Een pendelbus is doorgaans een noemenswaardig initiatief. De Lokerse feesten hebben er eentje. Laatste rit terug om half drie 's nachts. Dat is dan toch balen als je ze om 02.22u voor je neus ziet vertrekken om nooit meer terug te keren. Dan weet je de auto een keertje exact staan, is het vier kilometer verder.

Een onverschrokken iemand - uw nederige nimf om precies te zijn, nadat ze iets opving van "dat wordt dan een wandelingetje in de nacht" - wierp zich in puurste radeloosheid voor een wagen. Een techniek van liften die best redelijke resultaten scoort als je hem nog kan navertellen tenminste. Het vehikel werd bestuurd door een rasechte Lokerse autochtone schone die mijn smartverhaal over mijn knie en mijn slechte vrienden die hun sportiviteit aan mij wilden opdringen, al na vijf seconden onderbrak en teken deed dat ze vier plaatsen kon aanbieden. Het lieve kind maakte een ommetje met ons tot bijna tegen de motorkap van onze wagens.

 

Hoe het die andere tien tevergeefs wachtenden aan de bushalte is verlopen? Geen flauw benul, we hebben in het voorbijrazen nog eens vriendelijk gewuifd. Moge een goede verstaander dit gedrag als voorbeeld nemen.

 

En Fischer-Z, vraagt u zich (al dan niet) af. Euh... ik was alvast niet alleen die het programma niet goed gelezen had.

"John Watts is not Fischer-Z and Fischer-Z is not John Watts." snoerde Johnny de bebbel van iemand uit de meute die driekwart optreden lang "Marlieeeeese!" jankte. Plaatsvervangende schaamte was vanaf toen geen loos begrip meer voor me.

Bijgevolg konden we op onze kin kloppen. Afgezien van een verwrongen versie van 'The Worker' bleven de vroegere hits achterwege.

John Watts is een hufter. 

     

 

Jubelde ik gisteren iets te enthousiast over Sinéad O' Connor? Kan ik dat nog terugnemen? De meid kreeg het op haar heupen van het geklooi van het wezen dat achter de mixtafel aan het experimenteren sloeg en zij was niet alleen. Sommige nummers waren het aanhoren niet waard. Eerlijk gezegd, behalve een handjevol bekende songs, klonk alles van het mens krak hetzelfde. *Geeuw*

Ook Admiral Freebee vond ik de twee vorige keren dat ik hem in het echt heb mogen beluisteren, beter.

Absynthe Minded viel dan weer wel reuze mee, zo goed zelfs dat ik er een tukje op gepleegd heb.

 

Maar de randanimatie was geweldig! Drie haaimannen met fijngevoelige choreografietjes, steltlopers alsof ze recht uit het atelier van Panamarenko kwamen gezeild, de stofzuigerventer die eveneens veel nonsens verkocht en het 'mentale wereldwonder' dat ons in een piepklein tentje lokte en ons veel veel veel zweet ontlokte.

 

Inventief zijn ze genoeg, die Dranoutronauten. Standjes om je door kortgerokte plaatselijke schonen in te laten smeren, een afkoelruimte met stuifwater dat - o hitte - reeds verdampte vooraleer het je nek kon bereiken, een zweefmolen, maar de leukste frats was die van het plaatselijke kringloopcentrum. Mannen konden er hun sokken ruilen voor een luchtige rok. Die meneren kon je van ver herkennen over het ganse terrein. Daarnaast hadden ze een soort openbare douche geïnstalleerd (waterstraaltjes die als een fontein uit een nepgrasperkje spetterden), gegadigden kregen gratis zwemkledij ter beschikking, het liefst in felle kleuren en bedrukt met een jaren '70 bloemetjesboeket en vanuit het kleedhokje werden ze door noeste medewerkers eerst met zwabbers ingezeept en na de douche vervolgens weer netjes afgedroogd. Dit was lachen, maar echt gieren werd het toen een kerel, die ik in een dagelijks taalgebruik in leder op een Harley Davidson zou situeren, zijn talrijke tattoos aan de toeschouwers showde in een vijf maten te groot afgrijselijk damesbadpak. Zijn baard, een exemplaar waar die twee baardapen van ZZ Top stikjaloers op zouden zijn, was bijeen gebonden met een stuk of wat dezelfde elastiekjes in een flinke worst haar. Hij veerde nauwelijks op van de onderwaartse stralen.

 

Een festival ondergaan is boeiend, maar proberen er vandaan te geraken is nog veel spannender!

Hill zou even de auto op de parkeerweide voor ons opsnorren, dan konden V. en ik onze konten (en knieën) een rustpauze gunnen op de rand van een vangrail. Slechts twintig minuten later zagen we hem terug. Zonder voertuig. Zijn oriënteringsvermogen van nul komma nul speelde hem nog maar eens parten. Ik leende mijn vriendin uit om alzo toch nog ooit uit dat dorp weg te geraken. Ondertussen kreeg ik het gezelschap van vriendelijke dames, van geblesseerde heren, van de politie en allemaal werden ze eerder opgepikt als ik. Zij stonden geparkeerd in rij veertien, of zeventien, of dertig. Het was dan dat het me begon te dagen dat wij geen rijen hadden geteld. Tienduizenden bezoekers... en heel hun zwik rollend materieel rondom de onze geparkeerd... het gehalte paniek in mij steeg met stip. Een half uur tikte weg. De gee-es-em zat in de rugzak. De rugzak zat op de rug van Hill. En wie weet waar Hill ondertussen zat?

 

Een jonge vrouw zag in mij een routeplanner en vroeg of ik wist hoe men van Gent naar Dranouter geraakte. Aangezien ik tijd op overschot had, somde ik op : Gent, Kortrijk, Ieper, Dikkebus, gele pijlen met 'D' volgen. Het arme schaap was er nog erger aan toe dan ik. Haar chauffeur was verdwenen, mét auto en zonder mobieltje. "Jamaar", hield ik haar tegen toen ze een vriend wilde bellen om haar te komen oppikken, "als mijn chauffeur er ook niet vanonder muist met mijn vriendin, kan je gerust met ons mee, wij rijden over Gent naar Antwerpen."

Iemand gelukkig maken... 't is toch zo simpel. Zo simpel als een wagen beloven die er maar niet aan wil komen.

 

En wat deden de vriendenschaar V. en Hill ondertussen?

Spelletjes. Iedere rij auto's aflopen en maar drukken op die autosleutel. Bij knipperlicht kwam het erop aan om met een aantal personen om het snelst ter plaatse uit te maken wiens sleutel overeen kwam met het slot. Eentje viel af, de rest speelde het spel opnieuw in een van de volgende rijen.

 

Om half drie waren ze eindelijk uitgespeeld en kon ik mijn pasverworven lifster voorstellen : ons Valerie met vermiste chauffeur uit Gent! V. is zelfs wakker gebleven tot in Gent. Een unicum!

Als een besmettelijke ziekte verspreidde de ambiance zich donderdag doorheen het park. Ook wij, vatbare zielen, konden er niet aan te ontsnappen. De opdweepsels van Squadra Bossa All Stars featuring Buscemi drongen tot diep door in het systeem. Ze opereerden dan misschien wel onder een naam die je amper kan uitspreken, maar stilstaan - jeetjemijnkreetje - was voor het veelkoppig publiek een onmogelijke opdracht. Zéér ambetant, op zijn zachtst gezegd, want dit éénkoppig lid uit de massa moddert nog steeds aan met knieën die het knikken nauwelijks kunnen verdragen. Ik probeerde een compromis te bereiken met lijf en leden. Het werd een stijfbeen imitatie van een gekverklaarde struisvogel. Wijl de onderzijde van uw zapnimf zich met alle macht koest probeerde te houden, belastte de nek zich met onwereldse ritmische schokken, links-rechts-boven-onder, totdat de haarbos de danspasjes overnam die de lager gelegen gebieden verzuimden te maken. Een malse schouderschudding, een lichte boezemtrek en wat bekkengerommel kleurden het geheel.

Aan de rare blikken van de omstaanders te meten, was het geen gezicht. Who cares? Ik alvast niet. Zo loeren ze trouwens ook als mijn jamesbrownbenen wel mee willen.

 

Ocharme echter mijn lichaam. Er staat deze zomer geen maat op de muzikale overbelasting. Nog slechts enkele uren te gaan en mijn stunten van hierboven zullen zich herhalen op Dranouter. Een folkgebeuren waar we alles behalve de folk zullen uitpikken om te besluisteren en te bedansen.

Sinéad O' Connor, hier wi kommmmmmmm!

 

Maandag is er dan weer Fischer Z. Op de Fonnefeesten in Lokeren. Geef toe, ook dat kunnen we toch niet overslaan? Aan mijn oren mankeert niks.

 

Dinsdag kun je me vinden als een volmaakte blubberprut in een ligstoel onder onze kastanjeboom.     

 

Hij heeft weer een bom gevonden.

Dit moet zowat zijn derde zijn. 

De eerste bracht hij mee naar huis op de bolderkar.

"Mama, kijk eens wat wij gevonden hebben in het anti-tankkanaal!" met in zijn kielzog de bovenste helft van iets dat op een tank geleek. Een tank van om en bij de twee meter met een aantal doodskopachtige stickers die ons erop wezen dat het goedje dat er ooit ingezeten had, niet echt koosjer was om kinderhandjes in te weken.

Enkele blinde vuilnismannen aanzagen twee weken later die boog polyester gelukkig als een boot ofzo en namen hem mee als zijnde groot vuil.

 

"Mama, kijk eens wat wij gevonden hebben bij/in het anti-tankkanaal!"

Als dat zinnetje weerklinkt aan het begin van de oprit, slaat mijn hart De Sabeldans van Katchaturian (zie onder).

 

Nochtans begon dat opvissen redelijk onschuldig. Uitgerekend op moederdag diepten ze - ik wil niet eens weten hoe - een mottige tuinkabouter op die de halve meter ruimschoots oversteeg. Een cadeau dat ik, niet meteen de grootste bewonderaar van tuinkabouters om het eufemistisch uit te drukken, een prominente plaats in de hof moest geven. Dat hij iedere week een tiental meters dieper de tuin in sloop, viel niemand op, tot hij ergens achterin, verscholen in het struikgewas op een blauwe maandag gemold werd met een schop door een tijdelijk hier verblijvend pestjoch. Ik heb hem niet zo heel erg gestraft.

 

Een tijdje later vonden ze samen met de buurjongen een dichtgebonden zak in die gracht hier op het eind van de straat.

"Curiosity killed the cat!" gilde ik hen nog achterna, toen ze met schaar en ander ontmantelingsmateriaal weerkeerden. Ik zat er slechts één diersoort naast. Ze vonden hun eerste verpakte trauma. Een gestikte hond, vastgetaped aan bek en poten. Tevens hun eerste aanraking met de politie en hun eerste vermelding op tv tijdens het nieuws van ATV. Ze leerden meteen dat niet iedereen een dierenvriend is.

 

Die veredelde beek is echter niet alleen populair als speelterrein en dumpoord voor wat er niet hoort. 

Bij de volgende : "Mamaaaa, wij (zoon en de buurjongen uit alle afleveringen alhier - we hebben er maar één) hebben drugs gevonden bij het anti-tankkanaal! Wietplantjes!" schaterde ik het uit.

"Jaja, jong, en ik kweek speed op stokjes onder de kastanjeboom. Wiet groeit echt niet in het bos hoor."

 

Ergens in huis slingert er nog een leerboek van me rond : actief luisteren naar kinderen. Oeps oeps en nog eens oeps.  

Beteuterd dropen de wietontdekkers af naar de buurvrouw die wel voldoende curieuziteit in zich had om inderdaad een pallet met daarop een miniplantageke, plastiek dakje en bemesting te aanschouwen. Zij zorgde dan ook voor hun tweede aanraking met de politie.

 

Gesterkt door hun spectaculaire vondsten, vinden ze nu dus geregeld bommen, ufo's en gestrande atoomduikboten in het water. 

 

Gisteren offreerden ze naast de bom ook nog een gevonden onaangebroken fles wijn. En een autonummerplaat.

"Wie weet worden er daar wel gestolen voertuigen ontdaan van hun herkenning."

 

De wijn, beste schatten, maken we soldaat van zodra jullie weer naar papa zijn vertrokken, we hebben dan immers wat te vieren : rust!

De nummerplaat ligt reeds bij de politie, jeweetwel, onze ondertussen al niet meer zo onbekende vrienden.


  

"Mamaaa, ik moet naar de wc."

Dit zei ze dan op het eind van een dagje Oostende - Wenduine. Eén café (de kinders op de go-cart en wij achter een verfrissing) en één restaurantje eerder moest ze nog niet.

We wandelden neerwaarts naar de auto op een van de talloze kronkelende paadjes rondom de Spioenkop, dat afdakje bovenop de duin naast de rotonde. 't Is te zeggen, de rest wandelde, huppelde, sprong hinkstap en ik mankte wat aan de hand van mijn levende kruk Hill.

"Pipi?"

Ze knikte.

"Weldan... hier zijn toch bosjes genoeg... hurk je even."

"Maar dan is het altijd op mijn broek en ik durf niet."

Krulzap wierp zich vrijwillig op om de wacht te houden bij minizap en we gaven de uitdrukkelijke raad mee van haar broek uit te trekken vooraleer ze loos ging.

"Komt allemaal in orde, gaan jullie maar ginder op dat bankje wachten." verzekerde het tweetal ons.

 

Vanuit de verte hipte een krullenbol uit de bosjes. Het hoofd wild tollend en vergezeld van slaande armen en benen die een onbestaande gebarentaal voor ons uitvergrootte.

Telepathie onmachtig dachten we eerst nog : "De hyperkinese is weer uitgebroken in dat kind, dat belooft voor de terugrit"

Vlak daarna verscheen er nog iets uit de bosjes. Bovenlijf strak met twee wijde armen en een sukkelpas veroorzaakt door gestrekte onderste ledematen. Het makkelijkste te beschrijven als het cliché van een zombie op de dool.

Vanop honderd meter afstand voelden we nattigheid. Drie seconden later werd die zelfs zichtbaar. Een vochtige plek ter hoogte van de knie zo groot als de kletskop van Kojak, platgewalst.

Gezamenlijk barstten de wachtenden wat lager die heuvel uit in luid gebulder. Dat verteerde het mooie plassende meisje slecht. Zij liet zich op haar beurt niet onbetuigd en huilde met lange uithalen alsof ze wilde bewijzen dat ze nog veel water op overschot had na haar avontuur van zoëven. Haar warme, begrijpende moeder zijnde, probeerde ik mijn gehinnik te staken, helaas bleef ik niet gevrijwaard van dingen die sterker zijn dan mezelf. Het beste compromis dat ik kon bereiken was een ingehouden doch nog te brede glimlach. Ik meen me zelfs te herinneren dat mijn tanden weer helemaal zichtbaar werden, met gedempt geluidje, toen minizap zo dicht naderde, dat we nu ook van de achterzijde van het panorama konden genieten : alsof er twee visbakken uitgegoten waren op haar achterkant.

"Nou... je hebt dan toch tenminste kunnen pissen." monkelde iemand die bij de entourage hoorde. Waarop de concurrentie tussen ons lachen en haar wenen weer volop woedde.

 

We staken haar naakt in de trui van Hill. En het mooie plassende meisje vergat gaandeweg haar traantjes.

 

En wat hebben we geleerd vandaag? (vingertje omhoog)

Als je goede raad in de wind slaat, slaat de wind de zeik in de broek.

 

Anke en Filip (collega) trouwden vandaag!

Hoera, hoezee, hipperdepip, halleluja!

 

De faire-part was zoekgeraakt. Niet echt, maar mijn boekentas, met daarin de uitnodiging, zat ergens onvindbaar in een van de vele kloven die ons huis herbergt.

'Huwelijksviering om 10.00u' reproduceerde mijn geheugen, 'op Kerkeneind in Kalmthout. Jaja, een instrument waarop ik kan rekenen, dat herinneringsvermogen van me. Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen over mijn capaciteiten om tijdig uit bed te klauteren. Het zij zo. Een tekortkoming die ik compenseerde door in de eerste de beste outfit rechtstreeks van het ledikant in de auto te stappen.

 

Geen kilometer van huis verwijderd of ik pakte de schrik van mijn leven. Daar was slechts één minder vluchtige blik in de achteruitkijkspiegel voor nodig. De meest verfomfaaide kop sinds mensenheugenis staarde in spiegelbeeld terug. Kreukels van hier tot aan de Kaukasus. En allemaal van mezelf. Zonder enige opsmuk bovendien.

Onderwijl mijn mimieksspieren duchtig alle richtingen rekkend, keerde ik mijn handtas om op de passagierszetel.

"Waar zit die stomp oogpotlood en die verdroogde mascara voor noodgevallen als je hem nodig hebt?" foeterde ik tegen niemand in het bijzonder die misschien nog niet overtuigd was dat dit wel degelijk onder de categorie 'noodgevallen' hoorde. Nog slechts twee verkeerslichten te gaan om de herrijzenis van het tronie te concretiseren. Bovenop verzamelde het gelaat nog een schaamteblos, toen ik bij het weder inrichten van de sjakos (stomme wichten wachten niet met dit karwei tot ze de auto tot stilstand hebben gebracht ) mezelf half spookrijdend terugvond en bij de snok aan het stuur de toeter zeer luid in werking bracht alsof ik de anderen tot inkeer claxonneerde.

 

Een donkerrood blosje, wat restjes schmink en een facelift verkregen door een volle rit Kermit, creatief met klinkers te imiteren... beter dan dit kon ik niet bekomen op een vroege zaterdagochtend. Ik was er klaar voor. Laat komen die bruid! 

 

Aan de kerk was het ongezellig leeg. De enige levende ziel was degene die nu verslag schrijft over het niets dat op te merken viel. Ik draaide met flair in alle windrichtingen, probeerde krampachtig mezelf niet de houding 'help, wat nu!?' mee te geven en graaide daarna zelfverzekerd naar de gsm. Jeweetwel, dat ding dat je aan de kassa van een overvolle Aldi het liefst zou willen afpakken van je medemensen en het ingraven in de aangekoekte ijslaag van de diepvries, maar nu leek hij me wel nuttig. Dat had hij geweest als een van mijn dierbare collega's die de eer hebben van in mijn adressenbestand te staan, opgenomen zou hebben. Talloze voicemails heb ik volgeluld met hulpkreten zonder dat het iets opleverde.

 

In het vervolg van mijn strategie, schuimde ik de onroerende goederen van de dichtsbijgelegen collega's af. Een plakkaat ter grootte van een reddingsband met 'Welkom!' op de voordeur, maar openmaken? Ho maar! 

Pas bij het derde adres was het geluk aan mijn kant. Een ijverige dochter vertelde me dat de viering plaats zou vinden om 11.00u en dat ik al enkele van mijn collega's kon vinden bij David, die ik per ongeluk overgeslagen had omdat ik hem ervan verdacht had in een ver buitenland aan een strand zijn voor en achterkant bruin te bakken.

Ik vervoegde de reünie en deed niet eens blasé bij hun verbazing over mijn vroegtijdig verschijnen.

 

Het trouwkoppel... blablabla... schoon assorti... zij fantastisch in iets tussen champagne en mokkakleur in kreukzijde... blablabla... heel mooi persoonlijke opgezette viering... veel, heel veel jengelende peuters in de mis... leerlingen die onverwacht een aangepast lied zongen... en een door de trouwers bestelde ijskar op het kerkplein... njammie!

 

En ik informeerde toch maar eens voor alle zekerheid hoe laat de receptie die namiddag begon.

 

Het is uit met huppelen. Uw zapnimf strompelt dezer dagen doorheen het leven.

Loopt het huishouden zapmoose mank? Hoor ik u denken.

Welneen, de verzameling inwoners, hun logés, hun buren en allen die gebruik maken van deze accomodatie tieren weelderig. Weerom een geplette vinger bij de jongste, die lijkt daar een patent op te hebben, krulzap die - hoedoetzehettoch? - gisteren met eenenkele kniezit een heuse plank in haar schijf timmerde. Eentje dat al eens ruggelings van de zetel dondert en daar wat blauwe uitstortingen en schaafsels aan overhoudt. Alla, niks nieuws dat mijn uitgebouwde apotheekkast niet kan dragen. 

Trouwens, als ze met hun kwaaltjes willen koketteren, dat ze dan een eigen blog aanmaken : 'Ik ben een telg van zapnimf en ik mankeer aanhoudende wel iets' ofzo.

 

Maar dit is dus wel mijn blog, waar ik het wil hebben over echte pijnen. Die van mij namelijk.Twee om precies te zijn : eentje in de linkerknie en eentje in de rechter. De ontsteking vond dat het al te lang geleden was dat ze me nog eens bezocht had en nu zit ik ermee. Ja, 'zitten', want staan doe ik als een kreupele en stappen is al helemaal een lachertje, voor de anderen die me in het vizier houden toch. Gisteren in de Aldi werd het helemaal hilarisch. Om de onderste ledematen te ontlasten, hing ik mezelf zowat in het karretje en tipteende ik mezelf door de gangen, her en der wat eetbaars meegraaiend. En dan kom je bekenden tegen natuurlijk.

 

Heb echter geen medelij. Als ik u daarvan al zou kunnen verdenken.

Het is geheel mijn eigen schuld. Ook een beetje die van de Gentse Feesten. En Yip. Yip is de meest geweldige coverband die ervoor verantwoordelijk is dat benen als de mijne weigeren om statisch te blijven en ik als de eerste de beste trekpop alles wat kan bougeren de lucht inzwier. Heel bevrijdend hoor, daar niet van, maar achteraf wens je jezelf wel een rolstoel om nog tot aan de auto te geraken.

 

Dit gevaarlijk spel van mij was al eerder deze maand ingezet.

Pulptuur, het Cactusfestival, Guy Swinnen op noten in het park, een groepje dat The Seven Laws of Woo heet, allemaal hebben ze gemeen dat mijn betere benenwerk in actie kwam. Dat van Hill ook, maar die is nog jong, zijn kraakbeen achter de knieschijf kan zo'n paarmalige buitensporigheden nog aan. Gelukkig maar, kan hij mijn rolstoel in de toekomst duwen.

 

Wil ik mijn vage remedies nog even opsommen?

- De wildgroei van het vlees proberen in te dijken. (Het doet al zeer als ik het nog maar schrijf.)

- Morgen naar de dokter om een voorraad ontstekingsremmers.

- Een ijszak uit de diepvries keuteren.

- Een stoeltjeslift bij de trap installeren.

- Trachten verder een dansloos leven te lij/eiden.

 

Hmmz, misschien ben ik toch wel ontvankelijk voor een streepje compassie.

 

Zijn ze niet om op te eten? Die schattige haarballen van nu ongeveer tien weken oud.

Ook hun zindelijkheidstraining is reeds achter de rug. Mijn poezenwonder heeft zich een avond pedagogisch beziggehouden - het grootste voorbeeld ben je zelf - en hurkte demonstratief over de kattenbak terwijl hij met zijn vingers putjes groef terwijl hij de twee liefdevol toesprak in zijn beste koeterwaals : "Zo doe je dat, poessies, krabkrab, drolletje draaien en dan weer ondergraven. Nu jullie!"

Acey en Deacey, of Bollie en Sollie, of Nicole en Hugo... namen variëren hier in huis, naargelang hun gebruiker, keken alsof ze ieder moment hun voorpoot tegen het voorhoofd zouden tikken en plasten lustig op het tapijtje voor de open haard. De tactiek van Hill hield het slechts een kwartier vol, tot de kuitenkramp zijn toppunt bereikte. Daarna observeerde hij het tweetal nauwkeurig en alles wat van ver op een hurkzitje geleek, eindigde in een luchtrit naar de absorberende korrels. En warempel, na een avondje waarbij mijn beeldbuis telkens een van hot naar haar rennende moose te verduren kreeg, waren we getuige van de eerste kittenstront in de daarvoor bestemde zone. Het vreugdesjumpen van Hill - wie nog kinderen heeft in een beïnvloedbare fase, weet meteen over welk idioot staaltje van trendsetterij ik het heb - joeg het kakje ook meteen weer uit de bak. Het had de aars nog niet gelost toen poessie opgeschrikt door de sprongen zelf het hazenpad koos. De jacht op de faeces was geopend. Gewapend met keukenrol konden we de zaken weer deponeren waar ze hoorden.

Maar soit, het is hem uiteindelijk gelukt van de katjes in de bak te krijgen als er uitwerpselen of urine geloosd moet worden.

Zindelijk dus.

Bovendien klimmen ze nooit met hun scherpe klauwtjes zo langs de zijkant van onze nog niet zo oude zitbank van schratsch schratsch schratsch, eten ze helemaal niet met hun voorpootjes mee in de etensbak zodat je een wirwar aan pootjes kan volgen op de keukenvloer en blijven ze uit de planten, althans toch uit diegene die versierd zijn met rechtopstaande satéstokjes in het zand. En natuurlijk bijten ze in niks, in geen rondslingerende sandalen, in geen rondslingerende humo, in geen onoplettende tenen tijdens het tv-kijken.

 

Zeg nu zelf :zijn ze niet om op te eten?

 

Hebben?

 

Voor op uw volgende barbeque ofzo?

Mail!