De weergaloze fratsen van ene zapnimf
Inhoud blog
  • Zapnimf, willoze (ver)trekpop!
  • Hipperdepip
  • Met de geiten vooruit en dan bokken schieten
  • Afscheid van een vr... vruchtbaarheid
  • Toet toet, bong bong... Peppi en Kokki
  • Waarom schuiven de maan en de man getweeën gedwee naar de zee?
  • Swingin' Safari
  • I can see clearly now the rain is gone... not!
  • Denken is zo uitermate vermoeiend, dat velen de voorkeur geven aan oordelen. (Otto Weiss)
  • Voor de bi(j)l

    Zoeken in blog



    Laatste commentaren
  • http://arenacyber.com/ (http://arenacyber.com/)
        op Wij die zijn : wrak
  • nike jordan (cheap sneakers online)
        op Wij die zijn : wrak
  • cheap jordans online (cheap sneakers online)
        op Puntje puntje puntje
  • jordans 9 (cheap sneakers online)
        op U was een fijn publiek
  • beats by dre wireless (cheap sneakers online)
        op Gezocht : logeeradres
  • nike jordan (cheap sneakers online)
        op Waterig voornemen
  • sunglasses by dre (cheap sneakers online)
        op Sprookje. Dat is een andere benaming voor nachtmerrie.
  • jordans 9 (cheap sneakers online)
        op Woestijnzand om op te vreten
  • kate spade handbags sale (cheap sneakers online)
        op Valentijn bis en bis
  • dr dre on sale (cheap sneakers online)
        op De wolf is een (kiplekkere) geit, een stinkende
  • beats by dre wireless (cheap sneakers online)
        op Ulaanbaatargumenteren
  • rayban sunglasses outleT (cheap sneakers online)
        op Ir o nie bij val en tijn
  • ray ban outlet (cheap sneakers online)
        op Steenhard
  • ray ban outlet (cheap sneakers online)
        op Een fansessie tussen de middag
  • sunglasses by dre (cheap sneakers online)
        op Glaasje op, laat je rijden... ganzenrijden

  • de blog waar niemand op zit te wachten
    23-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tuinieren met zap : bosjes, rododendrons en kuilen
    Zo heel sporadisch durf ik mij wel eens op chat te begeven.
    Altijd een gevaarlijke onderneming.
    Met soms korte leuke gesprekjes :
     
    [10:32] <chatmens> ik zou graag eens mijn warme zaad tegen je amandelen schieten
    [10:33] <ik> dat is zéér vriendelijk van u...
    [10:33] <chatmens> slik je door ?
    [10:33] <ik> ...maar in dit geval prefereer ik toch maar mijn eigen warme chocomelk
     
    Zeg nog eens dat er geen originele openers meer de ether in worden gestuurd!
     
    Ach, waar is de tijd dat ik nog geheel onbevangen hoteldebotel was van ieder masculien chatwezen dat zonder dt-fouten kon schrijven?
    Ondertussen heb ik mijn sociale kring duchtig uitgebreid en zijn een aantal van die chatkennissen uitgegroeid tot net ietsje meer dan het kennisschap en heb ik er enkele fantastische vriendinnen aan overgehouden en een zeldzame keer zelfs een minnaar.
     
    De eerste keer dat me dat overkwam, flapperde ik nog als een onschuldig meiske wat doelloos rond in cyberspace en dacht dat mijn toekomstig leven nog enkel en alleen zou bestaan uit moeder wezen en verder gapende leegte.
     
    Dat schriftelijke medium lag me wel. Om speedy (reactie op vorig stukje) even gerust te stellen, wil ik benadrukken dat ik 'klap gelijk nen Antwerpse dokwerker', maar dat het met mijn cacoëthes scribendi niet eens zo slecht gesteld is.
     
    Na mijn eerste messenpuntje aandacht van een ander chatindividu was ik meteen verkocht dus. Er volgden mails en zelfs bij uitzondering een telefoontje met langs zijn kant een behoorlijke Limburgse tongval. 
    Na maanden van zweven en lullig doelloos rondkaatsen, zeventien jaar later dan de vorige keer - best wel een hevige gewaarwording - prikten we een datum ter eerste keer monsteren.
    "Vrouwen denken na en mannen denken voor", meldde ooit een dierbaar iemand me, dus liet ik hem onversaagd ontbieden naar mijn eigen woonst.
    Op het afgesproken tijdstip kletterde er inderdaad een motorrijder voorbij.
    Voorbij.
    En terug.
    En weer voorbij.
    Stuivend het pad van de buren op.
    Vanuit mijn strategische opstelling in de bosjes zag ik dat allemaal gelaten gebeuren, hoe hij afstapte en de buurman vriendelijk begroette.
    Joehoe! Die vent kwam wel voor mij è è è! Ingrijpen was geboden! Met grote venijnige passen gooide ik het vege lijf doorheen de rododendrons en tierde de twee kerels iets toe dat geleek op : 
    "Dat is een heel mooi huis waar je jezelf heen hebt gebracht, maar ik woon wel dààr (wijzend naar mijn krot)." 
    Twee verbaasde koppen staarden me aan, maar mijn uitvaren was nog niet ten einde, oh neen. Zwanzend beet ik de buurman toe : 
    "G., mooi hoor, dan heb ik eens een date en dan ga jij die aan het lijntje houden, jij durver!" 
    Ondertussen had ik zijn planten zichtbaar doorploegd en stond ik tussen hen in. Ola, afspraakkletskop sloeg niet tegen, precies zoals op dat wazig fotootje dat ik ooit doorgestuurd had gekregen en ik glimlachte breed naar hem ondersteund door een verleidelijke "haaaaai".
    Hij stak zijn hand uit om de mijne te schudden, maar ik had zoiets van :
    "Maar menneke toch, wij kennen mekaar toch beter dan dat, greep hem vervolgens bij zijn nekvel en kuste hem vol op de mond."
    De kerel in kwestie keek alsof hij Murat Kaplan voorbij zag schaatsen in roze tutu en piepte in zuiver Antwerps dialect :
    "Ow, ik heb hier het groot lot gewonnen, geloof ik."
    Fijne sportieve reactie wel van de motogast, want ondertussen hadden mijn hersens een signaal opgevangen dat klonk als : "Tietaatietaatietaaaaaaaa... dit is geen Limburgs!!"
    Ik keek van de een naar de ander, de ander keek naar de een en allebei keken ze naar mij, zo een vijftal keer na elkaar. Net het volgen van een tennismatch.
    "Kennen jullie mekaar dan?" vroeg mijn stem die voor de gelegenheid twee octaven hoger lag.
    Dwaas speurde ik naar een diepe put om mezelf in te werpen. Met een zinkbaar stuk grond was ik ook al tevreden geweest.
    Gelukkig besloot toen een van ons drieën om in de lach te schieten en om niet te onbeleefd te lijken, deden de andere twee gul mee.
    "Euh... als je me zoekt... ik woon dus daar." en ik droop af in de richting van mijn vinger.
     
    Geen vijf minuten later rolde er een motor mijn oprit op en nog voor de helm verwijderd was van een kaal hoofd, stak ik mijn rechterhand ostentatief vooruit :
    "Dag ik ben zapnimf en ik kan niet eens Donald Duck nadoen."  

    23-09-2006, 21:59 geschreven door zapnimf  


    22-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Als u het leest... dan geldt het niet meer!
    Bijna een maand vertoef ik op het virtuele circuit van de webloggende verteller.
    Een magnifiek rariteitenkabinet, geschikt als kweekvijver voor de 'afrit negens' van ons medialandschap als je het mij vraagt. Niemand die mij wat vraagt uiteraard, maar vanuit mijn plots opgedoken 'ikvoelmijkeinormaal'-gevoel, ga ik u mijn visie op de idiosyncrasieën van weeweeweebloggers toch niet onthouden.
     
    Gestroomlijnde figuren alvast, want ik vermoed dat er meer dan één hoek af is.
    Moppen aftappen van het net, als volwassene melige plaatjes posten zoals ik ze herken uit het mapje briefpapier van mijn zevenjarige spruit, de wereld willen meedelen dat de zoon van Danny Fabry zich verslikt heeft in een visgraat... bedenk het zo gek en het bestaat!
     
    Er lummelt er zelfs een rond die denkt dat ze het niks dat haar leven vult kan verheffen tot leesmaterie! Stel je voor! Zonder prentjes dan nog! 
    Mocht je haar die kritiek ooit aan de hand doen... ze zou je nog "Less is more!" durven toebitsen... tot je de barokke zinnen met tussenwerpsels van hier tot in Tokio zou lezen.
     
    Maar kijk, dat is nu net het leuke eraan... een behoorlijk percentage leest niet, maar komt gewoon in je gastenboek iets nietszeggend typen dat in codetaal eigenlijk "reclame voor mezelf" betekent. Geen oordeel, neenee, gewoon : "Ik ben op wandel en ik hou hier even rust." Als ie nu maar niet peinst dat hij nog een dorstlesser bovenop krijgt. Tenzij een bidon met een doos laxatiefjes erin.
    Of nog banaler : de weekend/weekdaggroeten. Het schijt krijg ik daarvan! Zelfs als ik geen bedorven stoofvlees heb gegeten.
     
    Is iemand in het ware leven al eens op een onbekende gebotst die zomaar out of the blue je een prettig weekend toewenste?
    Euh... nu ik het zeg... ja, ik, daarstraks nog!
    Voor de bestorming van mijn wagen kan plaatsvinden na schooltijd, moeten er nog een paar obstakels overwonnen worden en een ervan is een fietspad. Nadat ik de zapjes al eens een keer uit een aan iemand anders toebehorende spakenbundel heb moeten plukken, zijn ze geneigd van een herhaling ervan te ontlopen.
    Doodgemoedereerd (wat een woord, klinkt als een jeugdtrauma!) kwam er een rasta aangefietst. Sexy wel, die doodgemoedereerde rasta's op fiets, vooral als ze hoffelijk stoppen om de vruchten van mijn schoot en het omhulsel ervan de meters naar het vehikel te laten overbruggen. Nog steeds erotisch aantrekkelijk zette hij zich terug in gang, schonk mij een glimlach en de boodschap dat ik er nog een prettig weekend van moest maken.
    Lief!
     
    Nuja, nog liever had ik iets gehoord in de trant van : "Gij ferme brok, laat ons die kinderen opsluiten in je voertuig en ga met mij een cuba libre drinken bij mij thuis, alwaar we mekaar éloges toefluisteren tot onze vezels versmelten tot een synergetische zooi."
     
    Hm... de weekendgroet dus.
    Welopgevoed als ik ben, klikte ik de laatst bijgevoegde in mijn gastenboek even aan. Een wandelende mens. En erop een foto van die wandelende mens.
    "Tedekke", dacht ik, "ik ken die vent van ergens", om maar eens origineel uit de hoek te komen, maar mijn ommetjes in de bossen van Zapbuurtschap kenmerken zich door net het ontbreken van zoogdieren zonder pels. 
    Na wat scrollerij stuitte ik op een afbeelding van zijn zoon Jozef.
    Jooooozef! Natuurlijk!
    Jozef en zijn paps die indertijd het onder de knie krijgen van het autorijden tot een Stadler en Waldorf hebben verheven! Die!
    Het leven zoals het is... ambras maken tegen vijftig per uur onderwijl de ontkoppeling en de kijker flink geselend. Te onthouden televisie... (zei ze dubbelzinnig).
     
    Bon, als we de bloggerij als referentiekader voor het echte leven mogen nemen... doe mij dan maar een rondje apocalyps!
     

    22-09-2006, 21:29 geschreven door zapnimf  


    21-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Alle kleuren van de fecale flora
    Een ontploffende magnetron, daar kan je mee scoren. Dat is spectaculair!
     
    Eerst had ik nog de intentie van dit varkentje eventjes zelf in een handomdraai te wassen, beesten en ik vormen meestal een symbiose. (Wie nu aan aarsmade, luis, lintworm, vlo denkt... euh, kan ik niet echt ongelijk geven.)
     
    Met een air van 'overeenhalfuurwilikmeteennieuweinbouwovenbuitenstappen' flaneerde ik daags nadien de plaatselijke elektronicaboer binnen. Om een tiental minuten later, gedesillusioneerd door het vooropgestelde prijsje van die dellerige verkooptroela, in diepe depressie verzonken weer de straat op te strompelen.
    Acht-hon-derd euro voor iets waar je slechts iedere dag van het jaar je avondmaal in bereidt! Scandaleus!
    Beduusd keek in naar mijn lege handen en bemerkte dat ze een fles schoonmaakmiddel omklemden. Op de (niet gesloten) koop toe had deze seut zich een vaporiseur laten aansmeren voor een microwave die stuk was. 
    Als schaamte je kan overvallen, dan was ik toen beroofd... van eigenwaarde.
    En wat doet een mens zonder...?
    Die teert op andermans kunde en belt bleirend naar de dichtsbijzijnde persoon, die telkens op komt draven als het huishoudelijke arsenaal faalt : pappie!
    De mijne heeft handen aan zijn lijf. Daarmee zocht hij houtjes en ijzertjes in zijn rommelhok, evenals een aanrechtmodel in de Makro voor een derde van het bovenvernoemde bedrag en kadreerde het geheel waterpas en op en top ingekleed boven mijn koelkast.
    Jezelf doelgericht laten equiperen beroep doende op derden... een bekwaamheid die ik machtig ben.
     
    Maar eigenlijk wilde ik het dus over exploderende voorwerpen hebben, mijn derde zap even buiten beschouwing gelaten.
    Op de terugweg van zee seinde D. me via ons globaal systeem voor mobiele communicatie de volgende hulpkreet : 
    "Help! Mijn vrijheid, mijn lopende rekening, mijn rijdende strontkleur is de lucht in gevlogen! Een kwak knallers en toen niks meer! Ik ben ontroostbaar! Wat nu?" 
    Aha! Mijn hulp werd ontboden en ik leverde hem meteen in de donatie van mijn schouders om op te huilen, een balsembeurt voor de ziel en een lift iedere donderdag van haar stageplaats naar huis.
    Verder stelden we een lijstje op van potentiële handige Harry's die zouden kunnen instaan voor de nazorg en schaterden naar goeie gewoonte de nacht een stuk dichter bij de ochtend.
    Pffft, 'ontroostbaar'... het liegebeest!
     
    Moest er toch toevallig iemand van jullie een gratise nog rijdende schroothoop op zijn/haar erf hebben staan... want de Harry's keken allen met dezelfde hopeloze blik naar haar statussymbool.
    Kakgetind is geen bezwaar.

    21-09-2006, 00:00 geschreven door zapnimf  


    20-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Verwaaide strandkapsels als artistiek statement
    Het weer wilde aanvankelijk niet mee, maar mijn onverwoestbaar goed humeur was gisteren niet klein te krijgen. Daarbij werd het onderweg geholpen door verteerbare deuntjes op Stubru. Met dank aan de gids (zie later) wil ik deze ook in jullie hoofd stampen, zodat ik niet langer de enige ben die het al achtenveertig uur loop te fluiten/zingen
     
    (fluit, fluit, fluit, fluit)
     
    and we don't care about the young folks
    talkin' bout the young style
    and we don't care about the old folks
    talkin' 'bout the old style too
    and we don't care about their own faults
    talkin' 'bout our own style
    all we care 'bout is talking
    talking only me and you
     
    (Peter Bjorn & John - Young folks)
     
    De overige kilometers tot Aalst wiebelde ik gelukzalig verder, tot een mastodont van een vrachtwagen mijn aandacht trok, geagiteerd zijn lichten dimmend in mijn achteruitkijkspiegel.
    Ergens binnenin mijn lieflijk imitatiesharonstonehoofdje vroeg mijn ene ik zich af of we misschien ons haar vergeten te kammen waren. Tot de andere ik ons er fijntjes op wees dat dat een handeling is die we al jaren niet meer uitvoeren en dat die beginnende tressen dreadlocks daar resultaat van zijn.
    Ochgod, wie maalt er om een duffe camioneur meer of minder, zolang ik er mij maar niet links van bevind als hij aan zijn stuur gaat sleuren. 
     
    Twee jonge blommen die kirrend Koksijde binnen bolderen, daar kan geen weergod tegenop en op zijn zomers volgden we een bus boerinnenbondleden die halt hield aan Abdij Ten Duinen. Tussen de landbouwersvrouwen, de bezwerende liggende figuren (I Dormienti) en de ruïnes van de Duinenabdij, infiltreerden we tot luisterafstand van de oma die de creaties van Mimmo Paladino expliceerde. Voor meer uitleg... zoek uw eigen onderlegde oma.
    Tersluiks meesluipen heeft nog meer voordelen. Bij het verlaten van de site, ontdekten we dat we onbewust onze eerste attractie op kosten van een ander bezocht hadden.
     
    Andries Botha en Bart De Zutter zouden het ons kwalijk nemen, mochten we hun beeldende kunst overslaan en wie zijn wij om art-tisten teleur te stellen? We negeerden de waarschuwingsborden en pampelden zonder pudeur aan hout en bouten in de vorm van een kudde olifanten en een boot, verwondering en bewondering luidop uitsprekend.
     
    Het strand van Sint-André (Jane Alexander - kleine figuren met dierenmaskers) traceren, was ons volgend opzet. Horden ignorante toeristen deden of we Chinees praatten... wil iemand hen eens diets maken dat het Nederlands een van de gangbare talen van België is, of hadden nog nooit van de happening Beaufort 2006 gehoord... wil iemand hen eens een pak voor hun broek geven, aub?
     
    Drastische maatregelen drongen zich op. Ik sms'te iemand die ik al een tijdje uit het oog had verloren, maar waarvan ik wist dat de westkust zijn biotoop is.
    En zie! Een kwartier later vervoegde onze gids ons en vanaf toen kreeg de namiddag vaart.
     
    De jachthaven van Nieuwpoort, de vismijn, een hemelscherf (Ilya en Emilia Kabakov), Jan Fabre die al twee jaar lang op zijn pas gekuiste schildpad de dijk siert, een terras met verfrissing, de bovenhal van de stadshalle (met een Raveel, een Roobjee, een Fred Bervoets en nog andere enkelingen die niet in het geheugen zijn blijven steken) werden in een gezapig tempo afgewerkt.
    De gustibus et coloribus non disputandum!
    Goesting en kleuren... er valt best over te redetwisten, althans, dat flikten wij toch.
     
    Onze kusttijd werd schaars en we selecteerden nog onze eerste Belgische astrounaut (rijmt op Frimaut) - jeweetwel, hij die in tegenstelling tot miljoenen andere inwoners wél zijn lach kon inhouden bij het aanhoren van de idiote vragen van onze toekomstige koning op zijn schermpje - op het dak van het Casino van Oostende en luisterden naar de gedirigeerde zee.
    Alsook we tenslotte Louise Bourgeois' zwangere spin boven het graf van James Ensor uitkozen om de trip af te ronden. Het zou mij verbazen dat Louiseke zelf, nu vierennegentig nazomers jong, het laswerk van het imposante beest voor eigen rekening zou genomen hebben, maar indrukwekkend was het in ieder geval wel.
     
    Onze nog steeds open monden, omkaderd door een carrosserie op vier wielen die zich terug oostwaarts begaf, werden vlug esthetisch in gewoonlijke stand gebracht, toen we op iedere berm, brug, waterkant, in bussen, tenten en boten, knappe jongelingen in soldatenoutfit waarnamen. Ik vermoed dat we ze alle achtduizend in ons vizier gehad hebben.
    De knoerften... er kon niet eens een zwaaitje met de mitraillette af toen we joelend voorbijsuisden...
     
    Wat hebben we weeral opgestoken?
    Ons haar...
    ...en dat dagjes met onszelf in kunstige kaders niet kunnen mislukken!
      

    20-09-2006, 18:27 geschreven door zapnimf  


    19-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Iedere verwijzing naar schizofrenie is toevallig
    ik : Onze bijdrage van vandaag... gaat die weer onthutsend zijn?
    ik : Dacht het niet.
    ik : Hoezo? We moeten wel onze standaards hoog houden hè!
    ik : Nu even niet, we hebben genoeg excuses.
    ik : Oja? Som er eens twee op?
    ik : Euh... ik heb een snotvalling, mijn kop zit vol wattenproppen en iedere lachbui ontaardt in een niet te stuiten hoestontlading.
    ik : Je vergat je diarree.
    ik : Maar die was dan weer geheel jouw schuld. Wie wilde persé dat stoofvlees van twee dagen oud nog eens opwarmen?
    ik : Ander onderwerp.
    ik : Nog een geldige reden! Over een kwartier moeten we in frisse toestand in de auto zitten want we worden verwacht in Aalst.
    ik : Aalst? Aalst? Priem eens in het cerebrum... welke taak moeten we daar ook alweer vervullen?
    ik : V. ophalen, gij vergeetachtige, om daarna de kustlijn onveilig te gaan maken.
    ik : O? Iets met die achtduizend militairen die uit de zee zullen verschijnen? Gaan we op mannenjacht? (zingend) "I love a man in a uniform..."
    ik : Kwezel! Was je vergeten dat we vandaag Olifanten gaan bewonderen op het strand? Of Luc Zeebroeken in Westende. Spinnen op het graf van Ensor? Beaufort 2006!
    ik : Dat zal winderig wezen dan.
    ik : Heb je niks beters uit te kramen dan dat?
    ik : Maar jawel! Luister : "Today is a gift, that's why we call it the present!"
    ik : Oh my god! Waar heb je dat nu weer gepikt?
    ik : 'k Weetniet, van het prikbord? Het leek me wel passend klinken bij deze dag.
    ik : Zullen we daar strakjes over oordelen?
    ik : Hup hup, maak je klaar... we moesten al onderweg zijn!
    ik : "Hatsjie!" 
    ik : "Hoest!"
     
    Ik en ik wuiven nog eens vriendelijk naar de passanten.

    19-09-2006, 08:49 geschreven door zapnimf  


    18-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijn belastinggeld offreer ik u met graagte... voor een lobotomie
    Manmanman en vrouwvrouwvrouw.
    Kreeg ik me vanmorgen daar iets vies toegestuurd naar mijn postdoos van pandora!
    Yuk, bah, vomeer, rilling... zoiets.
     
    Een voormalig aangetrouwd familielid van het zevende knoopsgat blijft me, ondanks mijn voorzichtige pogingen om er een rem op te zetten, van die voze moppen en vunzige filmpjes sturen. Gewoonlijk verwijder ik die zonder te openen, maar omdat bij deze geen attachment zat, dacht ik nog even dat ze werkelijk iets te melden had.
     
    Ik had beter moeten weten!
    Uw zapnimf is niet altijd even snugger!
     
    O blogdilemma!
    Vier momenten heb ik getwijfeld of ik wel wil meewerken met de verspreiding van het onderstaande, maar ik ga ervan uit dat de twee man en de paardenkop die het zullen lezen de tendentie van hetgene waartegen ik ageer het gegarandeerd in de juiste context kunnen plaatsen.
     
    Hier komt ie, het onderwerp van mijn half uur liggen op apegaperij.
     
     
    Wat u niet in de kwaliteitskranten... Leest...

    Patrick Janssens "The Family man"
    Patrick Janssens, de in de pers bejubelde en door het volk uitgespuwde
    burgemeester van Antwerpen laat vrouw en kinderen in de steek voor een 20-jarige blondine die hij eerst een goed betaalde job bezorgde...
    Hij is sinds 01-07-06 weg bij zijn vrouw en is gaan samenhokken met zijn
    maitresse !
    Ondertussen heeft hij ook zijn geliefde wijk het 'Kiel' verlaten en heeft in de omgeving van het vroegere tolhuis in de Sint Pietersvliet een zeer dure loft gekocht en is daar inmiddels met zijn lief Sabine ingetrokken.
    Natuurlijk heeft hij er eerst voor gezorgd dat zij een topfunctie kreeg. De functie van directrice voor de veiligheid in loonschaal 10.
    Sabine S. was een blondje van de federale politie en werd na een 'selectiegesprek' op 01.09.2005 door Patrick Janssens himself voorgedragen voor die functie.
    De gemeenteraad (lees : schandknaapjes van Janssens) keurde dit natuurlijk goed. (12.09.2006)
    En om er zeker van te zijn dat ze die functie zou hebben, moest ze geen examen afleggen en was ze de enige kandidaat.
    Nu moest hij zijn lief wel zo'n goed betaald postje geven, hoe ga je anders zo'n duur loft blijven onderhouden. En zeg nu zelf, is het niet romantisch om met onze centen in een van de best beveiligde wijken gearmd te kijken naar de maan en de sterren die boven de machtige en prachtige stroom staan te blinken.
    Dit nieuws zal natuurlijk niet in de pers verschijnen, de bevolking heeft het immers niet zo begrepen op mannen die hun vrouw en kinderen in de steek laten voor een jong blond huppeltrutje.
    Dus worden de staatsjournalisten, of hier den Belziek kan je ze beter hoerjournalisten noemen, bevolen om er niets over te schrijven. Toch zeker niet voor de verkiezingen. Wat zouden de burgers niet denken van een burgervader die maanden aan een stuk zijn gezin bedriegt en ze tenslotte laat vallen als een baksteen. Een burgemeester die zich laat leiden door zijn piemel.
    Als hij er geen graten in ziet om zijn gezin te bedriegen zal hij zeker er ook niet mee zitten om de burger te beliegen en te bedriegen.
     
    (Bron : 't Scheldt)
     
    Laat ons collectief een minuut stilte houden voor dit ongelooflijk staaltje van vuilspuierij. Ondertussen telepatheer ik u mijn diepste excuses door voor het moeten lezen van zo'n gebrekkige schrijfstijl.
     
    Patrick Janssens' huwelijk marcheerde niet meer en hij heeft nu een lief.
    So?
    De chansaar.
     
    Hij woont schoon.
    Ik ook.
    Is dat verboden?
     
    De scheldende meneer uit straffe taal waarin hij de burgervader van nepotisme beschuldigt.
    Potsierlijk Patje toch!
    Bewijzen?
     
    Weliswaar op een hartstikke kloefkapperig niveau geschreven, meneer 't Scheldt, maar toch zou ik u willen honoreren voor een stip in de top tien van het 'spelen op de man' en de bal onvindbaar in de boskes te shotten. Tevens is het hartverwarmend, hoe u tegen alle geplogenheden en domme pers (inderdaad, uw krantblad* die connotatie toebedelen zou ons in verwarring brengen) in, uw objectief verslag toch naar buiten brengt ten voordele van die onwetende burger die dankzij u nu geïnformeerd wordt over de wereld der waarheden en daar zijn nakende stem op kan afstemmen. 
    Dat verdient een pluim... een grote... met weerhaken... in uw gat.
      
    Om tenslotte op uw vraag te antwoorden : "Ja, het is romantisch om naar de sterren te kijken boven de Schelde, opgewarmd door een geliefde (maar toch liever gezellig vanuit het groen op een dekentje.)
     
     
     
    @ Raf... welgemeende verontschuldigingen, het was deze keer sterker dan mijzelf. Niks in uw hoofd halen hoor! ;-)
     
     
     
    *' 't Scheldt' is iets dat dezelfde vorm heeft als een gazet, maar dan met je reinste onzin erin. 
     

    18-09-2006, 20:58 geschreven door zapnimf  


    17-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Milieuvriendelijk als ik ben...
    Ik sorteerde mijn liefdes
     
    met zorg
    voorzichtig
    liefdevol.
     
    De oude die roestte.
    De broze die brak.
    De groene composteerde.
    De volgende verdween in de grijze zak.
    Er was er eentje die moeilijk verteerde.
    De meesten werden wak.
     
    Van iemand die het weten kan...
    Cupido heeft zich omgeschoold tot vuilnisman
     
     
    ceeinrondjemezelf

    17-09-2006, 13:40 geschreven door zapnimf  


    16-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.toe maar... wat een schitterend idee!
    Deze zaterdagmorgen, jaja, uitgerekend déze morgen, ontwaakte ik.
    Kenners zouden die tijdsomvatting eerder tegen de middag situeren, maar iedereen met een iq dat meer dan twee cijfers bedraagt, weet dat die zogenaamde deskundigen kniesoren zijn.
    Dus...
    Ik ontwaakte niet alleen, maar bovendien had de diepe nachtrust me toebedeeld met een extraatje : een spitant idee!
    Wat zeg ik? Een idee waarvan je tepels craqueleren, je littekens verpulveren en je armhaar uitvalt.
    Zo'n idee.
    De entourage, door vrienden ook wel eens 'zij die mijn zelfgekookt voedsel tolereren zonder braakneigingen' genoemd, stond stijf van bewondering voor die genialiteit die me als een ontvlambaar purper aura omsluierde.
    Tot iemand de blacklight uitknipte.
    "Mama", zo kirden ze, fladderend met alles wat beweeglijk was aan hun adorerende lijfjes, "mama, laat ons niet langer in onwetendheid. Deel je ongetwijfeld supercoole bevinding met ons! En vooral... is die gave erfelijk?"
    Omdat de ochtend zich niet leende tot wachten, immers ei zo na was hij gepasseerd, declareerde ik statig : "Kindjes... vandaag gaat jullie moederkijnlief haar dag vervullen in totale ontspanning, en die plechtigheid vangt aan in de tuin. Na het afsteken van de neuskeutels met fruitsmurrie op het aanrecht mogen jullie mij zelfs vervoegen."

    De cachexie kon een beetje actine opslorpen, waarbij het prompt verzonk in doezelingen die uitmondden in het bevochtigen van de krant. (Drukletters in spiegelschrift op een kin geeft enig cachet.)

    Dit ware allemaal ten zeerste amusant geweest, als ik me tijdens het bijkomen niet voelde als Gulliver. Ik zat warempel gevangen onder iets dat nog het meest geleek op een multiculturele termietenhoop. Alles wat zes of acht poten bezat, had mijn afwezigheid in de wakkere wereld benut om zich te groeperen op mijn uitgeruste lijf.
    Nadat ik een libelle uit mijn oor had geplukt hoorde ik die gezaghebbende siamese tweelingmier tegen een trio muggen : "Voluptueus, zacht en glooiend... we hebben het eindelijk gevonden : het paradijs!"
    Een spinnentoren analoog naar het 'Castells bouwen' in Balls donderde denderend op mijn dijen, daarbij scanderende : "Het Eldorado! Het Walhalla! De hof van Eden, joepie!" (en die achterlijke die op de derde rij had gestaan : "Dag Allemaal!, Story!, Blik!")
    Eén etherisch verantwoorde billenkletser volstond om een accurate plattegrond te verkrijgen van zo'n bouwsel.
    "Ha... ziehier de kortste weg naar jullie hiernamaals!"
    Deze hof van ('beter verm)eden' gilde wat op hondenfluittoon, imiteerde een dolle koe met bokkensprongen en rolde zichzelf als een spijtoptant van een zelfverbranding richting huiswaarts.
    De zoon en dochters, nog met het plamuurmes in hun handen en een neus die scherp staat op tumult, kwamen aangehold en keken met redelijk wat ongeloof naar iets waarin ze dachten mij, hun onderbeïnsecte en -gespinachtigde mammie, te herkennen.
    Nooit verlegen om nog meer ideeën mochten ze in ruil voor een lolly het lijkentapijt van me afschrapen.

    't Is vanaf dan dat ik me voorgenomen heb van een weekje ideeënloos te blijven.

    16-09-2006, 17:17 geschreven door zapnimf  


    15-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Als de rook om je hoofd is verdwenen
    Woensdag.
    Ik wroette net aan mijn belangrijke bijdrage over de Aldi, toen onderstaand berichtje van ene meneer Raf mij bereikte :

    "Ik hoop nog meer van je te kunnen lezen, misschien ook eens iets kritisch ten opzichte van dit land, dit volk en zijn leiders (en zijn media)?"

    beste meneer Raf,

    De tijd dat ik met mijn groene hanenkam, de roze hield ik voor feestdagen, de straat op trok tegen de kernwapens in Florennes - terwijl er in Woensdrecht, zo'n twintig kilometer hier vandaan al tal lagen te blinken, wistikveel? -, tegen iedere Martens (van één tot en met negen) zichtbaar protesteerde (Na het lezen van zijn biografie lijkt het ook maar een sterfelijke mens met sores te zijn.), ligt ondertussen al enige decennia onder het stof. Fijne periode anders, wat goedkope meninkjes van anderen overnemen alsof het de mijne waren en je weekenden zoek maken met de fiolen van mijn toorn over die klotemaatschappij uitgieten. De totale chaos heb ik nog net niet willen propageren.

    Mijn t-shirtjes met 'no time to waste' vielen zowat uit elkaar toen ik mijn twintigste levensjaar bereikt had. Die dienden eigenlijk vooral om mijn moeder op stang te jagen die me iedere dag met opgetrokken neus toebeet : "Wasteweigenais!" (Antwerps, voor de burger die zijn bestaan buiten deze wereldstad slijt.)

    Geschreven voor Nelson Mandela - denk je dat hij ooit teruggeschreven heeft? -, aan Aziatisch beesten mijn zakgeld gegeven opdat ze op een andere wijze in de pot zouden belanden ipv levend gestroopt, minstens vijftien singeltjes van Sting, waar hij Pinochet op de korrel nam, willensnillens aan de omgeving cadeau gedaan, gehuild voor de slachtoffers in Bhopal... kortom, men noemde mij een geëngageerd iemand.

    Eigenlijk durf ik mezelf nog steeds zo te bestempelen, hetzij niet meer zo openlijk mijn gelijk willen krijgend van de buitenwereld.
    De internen van mijn leefwereld weten dat ik het van leer trekken tegen maatschappelijke fenomenen, dit land en zijn leiders en zelfs zijn media, nog niet verleerd ben. Discussiëren tot de ander meurrig onder tafel ligt, is mijn ding!
    Doch, het is een bewuste keuze om er niet mijn ambitie van te maken deze webstek te vullen met mijn grootse meningen, tenzij over kleine herkenbare luimen en in een luchtige vorm gegoten. De aandachtige lezer vindt er zeker 'het volk van dit land' en zijn kleine kantjes in terug.

    Het adagium 'Als je het beter kan, doe het dan zelf' hanterend, ga ik mijn kritiek op onze leiders een beetje inslikken. Als de nood hoog is, zal hij zich wel een weg naar buiten banen, maar enkel en alleen als ik er zelf, of iemand uit de omgeving, mee te maken krijgt. Als voorstander van het empirisch onderzoek ontbreekt de zin me om na het lezen van een artikel hoog van de toren te gaan blazen vanop afstand.
    Burgerlijk en bezadigd ondertussen en gretig gebruik makend van de voordelen van onze verzorgingsstaat, mag ik tot op heden nog niet te hard klagen.

    De media, sja, dat is lachen gieren brullen, meestal onbedoeld. Ofwel appreciëer ik het aanbod, ik kan maar een geringe tijd vrijmaken om voor de beeldbuis te zitten, dus laat ze vooral niet te veel zaaks uitzenden, ofwel, als het huilen met de pet zich aandient, druk ik af. Wie ben ik om me druk te maken over de nuttigheidsfactor van programma's? Dat doet Rudy Vandendaele wel voor me.
    Een menselijk wezen draagt nog altijd ook zorg voor eigen welzijn, toch?

    Bij het lezen van krant en tijdschrift beperk ik mezelf nog meer. Dan denk ik, een bijpassende smoel trekkend : " 't Zal zijn!" om vervolgens over te schakelen naar de overlijdensberichten... "Weer een heleboel die deze week gestopt zijn met roken, nu ik nog."
    Euh... een menselijk wezen draagt soms ook niet zorg voor eigen welzijn dus.

    Relativeren is een mooie deugd.
    Als het me niet lukt, herhaal ik verplicht de woorden van een van mijn vriendinnen : "Zapnimf, je kinderen zijn gezond en vrolijk, je kan je nog steeds voorzien van voedsel, je loopt niet in een boerka rond in vijftig graden, je wordt niet bijgetimmerd door een gemaal, je hebt vrijheden te over... om te beginnen die van het denken bijvoorbeeld."
    Nog een mooie, ook van een geliefde meid : "Laat het vlees maar zwak zijn, voor de zielenpijntjes achteraf zorgen wij wel."

    Dus wat zou ik zeuren?
    Maar om aan het publiek te voldoen, waag ik hieronder een kleine poging.
    Het betreft de schoolpremie die eind augustus op ieders rekening, die de afgelopen achttien jaar had gebaard, prijkte. In allerlei middens, waar ik zelf het liefst zou van tussen willen blijven, hoorde ik klaagzangen en die klonken meestal dissonant.
    "Pfoeh, vijftig euro, daar ben ik vet mee, daar koop ik mijn verwend nest niet eens een boekentas mee." Dat was zowat overal de teneur.
    Duhhh!
    a) Mijn zaps hebben al jaren een boekentas die het nog steeds doet.
    b) Die paar schriften, kaften en kleurpotloden kostten bijlange na geen vijftig euro.
    c) Vorige jaren was er niks bijkomends, alle valuta's die extra aangeboden worden, mooi meegenomen!

    Wie het geld kreeg, vond het te weinig, wiens kinderen de middelbare schoolleeftijd ontgroeid zijn, kloeg erover dat het in hun tijd allemaal njet was, wie geen nakomelingen heeft, vond het een laffe stunt zo vlak voor de verkiezingen, geld dat veel beter besteed had kunnen worden.
    Alleman malcontent over een maatregel die verschrikkelijk veel geld gekost heeft, behalve ik blijkbaar.
    Tjonge, de verzuring sloeg weer harder toe dan dat die Amerikaanse vogelpest mijn grond naar de knoppen kan helpen.

    Natuurlijk kan ik pleiten, tesamen met de schooldirecteur, die kansarme gezinnen hekelde om hun lak aan budgettering ergens in een lezersbrief aan Humo, dat dit bedragje nuttiger had geweest indien men het had belegd in de infrastructuur van de toch wel krot en compagnie staat van de schoolgebouwen - in mijn vorige klas viel de kalk met schellen van de muur - of in fundamentele investeringen in het onderwijs. Waarvan ik op de eerste rij getuige ben dat dat meestal tijdelijke pleisters op de wonden zijn die met een enorme planlast gepaard gaan.
    Lamaar dan.

    Nounou... effe rekenen... tweehonderdtwintig euro in mijn geval... dat zijn zeven sloefen sigaretten!
    Tjakkaaaaaaaa!!

    Uw te onkritische zapnimf
     
     

    15-09-2006, 00:00 geschreven door zapnimf  


    14-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Beware voor frommelkopje op kousenvoeten
    Stel, humo komt langs, omdat ik ondertussen al zooo beroemd ben met mijn 1000 pageviews (waarvan er vijfhonderd van mijzelve, aangeklikt onder invloed van een niet te stuiten beginnerstrots, maar soit) en omdat ik toch niks van enige maatschappelijke relevantie uit te brengen heb, krijg ik die mallotige vragen van 'Tussen hemel en Hel' een week op voorhand toegespeeld.
     
    Wel, het kostte me slechts een uur van mijn voormiddag om aan de lijve te ondervinden wat de hel is.
    Winkelen in de Aldi op woensdag iets over negen!
     
    Voorzien van een lijstje waarop ik zorgvuldig en kalligrafisch 'appelsiensap' en 'vuilniszakken', de twee vergeten items van de vorige shopsessie, had neergeklad, toog ik blijgemutst naar de supermarkt.
    Zowel het rekje van het fruitsap als dat van de zakken was leeg.
    Hmz, opdoffer, maar het hield me niet tegen met consumeren. Kwiek troostte ik mezelf met wat extra etenswaren en andere noodzakelijkheden die ik al in veelvoud opgestapeld heb liggen thuis. Geleerd van mijn grootmoeder zaliger, je weet nooit of er morgen een oorlog uitbreekt. Ah! En dan heb ik toch oorstokjes in overvloed!
     
    De rayon van de eenmalige spullen vermeed ik met opzet. Vandaag had ik geen zin om te vechten.
    Anderen wel.
    Zelfs vanop afstand zag ik dat bloeddrukmeters geschikt blijken om mekaar mee af te troeven, bejaard of niet. Trekken, duwen, krabben en verbaal gewelddadig... ondersteboven in zo'n vergaarbak. Niks mis met jullie bloeddruk als jullie nog zo vief kunnen uithalen hoor, probeer eens een abonnement van de plaatselijke boksclub.
     
    Aan de kassa nam ik de negentiende plaats in. Achter mij stond een zeer opvallend frommelhoofd, met lange armen en benen eraan. Het genre waarvan je in de wachtkamer van de dokter wil dat hij de persoon voor je is, makkelijk om je beurt te onthouden.
     
    Terwijl ik over mijn schouder nog eens keek naar het batterende volk, gleed mijn oog over een pak rijst. Rijst! Iets dat ik al eens gaar heb gekregen zonder microgolfoven, meegraaien dus die handel! Ik trippelde over een half dozijn bewusteloze geriatrische medemensen, gritste mijn maaltijd voor morgen mee en hinkelde sportief weer de rij in. 
    Om nog net te zien hoe frommelkopje zich in het ontstane gat voor mijn karretje wurmde. Dat kuddedier achter hem maakte aanstalten om dezelfde strategie uit te voeren.
    Wijdbeens ging ik voor het opvallend figuur staan en monsterde hem van kop tot teen met mijn 'gijstoutekleineblik'. Zijn friemels kleurden in dezelfde tint als zijn haar en al buigende trok hij zijn winkelwagentje achterwaarts en botste pijnlijk op de gevolgde meeloper. Ik slikte mijn opwellende compassie in en plaatste me terug in oorspronkelijke positie.
     
    Toen het bijna mijn beurt was om de waren op de band uit te stallen, stak de plaatselijke Aldibaas schichtig zijn nek uit het kantoortje. Prompt werd hij overvallen door een massa bloeddorstigen die wilden weten waar al die vier in een draagbare multimedia player buitenkansjes waren.
    "Ze hebben er slechts vijf geleverd", hoorde ik hem nog piepen, bedolven onder een berg van protest.
     
    "Die wraaklustigen toch," dacht ik, "vier in een draagbare multimedia player... geen flauw idee wat het is, maar het klinkt alvast overbodig. Om daar nu zo'n amok over te maken?"
    Ik betaalde, schudde een keer frappant met mijn wattenstokjes naar het klootjesvolk en majestueus zeilde ik naar buiten... 'Boecht van Dunaldy" neuriënde van CPX.  
     
     

    14-09-2006, 21:50 geschreven door zapnimf  


    13-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ga je pizza maar opwarmen bij de buren
    Wie zo moedig is geweest om alle onderstaande letters te degusteren, een hele elaboratie me dunkt, moet waarschijnlijk ondertussen het idee al overwogen hebben om een stichting te starten ten voordele van die deplorabele zapnimf. 
    Dwaze valpartijen, sociaal onbekwaam met haar leefgroep, omringd door exigeante collega's, niet in staat om de meest eenvoudige handelingen afgerond te krijgen en een gebrekkige relatie met het opperwezen.
    En ik heb mijn maandstonden doorgekregen vandaag! 
    Illusoir zie ik u collectief meelijwekkend het hoofd schudden : "Dat deerniswekkende meiske toch, een leven gevuld met kommer en kwel, armoe troef, overstressed wicht, totaal getormenteerd door jeugdtrauma's bovendien."
     
    Ahaaaa!
    Hier zijn we op het punt beland waar ik u allen heftig moet teleurstellen!
    Zapnimfen zijn ontworpen voor vreugde en jolijt, voor blijd- en andere schappen :
     
    Leve het moederschap!
    Ik ben er zowat voor gemaakt.
    Vier zeurende zapjes om de haverklap.
    Als pedagoog ben ik quasi volmaakt.
     
    Gun mij een vurige vriendschap.
    Met denderende deernes om te minnen.
    Ons lavend aan massa's achterklap.
    Het beste aan mij zijn mijn vriendinnen.
     
    Laat mij mijn vakmanschap.
    Ukken die wedijveren om mijn aandacht.
    Aanporren maar die hersenkwab
    en met leerstof in vervoering gebracht.
     
    En ach, voor af en toe : een heerschap.
    Graag eloquent, humorvol en ervaren.
    Laat hij zich hoeden voor een misstap,
    of hij kan stante pede weder varen.
     
    U merkt. Eén feest dat ronddrentelen van uw zapnimf op deze aardkloot!
    Tralalalalaaaa en hupsasa enzo.
    't Is maar dat u het weet.
     
    O? Had ik al vermeld dat gisteren de microgolfoven ontploft is?

    13-09-2006, 23:11 geschreven door zapnimf  


    12-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Rodin en Klimt deden beter
    Mijn oudste dochter, bouwjaar 1993, heeft haar eerste tongkus ontvangen.
    Hierover moet ik discreet blijven vaneigens.
     
    U zal het moeten stellen met het surrogaat : MIJN eerste zoen waarbij een speekseluitwisseling plaatsvond.
    Daarvoor moet ik terugblikken naar een tijd waar zowel punk en koning Boudewijn nog niet dood waren. Elvis dan weer wel.
     
    Kereltje in kwestie was minstens een hoofd kleiner dan mij en zijn residentie bevond zich achter de hoek.
    Waarom, dat weet ik niet meer, maar ineens stond hij met een arm vol stripverhalen en een vinger priemend op het knopje van de deurbel knullig te wezen in mijn blikveld. De rest van zijn armen en benen bewogen ook raar en hij sloeg een plejade gevoelige praat uit waar ik geen raad mee wist.
     
    'Leve' de evolutie! Nu is het meestal andersom ; ik offreer tere weloverwogen odes aan manspersoon en als ik mijn ogen terug open sla, zie ik nog slechts een stipje in de verte dat lijkt op een voetzool.
    Dit geheel ter zijde.
     
    In een volgend beeld zie ik ons in de tuin staan. Hij trok me tegen zich aan, een zeer oncomfortabele houding trouwens, zo'n twintig centimeter door mijn knieën gebogen en ik staarde naar hem in close-up.
    Zijn puisten zouden later nog een eigen leven gaan leiden... als Moegodzjargebergte, een zuidelijke uitloper van de Oeral. 
    Hoewel ik wist wat er komen zou, overviel mij hetzelfde gevoel als iemand die wakker wordt met vijf regenwormen die net een hondendrol hebben doorkruist, in zijn bek. Om maar aan te stippen dat de ervaring wat mij betrof niet voor herhaling vatbaar hoefde.
    Hoe ik hem buitengewerkt kreeg, ook dat is een hiaat in de memorie, maar het was ongetwijfeld een staaltje van efficiëntie en smoezerij.
     
    Helaas waren de stripverhalen achtergebleven. Weken later stopte ik wat bijeengeschraapte moed in mijn schoenen, trok ze stout aan en leverde het leesvoer zonder overbodige gebaren weer af.
    In mijn haast om de woonst weer te verlaten, versnelde ik mijn uittrede door bovenaan de trap een schuiver te maken en één verdiep laag, de benen vooruit, met mijn bips de trap af te dalen.
    Ongeveer zo : "boem boem boem boem boem boem boem boem."
    Gracieus landde ik netjes op mijn voeten die zonder moeite mijn schaamte voorbijholden door het buitendeurgat. 
    De hoek net om, ontdekte ik hoeveel bloed er in je hoofd circuleert en vooral dan hoe het voelt als het allemaal wegtrekt naar je derrière.
    Van een bezorgd iemand kreeg ik de raad om even te gaan zitten voor ik flauwviel.
    Zitten!!? Zitten?!!
    Mijn krent zal nooit meer zitbaar worden, klojo! Enkel blauw! 
     
    Het volgende half jaar (onder)brak ik mijn wilde puberleven in stukken gêne en likte stilletjes mijn wonden... spreekwoordelijk, gezien ik het nooit tot slangenmens geschopt heb.  
     

    12-09-2006, 00:00 geschreven door zapnimf  


    11-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wat voor nen truut zeg, tijd voor iets uitermate belangrijks
    ... over hoe zapnimf behendig is met haar vuilnis bijvoorbeeld.
     
    In mijn nahuwelijks leven, nu exact vijf jaar bestaande, bedelde ik een magazijn spullen bij mekaar. Chiquer, mooier en duurder dan ik ooit zelf zou kunnen/willen uitgeven aan kinderkledij, speelgoed, fietsjes. Uiteraard dankbaar aanvaard door deze, zoals de buitenwereld haar zag, arme, zielige sloor.
    Begiftigd met een legendarische luiheid en redelijk wat stockruimte in huis, werd die combinatie de laatste tijd toch wel erg gevaarlijk als je je een doorgang naar een willekeurige kamer wilde forceren. Het leven met een mikado/rolschaats/bh-beugel in je oog is niet echt ideaal.
     
    Onder mijn klad vriendinnen, hangt er ook ergens een perfecte tussen, de trut!   
    Die vond het een maand geleden nodig mij een stamp onder mijn hol te geven. Opruimen moest ik en opruimen zou ik!
    Zij die weet dat ik mijn beloftes graag verbreek als het over mijn interieuronderhoud gaat, bivakkeerde hier vijf dagen lang en beval de kids en mij afscheid te nemen van alles wat we het voorbije jaar niet meer vastgepakt hadden.
    De dubbele trut.
     
    Vroeger, toen ze de perfectie enkel nog toepaste op zichzelf, juichten mijn jong bij haar aankomst, gaten in de lucht springend en een enkele keer in mijn salontafel :
    "Joepie, D. is er! Ambiance, leute, plezier!"
    Sinds een maand sissen ze tegen mekaar :
    "Toeme, daar is ze weer... is jouw kamer opgeruimd?" om vervolgens uit mekaar te stuiven.
     
    Het resultaat mag er nochtans wezen. 
    Dertig vuilniszakken die hun weg hier vandaan hebben gevonden, gesorteerd in kledijcontainers, naar andere hardleerse arme sloren - die het toch nog gewaagd hebben aan een of meerdere vormen van procreatie nadat ze mijn opbrengsten van de natuur van dichtbij hebben kunnen observeren -, op de papierberg, verdeeld over iedere halflege vuilnisbak in de straat en een ware echo op de overloop boven.
    Het boekje 'Jodelen voor beginners' is reeds besteld.
     
    Voor het grof vuil had ze op de valreep ook iets geniepigs verzonnen.
    Gisteren, buiten mijn weten om, sms'te ze de vriendinnen met de boodschap : "Prachtig weer, laat ons met zijn allen gaan terrassen bij zapnimf!"
    Amper gezeten en voorzien van nat en droog, sommeerde ze alle dames rond de tafel hun luie kont even te heffen voor het goede doel.
    In onze zondagstenue werden we gedwongen van de carport leeg te maken, de hof uit te kammen, de pingpongtafel uit de bosjes te sleuren en de hele mikmak af te kieperen aan de straatkant. Gelukkig liep er genoeg kinderzegen rond om vlotjes te kunnen delegeren.
     
    Een fietske, een go-cart, een tafeltennishoopvezelplaat, een deur, een ingestort tuinspeeltuig, een konijnenkot, kilo's kapot speelgoed en allerlei waarvan je de herkomst niet eens meer kon duiden... dit alles ter compensatie van vijf jaar niks, vuilnismannetjes... haal jullie hartjes op!
     
    De gewone grijze vuilbak zou ik zelf nog wel 's avonds plaatsen...
     
    Vanmorgen bij het vertrekken naar schoolland, zie ik dertig meter eigen puin liggen en kom ik tot het besef dat het enige taakje dat ik nog op mij moest nemen, mijn geheugen ontglipt is.
    Dit gebeurt normaal op een avondlijk tijdstip, dat ik deze keer helemaal uit het oog verloren had, omdat ik gein aan het verkopen was met één ongehoord lollig sujet zo ergens tussen half elf en half één op chat.

    Net toen ik, diezelfde nacht, op mijn designcanapé aan het bekomen was, kreeg ik nog bezoek van een vriendin. Ze had behoefte om mijn omvang eens rond haar dronken lijfje te drapperen en tegelijk haar visie op het mannelijk schoon waarop ze die avond gebotst was, eens te toetsen aan de mijne.
    Om heel veel woorden kort te houden, (ondertussen lag ze al met haar kop op mijn schoot), omstreeks drie uur, besloten we dat, als we nu niet gingen slapen, dat we maandagmorgen niet meer zouden halen. (Terwijl ik er stiekem bij dacht :
    "Ik ga toch lekker terug in mijn bed kruipen als de kinders zijn afgezet, nananananaaaah!")

    Maar het lot besliste er dus anders over... basisbehoeften en prioriteiten, het blijft een precair balanceren. ('k Moest ergens gaan koffiekletsen.)

    Nog onwetende dat ik wakker zou moeten blijven, sjokkelde ik gemoedelijk met het busje naar huis, vond dat die vuilnisbakken van de buren allemaal nog verdacht netjes recht stonden.
    Gegeneerd loerende in een van de containers van de buren, maakte ik aansluitend een ingewikkelde haai faaif met een denkbeeldig alterego. Daar waar ze altijd en altijd rond half zeven komen, die pipo's, bleken ze nu dus nog niet gepasseerd te zijn.
    Ik spurtte naar de keuken, sleurde die vuilniszak uit de vuilbak, kieperde hem in de grijze container en trok dat spel mee naar voor. Ondertussen hoorde ik hoe die vuilniswagen al bij de buren stond.
    Heeft iemand al eens proberen te hardlopen met zo'n rijdend krat van 1,20 m, over een hobbelig pad? Ewel, ik kan je bij deze verzekeren dat dàt geen sinecure is!
    Die vrachtwagen komt af, dat grijze krel van me slaat om (hup, die bovenste vuilniszak er terug in terwijl ik zo opvallend mogelijk verderstuik om maar genoeg aandacht te trekken, opdat ze mijn stulpje maar niet zouden voorbijrijden.)
    Enfin, ik haal het nog op enkele meters voor die kolos er was.
    Blozend van inspanning trek ik doofstommerig allerlei gekke bekken en wilde handgebaren naar de chauffeur, welwillend, alsof de arme vent daar nood aan had, om mijn verhaal uit te beelden :
    lopen ter plekke
    wijzen naar vuilbak
    bijna buiklanding met een luchtduik
    hohohohodatwasmewatgebaar (hand wapperen naast oor)
    watbeniknuopgeluchtdankuwelgesticulatie (hand wapperen voor buik) 
    rodekopervangekregenwijs
    vriendelijk lachen met tanden bloot 

    Een mens kan wat meemaken, zeg! ;-p

    11-09-2006, 00:00 geschreven door zapnimf  


    10-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tutoyeren mag

    Toe maar, we zetten de traditie verder : zondag zap(magheteenswatminderzijnja?)dag.

    Een garnalenego kreeg...

    een streepje om op te staan
    een trosje aandacht om te trekken
    een rijtje om op te zetten
    een indruk om verpletterend na te laten

    en boetseerde zichzelf tot potvisformaat.

    Om U tegen te zeggen.



    ceeinrondjemezelf

    10-09-2006, 13:55 geschreven door zapnimf  


    09-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Geef toe, zapnimf, je bent een loser!
    Applaus voor mezelf!
    Het werkjaar is een week bezig en tot op de dag van vandaag heb ik het gepresteerd om iedere keer weer binnen de schoolpoorten te geraken!
    Hetzij nog een beetje omwalmd met slaapgeur.
    Hetzij tegelijkertijd met het belsignaal.
    Hetzij met wallen die moeiteloos kunnen concurreren met de hangboezem van de buurvrouw.
    Maar dat is het punt niet. Het zit namelijk zo  : ik ben mijn sleutel kwijt. Kwijtkwijt. Niet meer te vinden kwijt.
     
    In tegenstelling tot hier thuis, waar terrasdeuren hele nachten per ongeluk voor de verluchting van de living zorgen, sleutels op de buitenkanten van de deuren steken bij terugkomst van uitjes, en waar minstens drie reserveontsluiters ergens in openlucht roesten, sluit men daar waar ik tijdens mijn professionele leven vertoef, wél af.
    Knudde is dat!
     
    De eerste dagen had ik chance. 
    Een werkmens, Swa geheten, dichtte een verzakking nabij het poortje dat hij om praktische redenen en omdat hij de glimp van mijn ongeschoren benen vanuit die put niet wilde missen, geopend liet. 
    Daarna werd het zwetend afwachten wie er 's morgens gehoor ging geven aan mijn zielige hulpkreten en mijn vuistgetrommel.
      
    Klotesleutel toch.
    De vorige keer vond ik hem terug bij het afkrabben van kattenbrokken op de vloer onder de wasmachine. Of ook al eens gedraaid in een maandverband in mijn handtas. En op het kruidenschapje, in de voering van een jas, bij de bomma in een fruitschaal.
     
    Zij die mij langer dan een maand kunnen verdragen, weten dat mijn geheugen zowat het slechtst werkende instrument is van het heelal, naast mijn peursenal compjoeter dan.
    Eveneens ben ik in hun nabijheid al wel meer verloren : 
    - mijn sacoche (met stip!)
    - mijn verstand
    - de onderbroek van een vriendje (en die kende ik niet eens een maand)
    - Euh... en verder eigenlijk alles wat los doorheen mijn kosmos zweeft.
     
    Ik ben een verliezer!
     
    Edoch, geboren onder een nog niet eens zo slecht gesternte, de toog van de verloren voorwerpen in mijn geval, is het mij al iedere keer op miraculeuze wijze gelukt een prettig weerzien te verwezelijken met mijn objecten.
     
    Behalve dan met de onderbroek, daar zou ik eerder van een gênante bijeenkomst gewag maken.
    Met de arm boven het hoofd, het kleinnood tussen de vingers gekneld, kwam zapje drie redelijk verbaasd haar vondst tonen.
    Zij : "Mama, moet je kijken, dit lag onder het kussen van de zetel!"
    Ik : " Euh... wat goed van je... die badmuts was ik al weken kwijt!" 
     
    Meestal is het de horeca, vrienden, collega's die me erop attenderen dat mijn handtas ettelijke kilometers buiten mijn bereik is achtergebleven en een paar keer de goodwill van een voorbijganger.
     
    Zo reed ik ooit doorheen het stedelijke landschap, na een bezoek aan een tuincentrum een kilometer achter me, toen een rood verkeerslicht me dwong om halt te houden. Tussen twee headbangsessies door - er klonk iets leuks op radio één - viel mijn arendsblik op een groezelige griezel langs de kant van de weg.
    Groezelige griezels boezemen mij niet echt veel angst in, zolang ze zich in de berm bevinden, (tenzij onbekend, naakt en met open regenjas) maar deze zette zijn statuur in beweging, resoluut zelfs en onvergisbaar in mijn richting.
    "Oh God," bad ik, "laat hem stoppen... met leven ofzo!"
    God weet volgens mij dat ik atheïst ben, want de gluiperd naderde met schreden, rasse nogwel!
    Rotgod!
    In gedachten panikeerde ik dat mijn pas gekapte haar er niet meer zo onberispelijk zou bij liggen na een verkrachting. Van die gedachte was ik nog niet eens bekomen of hij bepotelde met zijn vettige knokels mijn raampje, wees naar de wolken en stootte iets uit dat leek op : "auw è aa è a os o u a."
    "Djeez, ik moet in een vorig leven echt wel Margaret Tatcher geweest zijn dat ik zo gestraft word, ik die zo'n belang hecht aan welbespraakte seks, krijg ik nog een zot met afasie op me afgestuurd," flitsten mijn hersens. 
    Lucht diende gehapt te worden en automatisch draaide ik het raampje open waarop ik in herhaling zijn klinkers iets duidelijker opving :
    "Mevrouw, er staat een sacoche op uw dak."
     
    Wat een vriendelijk fijnbesnaard heerschap toch! Ze bestaan nog!
    Plots vond ik het helemaal niet meer zo erg, mocht mijn haar verward geraken.

    09-09-2006, 00:00 geschreven door zapnimf  


    08-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het fossiele keutelschap en zijn gevolg
    Als een glanzende coproliet zat ik wat indolent te wezen in mijn eigen stijl (lees : comateus) op mijn eigen bank. Dat spel waar de scheuren je toelachen, de opgedroogde smosplassen lonken en de kussens gezellig rafelen. Maar het zit. Vrij comfortabel zelfs.
    Uit die lethargie werd ik hardhorig gewekt toen het vrouwelijke bestand mijnes kroost het tijd vond voor 'een danske met publiek'. Welk amorf figuur werd er deze keer gekozen, denk je, om toe te schouwen? Tijd en rust vindiceren, het blijft een utopie als er hupseflupse huppels ten berde worden gebracht.
     
    Ondanks dat mijn gezicht naar de juiste richting wees, moest het toch de fulminatie torsen van het grut. Grut wil blijkbaar niet misleid worden als het over aandachttrekkerij gaat.

    - "Mama.. je kijkt niet naar mij, maar naar daar." (wijzend naar een punt achter haar)
    - "Huh huh?" (Blik terug bijstellen)
    *dansdans*
    - "Nu doe je het weer, mama!" (geërgerd)
    - "Schatje... niks mis met mijn periferisch zicht. Zelfs vanuit mijn rechterooghoek kan ik je choreografie op dat misbaksel van Spring tot in het oneindige voorstellen en de gemolesteerde afstandsbediening van de tv als microfoon gebruiken, is wel erg belachelijk als je niet eens meezingt. Niet dat ik je daartoe wil dwingen want ik ken je kleinkunsttalenten, even abominabel als de mijne en dan dans ik zelfs nog beter."
     
    (in realiteit klonk die laatste eigenlijk zo : "Huh huh?" Ik kijk wèl! (blik bijstellen))
    (X 3)
    *dansdans*
     
    Ik wil mij niet sterk maken dat het mijn eerste werkweek was die het concentratieverlies veroorzaakte, distantieer mij van de gedachte dat zowel geest en lichaam steeds minder geneigd zijn van me krediet te geven als het tot recuperatie komt. Als protagonist van het eeuwig postpuberaal leven, wil ik hoentjesfris en sappig savoureerbaar mijn avonden slijten!
    Het ontaardde in een machtsstrijd tussen wil en lijf.
    Lijf won.

    "Tijd voor enige aangepaste actie", dacht ik zo, en ik stak een deeveedeetje in. Een gekregen schijfje over een Harry Potter en een vuurbeker leek me een slimme tegenzet om cirkelende mijmerinkjes over nakende aftakelingen te blokkeren, alsook kinderlawaai te temperen.
     
    En hoe!
    Volslagen daas, met koppijn en met een netvlies alsof er met een barbiepop met glittergel in geklopt was , vonden we onszelf echt wel oelewapperig over ons uithoudingsvermogen.
    De dvd-speler slikte het gekopiëerde ding niet geheel.
    Zelfs niet half.
    Driekwart film gaapten we naar stilstaande blokjesbeelden zonder geluid, scènesprongen die ook niet echt de verhaallijn accentueerden en onherkenbare donkere wezens, waarbij ik telkens dementiewaardig aan mijn kinderen vroeg : "Wie is dit ook alweer?"

    Enfin... het boek is beter dan de film!

    08-09-2006, 23:20 geschreven door zapnimf  


    07-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een rondje flonkeringen voor iedereen!
    Er was eens een gehaaste kennis van zapnimf.
    Die had een afspraak bij haar gynaecoloog.
     
    Vastberaden geen aanleiding te geven tot de olfactorische moppen over mosselbanken in vrouwendoktersmilieus, vrijwaarde zij zichzelf vooraf van alle bestanddelen die die doorgaans onder de noemer 'vuil' en/of 'stank' geklasseerd worden.
    Daarbij utiliseerde ze een inventief watersysteem : de douche. 
    Fiere vrouwspersonen, vooral als ze verwacht worden binnen een korte tijdsspanne naakt en gespreid zichzelf tentoon te stellen op een tafel, schenken extra aandacht aan hun intieme delen onder een stortbad. Verstrooide kennis had verzuimd van een washandje mee te gritsen en vond op armlengte nog een wasdoekje, recentelijk gebruikt door een van de familieleden. 
    Onder het motto : nood breekt wet en een natte vloer breekt mijn been, u raadt het al, werd dit het voorwerp waarmee ze ervoor zorgde dat de vagina piekfijn blootgesteld kon worden aan dokterskabinetlucht.
     
    Toen ze uiteindelijk deze handeling daadwerkelijk uitvoerde, reageerde de betrokken specialist een ietsiepietsie merkwaardig. Er gleed een schijn van een mysterieuze glimlach op zijn gezicht en hij neuzelde : "Dat ziet er allemaal héél mooi uit, mevrouw." en wroette met beroepsernst verder waar hij gebleven was.
     
    Geen chlamydia, endometriose of tumoren gevonden en dat was een opluchtende plas bij thuiskomst waard!
    Een occupatie die uitmondde in volledige ontsteltenis. Glitters allerhande, genoeg om een bushok vol dragqueens mee te tooien, sierden het wc-papier.
    Vraagtekens, verbazing, verstomming, verbijstering! En daarnaast allesoverheersend de glimlach en de raadselachtige woorden van de dokter.
     
    Vtm kleurt je dag... glinsters je k*t en je kop... rood!
     
    De ontzetting werd onderbroken door dochterlief die binnen trippelde :
    "Kijk eens mama... ik heb mijn vier barbies geschminkt, met glittergel, maar drie ervan heb ik al terug gewassen hoor! Knap hè?"

    07-09-2006, 21:07 geschreven door zapnimf  


    06-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Van Amoureuze vogelliefhebber tot Zweepje
    Soms sta ik wel eens op met het gevoel dat er iets duchtig mis is met de dag.
    Vrouwelijk intuïtie heet dat.
    Vanmorgen ook zo.
    Maar een mens kan zich vergissen, oh boy! Niks mis met deze woensdag, maar alles met de eerste aanvaring tussen mijn spiegelbeeld en mijzelf!
    Ken je toevallig een zwik kronkelspaghetti die wil ontsnappen van datgene waarop hij ingeplant staat, daarbij iedere vorm van gravitatie negerend? Ik ook niet, maar het leek er verdikke toch sterk op!

    Het ware crimineel geweest, mocht ik mijn omstaanders daarmee confronteren aan het begin van een dag. Aldus, zo geschiedde het dat ik een uur later met een nog steeds natte haarzooi mijn tweede 'indegloria'moment mocht meemaken vanop de laatste rij in de kerk.

    Het recruteringsbestand van de kerkfabriek zou toch eens een beetje nauwgezetter mogen toezien op de gedrochten die ze neerpoten in een landelijk polderdorpje als daar is : Zip.
    De populatie van een vrije school drie keer per jaar gezamenlijk blootstellen aan een eucharistieviering is één ding, maar dat die kerk ook nog een cloon van Mister Michel achter het altaar bevatte, was er net teveel aan.
    Die boodschapper van Jezus' blijde boodschap, was zelf iets minder positief toen hij bij aanvang, het geroezemoes van de instromende onschuldige zieltjes brutaal de kop in drukte met de historische uitroep :
    "Kindjes, het is hier geen markt! Straks komt Jezus met zijn zweep en die jaagt jullie allemaal de kerk terug uit!! Dit is het huis van God!"

    Allez... en luhja ook! Jezus heeft een zweep! Zelfs bij het uitdrijven van de farizeeërs kon hij het aan zonder, maar voor scholieren van zes tot twaalf?
    Mijn spaghettilook draaide er spontaan van in de plooi.
    Verbijstering alom... ik telde minstens honderd tandvullingen in alle open mondjes rondom mij. Het gaat niet goed met de tandhygiëne van de jeugd van tegenwoordig, zoveel is zeker.
    Maar zijn opzet was geslaagd... toch voor vijf minuten lang.

    Vorige september hadden we ook al prijs. Het peulengaleis moest die avond nog voor het eerst herbeginnen, maar pater Jan, de toenmalige voorganger van de mis, stelde diezelfde trits jong toen wel twintig maal gerust met :
    "Ik zie jullie graag, kindjes, ik zie jullie graag, ik zie jullie graag (x 20)"
    Doch enkel de kindjes die het graag aanhoorden, want ik vroeg mij toen af of ik nu echt de enige was die de ware toedracht kende waarom onze allergeliefde pater Jan voor ettelijke jaren van het Zipse kerktoneel verdwenen was ooit. Namelijk, hij zag de kindjes tè graag... in die mate dat hij snoepjes ruilde voor Jans vogeltje kijken.
    Echte ornithologen, die paters.

    Eucharistievieringen zijn ook zeer geschikt om mijn imago bij de leerlingen op te poetsen. Daar hoef ik zelfs niet eens zoveel voor te verrichten. Af en toe iets mompelen alla :
    "De heer zal u bewaren", "En met uw geest", "Hij is onze dankbaarheid waardig".
    Restanten van drie decennia geleden, toen uw zapnimf nog iedere schoolvastendag na het verorberen van het frustulum haar klasdag begon met een viering.
    Best mijn ding, het zingen van allerlei welklinkende odes aan de heilige drievuldigheid, maar vooral ook vechten om vanop de eerste rij tijdens het groot dankgebed twee keer te mogen rinkelen met een totaal ondergewaardeerd muziekinstrument.
    In die tijd kon je me nog gelukkig maken met een scheet in een fles! (Als het maar klonk!)

    Maar... het helpt dus ook om volgende ontboezemingen uit te lokken :
    "Juffrouw, -het laatste woorddeel klonk echt als wow! ik zweer het!- jij weet gewoon op voorhand wat de pastoor gaat zeggen!?"
    Een beetje blasé doen op zulke momenten kan nooit geen kwaad.
    "Jaja jongen, en dat betekent, als jij zo verder gaat met je tegendraads gedrag, dat je met je zieke geest terecht gaat komen in een huis van bewaring en dat wij daar bijgevolg zeer dankbaar voor zullen zijn."
    Daar moest hij nog eens even over bezinnen.
     
    Alsof de duivel er zich mee moeit, klikte ik daarstraks tijdens mijn virtuele blogreizen, helegans onvoorbereid, de serieuze aangelegenheden aan van een diepreligieuze familie. Niet iedereen fratst er zomaar wat op los, zo blijkt.
    Oh my god, en nog meer die van hen...baby's die vanuit de maxi-cosi in de middengang in een gebedenbad ondergedompeld worden.
    Ik zette vroeger gewoon de stofzuiger op om krijsstilte te bekomen, ook efficient.
     
    Een waar EO-dagje dus, zeg maar.
    Al miste ik wel Nellie, die gemene blonde griet met d'r pijpenkrullen van 'The little house on the prairie'. 

    06-09-2006, 00:00 geschreven door zapnimf  


    05-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Grote Nimf... is het nog ver?
    Zapje twee had het allemaal vooraf netjes uitgedokterd.

    - Men neme twee jongere zusjes en een slinks plannetje.
    - Je klutst er wat hardhandig mee tot ze murw zijn.
    - Vervolgens warm je ze op voor je idee tot ver boven kamertemperatuur.
    - Je laat de onschuldigst ogende het onderwerp bij de te porren volwassene aanroeren.
    - Vooral de materie niet zachtjes laten sudderen, maar op assertieve en onophoudelijke wijze aanlengen met argumenten, het liefst uit de lucht gegrepen.
    - Ter afwisseling mama's mouw carameliseren met stroop.
    - Garneren met kusjes.

    Wat deed moeder?
    Ze blies warm en koud, kookte bijkans over van zoveel bestokerij en doofde tenslotte uit : ze gaf toe.

    Bon, de telgen zap, onder leiding van grote nimf zouden de tocht naar het verre noordelijke schoolleven, dat zich een slordige twaalfduizend grote passen van onze erf afspeelt, aanvatten per fiets.

    Hoewel ik de afgelopen maand met mijn gloednieuw tweewielig vervangprodukt toch al tot drie keer toe mijn oprit op en af rolde, vond ik dat het roderen ervan nog een beetje uitgebreider kon.
    Mooi weer was beloofd, de tweedst-, derdst- en vierstgeborene hikten en boerden van enthousiasme, ach ach, waarom dus ook niet?

    Eén van de neveneffecten van opgewonden koters, vooral als ze tot eigen clan behoren, is dat ze anderhalf uur te vroeg aan je matras komen schudden, omdat ze vrezen dat je op de valreep een overslaping zou simuleren.
    Zo jong nog en al zo'n mensenkennis!

    Alla, na een koppel snelbindersgevechten, de opsmuk der rijwielen met boekentassen, zwemzakken, jassen en Didlfrutsels, doorkliefden we als slakken op valium de grijze ochtend.
    Mooi weer? Op een rustig stukje rijbaan fantaseerde ik hoe ik de teennagels van Frank Debosere op tien gesofisticeerde wijzen zou uitrukken en welke gereedschappen ik me daarvoor bij Gamma zou aanschaffen. Zijn gebit mocht hij houden, al bij al viel het met de tegenwind nogal mee.

    In de voetgangers- en fietserstunnel onder een spoorlijn kon een plettende smak van de zapbenjamine, zij die denkt dat "remmen!!" synoniem staat voor 'omtermeesteschoentipoverdegrondafslijten', nipt vermeden worden. Een onbekend mollig kindje fungeerde als buffer tussen haar en de muur. Wat een geluk toch!

    Op een akkefiet na ; eentje reed spook, hetzelfde eentje liet een spoor achter tussen de perkplantjes van een voortuin, bereikten we de schoolpoort in dezelfde aantallen als bij vertrek. Jochei jochei!

    Een even lange terugweg, niet gehinderd door eigen broedsels, verliep sereen en vlotjes...
    ... Naast Frank legde ik mijn laatst weggelopen minnaar op een tafel en deed er onbetamelijke dingen mee.
    Met een kettingzaag.
    Figuurzagen heet dat, denk ik.

    Ik schrok op uit mijn zalige mijmeringen toen er uit het niets een rat zich voor mijn wiel wierp. Een rat met een haarspeldje. Uit nog een niets daarachter hoorde ik een mens. Zij fleemde : "Kom hondje, kom terug bij het baasje." Slechts een halve bestudering had ik nodig van rat en baas om te weten : beesten lijken inderdaad op hun eigenaar.

    Veel verdere uitweiding kon ik niet spenderen aan dit feno... - Oh kijk, een onbekend mollig kindje dat vredig slaapt in de tunnel - want een nieuwe gewaarwording trad op : de totale gevoelloosheid van daar waar het gewicht zich concentreert op het zadel.
    Ojee, een slapend been is gemakkelijk op te lossen, maar wat als je vulva...?
    Die gedachte nam mijn laatste kilometers in beslag.
    In slow motion stapte ik af, schrik dat niet alle organen zouden volgen bij bruuske bewegingen, wapperde eens gezwind met de schaamlippen en verheugde me reeds op de herhaling van alle bovenstaand in de zeer nabije toekomst.

    05-09-2006, 00:00 geschreven door zapnimf  


    04-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Hoe heerlijke dagjes blogbraaksel worden.
    Er zijn zo van die dagen. *kots, spauw, overgeef, gubbel, braak*
    Nochtans was hij niet zo in de planning opgenomen. Neenee, voor mezelf had ik een heerlijk parcours uitgestippeld : beetje mooi weer, een beetje voldoen aan de autoonderhoudsverplichtingen wil ik morgen niet zonder brandstof ergens op een kruispunt stilvallen, een vitamientje hier en een vleesje daar verzamelen en dan eventjes die kaarten gaan bestellen voor die optredens, waar in ons agrarisch achterste toch niemand naartoe gaat. Dat was dan wel even buiten die boeren en boerinnen gerekend. In rijen dik drumden ze uw arme zapnimf in een hachelijke positie waaruit ik nog net voor de verplettering tegen het rekje met folders mijn hand kon uit steken voor een nummerke.
    EEN NUMMERKE!
    Nu vraag ik je? Waar is toch bijgod de tijd dat er nog nummerkes voor mij getrokken werden? Omgekeerde wereld!
     
    Het knellende rekje van mijn kont aftrekkende, de folders van Beaufort 2006 uit mijn schoudervullingen halende en vlug eentje van de 'fietsen in Antwerpen' van anderhalve euro in mijn sokken proppend, bekeek ik mijn nummer : 29 047.
    Een mindere snuggere medemens' ogen zouden uitpuilen : 29 047!!????
    ...gelukkig kon ik ze nog net terug duwen..
     Terwijl ik in de periferie nummer zes zijn optredenlijstje zag bovenhalen flitste er door mijn verwarde hoofd : "Die dappere moet hier minstens zijn tent in de voorhof hebben opgeslagen!" Tot een vriendelijke dame me erop wees dat ik met die 29 000 anderen niet echt rekening hoefde te houden. Dat was genoeg voor een kreetje en een huppelpasje, waar ik geheel buiten mijn wil vijf mensen mee verwondde.

    Ik heb enkele mankementen... te vroeg juichen is er eentje van. Na anderhalf uur begon het me te dagen dat de menigte toch wel heel langzaam uitdunde en de lookgeur van mijn buurman wel erg penetrant werd. Telefoons rinkelden, emails niet, maar ik voelde aan mijn water dat ze binnenstroomden. Achterdochtig vermoedde ik : "Eén pot nat!" En op de koop toe achter me ook nog één natte pot, al kon haar geile uitdrukking ook een verkeerdelijk geïnterpreteerde voorbode van een appelflauwte betekenen. Nog een half uur later, nog steeds met ingehouden adem en blik op oneindig, hoorde ik blauw en wazig iemand mijn nummer roepen. Levenslust stroomde weerom doorheen de aderen! Ik liet de omstaanders een poepie ruiken en schreed met veel geste het kantoortje in, haalde statig mijn waslijst uit mijn zak en knipoogde eens in morse : "Maak dat hier even gauw voor me in orde, meid, want je hebt wat goed te maken, mij zo vele ellendige uren tussen stinkende gezelschappen dumpen." Mijn zin was niet eens voor een derde geseind, of hij werd onderbroken door de blijde boodschap dat Vitalski en Wouter Deprez reeds uitverkocht waren. 
    Ik droop af om eventueel op een plan b te broeden.

    Noen was reeds gepasseerd en ik overliep in gedachten nog eens die verspilde voormiddag.
    "Goh! Wat leuk! Weeral een postinkje op je gloednieuwe blog dat je zomaar in je schoot krijgt geworpen! Zapnimf, hoe meer pech, des te leesbaarder je voor anderen wordt! Het superioriteitsgevoel, weetjewel?"
    Mijn woorden verving ik kloek door daden! Klavier in aanslag, thermoskan koffie met een rietje naast me, mijn makkelijke kledij aan... om dan te ervaren dat er ook laptops zijn, waarvan er wat hapert aan de oplader.

    Iemand een kaart van Raf Coppens wisselen tegen een bruikbare pc?

    Getypt op verplaatsing
    uw pechvogel

      

    04-09-2006, 22:08 geschreven door zapnimf  


    Archief per week
  • 18/02-24/02 2008
  • 27/08-02/09 2007
  • 20/08-26/08 2007
  • 13/08-19/08 2007
  • 06/08-12/08 2007
  • 30/07-05/08 2007
  • 23/07-29/07 2007
  • 16/07-22/07 2007
  • 09/07-15/07 2007
  • 02/07-08/07 2007
  • 25/06-01/07 2007
  • 18/06-24/06 2007
  • 11/06-17/06 2007
  • 04/06-10/06 2007
  • 28/05-03/06 2007
  • 21/05-27/05 2007
  • 14/05-20/05 2007
  • 23/04-29/04 2007
  • 16/04-22/04 2007
  • 09/04-15/04 2007
  • 02/04-08/04 2007
  • 26/03-01/04 2007
  • 19/03-25/03 2007
  • 12/03-18/03 2007
  • 05/03-11/03 2007
  • 26/02-04/03 2007
  • 19/02-25/02 2007
  • 12/02-18/02 2007
  • 05/02-11/02 2007
  • 29/01-04/02 2007
  • 22/01-28/01 2007
  • 15/01-21/01 2007
  • 08/01-14/01 2007
  • 01/01-07/01 2007
  • 25/12-31/12 2006
  • 18/12-24/12 2006
  • 11/12-17/12 2006
  • 27/11-03/12 2006
  • 20/11-26/11 2006
  • 13/11-19/11 2006
  • 06/11-12/11 2006
  • 30/10-05/11 2006
  • 23/10-29/10 2006
  • 16/10-22/10 2006
  • 09/10-15/10 2006
  • 02/10-08/10 2006
  • 25/09-01/10 2006
  • 18/09-24/09 2006
  • 11/09-17/09 2006
  • 04/09-10/09 2006
  • 28/08-03/09 2006

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs