten, een rotzooitje in alle vertrekken en weelderig groeiend onkruid rondom het hele pand. Toch draaide binnen de kortste keren op provisorische wijze alles weer; er werd gebakken, café en winkel gingen weer open en met een oude transportfiets werd ook weer uitgevent. Met mijn kameraden ging het zoals vanouds. Overal hadden de Duitse bezetters maar ook onze bevrijders, de Canadezen, Engelsen en Amerikanen munitie laten liggen, waarmee je als het ware een eigen oorlog beginnen kon. Geliefd bij de jeugd, maar ook ouderen lieten zich hiermee in, waren geweren, revolvers, losse kogels om te schieten, koperen granaathulzen, blauwe zakjes met dynamiet en kruitstaafjes. Rietjes, aan de ene kant los, aan de andere kant dicht, vulden we met kruitstaafjes, uit kogels gehaald, op, van achteren een los lontje wat iets uitstak, brandende lucifer er tegenaan en dan met sissend geluid als een raket omhoog! Dat was dolle pret van de bovenste plank! Een keer is het misgegaan, toen een dergelijk zelfgemaakt raketje boven op het rieten dak van het achterhuis van Doorman terecht kwam, maar gelukkig wisten we het ontstane brandje snel te blussen. Wat ons ook plezierden was een menselijke ketting maken tegen een vochtige muur waar stroomspanning op stond; de laatste man in de rij was de pineut natuurlijk! Bij metselaar Jan Levels hebben we eens een geladen stengum met een klein gaatje in de loop vastgebonden in een boom voor het huis gehangen en dit, omdat vanwege mogelijk ballistische afwijkingen schieten uit de vrije hand ons te gevaarlijk leek hadden we hiervoor een handige oplossing bedacht. Toen ik met behulp van een stuk Tommydraad, bevestigd aan de trekker met de stengun begon te schieten, draaide de loop zich om en vlogen de kogels dwars door het slaapkamerraam. Op de Heuvel-het oude frontgebied-tussen Huissen en Bemmel hebben we eens enkele buizen (granaten) uit een Duits kanon ter hoogte van boerderij De Kroon afgeschoten, waarvan een der projectielen de kerktoren van Lent geraakt zou hebben. Met de eerste en beste Oud-op-Nieuw na de oorlog hebben we met een hele ploeg Zandse jongens in de bongerd van Berend Roelofs met een Duitse koelmitrailleur Oudjaar 1945 uitgeschoten. De andere dag stond erop de voorpagina van De Gelderlander een artikel, waarin melding werd gemaakt dat een knecht van boer Lensen op de Kerkerlanden die op de hooizolder voer voor de koeien aan het verzamelen was, de kogels om zijn oren had horen fluiten en gedacht had dat de oorlog weer opnieuw uitgebroken was. Niet vergeten moet ik ook dat bomincident op een stuk braakliggend land van Doorman, toen ik met mijn vriend Nol Helsen bezig was een zelfgemaakte bom tot explosie te brengen. Wat hadden we gedaan? Een lege winkelmaggibus hadden we helemaal opgevuld met zakjes dynamiet, net als bij een carbidbus gaatje erin , vuurkoordje eruit en toen op de grond gelegd. Staande achter het huis van Piet van Frans (de fam.Willemsen) waren we in afwachting van de ontploffing, die telkens uitbleef; daarom keken we beurtelings of het lont nog wel brandde en staken als dit niet het geval was opnieuw aan. Op een gegeven moment, toen ik voorover gebogen bij de bus stond te kijken, volgde er een verschrikkelijke klap, waarbij ik enkele meters door de luchtdruk boven de grond rees en vervolgens totaal groggy en verstijfd naar beneden kwam. Weer enigszins bijgekomen stond ik-hoe het mogelijk is begrijp ik niet-plotseling in adamskostuum op Doormans land en even later-nog beduusd van het gebeuren op weg naar huis-werd ik nagestaard door enkele mensen die niet wisten wat ze zagen!
Operatie Overlord kreeg zijn beslag in de vroege ochtend van 6 juni 1944
Binnen 48 uur aan land 100.000 manschappen en 14.000 tanks
en allerlei voertuigen Hier ziet u wat er allemaal aan militair materieel geladen is! Landing De strijd is begonnen-mannen hebben landingsboot verlaten
Hier komt men aan land in St.Aubin-sur-Mère
Voorwaarts en geweerlopen droog houden!! Boven: op het Junostrand en beneden ziet u de vele boten op weg
naar de Normandische kust Belangrijk bruggehoofd in de strijd: De Pegassusbrug. Verder naar
beneden ziet u hoe de Engelse majoor Howard zijn eigen
Nauwelijks terug van de evacuatie uit Friesland kwamen mijn vrienden en ik op het idee om bij ons thuis in de zwaar door oorlogsgeweld getroffen zaal van café Lombok een of andere leuke middag voor de jeugd te organiseren. Overal in Huissen hadden we in schoonschrift geschreven affiches opgehangen met de mededeling dat op 14 augustus 1945 het "bekende"circus" Dorinthia zou optreden. Gerekend hadden we op niet meer dan 50 bezoekers, echter onze verwondering was groot toen we op een gegeven moment bijna tweehonderd bezoekers in de tent hadden zitten. Ons eerste nummer was om vanuit een eigengebouwde poppenkast allerlei prenten en poppen te laten zien, die door mijn vrienden waren ingebracht; het had allemaal niets op de klos, maar in die tijd vond ons publiek het fantastisch mooi! Mijn buurjongen Nol Helsen was nogal acrobatisch en die zorgde met mijn vriend Piet Levels voor het nodige spectakel op dat gebied. Chris Levels gaf het geheel een muzikaal tintje met zijn mondharmonica en piccolootje. Bij bekende melodietjes zong het pubiek uit volle borst mee, ook de ouders die met de kinderen en peuters waren meegekomen. In de pauze werden er gratis versnaperingen uitgedeeld, zoals zuurtjes, spekkies, dropveters en zoethout. Nadat iedereen weer op de veilingkisten en oude banken gezeten was, ging ons circus verder met onze beroemde koorddanser Brokkel, was er ook nog een zinderend optreden van onze messenwerper en cowboy Mak Gehakt, maar de act die mij altijd bijgebleven is, was ons gezamenlijk clownsoptreden. Bij ons in de zaal zat een bijna onzichtbaar luikje, waaronder een opslagkeldertje schuil ging. Op dat luikje stond een grote doos, waaronder ik me verborgen had. Nol zou als magiër met zijn toverstaf boven de doos de bekende spreuk "hocus-pocus-pilatus-pas" uitspreken, terwijl ondertussen de andere clowns met water gevulde weckflessen over de doos zouden smijten. De bedoeling was dat ik iedereen tuk zou nemen door in het keldertje te verdwijnen, maar het nummer mislukte en druipnat en woedend kwam ik onder de doos vandaan. Het liep zodanig uit de hand dat er een echte knokpartij met mijn vrienden ontstond. Bij het publiek was het lachen, gieren en brullen, omdat ze dachten dat dit allemaal geënsceneerd was. Nadien is er in Huissen nooit meer een circus geweest dat Dorinthia overtrof!
De Tweede Wereldoorlog is al 63 jaar afgelopen en over die tijd en een paar jaar daarna wordt anno 2008 nog steeds gesproken. De oorlogsjeugd was vindingrijk en als het wiel nog uitgevonden moest worden was dat ons toevertrouwd. geweest! Het zal begin oktober 1945 geweest zijn dat we op het idee kwamen om een reuzenvlieger te maken. Op het deel bij oom Hendrik in de Zandsedwarsstraat te Huissen werd door"ingenieur Bernard" een ontwerp gemaakt: de romp bestond uit geschuurde panlatten van 2 bij 1-, de bespanning was stevig lakendoek en de staart werd gevormd door 3 meter touw met als verzwaring een halve handvormbaksteen, volgens onze techneut op dat gebied de juiste stabiliteitsverhouding. Als vlieglijn gebruikten we een volle drum verbindingskabel van de Tommy's. Besloten werd om de vlieger uit te proberen op de uitweg van Piet van Frans(heet nu Isidorusweg)-.Bijna de hele opgeschoten Zandse jeugd was bij deze lancering aanwezig, ook de alwat grotere jongens zoals Piet en Tonnie Doorman, Toon en Sherry Kersten en uiteraard ook ingenieur Bernard en ik met mijn vrienden Nol Helsen en Piet Levels. Tijdens het opzetten was er voldoende wind en al ras stond de vlieger statig hoog en ver aan de hemel. Met drie jongens moesten we het gevaarte in toom houden, wat steeds zwaarder werd doordat de wind maar ook de enorme trek op het "vliegerstouw" enorm was toegenomen. Besloten werd om de vlieger in te halen. Bezig met dit karwei, krijg ik plotseling een fikse schok door mijn lichaam en opeens lig ik geheel groggy tegen de vlakte. Bijgekomen van even weg geweest te zijn naar een andere planeet, neem ik waar dat de vlieger geheel gaaf naar de aarde is teruggekeerd en aan de verwonderde gezichten van mijn vrienden zie ik dat ze er geen sikkepit van snappen wat er met mij gebeurd is; ikzelf ook niet! Op het idee komen we om de vlieger opnieuw op te zetten en vast te binden aan een soort bolderwagen van Nol. Zogezegd-zo gedaan, maar terwijl we nota bene met vier man sterk op het wagentje zaten om de "Reuzensalamander", hoog aan het firmament, te bedwingen worden we door de enorme trekkracht in sneltreinvaart de uitweg over getrokken. In een openstaande boerenschuur van de familie Kersten komen we met de hele bups terecht. Onze vlieger hebben we nooit meer teruggezien. Inmiddels ben ik er wel achter dat de stroomstoot veroorzaakt is door electriciteit in de bovenste luchtlagen en doordat de isolatie van het koperen Tommydraad op diverse plaatsen wat beschadigd was en ik hiermee in aanraking ben gekomen, is stroomgeleiding via mijn handen de oorzaak van de schok geweest.
Op donderdag 20 april 2006 keek ik naar een uitzending van de Evangelische Omroep, die handelde over mensen welke in de Tweede Wereldoorlog als Nederlander fout geweest waren; lid van de NSB, Landwacht, Landstorm, in dienst van de Kriegsmarine, waffen SS en andere met oorlogvoerend Duitsland meewerkende organisaties of legerinstellingen. Velen van deze foute Nederlanders konden zelfs nú nog niet geloven dat ze destijds zo tekeer gegaan waren tegen eigen landgenoten. Aan het Oostfront nog daaraan toe-,máár wat ze uitgehaald hebben in concentratiekampen hier in Vught, Amersfoort, Auschwitz-Birkenau, Neuengamme, Ravensbruck, Buchenwald, Dachau, Bergen-Belsen en zo kan ik nog wel tien andere kampen opnoemen-, door Joden, Zigeuners, Jehova- Getuigen, Homo,s, geestelijk gehandicapten en politieke tegenstanders gewelddadig te behandelen, te fusilleren, op te hangen, te vergiftigen of te vergassen, is nooit goed te praten. Het zijn onvergeeflijke zonden! Als jongen van 10 jaar wist ik al wat er in de concentratiekampen aan de hand was. Gehoord had ik dit van Duitse soldaten die in 1942-1943 aan het Oostfront bevroren ledematen hadden opgelopen of zwaar gewond waren en in het Arnhemse Elisabeth's-Gasthuis,waar ik ook behandeld werd, lagen om te revalideren. Waarom is er door de Grootmachten nooit ingegrepen om die maffe Hitler te stoppen? Al in 1933, nauwelijks aan de macht ontdeed hij zich al van politieke tegenstanders en hield hij zich bezig met etnische zuiveringen. In mijn woonplaats Huissen van toen was 95 pct van de mensen katholiek en niemand maakte zich druk over het lot van landgenoten die Jood, Jehova-Getuige, of communist waren. Op de Lagere School in de Catechismusles kregen we van mijnheer pastoor niets als slecht over deze andersdenkenden te horen. Stel aan een oudere katholiek twee vragen: ,, Wie zijn het vervloekte volk Gods en tot hoelang zullen de Joden vervolgd worden?" Antwoord vraag1: Het vervloekte volk Gods zijn de Joden, antwoord vraag 2: De Joden zullen tot het einde der tijden vervolgd worden. Toen de Duitsers 10 mei 1940 ons land binnenvielen, kampten we met een economische crisistijd en waren heel veel Nederlanders lid van de Nationaal Socialistische Beweging, afgekort de NSB. Dit was een partij die de kant van het Duitse Facisme gekozen had en fel gekeerd was tegen de regering en politiek in Nederland. Aanvankelijk werden communisten wel geaccepteerd ; Russisch gezinde lieden konden zelfs partijlid worden! In een later stadium is dit op slag veranderd en schaarde de NSB zich volledig achter Nazi-Duitsland. Bij de NSB zaten voornamelijk ontevreden plattelanders, mensen uit élitaire stadswijken en vermogende planters uit Nederlands Indië en bij de SS hadden zich heel veel jongeren gemeld van katholieke en Christelijke huize om samen met de Duitsers de Bolsjewieken te bestrijden. Hoe het met die mannen aan het Oostfront gegaan is, hoef ik niemand meer te vertellen! Joden en Communisten werden beschouwd als de Antichrist en zo is het te verklaren dat we hier in het Protestantse en Katholieke Nederland zo weinig steun aan de Nederlandse communisten, die met de Februaristaking in 1941 als eerste in opstand gekomen zijn tegen de Duitse bezetter, verleend hebben en óók zo weinig gedaan hebben voor onze Joodse medeburgers en andere onderdrukten. Eind 1940 kwam de verordening dat mensen van Joodse afkomst de Davidster moesten dragen, even later gevolgd door de verordening dat Joden geen toegang meer hadden tot openbare gelegenheden: Voor Joden Verboden!-, stond er boven onze cafédeur vermeld. Het bordje heeft mijn vader er na een paar dagen weer afgeschroefd en nooit meer opgehangen. In herinnering heb ik wel gehouden dat er in Huissen toch twee families geweest zijn die iets voor onze Joodse medeburgers gedaan hebben en dat was de familie Elings uit Huissen-stad, die Joodse onderduikers bij een vertrouwd adres onderbrachten en de familie Pauwel Zaat van het Zand waar slager Catz uit Arnhem en zijn gezin veilig de oorlogstijd heeft kunnen doorbrengen.
Het was op een doordeweekse dag in februari 1945 dat wij een beetje in het weidse Friese land aan het rondscharrelen waren. Het was al aardig donker geworden en het liep tegen spertijd of we zaten er al een poosje in, toen we bij het bruggetje over De Linde enkele lui in blauwe overalls zagen staan met een soort alpinopetje op en een rode band om hun arm. Dat zijn volgens mij gasten van De Landstorm of misschien wel van het ondergronds verzet zei ik tegen mijn maat Nol. Om deze tijd mag je niet meer op straat zijn, riepen ze ons toe. We zijn voor niemand bang, zelfs niet voor SS-ers antwoordden we terug. Nú dan knullen, als dat zo is, dan hebben we een leuk klusje voor jullie en het levert ook nog eens twee kwartjes de man op! Goed, zeg ons maar wat voor akkevietje wij moeten opknappen en we voeren het meteen uit! Weten jullie de kolenboer op de Rijksweg in De Blesse te zitten en hebben jullie weet wie daar in dat grote Herenhuis daar schuins tegenover wonen? We hebben gehoord, dat die lui lid van de NSB zijn, antwoordden we terug. Nu dan, als jullie op de terugweg naar huis daar langs komen gooi je een baksteen door die grote voorruit aan de straatkant en-als dat lukt, krijgen jullie na de oorlog ook nog een lintje van de Koningin. Ons antwoord was:,,Eerst de poen en als het klusje geklaard is, morgenavond hier bij de brug de man ook nog eens 2 heitjes extra" ,, Oké was hun wederwoord, hier het voorschot, morgen de rest en nú vlug aan de slag"! Onderweg hadden we al een paar flinke joekels van keien verzameld en bij het herenhuis aangekomen was het een fluitje van een cent om het klusje af te ronden. De stenen vlogen zelfs door de verduisteringsgordijnen en duidelijk konden we het licht van de petroleumlamp zien branden. Als ze ons maar niet gezien hebben zei Nol tegen mij,,Nee gaf ik hem ten antwoord, van binnen met het licht aan, kun je niet naar buiten kijken, andersom wel"! 's Anderdaags omstreeks half elf in de morgen hoor ik buiten Hoogduits spreken en bij de achterdeur van de familie Wolfs klinkt het luidkeels: ,, Berthold, hier sind wir richtig"! Binnenkomen zie ik 2 mannen van de Grüne Polizei, je weet wel twee van die wandelende komkommers met een plat voorover stekend petje op hun hoofd, een soort pofbroek aan en helgroene sokken, gestoken in grijze gymschoenen, die wij destijds sniekers noemden. Vergezeld waren ze van een vervaarlijk uitziende hond die Schnurrbart heette. Bitte, kommst du mit Spitzbube was het enige zinnetje, waarmee ze mij aanspraken. Gezeten in een gecamoufleerde en gepantserde DKW, werd ik afgevoerd naar het bureau Westelingerwerf in Wolvega en daar door een drietal gasten van de Sicherheitsdienst verhoord. Urenlang werden mij de gekste vragen gesteld en wel honderd keer kreeg ik te horen of ik ook de namen wist van die Leute bij dat bruggetje; gelukkig werd Nol er niet bij betrokken! Steeds antwoordde ik, dat we als evacué hier niemand van naam kenden. Laat in de avond kreeg ik mijn vader te zien, die vloeiend de Duitse taal beheerste en de heertjes goed van repliek wist te dienen. Nadat mijn vader beloofd had dat hij meteen aangifte zou doen als hij van deze of gene de namen te weten kwam door wie ik opgestookt was, konden wij huiswaarts keren. Herr Hübbers mit Umlaut: ,, Wir sind jedoch Verwandte, nicht"? ,, Gewisz Oberst kreeg de bevelhebber van mijn vader te horen." Na toezegging dat de schade van de ruit geregeld zou worden, namen we met een ''welgemeend auf Wiedersehen" afscheid. Ervan overtuigd ben ik, als ik toen de namen van die BS-ers genoemd had, dan waren de gebroeders De V beslist gefusilleerd. Onder ons gezegd, héél sportief kun je de handelswijze van die ondergrondse verzetstrijders-om ons dat gevaarlijke klusje te laten klaren-óók niet noemen!
Op vrijdag 20 oktober 1944 moesten we op last van de Felgendarmerie het frontgebied verlaten. Ergens hadden de Duitsers daar wel gelijk in, omdat de toestand rondom en binnen Huissen niet meer houdbaar was: slechte schuilkelders, bombardementen, permanente beschietingen en onophoudelijk granaatvuur, al vele slachtoffers en slechte hygiënische omstandigheden waren daar de reden voor.
Onze evacuatietocht werd geleid door de eerwaarde kapelaan De Vries, die van het begin het plan had met ons te trekken naar zijn geboortedorp Steggerda in de provincie Friesland. De start op het Huissen-Zand leidde naar de dijk in Angeren, waar we plotseling nog in dekking moesten voor zware beschietingen vanuit de lucht. De bedoeling was, dat we bij het Pannerdense fort met de pont zouden overvaren. Erbij vertellen moet ik dat daar een enorme stoet van wachtenden stond, zodat dit nog wel even kon duren. Door net te doen of wij bij bepaalde andere families hoorden, was ik met mijn kameraden Nol Helsen en Frits Reijmers al enkele malen met de pont heen en terug gevaren. Door de mensen te helpen met hun bagage aan wal te brengen, die bestond uit volgestouwde handwagens, kinderwagens, oude transportfietsen zonder banden zelfs geen Cushions, lieten de Duitse pontbedienden dit toe. Onze ouders vonden dit niet leuk maar lieten dit gelaten toe, ook toen zij aan de beurt waren hebben we de nodige hand-en spandiensten verricht bij het overvaren.
Na een nachtje in de Pannerdense school vertoefd te hebben zijn we met de hele bups weer verder gegaan. Bij het Berghoofdse veer bij de Oude Rijn hebben alle jongens meegeholpen om de door de veren gezakte ponykar van de familie Jan Mom aan de overkant te krijgen. Met deze trekpont zijn we ook een vijftal keren heen en weer gevaren om iedereen van de Woutersploeg aan de overkant te krijgen. In het buitengebied van Zevenaar zagen we een hoop werklieden ,die in dienst van de Duitse organisatie Todt bezig waren met het graven van tankvallen, kennelijk met de bedoeling om de oprukkende Tommy's te stuiten. In een klein plaatsje in de buurt van Wehl heeft onze famile geslapen in het kasteel van een echte barones, dit had mijn vader Harrie Hübbers voor mekaar gekregen omdat ze daar de van Hövels Tot Westerflier uit Oss kenden, waarvan wij door de aantrouw van Netty, een zuster van mijn grootmoeder, familie waren. Door Freule Hermine werd ik zo in de watten gelegd, dat ik persoonlijk daar graag had willen blijven.Jammer dat de stoet weer verder moest, ditmaal naar Hengelo(Gld)-.
Onze buurman Berend Roelofs had 2 koeien meegenomen die op gezette tijden gemolken werden om de meegevoerde baby's en opgroeiende peuters van drinken te voorzien. Op een gegeven moment stonden de beesten droog en moesten we iets anders verzinnen om de baby's van drank te voorzien. Geen nood, ergens op een groot terrein in het buitengebied van een of andere plaats hadden de Duitsers een honderdtal koeien bijeen gedreven die kennelijk gevorderd waren van boeren uit deze omgeving in afwachting om geslacht te worden. Met een beetje jennen en kiezeltjes gooien naar de Duitse bewakers wisten we hun aandacht af te leiden en lukte het ons om enkele beesten te verlossen van hun al dagen opgeslagen melkvoorraaad.
Na twee dagen en nachtjes Hengelo ging onze verre tocht naar Lettele, waar me van bijgebleven is dat we daar heerlijke wortelenstamppot met fazantenvlees er doorheen gegeten hebben. De andere dag zijn we door Boerenwagens uit Lettele naar Raalte gebracht, waar ik met mijn broer Bennie 4 nachten in een heerlijk lux bed geslapen heb bij textielhandelaar Bernhard Aa. Ook mijn ouders met de kleine Nel, vertoevend bij de familie Peters en onze Dinie ondergebracht bij de Familie Spit, hadden het in dat gezellige Raalte fantastisch naar hun zin en wilden daar blijven. Nadat we met veel moeite deze fijne gemeente verlaten hadden, zijn we in Ommen terecht gekomen, waarvan mij bijgebleven is dat we daar in een café geslapen hebben. 's Anderdaags zijn we met Friese boerenwagens door onze toekomstige gastheren opgehaald en het was op donderdag Allerzielen 1944 dat we ondergebracht konden worden op evacuatieadressen in Steggerda, Peperga, Blesse en Blesdijke.
Bij de fruitboeren op Huissen-Zand stonden in de bongerden van 1944 batterijen Flakgeschut opgesteld om de geallieerden ter hoogte van Nijmegen, Lent, Elst en Ressen te bestoken; de ene keer stonden ze bij Jan Mom of Willem Derksen in de Geldersche Hoek, andermaal bij Berend Roelofs en ook in Gochsestraat bij de gebroeders Janssen of net daarachter bij heerboer Vermaas. Veelal waren het gewone Wehrmachtsoldaten die de stukken geschut bedienden, maar door de geallieerden verloren slag bij Arnhem kwamen er ook gasten van de 9de en 10de pantserdivisie Huissen met een bezoek vereren. Deze divisies werden aangevoerd door Oberst Harmel en stonden onder opperbevel van Gruppen-Führer Joseph Dietrich. Door de verliezen in Normandië waren deze pantseronderdelen aangevuld met vrijwillige SS-soldaten uit de Oekraïne, Tsjechië, Oostenrijk, België en Nederland. Bij de SS had je de onderdelen Rosen, Hohenstaufen, Frundsberg en Todeskopfregiment. Over het algemeen lieten de Duitse frontsoldaten ons Hollanders met rust en was met hun een goed gesprek mogelijk, vooral met die van de Wehrmacht. In een wat later stadium kwamen er ook van die fanatieke Hitlerjugend fanaten bij, verdwaalde Landstormers en zelfs overgelopen Russen. Het waren deze knapen die de bevolking in de frontgebieden de stuipen op het lijf joegen met hun geschreeuw en oorlogskolder. In ons grote zakenpand, bestaande uit cafe met feestzaal, winkel en kruideniersbedrijf hadden we inkwartiering van plm 200 soldaten. In de zaal lagen zo'n 140 manschappen en in de bakkerijschuur 60 SS-ers. De officieren huisden in onze slaapkamers en hadden geuniformeerde oppasdames met zo'n kepi op de kop bij zich, die wij de bijnaam de grijze muizen hadden gegeven. Op ons land was door de Duitsers een stevige bom en gasvrije bunkerschuilplaats gebouwd waar de Duitse Staf bij zware beschietingen in vertoefden. Normaliter zat de Staf bij onze buren Lieske en Bernd Helsen en dirigeerde van daaruit de frontoperaties. Deze bunker heeft ook nog als kraamkamer gediend, want op 11 september 1944 is Jos Helsen hier geboren. Bij ons zat van alles: Op de buitenplaats was een veldkeuken, geslacht werd er bij ons in het washok en het kolenhok werd gebruikt als munitieplaats. De frontsoldaten deden zich, als ze op pad waren, ook vaak tegoed aan de weck bij burgers in het buitengebied, waar verspreid veel boeren en tuinders zaten. Ondanks de dagelijkse beschietingen, geteld in ons pand 18 granaatinslagen, zijn we tot de evacuatie in de bakkerij door blijven bakken en hebben we vanuit de winkel of achterom de Huissense bevolking van voedsel kunnen voorzien. Niet alleen voor de werkers in de bakkerij maar ook voor ons die de klanten hielpen was het levensgevaarlijk om geheel onbeschermd in actie of op pad te zijn. Bij heel fel granaatvuur en beschietingen vertoefden wij in de bierkelder van onze ZHB-leverancier Piet Wouters. Aan die benauwende schuilkelder daar, bevolkt met zo'n 40 bange en biddende mensen had ik een grote hekel. Meestal vertoefde ik op de zaak en nog interessanter vond ik het om bij die harmonicaspelende Duitsers te zitten of te vertoeven of te kijken bij die stukken geschut, te loeren bij het lazaret in de boerderij van Berend Roelofs of met mijn maatjes Nol, Frits of Piet wat rond te zwerven om te zien wat er allemaal loos was. Oorlogsouvenirs hebben wij destijds bij de vleet weten te verzamelen, wat varieerde van een mooie Prisma-of frontkijker, een dolk met als heft een honden of hertenpoot tot een Japanse cilinderrevolver met patronen erbij aan toe. Goed van pas kwam me dat blaffertje toen op zekere dag zo'n brutaal Russisch gozertje mijn bloedeigen vader, overlopen met het luisteren naar Radio Oranje, het pistool op de borst zette; die heeft zijn oorlogsbelevenissen nooit meer na kunnen vertellen!
Toen ik 7 jaar oud was brak de Tweede Wereldoorlog uit. In feite was deze al aan de gang, want reeds in 1939 hadden de Duitsers Polen al in genomen en voordat ze het neutrale Nederland introkken, waren andere Europese landen al onder de voet gelopen. Op de eerste dag van de oorlog, dit voordat de strijd aan de Grebbe een aanvang nam, heb ik opgeroepen reservesoldaat Theo Schouten van het Steenbergenveld nog een doosje North State (11 cent) overhandigd. 's Middags was hij al gesneuveld ! De Duitse Vliegtuigen vlogen zo laag dat je de bemanning kon zien zitten. De Focke-Wulf die bij boer Buys is neergestort, zie ik nu nog luidgierend boven ons zakenpand scheren. Vanwege dat er bij ons in de buurt enkele bemande kazematten stonden, en men daar wat schermutselingen verwachtte, moest een groot gedeelte van de Karstraat evacueren. Wij hebben toen een paar dagen bij een collega zakenman in de Driegaardsestraat vertoefd. Na de verloren strijd op de Grebbe en het bombardement op onze Havenstad Rotterdam was Nederland Duits gebied geworden. De eerste jaren van de bezetting vielen voor ons plattelanders best wel mee Hier in Angeren en voormalige woonplaats Huissen werkten veel jonge mannen op het vliegveld Delen, Zandse tuinders voorzagen de Duitse kazernes van groenten en de boeren leverden karrenvol kartoffeln. Heel veel Hollanders waren lid van de NSB, een organisatie die aan de kant van Duitsland stond, verder bestonden er een drietal splinterpartijen die Duitsland ook welgezind waren en wie trok zich in die beginjaren iets aan van weggevoerde joden, Jehova-Getuigen, Zigeuners en communistische verzetstrijders die opgepakt werden? Bij de katholieke bevolking stonden de Joden te boek als woekeraars en moordenaars die Christus gekruisigd hadden, door de hele Nederlandse bevolking uit die tijd werden zigeuners afgeschilderd als onverlaten en dieven. Mijn eigen moeder hoor ik nog zeggen: " Blijf binnen Eef, want er zijn zigeuners in de buurt, die het op kinderen voorzien hebben"! Jehova-Getuigen hebben het niet alleen in de Tweede Wereldoorlog moeilijk gehad maar worden door de meeste mensen in dit katholieke bolwerk ook nu niet geaccepteerd. Door jongensogen bekeken was de oorlog voor ons een sensationele tijd en als er hier of daar een vliegtuig neerstortte waren we er als de kippen bij om te kijken of er iets te halen viel. Het maakte voor ons niets uit of dat een Duits, Engels of Amerikaans toestel was. Al die jongens van toen die nu op de Duitse bevolking lopen te schelden gaan wel naar Duitsland, Oostenrijk, Italië of Spanje op vakantie. Vandaag lopen er nog heel veel mensen rond die niet wisten wat de Duitsers met de gevangenen deden die naar concentratiekampen afgevoerd werden. Toen ik als 10-jarige jongen in 1943 bijna de gehele meimaand voor een operatie in het Elisabeth's-Gasthuis te Arnhem heb doorgebracht had ik van die kampen waar mensen vergast werden al gehoord. Gewonde Duitse frontsoldaten, teruggekeerd van het Russische Front (Barbarossa) en gevochten om en bij Stalingrad, hebben me dit verteld en een groot gedeelte van die mannen hadden het op Adolf Hitler en zijn trawanten net zo min begrepen als de doorsnee weldenkende Hollander uit die tijd. Bombardementen op mijn woonplaats Huissen waren er op 13 mei 1943 (3 slachtoffers), op 17 September(21 doden)-, op 23 september (17 vluchters uit Arnhem-Zuid) en 2 oktober 1944 (132 omgekomen burgers). Vanaf die tijd is het strijdgewoel begonnen en werd de Betuwe Frontgebied met overal rijdende tanks, batterijen Flakgeschut, ratelende mitrailleurs, granaatvuur over en weer en mensen die als angsthazen wegedoken waren in zelfgebouwde schuilkelders in- en rond het huis of op het erf van hun boerderij.
Op zaterdag 14 april werden wij in Friesland bevrijd door de Canadezen, die met een eindeloze stoet aan militair materiaal overt de Rijksweg in Blesse richting Wolvega togen. Alhoewel bij de bevrijders de jonge dames voorrang hadden en door sterke soldatenhanden op de jeeps en tanks getild werden, lukte het mij ook op zo'n gevaarte te klimmen en een eindje mee te rijden; dolle pret natuurlijk! De Canadezen en in hun gezelschap ook Amerikanen hadden rondom het weidse landschap van de Blesse en kerkdorpjes als Blesdijke , Peperga en steggerda verschillende kampementen opgeslagen en binnen de kortste keren wisten wij hun vertrouwen te winnen en werden we met onze bevrijders de beste maatjes. Alhoewel we maar een paar standaardwoordjes Engels spraken, begrepen wij met gebarentaal erbij alles wat ze ons te vertellen hadden. Sergeant Billy en korporaal Howard hadden hun oog laten vallen op de knappe dochters van slager Siemensma schuins tegenover mijn evacuatieadres bij de familie Wolfs. Gezegd moet worden dat in haar algemeenheid de meisjes in de leeftijd van 16 tot 21 jaar zwaar beschermd werden door hun ouders, dit om eventuele ongewenste ongelukjes te voorkomen. Omdat ik als hulpje in oorlogstijd bij Siemensma nog wel eens assisteerde bij het clandestien slachten van varkens-, wat plaats vond door deze dieren uit onverwachte hoek met een zware voorhamer een flinke klap tegen hun kop te verkopen en hierna te villen-, kende ik Treske en Boukje heel goed. Afgesproken had ik met de Canadese vrienden om de beide schoonheden een tulen baljurk te bezorgen, waarmee ze woensdagavond 5 mei 1945 naar het door de Canadezen georganiseerde bevrijdingsbal in Steenwijk konden gaan. In die tijd was het bij zakenlui die 's-morgens vroeg uit de veren moesten gebruikelijk om ook bijtijds naar bed te gaan. Voor mijn vriend Nol en mij was het natuurlijk zaaks dat het eerst donker en stil in de buurt moest wezen alvorens wij ons krijgsplan konden uitvoeren. Even voor half elf op die avond was het dan zover, dat de meisjes via een door mij uit de buurt "geleende ladder" hun slaapkamer konden verlaten om op die zwoele meiavond sexy aangetrokken plaats te nemen in de gereedstaande legerjeep van onze vrienden. Voor onze bemiddeling kregen we de man een doosje Players sigaretten en een reep lekkere tjoklat. Ongetwijfeld zal de beloning van de meisjes groter geweest zijn en zullen de schoonheden op het bal in Steenwijk veel plezier gehad hebben en enorm verwend zijn; reken daar maar op !
Shermantanks in Eze op weg bevrijding Friesland Tommy's in buurt IJssel bij Westervoort Wat vervaagd allemaal, maar bevrijders krijgen warm onthaal! Klein krantenknipsel met warme aanblik!
Pr. Bernhard en Maarschalk Montgomery Wraak is bij verbittering nooit de juiste weg!
Vlak na mijn diensttijd ben ik naar Den Haag vertrokken en woonde toen op de Groenteweg 31 waar ik in de kost was bij de familie Balvers. Aldaar was ik ambulant kantoorambtenaar bij de Posterijen; viel er om een of andere reden iemand uit in wat voor functie ook, dan verving ik tijdelijk de opengevallen plaats. In die tijd was ik nog vrijgezel en ging veel uit, óók op 14 maart 1956, toen ik met busonderneming Hofstad Tours met een stelletje ADO-fans per luxe touringcar naar het Rheinstadion in Düsseldorf afreisde om daar naar de wedsrijd Duitsland tegen Nederland te gaan kijken. In die tijd was Duitsland de voetbalnatie met spelers als de beroemde midvoor Frits Walter en buitenspeler Helmut Rahn, maar wij hadden ook enkele cracks, zoals Cor van de Hart, Faas Willekens en "us Abe" (Lenstra)-.Het is nu 52 jaar geleden, maar ik zie Abe nog met één simpele schijnbeweging die hele Duitse defensie op het verkeerde been zetten en na een gelijke stand Holland op voorsprong brengen. Het is tot op heden de vierde wedstrijd die we van Duitsland hebben kunnen winnen en daarvan de eerste naoorlogse die we tegen Duitsland gespeeld hebben. Het DFB- entreekaartje uit die tijd heb ik nog steeds bewaard: 1.50 DM kostte toen een staanplaats met inbegrip van 10 pfn sociale bijdrage voor de Duitse oorlogsinvaliden werd dit 1.60 DM.Tegenwoordig worden de fans gescheiden, wij stonden gewoon tussen de Duitse supporters in en konden onze gevoelens uitten zonder dat ook maar een Duitser hier tegen in opstand kwam. Na afloop van de wedstrijd kregen we nog enkele uurtjes om de overwinning tegen onze Oosterburen te vieren. Op een afgesproken tijd moest iedereen weer bij de bus terug zijn. Zoals dat wel eens meer voorviel, ben ik in Düsseldorf blijven hangen en pas de andere dag tegen de avond per trein naar Den Haag teruggegaan.
Op 17 mei 1987 werd in het Olympisch Stadion te Amsterdam de wedstrijd Ajax tegen Feyenoord gespeeld. Met mijn zoon Gerbert, mijn schoonzoon, Ignas en mijn dochter Sabine heb ik deze voetbalmatch in mijn gedachten gesloten als een onvergetelijke herinnering uit vervlogen tijden. De wedstrijd moest nog beginnen, toen er overal op de tribunes van alles en nog wat plaats vond. Een achter mij gezeten dame werd boven op haar hoofd door een vallende steen getroffen en even later per ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis.Plotseling dachten we dat het begon te regenen, maar naar boven kijkend zagen we dat er van de marathontribune naar beneden geplast werd. De wedstrijd was nog geen half uur oud en overal zag je voor de vakken, stukken steen, hout, flessen, schoenen, rollen closetpapier en zelfs weggesmeten fototoestellen liggen. Naast ons vak op rechts zaten de Feyenoord supporters die allemaal in een soort roes verkeerden , van alles en nog wat schreeuwden en voortdurend in de weer waren om het stadion te slopen.; naar het voetballen keken die onverlaten niet! Aan de zijkant van hun vak stonden een twintigtal politieagenten van de Mobiele eenheid om alles in toom te houden. Wat me opviel was dat deze agenten uiterst rustig bleven en de naar hun hoofd geslingerde voorwerpen met hun schilden tegenhielden, tussentijds de voorwerpen opraapten en beneden langs de lijn van het voetbalveld deponeerden. Op een gegeven moment was het Ajax dat scoorde, dit tegen de zin van de Feyenoordsupporters, die met fors geweld het ME-cordon wisten te doorbreken en ons vak binnenstormden. Enkele mensen vóór in het vak ontvingen de eerste klappen en iedereen, ook mijn familie, wist geen raad om weg te komen, maar de schrijver van dit waar gebeurde verhaal bleef rustig zitten en elke keer als er zo'n verwoede Feyenoorder op me afkwam gaf ik die halvegare tussen zijn benen een flinke prik met mijn puntige paraplu. Toen de Mobiele eenheid alles weer op orde had, vroeg een der agenten wie ik was. We hebben met verwondering naar de acties van je zitten kijken-, soms een collega? Nú, als jullie dit zo graag willen weten, ik ben John Steed van De Wrekers en jammer dat ik mijn assistente Emma Peel thuis gelaten heb, want als die hier was geweest waren die Feyenoorders er heel wat slechter vanaf gekomen. Vermeld zij dat ik na deze veldslag nooit meer ben gaan kijken naar een wedstrijd in de Eredivisie.
In de zestiger jaren stond ik niet alleen 's avonds in het café maar zat overdag de hele dag langs de weg om klanten te bedienen, bij ons was van alles te koop wat varieerde van een liter, jenever, brood , kruidenierswaren en die tijd verkochten we ook nog bussen butagas, we waren echt de rijdende winkel van Sinkel! Langs de weg, dan hoor je van alles; geconfronteerd word je met het hele gebeuren in zo'n dorp. Echter als zakenman moet je de mond nooit voorbij praten; het is horen, zien en zwijgen! Nu we een halve eeuw verder zijn kan ik globaal wel het een en ander los laten. Voor ouderen onder ons en het nageslacht is het interessant om hierover wat te vertellen. Vroeger bv. onweerde het veel meer als tegenwoordig en veel mensen konden aan de lucht zien wat voor weer we kregen en Tippy, onze hond, ging al uren voor de bui losbarstte naar binnen en ergens, ver van een raam, in een beschut hoekje van de keuken liggen. Bij iedere bui sloeg de bliksem wel ergens in! Om niet op te vallen had een van onze klanten op het Huissen-Zand een wel zeer snugger plannetje bedacht om de verzekering, brandweer en politie om de tuin te leiden. Een half uur voordat hun huis en boerderijtje in vlammen opging, lieten ze mij een krat bier en 20 gebakjes brengen. Omdat er niemand op de boerderij aanwezig was, heb ik de spullen netjes in de kelder gezet en de huissleutel weer teruggelegd onder de bloempot op de veilingkist naast de achterdeur. In Huissen-stad moest ik ook nog bij een paar mensen in de Pelgrimstraat wezen. Bij terugkomst van de route ontwaarde ik in de verte wel enkele rookwolken, maar stond er niet bij stil dat er ergens een brandje was. In de nog niet zo milieubewuste jaren zestig was het heel gewoon dat boeren en tuinders op hun land afval aan het verbranden waren. Wat er precies in de Huttenstraat aan de hand geweest was, kwam ik pas achter toen er bij ons aan de zaak een politieman langs kwam om inlichtingen over het ontstaan van de brand te verkrijgen. Volgens de bewoners zou de sigarettenrokende bakker Eef bij aflevering van de bestelling een brandende sigarettenpeuk achtergelaten hebben wat in het stro van de varkensstallen terecht zou zijn gekomen. Als mijn moeder, die achter de rug van de agent stond, niet de bekende vinger tegen haar lip aangedrukt had, dan zou ik uitgebreid verslag over mijn bevindingen gegeven hebben. Hoe zat het in feite? Toen ik de bestelling bij de bewuste klanten in de kelder gezet had, viel het mij op dat het hele huis, op wat oude rommel na, ontruimd was en in de diverse hokken waren niet alleen de varkens , maar ook al het stro verdwenen. De bewuste linkerds hebben mooi hun verzekeringscentjes gebeurd, maar de mogelijkheid is niet uitgesloten, dat ik nu nog steeds bewust of onbewust als de verdachte brandstichter te boek sta. Van mij kant bezien, hadden deze lieden, waarvan je eerder armer dan rijker werd, het verdiend om eens flink bestraft te worden, temeer ook, omdat ze in onbewaakte ogenblikken al jaren pakjes roggebrood uit mijn bestelwagen wegpikten om hun konijnen te voederen-; goede klanten ten spijt!
Landing
Horloge gevonden in puinhopen Hirosjima 05-08-1945
Nog Altijd Naweeën
Op zaterdag 14 april werden wij in Friesland bevrijd door de Canadezen, die met een eindeloze stoet aan militair materiaal overt de Rijksweg in Blesse richting Wolvega togen. Alhoewel bij de bevrijders de jonge dames voorrang hadden en door sterke soldatenhanden op de jeeps en tanks getild werden, lukte het mij ook op zo'n gevaarte te klimmen en een eindje mee te rijden; dolle pret natuurlijk! De Canadezen en in hun gezelschap ook Amerikanen hadden rondom het weidse landschap van de Blesse en kerkdorpjes als Blesdijke , Peperga en steggerda verschillende kampementen opgeslagen en binnen de kortste keren wisten wij hun vertrouwen te winnen en werden we met onze bevrijders de beste maatjes. Alhoewel we maar een paar standaardwoordjes Engels spraken, begrepen wij met gebarentaal erbij alles wat ze ons te vertellen hadden. Sergeant Billy en korporaal Howard hadden hun oog laten vallen op de knappe dochters van slager Siemensma schuins tegenover mijn evacuatieadres bij de familie Wolfs. Gezegd moet worden dat in haar algemeenheid de meisjes in de leeftijd van 16 tot 21 jaar zwaar beschermd werden door hun ouders, dit om eventuele ongewenste ongelukjes te voorkomen. Omdat ik als hulpje in oorlogstijd bij Siemensma nog wel eens assisteerde bij het clandestien slachten van varkens-, wat plaats vond door deze dieren uit onverwachte hoek met een zware voorhamer een flinke klap tegen hun kop te verkopen en hierna te villen-, kende ik Treske en Boukje heel goed. Afgesproken had ik met de Canadese vrienden om de beide schoonheden een tulen baljurk te bezorgen, waarmee ze woensdagavond 5 mei 1945 naar het door de Canadezen georganiseerde bevrijdingsbal in Steenwijk konden gaan. In die tijd was het bij zakenlui die 's-morgens vroeg uit de veren moesten gebruikelijk om ook bijtijds naar bed te gaan. Voor mijn vriend Nol en mij was het natuurlijk zaaks dat het eerst donker en stil in de buurt moest wezen alvorens wij ons krijgsplan konden uitvoeren. Even voor half elf op die avond was het dan zover, dat de meisjes via een door mij uit de buurt "geleende ladder" hun slaapkamer konden verlaten om op die zwoele meiavond sexy aangetrokken plaats te nemen in de gereedstaande legerjeep van onze vrienden. Voor onze bemiddeling kregen we de man een doosje Players sigaretten en een reep lekkere tjoklat. Ongetwijfeld zal de beloning van de meisjes groter geweest zijn en zullen de schoonheden op het bal in Steenwijk veel plezier gehad hebben en enorm verwend zijn; reken daar maar op !
