 |
|
|
| de blog waar niemand op zit te wachten |
|
|
| 08-09-2006 |
 Het fossiele keutelschap en zijn gevolg |
|
Als een glanzende coproliet zat ik wat indolent te wezen in mijn eigen stijl (lees : comateus) op mijn eigen bank. Dat spel waar de scheuren je toelachen, de opgedroogde smosplassen lonken en de kussens gezellig rafelen. Maar het zit. Vrij comfortabel zelfs.
Uit die lethargie werd ik hardhorig gewekt toen het vrouwelijke bestand mijnes kroost het tijd vond voor 'een danske met publiek'. Welk amorf figuur werd er deze keer gekozen, denk je, om toe te schouwen? Tijd en rust vindiceren, het blijft een utopie als er hupseflupse huppels ten berde worden gebracht.
Ondanks dat mijn gezicht naar de juiste richting wees, moest het toch de fulminatie torsen van het grut. Grut wil blijkbaar niet misleid worden als het over aandachttrekkerij gaat.
- "Mama.. je kijkt niet naar mij, maar naar daar." (wijzend naar een punt achter haar)
- "Huh huh?" (Blik terug bijstellen)
*dansdans*
- "Nu doe je het weer, mama!" (geërgerd)
- "Schatje... niks mis met mijn periferisch zicht. Zelfs vanuit mijn rechterooghoek kan ik je choreografie op dat misbaksel van Spring tot in het oneindige voorstellen en de gemolesteerde afstandsbediening van de tv als microfoon gebruiken, is wel erg belachelijk als je niet eens meezingt. Niet dat ik je daartoe wil dwingen want ik ken je kleinkunsttalenten, even abominabel als de mijne en dan dans ik zelfs nog beter."
(in realiteit klonk die laatste eigenlijk zo : "Huh huh?" Ik kijk wèl! (blik bijstellen))
(X 3)
*dansdans*
Ik wil mij niet sterk maken dat het mijn eerste werkweek was die het concentratieverlies veroorzaakte, distantieer mij van de gedachte dat zowel geest en lichaam steeds minder geneigd zijn van me krediet te geven als het tot recuperatie komt. Als protagonist van het eeuwig postpuberaal leven, wil ik hoentjesfris en sappig savoureerbaar mijn avonden slijten!
Het ontaardde in een machtsstrijd tussen wil en lijf.
Lijf won.
"Tijd voor enige aangepaste actie", dacht ik zo, en ik stak een deeveedeetje in. Een gekregen schijfje over een Harry Potter en een vuurbeker leek me een slimme tegenzet om cirkelende mijmerinkjes over nakende aftakelingen te blokkeren, alsook kinderlawaai te temperen.
En hoe!
Volslagen daas, met koppijn en met een netvlies alsof er met een barbiepop met glittergel in geklopt was , vonden we onszelf echt wel oelewapperig over ons uithoudingsvermogen.
De dvd-speler slikte het gekopiëerde ding niet geheel.
Zelfs niet half.
Driekwart film gaapten we naar stilstaande blokjesbeelden zonder geluid, scènesprongen die ook niet echt de verhaallijn accentueerden en onherkenbare donkere wezens, waarbij ik telkens dementiewaardig aan mijn kinderen vroeg : "Wie is dit ook alweer?"
Enfin... het boek is beter dan de film!
08-09-2006, 23:20 geschreven door zapnimf 
|
|
|
|
|
| 07-09-2006 |
| Een rondje flonkeringen voor iedereen! |
|
Er was eens een gehaaste kennis van zapnimf.
Die had een afspraak bij haar gynaecoloog.
Vastberaden geen aanleiding te geven tot de olfactorische moppen over mosselbanken in vrouwendoktersmilieus, vrijwaarde zij zichzelf vooraf van alle bestanddelen die die doorgaans onder de noemer 'vuil' en/of 'stank' geklasseerd worden.
Daarbij utiliseerde ze een inventief watersysteem : de douche.
Fiere vrouwspersonen, vooral als ze verwacht worden binnen een korte tijdsspanne naakt en gespreid zichzelf tentoon te stellen op een tafel, schenken extra aandacht aan hun intieme delen onder een stortbad. Verstrooide kennis had verzuimd van een washandje mee te gritsen en vond op armlengte nog een wasdoekje, recentelijk gebruikt door een van de familieleden.
Onder het motto : nood breekt wet en een natte vloer breekt mijn been, u raadt het al, werd dit het voorwerp waarmee ze ervoor zorgde dat de vagina piekfijn blootgesteld kon worden aan dokterskabinetlucht.
Toen ze uiteindelijk deze handeling daadwerkelijk uitvoerde, reageerde de betrokken specialist een ietsiepietsie merkwaardig. Er gleed een schijn van een mysterieuze glimlach op zijn gezicht en hij neuzelde : "Dat ziet er allemaal héél mooi uit, mevrouw." en wroette met beroepsernst verder waar hij gebleven was.
Geen chlamydia, endometriose of tumoren gevonden en dat was een opluchtende plas bij thuiskomst waard!
Een occupatie die uitmondde in volledige ontsteltenis. Glitters allerhande, genoeg om een bushok vol dragqueens mee te tooien, sierden het wc-papier.
Vraagtekens, verbazing, verstomming, verbijstering! En daarnaast allesoverheersend de glimlach en de raadselachtige woorden van de dokter.
Vtm kleurt je dag... glinsters je k*t en je kop... rood!
De ontzetting werd onderbroken door dochterlief die binnen trippelde :
"Kijk eens mama... ik heb mijn vier barbies geschminkt, met glittergel, maar drie ervan heb ik al terug gewassen hoor! Knap hè?"
07-09-2006, 21:07 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
| 05-09-2006 |
| Grote Nimf... is het nog ver? |
Zapje twee had het allemaal vooraf netjes uitgedokterd.
- Men neme twee jongere zusjes en een slinks plannetje.
- Je klutst er wat hardhandig mee tot ze murw zijn.
- Vervolgens warm je ze op voor je idee tot ver boven kamertemperatuur.
- Je laat de onschuldigst ogende het onderwerp bij de te porren volwassene aanroeren.
- Vooral de materie niet zachtjes laten sudderen, maar op assertieve en onophoudelijke wijze aanlengen met argumenten, het liefst uit de lucht gegrepen.
- Ter afwisseling mama's mouw carameliseren met stroop.
- Garneren met kusjes.
Wat deed moeder?
Ze blies warm en koud, kookte bijkans over van zoveel bestokerij en doofde tenslotte uit : ze gaf toe.
Bon, de telgen zap, onder leiding van grote nimf zouden de tocht naar het verre noordelijke schoolleven, dat zich een slordige twaalfduizend grote passen van onze erf afspeelt, aanvatten per fiets.
Hoewel ik de afgelopen maand met mijn gloednieuw tweewielig vervangprodukt toch al tot drie keer toe mijn oprit op en af rolde, vond ik dat het roderen ervan nog een beetje uitgebreider kon.
Mooi weer was beloofd, de tweedst-, derdst- en vierstgeborene hikten en boerden van enthousiasme, ach ach, waarom dus ook niet?
Eén van de neveneffecten van opgewonden koters, vooral als ze tot eigen clan behoren, is dat ze anderhalf uur te vroeg aan je matras komen schudden, omdat ze vrezen dat je op de valreep een overslaping zou simuleren.
Zo jong nog en al zo'n mensenkennis!
Alla, na een koppel snelbindersgevechten, de opsmuk der rijwielen met boekentassen, zwemzakken, jassen en Didlfrutsels, doorkliefden we als slakken op valium de grijze ochtend.
Mooi weer? Op een rustig stukje rijbaan fantaseerde ik hoe ik de teennagels van Frank Debosere op tien gesofisticeerde wijzen zou uitrukken en welke gereedschappen ik me daarvoor bij Gamma zou aanschaffen. Zijn gebit mocht hij houden, al bij al viel het met de tegenwind nogal mee.
In de voetgangers- en fietserstunnel onder een spoorlijn kon een plettende smak van de zapbenjamine, zij die denkt dat "remmen!!" synoniem staat voor 'omtermeesteschoentipoverdegrondafslijten', nipt vermeden worden. Een onbekend mollig kindje fungeerde als buffer tussen haar en de muur. Wat een geluk toch!
Op een akkefiet na ; eentje reed spook, hetzelfde eentje liet een spoor achter tussen de perkplantjes van een voortuin, bereikten we de schoolpoort in dezelfde aantallen als bij vertrek. Jochei jochei!
Een even lange terugweg, niet gehinderd door eigen broedsels, verliep sereen en vlotjes...
... Naast Frank legde ik mijn laatst weggelopen minnaar op een tafel en deed er onbetamelijke dingen mee.
Met een kettingzaag.
Figuurzagen heet dat, denk ik.
Ik schrok op uit mijn zalige mijmeringen toen er uit het niets een rat zich voor mijn wiel wierp. Een rat met een haarspeldje. Uit nog een niets daarachter hoorde ik een mens. Zij fleemde : "Kom hondje, kom terug bij het baasje." Slechts een halve bestudering had ik nodig van rat en baas om te weten : beesten lijken inderdaad op hun eigenaar.
Veel verdere uitweiding kon ik niet spenderen aan dit feno... - Oh kijk, een onbekend mollig kindje dat vredig slaapt in de tunnel - want een nieuwe gewaarwording trad op : de totale gevoelloosheid van daar waar het gewicht zich concentreert op het zadel.
Ojee, een slapend been is gemakkelijk op te lossen, maar wat als je vulva...?
Die gedachte nam mijn laatste kilometers in beslag.
In slow motion stapte ik af, schrik dat niet alle organen zouden volgen bij bruuske bewegingen, wapperde eens gezwind met de schaamlippen en verheugde me reeds op de herhaling van alle bovenstaand in de zeer nabije toekomst.
05-09-2006, 00:00 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
| 04-09-2006 |
| Hoe heerlijke dagjes blogbraaksel worden. |
Er zijn zo van die dagen. *kots, spauw, overgeef, gubbel, braak*
Nochtans was hij niet zo in de planning opgenomen. Neenee, voor mezelf had ik een heerlijk parcours uitgestippeld : beetje mooi weer, een beetje voldoen aan de autoonderhoudsverplichtingen wil ik morgen niet zonder brandstof ergens op een kruispunt stilvallen, een vitamientje hier en een vleesje daar verzamelen en dan eventjes die kaarten gaan bestellen voor die optredens, waar in ons agrarisch achterste toch niemand naartoe gaat. Dat was dan wel even buiten die boeren en boerinnen gerekend. In rijen dik drumden ze uw arme zapnimf in een hachelijke positie waaruit ik nog net voor de verplettering tegen het rekje met folders mijn hand kon uit steken voor een nummerke.
EEN NUMMERKE!
Nu vraag ik je? Waar is toch bijgod de tijd dat er nog nummerkes voor mij getrokken werden? Omgekeerde wereld!
Het knellende rekje van mijn kont aftrekkende, de folders van Beaufort 2006 uit mijn schoudervullingen halende en vlug eentje van de 'fietsen in Antwerpen' van anderhalve euro in mijn sokken proppend, bekeek ik mijn nummer : 29 047.
Een mindere snuggere medemens' ogen zouden uitpuilen : 29 047!!????
...gelukkig kon ik ze nog net terug duwen..
Terwijl ik in de periferie nummer zes zijn optredenlijstje zag bovenhalen flitste er door mijn verwarde hoofd : "Die dappere moet hier minstens zijn tent in de voorhof hebben opgeslagen!" Tot een vriendelijke dame me erop wees dat ik met die 29 000 anderen niet echt rekening hoefde te houden. Dat was genoeg voor een kreetje en een huppelpasje, waar ik geheel buiten mijn wil vijf mensen mee verwondde.
Ik heb enkele mankementen... te vroeg juichen is er eentje van. Na anderhalf uur begon het me te dagen dat de menigte toch wel heel langzaam uitdunde en de lookgeur van mijn buurman wel erg penetrant werd. Telefoons rinkelden, emails niet, maar ik voelde aan mijn water dat ze binnenstroomden. Achterdochtig vermoedde ik : "Eén pot nat!" En op de koop toe achter me ook nog één natte pot, al kon haar geile uitdrukking ook een verkeerdelijk geïnterpreteerde voorbode van een appelflauwte betekenen. Nog een half uur later, nog steeds met ingehouden adem en blik op oneindig, hoorde ik blauw en wazig iemand mijn nummer roepen. Levenslust stroomde weerom doorheen de aderen! Ik liet de omstaanders een poepie ruiken en schreed met veel geste het kantoortje in, haalde statig mijn waslijst uit mijn zak en knipoogde eens in morse : "Maak dat hier even gauw voor me in orde, meid, want je hebt wat goed te maken, mij zo vele ellendige uren tussen stinkende gezelschappen dumpen." Mijn zin was niet eens voor een derde geseind, of hij werd onderbroken door de blijde boodschap dat Vitalski en Wouter Deprez reeds uitverkocht waren.
Ik droop af om eventueel op een plan b te broeden.
Noen was reeds gepasseerd en ik overliep in gedachten nog eens die verspilde voormiddag.
"Goh! Wat leuk! Weeral een postinkje op je gloednieuwe blog dat je zomaar in je schoot krijgt geworpen! Zapnimf, hoe meer pech, des te leesbaarder je voor anderen wordt! Het superioriteitsgevoel, weetjewel?"
Mijn woorden verving ik kloek door daden! Klavier in aanslag, thermoskan koffie met een rietje naast me, mijn makkelijke kledij aan... om dan te ervaren dat er ook laptops zijn, waarvan er wat hapert aan de oplader.
Iemand een kaart van Raf Coppens wisselen tegen een bruikbare pc?
Getypt op verplaatsing
uw pechvogel
04-09-2006, 22:08 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
| 03-09-2006 |
| Vooraleer ik kikkers kuste |
Oja, met meligheid heb ik geen enkele moeite, vooral als ze mezelf betreft en het kortjes blijft, het is tenslotte rustdag.
Sprookje
Op een dag kwam de liefde voorbij.
Ik wenkte, lonkte, verleidde...
... verging van ongeloof.
Ze negeerde mij,
bleek blind en doof.
En ik leefde nog lang
ceeinrondje mezelf
03-09-2006, 01:50 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
| 02-09-2006 |
| De zomer van de val(abele acties met pijnlijke gevolgen) |
|
Bloemen verwelken, scheepjes vergaan
Aids is nog altijd niet uitgeroeid
en de zomer is weeral gedaan
Er bestaan zo van die vastigheden in het leven : het niet vinden van een fatsoenlijke vrijer, huisvuil en vuil huis, bad hair days en contemplatie over de voorbije zomer.
Die achterliggende maanden kenmerkten zich door een steeds wederkerend gegeven : de val. De letterlijke fysieke nederdaling van het corpus ten gronde dus.
Boem. Of baf.
De kruisval
Ergens in juni werd mijn hulp ingeroepen door een van mijn onweerstaanbare vriendinnen wiens inboedel om een verplaatsing vroeg. Het werd een legendarische verhuis, jeweetwel, het soort waar omwille van de stress iedereen mekaars capaciteiten bekritiseert, waar een bijna ex met betraande puppyogen komt rondhuppelen en de boel 'opvrolijkt' ("Mijn koeienovenwantje is weg! Boehoehoehoe! Dat had ik nog van mijn moeder gekregen.") en waar een paar vuil truken van de foor aan te pas komen :
- (Telefonisch naar mannelijk specimen) "Hey huppeldepup, zou je ons even kunnen komen helpen met het afkoppelen van de wasmachine?"
- "Geef me één goeie reden waarom."
- "Euh, wij zijn hier met enkel vrouwen, gekleed in minirok en hoge hakken, en wij kunnen wat mannelijke expertise gebruiken?"
Man doet er slechts een kwartier over om zich van punt a naar punt verhuis te reppen.
- "Nu je er toch bent... boven staan nog drie gigantische kasten die ontmanteld moeten worden en vier kilometer verder weer opgesteld, zou je ook nog die zware meubelstukken via het dak willen neerlaten en deze doos is te zwaar voor me, wil jij even...?
De laatste aanhangwagen werd gevuld met allerhande prullen toen ik behoorlijk stripverhaalachtig struikelde over een miniscule oneffenheid in het pad. Twee seconden lang poogde ik het lijf en toeverwanten tollend in alle windrichtingen overeind te houden, maar het baatte niet. Schaden deed het echter wel. Juist op de plek waar mijn keel en borstplaat de aarde zouden raken had het joch van K. ooit een DOOI DUIF begraven. Nu weet iedereen dat je op dooi duiven best zacht valt... als er tenminste niet een zelfgeknutseld houten kruis de valbaan belemmert. Daar lag ik te kronkelen, niet wetende of ik nu moest huilen of lachen, maar gezien ik genoot van een publiek, kozen we allen saam zonder overleg toch maar voor een slappe lach. Dit alles met een een balk doorheen mijn keel! Dacht ik. Het hout hing als een loodrechte op uw zapnimf dankzij een haakje dat mijn t-shirt niet meer wilde lossen.
Het koeienovenwantje werd terug aan de rechtmatige eigenaar bezorgd en ik bleef verder leven met een blauwe plek van een dm² ter hoogte van het borstbeen.
Het leven kan mild zijn.
De god-is-een-man-val
Oeoeoeoeoe! Wat was ik trots op mijn gloednieuwe Teva-sandalen. Die waarvan op de schoendoos wereldreizigers prijken die bergen beklimmen, rivieren doorsteken en hobbelige ondergronden overwinnen. Een nat terras daarentegen...
Ik sufte een druilerige woensdagmorgen weg en het eerstvolgende agendapunt gemarkeerd, was de schoolophaling van de kindjes zap, na het sluiten van de terrasdeur. De regen viel... en niet alleen de regen. Een kleine stap voor een vrouw, maar een reuzensprong voor... mijn terrasplanten. Toch toen mijn onderste ledematen er zich schuifsgewijs tussen knalden. Ik herinner mij nog dat ik dacht : "God is een vent." Vanop een afstandje zag ik mijzelf ruggelings liggen, temidden de ouwe wijven neerslag, een linkerarm waarop steunen onmogelijk bleek, wachtende tot er nog een dakpan of een bliksem me zou treffen.
Goddelijke venten kunnen zich dan al ledig houden met zulke fratsen, maar ik diende aan de noden van een kroost te voldoen. Als zo'n neergeschoten filmcowboy sleepte ik de bodymassa naar de drempel en probeerde me op te richten (dat lukte), mezelf te verschonen met iets dat minder doorweekt was (dat lukte niet) en forceerde een autorit van twaalf kilometer.
Ongedurig als ze zijn, waren die jong van me niet het minst geïmpressioneerd door mijn bengelende arm, maar zeurden als vanouds om voer. De ondankbare honden. Ver-voer konden ze nog net krijgen, naar de grootouders. Waarna ik lekker alleen op zoek ging naar een plaaster. Als bonus kreeg ik er nog drie weken vervroegde congé bovenop!
De festi-val
Zwoel weer en zin in wijn en schoon volk? Dan neem je toch wel de fiets naar de wekelijkse parkavonden van ons dorpje. Warmte, alcohol en leuke mensen waren in overvloed present. Mijn fiets niet meer bij het afronden van de avond. De politie mijn vriend scheen zijn zoeklicht in allerlei bosjes - wat slechts een verloren gelegen paartje opleverde - en wachtte geduldig tot ik iemand vond die zich mijn gsm-nummer en andere gegevens nog wél herinnerde. Daarna stuurde hij me de parklaan uit met de opbeurende woorden : "Spijtig, maar die fiets zie je waarschijnlijk nooit meer terug." Van de troostende intimi kwam er eentje op een voortreffelijk voorstel : mij naar huis brengen met de wagen. Een rilling op een helder moment deed me beseffen dat ik mijn trui nog ergens ten velde had laten slingeren. Fluks, ontnuchterd en pissig dreinde ik het duistere terrein weer op. Ik zag schimmen die een vrachtwagen laadden en stumperds die met zaklampen en vuilniszakken het achtergelatene verzamelden. Vlak daarna zag ik vooral sterretjes. Een onzichtbare dansvloer deed mijn voet blijven haken. Als superman, de arm gestrekt naast het oor, beschreef mijn romp en wat eraan vast hing een boogje doorheen de nachtelijke lucht, om dan met een ferme bonk onelegant te landen op een planken vloer. Trop is te veel, zelfs voor een zapnimf. Onbeheerst richtte ik mijn woorden naar de pineuten op de vrachtwagen :
"Kunnen jullie potverdekke niet zeggen dat hier iets ligt!?"
Iemand : "Pas op, daar ligt iets."
Ja, ikke... te creperen.
Soit, de rib werd gekneusd en de trui gevonden.
Wil er dan nu iemand zo vriendelijk zijn mijn petitie te tekenen tegen grafornamenten, Teva's en duisternis?
02-09-2006, 00:00 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
| 01-09-2006 |
| Vertedering troef, Rudy's aftroeven |
|
Iedereen vertederd, want eindelijk mochten die etterbrokjes die doorgaans benoemd worden als 'kinderen' weer naar school.
Daar waar alleman ze grondig beu was op hun thuislocatie, zeker nadat je ze deze augustus niet eens meer de achterdeur kon buitenshotten zonder ze daarna verzopen uit het slijk te vissen, o zo schattig worden ze kirrend bewonderd op een schoolplein.
Toegeven, ook ik trapte in de val van euforie. Neuriënd zwierde ik na een tekenloze nacht tenminste één been gezwind uit de bedsponde, scharrelde het achtergeblevene manueel mee en slaagde erin deze daad zonder verdere desastreuze gevolgen tot een bevredigend einde te brengen.
Mijn dag kon niet meer stuk.
Tot ik diezelfde moment beneden iets mijn keukenvloer hoorde bekletteren dat klonk als : 'zevenjaarongeluk-zevenjaarongeluk-zevenjaarongeluk' en meteen er achteraan : "Mamaaaaaaaa, werkt de microgolfoven ook nog zonder die glazen draaischaal erin?"
Tesamen met glazen borden kon mijn dag dus wel stuk. Een beetje maar.
Brokken vallen te lijmen.
In mijn geval klinkt dat als een frisse skadeun op een houten wasbordje gemanipuleerd door een te lange teennagel. Op een radiozender dus. Vanachter een stuur, gezeten in mijn voorbeeldfunctie, de zapjes gesnoerd in hun achterbankgordels, kweelden we vierkoppig :
"Stop your messing around
Better think of your future
Time you straighten right out
Creating problems in town
A message to you, Rudy!"
(Bij het voorstellen van de zingende zapjes... enkel de klinkers verklanken.)
Goedgezindheid... het uit zich bij mij tevens in hoffelijkheid naar de zwakkere weggebruiker. Vooral als ze er echt slapjes uitzien, op een fiets zitten en een kop hebben die best eens zou kunnen luisteren naar de koosnaam 'Rudy'.
Rudy zat daar wat machoachtig te wachten tot zo'n empatische deerne als ik het lef zou hebben van hem te laten dwarsen.
Helaas maakte Rudy toen een bijna fatale beoordelingsfout. Hij knipoogde naar me. Vet en niet negeerbaar.
Mijn voet drukte automatisch plankgas als tegenreactie voor zoveel onbeschaamde brutaliteit. Rudy's scrotum miste op een schaamhaar na mijn linkerwiel. Zijn opgestoken hand die bij zijn blunder hoorde, tolde en maakte onbeheerste luchtspinsels die ik als goede verstaander las als : "U edele, nooit nog zal ik het wagen van serenissima's als uzelve met zo weinig protocol te benaderen!"
Moraal van dit verhaal? Euh... volslagen imbeciel je arm uit je kom wapperen kan je leven redden?
Ik begon haast te hopen dat die scherven van daarstraks geluk zouden brengen.
Bij de arrivatie op school zaten er nog steeds opbeurende airekes vast in mijn muzikale hersenhelft, al deed ik nog zo mijn best om ze er al fluitende weer uit te blazen : "Mooi, 't leven is mooi, zolang er zon, muziek en kinderen zijn..."
Duhhh !!!
Niet als deze laatsten in vijfhonderdvoud op je afstormen dus.
"Juf! Mijn papa is... Bobbejaanland geweest... mama hersenbloeding... twee verdiepingen... ben verbrand in Frankrijk... naar beneden gestort... gekampeerd in onze tuin... enkel arm nog... wij hebben een zusje bij... hij zat op de reling van... gevallen met de fiets... verlamd... het terras... mijn voortand is uit... ons mama heeft staartjes gemaakt... drie keer per week nog revalidatie... nieuwe juf, de onze heeft een hernia... ik heb een paard gekregen... wat vind je van mijn nieuwe broek... heet blackie... nu weer beter..."
Net voor het uitbreken van de zenuwtics, kon ik mijzelf nog kalmeren met het feit dat ik vanaf dit schooljaar meespeel in de randanimatie van heel het gebeuren. Dat de miniaturen slechts in kleine getalen mijn zorgpad zullen kruisen of in het bijzijn en onder een verantwoordelijkheid van een titularis of zelfs individueel! Aha! Dyslectjes, voormalige ziekerdjes, anderstaligjes, hoogbegaafdjes... ik ben klaar voor jullie!
Maar vooreerst moeten we allen nog even acclimatiseren in onze nieuwe rollen. Daartoe had onze zorgcoördinator werk noch moeite gespaard. Ze kwam aandraven met zo'n slordige vijfhonderd dossiers die opgelijst, gesorteerd en alfabetisch hergerangschikt mochten worden...
En ik?
Ik snakte ondertussen naar een Rudy.
01-09-2006, 00:00 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
| 31-08-2006 |
| Vlooien, luizen en teken! |
Driewerf hoera!
Uw zapnimf is vanaf heden trotse bezitster van een heuse eigen blog, en nu?
Ik heb dus een blog... en een knoert van een writersblock.
Meer zelfs, ik heb ook vlooienbeten! Eerst romantiseerde ik dat nog tot de gevolgen van UFI's (insects), maar het bleken dus ordinaire overblijfselen te zijn van een avondje tv-kijken met de huisdieren temidden een fauna die zo vriendelijk was om zich te verdelen over iedere deelnemer.
Voorts ben ik een rijk mens. Rijk aan kinderschare weliswaar. Nazaten die zichzelf als hoofddoelstelling hebben opgelegd dat ondergetekende moet sterven als een arme luis. Namelijk, de meest in het oog springende gave van de erfgenamen één, twee, drie en vier bestaat erin van allergisch te wezen voor alle materialen die nog uit één stuk bestaan. Hoewel, de spiksplinternieuwe ikea-slaapzetel was nog niet eens in mekaar geknutseld, toen hij alweer afgevoerd kon worden in het dubbele van het aantal puzzelstukken.
Altijd in voor een lolletje, die jong van me. Zo zijn zij tevens uitvinder van de balpengraffiti gemengd met snot, het spelletje 'ik-pak-jouw-geld-en-verstop-het-op-een-onvindbare-plaats-die-ik-vervolgens-ook-vergeet' en een krijsmethode waarmee ze willen timen hoelang het duurt voor de arme mammie tekenen van horendolheid vertoont.
Kortom, oogappels, waarvan je het oog af en toe met een petattenschiller eruit zou willen peuteren en het klokhuis zou willen pletten tot moes.
Maar lachen kan je er wel mee... achteraf dan.
Djeez, hier zit ik dan met mijn blog waar eigenlijk niemand op zit te wachten. Een tripje door blogland leerde me dat ik mij in een uitgebreid exquisiet genootschap bevind van dat soort internetbevuilers. De meest simpele debiel maakt verslagjes over zijn uitstap naar nonkel Frans, die per ongeluk na de eerste tien meter van de dodentocht zijn voet verzwikte en dat dient gestaafd te worden met een foto van een opgeblazen enkel in close-up.
Maar! Niet met mij! Ik blaas enkel gebakken lucht en bovendien heb ik een onomstotelijk geldige reden om staaltjes van mijn egotripperij te posten!
Vannacht, zo tijdens het dromen over een zwembad gevuld met ezelinnenmelk en andere niet nader te noemen smurrie waarin dan een ouwe kennis verdronk met enige pathos van zijn kant en een tikkie leedvermaak van mijnentwege en daarnaast nog een stel andere kwibussen waarvan ik mij niet meer herinner wat ze waar uitstoken en waarom ze daar precies mij bij nodig hadden, toen dus, werd ik wakker van jeuk aan de zolen van mijn voeten.
Dé zó-lén ván mijn voé-ten!
En ik herinner mij nog dat ik dacht : "Zapnimf, dit is een teken! Minder fortuinlijke exemplaren moeten hun knieën buigen om hun voetzolen te kunnen krabben! Zulk een signaal... als daar de mensheid niet van op de hoogte moet gebracht worden, is een liberaal iemand met een vrij zinnige uitleg."
Tekens negeren is voor woessies...
... aldus geschiedde.
Zij met de writersblo(ck)(g)
31-08-2006, 00:00 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
