De tweede kilometerweek zit er op. Week 1 was me bijzonder goed bevallen, vlot verteerd, en de voorbereidende fase (verder zetten van de training na het militair veldloopkampioenschap met veel trage kilometers in de Nieuwjaarsperiode) wierp zijn vruchten al af. Het tempo dat overeen komt met ‘trage duurloop was niet zozeer meer een trage duurloop. Van maandag tot vrijdag deed ik alle trainingen onder hartslag 155, het merendeel zelfs onder 145. Wetende dat ik half januari nog een veldloop afhaspelde aan 187 gemiddeld wil dat zeggen, puur relaxen in het bos en in uw loopschoenen. Genieten van de natuur quoi. Waar enkele maanden geleden een dergelijke hartslag nog overeen kwam met 5’/km loop ik nu aan 4’20-4’30/km als trage of herstelduurloop. Of het moet zijn dat die verdomse Polar snelheidsmeter een letterlijk loopje neemt met de snelheidsmeting. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het weekend zou het einde worden van de eerste cyclus (de eerste twee trainingsweken) en ik wou ervan profiteren om nog flink wat kilometers te malen alvorens mijn voeten omhoog te leggen in de rustweek. Vrijdag deed ik ’s middags een duurloopje van 9km, en ’s avonds eentje van 12, met daarin 9x de Wijnpers op. Stijn Devolder vond hier in 2010 zijn beter benen, en mits wat projectie zag ik mezelf ook wel omhoog stuiven. Als krachttraining wilde ik mijn pas groot houden, en de hartslag mocht een beetje hoger gaan. Het liep vlotjes.

Daags nadien bracht ik een bezoekje aan hometown Diest, waar ik, zoals bij elk bezoekje aan Diest, gewoontegetrouw, mijn geliefkoosde martelarentraining had gepland. Sommigen kennen die training. Ik heb een omloopje waarin de Warande (30m hoog) in een ronde van 1.5km 3x op en af wordt gelopen. Mijn Ronde Van Vlaanderen. De heuvel die nooit liegt, de heuvel die schift zonder dat je zelf hoeft te schiften. Alleen weggelegd voor geschiften. Sooi, Kim Wallaert, Broer Jan, Paul D (Pollepap), en anderen hebben aan den lijve mogen ondervinden dat deze eeuwenoude, historische bult niet voor niets erfgoed is. Hier overleven enkel de dapperste ridders.

Al bij mijn eerste rondje voelde ik dat de benen al half uitgeperst waren van de Wijnpers, gisteren. Het schoot onmiddellijk in mijn hoofd, ik wil mijn geplande 5 rondjes rond maken, dus ik zal heel traag naar boven mogen kruipen, wil ik mijn plan afmaken. Ik heb de omloop al op vele manieren gedaan, als duurloop, als duurinterval, als explosieve interval (bergop snel)… hoe je’m ook neemt, ik vind ‘m vaak lastiger dan bijvoorbeeld de mijnterril in Beringen, zelfs al is laatstgenoemde 100m hoog. De korte opeenvolging van steil klimmen en snel dalen maakt het erg lastig. Dé echte instinker in deze heuvel is echter dat elke helling bezaaid is met trappen gevormd uit ingegraven, horizontale boomstammen. Trappen van 25-30cm hoog dus, een stuk hoger dan een gewone trap. Op een helling kiesje als loper zelf je paslengte. Je maakt ze kleiner als je dat wenst. Hier heb je niets in te brengen, de trap legt u uw paslengte op. De trap dicteert de wet. De wet van de sterkste. De afdalingen zijn zo snel dat je op 20” terug beneden staat, en je kan weer opnieuw die grote, dwingende trap op. Moordend, zeker als de benen niet in hun nopjes zijn. Eén ding is zeker, je kan hier maar beter van houden of er van weg blijven, een middenweg is er niet. Ik hou ervan, en wel omdat mijn zelfingebeelde roem op de top ligt.

De pijn in de benen was sterker dan mijn wilskracht, en ik pitste er stiekem een rondje af, dat ik verving door 20’ uitlopen op het vlakke. Plooien, zou je het kunnen noemen, maar met wat me op zondag nog te wachten stond noem ik het liever een wijze, beredeneerde, beslissing. De benen deden tijden de namiddag ronduit pijn, er was geen ander woord voor. Tijdens de Algemene Vergadering van Omega kon ik me amper concentreren en zat ik mijn quadriceps onder tafel te masseren, puur om de pijn te reduceren.

Gisteren, zondag, stond de grootste kilometerdag op mijn programma, en wonder boven wonder voelden de benen als herboren. Ik startte heel erg rustig met een start-to-run-training te begeleiden: 4km op 35’, telt nauwelijks mee, maar het is iets. Direct aansluitend kwamen de volgende trainingspartners aan voor een duurloopje op hun tempo: 9km op 1 uur tijd. Voor het derde trainingsuur kwam alweer een nieuwe makker opdagen, en het tempo ging nu gestaag omhoog. We vertrokken aan 4’15-4’20/km, en wonder boven wonder, mijn hartslag bleef hangen rond 135… Herstelduurloop heet dat!! Stilaan vertraagden we wat, en na 75’ lopen en 13km verder bereikten we terug onze startplaats. Slotdag van de cyclus: 25km, 2h50 bezig geweest, vermoeidheid, te verwaarlozen, mentale toestand, een feest.

De rustweek komt eraan. Na een week van 122km volgt er eentje van zo’n 60km. Er zal een MTB-toertocht bijzijn, er zal wat meer stretching en looptechniek bijzijn, en om het ritme erin te houden en het hart wakker te houden plan ik enkele intervalletjes waar ik toch eens tot 180 wil gaan.

Zo, nu ga ik mijn benen omhoog leggen, ze hebben het verdiend. En laat maar een lekker drankje aanrukken…