Het is hier een tijdje stil geweest, wat echter niet wil zeggen dat de wereld niet meer draait. Hetzelfde geldt voor de benen en het kompas, ze draaien nog. Het laatste wapenfeit is inmiddels al van 2 weken geleden, met de militaire loopaflossing Gailly, waarna ik een korte rustperiode van 4 dagen heb gehouden alvorens echt de laatste rechte lijn naar het EK aan te vatten. Technische problemen, zoals die wel vaker opdagen in mijn leven, en het verlies van portefeuille, met alle officiële documenten, verhinderden dat ik de afgelopen 10 dagen verslag kon uitbrengen van het wel en wee van mijn trainingen en de verloren portemonee J.
Van 17 tot 23 mei waren we met de militaire ploeg op wedstrijdstage in Slovenië. Op 6 dagen liepen we er 3 trainingen en 4 wedstrijden, waarvan een korte middle van 24, gevolgd door een jachtstart-sprint in bebost terrein, op 1/10 000 van 2.5km, explosieve wedstrijdjes dus. Op woensdag stond er een sprintaflossing op het programma. Supersnel en uiteraard extra opletten geblazen. In het weekend liepen we het Sloveense kampioenschap lange afstand en aflossing. De lange afstand was zwaar (10.5km, 550m stijgen) en werd betwist op het gekende negatieve terrein. Om af te sluiten was er de aflossing, die ook een middle was (35).
Met nog 6 dagen rust voor de eerste wedstrijd op het EK was dit een ideale wedstrijdstage op ritme op te doen. De afstanden waren niet te lang, op die ene lange afstand na, en dus werden zowel hoofd als benen extra geprikkeld. De conditie leek in orde. De hartslag ging wanneer nodig aardig de hoogte in, maar bleef voorts laag genoeg. Recuperatie was OK, en de kracht bergop leek ook goed.
Jammer genoeg kon ik de stage niet probleemloos afsluiten. Tijdens de laatste wedstrijd landde ik na een sprongetje van een rots op een stuk hout dat mijn schoenzool, inlegzool, sok en vel doorboorde. De wonde zelf was niet groot, maar het stuk hout had zich kennelijk met veel kracht in mijn voetzool geplant. Mijn hiel was gekneusd en heel erg pijnlijk. Na 3 dagen zonder erop te steunen kon ik er gisteren en vandaag zachtjes op steunen, zonder uitgesproken pijn, maar met wel nog een heel felle gewaarwording van de kneuzing. Over 3 dagen staat de sprint op het programma. Lopen zal ik kunnen, maar of mijn voet volledig ontdaan zal zijn van ongewenste pijnen en restanten van kneuzingen is nog de vraag.
Sinds zondag zal ik nu voor de 4e dag op rij niet lopen. Ter compensatie heb ik wel nog wat krachttraining, stabilisatietraining en stretching gedaan.
Vanmiddag ben ik in Sofia geland, waar Sloveense vrienden me hebben opgepikt. Vanavond overnachten we ergens tussen Sofia en de Zwarte Zee, en morgen rijden we dan definitief verder naar he EK.De thermometer geeft 28°, maar dat zou de volgende dagen wat verminderen. Laten we hopen. 20-25° is meer dan voldoende. Zweten zal het!
My good and young friend Fredric Portin (IF Brahe clubmate), what the hell were you doing on that Finnish championship ultralong, ...so fast!!! Congratulations with this extra-ordinary result! Bronze medal between the biggest names in finland, and yes, Europe! Great!!
Met de militaire ploeg zijn we op stage in Slovenië. Een uitgebreid verslag moet ik u schuldig blijven, aangezien ik noch PC noch internet binnen bereik heb. Zondagnacht of maandagochtend keren we weer naar huis en 3 dagen later, op donderdag, vertrek ik dan naar het EOC in Bulgarije.
Afgelopen weekend vond in mijn 2e thuis van't moment, Arlon, een oriëntatieweekend plaats, en ik had er wel wat zin in. De beentjes en het hoofd hadden zin in een aardig potje door het bos crossen. anderzijds wilde ik wel niet te diep gaan in mijn aanloop naar de EOC, met het nog komende drukke programma. Helaas vond ik de baanlegging zaterdag niet zo leuk. ze hadden wat mij betreft meer in het bos mogen blijven in plaats van de randen op de zoeken met steengroeve, dichtbegroeide zone, dichtbegroeid moeras... Oriëntatietechnisch was het niet moeilijk, maar ik vond het niet leuk, en dan is de motivatie en concentratie wel eens snel weg. Duidelijk zichtbaar in de splits overigens. Zondag werd er gestreden op een kaart met duizend en één kleine vegetaties met slecht zichtbare grenzen, en idnerdaad, ik zag ze niet. De paden al evenmin trouwens. Toen ik na enkele missers nog eens merkte dat ik mijn polar-borststukje verloren was en vlak daarna weer een fout maakte stond de moed in de schoenen. Met nog een valpartij op een pad (op een PAD) met mijn knie op een steen had ik er mooi genoeg van. In het drukke programma met nu al 3 weken geen echte trainingen meer vanwege de wedstrijden door de week en de wedstrijden in het weekend koos ik voor rustig binnenlopen en de komende week nog enkele dagen degelijk trainen. Focus op het doel en niet blijven prutsen op een wedstrijd die al om zeep is. Maandag was de recuperatiedag, want zondag had ik al bij al toch een 100' gelopen. Ik gaf les, 20' lopen met om de 50m pompen of sit-ups, en deed zelf mee. Deel 2 van de les waren spelltjes en daar stond ik hoofdzakelijk aan de kant, hoewel ik om evenredige ploegen te maken soms mee deed. Dinsdag deed ik voor de middag een training met eerst 15' loopoefeningen, vrij lange en intensieve oefeningen, zodat je ze al als interval kan beschouwen. Na die oefeningen deed ik nog 10x 100m, voor het ritme en lichte anaerobie te trainen, maar daar voelde ik bij het heffen van de benen duidelijk de vermoeidheid van de buikspieroefeningen gisteren of de loopoefeningen net voordien. na de middag gaf ik nog start to run, wara ik wat mee huppelde. Vandaag liep ik de gailly in Eupen, een militaire marathonaflossing met 5 lopers per ploeg, op een gerenommeerd parcours... zijnde: 2km stevige afdaling, naar de voet van de barrage, dan in 1km naar de top van de barrage, om daarna nog verder te klimmen richting finish. Ik liep als training ietwat op reserve en trok telkens op de hellingen door. De benen waren al van 's ochtends erg springerig en enthousiast, en dat bleek de hele dag niet anders. Op de hellingen ging ik met een soepele, grote pas naar boven, en mijn haartslag steeg lekker mee naar 185 of meer. Op de vlakke stukken, soms erg kort, daalde de hartslag snel, tot 170-165 wat nog eens een teken was van de erg vrolijke benen van de dag. Achteraf ben ik nog een hele poos gaan uitlopen omdat diezelfde benen maar niet wilden rusten, en nog steeds huppelden ze erg vlot en soepel berg op en af. Vanavond deed ik nog mee in Arlon met de start-to-run-looptraining, waar vandaag amper gewandeld werd. Het was een mix van rustig lopen en per kilometer 8x een loopoefening. Er kwamen 6 oefeningen aan bod, wat de kern van de training op 6km brengt. Daarnaast was er uiteraard nog wat opwarming en uitlopen, en dat bracht het dagtotaal alleszin op meer dan voldoende. Nice!
Gisteren vond de schifting van het militair kamioenschap plaats in Hechtel. Ik wist al langer dat ik het militair kampioenschap AL WEER niet kan mee lopen. Spelbreker is het EK (EOC) dat tijdens dezelfde week plaatsvindt, net als 2 jaar gelden, bij het vorige EK. Vorig jaar was er dan wel geen EK, maar toen zat ik vast in de sportschool van Defensie (school is les, een geen tirlantijntjes zoals kampioenschappen). Op die manier heb ik al vele kampioenschappen aan mij zien voorbij gaan, nochtans zou ik nog wel graag enkele militaire titels op mijn naam schrijven. Het is alleszins mijn ambitie om één van 's lands beste, militaire oriënteurs van mijn generatie te zijn, en als dat niet kan door titels te rapen, dan moet ik me elders tonen. Op de militaire aflossingen bijvoorbeeld, zoals vorige week op de Autmans. Of op de schiftingen ...
Ik had al lang in mijn achterhoofd geprogrammeerd om, ook al is de wedstrijd volstrekt onbelangrijk, op de schifting te tonen tot wat mijn hoofd en benen in staat zijn. Na afgelopen donderdag als slotloper de Autmans in de wacht te slepen en na de goeie benen en het goede hoofd van de Tiomila afgelopen zondag had ik er goeie moed in. Nochtans had ik dinsdag niet op een inspanning gekeken. Een lichte mountainbiketocht van 90', een sessietje krachttraining van 30' en een half uurtje loopoefeningen met veel loopsprongen vulden mijn dinsdag. De loopsprongen hadden vanwege de vele explosieve en excentrische oefeningen serieuze spierpijn bovenaan in mijn kuiten teweeggebracht. En toch leek de opwarming heel losjes te gaan. Mijn concentratie was er weliswaar net iets te laat bij, wat zoveel betekent als onderweg naar post 1 in de fout, ik verlies er 30" . Daarna maak ik nog 2 miserige foutjes, aan post 5 en 6, van 10" en 25". Op't einde van de wedstrijd bracht een andere loper me nog even van mijn geconcentreerde melk door mij aan te spreken en daar laat ik nog maximum 2x 30" liggen. 2' kon er eventueel af, al was dat het maximum. De benen draaiden lekker, al kon ik niet echt hard doorduwen... gewoon heel vlot rollen en hollen. Er was dus toch een beetje vermoeidheid in mijn lichaam gekropen. 48'50 op 9km en 5'25/km was het resultaat en dat leverde me 7' voor de 2e op en een kilometertijd die net iets sneller was dan de winnaar in de andere reeks (Geert Simkens). Opdracht volbracht quoi! Na de middag maakte ik zoals vaker gebruik van in de omgeving van Leopoldsburg te vertoeven om op de mijnterril van Beringen te gaan trainen. 4x liep ik de steile kunstberg op, en wel recht omhoog op de steile kant. De 3e keer leek de vermoeidheid de bovenhand te nemen, maar een nieuw blikje adrenaline dreef me de laatste keer vlotter naar boven dan voorheen. Een dag vol goed gevoel! Komend weekend staat er een middellange en een lange wedstrijd op het programma, en wel in mijn huidige thuisbasis Arlon. Ik hoop op alweer een goed hoofd en dito benen, en dan kort het af richting EOC...
Na jaren als startloper gefungeerd te hebben voor IF BRAHE mocht ik deze keer eens een ander been lopen. Geen hectische massastart in het duister. Binnen de ploeg werd er wat gepuzzeld wie welk been zou lopen, en ik kreeg het laatste been, dat van 17km. Na de beruchte lange nacht (ook 17km, maar bij nacht en zonder forking) toch wel een erg prestigieus been. Zaterdag deden we nog een training en in de douche raakte ik aan de praat met een oudere, afgetrainde Zweed. Hij sprak me toe: "Ah, last leg, that's the one for brave men." Ik wist hoe laat het was. Onze ploeg kon geen foutloos parkoer afleggen (Fredrik Portin met ademhalingsproblemen, de lamp van Wouter Leeuws liet hem al na 2 posten in de steek... en dat in de lange nacht van 17km, andere met teveel fouten...) wat maakte dat ik niet super opgepept van start ging. Ik nam het rustig op, een kalme start, 't is tenslotte voor 2 uur. De eerste post ging wat aarzelend. Naar de tweede kon ik tijdens een lange doorsteek geen kaartcontact houden waardoor ik 1-2 minuten verloor, maar nadien liep het quasi foutloos. De benen draaiden erg gemakkelijk en mijn hoofd was heel geconcentreerd .Al was het veelvuldig plooien van de grote kaart soms een ordeverstoorder in mijn hoofd. Aan de kaartwissel, na 12km, voelde ik me nog erg fris en opgewekt. De ploegmakkers moedigden me aan en ik had er veel plezier in. Op de nieuwe kaart stond de laatste post van het eerste deel opnieuw opgedrukt, geen startdriehoek dus, en dat bracht me in de war. Ik ging erdoor twijfelen, des te meer omdat een andere loper uitgerekend aan de kaartwissel het lint naar rechts volgde, alsof het een verplichte doorgang was. Wat hij daar ging doen, weet ik niet, maar feit is dat de verwarring in mijn hoofd erdoor nog wat groeide, en in die laatste 5km bleef ik voortdurend denken:"heb ik nu een post overgeslagen? Neen toch?!" Deze ordeverstoring bracht enkele foutjes mee in de slotkilometers, helaas, maar al bij al was ik tevreden. Fysiek heel goed stand gehouden over die 17km en een tiental plaatsen gewonnen.
In het begin van de week was ik erg moe en had weinig zin om de beentjes te laten werken. Dinsdag trok ik erop uit om posten te zetten in arlon, een uitje van 1hr45, maar er was geen greintje fut in mijn lijf te bespeuren. Gisteren, donderdag, was het de Challenge Autmans, samen met de Rik Thys de grootste en erg prestigieuze militaire aflossing. Onze ploeg bestond uit Iwan Vis en François Van der Ouderaa. Er waren grote verschillen in de omlopen (6.4-6.9km) waardoor je niet goed wist in welke positie je liep. Iwan opende goed, kwam als 7e of 8e aan, François rukte op en ik vertrok als 4e met 1'50 achterstand op Benjamin anciaux, de grootste concurrent. Na amper 3 posten had ik hem al te pakken, met dank aan enkele kortere posten in de aanvangskilometer. Ik liep quasi foutloos, maar wilde het tempo niet laten zakken, ook al zag ik Benjamin niet meer achter mij. Misschien had hij elders wel weer een korter stuk, dacht ik, en zou hij alsnog voor mij het stadion binnenlopen. Aan de kijkpost hoorde ik echter de speaker omroepen dat ik aan kop hing, wat enige rust in mijn hoofd bracht. Bij het binnenlopen hoorde ik dat ik nog steeds aan de leiding hing, en de geruststelling was nu helemaal een feit. 3'20 later kwam Benjamin over de meet. Een moie overwinning, en vooral een deugddoende, aangezien we met 'Team BABA' liepen. BABA is de club van Iwan, dokter in Arlon. De reglementen binnen Defensie keren zich dit jaar tegen Iwan, die met zijn burgercontract geen militaire wedstrijden meer mag lopen. Op die manier kunnen wij met arlon geen podiumplaatsen afsnoepen van andere eenheden. Net die andere eenheden, die graag hun ereplaatsen behalen, hebben mee het reglement aangepast, om Arlon buiten spel te zetten. Vandaar dat we, als protestactie, als burgerploeg ingeschreven waren, om Iwan te steunen... en dat konden we niet beter doen dan door met de overwinning te gaan lopen. Vanmiddag trekken we met een pelotonnetje Vlamingen naar de Tiomila (http://www.10mila.se/). Wouter Leeuws en ik treden aan met onze Finse club IF Brahe, en hooray, we mogen alletwee de 16.8km lopen. Wouter de lange nacht en ik het laatste been. funtime! Hopelijk laten de beentjes ons niet in de steek, en onze hoofden al evenmin.
De kogel is door de kerk, de namen die ons land gaan verdedigen zijn gekend. Ik mag me concentreren op het miltaire WK en de EOC, want ik ben er niet bij. Jammer maar helaas. Een samenvatting van de selectiewedstrijden:
Zaterdag AM: Middle
Na een lange reis met korte nachtrust was het bang afwachten welke gevolgen de reis op de benen zou hebben. Daarenboven was de laatste training er eentje met een vermoeid gevoel. Tijdens de opwarming voel de mix van vriendschap, de zenuwen voor de belangrijke wedstrijd, want elke fout wordt cash betaald en het steeds weerkerende ontspannen nonchalant gedrag om komaf te maken met de zenuwen. Ik voelde al tijdens de opwarming dat de benen niet overliepen van energie, en een kleine versnelling gaf een hoge hartslag die nadien nietsnel daalde. Gezien het technische terrein ben ik dan maar van de eerste post vrij traag vertrokken met als overtuiging: "geen fouten maken en gewoon niet panikeren om de slechte benen en je komt er wel." Aan post 2 vond ik geen aanvalspunt en dus koos ik voor de techniek "tijdig het bos ingaan en op de juiste afstand van de weg parallel blijven lopen, je zal'm wel zien, zoniet, opnieuw naar de weg". En hoera, ik kwam de post tegen, weliswaar na wat klein tijdsverlies. Geen vuiltje aan de lucht. De volgende 6 posten gingen foutloos, met dank aan het passen tellen en azimut lopen. Aan post 9 week ik af vanaf het aanvalspunt, maar ik merkte het al snel, waardoor het tijdsverlies daar beperkt bleef. Aan post 10 vond ik in het groen geen merkpunt en ik verloor 2'. Fabien haalde me wat later in, snelde me voorbij, ging in de fout en liep me later opnieuw voorbij. Ik liep mijn eigen wedstrijd, en op die fout van 2' na was het een goede wedstrijd. Resultaat: Fabien 40', Michel 43', ik 3e en 44' 20.
Zaterdag PM: Sprint
Tijdens de opwarming voelden de benen soepel, dat gaf spontaan een herboren gevoel. Onterecht, want na enkele meters lopen met wat bergop liep ik als een stijve hark die uit zijn winterslaap komt. De concentratie was goed tot post 5, maar daar viel het in duigen. Ik zag op de kaart een doorgang, die volgens mij gesloten leek (achteraf gezien was ie inderdaad open), en toen ik rond liep, zag ik plots mensen door de doorgang komen. Ik raakte erdoor opgejaagd en mijn concentratiewas weg. Post na post verloor ik tijd, ik vertrouwde de kaart geen seconde meer (of mezelf). Sprint om zeep. Resultaat Pieter 15'20, ik, 6e 19'
Zondag: Long
De kaart Vulcania vormde het decor. Was het drama, was het humor, ... het werd een lansgpeelfilm over kameraadschap, waar 3 vrienden elkaar vinden en samen over het stenige vulkaangebied hobbelen. Al moet ik ook zeggen dat ik een beetje het 'Alivegevoel had'... je weet wel, met dat neergestorte vliegtuig... als die twee kerels op zoek gaan naar de bewoonde wereld en na dagen stappen het dal zien met bomen... wel... dat gevoel had ik ook als we ergens iets herkenbaars vonden in het terrein . Tijdens de eerste 3 posten kon ik maar niet in de kaart komen. Te weinig kaartcontact wegens compleet geen ervaring in dit terrein. Na 4 posten zag ik echter dat, aan slakketempo, de kaart leesbaar was. Op dat eigenste moment hadden we al een groepje gevormd met de eerst gestarte Hoeckx en de laatst gestarte Hendrickx. We walen allemaal overtuigd dat het een soort zoektocht was ipv een selectie. we besloten er een gezellig zondagje uit van te maken en we zwegen geen seconde. Grappend en grollend vormden we een groepstaktiek: J doet het ruwe werk, B de fijnoriëntatie, P controleert. Alle wekeuzes werden besproken door samen op één kaart te kijken. Gevolg, de leukste wedstrijd uit mijn leven, geen krampen in de 8 uur durende terugrit met dank aan het wandeltempo en voor Pieter een tijd die voldeed om hem naar de WOC te helpen. Voor Jeroen en mij was het kwaad al geschied, tijdens de eerste 4 posten. Evaluatie: Kan je stellen op basis van deze wedstrijd wie fysiek of technisch capabel is om naar de WOC te gaan en wie niet? Jeroen Hoeckx en ik hebben evenzeer de kaart kunnen lezen als Pieter (en de anderen), enkel in de eerste 4 posten waren we nog niet vertrouwd met het terrein. De conditie was compleet onbelangrijk, maar die was eerder al getest geweest meen ik. Ik had graag een selectie op deze kaart gezien met alle kandidaten, en niet enkel met de geslaagden van de fysieke test. Benieuwd hoe de reacties dan zouden zijn.
Een eerste korte nieuwsmededeling: De gerenommeerde kaart Vulcania heeft zijn naam alle eer aangedaan, met als droevige gevolg dat ik alle WOC-wedstrijden live kan volgen op het world wide web. Een iets uitgebreider verslag volgt...
Daar is de lente, daar is ... maar 't zijn de selecties begot!
Het weekend was geboekt als een Delobelweekendje en traditioneel wordt er dan een duurloopje gedaan met de broers, nonkels en neven die al eens graag een sporttenueke aantrekken. Voor mij was het bedoeld als rustige training dus J. Vandaar dat ik vrijdagnamiddag nog eventjes ben gaan spelen in de achtertuin vant werk. Eerst een toertje van 7 km met 2 maal 5 maal 30-30. Tussen de 2 reeksen, 4 rust. Nadien trok ik verder richting watertoren om daar de steile helling 6x op en af te lopen. Dat het de steile kant was werd ik in de quadriceps al snel gewaar. Na 20 uitlopen trok ik nog 25 de fitnesszaal in om nog wat krachttraining te doen, kwestie van de training compleet te maken. Zaterdag met de familie deden we een duurloopje van 45, waar ik tijdens het gedeelte in het bos naast het pad liep om wat door te steken (en om mijn tempo wat op te schroeven zonder de anderen stelselmatig kapot te maken J). De benen voelden erg soepel aan.
Zondag kreeg ik enkel nog broer Jan mee, een oriënteur aan mijn wiel dus. En als het gezelschap voor de volle 100% uit oriënteurs bestaat, dan heeft dat een zekere invloed op de aard van de trainingsomloop. We namen de auto tot aan de voet van de kaart/berg Wolfsbusch. Zonder stijgijzers beklommen we de berg, in eerste instantie nog via een relatief lichthellend pad, maar later, waar het steiler werd, was er van het pad geen spoor meer, en vooraleer we er erg in hadden zaten we op een steile flank vol rotsen. Wie een beetje O-bloed in zijn lijf stromen heeft kent dat soort ervaring. Mijn berggeitbeentjes trippelden ontspannen naar boven, terwijl broer Jan eerder leek te zwoegen. Als je VDB heet, dan kan je al eens bluffen tegen een Bartoli, als je Bart Delobel heet, dan moet je je blufslachtoffers iets zorgvuldiger uitkiezen. Broer Jan bijvoorbeeld J Jan, mijn hartslag zit aan 155-160 en stijgt niet meer. Zwoegend met een blik omhoog en naar adem happend kon hij niet meer antwoorden. Olé J.
Gisteren, maandag kregen de benen een dagje rust. De geplande stage met de militaire ploeg werd afgelast wegens problemen met de toelatingen. De gymball kreeg alle aandacht op de relatieve rustdag en wel tijdens het uurtje fitness.
Vandaag had ik nog aardig wat afmatterij gepland, en morgen ook nog wat, om dan de rem op te zetten voor het selectieweekend. Vanochtend ging ik wat posten hangen (lintjes). Dat leverde een uitje van 45 off-road lopen op. Na de middag begeleidde ik samen met collega Fred Raket de eerste les start-to-run, wat me een uurtje buitenlucht met afwisselend doorwandelen en joggen opleverde. Nadien zou ik mezelf nog eens flink in het rood duwen op de piste, met 5 800en, maar dat werden er slechts 4. Het draaide wat moeilijk, de wind zat erg strak en het uurtje gymbal van gisteren had duidelijk zijn sporen in de hamstrings achter gelaten. De hartslag ging redelijk aardig de hoogte in, maar niet to the top. Stagneren aan 184. De eerste 3 800en gingen in een gelijkmatig tempo, maar bij de 4e kreeg ik in één klap 6 seconden aan mijn broek, door de hevig opstekende wind.
Dat het wat stroef draaide kruipt sowieso in het hoofd, al mag ik me daar niet door van de wijs laten brengen. De vorige rustdag is al even gelden, de conditie is goed. Laten we maar hopen dat de wat sputterende benen het gevolg zijn van de zware training voor de hamstrings, gisteren en dat na 3 dagen rust de conditie in het weekend snor zal zitten.
. 
