Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
Als ik voor 2 weken nog eens last had van mijn enkels, dan was daar vorige week niets meer van te merken. Reden genoeg om afstand en kwaliteit van de trainingen wat op te vijzelen.
Maandag en dinsdag had ik andere prioriteiten, waardoor van lopen niets in huis is gekomen. Woensdag deed ik goed uitgerust een duurloopje van bijna 7 km.
Donderdag was een verplichte rustdag omdat ik vrijdag verwacht werd voor een sportmedisch onderzoek. Vergeleken met de resultaten van vorig jaar, ging ik erop vooruit. Ik woog toen nog 6 kg meer, en haalde slechts 12 km/u bij de looptest, waarbij de helling slechts één maal werd bijgesteld. Deze keer liep ik tot 13 km/u en werd de hellingsgraad meerdere keren bijgesteld. Eigenlijk kon ik deze verbetering ook al eerder vaststellen. Naar de overige resultaten van het bloedonderzoek, de maximale zuurstofopname, de lactaattest, enz. is het nog een beetje wachten. Vorige keer bleek uit de testen dat de basisuithouding nog sterk verbeterd kon worden. (Heel) trage duurlopen moesten het leeuwendeel van de trainingsarbeid vormen, waar ik me redelijk goed aan gehouden heb. Ik ben benieuwd wat het verdict deze keer zal zijn.
Net zoals woensdag liep ik zaterdag een rondje van net geen 7 km zonder veel acht te slaan op hartslag. Het voelde weldadig aan.
Zondag liep ik opnieuw, maar dan wel op hartslag. Het doel was om die gemiddeld onder de 135 BPM te houden. Aanvankelijk lukte dat redelijk goed, maar de eerste lichte stijging in het parcours zorgde voor een aanzienlijke verhoging. Ik compenseerde door trager te lopen, maar dan nog kon ik niet beletten dat ik op hellingen waarden registreerde van 140 en meer, terwijl ik amper 730 / km haalde. Is het een gebrek aan training, een opkomende verkoudheid, een slabakkend dieet of de naweeën van de marathon? Ik weet het echt niet. Vermoedelijk zal het wel een combinatie zijn van verschillende factoren. Ter vergelijking wil ik er graag bij vermelden dat ik enkele weken voor de marathon nog ruim 630 haalde met dezelfde hartslagwaarden. Het belette me echter niet om met volle teugen te genieten. Voor de gelegenheid had ik Aoxomoxoa van The Grateful Dead en The 13th Floor Elevators op mijn MP3-speler gezet. De psychedelische rockmuziek, in combinatie met de verlaten velden die het parcours omzomen en een stralende zon, zorgden voor een ietwat onwerkelijk gevoel. Ondanks het mooie weer, kwam ik heel weinig volk tegen onderweg, wat me het gevoel gaf helemaal alleen te zijn. Heel even leek ik onderweg te ontwaken uit een trance. Het was alsof ik ruimte en tijd overbrugd had zonder dat ik er me bewust van was. Het voorziene uurtje werd 1u15, wat goed was voor 10,14 km.
Vanaf nu ga ik weer beginnen opbouwen naar het volgende doel, wat de halve van Egmond geworden is en daarna de marathon van Rotterdam, waar ik de lessen van Etten-Leur in de praktijk wil brengen.
Vorige week had ik vakantie. Naar jaarlijkse gewoonte ging ik samen met mijn vrouw, vader en zus naar de boekenbeurs. Het voorbije weekend waren we te vinden aan de Kust om er te lezen, te wandelen en gewoonweg te luieren. Er werd natuurlijk gelopen en een zondagmiddag rond de speltafel met vrienden en familie maakte het plaatje helemaal af.
Het was een geslaagde vakantie waar ik absoluut van genoten heb, al wilde het lopen niet altijd even goed lukken. 31 oktober had ik rustig en pijnvrij gelopen, maar 1 november deed de linkerenkel toch weer een beetje pijn toen ik aan het einde van een iets langer duurloopje was. 2 november werd dus een rustdag om het er 's anderendaags opnieuw op te wagen. De pijn bleef weg. Ook de 2 daaropvolgende dagen deed ik rustige duurloopjes, met op donderdag een kort stukje door de duinen en aan een iets sneller tempo. Die linkerenkel hield zich sterk, maar vrijdag had ik weer wat last. Zelfs tijdens een korte wandeling voelde ik dat het niet helemaal snor zat. Het hogere tempo en de extra belasting van het mulle zand was dus geen goed idee. Zaterdag werd dus opnieuw een rust- en luilekkerdag. Ik kwam enkel uit de fauteuil om een eenvoudige maaltijd in elkaar te boksen en te eten. Verder hield ik me vooral ledig met het lezen van 'Fantastische verhalen 1922-1926', geschreven door H.P. Lovecraft, lekker onderuitgezakt met de voetjes op een poef. De rust werkte verkwikkend en zondagochtend was ik weer in staat om volledig pijnvrij een duurloopje van 7 km af te werken. Aangezien de pijn te verklaren was en een relatief korte periode steeds volstond om 'volledig' te herstellen, ben ik best tevreden en maak ik me ook geen zorgen.
Om mijn gezondheid maakte ik me wel zorgen. Natalie stelde in een reactie op een vorig bericht dat een marathon niet zo gezond is. Gelijkaardige opmerkingen kreeg ik ook al van collega's, vrienden en familie. Deze morgen kreeg ik een artikel onder de neus geduwd dat nog maar eens dezelfde boodschap verkondigde. Reden genoeg om op zoek te gaan naar de ware toedracht.
Eerst en vooral valt het sterk op dat er nagenoeg geen poging wordt ondernomen om een dergelijke bewering te ondersteunen. Een zwak 'Het menselijke lichaam is daar niet voor gemaakt...' is de enige toelichting die een inspanningsfysioloog gaf volgens het krantenartikel. Ik stel me meteen de vraag waarom het menselijk lichaam er niet voor gemaakt zou zijn. In het boek 'Born to run' van Christopher McDougall worden dergelijke beweringen afgedaan als fabeltjes. De schrijver verwijst naar verschillende wetenschappelijke studies en de tot de verbeelding sprekende Tarahumara om zijn bewering kracht bij te zetten. Of die inspanningsfysioloog er nu volledig naast zit of de schrijver van het boek, die zich verdiepte in het onderwerp, kan ik niet beoordelen. Ik ben geen wetenschapper, maar ik ga ervan uit dat de waarheid ergens in het midden zal liggen.
Dat bij een combinatie van een hartafwijking en een (halve) marathon voorzichtigheid genoodzaakt is, begrijp ik volledig. Een (sport)medische keuring lijkt me dan ook geen overbodige luxe. Volgens Tim Noakes, auteur van 'Lore of running', geeft een keuring echter geen volledig uitsluitsel, sommige afwijkingen kunnen pas worden vastgesteld na een incident of een diepgaander onderzoek, al zou het om een beperkt aantal afwijkingen gaan. Wat dat betreft, moet je als marathonloper dan maar het risico nemen. Anderzijds wil ik erop wijzen dat de hartafwijking de oorzaak van het probleem is. Ik kan me best inbeelden dat bepaalde personen zelfs een risico nemen door 'slechts' 5 km te lopen. Daarmee ontken ik niet dat langere afstanden de risico's groter maken, al kan ik uit de verschillende teksten die ik heb gelezen niet opmaken hoeveel groter het risico dan is.
Het artikel dat me deze morgen is aangeboden eindigde wel met een eerlijk: "Het blijft beter dan in je sofa te zitten niksen, maar laat je op voorhand toch voldoende screenen." In dat ene zinnetje is er veel gezegd. Persoonlijk wil ik ook getuigen dat niet alles om lichamelijke gezondheid gaat. Sinds ik begon te lopen en zeker na het beëindigen van de marathon voel ik me mentaal veel beter. Mijn gewicht is geen reden meer voor schaamtegevoelens. Het lijkt of ik helderder kan denken. Ik sta wat zekerder in mijn schoenen en hardlopen is gewoon leuk. Als ik voor mezelf de balans opmaak wegen de argumenten om toch nog een marathon te lopen zwaarder dan de hierboven vernoemde tegenargumenten. De voor morgen geplande sportmedische keuring zal die balans misschien ook bevestigen, maar daarover zal ik het binnenkort wel hebben.
Dat een marathon veel van het lichaam vergt, heb ik aan den lijve mogen ondervinden. Maandag had ik nog een dag vrijaf en bracht ik grootste deel van de dag door in een comfortabele zetel. De kleinste verplaatsing veroorzaakte lichte pijnscheuten in de dijen en de enkels. Vooral met de rechterenkel leek het niet echt pluis te zijn, maar het viel best wel mee. Dinsdag moest ik dan gaan werken. 's Ochtends ging ik te voet naar het station, in het begin wat moeizaam, maar na enkele minuutjes al heel wat vlotter. 's Avonds had ik echter meer last en mijn echtgenote offerde zich nog maar eens op om me te komen halen. Woensdag gaf ik opnieuw de voorkeur aan de wagen om naar het station te gaan en 's avonds maakte ik opnieuw gretig gebruik van taxi Liesje. Zelfs wandelen ging moeizaam. Bij iedere stap ging een pijnscheut door mijn enkel. Ik begon me toch een beetje zorgen te maken en dacht eraan om mijn dokter een bezoek te brengen. Eigenaardig verminderde de pijn als ik op blote voeten rondliep. Ok, toch maar niet naar dokter. Gelukkig is het ondertussen aan het verbeteren en deze morgen waagde ik me zelfs aan een eerste rondje. Heel voorzichtig liep ik 3,59 km in een slakkengangetje. Mijn enkels zijn wel nog een tikkeltje gevoelig, maar het ging. Voor zover mijn benen het toelaten ga ik morgen en volgende week de draad weer oppikken en de afstanden met kleine beetjes opbouwen.
Ondertussen heb ik ook beslist over de volgende etappe in mijn loopcarrière. 10 januari trek ik weer eens naar het vlakke land van onze noorderburen om er deel te nemen aan de befaamde (of misschien eerder beruchte) Halve van Egmond, een halve marathon die gedeeltelijk over het strand en door de duinen loopt. Op een dergelijk geaccidenteerd terrein zal het waarschijnlijk niet lukken om mijn tijd op die afstand wat scherper te stellen, maar dat is niet echt de bedoeling.
De komende weken ga ik trouwens het internet wat afschuimen om een wedstrijdkalender voor 2010 samen te stellen. De voornaamste criteria zijn een mooi parcours door de natuur, een degelijke organisatie en afstanden vanaf 10 km tot een marathon. Als iemand een tip heeft, is die altijd welkom.
Het is maandagochtend, strompelend kom ik de trap af. Bij iedere trede wordt ik op een pijnlijke manier geconfronteerd met het bestaan van dijen en enkels. Ik lijk wel een kreupele. In een tijdspanne van enkele uren werd ik jaren ouder. Merkwaardig genoeg heeft deze toestand geen invloed op mijn gemoed. Integendeel, mijn hoofd voelt fris aan; geestelijk sta ik scherp. Aan de ontbijttafel vind ik de tastbare herinnering aan de oorzaak van deze toestand, de medaille en het startnummer van mijn marathondebuut.
Misschien lijkt het belachelijk om voor een plaatje koper, het laatste beetje kracht uit je lichaam te persen, maar ik weet hoe "rijk" je van de ervaring wordt. Voor mij werd de marathon synoniem voor het leven, een opeenvolging van ups en downs.
Het begon zondagochtend. Ik had uitstekend geslapen. Het ontbijt bestond uit enkele boterhammen met choco en confituur, gevolgd door een banaan en een grote kop thee. Vervolgens maakten we ons klaar om eerst mijn ouders op te halen en daarna naar mijn schoonouders te rijden, waar we hadden afgesproken. Samen vertrokken we naar het Nederlandse stadje Etten-Leur. Daar aangekomen gingen we eerst het startnummer ophalen. Een bezoekje aan de sanitaire voorzieningen ontlastte me daarna van een allerlaatste zorg Nu was ik er helemaal klaar voor. Ik dronk nog rustig een flesje water uit terwijl mijn begeleiders zich te goed deden aan een dampende kop koffie met een stuk appeltaart of chocoladegebak. Iedereen was in opperbeste stemming en zelf had ik opvallend weinig last van de zenuwen, als ik op mijn hartslag mag afgaan.
Een kwartier voor het startschot begaf ik me naar het startvak om tegen 11u30 op gang geschoten te worden. Aangemoedigd door de vele kijklustigen begonnen we aan ons avontuur. 42,195 km lag nog voor ons. Ik had een prachtig plan uitgekiend waaraan ik me welgeteld 2 km heb gehouden. Zoals het boekje voorschrijft was ik niet te snel gestart, maar later zou ik wel de nodige fouten begaan. Ik blaakte van zelfvertrouwen. Ik zou eens laten zien hoe een marathon moet worden gelopen. Na een vijftal kilometer sloot ik me aan bij een groepje. Vol overgave en overmoed, die kenmerkend is voor een puber in zijn gloriejaren, nam ik de leiding op me. Op kop, klievend door een stevige wind, haalde ik een tempo van 5'05" / km, wat ik ongeveer 25 km volhield. Na 8 km begon ik aan mijn eerste gelletje, wat ik doorspoelde met het water dat ik bij me had. Toen ik aan mijn 2de gelletje toe was rond kilometer 15 had ik het volgende groepje al ingehaald. Een langharige man met soepele tred werd mijn compagnon voor de volgende 10 km. Samen verlieten we het groepje en liepen afwisselend op kop.
Halfweg wachtte me een aangename verrassing. Door de luidsprekers hoorde ik mijn naam vernoemen. De omroeper had het verder over goed getrainde atleten of iets dergelijks, al kan dat ook op iemand anders bedoeld zijn. Zo goed had ik het ook niet begrepen. In ieder geval sierde een grijns van oor tot oor mijn gelaat. Zodra we Etten-Leur voor de tweede keer verlieten, begon ik aan mijn 3de gelletje en rond km 25 stond mijn familie me op te wachten. Mijn schoonvader John kwam ik als eerste tegen; hij had blijkbaar de taak op zich genomen om mijn doorkomst te melden aan de rest, nam snel een foto en sprak me enkele bemoedigende woorden toe. Mijn Liesje stond klaar met een 2de bidon water. Ze riep me toe om het rustig aan te doen, net zoals mijn moeder, maar ik was nog fris en geen haar op mijn hoofd dacht aan vertragen.
2u10 was ik ongeveer onderweg. Nog een klein anderhalf uurtje, dacht ik, maar dan begon het verval in te treden. Kilometer 26 deed ik nog aan 5'17", km 27 en 28 aan een tempo van 5'21" en voor km 29 registreerde ik nog 5'24". Ik begon de tol van mijn overmoed te betalen. Wanhopig trachtte ik aan te klampen bij enkele lotgenoten, maar stuk voor stuk moest ik ze laten gaan. Hoe kon dit gebeuren? Waarom wilden de benen niet meer mee? Ik was nog fris genoeg, maar om één of andere reden weigerden mijn benen me te gehoorzamen. Slechts één km later toonde de marathon zijn ware gelaat. Het oncomfortabele gevoel dat was begonnen in de onderste ledematen, spreidde zich uit over heel mijn lichaam en ik had nog 12 km voor de boeg. De snelheid bleef maar dalen. Ik vloekte, probeerde me moed in te spreken en schold mezelf uit voor zwakkeling (en meer van dat fraais, maar niet voor publicatie vatbaar ). De linkerdij verkrampte. Hinkelend probeerde ik opnieuw veerkracht in mijn pas te krijgen, maar daarna verkrampte ook mijn rechterbeen. Verdomme, daardoor kon en mocht het niet eindigen. Ik bleef doorlopen en verbeet de pijn. Langzaam ebden de krampen weg en kon ik min of meer gewoon doorlopen. Bij de laatste bevoorrading waagde ik het om enkele meter al stappend af te leggen, tot wanneer ik het mij aangereikte drankje op had. Had ik dat maar niet gedaan; toen ik weer begon te lopen verkrampten mijn benen voor de 2de keer. Gelukkig was het minder erg en hervond ik al snel mijn tempo.
Het bleef hard werken. Mijn wereld verkleinde zich tot de vierkante meter die net voor me lag. Ik zag het asfalt letterlijk onder me door rollen. Kilometer na kilometer telde ik af. Ik putte kracht uit de aanmoedigingen van de vrijwilligers bij de verzorgingsposten, de kijklustigen en enkele lotgenoten die het even zwaar leken te hebben. We spraken elkaar moed in, maar ook dat kostte moeite en de gesprekken verstomden.
Een regenbui voelde aanvankelijk verfrissend aan, maar toen het water begon door te sijpelen in mijn schoenen, voelde het heel wat minder weldadig aan. Gelukkig was de bui van korte duur. Nog een kleine 2 km had ik voor de boeg. Het tempo was gedaald tot 7'00" / km. Ik was op, maar bleef doorlopen, me voortdurend aanmanend om niet op te geven. Ik zou niet gaan wandelen, ook al was de verleiding groot; daarvoor had ik niet getraind. In een sukkeldrafje vorderde ik tergend langzaam. Verdorie, wat deed dat pijn.
Na een laatste bocht dook de finish op, zag ik mijn familie en met het allerlaatste beetje kracht dat me nog restte, sprintte ik naar het einddoel. Tot mijn verbazing merkte ik later dat ik toen nog een snelheid haalde van ruim 14 km/u, maar daarna was het dan ook afgelopen. Doodmoe nam ik de medaille in ontvangst, pikte nog een bekertje sportdrank mee en gaf me over aan de goede zorgen van mijn steun en toeverlaat Liesje.
Bij thuiskomst at ik wat, nam een verkwikkend bad en vertrok naar een plaatselijk restaurantje waar we de glazen lieten klinken op mijn succes.
Met mijn 3u55'11" behaalde ik het minst gunstige streefdoel, maar van ontgoocheling is geen sprake. Ik ging tot het uiterste van mijn kunnen en beter zat er niet in. De bagage aan kennis die ik eraan overhield neem ik mee naar mijn volgende uitdaging. Misschien wordt het de marathon van Rotterdam, maar het kan ook een ander evenement worden. Het was in elk geval niet de laatste marathon. Het deed pijn, maar het smaakte nog nooit zo zoet.
Tot slot nog enkele foto's van mijn familie.
Van links naar rechts: moeder, schoonvader en vader. Vermoedelijk op zoek naar mijn persoonlijke bevoorradingspost.
Moeder en schoonmoeder die de wind trotseren.
Mijn schat Liesje. Haar ben ik verduiveld veel dank verschuldigd. Ze moest verdragen dat ik urenlang trainde, vergezelt me bij al mijn wedstrijden en vangt me telkens weer op aan de finish. Zonder haar zorg en ondersteuning zou ik nooit bereikt hebben waar ik nu sta.
Op naar de volgende. (om te antwoorden op de vraag van Danny)
Hallo,
Etten-Leur, het langverwachte marathondebuut is achter de rug. 3u55'11" deed ik erover. Ook al beantwoordt de tijd niet aan mijn streefdoel, ontgoocheld ben ik niet. Ik knalde tegen de denkbeeldige muur aan, maar verbeet krampen en last van een kleine maar pijnlijke blaar. Mind over body. Volledig uitgeput kwam ik door de finish, waar mijn ouders, schoonouders en mijn schat van een echtgenote me stonden op te wachten. Hen kan ik trouwens niet voldoende danken voor de broodnodige ondersteuning.
Gisteren deed ik mijn voorlaatste training. Eigenlijk was het de laatste, want zaterdag ga ik me enkel een beetje loslopen gedurende een halfuurtje, wat vergeleken met de arbeid die ik voordien leverde nauwelijks als zondagswandeling kan worden omschreven. Laat me echter niet te veel vooruit lopen en beginnen met het rondje van gisteren.
Of het nu de zenuwen waren die zich begonnen te manifesteren of de wat hogere temperaturen, weet ik niet, maar mijn hartslag lag iets hoger dan gewoonlijk. Zoals ik al geschreven had wisselde ik stukken in de laagste hartslagzone af met een tweetal versnellingen tot marathontempo. Los van de wat hogere hartslag, ging het wel behoorlijk goed. Ik liep ontspannen en soepel. Enkele voorbijgangers keken nogal raar op toen ik met een grijns van oor tot oor voorbijliep. Dat ik me momenteel goed in mijn vel voel, kan ik moeilijk wegsteken. Een collega vertelde me trouwens ook al dat ik de laatste maanden lijk te stralen. Mijn hoofd lijkt een beetje hoger op mijn romp te staan, de rug houd ik kaarsrecht en de moeilijkste problemen pak ik met de glimlach aan. Als me beleefdheidshalve gevraagd wordt: "Hoe gaat het?" is het antwoord steevast: "Fantastisch!" Sommigen vinden het misschien naïef, denken misschien dat ik blind blijf voor zorgen of problemen, maar niets is minder waar. Zorgen heb ik net zoals iedereen, maar ik kan ze beter relativeren. Concretiseren zorgen zich in problemen, dan los ik ze op. Vind ik geen oplossing (of 'is' er geen oplossing) dan aanvaard ik het probleem wat dan ook geen probleem meer is. Zo simpel is het allemaal.
Met de marathon voor de deur zou ik me ook zorgen kunnen maken, maar toch heb ik er alle vertrouwen in. Ik ben goed voorbereid. Hoe ik de 42195 meter ga uitlopen is nog een vraag. Van een aantal collegalopers kreeg ik al de raad om me niet teveel te concentreren op een eindtijd en te genieten van de gelegenheid. Het is dezelfde raad die ook wordt gegeven door de auteurs van boeken en tijdschriften. Ik vermoed dat het dan ook de moeite loont om hem op te volgen, maar toch ben ik geneigd om een bepaalde eindtijd te ambiëren. Omdat ik een debutant ben is het natuurlijk niet zo eenvoudig om een eindtijd in te schatten. Ik loste het probleem op door verschillende eindtijden voor ogen te houden. Aanvankelijk wil ik starten aan een tempo van 5'15" /km (5 sec. sneller dan ik enkele weken in gedachten had) wat ik gemakkelijk kan volhouden tot de helft. Als ik me dan fit genoeg voel, wil ik versnellen. Als ik voel dat het niet vlot gaat, dan vertraag ik wel. Met andere woorden, ik heb drie doelen. Met uitlopen ben ik tevreden, 3u45 is de werkelijke streeftijd en als ik 3u38 haal, ga ik door het lint.
Wat het uiteindelijk gaat worden zal zondagnamiddag te lezen zijn.
Vandaag ging het er rustig aan toe. Samen met mijn echtgenote trok ik erop uit voor een loopje van net geen 6 km. Mijn hartslag bleef heel laag gedurende de eerste km en overschreed de 120 BPM niet. Eigenlijk ging het me te traag waardoor ik een beetje versnelde. Er golden geen limieten deze keer, maar een snelheidstraining moest het nu ook weer niet worden. Daar hield ik me dan ook aan.
Vóór het weekend was ik wel een beetje ongerust omdat een aanslepende stijfheid mijn rechterdij teisterde. Het was woensdag, na een tempoloop opgedoken. Toen ik de plaats een beetje masseerde deed het zelfs een klein beetje pijn. Gelukkig voelde ik dat lastig gevoel weer spoedig wegebben. Zaterdag was het nog goed voelbaar, zondag ging het al wat beter en vandaag mag ik melden dat het ongemak helemaal verdwenen is. Enkele maanden geleden zou ik me om dergelijke akkefietjes nog ernstig zorgen hebben gemaakt. De (beperkte) ervaring leerde me echter dat ijs en het terugschroeven van de trainingsintensiteit wonderen kan doen.
Tot slot kan ik ook nog vermelden dat de bevestiging voor mijn inschrijving vandaag in de bus zat. Het is een kleinigheidje, maar had ik die niet ontvangen, dan had ik toch nog eens contact opgenomen met de organisatie. Wat dat betreft, ga ik liever door voor een muggenzifter dan in Nederland aan te komen om te moeten vernemen dat mijn inschrijving verloren is gegaan.
De volgende training is voorzien op donderdag. Het marathontempo moet dan worden afgewisseld met het tempo voor een trage duurloop, gedurende 40 minuten. Zo hebben we weer iets om naar uit te kijken.
Nu was ik er helemaal klaar voor. Ik dronk nog rustig een flesje water uit terwijl mijn begeleiders zich te goed deden aan een dampende kop koffie met een stuk appeltaart of chocoladegebak. Iedereen was in opperbeste stemming en zelf had ik opvallend weinig last van de zenuwen, als ik op mijn hartslag mag afgaan.
