De startpagina voor jong en oud Welkom op dit blog met veel uiteenlopende onderwerpen.
Op rechts van deze site staan
de rubrieken en categorieën
en of u nu onderwerpen zoekt
over ziektes, oorlogen,
politiek, rampen of nieuws
en dies wat meer, u vindt
het allemaal hier op dit
blog van Eef waar u nooit
op uitgekeken raakt!
12-03-2008
Naoorlogse Spelletjes
In verband met de wederopbouw waren mijn ouders medio mei 1945 en Dinie, Nellie, Ben en ik in de tweede week van juni vanuit Friesland in de bevrijde Betuwe teruggekeerd. Alles was door oorlogsgeweld danig vernield; geen pan meer op het dak, allemaal gebroken ruiten, grote gaten in muren van ingeslagen granaten, een rotzooitje in alle vertrekken en weelderig groeiend onkruid rondom het hele pand. Toch draaide binnen de kortste keren op provisorische wijze alles weer; er werd gebakken, café en winkel gingen weer open en met een oude transportfiets werd ook weer uitgevent. Met mijn kameraden ging het zoals vanouds. Overal hadden de Duitse bezetters maar ook onze bevrijders, de Canadezen, Engelsen en Amerikanen munitie laten liggen, waarmee je als het ware een eigen oorlog beginnen kon. Geliefd bij de jeugd, maar ook ouderen lieten zich hiermee in, waren geweren, revolvers, losse kogels om te schieten, koperen granaathulzen, blauwe zakjes met dynamiet en kruitstaafjes. Rietjes, aan de ene kant los, aan de andere kant dicht, vulden we met kruitstaafjes, uit kogels gehaald, op, van achteren een los lontje wat iets uitstak, brandende lucifer er tegenaan en dan met sissend geluid als een raket omhoog! Dat was dolle pret van de bovenste plank! Een keer is het misgegaan, toen een dergelijk zelfgemaakt raketje boven op het rieten dak van het achterhuis van Doorman terecht kwam, maar gelukkig wisten we het ontstane brandje snel te blussen. Wat ons ook plezierden was een menselijke ketting maken tegen een vochtige muur waar stroomspanning op stond; de laatste man in de rij was de pineut natuurlijk! Bij metselaar Jan Levels hebben we eens een geladen stengum met een klein gaatje in de loop vastgebonden in een boom voor het huis gehangen en dit, omdat vanwege mogelijk ballistische afwijkingen schieten uit de vrije hand ons te gevaarlijk leek hadden we hiervoor een handige oplossing bedacht. Toen ik met behulp van een stuk Tommydraad, bevestigd aan de trekker met de stengun begon te schieten, draaide de loop zich om en vlogen de kogels dwars door het slaapkamerraam. Op de Heuvel-het oude frontgebied-tussen Huissen en Bemmel hebben we eens enkele buizen (granaten) uit een Duits kanon ter hoogte van boerderij De Kroon afgeschoten, waarvan een der projectielen de kerktoren van Lent geraakt zou hebben. Met de eerste en beste Oud-op-Nieuw na de oorlog hebben we met een hele ploeg Zandse jongens in de bongerd van Berend Roelofs met een Duitse koelmitrailleur Oudjaar 1945 uitgeschoten. De andere dag stond erop de voorpagina van De Gelderlander een artikel, waarin melding werd gemaakt dat een knecht van boer Lensen op de Kerkerlanden die op de hooizolder voer voor de koeien aan het verzamelen was, de kogels om zijn oren had horen fluiten en gedacht had dat de oorlog weer opnieuw uitgebroken was. Niet vergeten moet ik ook dat bomincident op een stuk braakliggend land van Doorman, toen ik met mijn vriend Nol Helsen bezig was een zelfgemaakte bom tot explosie te brengen. Wat hadden we gedaan? Een lege winkelmaggibus hadden we helemaal opgevuld met zakjes dynamiet, net als bij een carbidbus gaatje erin , vuurkoordje eruit en toen op de grond gelegd. Staande achter het huis van Piet van Frans (de fam.Willemsen) waren we in afwachting van de ontploffing, die telkens uitbleef; daarom keken we beurtelings of het lont nog wel brandde en staken als dit niet het geval was opnieuw aan. Op een gegeven moment, toen ik voorover gebogen bij de bus stond te kijken, volgde er een verschrikkelijke klap, waarbij ik enkele meters door de luchtdruk boven de grond rees en vervolgens totaal groggy en verstijfd naar beneden kwam. Weer enigszins bijgekomen stond ik-hoe het mogelijk is begrijp ik niet-plotseling in adamskostuum op Doormans land en even later-nog beduusd van het gebeuren op weg naar huis-werd ik nagestaard door enkele mensen die niet wisten wat ze zagen!
Operatie Overlord kreeg zijn beslag in de vroege ochtend van 6 juni 1944
Binnen 48 uur aan land 100.000 manschappen en 14.000 tanks
en allerlei voertuigen Hier ziet u wat er allemaal aan militair materieel geladen is! Landing De strijd is begonnen-mannen hebben landingsboot verlaten
Hier komt men aan land in St.Aubin-sur-Mère
Voorwaarts en geweerlopen droog houden!! Boven: op het Junostrand en beneden ziet u de vele boten op weg
naar de Normandische kust Belangrijk bruggehoofd in de strijd: De Pegassusbrug. Verder naar
beneden ziet u hoe de Engelse majoor Howard zijn eigen
Nauwelijks terug van de evacuatie uit Friesland kwamen mijn vrienden en ik op het idee om bij ons thuis in de zwaar door oorlogsgeweld getroffen zaal van café Lombok een of andere leuke middag voor de jeugd te organiseren. Overal in Huissen hadden we in schoonschrift geschreven affiches opgehangen met de mededeling dat op 14 augustus 1945 het "bekende"circus" Dorinthia zou optreden. Gerekend hadden we op niet meer dan 50 bezoekers, echter onze verwondering was groot toen we op een gegeven moment bijna tweehonderd bezoekers in de tent hadden zitten. Ons eerste nummer was om vanuit een eigengebouwde poppenkast allerlei prenten en poppen te laten zien, die door mijn vrienden waren ingebracht; het had allemaal niets op de klos, maar in die tijd vond ons publiek het fantastisch mooi! Mijn buurjongen Nol Helsen was nogal acrobatisch en die zorgde met mijn vriend Piet Levels voor het nodige spectakel op dat gebied. Chris Levels gaf het geheel een muzikaal tintje met zijn mondharmonica en piccolootje. Bij bekende melodietjes zong het pubiek uit volle borst mee, ook de ouders die met de kinderen en peuters waren meegekomen. In de pauze werden er gratis versnaperingen uitgedeeld, zoals zuurtjes, spekkies, dropveters en zoethout. Nadat iedereen weer op de veilingkisten en oude banken gezeten was, ging ons circus verder met onze beroemde koorddanser Brokkel, was er ook nog een zinderend optreden van onze messenwerper en cowboy Mak Gehakt, maar de act die mij altijd bijgebleven is, was ons gezamenlijk clownsoptreden. Bij ons in de zaal zat een bijna onzichtbaar luikje, waaronder een opslagkeldertje schuil ging. Op dat luikje stond een grote doos, waaronder ik me verborgen had. Nol zou als magiër met zijn toverstaf boven de doos de bekende spreuk "hocus-pocus-pilatus-pas" uitspreken, terwijl ondertussen de andere clowns met water gevulde weckflessen over de doos zouden smijten. De bedoeling was dat ik iedereen tuk zou nemen door in het keldertje te verdwijnen, maar het nummer mislukte en druipnat en woedend kwam ik onder de doos vandaan. Het liep zodanig uit de hand dat er een echte knokpartij met mijn vrienden ontstond. Bij het publiek was het lachen, gieren en brullen, omdat ze dachten dat dit allemaal geënsceneerd was. Nadien is er in Huissen nooit meer een circus geweest dat Dorinthia overtrof!
De Tweede Wereldoorlog is al 63 jaar afgelopen en over die tijd en een paar jaar daarna wordt anno 2008 nog steeds gesproken. De oorlogsjeugd was vindingrijk en als het wiel nog uitgevonden moest worden was dat ons toevertrouwd. geweest! Het zal begin oktober 1945 geweest zijn dat we op het idee kwamen om een reuzenvlieger te maken. Op het deel bij oom Hendrik in de Zandsedwarsstraat te Huissen werd door"ingenieur Bernard" een ontwerp gemaakt: de romp bestond uit geschuurde panlatten van 2 bij 1-, de bespanning was stevig lakendoek en de staart werd gevormd door 3 meter touw met als verzwaring een halve handvormbaksteen, volgens onze techneut op dat gebied de juiste stabiliteitsverhouding. Als vlieglijn gebruikten we een volle drum verbindingskabel van de Tommy's. Besloten werd om de vlieger uit te proberen op de uitweg van Piet van Frans(heet nu Isidorusweg)-.Bijna de hele opgeschoten Zandse jeugd was bij deze lancering aanwezig, ook de alwat grotere jongens zoals Piet en Tonnie Doorman, Toon en Sherry Kersten en uiteraard ook ingenieur Bernard en ik met mijn vrienden Nol Helsen en Piet Levels. Tijdens het opzetten was er voldoende wind en al ras stond de vlieger statig hoog en ver aan de hemel. Met drie jongens moesten we het gevaarte in toom houden, wat steeds zwaarder werd doordat de wind maar ook de enorme trek op het "vliegerstouw" enorm was toegenomen. Besloten werd om de vlieger in te halen. Bezig met dit karwei, krijg ik plotseling een fikse schok door mijn lichaam en opeens lig ik geheel groggy tegen de vlakte. Bijgekomen van even weg geweest te zijn naar een andere planeet, neem ik waar dat de vlieger geheel gaaf naar de aarde is teruggekeerd en aan de verwonderde gezichten van mijn vrienden zie ik dat ze er geen sikkepit van snappen wat er met mij gebeurd is; ikzelf ook niet! Op het idee komen we om de vlieger opnieuw op te zetten en vast te binden aan een soort bolderwagen van Nol. Zogezegd-zo gedaan, maar terwijl we nota bene met vier man sterk op het wagentje zaten om de "Reuzensalamander", hoog aan het firmament, te bedwingen worden we door de enorme trekkracht in sneltreinvaart de uitweg over getrokken. In een openstaande boerenschuur van de familie Kersten komen we met de hele bups terecht. Onze vlieger hebben we nooit meer teruggezien. Inmiddels ben ik er wel achter dat de stroomstoot veroorzaakt is door electriciteit in de bovenste luchtlagen en doordat de isolatie van het koperen Tommydraad op diverse plaatsen wat beschadigd was en ik hiermee in aanraking ben gekomen, is stroomgeleiding via mijn handen de oorzaak van de schok geweest.
Op donderdag 20 april 2006 keek ik naar een uitzending van de Evangelische Omroep, die handelde over mensen welke in de Tweede Wereldoorlog als Nederlander fout geweest waren; lid van de NSB, Landwacht, Landstorm, in dienst van de Kriegsmarine, waffen SS en andere met oorlogvoerend Duitsland meewerkende organisaties of legerinstellingen. Velen van deze foute Nederlanders konden zelfs nú nog niet geloven dat ze destijds zo tekeer gegaan waren tegen eigen landgenoten. Aan het Oostfront nog daaraan toe-,máár wat ze uitgehaald hebben in concentratiekampen hier in Vught, Amersfoort, Auschwitz-Birkenau, Neuengamme, Ravensbruck, Buchenwald, Dachau, Bergen-Belsen en zo kan ik nog wel tien andere kampen opnoemen-, door Joden, Zigeuners, Jehova- Getuigen, Homo,s, geestelijk gehandicapten en politieke tegenstanders gewelddadig te behandelen, te fusilleren, op te hangen, te vergiftigen of te vergassen, is nooit goed te praten. Het zijn onvergeeflijke zonden! Als jongen van 10 jaar wist ik al wat er in de concentratiekampen aan de hand was. Gehoord had ik dit van Duitse soldaten die in 1942-1943 aan het Oostfront bevroren ledematen hadden opgelopen of zwaar gewond waren en in het Arnhemse Elisabeth's-Gasthuis,waar ik ook behandeld werd, lagen om te revalideren. Waarom is er door de Grootmachten nooit ingegrepen om die maffe Hitler te stoppen? Al in 1933, nauwelijks aan de macht ontdeed hij zich al van politieke tegenstanders en hield hij zich bezig met etnische zuiveringen. In mijn woonplaats Huissen van toen was 95 pct van de mensen katholiek en niemand maakte zich druk over het lot van landgenoten die Jood, Jehova-Getuige, of communist waren. Op de Lagere School in de Catechismusles kregen we van mijnheer pastoor niets als slecht over deze andersdenkenden te horen. Stel aan een oudere katholiek twee vragen: ,, Wie zijn het vervloekte volk Gods en tot hoelang zullen de Joden vervolgd worden?" Antwoord vraag1: Het vervloekte volk Gods zijn de Joden, antwoord vraag 2: De Joden zullen tot het einde der tijden vervolgd worden. Toen de Duitsers 10 mei 1940 ons land binnenvielen, kampten we met een economische crisistijd en waren heel veel Nederlanders lid van de Nationaal Socialistische Beweging, afgekort de NSB. Dit was een partij die de kant van het Duitse Facisme gekozen had en fel gekeerd was tegen de regering en politiek in Nederland. Aanvankelijk werden communisten wel geaccepteerd ; Russisch gezinde lieden konden zelfs partijlid worden! In een later stadium is dit op slag veranderd en schaarde de NSB zich volledig achter Nazi-Duitsland. Bij de NSB zaten voornamelijk ontevreden plattelanders, mensen uit élitaire stadswijken en vermogende planters uit Nederlands Indië en bij de SS hadden zich heel veel jongeren gemeld van katholieke en Christelijke huize om samen met de Duitsers de Bolsjewieken te bestrijden. Hoe het met die mannen aan het Oostfront gegaan is, hoef ik niemand meer te vertellen! Joden en Communisten werden beschouwd als de Antichrist en zo is het te verklaren dat we hier in het Protestantse en Katholieke Nederland zo weinig steun aan de Nederlandse communisten, die met de Februaristaking in 1941 als eerste in opstand gekomen zijn tegen de Duitse bezetter, verleend hebben en óók zo weinig gedaan hebben voor onze Joodse medeburgers en andere onderdrukten. Eind 1940 kwam de verordening dat mensen van Joodse afkomst de Davidster moesten dragen, even later gevolgd door de verordening dat Joden geen toegang meer hadden tot openbare gelegenheden: Voor Joden Verboden!-, stond er boven onze cafédeur vermeld. Het bordje heeft mijn vader er na een paar dagen weer afgeschroefd en nooit meer opgehangen. In herinnering heb ik wel gehouden dat er in Huissen toch twee families geweest zijn die iets voor onze Joodse medeburgers gedaan hebben en dat was de familie Elings uit Huissen-stad, die Joodse onderduikers bij een vertrouwd adres onderbrachten en de familie Pauwel Zaat van het Zand waar slager Catz uit Arnhem en zijn gezin veilig de oorlogstijd heeft kunnen doorbrengen.
Het was op een doordeweekse dag in februari 1945 dat wij een beetje in het weidse Friese land aan het rondscharrelen waren. Het was al aardig donker geworden en het liep tegen spertijd of we zaten er al een poosje in, toen we bij het bruggetje over De Linde enkele lui in blauwe overalls zagen staan met een soort alpinopetje op en een rode band om hun arm. Dat zijn volgens mij gasten van De Landstorm of misschien wel van het ondergronds verzet zei ik tegen mijn maat Nol. Om deze tijd mag je niet meer op straat zijn, riepen ze ons toe. We zijn voor niemand bang, zelfs niet voor SS-ers antwoordden we terug. Nú dan knullen, als dat zo is, dan hebben we een leuk klusje voor jullie en het levert ook nog eens twee kwartjes de man op! Goed, zeg ons maar wat voor akkevietje wij moeten opknappen en we voeren het meteen uit! Weten jullie de kolenboer op de Rijksweg in De Blesse te zitten en hebben jullie weet wie daar in dat grote Herenhuis daar schuins tegenover wonen? We hebben gehoord, dat die lui lid van de NSB zijn, antwoordden we terug. Nu dan, als jullie op de terugweg naar huis daar langs komen gooi je een baksteen door die grote voorruit aan de straatkant en-als dat lukt, krijgen jullie na de oorlog ook nog een lintje van de Koningin. Ons antwoord was:,,Eerst de poen en als het klusje geklaard is, morgenavond hier bij de brug de man ook nog eens 2 heitjes extra" ,, Oké was hun wederwoord, hier het voorschot, morgen de rest en nú vlug aan de slag"! Onderweg hadden we al een paar flinke joekels van keien verzameld en bij het herenhuis aangekomen was het een fluitje van een cent om het klusje af te ronden. De stenen vlogen zelfs door de verduisteringsgordijnen en duidelijk konden we het licht van de petroleumlamp zien branden. Als ze ons maar niet gezien hebben zei Nol tegen mij,,Nee gaf ik hem ten antwoord, van binnen met het licht aan, kun je niet naar buiten kijken, andersom wel"! 's Anderdaags omstreeks half elf in de morgen hoor ik buiten Hoogduits spreken en bij de achterdeur van de familie Wolfs klinkt het luidkeels: ,, Berthold, hier sind wir richtig"! Binnenkomen zie ik 2 mannen van de Grüne Polizei, je weet wel twee van die wandelende komkommers met een plat voorover stekend petje op hun hoofd, een soort pofbroek aan en helgroene sokken, gestoken in grijze gymschoenen, die wij destijds sniekers noemden. Vergezeld waren ze van een vervaarlijk uitziende hond die Schnurrbart heette. Bitte, kommst du mit Spitzbube was het enige zinnetje, waarmee ze mij aanspraken. Gezeten in een gecamoufleerde en gepantserde DKW, werd ik afgevoerd naar het bureau Westelingerwerf in Wolvega en daar door een drietal gasten van de Sicherheitsdienst verhoord. Urenlang werden mij de gekste vragen gesteld en wel honderd keer kreeg ik te horen of ik ook de namen wist van die Leute bij dat bruggetje; gelukkig werd Nol er niet bij betrokken! Steeds antwoordde ik, dat we als evacué hier niemand van naam kenden. Laat in de avond kreeg ik mijn vader te zien, die vloeiend de Duitse taal beheerste en de heertjes goed van repliek wist te dienen. Nadat mijn vader beloofd had dat hij meteen aangifte zou doen als hij van deze of gene de namen te weten kwam door wie ik opgestookt was, konden wij huiswaarts keren. Herr Hübbers mit Umlaut: ,, Wir sind jedoch Verwandte, nicht"? ,, Gewisz Oberst kreeg de bevelhebber van mijn vader te horen." Na toezegging dat de schade van de ruit geregeld zou worden, namen we met een ''welgemeend auf Wiedersehen" afscheid. Ervan overtuigd ben ik, als ik toen de namen van die BS-ers genoemd had, dan waren de gebroeders De V beslist gefusilleerd. Onder ons gezegd, héél sportief kun je de handelswijze van die ondergrondse verzetstrijders-om ons dat gevaarlijke klusje te laten klaren-óók niet noemen!
Op vrijdag 20 oktober 1944 moesten we op last van de Felgendarmerie het frontgebied verlaten. Ergens hadden de Duitsers daar wel gelijk in, omdat de toestand rondom en binnen Huissen niet meer houdbaar was: slechte schuilkelders, bombardementen, permanente beschietingen en onophoudelijk granaatvuur, al vele slachtoffers en slechte hygiënische omstandigheden waren daar de reden voor.
Onze evacuatietocht werd geleid door de eerwaarde kapelaan De Vries, die van het begin het plan had met ons te trekken naar zijn geboortedorp Steggerda in de provincie Friesland. De start op het Huissen-Zand leidde naar de dijk in Angeren, waar we plotseling nog in dekking moesten voor zware beschietingen vanuit de lucht. De bedoeling was, dat we bij het Pannerdense fort met de pont zouden overvaren. Erbij vertellen moet ik dat daar een enorme stoet van wachtenden stond, zodat dit nog wel even kon duren. Door net te doen of wij bij bepaalde andere families hoorden, was ik met mijn kameraden Nol Helsen en Frits Reijmers al enkele malen met de pont heen en terug gevaren. Door de mensen te helpen met hun bagage aan wal te brengen, die bestond uit volgestouwde handwagens, kinderwagens, oude transportfietsen zonder banden zelfs geen Cushions, lieten de Duitse pontbedienden dit toe. Onze ouders vonden dit niet leuk maar lieten dit gelaten toe, ook toen zij aan de beurt waren hebben we de nodige hand-en spandiensten verricht bij het overvaren.
Na een nachtje in de Pannerdense school vertoefd te hebben zijn we met de hele bups weer verder gegaan. Bij het Berghoofdse veer bij de Oude Rijn hebben alle jongens meegeholpen om de door de veren gezakte ponykar van de familie Jan Mom aan de overkant te krijgen. Met deze trekpont zijn we ook een vijftal keren heen en weer gevaren om iedereen van de Woutersploeg aan de overkant te krijgen. In het buitengebied van Zevenaar zagen we een hoop werklieden ,die in dienst van de Duitse organisatie Todt bezig waren met het graven van tankvallen, kennelijk met de bedoeling om de oprukkende Tommy's te stuiten. In een klein plaatsje in de buurt van Wehl heeft onze famile geslapen in het kasteel van een echte barones, dit had mijn vader Harrie Hübbers voor mekaar gekregen omdat ze daar de van Hövels Tot Westerflier uit Oss kenden, waarvan wij door de aantrouw van Netty, een zuster van mijn grootmoeder, familie waren. Door Freule Hermine werd ik zo in de watten gelegd, dat ik persoonlijk daar graag had willen blijven.Jammer dat de stoet weer verder moest, ditmaal naar Hengelo(Gld)-.
Onze buurman Berend Roelofs had 2 koeien meegenomen die op gezette tijden gemolken werden om de meegevoerde baby's en opgroeiende peuters van drinken te voorzien. Op een gegeven moment stonden de beesten droog en moesten we iets anders verzinnen om de baby's van drank te voorzien. Geen nood, ergens op een groot terrein in het buitengebied van een of andere plaats hadden de Duitsers een honderdtal koeien bijeen gedreven die kennelijk gevorderd waren van boeren uit deze omgeving in afwachting om geslacht te worden. Met een beetje jennen en kiezeltjes gooien naar de Duitse bewakers wisten we hun aandacht af te leiden en lukte het ons om enkele beesten te verlossen van hun al dagen opgeslagen melkvoorraaad.
Na twee dagen en nachtjes Hengelo ging onze verre tocht naar Lettele, waar me van bijgebleven is dat we daar heerlijke wortelenstamppot met fazantenvlees er doorheen gegeten hebben. De andere dag zijn we door Boerenwagens uit Lettele naar Raalte gebracht, waar ik met mijn broer Bennie 4 nachten in een heerlijk lux bed geslapen heb bij textielhandelaar Bernhard Aa. Ook mijn ouders met de kleine Nel, vertoevend bij de familie Peters en onze Dinie ondergebracht bij de Familie Spit, hadden het in dat gezellige Raalte fantastisch naar hun zin en wilden daar blijven. Nadat we met veel moeite deze fijne gemeente verlaten hadden, zijn we in Ommen terecht gekomen, waarvan mij bijgebleven is dat we daar in een café geslapen hebben. 's Anderdaags zijn we met Friese boerenwagens door onze toekomstige gastheren opgehaald en het was op donderdag Allerzielen 1944 dat we ondergebracht konden worden op evacuatieadressen in Steggerda, Peperga, Blesse en Blesdijke.
Bij de fruitboeren op Huissen-Zand stonden in de bongerden van 1944 batterijen Flakgeschut opgesteld om de geallieerden ter hoogte van Nijmegen, Lent, Elst en Ressen te bestoken; de ene keer stonden ze bij Jan Mom of Willem Derksen in de Geldersche Hoek, andermaal bij Berend Roelofs en ook in Gochsestraat bij de gebroeders Janssen of net daarachter bij heerboer Vermaas. Veelal waren het gewone Wehrmachtsoldaten die de stukken geschut bedienden, maar door de geallieerden verloren slag bij Arnhem kwamen er ook gasten van de 9de en 10de pantserdivisie Huissen met een bezoek vereren. Deze divisies werden aangevoerd door Oberst Harmel en stonden onder opperbevel van Gruppen-Führer Joseph Dietrich. Door de verliezen in Normandië waren deze pantseronderdelen aangevuld met vrijwillige SS-soldaten uit de Oekraïne, Tsjechië, Oostenrijk, België en Nederland. Bij de SS had je de onderdelen Rosen, Hohenstaufen, Frundsberg en Todeskopfregiment. Over het algemeen lieten de Duitse frontsoldaten ons Hollanders met rust en was met hun een goed gesprek mogelijk, vooral met die van de Wehrmacht. In een wat later stadium kwamen er ook van die fanatieke Hitlerjugend fanaten bij, verdwaalde Landstormers en zelfs overgelopen Russen. Het waren deze knapen die de bevolking in de frontgebieden de stuipen op het lijf joegen met hun geschreeuw en oorlogskolder. In ons grote zakenpand, bestaande uit cafe met feestzaal, winkel en kruideniersbedrijf hadden we inkwartiering van plm 200 soldaten. In de zaal lagen zo'n 140 manschappen en in de bakkerijschuur 60 SS-ers. De officieren huisden in onze slaapkamers en hadden geuniformeerde oppasdames met zo'n kepi op de kop bij zich, die wij de bijnaam de grijze muizen hadden gegeven. Op ons land was door de Duitsers een stevige bom en gasvrije bunkerschuilplaats gebouwd waar de Duitse Staf bij zware beschietingen in vertoefden. Normaliter zat de Staf bij onze buren Lieske en Bernd Helsen en dirigeerde van daaruit de frontoperaties. Deze bunker heeft ook nog als kraamkamer gediend, want op 11 september 1944 is Jos Helsen hier geboren. Bij ons zat van alles: Op de buitenplaats was een veldkeuken, geslacht werd er bij ons in het washok en het kolenhok werd gebruikt als munitieplaats. De frontsoldaten deden zich, als ze op pad waren, ook vaak tegoed aan de weck bij burgers in het buitengebied, waar verspreid veel boeren en tuinders zaten. Ondanks de dagelijkse beschietingen, geteld in ons pand 18 granaatinslagen, zijn we tot de evacuatie in de bakkerij door blijven bakken en hebben we vanuit de winkel of achterom de Huissense bevolking van voedsel kunnen voorzien. Niet alleen voor de werkers in de bakkerij maar ook voor ons die de klanten hielpen was het levensgevaarlijk om geheel onbeschermd in actie of op pad te zijn. Bij heel fel granaatvuur en beschietingen vertoefden wij in de bierkelder van onze ZHB-leverancier Piet Wouters. Aan die benauwende schuilkelder daar, bevolkt met zo'n 40 bange en biddende mensen had ik een grote hekel. Meestal vertoefde ik op de zaak en nog interessanter vond ik het om bij die harmonicaspelende Duitsers te zitten of te vertoeven of te kijken bij die stukken geschut, te loeren bij het lazaret in de boerderij van Berend Roelofs of met mijn maatjes Nol, Frits of Piet wat rond te zwerven om te zien wat er allemaal loos was. Oorlogsouvenirs hebben wij destijds bij de vleet weten te verzamelen, wat varieerde van een mooie Prisma-of frontkijker, een dolk met als heft een honden of hertenpoot tot een Japanse cilinderrevolver met patronen erbij aan toe. Goed van pas kwam me dat blaffertje toen op zekere dag zo'n brutaal Russisch gozertje mijn bloedeigen vader, overlopen met het luisteren naar Radio Oranje, het pistool op de borst zette; die heeft zijn oorlogsbelevenissen nooit meer na kunnen vertellen!
Toen ik 7 jaar oud was brak de Tweede Wereldoorlog uit. In feite was deze al aan de gang, want reeds in 1939 hadden de Duitsers Polen al in genomen en voordat ze het neutrale Nederland introkken, waren andere Europese landen al onder de voet gelopen. Op de eerste dag van de oorlog, dit voordat de strijd aan de Grebbe een aanvang nam, heb ik opgeroepen reservesoldaat Theo Schouten van het Steenbergenveld nog een doosje North State (11 cent) overhandigd. 's Middags was hij al gesneuveld ! De Duitse Vliegtuigen vlogen zo laag dat je de bemanning kon zien zitten. De Focke-Wulf die bij boer Buys is neergestort, zie ik nu nog luidgierend boven ons zakenpand scheren. Vanwege dat er bij ons in de buurt enkele bemande kazematten stonden, en men daar wat schermutselingen verwachtte, moest een groot gedeelte van de Karstraat evacueren. Wij hebben toen een paar dagen bij een collega zakenman in de Driegaardsestraat vertoefd. Na de verloren strijd op de Grebbe en het bombardement op onze Havenstad Rotterdam was Nederland Duits gebied geworden. De eerste jaren van de bezetting vielen voor ons plattelanders best wel mee Hier in Angeren en voormalige woonplaats Huissen werkten veel jonge mannen op het vliegveld Delen, Zandse tuinders voorzagen de Duitse kazernes van groenten en de boeren leverden karrenvol kartoffeln. Heel veel Hollanders waren lid van de NSB, een organisatie die aan de kant van Duitsland stond, verder bestonden er een drietal splinterpartijen die Duitsland ook welgezind waren en wie trok zich in die beginjaren iets aan van weggevoerde joden, Jehova-Getuigen, Zigeuners en communistische verzetstrijders die opgepakt werden? Bij de katholieke bevolking stonden de Joden te boek als woekeraars en moordenaars die Christus gekruisigd hadden, door de hele Nederlandse bevolking uit die tijd werden zigeuners afgeschilderd als onverlaten en dieven. Mijn eigen moeder hoor ik nog zeggen: " Blijf binnen Eef, want er zijn zigeuners in de buurt, die het op kinderen voorzien hebben"! Jehova-Getuigen hebben het niet alleen in de Tweede Wereldoorlog moeilijk gehad maar worden door de meeste mensen in dit katholieke bolwerk ook nu niet geaccepteerd. Door jongensogen bekeken was de oorlog voor ons een sensationele tijd en als er hier of daar een vliegtuig neerstortte waren we er als de kippen bij om te kijken of er iets te halen viel. Het maakte voor ons niets uit of dat een Duits, Engels of Amerikaans toestel was. Al die jongens van toen die nu op de Duitse bevolking lopen te schelden gaan wel naar Duitsland, Oostenrijk, Italië of Spanje op vakantie. Vandaag lopen er nog heel veel mensen rond die niet wisten wat de Duitsers met de gevangenen deden die naar concentratiekampen afgevoerd werden. Toen ik als 10-jarige jongen in 1943 bijna de gehele meimaand voor een operatie in het Elisabeth's-Gasthuis te Arnhem heb doorgebracht had ik van die kampen waar mensen vergast werden al gehoord. Gewonde Duitse frontsoldaten, teruggekeerd van het Russische Front (Barbarossa) en gevochten om en bij Stalingrad, hebben me dit verteld en een groot gedeelte van die mannen hadden het op Adolf Hitler en zijn trawanten net zo min begrepen als de doorsnee weldenkende Hollander uit die tijd. Bombardementen op mijn woonplaats Huissen waren er op 13 mei 1943 (3 slachtoffers), op 17 September(21 doden)-, op 23 september (17 vluchters uit Arnhem-Zuid) en 2 oktober 1944 (132 omgekomen burgers). Vanaf die tijd is het strijdgewoel begonnen en werd de Betuwe Frontgebied met overal rijdende tanks, batterijen Flakgeschut, ratelende mitrailleurs, granaatvuur over en weer en mensen die als angsthazen wegedoken waren in zelfgebouwde schuilkelders in- en rond het huis of op het erf van hun boerderij.
Op zaterdag 14 april werden wij in Friesland bevrijd door de Canadezen, die met een eindeloze stoet aan militair materiaal overt de Rijksweg in Blesse richting Wolvega togen. Alhoewel bij de bevrijders de jonge dames voorrang hadden en door sterke soldatenhanden op de jeeps en tanks getild werden, lukte het mij ook op zo'n gevaarte te klimmen en een eindje mee te rijden; dolle pret natuurlijk! De Canadezen en in hun gezelschap ook Amerikanen hadden rondom het weidse landschap van de Blesse en kerkdorpjes als Blesdijke , Peperga en steggerda verschillende kampementen opgeslagen en binnen de kortste keren wisten wij hun vertrouwen te winnen en werden we met onze bevrijders de beste maatjes. Alhoewel we maar een paar standaardwoordjes Engels spraken, begrepen wij met gebarentaal erbij alles wat ze ons te vertellen hadden. Sergeant Billy en korporaal Howard hadden hun oog laten vallen op de knappe dochters van slager Siemensma schuins tegenover mijn evacuatieadres bij de familie Wolfs. Gezegd moet worden dat in haar algemeenheid de meisjes in de leeftijd van 16 tot 21 jaar zwaar beschermd werden door hun ouders, dit om eventuele ongewenste ongelukjes te voorkomen. Omdat ik als hulpje in oorlogstijd bij Siemensma nog wel eens assisteerde bij het clandestien slachten van varkens-, wat plaats vond door deze dieren uit onverwachte hoek met een zware voorhamer een flinke klap tegen hun kop te verkopen en hierna te villen-, kende ik Treske en Boukje heel goed. Afgesproken had ik met de Canadese vrienden om de beide schoonheden een tulen baljurk te bezorgen, waarmee ze woensdagavond 5 mei 1945 naar het door de Canadezen georganiseerde bevrijdingsbal in Steenwijk konden gaan. In die tijd was het bij zakenlui die 's-morgens vroeg uit de veren moesten gebruikelijk om ook bijtijds naar bed te gaan. Voor mijn vriend Nol en mij was het natuurlijk zaaks dat het eerst donker en stil in de buurt moest wezen alvorens wij ons krijgsplan konden uitvoeren. Even voor half elf op die avond was het dan zover, dat de meisjes via een door mij uit de buurt "geleende ladder" hun slaapkamer konden verlaten om op die zwoele meiavond sexy aangetrokken plaats te nemen in de gereedstaande legerjeep van onze vrienden. Voor onze bemiddeling kregen we de man een doosje Players sigaretten en een reep lekkere tjoklat. Ongetwijfeld zal de beloning van de meisjes groter geweest zijn en zullen de schoonheden op het bal in Steenwijk veel plezier gehad hebben en enorm verwend zijn; reken daar maar op !
Shermantanks in Eze op weg bevrijding Friesland Tommy's in buurt IJssel bij Westervoort Wat vervaagd allemaal, maar bevrijders krijgen warm onthaal! Klein krantenknipsel met warme aanblik!
Pr. Bernhard en Maarschalk Montgomery Wraak is bij verbittering nooit de juiste weg!
Vlak na mijn diensttijd ben ik naar Den Haag vertrokken en woonde toen op de Groenteweg 31 waar ik in de kost was bij de familie Balvers. Aldaar was ik ambulant kantoorambtenaar bij de Posterijen; viel er om een of andere reden iemand uit in wat voor functie ook, dan verving ik tijdelijk de opengevallen plaats. In die tijd was ik nog vrijgezel en ging veel uit, óók op 14 maart 1956, toen ik met busonderneming Hofstad Tours met een stelletje ADO-fans per luxe touringcar naar het Rheinstadion in Düsseldorf afreisde om daar naar de wedsrijd Duitsland tegen Nederland te gaan kijken. In die tijd was Duitsland de voetbalnatie met spelers als de beroemde midvoor Frits Walter en buitenspeler Helmut Rahn, maar wij hadden ook enkele cracks, zoals Cor van de Hart, Faas Willekens en "us Abe" (Lenstra)-.Het is nu 52 jaar geleden, maar ik zie Abe nog met één simpele schijnbeweging die hele Duitse defensie op het verkeerde been zetten en na een gelijke stand Holland op voorsprong brengen. Het is tot op heden de vierde wedstrijd die we van Duitsland hebben kunnen winnen en daarvan de eerste naoorlogse die we tegen Duitsland gespeeld hebben. Het DFB- entreekaartje uit die tijd heb ik nog steeds bewaard: 1.50 DM kostte toen een staanplaats met inbegrip van 10 pfn sociale bijdrage voor de Duitse oorlogsinvaliden werd dit 1.60 DM.Tegenwoordig worden de fans gescheiden, wij stonden gewoon tussen de Duitse supporters in en konden onze gevoelens uitten zonder dat ook maar een Duitser hier tegen in opstand kwam. Na afloop van de wedstrijd kregen we nog enkele uurtjes om de overwinning tegen onze Oosterburen te vieren. Op een afgesproken tijd moest iedereen weer bij de bus terug zijn. Zoals dat wel eens meer voorviel, ben ik in Düsseldorf blijven hangen en pas de andere dag tegen de avond per trein naar Den Haag teruggegaan.
Op 17 mei 1987 werd in het Olympisch Stadion te Amsterdam de wedstrijd Ajax tegen Feyenoord gespeeld. Met mijn zoon Gerbert, mijn schoonzoon, Ignas en mijn dochter Sabine heb ik deze voetbalmatch in mijn gedachten gesloten als een onvergetelijke herinnering uit vervlogen tijden. De wedstrijd moest nog beginnen, toen er overal op de tribunes van alles en nog wat plaats vond. Een achter mij gezeten dame werd boven op haar hoofd door een vallende steen getroffen en even later per ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis.Plotseling dachten we dat het begon te regenen, maar naar boven kijkend zagen we dat er van de marathontribune naar beneden geplast werd. De wedstrijd was nog geen half uur oud en overal zag je voor de vakken, stukken steen, hout, flessen, schoenen, rollen closetpapier en zelfs weggesmeten fototoestellen liggen. Naast ons vak op rechts zaten de Feyenoord supporters die allemaal in een soort roes verkeerden , van alles en nog wat schreeuwden en voortdurend in de weer waren om het stadion te slopen.; naar het voetballen keken die onverlaten niet! Aan de zijkant van hun vak stonden een twintigtal politieagenten van de Mobiele eenheid om alles in toom te houden. Wat me opviel was dat deze agenten uiterst rustig bleven en de naar hun hoofd geslingerde voorwerpen met hun schilden tegenhielden, tussentijds de voorwerpen opraapten en beneden langs de lijn van het voetbalveld deponeerden. Op een gegeven moment was het Ajax dat scoorde, dit tegen de zin van de Feyenoordsupporters, die met fors geweld het ME-cordon wisten te doorbreken en ons vak binnenstormden. Enkele mensen vóór in het vak ontvingen de eerste klappen en iedereen, ook mijn familie, wist geen raad om weg te komen, maar de schrijver van dit waar gebeurde verhaal bleef rustig zitten en elke keer als er zo'n verwoede Feyenoorder op me afkwam gaf ik die halvegare tussen zijn benen een flinke prik met mijn puntige paraplu. Toen de Mobiele eenheid alles weer op orde had, vroeg een der agenten wie ik was. We hebben met verwondering naar de acties van je zitten kijken-, soms een collega? Nú, als jullie dit zo graag willen weten, ik ben John Steed van De Wrekers en jammer dat ik mijn assistente Emma Peel thuis gelaten heb, want als die hier was geweest waren die Feyenoorders er heel wat slechter vanaf gekomen. Vermeld zij dat ik na deze veldslag nooit meer ben gaan kijken naar een wedstrijd in de Eredivisie.
In de zestiger jaren stond ik niet alleen 's avonds in het café maar zat overdag de hele dag langs de weg om klanten te bedienen, bij ons was van alles te koop wat varieerde van een liter, jenever, brood , kruidenierswaren en die tijd verkochten we ook nog bussen butagas, we waren echt de rijdende winkel van Sinkel! Langs de weg, dan hoor je van alles; geconfronteerd word je met het hele gebeuren in zo'n dorp. Echter als zakenman moet je de mond nooit voorbij praten; het is horen, zien en zwijgen! Nu we een halve eeuw verder zijn kan ik globaal wel het een en ander los laten. Voor ouderen onder ons en het nageslacht is het interessant om hierover wat te vertellen. Vroeger bv. onweerde het veel meer als tegenwoordig en veel mensen konden aan de lucht zien wat voor weer we kregen en Tippy, onze hond, ging al uren voor de bui losbarstte naar binnen en ergens, ver van een raam, in een beschut hoekje van de keuken liggen. Bij iedere bui sloeg de bliksem wel ergens in! Om niet op te vallen had een van onze klanten op het Huissen-Zand een wel zeer snugger plannetje bedacht om de verzekering, brandweer en politie om de tuin te leiden. Een half uur voordat hun huis en boerderijtje in vlammen opging, lieten ze mij een krat bier en 20 gebakjes brengen. Omdat er niemand op de boerderij aanwezig was, heb ik de spullen netjes in de kelder gezet en de huissleutel weer teruggelegd onder de bloempot op de veilingkist naast de achterdeur. In Huissen-stad moest ik ook nog bij een paar mensen in de Pelgrimstraat wezen. Bij terugkomst van de route ontwaarde ik in de verte wel enkele rookwolken, maar stond er niet bij stil dat er ergens een brandje was. In de nog niet zo milieubewuste jaren zestig was het heel gewoon dat boeren en tuinders op hun land afval aan het verbranden waren. Wat er precies in de Huttenstraat aan de hand geweest was, kwam ik pas achter toen er bij ons aan de zaak een politieman langs kwam om inlichtingen over het ontstaan van de brand te verkrijgen. Volgens de bewoners zou de sigarettenrokende bakker Eef bij aflevering van de bestelling een brandende sigarettenpeuk achtergelaten hebben wat in het stro van de varkensstallen terecht zou zijn gekomen. Als mijn moeder, die achter de rug van de agent stond, niet de bekende vinger tegen haar lip aangedrukt had, dan zou ik uitgebreid verslag over mijn bevindingen gegeven hebben. Hoe zat het in feite? Toen ik de bestelling bij de bewuste klanten in de kelder gezet had, viel het mij op dat het hele huis, op wat oude rommel na, ontruimd was en in de diverse hokken waren niet alleen de varkens , maar ook al het stro verdwenen. De bewuste linkerds hebben mooi hun verzekeringscentjes gebeurd, maar de mogelijkheid is niet uitgesloten, dat ik nu nog steeds bewust of onbewust als de verdachte brandstichter te boek sta. Van mij kant bezien, hadden deze lieden, waarvan je eerder armer dan rijker werd, het verdiend om eens flink bestraft te worden, temeer ook, omdat ze in onbewaakte ogenblikken al jaren pakjes roggebrood uit mijn bestelwagen wegpikten om hun konijnen te voederen-; goede klanten ten spijt!
In de evacuatietijd van 1944-1945 zat ik als vluchteling uit het frontgebied uit de Betuwe in De blesse-Friesland en was gestationeerd bij de famile Wolfs. Hun enigste dochter had verkering met Boer Bennie Jansen eveneens wonende in het buitengebied aldaar. Bennie had een pracht boerenbedrijf met veel koeien, paarden en kleinvee. Als 12-jarige jongen vond ik het prachtig om daar te zijn en me bezig te houden met het borstelen van koeien en het verzorgen van de paarden, Ik heb daar ook het melken geleerd. In mijn woonplaats Huissen had ik het paardrijden onder de knie gekregen door de Vos van Piet van Frans (Willemsen) die bij ons in de buurt woonde regelmatig naar de wei bij de Grote Bloem te brengen, maar dat stond allemaal in de schaduw van wat ik in Friesland aan ervaring op dt gebied opgedaan heb. Op een vrijdag in februari 1945 moest Bennie een gevorderd paard op de markt in Wolvega bij de cavallerie van de Wehrmacht afleveren. Deze verantwoordelijke opdracht werd mij toevertrouwd. Wat dat aanging heerste er in Friesland een andere mentaliteit dan bij ons in Huissen, want daar lieten ze dergelijke dingen niet aan een snotjongen over. Op de markt in Wolvega was het een drukte en lawaai van jewelste; overal Duitse soldaten en aangebonden en aangelijnde Hinnikende paarden. Met grote lijsten en namen erop liepen de Duitse controleurs rond om de paarden in ontvangst te nemen. "Jansen Blesse werd er geschreeuwd"-; wat inhield dat ik aan de beurt was om het paard te laten keuren en officieel over te dragen. Na van top tot teen het paard bekeken te hebben, werd me tweehonderd gulden voor Bonkie geboden. Minstens 400 antwoordde ik tegen die wijdbroeken. Of Bonk bij het horen van dit geringe bedrag geschrokken is weet ik niet met zekerheid te vertellen, maar hij werd op hetzelfde moment zo wild, dat hij plotseling met mij op zijn rug "zijn geweer" presenteerde en een merrie die kortbij bij hem stond besprong, kennelijk met de bedoeling om op deze wijze het geboden bedrag te verhogen. De omstanders die dit allemaal zagen gebeuren kwamen niet meer bij van het lachen." Ja zei ik tegen de Duitsers: " Dit is een echt circuspaard die heel veel waard is"! Helemaal lopend teruggekeerd van Wolvega in De Blesse vond Bennie Jansen in de door de Duitsers aan mij meegegeven dichtgeplakte enveloppe toch nog de gevraagde 400 gulden aan.
Tijdens onze evacuatieperiode in de Tweede Wereldoorlog gingen mijn vriend Nol Helsen en ik op zekere dag met "geleende hengels"' uit het schuurtje van dokter Westerman vissen in het riviertje de Linde. Deze hengels waren het eigendom van de Arnhemse internist dokter Hoefnagels die als evacué ondergebracht was bij een collega. In die evacuatietijd van eind 1944 tot bijna juni 1945 konden we als opgroeiende jongens van alles onder de voeten halen, omdat onze ouders broer en zusters bij andere opvanggezinnen ondergebracht waren. Als ik van plan was om iets verbodens te gaan doen maakte ik Heit en Mem Wolfs wijs dat ik mijn ouders ging opzoeken. Nol die bij boer Kramer in Peperga zat kwam dan met de bokkenwagen naar mij toe. Al die boerenzonen reden daar met een opgetuigde bok aangespannen voor een stevig karretje waar je met 2 of 3 personen mee kon rondtoeren. Zittend aan het viswater zagen we voorbijtrekkende militaire voertuigen van de Duitsers, die werkelijk met de gekste karkassen over de Rijksweg achter ons richting Wolvega trokken, kennelijk al op de vlucht voor de oprukkende Tommy's. Doordat opeens het rivierwater wild begon op te spatten, dachten we een snoek of graskarper aan de haak te hebben geslagen; echter de dobber ging niet helemaal ten onder! Omhoog kijkend zien we een paar duikende Engelse jagers de Duitse colonnes beschieten en is het geluid van ratelende mitrailleurs hoorbaar en zien we de kogels over het water spetteren.Toen de Spitfires het karweitje hadden geklaard, stonden de meeste voertuigen in lichterlaaie en het gekste was dat er in de buurt van de overblijfselen geen Duitser meer te bekennen was. Zowel mijn vriend Nol, evenals bokkie Bram hadden gelukkig geen malheur, echter om nog verder te vissen daar hadden we geen zin meer in. Toch hadden we flink gevangen namelijk drie grote gatenkazen, meegepikt uit een der gehavende voertuigen.
Een halve eeuw geleden toen ik nog kastelein van café Lombok in Huissen was, had ik veel klanten die poften (alles op lieten schrijven en later betalen)-.Een zekere Pietje van Moeke G spande met alles op dat gebied wel helemaal de kroon. Op een gegeven moment stond er een fiks bedrag aan de lat en als ervaren uitbater had ik voor mezelf die post al onder de klomp gschreven. Ruim een halfjaar had ik Pietje niet meer gezien, toen hij op een zekere avond gekleed als een gentleman plotseling de herberg binnentrad. Eef zei hij: '' Ik kom afrekenen, schenk ze allemaal maar vol"! Om indruk te maken bij de klanten die aan de bar zaten liet hij een welgevulde portefeuille zien, ritselde een keer langs de flappen en stak zonder overigens af te rekenen "de hele hap'' weer in de binnenzak van zijn pakjas. Nu hadden we bij ons thuis een driedubbel bedrijf, bestaande uit bakkerij, kruidenierswinkel en café en zodoende kwam het veelvuldig voor dat er in de late avonduren achterom of in het open zijnde café een of ander tekort voor de huishouding gehaald werd; ook die bewuste avond! Toen ik vanuit de winkel met het pak koffie, de rol biscuit en het onsje gesneden kaas weer in het café terugkwam, kreeg ik van Jan " De Oebel" te horen dat Pietje tijdens mijn kortstondige afwezigheid voor kastelein gespeeld had door de lege glazen enkele malen rijkelijk te vullen en hem toen gauw was gesmeerd.
Tot ongeveer 1965 vond je bij de meeste particulieren op het platteland van Holland en België ( vnl Vlaanderen) een bonte schakering aan diersoorten.Iedereen had er wel een paar varkens liggen, overal stond er achter het huis een kippenhok, bevolkt door een aantal Barnevelders, Witte Leghorns, Rijnlanders of Wyandotters al of niet met een haan erbij en ook het houden van krielkippen was in.Een enkeling hield er een paar koeien op na, verder zag je ook nog veel konijnen, bokken, geiten, ganzen, kalkoenen, schapen en dies wat meer. Allemaal gebeurd nu de ruime vlaktes vol gebouwd zijn met rijtjeshuizen, appartementencomplexen en grote villawijken. Vroeger had je huisslachters die deze dieren tegen de grote kerkelijke feestdagen en Kermis kwamen slachten. De meeste dieren werden eerst verdoofd alvorens men ze vilde, vervolgens kwam de gemeentelijke vleeskeurmeester het varken of koetje bekijken; was de lever goed ging er al direct een stempel op en was het dier voor consumptie geschikt.Voor pluimvee gold vroeger geen enkele wet; ik heb kippen zien afmaken op de meest gruwelijke manier, ze werden dood geschopt of geslagen, op een houtblok werd de kop eraf gehakt, óók gebruikte men een soort guillotine gemaakt van een oude zinken vuilnisemmer waarvan de rand van het klapdeksel geslepen werd en die dan fungeerde als moordwapen : kip werd er met de kop ondergehouden, klak, deksel naar beneden, kip onthoofd !Bij ons thuis op "Lombok" lagen permanent vier varkens, waar er vast pandoer vlak voor de Huissense kermis één, die op het goede gewicht was, geslacht werd. Op de buitenplaats werd het varken met een vlijmscherp mes in zijn keel gestoken, waarbij ik met de grote koekenpan het bloed moest opvangen, hierna werd het varken onthaard, gekliefd, ontdaan van niet te verwerken delen en ter besterving aan een slachtladder gehangen. De andere dag 's avonds werden alle eetbare delen eruit gesneden en onder het genot van een flinke slok verwerkt. Op het land bij ons stond een houten kippenhok met een grote ren erbij, bevolkt met een veertigtal kippen. De eieren waren voor eigen consumptie en werden ook wel aan goede klanten in de winkel verkocht. Had een kip haar tijd gehad zei mijn moeder:"Eef -, haal een kip uit het hok en slacht het beest, want ik wil morgen kippensoep maken of kip eten". Bekennen moet ik dat dit karweitje ook niet altijd even diervriendelijk slaagde. Toen ik getrouwd was heb ik tot 1985 konijnen en kippen gehouden en tot 1978 deze dieren, al of niet met behulp van mijn schoonvader Dries Peters of goede visvriend Herman Nijenhuis, zelf geslacht. Toen ik zo tegen de Kerstdagen een viertal geslachte konijnen ter besterving buiten aan de waslijn had hangen en hierover moeilijkheden ondervond, ben ik met slachten gestopt.Volgens een klacht uit de buurt bij de politie zouden de konijnen levend zijn opgehangen, wat echt niet het geval is geweest. In die tijd heb ik wel mensen gekend die dit wel deden, dit om een pure wildsmaak te bewerkstelligen! Bij mijn weten heb ik me nooit aan bewuste dierenmishandeling schuldig gemaakt en de beestjes altijd goed verzorgd. Dierenleed is er vandaag aan de dag nog volop, ondanks het feit dat het particulier houden van dieren, procentueel in vergelijking met vroeger, niets meer voorstelt en men wettelijk verplicht is om wild en gevogelte bij een poelier en vee door een slager of in een slachthuis te laten slachten en bewerken. Met de komst van veel buitenlanders, met alle respect voor hun geloof, heeft ook het ritueel slachten hier binnen de Benelux zijn intrede gedaan, dit onder strikte voorwaarden gesteld door de Europese Commissie. In de nabije toekomst zullen de beschermingswetten aangescherpt worden, zeker in Holland waar sinds 2007 een poltieke partij is die speciaal opkomt voor het welzijn van het dier.
Vanaf begin de zeventiger jaren brachten we onze vrije tijd en vakanties door in het mooiste natuurgebied van Nederland De Hoge Veluwe. Na voorheen een hele periode in diverse vakantieparken onze vrije tijd doorgebracht te hebben en ook om gezondheidsredenen zochten we een vast stekkie dat we vonden op camping Erica waar we zijn begonnen met een tot caravan omgebouwde SRV-wagen, vervolgens een knus Eifellandje gekocht hebben en in 2002 hebben we een tweedehands stacaravan kunnen overnemen inclusief verblijfplaats op camping '' De Woeste Hoogte"eveneens te Hoenderloo. Hier maakten we ook kennis met mensen die ons ingevoerd hebben in de geheimen van de witte magie, een hoop leren afgeleid van stromingen zoals het Hindoe�sme en het Boeddhisme, aangevuld met de leer van de lichttherapie en diverse chinese reflectieleren. Persoonlijk was ik erg gecharmeerd van deze praktijken, mijn vrouw Ria had er minder vertrouwen in .Voorheen had ik gedacht te maken te hebben met charlatanfiguren die er maar raak op los fantaseerden om de medemens om de tuin te leiden met de bedoeling hun portemonnee flink te spekken. Deze nieuwe kennissen waren straatarm, huisden clandestien permanent in een oude caravan en berekenden voor bewezen diensten geen stuiver. Tot op heden heb ik persoonlijk veel baat gehad met de nieuwe leer. Jaren geleden heeft een hartspecialist mij al de wacht aangezegd dat het binnenkort gebeurd kon zijn, maar dit is alweer vier jaar geleden; dus alle hoop is aanwezig dat er nog wel vier levensjaren bijkomen.Niet altijd maar op gezette tijden ben ik een goede ziener; ik geloof dat je concentratie en gemoedsrust heel belangkrijk is om in hogere sferen te geraken. Het maakt me wel eens bang om in de toekomst te kijken en daarom ben ik altijd met iets bezig om de aandacht van bepaalde ellendige toekomstzaken af te wentelen op alternatieve bezigheden . Onze buurvrouw in Hoenderloo heette Domeri Koss Fletcher, was van Duitse afkomst en paranormaal geweldig begaafd. Van alle campinggasten was ik degene die constant met haar in de clinch lag maar toch veel respect voor haar had. Haar onverschrokkenheid en durf zullen me altijd bijblijven, vooral toen met die oktoberstorm in 2002. Terwijl iedereen met de schrik en het beven in de caravan zat en niemand de weg op durfde reed zij met haar aftands autootje het park uit de Krimweg en vervolgens de Delenseweg op om de machtige krachten van moeder natuur te tarten. Als passagiers zaten mijn vrouw en ik als paranormale leerlingen in de wagen om medegetuigen van dit grote gebeuren te zijn. Met volle zekerheid wist zij te vertellen dat ons niets kon overkomen. maar als ik het eerlijk mag zeggen twijfelde ik toch wel een beetje! Meer dan tienduizend bomen waren her en der omgewaaid en hadden barricades opgebouwd waar moeilijk langsheen te komen was. Op de camping teruggekomen schrokken we van de schade die ook daar was aangericht. Echter onze caravan met de vele eiken eromheen en haar bouwvallig chaletje waren niet getroffen. Hebben we toen geluk gehad of bestaat er toch iets tussen hemel en aarde waarvan we geen weet hebben? De Chinese astrologie gaat uit dat we in 2008 in het jaar van De Rat zitten, wat inhoudt dat mensen die in het jaar van de rat geboren zijn en ook de hele wereld beinvloed worden door dit dierenriembeeld. Dus er wordt hard gewerkt , maar ook het fatum(noodlot) zal zich niet onbetuigd zal laten. 2009 is de Buffel de baas, er volgt een jaar, waarin de gedevenen het voor het zeggen hebben. 2010 is de Tijger de baas, alles loopt gehaast door de heftige sprongen van de Tijger.2011 wordt beheerst door het Konijn; in dat jaar gaat alles rustig en voortvarend! 2012 is het jaar van de Draak en wordt de mensheid opgejut door de sterke personality van deze dierenriem. 2013 is het jaar van de Slang, een dier die zich overal weet aan te passen door zijn slimheid. 2014 wordt beheerst door het Paard, dat bekend staat om zijn harde werklust, soms een beetje labiel gedrag vertoont en daarom te wisselvallig en te goedgelovig is. De Geit beheerst het dierenriemjaar 2015 en is gauw geneigd onbezonnen dingen te ondernemen en mensen onder dit gesternte geboren zitten snel in de put en daarom wordt 2015 dus een heel onzeker jaar; ook voor het wereldgebeuren! In 2016 krijgen we een blij jaar, de mensen gaan weer flink geld investeren en uitgeven en er wordt overal feest gevierd. Als de Haan in 2017 aan het bewind komt dan gaat de wereld zich wat bezinnen en wordt alles van a tot z door dit statig dier in de gaten gehouden.De Hond beheerst 2018, er wordt hard gewerkt, de economie is stabiel maar er treden veel geestelijke ziektes op die gepaard gaan met hoofdpijn en hartproblemen. Als het Zwijn in 2019 op het toneel verschijnt krijgen we ongewenste bemoeienis van bovenaf, iedereen gaat zich te veel met anderen bezighouden, wat leidt tot botsingen. Als je met deze volgorde van gegevens te werk gaat, kun je zelf uitrekenen in wat voor dierenriemjaar je geboren bent; dus aan de slag! Het moge u allen goed gaan!
Landing
Horloge gevonden in puinhopen Hirosjima 05-08-1945
Nog Altijd Naweeën
Op zaterdag 14 april werden wij in Friesland bevrijd door de Canadezen, die met een eindeloze stoet aan militair materiaal overt de Rijksweg in Blesse richting Wolvega togen. Alhoewel bij de bevrijders de jonge dames voorrang hadden en door sterke soldatenhanden op de jeeps en tanks getild werden, lukte het mij ook op zo'n gevaarte te klimmen en een eindje mee te rijden; dolle pret natuurlijk! De Canadezen en in hun gezelschap ook Amerikanen hadden rondom het weidse landschap van de Blesse en kerkdorpjes als Blesdijke , Peperga en steggerda verschillende kampementen opgeslagen en binnen de kortste keren wisten wij hun vertrouwen te winnen en werden we met onze bevrijders de beste maatjes. Alhoewel we maar een paar standaardwoordjes Engels spraken, begrepen wij met gebarentaal erbij alles wat ze ons te vertellen hadden. Sergeant Billy en korporaal Howard hadden hun oog laten vallen op de knappe dochters van slager Siemensma schuins tegenover mijn evacuatieadres bij de familie Wolfs. Gezegd moet worden dat in haar algemeenheid de meisjes in de leeftijd van 16 tot 21 jaar zwaar beschermd werden door hun ouders, dit om eventuele ongewenste ongelukjes te voorkomen. Omdat ik als hulpje in oorlogstijd bij Siemensma nog wel eens assisteerde bij het clandestien slachten van varkens-, wat plaats vond door deze dieren uit onverwachte hoek met een zware voorhamer een flinke klap tegen hun kop te verkopen en hierna te villen-, kende ik Treske en Boukje heel goed. Afgesproken had ik met de Canadese vrienden om de beide schoonheden een tulen baljurk te bezorgen, waarmee ze woensdagavond 5 mei 1945 naar het door de Canadezen georganiseerde bevrijdingsbal in Steenwijk konden gaan. In die tijd was het bij zakenlui die 's-morgens vroeg uit de veren moesten gebruikelijk om ook bijtijds naar bed te gaan. Voor mijn vriend Nol en mij was het natuurlijk zaaks dat het eerst donker en stil in de buurt moest wezen alvorens wij ons krijgsplan konden uitvoeren. Even voor half elf op die avond was het dan zover, dat de meisjes via een door mij uit de buurt "geleende ladder" hun slaapkamer konden verlaten om op die zwoele meiavond sexy aangetrokken plaats te nemen in de gereedstaande legerjeep van onze vrienden. Voor onze bemiddeling kregen we de man een doosje Players sigaretten en een reep lekkere tjoklat. Ongetwijfeld zal de beloning van de meisjes groter geweest zijn en zullen de schoonheden op het bal in Steenwijk veel plezier gehad hebben en enorm verwend zijn; reken daar maar op !
Een halve eeuw geleden toen ik nog kastelein van café Lombok in Huissen was, had ik veel klanten die poften (alles op lieten schrijven en later betalen)-.Een zekere Pietje van Moeke G spande met alles op dat gebied wel helemaal de kroon.
