O, wat huist er een zwak karakter in mij.

Zwak zwak zwak!

Zwakker dan een weke naaktslak vertrappeld onder een kleine teen.

Ik kan de zin om weer wat virtueel schrift aan te maken niet onderdrukken.

Wat doet een gammele persoonlijkheid als ik er eentje ben, dan?

 

Meelopen!

 

O, wat ben ik een meeloper!

Geen straffer lulletje lopend rozenwater dan ik.

Waar loop ik dan naartoe?

Gegarandeerd ergens een rioolput in, mijn ongeluk tegemoet, een onuitgesproken lot van meelopers. 

 

Waarom wil ik dat doen?

 

Als ik het weet, zal ik het zeggen.

 

Voel u niet belemmerd om de pijlen te volgen :

 

  ----->  http://zapnimf.wordpress.com  <-------

 

 

Hipperdepip.

De weergaloze fratsen van ene zapnimf werden gedurende precies één jaar toevertrouwd aan u en u, regelmatige of sporadische lezer.

 

Jeuj! Bloemetjes! Chocoladecake met een kaars! Natte zoenen! Vieze appelcider! Een cabrio!

En een microfoon :

 

U was een fijn publiek!

U was een zeer fijn publiek! 

 

Maar ik heb besloten van mijn blogwerkzaamheden stop te zetten. Denk ik.

Angst voor de herhaling.

De tijd kruipt waar hij niet gaan kan.

Het besef van eigen schrijfbeperktheden.

  

Het archief staat steeds tot uwer beschikking.

 

Alle toffe mensen die ik via dit medium virtueel en in 't echt heb leren kennen : bedankt!

 

Vooruit met de geit, we zijn weeral gestart. Met schoollopen bedoel ik dan.

Woensdag karweidag. Ik begrijp nu waarom ik onze eigen tuin laat woekeren tot oerwoud, tijdens die ene dag op school trek ik genoeg onkruid uit de klastuintjes voor een heel jaar, rij ik meer gras af dan een kudde op een week kan smikkelen en bovendien mocht ik ook nog het podium op de speelplaats vloerverven, waarvoor je dan eerst met superborstels urenlang tonnen zand moet verwijderen. Dat is uitkijken naar zo'n dag hoor! 

Vandaag personeelsvergadering. De directeur had er duidelijk zin in. Hij verschoof de onderbreking van half elf naar twaalf. Ratel ratel ratel. De neerslag van al zijn gewauwel was voor mij, de secretaresse van dienst. Het overslaan van de koffie heeft als gevolg dat ik op de duur mijn eigen kladschrijfsels niet meer leesbaar kon pennen.

 

Enkele uitstrijkjes van mijn vers getypt verslag.

"Griet en David gaan trouwen, maar niet met elkaar (ik weet niet meer met wie wel)"

Een hele discussie over het hoe en wanneer te gebruiken van het kopiemachien heb ik ingekort met : "Hoorde ik daar de directeur iets mompelen over de aanschaf van een tweede kopiëerapparaat? Hoorde de directeur zijn personeelsleden juichen?"

Naar het einde toe heb ik hier en daar een beetje geïmproviseerd, toch geen hond die zo'n verslag achteraf ooit nog naleest.

 

Morgen is het open klasdag. Ik stel mij al jaren de vraag af waarom dàt nodig is. Maandag staan de klasdeuren immers opnieuw open? En dinsdag! En woensdag!

"Ahaaa!" durfde ik vorig schooljaar nog inwendig kreten, "bij gebrek aan een klas, kan ik deze dag alvast lekker thuisblijven!" Maar het zorgteam houdt dan voor het gemak zijn eerste vergadering tijdens deze uren. De schriftelijke neerslag ervan schuif ik alvast door naar een volgende slachtoffer.

 

Mijn eerste bok heb ik ook weeral geschoten. 

Tijdens de pauze is er altijd wel een gewezen jarige die met een verlaat traktaat afkomt. Tegelijk met mijn grabbel in het mandje met snoepgoed, zie ik dat het bijbehorende briefje van V. - met haar kleine afgeplatte geschrift - afkomstig is. Ondersteboven zelfs! 

"Schol V!" glunder ik haar toe en het chocoladen juweel glijdt na mijn universeel gebaar dat bij zulke toejuiching hoort, geluidloos en als vanzelf mijn mond in.

"Jamaar, je hebt het briefje niet eens gelezen." wijst iemand uit de grote groep collega's me terecht. Iedereen kijkt naar me en toch lukt het me van tesamen met het pakken van het briefje nog een reep in mijn mouw te smokkelen. Daarna bekijk ik d'r boodschap.

 

"Ik ben zwanger." V.

 

Impulsiviteit is slechts schattig als je het op je eentje belijdt.

Zonder aarzeling produceer ik een fameuze bulderlach. Tijdens het ademhalen hik ik : "geslaagde grap! Ik wilde dat ik erop gekomen was!" 

V. - de eeuwige vrijgezel - is de laatste die ik een zwangerschap zou toekennen, laat staan door een onbekende donordonatie, dus schater ik ongegeneerd verder, ervan overtuigd dat ik in de maling genomen word.

Er is twintig man/vrouw voor nodig om me te verzekeren dat ik V's kinderwens serieus moet nemen. Plots bezit ik genoeg schaamrood om twintig man/vrouw te bevoorraden.

 

Om het weer goed te maken, bestook ik haar het volgende half uur met 'intelligente' vragen waaruit mijn diepste interesse moet blijken. En minstens tien keer vraag ik om vergiffenis...

 

Goed begonnen is half gewonnen?

De prijs der lompigheden!

 

De dag van hun geboorte werden er nog net geen suikerbonen rondgedeeld. Familie, vrienden, kennissen... allemaal leunden ze boven de bevallingsbak die eerste levensweken. Met uitgestoken voorzichtige vingers, erop lettend dat hun strelende toppen geen verstoring brachten in de mand.

Vertedering in de hoogste graad. Vertedering die "aaaahs en ooooohs" deed weerklinken en somtijds zelfs een belofte dat we er eentje mochten reserveren om in hun gezin opgenomen te worden. 

 

De bewondering voor het prille leven bleef, maar de ratio van de toekomstige kittenovernemers speelde op naarmate de wildebrassen zich een spoor van vernieling baanden op de zijkant van ons bankstel, de plantenbakken, de trots van onze living : een metershoge kamerlinde. Eerdere toezeggingen werden, verpakt in een kleurig lint van smoezen, weer ingetrokken. Wie kon het hen kwalijk nemen? Ikke! Want hoe schattig ook, die minitijgers, onze woonkamer moet nog langer dan een kattenleven mee.

 

Feestjes, blog, toevallige ontmoetingen, geplande samenkomsten, geen gelegenheid liet ik onbenut om de vreugdes van het juist begonnen poezenbestaan te promoten. Een procedure die vruchten afwierp. Op een halve week tijd hadden zowel Acey als Deacy een bestemmeling in het verschiet. Het enige ambetante aan de begunstigden was dat ze allebei een augustus ver van huis hadden voorzien zodat het samenzijn met hun nieuwe huisdieren nog wat uitstel vroeg.

 

Een verlenging van verblijf die hier in huize zapmoose voor bijkomende grijze haren zorgde. Onze rosse reus wierp zich meer dan eens als een allesverslindende lawine op de ukkies, waarop wij ons dan weer verplicht voelden om reddend tussen te komen. De ladder werd er menigmaal bijgehaald om de sloomste van de twee terug uit een boom te plukken, nadat hij klagend piepend liet weten dat hij het panorama beugekeken was. Van de kamerlinde en zijn kluit blijft niet veel meer over. Half opgevreten muizenlijkjes daarentegen, die vonden we overal.

 

Uiteindelijk is het zover. Poessie één is reeds vertrokken naar zijn nieuwe thuis en voelt zich daar kiplekker volgens zijn nieuwe bewaarders. De andere mag zich vanaf vandaag op het platteland rond Tongeren tegoed doen aan alle muizen die in haar blikveld verschijnen.

 

En moeder Streep? Daarmee liepen we een maand geleden langs de dierenarts.

Haar moederinstincten lijken mee doorgeknipt, want zij gedroeg zich alsof het de kittens van de melkboer betrof, toen de gevulde poezenbak werd weggevoerd.

 

De kinderen huilden in haar plaats.
Efkes. 

"Ozo, jij wil actie," liefkoosde hij me toe. 

"Laat dat dan maar over aan superman." Zijn strelende hand op mijn rug oefende meer druk uit tot ze me uiteindelijk stuurde naar onze fietsen. "Voila, wij gaan een trapje in de wereld zetten vandaag."

 

Alweer alleen minizap was te porren om ons te chaperonneren. Krulzap verstopte zich bij de buren, zoonzap had net een nieuwe hobby ontdekt - naast een vissende buurjongen gaan zitten - en eerstgeborene vond alles waarbij ze zich uit horizontale stand uit de zetel moest richten te vermoeiend. 

 

Krakend knietje, waarmee ik mijzelf de laatste maand vereenzelvig, draaide in lichte vitesse de kilometers weg. Dat ik daarbij een keertje werd ingehaald door een joggende vijftigplusser nam ik er dan maar bij. Mijn pedaal klakte als een ergerlijke metronoom door bos, hei en wijk. Fietsherstellers - die ene waar ik net vandaan kom toch - zijn ook niet meer wat ze geweest zijn, volgende week zal ik hem op zijn incompetentie wijzen, maar vandaag liet ik mijn dag er niet door vergallen.

 

De rit voerde ons naar het park van Brasschaat. Een mooi stukje aangelegde kasteeltuin en op zondag kan je over de koppen lopen, dat we ertussen bleven was enkel te wijten aan onze technische rijvaardigheid. 

We passeerden een vijver met zijn bootshuis. Hill hield ons staande. 

"Helaba, jij die jaloers was op een kano... ik huur je een roeiboot voor een half uur! Net zo flitsend!" 

Bij het instappen wilde ik dat ik mijn vorig blogstukje had opgegeten in plaats van het te posten. Zo'n boot wiebelt! Zo'n boot heeft een minimeer op zijn bodem! Ik zocht nog het gat in de romp en de hoosemmer, toen kind en moose met hun zeebenen moeiteloos over me heen stapten en de roeispanen hanteerden. Zelf zat ik vastgevroren schrijlings op het eerste zitplankje, nadat ik eerst een dikke minuut de hele horeca aldaar van mijn achterste in voorbuigstand heb laten genieten omdat ik niet durfde te gaan zitten. Daarna duurde het nog een hele poos vooraleer ik mijn twee benen naast elkaar kreeg. Stokstijf en met geniepige broekspijpen die het minimeer opzogen. Mijn stoerheid is vergaan tesamen met de stukjes kraakbeen uit de knieschijven. Die twee medematrozen echter, hadden de tijd van hun leven. Ze kirden en gilden van vreugde en lachten een ander varend gezin uit wiens verzamelde haar was vastgelopen in de takken van de oeverplanten. 't Was dat de boot er zo haveloos uitzag, of ik had Hill er nog van kunnen verdenken van zijn twee euro waarborg achter te laten en het afgebladderde geval achterop zijn fiets te transporteren naar ons tuinvijvertje.

 

De fietstocht liep verder doorheen de Brasschaatse bossen naar de 'Melkerij'. Ideale stopplaats om de innerlijke mens te versterken, de kleine mens op een speeltuig te deponeren en twee collega's tegen het lijf te lopen.

 

En dat niet alleen. Sta je daar bescheiden te wezen tussen die vijfhonderd anderen die dezelfde locatie op diezelfde zondagmiddag hadden geprikt, galmt er iemand doorheen de massa : "Zaaaaapniiiiimf!!"

Op honderdzesendertig kilometer van haar huis verwijderd, zat medeblogster Y@zoo daar mooi te wezen.

 

De wereld is klein.

Maar onze route terug naar huis veel te lang.

Mijn zadelpijn kreunde nog tot diep in de nacht. 

 

Het triumviraat zapmoose met jongste dochter ploeterde zich een pad doorheen de grashalmen. Afrika in 't nat en purper. Steppe zo ver je oog toegang had tot zicht. Boven ons trilden de laatste restjes zonlicht van de dag. Weldra zou de parkwachter op zijn moutainbike iedere verdwaalde wandelaar aanmanen het gebied te verlaten. Zo hadden we minizap wijsgemaakt. Bij iedere tint donkerder duister keek ze over haar schouder op zoek naar een boeman op een fiets. In de verte klonken knallen. "Ai, fantaseerde ze zichzelf een realiteit, die mens wilde waarschijnlijk niet luisteren naar de boswachter en dan... - ze springt in cowboyhouding - pang pang." Haar gemoedsrust werd er niet in positieve zin door geholpen. Aan ons de taak om haar wat afleiding te bieden.

Nog een knalletje! Moose wees haar op een eekhoorn tussen het struikgewas. "Eentje die een windje liet, heb je het gehoord?" Ze had het gehoord, maar bij gebrek aan een pluimstaart constateerde ze dat de dader dichterbij te vinden was. Ze liep er zelfs hand in hand mee. Alle nog vrije handen wapperden. Ze probeerden een constante stroom van muggen uit het looppad te slaan. Terwijl ik me afvroeg hoeveel kilo muskiet je zou kunnen vangen door een grote kartonnen doos met de opening naar onder te laten vallen, had Hill een leeuw gesignaleerd. Zij speurde de richting van zijn wijsvinger af en jawel, ze vond wat ze zocht. "Onder die boom daar." hielp Hill. " Neenee, mijn welpje zit op een tak te kijken naar ons." verbeterde zij hem. En ik applaudisseerde op de achtergrond om hun verbeeldingstalenten en vooral om mezelf vijf muggenbeten te besparen.

 

Het landschap ademde rust en nevelslierten.

Drie schimmen baggerden zich een weg terug doorheen het mulle zand.

Afrika in 't nat en purper.

 

Dochter liet haar angsten achter bij de uitgang en kwetterde :

"Komen we morgen terug naar de Kalmthoutse Heide?"

Ware ik een vis, dan hubbelde ik me vandaag door het verzonken land dat tuin heet.

Ik flipperde van luchtbel tot luchtbel, broze glanzende koepels der neerslag . In hun weerspiegeling bewonderde ik mezelf. Voorts flikflakte ik zo gezond als ikke het omgekeerde zwembadje in en acteerde ik eigenvinnig alle rollen uit Finding Nemo in de bodemplas. Dat schuilende ros chagrijn op vier poten zou ik een poepie laten ruiken met als apotheose mijn beste liveversie van 'Purple Rain', gezongen vanop het terras naast de vijver. Deze prins-vis snoof rauwe natte bosgeur, kroelde tussen de vette druppels door en speelde verstoppertje in zompige modderpoelen. Hemelwateren doorzwom ik en ik wentelde mezelf in een stortvloed van gelukzaligheid.

 

Maar ik ben een zapnimf.

Eentje die mompelt : "Vaneir kutweer."

"Ik ga maar eens in bad." 

Lee Towers zingen.

Je zou het mij niet meteen aangeven, maar ik ben een echte denker.

Dat begint al in de badkamer 's ochtends. Vooraf ben ik nog even doener en smeer ik enkele droge huidplekken in met de crème van Hill tegen zwangerschapsstriemen. Pas daarna ga ik nadenken over dit gedrag. Hij noch ik zijn zwanger. Mijn gelaat is vooralsnog niet voorzien van striae. Waarom doe ik dat dan? Stapsgewijs overloop ik dan alle stappen terug tot ik bij mijn nieuwbakken schoonmoeder uitkom. Over een huis- tuin- en badkamermiddel dat van je verse familie afkomstig is, hoef je niet te diep je kop te breken, omwille van lieve vredes mag je al eens iets geks uitvreten, niet?

 

Maar gedachten staan niet stil. Neen, ze sluipen mee met mij de trap af naar de keuken. Daar wachten mij een resem moeilijke vraagstukken als :

Waarom is de afwasmachine nog niet uitgeladen?

Wie heeft nog steeds niet de koelkast van alle smurrie ontdaan?

De boter is op. Hoe kan dat nu?

Hoe komt het dat deze boterham naar karton smaakt?

Deze steeds weerkerende onoplosbare serie laat ik voor wat ze zijn. Er zijn grenzen aan mijn probleemoplossend prakkiseren.

 

Desalniettemin bevind ik me in uitstekend gezelschap. Tussen Plato, Kierkegaard, Nietzsche, Schopenhauer voel ik mij als zelfverklaarde filosoof helemaal thuis. Al overpeins ik en passant wel waarom ik die serie boeken van De Morgen nu persé in mijn bezit wilde hebben... zou ik er al meer dan vier letters uit gelezen hebben? Jawel! De titels!

 

Mijn pijlen richten zich dan maar op een citaat uit een tijdschrift : "Als je ringvinger langer is dan je wijsvinger mag je er donder op zeggen dat je een mannelijk brein hebt."

Nu heeft een of andere mindere god mij al wel eens betiteld als 'manwijf', maar dat hij zo dicht bij de waarheid zat, is weeral een gedachte waard. Bijvoorbeeld : "Ik heb een hekel aan artikels waar men met iets afkomt en het nalaat van een degelijke toelichting toe te voegen."

Dus schuif ik het broedwerk door naar mijn betere helft. 

"Dat verwondert me niks!" meent hij en meteen erachteraan, "Jij snapt mijn grappen." 

Daar daar... onder mijn ogen verrijst het rijk der man, (tongklak).

 

En zo begeef ik me dagelijks in penibele omstandigheden : die van het logisch, waarachtig, doem- en andersdenken. Ware ik een schrijver, ik zou het u meegeven...

 

De laatste anderhalve week denk ik vooral aan Ncumisa en Stefaan. Iemand moet het doen nu het persagentschap Belga hen vergeten is.

 

Er was eens een Menck.

't Is te zeggen, er is nog steeds een Menck, maar niet meer eigenhandig schrijvend aanwezig in Bloggenland.

Radeloze lezers probeerden zich via zijweggetjes (lees : andere blogs) een weg te banen om het plotse verdwijnen van hun idool te achterhalen. Eentje ervan geraakte zelfs tot hier.

 

Dat was eigenlijk nog niet zo dom bekeken van de kweepeer, want uw zapnimf had haar eigen verbazing reeds willen stillen via een mailtje naar de populaire Menck. Helaas kon ze weinig opheldering melden, want hoe vriendelijk zijn antwoord ook luidde, het bleef een cryptische omschrijving naar het waarom van deze impulsieve daad. 

 

Inderdaad, beste medebloggers, u leest het goed, 'impulsief', al wie Menck al een poosje lezend volgt, weet dat deze mens niet gespeend is van spontaneïteit in al zijn facetten. Gevoelig hartje ook, die beer van een meter negentig.

Openhartig, humoristisch, fijn taalgevoel, rijpe fantasie overgoten met een saus van herkenbaarheid... en dit is nog maar een greepje uit de woordenschat waarmee we hem kunnen typeren.

 

Tijdens zijn geschrijfsel op zijn blog gaf hij zichzelf meer dan eens figuurlijk bloot - helaas enkel figuurlijk - en dan word je kwetsbaar natuurlijk. Kwetsbaar voor gure figuren die niet altijd het beste menen met hun medemens en hun gekonkelfoes ver weg van het openbare scherm houden, maar graag via mail iemand onderuit willen halen. Beetje lafbekkerig dus.

Zevenhonderd lezers per dag (de laatste tijd) moet je verdienen, maar soms krijg je er jammer genoeg een percentage banditische deugnieten bij. Menck vond het sop de kool niet meer waard en ging over tot de daad die we met zeer velen betreuren. En al kan ik heel luid brullen dat je jezelf daarboven moet stellen, Mencks beslissing behoort nog altijd hem toe.

 

"Zuigt die zap deze laatste alinea nu uit haar duim?" hoor ik uw hersens kraken tot hier.

Neen neen, niet gevrijwaard van enige nieuwsgierigheid, wendde ik vandaag de telefoon aan en belde de heer in kwestie met het excuus dat blogland in rep en roer stond en dat we tussen de vraagtekens de letters niet meer snapten en gezien hij zelf geen forum meer heeft om uitleg te verstrekken, vroeg ik toestemming om het in zijn plaats te doen. Bij deze.

 

Het ga je goed, Menck. Weet dat je ons toch niet kan overtuigen dat je nooit meer terugkeert naar dit medium, wij weten wel beter.

Tot dan!

 

Heel soms is het vervelend van een moeder te hebben. Heel soms.

Als het moederdag is bijvoorbeeld. Verre lezers kijken nu een beetje scheel, maar bij ons wordt die op vijftien augustus gevierd.

 

Er bestaan van die moeders die alles al bezitten - eentje ervan heeft mij gebaard - of misschien ook niet, maar wat ze niet hebben, hoeven ze ook niet. Die senseo die ze van mijn zus heeft gekregen? Bwa, ze vond de kleur niet mooi en ze heeft hem welgeteld tien keer gebruikt, tot de pads opgebruikt waren, daarna schakelde ze terug over naar haar goeie ouwe koffiezetapparaat. Een digitaal fototoestel? Niks voor mijn ouders. Een computer? "Wat moeten we daar nu mee?"

Ooit heb ik haar eens blij gekregen met een kaartmatje van vijf euro. Die herinnering staat nog steeds als een van de hoogtepunten in onze geschenkrelatie in mijn netvlies gebrand.

 

Ze fietsen graag, mijn oudjes. Jarenlang overstelpten we ze met allerhande toeters en bellen om hun tweewieler te 'tunen', maar de dag dat vader onhandig tegen een bakstenen muur knalde die in zijn weg stond, omdat hij zijn evenwicht niet langer kon verzekeren door al het kitcherig gewicht dat hij meesleurde, zijn we ook daarmee gestopt.

 

Snijbloemen vindt ze zonde van het geld, die verwelken na een week. Als je met ander groensel afkomt, is er altijd wel wat mis mee. Voor het overige is het geen lastig mens hoor, neen o neen!

 

Deze keer zou mijn aanpak getuigen van vernuft! Ze heeft een mooie tuin met dito verzorgd terras... dus mocht ze haar eigen planterij aanschaffen op mijn kosten. Een cadeaubon werd het. Een cadeaubon van mijn favoriete plantenzaak en ik had eens niet op de kleintjes gelet. Dit laatste had ook zijn redenen. Er zijn zo van die dochters - mijn moeder heeft er eentje gebaard - die vorig jaar hun telefonische gelukwensen overmaakten met de belofte van later binnen te springen met verrassing en dan louter zichzelf als verrassing aanboden. Bon, in 2006 werd het moederdagritueelmetcadeau per ongeluk overgeslagen, daarmee dat ik dat nu met geldelijk vertoon alsnog probeerde recht te trekken.

 

De telefonie staat voor niks, maar hij betekent ook niks als er niet opgenomen wordt. Al van de voormiddag belde ik het ouderlijk huis én hun gsm ("die gebruiken we toch niet, dus die laten we gewoon thuis liggen") om eens langs te lopen.

"Jee... hoelang is het al geleden dat ik ze nog gehoord heb?" Met kinderen onder ons dak ligt de frequentie van bezoek veel hoger dan zonder.

"Zou hun telefoon kapot zijn?"

"Of erger, zo ziek dat ze niet uit hun bed geraken."

"Wie weet liggen die al dagen dood... gestikt, vermoord, weetikveel?"

"Hoelang duurt het voor buren lijkgeur rieken?"

Het opnaaien van mezelf boekte zo snel vooruitgang dat Hill en ik met bon en sleutel een kijkje gingen nemen.

Niets dat abnormaal rook en de krant van die dag lag op de salontafel. Tot zover mijn morbide fantasmen. We lieten de cadeaubon achter met een begeleidend briefje.

 

's Avonds rinkelde onze telefoon.

"Allez, waar haal je dat nu uit?"

"Aha", dacht ik, "ze heeft door een hoeveelste deel van mijn financiën ik besteed heb en nu is ze ontroerd."

"Hoe stom kan je zijn? Die plantenwinkel, daar hebben ze nooit iets en daarbij, ik hoef geen planten meer. Ik heb je dat al eens gezegd, maar jij luistert niet. Nee, wij waren niet thuis, wij waren een hele dag gaan fietsen. En dan nog voor zoveel geld... dat krijgen wij daar nooit op. Wat zeg je? Een staander voor op het terras? Ik vind daar nooit mijn goesting. Kunnen we weer van armoei onze kerstboom daar gaan kopen, doeme toch. Een boeketje voor als we ergens op bezoek moeten? Wij moeten nooit ergens op bezoek!"

 

"Graag gedaan hoor anders, ma.

Zeg dan eens, wat wil je dan wèl?"

 

"Een doosje pralinen is goed."

 

Wel beste moeder, hou je cholesterol en suiker maar al in het oog, want vanaf heden krijg jij van mij kilo's pralinen van Leonidas.

 

En als ik goed gezind ben... koop ik heel misschien nog driekwart doos witte ook!

 

De slaap ontglipt me.

Hij geeft me in de plaats :

emotie

donkere luchten

en muggen.

Uit onhelderheid ontstaan briljante ideeën,

bij anderen.

Ik krijg gewoon koppijn.

En hoop.

En lees.

 

 

Toon Tellegen bijvoorbeeld :

 

Kijk, daar gaat de vrede.

Iedereen springt op.

Waar? Daar! In die blauwe jas!

Ze drukken hun neus tegen het raam,

leunen op elkaars schouders.

Hij is heel klein.

Ze hebben hem nog nooit gezien.

Ze roepen : vrede! vrede!

Hij hoort hen niet,

verdwijnt uit hun gezicht.

 

Ze voelen hun hart bonzen

en gaan weer naar binnen, grijpen elkaar beet

en aarzelen.

Moeten ze elkaar doodslaan of moeten ze elkaar kussen?

Wat moeten ze doen?

Jij mag het zeggen, fluisteren ze.

Nee, jij.

Nee, jij!

Jij!

Miljaarde.

We hebben er nog zo mee gelachen op ons vorige blogfeestje enkele dagen voor ze op haar wereldreis vertrok.

"Als je ontvoerd wordt in een louche land en je zit met zo'n jute zak over je hoofd, steek dan je duim omhoog, zodat we je kunnen herkennen..."

Ncumisa's duim draagt een kastaar van een ring.

 

Zaterdag ging ze nog eens over de tong. Dat haar reisverslagen dropen van het optimisme. Daar waar wij, vastgeroeste saaierds, hadden voorspeld dat roze wolken ook wel eens kunnen verbleken, leken haar schrijfsels een aaneenschakeling (tot nu toe) van genoten gastvrijheid en een blije avonturentocht. Lees het zelf op http://www.bloggen.be/ncumisa     

 

Het lachen stierf anders een snelle dood toen bij een herhaling van het journaal de nieuwsredactie haar foto zo groot als het scherm in mijn oog mikte. De mededeling zakte prompt naar de maag en bleef er liggen als een steen.

Ncumisa, meid toch!

De ouders van haar reisgezel verzekerden ons (op het nieuws) dat ze terug vrij waren en ongedeerd en spraken over repatriëring, maar gerust ben ik pas als ik haar woorden terug zal lezen.

 

Als ze het allemaal verwerkt krijgt, zal ze achteraf lachen met de beschrijving in De Morgen gisteren : een getrouwd koppel van 27 en 30. Welk haar op onze kop linkt zulk nat persvingerwerk nu met onze medeblogster?

 

Ncumisa en Stefaan... pak aan onze harten... voor onder je riem.

 

Hier kan je enkel nog wat bibberingen krijgen, Menck is informatief uitgebreider.

 

Bedankt aan ieder die me heeft willen verwittigen per mail. 

 

Amper vijfendertig procent zapnimf takelde zichzelf vanmorgen uit bed. De rest zat gevangen in vapeurtjes, maagongeregeldheden en een zweem van een breinverlamming met flauwe weeën.

Een vage herinnering aan gisteren probeerde vat te krijgen op de situatie. Er was wat geweest, maar wat toch ook alweer? Mijn vermoeden ging uit naar iets leuks, plezierigheden met bijwerkingen. Terwijl ik me daar bezondigde aan een rondje hersenpijniging, keek mijn verrimpelde ik uit het raam waarop ineens alle reminiscentie duidelijk werd als een kluwen haarfijn. We hebben een blogfeestje overleefd. Een. Zeer. Gezellig. Onderonsje. Zelfs.

 

Het concept  'ieder brengt iets mee om te buffelen' wij zorgen ervoor dat je niet uitdroogt, was, al zeg ik het zelf, meer dan een voortreffelijk idee. Met de overschotten houden we morgen een fuifje voor de echte vrienden... euh kunnen we onszelf nog een week in leven houden.

 

We waren er klaar voor. Moose had daags voordien zichzelf in het zweet gewerkt met een grasmaaier en een snoeischaar in de tuin want - oeoeoe - Menck de kenner zou zo eens over een doornstruik kunnen vallen en ikzelf had de onderste dertig centimeter van mijn broek gestreken. De zon deed haar best. Dit moest volstaan qua gastvrijheid. 

 

Philou en elfje hadden zichzelf in hun eigen keuken al overtroffen. Bananenbrood, brownies, zalmtoostjes, stokbrood met tomaat... er stond geen maat op. Speedy en Hilde hadden Limburg leeggekocht en brachten een toren vlaaien mee, Artemis kwam af met een kanjer van een verrassingsbrood en Menck had enkele pizza's voorzien. Hills bijdrage, een groene cocktail die tot stand kwam door iets blauws, gin, safari en een weinig ananassap, als zeg ik het weeral zelf, goot binnen als limonade, maar dan veel en veel lekkerder.

 

Enkele glazen later werd alles wat waziger en zag ik mijn tafelgenoten de gekste dingen verzinnen. Philou beeldde wat Griekse beginselen uit in polonaisevorm, Artemis wilde speedy koppelen aan een kennis met de droge woorden : "Hij heeft een mooie auto!", Hill struikelde zichzelf en een tuintegel de lucht in en Hilde verstopte zich, van schaamte allicht, in een oranje deken. Elfje bleef gewoon haar nuchtere stralende zwangere zelf en Menck fotografeerde het geheel. 

 

Mijn hoofd bleef koel - hum - en met de hulp van moose wist het zelfs nog dat er nog een portie scampi en saus diende geprepareerd te worden. In mooie rechte lijnen, schuin naar links en schuin naar rechts, dartelde ik mezelf heelhuids de keuken in. Hill ontfermde zich over de garnalen en ik nam de saus voor mijn rekening. Dat wil zeggen, ik foefelde de juiste ingrediënten bij elkaar in een potje, zette het kookvuur op maximum en vergat daarop het brouwsel. Reeds gezapig nippend aan mijn volgende cocktail tussen het volk, riep er iemand heel luid over het erf : "Er is hier een pot saus spectaculair aan het overkoken!"

Alcohol tast je geheugen aan... ik geloof dat nu.

 

Wat niet wegneemt dat de saus heerlijk was. Dat vonden mijn borsten ook. Denk ik toch, want ze gingen er steeds stiekem inhangen op mijn bord.

Het gevolg schaterde verder de avond in. Speedy stipte in een vlaag van waanzin haar kapsel vol anti-muggenspul, Menck deed hetzelfde met zijn kruis. Die muggen van tegenwoordig toch! En Artemis pakte het nog drastischer aan, met een welgemikte trap op een muggenkaars, overgoot ze haar onderbeen met de was. Ontharen had je thuis al mogen doen, meid! Philou joeg de muggen gewoon weg met zijn weer onnavolgbare babbels, die genoeg zuchtjes wind met zich meebrachten dat ze niet eens tot in zijn buurt geraakten.

 

Nog geen vallende ster gezien en druppelsgewijs toog het gezelschap zich naar hun eigen huis. Veel te vroeg mensen! Artemis deed nog efkes vervelend toen ze op haar eentje heel die tafel vol feestjesrestanten wilde opruimen. Die hebben we dan maar zachthandig buitengesmeten. Dat is traditioneel een taak voor de volgende dag, Artemis!

 

De laatste auto was nog niet de straat uit, of Hill en ik ploften in de ligstoelen om de Perseïden te spotten vanonder een dekentje. Ik heb de volgende twee uren mijn eerste, tweede... vijfde vallende ster gezien!

 

En toch nog vergeten te wensen of mijn zoon in het vervolg nu alstublieft zijn fiets op slot zou willen zetten zeker?

Of dat ik zou mogen ontwaken zonder een minikater...

 

Er zijn zo van die stelligheden.

Eentje keert hier in lijve zapnimf maandelijks terug.

Het offensief van de oestrogenen noemen anderen dat ongemak. Ik zeg er gewoon dikke knudde tegen.

Dikke knudde manifesteert zich vooral door korte huilbuitjes. Voor niks. Voor alles.

 

In de Colruyt staan bij de blikken gesuikerde melk is genoeg om tranen te laten voor wieweetwat.

Hill die een keer naar mij wijst en het is van datte.

Telefoon krijgen van de politie dat ze zoons fiets hebben teruggevonden, resulteert in oognat.

Als ik probeer te verwoorden dat ik het zelf ook op mijn heupen krijg van mijn geween, geraak ik niet verder dan 'boehoehoeoe' en snottebellen.

Dat het regent, dat de droogkast nog altijd kapot is, dat mijn boek in mineur eindigt... jaja...

Of bij de aanblik van wat die katten weer aanrichten... hun excrementen liggen dan wel op de juiste plaats, maar ze vinden de grote bloempotten lollig om als speelzandbak te gebruiken... oh neen, toen moest ik toevallig niet blèren, toen dacht ik alleen maar : jullie rotkatten, kan ik weer gaan stofzuigen.

Bij het besef dat ik aan het stofzuigen ben zonder stofzuigzak (ze zijn op!), drup ik er weer wel lustig op los.

 

Nounou, ik ben me er eentje! Een huilebak-eentje.

Weten dat het morgen over is, of overmorgen, of in het slechtste geval in de nacht van overmorgen naar overmorgenover, helpt nauwelijks. Dat is als na een echtscheiding/miskraam suggereren dat je nog jong genoeg bent om... om watte ja?

 

"Kijk", probeert hij me op te fleuren, "wat ik hier nog vind... de kussensloop die we op het marktje in Dranouter hebben gekocht." Hij draait het ding rondom een kussen en ik lees...

 

 

Joke van Leeuwen

Waarop ik een mini-overstroming veroorzaak in onze slaapkamer.

Zucht, ik wou dat ik een vent was...
Of toch maar niet... kijk, het is al over!