De weergaloze fratsen van ene zapnimf
Inhoud blog
  • Zapnimf, willoze (ver)trekpop!
  • Hipperdepip
  • Met de geiten vooruit en dan bokken schieten
  • Afscheid van een vr... vruchtbaarheid
  • Toet toet, bong bong... Peppi en Kokki
  • Waarom schuiven de maan en de man getweeën gedwee naar de zee?
  • Swingin' Safari
  • I can see clearly now the rain is gone... not!
  • Denken is zo uitermate vermoeiend, dat velen de voorkeur geven aan oordelen. (Otto Weiss)
  • Voor de bi(j)l

    Zoeken in blog



    Laatste commentaren
  • http://arenacyber.com/ (http://arenacyber.com/)
        op Wij die zijn : wrak
  • nike jordan (cheap sneakers online)
        op Wij die zijn : wrak
  • cheap jordans online (cheap sneakers online)
        op Puntje puntje puntje
  • jordans 9 (cheap sneakers online)
        op U was een fijn publiek
  • beats by dre wireless (cheap sneakers online)
        op Gezocht : logeeradres
  • nike jordan (cheap sneakers online)
        op Waterig voornemen
  • sunglasses by dre (cheap sneakers online)
        op Sprookje. Dat is een andere benaming voor nachtmerrie.
  • jordans 9 (cheap sneakers online)
        op Woestijnzand om op te vreten
  • kate spade handbags sale (cheap sneakers online)
        op Valentijn bis en bis
  • dr dre on sale (cheap sneakers online)
        op De wolf is een (kiplekkere) geit, een stinkende
  • beats by dre wireless (cheap sneakers online)
        op Ulaanbaatargumenteren
  • rayban sunglasses outleT (cheap sneakers online)
        op Ir o nie bij val en tijn
  • ray ban outlet (cheap sneakers online)
        op Steenhard
  • ray ban outlet (cheap sneakers online)
        op Een fansessie tussen de middag
  • sunglasses by dre (cheap sneakers online)
        op Glaasje op, laat je rijden... ganzenrijden

  • de blog waar niemand op zit te wachten
    25-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het mes in de rug. Bijna.

    Enkele ochtenden terug :
    Bij het ontwaken voelde ik een vervelende kriebel ergens aan de zijkant van mijn rug.
    Als het kriebelt moet je sporten.
    En geen atletiekpiste, zwembad of koersfiets in de buurt natuurlijk.
    Bij nader onderzoek zag ik moossie en mijn bed. Met deze povere attributen moest ik het dan doen. Van de nood een deugd makende, sportte ik me (en hem) in een wip klaarwakker. Zeg nog eens dat er geen grein sportiviteit in mij zit! Trek uw woorden terug! En rap! 
     
    Meteen daarop stak die kriebel weerom de rug op. Ik keek nog eens veelbetekenend naar mijn partner, maar één oogopslag was genoeg om dat vurige idee geruisloos te laten varen. Weg van Moose, richtte ik mijn blik dan maar naar de spiegel en mijn achterkant.
    O kijk... een bloedend moedervlekje.
    Owjee... iets dat lijkt op een melanoom.
    O help! Ik ga sterven! Mijn voormalig schoonvader is me daar al eens in voor/heengegaan! En die van mijn zus ook!
     
    Hill sommeerde me nog diezelfde avond mijn huisdokter te gaan opzoeken.
    Zoals dat gewoonlijk voorvalt bij onschuldige jonge mensjes als ikzelf, verwikkeld in een doodstrijd, komt pech nooit alleen. De jeuk verspreidde zich in een mum over het gehele geteisterde lichaam bij het lezen van het briefje dat over de bel geplakt was van mijn heelvrouw :
     
    "Heden geen consultatie. Wendt u tot dokter huppeldepup, telefoonnummer..."
     
    Jaaaaa zeg... alsof haar griepje of familiale omstandigheid kon opwegen tegen mijn reeds bijna door huidkanker verteerde lijfje. Dunkend, hippend en mijn onderlijf in kronkels draaiend van de niet meer te harden jeuk begaf ik mij in mineur terug naar huis. No way dat ik mijn reliëfvlek zou laten bepampelen door een wildvreemde!
     
    Een nimf bedenkt zo wat als haar laatste uren geslagen zijn.
    Welke cd's Hill wil erven bijvoorbeeld.
    Welke roddels er over mij zullen circuleren aan de koffietafel. 
    Of dat de dermatoloog - de wrattendokter zoals hij hier genoemd wordt - op woensdag een vrije consultatie heeft. Ik zou mij meteen beraden bij iemand gespecialiseerd, iemand die mij misschien nog zou kunnen redden als hij vroeg genoeg het mes in mijn teerbemind middel kan koteren.
     
    De euforie over mijn zelfgevonden knappe oplossing verdween als sneeuw voor de zon toen ik zeventien mensen telde die met hun minuscule kwaaltjes precies die woensdag ook persé hun vel wilden laten controleren. Pfoeh! 
    Een paar uur over huis gaan mocht niet van de strenge secretaresse achter de balie. Noodgedwongen zonk ik neder op een miniatuurkrukje voor meegebrachte peuters want alle behoorlijke stoelen waren ingenomen door norse anderen. Stilletjes hoopte ik dat dat plastieken Ikea-ding spectaculair zou krakploffen. Die muffe ruimte - doordeweekse brave zielen kunnen toch stinken als ze boventallig gepropt worden op een paar vierkante meter - kon wel wat opleving gebruiken... iedereen zag eruit alsof er in de nabije toekomst stukken uit gesneden zouden worden.
    Overwelmend! Overwelmend!
    Overwalmend ook. 
     
    De volgende drie uur hield ik me bezig met :
    a) het bemachtigen van een normale zitplaats. Dat kostte mij slechts één vettige blik naar iemand die na mij binnenkwam en even dacht dat hij de pikorde van eerstgekomene kon in de war sturen.
    b) door mijn mond ademen om luchtjes te vermijden via het reukorgaan.
    c) mijn meegebrachte Humo lezen.
    d) mij afvragen of iemand het verdekke gewaagd had van een scheet te laten en wie die sadistische onbeschofterik dan wel kon zijn.
    e) nog meer door mijn mond inademen
    f) de andere klanten taxeren en gissen wie van de zeventien met schurft zou kunnen rondlopen
    g) bijna flauwvallen
    h) zweten en daarmee mijn bijdrage aan de stank volbrengen
    i) fel verlangen naar een sigaret
    j) fel verlangen naar moose én een sigaret
    k) het laatste half uur de seconden tellen
     
    En toen hoorde ik mijn naam afroepen! Hoezee!
    De huidspecialist keek vijf seconden naar mijn opgezwollen sproet en verklaarde plechtig :
    "Niks aan de hand, mevrouw, volkomen onschuldig. Dat is dan € 30."
     
    Waarop ik luidkeels in lachen uitbarstte.
    Surrealisme troef!
    (Maar toch ook een beetje opgelucht hoor.)

    25-01-2007, 00:00 geschreven door zapnimf  


    23-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Less is more (uitgevonden door een kletsmajoor!)

    Altijd in voor probeersels, ikke.
    Zonet las ik bij Artemis dat lange zinnen uit den boze zijn, adjectieven overbodig en less is zoveel more. Ook voltooide en onvoltooide deelwoorden worden slecht verteerd bij haar schrijfjuf.
    Rijmen is out. (zie titel)
    We houden het vandaag dus gebald. Of we pogen.
     
    Zij stond achter het hoekje in de keuken.
    Een melk met honing op te warmen voor haar liefste.
    De schat tikte drukdoend zijn blogstukje op de pc over haar kroost.
    "Hmmm", dacht ze, "nu hij het toch niet opmerkt... zal ik de lepel even doorheen de chocopot halen?"
    Na die overdosis zoet vond ze dat ze het gesmikkel mocht afmaken met een plak saucisse. 
    Op dat ogenblik wandelde hij de keuken in. Waar bleef ze toch?
    Ze gniffelde voluit. Tevergeefs probeerde ze haar mond dicht te houden om zo de charcuterie verborgen te houden.
    "Wat heb jij daar in je mond?" vroeg hij. Daarop nam hij haar vast en kuste haar vol op de mond. "Je proeft chocoladeachtig."
    Ze protesteerde heftig! "Niks van... het is vleeswaar, proef maar." Op haar beurt zoende ze hem terug. Innig.
    Hij dacht dat hij een stukje aangereikt kreeg en beet hard op haar tong.
     
    DAT DEED ZEER, HILL!
     
     
    En zo zou het geworden zijn zonder al die moeite van hierboven.
     
    Ze stond achter het hoekje van haar keuken. 
    Terwijl hij drukdoend de perikelen van haar vierkoppige kroost op de pc vereeuwigde, zou zij hem een warme melk met honing klaarstomen om het slapengaan alvast voorbereidend in te zetten.
    "Hmmm", dacht ze, "nu hij het toch niet opmerkt - er mag voor zijn part een straaljager in de tuin neerstorten als hij schrijft - laat ik de lepel even doorheen die smeuïge choco halen... een mens heeft bij wijlen eens een surrogaat nodig bij zoveel negeerderij." 
    Na die overdosis zaligmakend zoet vond ze dat ze het heimelijk gesmikkel gerust kon afmaken met iets hartigs. In de koelkast lag een ferme rozige plak saucisse naar haar te lonken. 
    Zou ze?
    Ze zou!
    Haastig en gulzig propte ze vijftien gram vlees haar niet onaardige mondopening in want veel te dichtbij hoorde ze de kousenvoeten de keuken binnentreden. Waar bleef ze toch?
    Ze gniffelde voluit. Tevergeefs probeerde ze de stukjes charcuterie achter het geluid van haar lachen verborgen te houden, schuldig kijkend naar het plafond en een klein beetje in de ogen van haar minnaar. Deze laatste had haar intussen al vastgegrabbeld, keek haar quasi beschuldigend aan, kuste haar vol op de mond en smakte : "Wat heb jij daar in je mond? Je smaakt een fleem chocoladeachtig."
    "Niksch va!" protesteerde ze heftig, "ut isch vleeschwaa... proef maa!" En op haar beurt zoende ze hem terug. Innig.
    Hij die onterecht dacht een stukje saucisse aangereikt te krijgen, beet ongegeneerd hard in haar tong...
     
    DAT DEED VERDOMME ZEER, HILL!!
     

    23-01-2007, 14:37 geschreven door zapnimf  


    22-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een dagje bomenallergie

    In mijn doorgaans stormachtige leven als dat van een halftijdse huisvrouw valt zo'n windkracht 10 nauwelijks op.
    Waarmee ik wil aantonen dat het pas donderdag rond de middag was, dat de heersende kracht van de winderigheid, die van buitenshuis dan, me opviel. Meer bepaald toen ik 's middags mijn drie kwartier bewaking op de speelplaats onderging en mijn haar zich in een constante scheve kegel van zo'n halve meter hoog piekte.
    De Matterhorn was er niks tegen!
    Best jolig vond ik het nog, pluimgewichtkindertjes van de ene kant naar de andere kant van het speelplein te zien vliegen, stuiteren, rollebollen.
     
    "Geluk vliegt... zie dat je het vangt!" las ik overlaatst op een kerstkaart aan mij gericht.
    En ik ving!
    Bot.
    En botten.
    Het was een heuse etterbrok-engel die ik redde van de kwak tegen de ijzeren pinnen van de schoolpoort. Ik knoopte uit revanche zijn anorak deltavliegsgewijs-twee-flappen-creërende vast aan de rugzijde en gaf hem een zetje richting stekelstruiken met giftige besjes.
    Funfunfun! De middag vloog om!
     
    't Was pas na schooltijd dat de ware omvang van de luchtdrukverplaatsing in mijn speels moment doordrong, toen ik, beschermd door een opgevulde kader uit metaal, mijn thuiskomst tegemoet ging. 
    Onderweg omzeilde ik verloren gewaaide vuilnisbakken, bemerkte ik een gespleten knotwilg met een lading dakpannen erin en vermeed ik een plots haaks voorbijsuizende boer die zijn tractor ongewild voortijdig had verlaten.
     
    Owjee... dat was dan nog voor ik mijn laatste zes kilometer doorheen een onherbergzaam woud moest aanvatten. Weliswaar op een comfortabele macadam, maar dat neemt niet weg dat die omzoomd is door massa's bomen.
    Ik ontweek eeuwenoude beuken die dwars de provincieweg kruisten, telde tientallen als lucifers geknakte sparren en dennen, reed voorzichtigjes onder een erehaag van scheve stammen die bij de volgende windstoot er nog wel aan moesten, hobbelde over tapijten van takken, kon nog net het stuur omgooien of ik was voor eeuwig verdwenen in een krater. Het wegdek bevond zich nu verticaal twee meter verder bovenop een uitgerukt wortelstelsel van een boom die zo te zien echt wel 'als een goede huisvader' verzorgd was geweest.
    Leegte gaapte.
    Ik ook.
     
    Naar al dat fraais van de op hol geslagen natuurelementen kijken is knap als je huis ergens middenin een gazon staat, maar nadat ik op een haar na een tak van vijftien cm doorsnee die van ergens onzichtbaar boven aangezoefd kwam, gemist had, kon ik geen boom meer rieken of zien. 
     
    Allengs steeg ook mijn schrik om wat ik op mijn erf, waar meer dan gemiddeld valbaar hout op staat, zou gaan aanschouwen.
    Ik rekende uit hoeveel kubieke meter ik zou bijeen kunnen keren als mijn glaspartijen aan de zuid-west kant in aanraking zouden komen met een op hol geslagen boom, zag iedere berk, den, eik rondom het huis al in gedachten bressen slaan in mijn bakstenen en herinnerde me de storm van 25 januari 1990 toen onze (toen nog) bouwgrond herschapen was in een omloopparcours waar een para jaloers op zou zijn.
    Mijn vader en (ex-)man hadden een maand verlof nodig gehad om, gewapend met een kettingzaag, het stuk grond terug het uitzicht te doen krijgen van een stuk grond.
     
    Langzaam draaide ik de straat in.
    Telde twee liggende bomen bij de buren. Ongehinderd.
    De overburen hadden minder geluk. Een uit de kluiten gewassen (en nu getild) grove den had zich door hun garage geboord.
    Oe oe oe.
    Mijn bange lijf achterna, reed ik stapvoets de oprit op, sleurde een halve dag toekomstig kampvuur van de sporen weg, maar verder...
    Niks!
    NIKS!
     
    Ik trok terstond mijn woorden over die zwevende kleine van hierboven terug, kuste een keer de grond, spuwde de modder uit en integreerde dat gebaar in een geimproviseerde winddans.  
     
    Gelaten wachtte ik op mijn boom van een vent en hoe die op zijn plooifiets de orkaan had doorstaan.
    Zei ik ergens dat ik geen boom meer kon rieken of zien?
    Ik overdreef.
     

    22-01-2007, 22:17 geschreven door zapnimf  


    21-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Driemaaldruk

    Is uw zapnimf onder een vallende boom terecht gekomen?
    Heeft ze bij het petatten schillen haar vingers geamputeerd?
    Ligt ze geveld door een of andere mysterieuze ziekte verplicht onder de wol?
    Het had allemaal gekund.
     
    De waarheid ligt dichter bij een banalere reden : driemaaldruk.
     
    Tijdens zo'n weekje dat de ene vergadering de andere opvolgt, dacht ik donderdagavond nog een LVS-toets ( = leerlingvolgsysteemtoets midden schooljaar tweede leerjaar spelling) even te voorzien van eindtermen en leerplandoelstellingen. Dat werkje nam mijn avond tot half twaalf in beslag. Eén onnozeliteit met een verkeerd knopje en hups... daar vlood mijn noeste arbeid ergens onvindbaar cyberspace in. Grrrr.
     
    De drie dagen nadien stonden en staan in het teken van het feest.
    Personeelsfeestje dat een beetje uitliep.
    Uit de hand.
    Vandaag nog in uitgesteld relais een meter gaan blij maken met een nieuwjaarsbrief. Dat liep ook een beetje uit.
    Morgen verjaardagsfeestje, ook al verzet naar een later tijdstip dan de decemberexamens, van mijn oudste dochter en een Hill die meteen de hele familie zapnimf over zich heen zal krijgen.
     
    U gunt het ons wel, niet? 

    21-01-2007, 00:04 geschreven door zapnimf  


    17-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ontrouw : slaan als een tang (ik) op een varken (hij)

    Vannacht betrapte ik mijn minnaar.
    Tot hier zijn mooie woorden over trouw.
    De blaas, de smiecht, de beuzelaar,
    op zijn smoel geen teken van berouw.
     
    Integendeel, hij ademde zalig traag genot
    kreunde zachtjes geil geluk,
    dreef met mijn ontreddering geheid de spot.
    evenredig steeg mijn bloeddruk.
     
    Moordlust nam mij in beslag
    vulde mij met grootse daden
    gericht naar in wiens armen hij lag
    onverhoeds zou ik beiden schaden.
     
    Ik besprong, beet en kneep en sloeg
    eveneens als een lul op een spreekwoordelijk drumstel
    want daar lag ik als een heuse knokploeg
    nog enkel met mijn lief verwikkeld in duel.
     
    "Ooh nimf!" kirde hij verdoofd
    "Wat sta jij weer hevig vannacht!"
    Ik verzweeg wat ik had bekokstoofd
    en glimlachte hoogst onverdacht :
     
    Taak volbracht.
    Morpheus omgebracht.
     

    17-01-2007, 09:48 geschreven door zapnimf  


    16-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mag het vandaag wat minder zijn, ja?

    Gisteren bij Stienie gelezen dat een blog kort moet zijn, want het publiek dat schermleest, vermoeit zijn ogen sneller, wil snelle informatie en klikt vlugger weg als het te lang is.
    (Maar ik ben wel uren zoet geweest met al de linken een keer te beklikken, stienetrien!)
     
    Voila... stien samengevat en zodoende lekker uitgespaard sè... kunnen jullie wat langer bij mij lezen. Handig toch?
     
    Neenee...
    Omdat ik vermoed dat ze na het debacle met de verkeerde knoppekes en de ongewilde verschwunderij van haar speakerscorner nog niet door iedereen is teruggevonden, wil ik (voor die € 50 die je beloofd hebt, stien) een keer haar link belangstelligen. Ze is nu namelijk een keuken begonnen, daar waar we vroeger in een hoek mochten gaan babbelen. Je gaat erop vooruit, meid! Sleep de lekkernijen alvast aan!
     
    Stiens' Kitchen :
     
     
    Zet hem bij uw favorieten... nu!
    Of nee... lees eerst rustig verder en dan!
     
    Om even terug te komen op dat bloggen...
    Ik zit nog met een paar vraagjes.
     
    - Hoe doe je dat, van die linken tussen te voegen waarmee Menck en Raf ons wel eens plachten te verrijken? Je klikt dan op een gekleurd, onderstreept of '(klik)' en hoppa... je zit ergens op Wikipedia, bij de doktoor on line of bij een of andere illustere blogger.
     
    - Zijn er onderwerpen die meer reacties losweken dan andere? En zoja, ligt dat aan de herkenning? De mate waarin iemand zich bevestigingwillenkrijgend profileert?* Of zijn we gewoon vriendelijk voor mekaar? Zoals Raf ooit schreef in een reactie : 'Reageren is waarderen' (Tenzij misschien als de commentaar wat vernietigend klinkt op de man?)
    Zelf mag ik wel stellen dat ik het makkelijker vind om als 'een seksmaniak' te reageren (zie Alexoom) dan mijn opinie te geven op actualiteitigheden, daar voel ik me dan weer te geborneerd voor, of het is al allemaal geschreven in het net gelezen stukje (en veel beter dan ik zou kunnen verwoorden).
     
    - Waarom vind ik het jammer dat er waarschijnlijk wel personen zijn die me lezen, maar nooit reageren? De levendigheid van een webstek valt en staat voor mij met de feedback die je krijgt.
    Ik viel zowat achterover toen ik ooit las dat de meesten voor zichzelf schrijven. Doeme toch, ik niet, ik wil een publiek.
    En allemaal goed en wel, daarbovenop komt ook nog eens dat ik het gevoel heb van ter plaatse te blijven trappelen. Hoe vol was ik van mezelf toen ik net begon! "O kijk... van mijn hand! Wowwerdewow!" Tegenwoordig sluipen de twijfels over mijn schrijfkwaliteiten al wel eens tussen mijn vingers. 
     
    Djeez... hoog tijd om af te blokken, dit brouwsel.
    'Pathetisch' noemen ze zoiets, straks even mijn hormonenhuishouding controleren.
     
    En het is niet eens kort!
     
     
    * Hahaha! Zie mij! 

    16-01-2007, 09:29 geschreven door zapnimf  


    15-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Eén kennismakingtour in de Westhoek

    Zo.
    Dat hebben we ook weer overleefd, die trip naar het verre zuid-westen.
    Mijn coole zelve was voor vertrek eerst nog wel in paniek wat inpakfolie gaan schooien bij de buurvrouw, nadat ik een uur te lang in bad was blijven weken, nadat er nog wat oponthoudjes in onze weg liepen. Daarna had ik mijn zenuwen voldoende onder controle om het voertuig dat niet het mijne is zo'n 130 km verder te gaan parkeren.
    Die activiteit bracht ik tot een uitstekend einde, rond half tien 's avonds, zonder zelfs maar één garagepoort te rammen! Zelfbeheersing is alles!
     
    Schoonma en -pa waren echt wel gastvrij.
    Soep met balletjes werd opgeschonken, de plaatselijke beenhouwer was leeggekocht ter onzer ere en ze deden zo verdomd hun best om zichzelf verstaanbaar te maken aan een buitenlander als ikzelf, dat ik slechts een keer of tien om een herhaling moest vragen. Mijn voor de gelegenheid opgekuist Antwerps, te vergelijken met het soapvlaams, werd eveneens ontvangen in de bedoelde boodschappen. Met een beetje goeie wil, kan het leven toch wel simpel zijn.
     
    Totdat we aan de verbouwing van de logeerkamer begonnen dan.
    Mighty moose wilde persé het bed van de ene kamer naast dat van de andere kamer verkrijgen. Bureaus en nachtkastjes werden versleurd, één weliswaar opvouwbaar bed diende een reis van zo'n twintig meter te maken, schurende tegen het spinternieuwe behang van de hal. Een ogenblik lang zag ik mezelf al de nacht doorbrengen in de auto met de opdracht van tegen de noen hetzelfde papier te vinden en de ruimte oppernieuw te renoveren, maar het liep allemaal zo'n vaart niet, want zijn geklemd borstpelsje had het behang behoed voor erger.
     
    Toen moest dat bed nog zijn oorspronkelijke vorm aannemen.
    Hoezeer Hillie zijn negentig kilo ook op die ontstane bult in het midden wierp, veel verandering kwam er niet in dat visionaire concept dat neigde naar moderne kunst. Pappie, ook uit de kluiten gewassen, werd erbij geroepen en na talloze pogingen onstond er iets dat de benoeming 'bed' benaderde.
    Omdat ik mijzelf al ergens op een onooglijk onverwacht nachtelijk tijdstip tegen het plafond gekatapulteerd zag, zoveel vertrouwen in verwrongen veringen mag je van mij nu ook weer niet verwachten, wees ik dat nieuwlichterig ding aan als Hills toekomstig slaapplaatsje, ik zou de ouderwetse sponde ernaast wel inwijden.
    Nounou... ga ook eens ergens slapen.
     
    Omdat hij zijn nimf, die er ondertussen zeer bezweet en afgepeigerd uitzag na al dat verhuistumult, persé wilde voorstellen aan zijn entourage, troonde hij me nog mee naar een café dat doorgaat als de verzamelplaats van zijn kennissen, vrienden en zus. Die zagen er op hun beurt zeer appetijtelijk uit alsof bedden verkassen iets is waarvoor ze personeel in dienst hebben. Ik kon me nog net inhouden om "Zoek de zeven verschillen!" te scanderen.
    Zussie en D. overstelpten me met verhalen, die ik wonderbaarlijk genoeg helemaal kon volgen, ik vond hen meer dan joviaal en ik mag mij hier gewagen van een geslaagde avond.
     
    Om een niet al te zapnimfse indruk te wekken, forceerden we ons de ochtend nadien op een nog schappelijk uur uit ons bed en gaf ik me over aan het toeristische deel van het uitje.
    Ik heb alle vijfenvijftigduizend namen (met klaproosjes) mogen lezen op de Menenpoort, op de markt gekuierd van Ieper - en passant drie hippe onderbroeken gesleten aan Moossie - en ieder romantisch bankje op de vestingen, het enige bouwsel in Ieper dat de Eerste Wereldoorlog heeft overleefd, mogen bezitvlakken. Er zijn ergere dingen op een zaterdagochtend.
    Flanders fields houden we voor een volgende keer, als we niet tegen de middag terug moeten zijn voor het middageten.
     
    In Flanders fields (Lieutenant Colonel John McCrae, 1872-1918)
    In Flanders fields the poppies blow
    Between the crosses, row on row
    That mark our place; and in the sky
    The larks, still bravely singing, fly
    Scarce heard amid the guns below.
    We are the dead. Short days ago
    We lived, felt dawn, saw sunset glow
    Loved, and were loved, and now we lie
    In Flanders fields.
    Take up our quarrel with the foe:
    To you from failing hands we throw
    The torch; be yours to hold it high.
    If ye break faith with us who die
    We shall not sleep, though poppies grow
    In Flanders fields.
     (Op Wikipedia, de vertaling en de verdere achtergrond.)
     
    Des namiddags liep mijn kennismakingtoer langsheen Hills ouwe makker 'Butchamon'. De mens die af en toe met snedig klavier een puntje van de verledensluier oplicht mijnes gezel.
    Die West-Vlamingen toch... dan roep je vanop afstand door de telefoon dat je enkel wil komen als er patékes en koffie aanwezig is, nemen zij dat weeral letterlijk natuurlijk. Koffie, verduveld lekkere zelfgefabriceerde cake, éclairekes en veel chocola overal omheen... jaja, ze kennen hun wereld, die maten van mijn lief. En dan vooral het lief van de maten van mijn lief. 
    Als wij nog hadden gedacht van halverwege de namiddag een strandwandelingetje te gaan maken, dan werd dat meteen in de kiem gesmoord door een gezellig samenzijn tot ver na het donker.
     
    En nu maar afwachten of die Westhoekse bevolking hetzelfde gedacht had over mijn glorieuze intocht.
    Een mens, zelfs al heet ze zapnimf, wil toch af en toe een beetje overkomen.    
     

    15-01-2007, 00:00 geschreven door zapnimf  


    12-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zaadvragende ogen zullen bevredigd worden

    Ik : "Allez vooruit, we worden nog eens uit de kast gehaald, ze heeft weer geen tijd op overschot."
    Ik : " Wat verwacht ze dan van ons? Dat wij de meute gaan animeren?"
    Ik : " Zoiets, veronderstel ik."
    Ik : " Zegzeg, ze had toch nog een vervolg over haar wrak dat niet wilde verminderen in snelheid?"
    Ik : " Heb je het nu over haar vrijer?"
    Ik : " Neenee, dat andere wrak."
    Ik : " Dat heeft ze doorgeschoven naar later, die episode is nog niet helemaal afgerond."
    Ik : " Bon, hier staan we dus..."
    Ik : " Ja... weet gij iets?"
    Ik : " Neen gij, ik ben de lompe van de twee, wat zou je die verantwoordelijkheid in mijn schoenen willen schuiven?"
    Ik : " Ze is de laatste tijd niet echt d'r eigen relaxte ik hè?"
    Ik : " Tssss, ze zou beter een voorbeeld nemen aan ons, wij liggen hier wat languit te filosoferen over het niks."
    Ik : " Jah, 'niksen' moet zowat het mooiste werkwoord zijn ooit uitgevoerd."
    Ik : " Haar geniks trekt anders op niks, hoe inefficiënt kan iemand nu niksen?"
    Ik : " Héél inefficiënt, neem het maar van mij aan."
    Ik : " Dat komt er dus van, een dikke maand thuis en dan ineens een serie vergaderingen met daaraan vastgekoppeld een bergje werkskes die altijd gisteren af hadden moeten zijn."
    Ik : " Daarbovenop is ze nog eens zenuwachtig omdat ze dit weekend naar haar nieuwe schoonmoeder moet."
          " Nuja, slechter als de vorige schoonmoeder kan het in ieder geval niet zijn, die benaderde qua karakter de stiefmoeder van Sneeuwwitje en die was niet eens de tweede mooiste van het land!"
    Ik : " O oeps, helemaal vergeten, hebben we onze tanden gepoetst?"
    Ik : " Nope, maar daar is nog tijd genoeg voor, wat mij meer zorgen baart, is dat we geen propere kleren meer hebben."
    Ik : " Misschien hebben we wel chance en is schoonmama slechtziend ofzo."
    Ik : " Hopelijk ook doof... dat gaat me daar wat geven, dat Antwerps gesjauwel versus het West-Vlaams gewauwel. Hoe zit het trouwens met jouw kennis van het bachten de kuppes?"
    Ik : " Eh... nogal onbestaande, vrees ik."
    Ik : " Er is maar één oplossing. We gaan de schoonmammie en -pappie moeten paaien!"
    Ik : " Ha ha ha ! Met een gedicht over het niks ofzo?"
    Ik : " Iets veel beters! We nemen een vogeltaartje mee!" Onweerstaanbaar zoiets!"
    Ik : " Gij sublieme ik toch! Gij bent het summum der fabuleuze ideeën!"
    Ik : " Eey eey! (doet lik-stempel-op-zichzelf-gebaar) en ik weet ook ineens hoe we die paar bloglezers die het tot hier hebben volgehouden een mooie afronding mee kunnen geven."
    Ik : " Ik lees je gedachten mee... vind je dat wel een goed idee? Een recept?"
    Ik : " Maar ja, ze mag dan niet kunnen koken voor de haren, maar voor vogels is ze kokkin numéro één."
    Ik : " Mja... eindelijk dan eens een ik en een ik waar we niet pardoes een sjot onder ons kont krijgen omdat we er geen eind aan kunnen breien. Nog niet eens zo'n slechte inval van je."
    Ik : " Aan mij de eer u het creëren van een vogelcakeje voor te stellen!"
    " - Men neme een drietal lege ijsdozen, evenveel verschillende soorten vogelzaad en een blok frietvet. Oja, en een minicakevormpje... te verkrijgen bij Ikea (of afpakken van je klein mannen) en de Blokkers van deze wereld. (Wij hebben lekker zo'n plakkaat met zes van die vormpjes in één, nanaanaanaaah!)"
    - Breng het vet tot smelten, het moet niet heet zijn, in de de ijsdoos door ze in de microgolfoven te plaatsen. Eén tot twee minuutjes volstaat.
    - Kap in elke doos goed wat zaad, één soort per doos. Het mooist is als je contrasterende groottes en kleuren hebt van zaad.
    - Pak een lepel uit uw schuif (euh, die moest dus ook nog bij benodigdheden staan) en schep een eerste laagje zaad in uw vormpje.
    - Laat het vet ertussen even opstijven en vul aan met je tweede laag.
    - Idem derde laag.
    - Als heel die reutemeteut is gestold, hou de vorm dan voorzichtig onder de warme kraan en laat het vallen in een bundel inpakmateriaal alsof het € 15 heeft gekost in de betere euh... waar koop je zulke delicatessen eigenlijk?
    Afijn... schoonmoeders en iedereen elders met een tuin of terras zullen steil achterover vallen van zoveel vernuftigdheid in een pakske!"
    Ik : " Eerst zien en dan geloven."
    Ik : " I 'm a believer, tralalalalalaaaa."
    Ik : " Ja, Regina Louf spreekt nog vol lof over je!"
    Ik : " Zullen we dan nu onze taartjes eens gaan inspecteren?"
    Ik : " Laten we dat maar doen en daarna toch maar onze tanden poetsen."
    Ik : " Ze zal trots zijn op ons!"
    Ik : " Laat ik je bij deze even verwijzen naar haar narcistenrijm..."
     
      

    12-01-2007, 00:00 geschreven door zapnimf  


    11-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Niks moet, herpakken mag

    Het vervolg leest u morgen.
    Of overmorgen.

    Zal zap verongelukken onderweg?
    Dacht het niet! Al zijn we niet zeker hoe ze aan haar eind gaat komen... zie Louis Neefs, James Dean, Antoni Gaudi, Jackson Pollock, Paul Snoeck, Rudy Dhaenens, Ludo Coeck, Marc Bolan... alsof die alles wisten.
     
    Zoja, wie heeft dit lapje tekst dan geschreven?
    Idiote vragen zijn van alle tijden.
     
    Hoe fijn vond zij het toen ze bij thuiskomst vaststelde dat ook haar wasmachine het begeven had?
    Ze juichte de pannen van het dak! Wat dacht je nu?
    Zo fijn als een humeur onder het nulpunt, bevroren op een bedje van pissigheid.
     
    Of dat haar garagist zich feestvierend in de Ardennen bevond?
    Duh!
     
    Hoe voelt het aan om 2007 in te zetten met geen zetel, een kapotte auto en enkel vuile kledij?
    Hard, remloos en smerig.
     
    Zal ze dit uitwerken op haar vrijer?
    Uiteraard niet! Behalve eens frustratief brullen tegen de lucht die hem omringde, is er niks gebeurd.
     
    Gaat de arme man bezwijken en zijn boeltje terug pakken?
    De arme man is al meermaals bezweken... voor haar charmes dan.
    Die mens is gewoon blij dat hij zijn boeltje kan verkassen naar haar beperkte ruimte!
     
    Hoe moet ze deze reeks spannend houden als de ontknoping reeds te lezen valt op chocolatemoose?
    Niet.
     
    Lees morgen het vervolg! Of overmorgen.
    En hoop mee dat het beter zal zijn dan dit nachtelijk vlugschrift.
    Zal zapnimf zich herpakken?
    Waar heeft die stienie zich verstopt?
    Voelen jullie je ook zo mruoeoueoueroue? 

    11-01-2007, 02:24 geschreven door zapnimf  


    09-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Verkeerd verkeren in het verkeer

    Solden.
    Ideaal als je een zitbank hebt die de tand des tijds niet doorstaat.
    Zoals de mijne bijvoorbeeld.
    Menig bezoeker is reeds in die scheur van nu toch al zo'n tachtig centimeter verdwenen. Nice, meer koekjes voor de rest van de visite en op het eind van de avond trekken we met vereende krachten het gesukkelde exemplaar weerom op de bewoonde wereld, want er staat natuurlijk wel een grens op mijn gastvrijheid.
    Ze moeten niet profiteren.
    Ontbijt is niet inbegrepen.
     
    Een weldenkend mens als ikzelf trommelt dus in koopjestijden een vriendin op, die haar nut op vlak van binnenhuisinrichting al wel eens eerder heeft bewezen en spreekt een namiddag af om samen de plofcapaciteit uit te testen van enkele in de smaak vallende toonzaalmodellen.
     
    Op automatische piloot rolde ik aldus ergens midden vorige week, het tijdstip van de uitvoer der bovenstaande consumeerplannen naar D., toen ik per ongeluk een voorrangetje van rechts tegenkwam. Laat daar toevallig ook nog net een auto die straat willen uitdraaien. 
    Uw zapnimf, die al jaaaaaren ongeval vrij rijdt - enkele paaltjes, een ambetante achterliggende chauffeur die niet rap genoeg zag dat ik achteruit reed, een in de weg staande poort uitgezonderd - duwt dan hoffelijk het rempedaal in om de medeweggebruiker even aan te tonen dat zij echt wel op de hoogte is van regels der voorrang.
    Laat de heer in kwestie daar niks van gemerkt hebben, want de druk onder mijn pedaal was plots onbestaande en ik bolde hem, rechts van mij latende, gewoon gezwind met eenzelfde snelheid als ik voordien aanhield, voorbij.
     
    "Aan deze situatie klopt iets niet", dacht ik nog.
    Het duurde toch wel een volle seconde vooraleer het besef van niet stoppen tot me doordrong. Vervolgens sloeg de schrik mij om het hart.
    Ik sloeg hard terug, maar het hielp niet, angst had zich in mij geworteld.
    Hier reed ik, temidden een kudde onbetrouwbare automobilisten, overmoedige fietsers, pronkende moeders met kinderwagens en oma's die denken dat oversteken sinds de jaren '20 niet meer veranderd is ; doof en blind met de paraplu vooruit gestoken jezelf op een rijbaan werpen.
     
    In de loop der jaren, maakte ik het al wel eens meer mee, een motor die ineens ongezonde geluiden begon te brommen en ik die dan telkens als een bang wijf vermoedde dat ik de waaslandwolf opgeschept had tijdens een onoplettend moment... glurende naar de achterkant van een eenzame jogger ofzo. Maar deze keer ging de non actie van mijn kar gepaard met stilte, tenzij een zielige 'pffft' ergens afkomstig onder mijn rem.
     
    Onderwijl laverend tussen allerlei te vermijden obstakels, resumeerde ik even :
    Ik bevind mij in een druk verkeer.
    Ik verkeer in moeilijkheden.
    Dit lijkt me redelijk verkeerd.
     
    De woonst van D. lag dichterbij dan die van mijzelf, doorduwen, in al zijn betekenissen, maar dus.   
    Best wél verschrokken, maar toch ook wel moedig, paste ik mijn rijstijl aan. Dat wil zeggen dat ik reed alsof ik een pet op mijn kop had. De Parkinsonbibber kreeg ik er gratis bij. 
    Zap met de pet remde telkens af op de motor en bewerkstelligde een stilstand met de handrem.
    Vlotjes.
    Sierlijk.
    Keigevaarlijk!
     
    Omdat ik het eerste halve etmaal toch niet meer in mijn vehikel durfde stappen, nam D. de taak van het meubelshoppen op zich. Tegen negentig in een rijdende strontkleur van tweeëntwintig jaar oud (die al eens een figurantenrol heeft gespeeld in mijn blogstukje van 21.9.2006) over de autosnelweg tuffen, het heeft wel wat.
    Vooral veel leute.
    Maar het bracht niks op. Geen zetel die me echt kon bekoren, geen soldenprijs die me overhaalde.
     
    Depressie kondigde zich aan.
    Zonder zitmeubel, zonder remmen moest ik ooit toch nog eens thuisgeraken...
     
    Het vervolg leest u morgen.
     
    Zal zap verongelukken onderweg?
    Zoja, wie heeft dit lapje tekst dan geschreven?
    Hoe fijn vond zij het toen ze bij thuiskomst vaststelde dat ook haar wasmachine het begeven had?
    Of dat haar garagist zich feestvierend in de Ardennen bevond?
    Hoe voelt het aan om 2007 in te zetten met geen zetel, een kapotte auto en enkel vuile kledij?
    Zal ze dit uitwerken op haar vrijer?
    Gaat de arme man bezwijken en zijn boeltje terug pakken?
    Hoe moet ze deze reeks spannend houden als de ontknoping reeds te lezen valt op chocolatemoose?
     

    09-01-2007, 11:18 geschreven door zapnimf  


    05-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Lieftallig overleven in 2000 en zeven

    Dames en heren,
     
    Hier zijn ze weer!
    Die goeie ouwe voornemens, praktisch onmogelijk te realiseren, maar o zo traditioneel (diep in mijn hart ben ik oerconservatief).
    Wie ben ik om in deze nadagen der vertering van meligheid, peis en vree(tbuien), achter te blijven en u niet mijn lijstje in uw eerder overbeladen maag te splitsen?
     
    Mijn hoofddoel blijft al jarenlang onveranderd :
     
    2007 OVERLEVEN
     
    Verder heb ik ook nog wat sub-voorneminkjes, niet persé in deze volgorde :

    - Mij een nieuwe vocabulaire aanmeten, zodat mijn kapper eindelijk ook eens snapt wat ik bedoel... en het woord 'badmuts' hierbij zorgvuldig vermijden.

    - Al de letters die ik in 2004, 2005 en 2006 kocht eens voor iets anders dan als 'posturekes op de plank' te gebruiken. Het gaat mij lukken! Het gaat mij lukken! Ik voel het!
    Zopas 'Los' van Tom Naegels gelezen en doorgegeven aan mijn vader als verplichte lectuur. Opvoeden is een stiel. De (zelf)relativering en het twijfelende gelijk van Naegels in de openbaarheid brengen een must! Bij deze.

    - De putten in de zandbak dieper maken, met al dat gegroei van de laatste tijd, kunnen die koters van me zichzelf ondertussen alweer uitgraven.
     
    - Ik neem mij voor van dit jaar eens het moederschap te belijden zoals het mij in theorie uit de boekjes voorgeschoteld wordt. Nounou. 

    - Alle verslavingen, behalve dan sex, drugs and rock 'n roll, achter me te laten door één simpele zet : me inschrijven voor Expeditie Robinson.

    - Nóg beter presteren dan dit jaar in al mijn specialisaties als daar zijn :

    Twéé kéér de marathon van Antwerpen uitlopen (achter elkaar),

    Na dit jaar cum laude afgestudeerd te zijn bij de opleiding 'koken voor supergevorderden', ambiëren van mijn 10-lessen pakket 'creatief met kakkerlakken' (zie vorig voornemen) aan de man te brengen.

    - Mijn ramen een keer schoon te maken, het beddengoed van vlooien te ontdoen, het modderspoor in de living te verwijderen, het Ikeaservies met de brander te bewerken, de kasten zo te organiseren dat niet alles eruitvalt als je ze opentrekt.
    Die nestel/poetsdrang van mijn laatste zwangerschap is nu toch alweer zeven en een half jaar geleden.

    - Iemand zoeken die me zwanger wil maken?

    - Voorts zoek ik nog wat niks te inspannends, niks te gezonds, niks te ingewikkelds en vooral niks te zelfschadend voor 2007

    MENSEN! IK GA DIT JAAR LIEFTALLIG WORDEN/ZIJN

    Voortaan ga ik mijn tengels afhouden van het geriatrische deel van de bevolking, als die mijn pad nog eens kruisen in de Aldi.
    Nee, ik ga niet meer berekenen hoe dicht ze die diepvries moeten naderen vooraleer ik ze er met de minste moeite via een hefboomtechniekje (bejaarden zijn nu eenmaal stijf) erin kan kieperen, om alzo als eerste de kassa te bereiken... tenminste, als ze met genoeg ontzag naar me kijken.
    Mijn geijkt zinnetje met bijpassende grimas is al geoefend :
    "Goed ouwtje, u wil voorsteken? Doe gerust, maar bedenk wat dat de maatschappij, die o toeval ook opdraait voor uw pensioen, gaat kosten als ik, bezitster van vier bloedjes, te laat ga komen op mijn vergadering, bijgevolg die arme dutsen worden meegegeven met de nabewaking, die ik uiteraard niet ga betalen omdat het uw schuld is.
    Als ik van al die alteratie, wachten enzo tot u uw nikkeltjes bij mekaar hebt gesprokkeld, zo zenuwachtig mijn voertuig ga besturen dat ik een vreselijk ongeluk veroorzaak, waardoor er een hoop onschuldige slachtoffers gaan vallen, wat dan weer uitdraait op familiale drama's, ziekteverzekeringskosten en rekeningen van begrafenisondernemers die ze niet kunnen ophoesten.
    Maar trekt u zich daar vooral geen ene zak van aan en laad met uw Parkinson op uw gemak die band vol... ik zal die gevallen bokalen wel oprapen voor u."

    Die mens die mijn auto repareert, ga ik vakkundig, maar zeer lieftallig verleiden... de auto dient binnen afzienbare tijd verrijkt (en ik verarmd) te worden met zijn kennis omtrent de remmen.

    Misschien dat ik het dit jaar eens moest laten van hartjes met pijltjes erdoor te gaan tekenen in de voortuinen van ex-minnaars... met organochloorpesticiden.

    De buurman gaat niet weten wat hem overkomt als ik hem in plaats van de gebruikelijke middelvinger een kushandje toewerp bij het buitenrijden... met een beetje chance, knalt hij tegen die den die de bocht vermoeilijkt.
     
    Dit alles valt uiteraard in het niet bij mijn voornemen om dat bijna vastgegroeide deel van me, anderen zeggen er Hill tegen, zo liefdevol te blijven soigneren als de voorbije twee maanden, zodat hij, totaal geïndoctrineerd door mijn beminnelijkheid, de betekenis van 'afbollen' en de hele synoniemenrij erbij, compleet uit het geheugen wist.

    Leve de goeie voornemens!
    Leve de lieftalligheid!
    Ze begint bij zapnimf en eindigt met de wereld!
    Wie volgt?
     
    Mag ik in reactie de uwe lezen?

     
    O... ik heb er nog eentje :
    - Onszelf au sérieux gaan nemen!

    05-01-2007, 13:06 geschreven door zapnimf  


    04-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kannibaals kabaal : eerst de Chinees opeten en dan lawaaieren

    Wanneer?
    Een oud op nieuw terug, nog niet zo lang geleden.
    Wie? Vier luie trienen die zichzelf 'de hadiwo's' noemen. (happily divorced women)
     
    Wat ooit begon als een grapje, is ondertussen uitgegroeid tot een begrip in zapdorp en omstreken. Een zestal alleenstaande moeders die elkaar gevonden hebben in vriendschap, humor en luisteren naar mekaars sores. Die geregeld met en zonder kinderen sessies houden waarvan de inhoud soms zo gortig is, dat we die angstvallig voor de brave buitenwereld verborgen houden.
     
    Weekendjes aan zee, weekendjes Ardennen, die dan niet doorgaan wegens een te natte augustus en bijgevolg in mijn krot worden gehouden om achteraf tot 'het blote borsten en schaamhaarweekend' benoemd te worden, verhuizen, verjaardagen, wandelingen, bbq's, fietstochtjes, schilderwerken, kroegen en fuifjes bezoeken, optredens en feestdagen. Noem het en wij zullen er alvast wel eens in troep aan deelgenomen hebben.
    We zijn zelfs in het bezit van een heuse hadiwo t-shirt, uhu!
    Zielige dinkskes, die alleenstaande vrouwen? Yeah right!
     
    Waar? Ergens in de auto op weg naar de Chinees, wat meteen die 'luie' van hierboven verklaart.
     
    D. : "Als K. nu denkt dat ik vanavond een van haar meegebrachte spellekes ga spelen, dat ze dan maar rap terug wat anders denkt!"
    Ik : " Yuk ja, ik ben zelf ook niet zo'n gezelschapsspellenmens, eten wil ik en tateren."
     
    Waar en wanneer? Bij D. thuis en een nog niet verteerde Chinees verder.
     
    S. : "Zullen we een spelletje spelen?" 
    D. : "Ooooh, gij sè tik! Daarnet in de keuken zei je nog dat we op onze kop zouden mogen gaan staan, maar dat we jou niet aan dat spelbord zouden krijgen!"
     
    S. ontkennen.
    K. danig van haar melk.
    Ik in een bulderlach.
    D. haar leugentje opbiechten en in één trek door onze conversatie in de auto.
     
    Alla, spelen zouden we en spelen gingen we!
     
    Wat? Pictionary
     
    Volgens onze eigen spelregels mochten we zowel tekenen als uitbeelden. En valsspelen dat die lellebellen van de andere ploeg deden. Valsspelen!
    Gelukkig dat wij zo niet zijn, dat wij géén 's' in de ster van sherrif schreven of probeerden te liplezen. Waarop zij dan weer bekenden dat ze niét 'sp' van spoiler bij de getekende boiler ergens hadden gedroedeld.
     
    Te tekenen : 'kort'.
    Een normale mens als ikzelf tekent dan een lange streep en daaronder een korte. Wat deed de tegenpartij? Die tekende een lange penis en daarnaast een korte.
    Whoehaaaa, er zitten wat obsedees tussen, bij die vriendinnen van me.
     
    Uit te beelden : 'pijpleiding'.
    Euh... het eerste deel van die samenstelling veruitwendingen, ging vrij vlot, maar daarna...
    "Pijpbuis! Pijpbuis! Buispijp! Ceci n'est pas une pipe!" 
     
    Ons spel werd om middernacht even onderbroken door een buurvrouw die met zes jonge mannen en evenveel flessen champagne het terras kwamen bezetten om het vuurwerk in de omgeving te komen bewonderen.
    S. lispelde na een half uur in mijn oor : "Ik wil dat die gasten terug vertrekken, want ik wil verdekke verder spelen!"
    Ook een telefoontje van moose hebben ze verijdeld, door gezangen van de Strangers (Aaaaaantwaaarpe gaai zè gaai veur maai...) in mijn oor en de West-Vlaamse hoorn te toeteren.
    Spelen wilden ze en spelen zouden ze!
     
    'Taboe' werd bovengehaald.
    Je moet daarbij een begrip aan je partner proberen uit te leggen, rekening houdend met een aantal taboewoorden die je niet mag gebruiken.
    't Was toen dat ik er bijna inbleef.
     
    (roddelen) "Wij doen het ook wel eens." ---> "Boeren en scheten laten!"
    (vergissing) "Mijn ex-man was een..." ---> "Loser, sul, zot!"
    (bonenstaak) "Zo noemden ze mij wel eens vroeger." ---> "Bezemsteel, vlaggestok, lange geep!"
    Aan de overkant van de tafel lagen K. en ik dubbel : "Laat maar komen, ja... heb je 'trut' al geprobeerd?"
     
    Hoe? Leeggelachen, gevuld met tevredenheid
     
    Tegen half vijf begonnen we aan de afwas, zongen vierstemmig 'Hallelujah' mee met de versie van Jeff Buckley en vergaten alles behalve ons vriendinnenschap.
     
    En we glimlachten elkaar veelbetekenend welterusten.  

    04-01-2007, 18:08 geschreven door zapnimf  


    02-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De Boerentoren (2)

    Poging nummer twee.
    De eerste was een beetje uit de hand gelopen.

    Torens.
    Daar heb ik nu eens helemaal niks mee.
    De 'Toren van Babel', ja, die is uw ondergetekende niet onbekend.
    Ik zou ze niet willen voeden, de ontvangers der communicatie, die geen zaps begrijpen, laat staan spreken.
    Een mimiek die wenkbrauwen in allerlei krommes bevat, gevormd wordt door spreekorganen in open standen, neuzen opgetrokken tot negen op de schaal der neuzenoptrekkerij, voorhoofdrimpels die geen foto zouden willen sieren... ik stuit er meer dan eens op.
    Aan mijn wil ligt het niet. Die wil altijd mee.
    Maar mijn wil heeft dus weinig in de pap te brokken. Die geklutste brei, die bij anderen 'zetel der verstand' heet, domineert mijn leven en laten.
    Behalve dan soms mijn 'leven en laten leven', zodoende mijn wil het onderspit moet delven.
     
    De toren van Pisa (ook met een kleine afwijking), de Onze-Lieve-Vrouwentoren en de Boerentoren... veel verder zal mijn kennis niet echt reiken.
    Niet getreurd, 'Wikipedia' kan het allemaal veel compacter en helderder voorstellen dan ik.
     
    Wat Wikipedia echter niet weet, is dat dat laatstvernoemde spel gebouwd is door de overgrootvader van MIJN beste vriendin en dat ik hier nu met dat feit wat sta te pochen alsof er dan wat van zijn prestatie afstraalt op mij. 
    Of dat we er tweemaal naartoe zijn getrokken, begin vorige maand.
    Eén keertje voor piet snot. De KBC-leiding had besloten dat die zondag voorbehouden was voor het eigen personeel. De egoïsten!
    Al bleven we bij hoog en bij laag (het bleef laag) beweren dat wij onszelf uitstekend konden voordoen alsof we al jaaarenlang werkzaam zijn in de banksector, - wat is daar nu aan? Duf en zuur kijken - die lift kwamen we niet in.
     
    De week daarop, - zouden ze dat bezoekrecht speciaal voor ons een week verlengd hebben? - toog de voltallige kroost mee.
    Wat een voorrecht voor de zapjes... uitzonderlijk zesentwintig verdiepingen hoog kunnen uitkijken over heel de stad. De watertoren van ons dorp zoeken, het atomium ontwaren, de meanders van de Schelde tellen, binnenkijken in moosjes appartement en zien dat zijn groot vuil nog steeds op het overdekte terrasje staat.
     
    Ze vonden het prachtig! Echt indrukwekkend! Geweldig! Fantastico!
    De eerste vijf minuten toch. Daarna mochten we hun zeursels torsen dat ze het nu wel hadden gezien en of we nog niet terug koers naar beneden konden varen. Liften varen voor hen. Het liefst nog naar de Groenplaats, waar ze vanuit de lucht een carrousel en een kerstmarkt ontdekt hadden.
    Kerstmarkten staan synoniem voor eten.
    Eten willen ze altijd.
    Vooral als ik het niet heb bereid.
     
    Na hen eerst nog wat schoolmeesterachtig te wijzen op alle fraais dat er in al die windstreken te bewonderen viel, gaven we het op van hen interesse op te dringen. Wat baten kaars en bril, als de uil niet zien en wil? We pakten zelf de bril - verrekijker in dit geval - en negeerden de uilen, door te doen alsof het de zagende pokkejong van een ander waren. 
    Ik heb uit ervaring die kunde al jaren onder de knie : je kijkt iemand strak aan en je gebaart met je blik en hoofd : "Zijn die ettertjes van u? Zoja, wil u ze dan zo ver mogelijk verwijderen, want ik ben hier wel bezig met zaken waarbij ik graag wat rust zou willen verwezenlijkt zien." Voila, vier werkwoorden op een rij... probeer maar eens met enkel je mimiek! 
    Plaatsvervangende schaamte maakt dan meester van de ander die met een kop als een pioen zijn schouders ophaalt.
    Een truuk die altijd helpt!
    Tot ze je 'mama' noemen.
     
    Natuurlijk kregen die verwende donders van me uiteindelijk hun zin.
    Maar niet nadat we ze nog eerst de tentoonstelling doorsleurden. 
    Daarna duwden we er een braadworst in, goed voor een half uur stilte. De jongsten wilden op de carrousel, goed voor een kwartier stilte, althans, dat had gekund, mocht benjaminzap niet wat on(t)handig tussen twee paarden ten gronde gestuikt zijn... op haar hoofd.
     
    Een warme chocomelk helpt altijd tegen koppijn.
    Een warme chocomelk helpt tevens tegen kinderstress. Als je hem bijvoorbeeld over je handen giet, dan vergeet je eventjes hun gezeur. En ook dat je parkingticket al een uur is afgelopen.
     
    Ze wilden nog schaatsen op de Grote Markt.
    Drie willers tegen één.
    Zo erbarmelijk is het dan toch ook niet gesteld met mijn wil, want hij gebood hen als sportieve tegenhanger een sprintje in te zetten naar de auto.
     
    Het ware een straffer en duurder einde geweest, met boete, maar mag ik ook eens chance hebben?

    02-01-2007, 08:35 geschreven door zapnimf  


    01-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tralalalalalaaaaaa.... de nacht was...

    (zingend)

    Dé nacht was weer eclatant,
    het gezelschap niet querulant,
    mijn lijfgeur een weinig penetrant,
    want het ontbrak mij aan deodorant.


    refrein:

    Schransen, zwansen, haast constant
    het jaar beginnen is uiteraard plezant
    Het lijf wordt steeds meer imposant,
    maar kilo's tellen we naderhand.


    Het vuurwerk bleek geweldig markant,
    misschien een tikje exorbitant,
    de buurvrouw stond toevallig in brand,
    maar ik vond dat redelijk charmant.

    De muziek klonk behoorlijk briljant,
    ons gedrag accordeerde navenant,
    dus verklaar ik efkes heel pedant :
    "'k Vond onszelf wel ravissant."

    Toen ontstond er trammelant
    de discussie liep wat uit de hand,
    ze berustte op een misverstand,
    maar hey, waartoe dient een snelverband?

    Het afscheid verliep helaas gênant.
    't Is echt, 't is waarlijk zeer navrant
    Ik struikelde ietsie onelegant.
    Uw nimf mist nu een wijsheidstand.


    Allemaaaaaaaaal!!!!

    01-01-2007, 05:28 geschreven door zapnimf  


    30-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.zapnimf narcist

    Gij zelfuitgeroepen schone blomme,
    gevuld met uw resem eigenwaan
    Alsof het iemand kan verdommen
    uw zelfvoldaan doorstaan afgaan.
     
    Gij die u beroept op ironie
    alsook op woordenspel en humor
    pathetisch hengelend naar ovatie 
    simulerende : een triomfator
     
    Besef, zapnimf schat,
    niet meer dan zestig lezers trekt gij aan
    in geen mum ligt gij op uw gat
    wie zou u missen bij uw heengaan?
     
    Inderdaad, een schone blomme
    zijt gij, fris en frivool in de lente
    geen dove en geen stomme
    misschien zelfs een eloquente
     
    Echter verliefd op uw eigen spiegelbeeld
    een verfoeilijke eigenschap dat is
    uw ego is reeds genoeg gestreeld
    Zapnimf, gij bent uw eigen narcis.

    30-12-2006, 09:37 geschreven door zapnimf  


    29-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De boerentoren (1) (Met een kleine afwijking)

    Boeren, ik heb er wat mee.
    Of beter, zij hebben wat met mij.
    Bronstige, baatzuchtige, bacchante, bedorven, beschavingsontkennende, besodemieterde, blaaskakerige, bloedonderdenagelshalende, breedsprakerige, brutale, beuzelende boeren.
     
    Ik kom ze tegen op de Avenue Louise.
    Op banketten, paardenrennen en deftige recepties.
    In de Saturday Night Fever pub.
    Bij de Rotary en de Lio... o?
    Tiens? Dat is al eens geschreven.
     
    Soit.
    Het soort dat in slaap valt terwijl ik via een globaal mobiel systeem een zeer uitgebreide en ongetwijfeld boeiende uiteenzetting zwoel en met punctuatie ten berde breng.
    Het soort dat de ene dag zijn belezen liefde voor me verklaart en de volgende drie maanden niks meer van zich laat horen. Het equivalent van : "Schat, ik ga een pakje sigaretten halen."
    Het soort dat me net iets te nadrukkelijk op een van mijn zeldzame lacunes betreffende mijn huishoudkunde wijst.
    Dat soort.
     
    Nochtans wens ikzelf niet aangesproken te worden als 'boerin'.
    'Vrouw van de wereld', ja, 'Oppermoeder' of 'Aphrodite/Venus', zo iemand waar kneusjes naar opkijken en zich tevergeefs afvragen hoe ze ooit zulk een status voor zichzelf kunnen bemachtigen.
    Minirokjes dragen met lieslaarzen?
    De 'Druivelaar' van buiten blokken?
    Kijken naar 'Mooi en Meedogenloos'?
     
    Ach ach, bespaar jullie die moeite, kneusjes, het subtiele ironieschap is niet iedereen gegeven, dat is een vergaren van ervaringen en aanvaringen, keuzes maken tussen apekool, leuterpraat, kletskoek, gebazel, geouwehoer.
    Juiste keuzes welteverstaan.
    En geitenwollensokken dragen.
    Of hoorns.
    Hoorndragers worden met de jaren origineel en voortbrengend in hun ontkennen van waarheden.
    Niet dat ik al veel leugens heb verkondigd alhier. Geen val, geen gevatte repliek, geen onhandigheid hier op deze blog of hij heeft daadwerkelijk plaatsgevonden. 
    Maar maar, klein detail, ik droeg dan ook een elandgewei zonder weerga en ook zonder kleren, nu ik het mij herinner, toen ik in bad mijn huidige prins vervoegde. Dat staat hoog genoteerd op het lijstje der onweerstaanbare verleidingskunsten.
    Of net niet.
    Bijvoorbeeld niet als je net aan de telefoon hebt gelogen dat je dertig kilo minder weegt dan in werkelijkheid.
     
    Ziehier het het scherpzinnige onderscheid tussen een prins (met een eland) en een boer.
    Boeren schrijven geen sms'en die piepen als : 
     
    "Ik voel me als een gekreukt t-shirt, vormeloos en enkel goed voor de vuile was, maar dat opleeft en weer vorm krijgt eenmaal het rond je lichaam kan hangen."
     
    Boeren verwachten strijkvrouwen. 
    Boeren vinden je exigeant als je hengelt naar de aandacht die je verdient.
    Boeren laten scheten.
     
    Prinsen daarentegen schrijven : 
     
    "Poets je vriendinnen het huis uit, schud het dekbed op, want mighty moose is zopas op de trein gestapt en wordt verwacht in zapdorp om 20u31 met nog geen klein beetje goesting."
     
    Euh? Hmz? Oeps?
    Nuja... in kleine doses, kan een beetje boertigheid altijd. Schattig hè?
     
    Oja... kneusjes... voor het perfectiebenaderende nimfschap moet je ook op gepaste tijden discreet kunnen wezen.
    Het is maar dat jullie het weten.

    29-12-2006, 12:47 geschreven door zapnimf  


    28-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Soberheid in drieëntwintigvoud

    Het oorspronkelijke opzet was nochtans sober.
     
    Enkele maanden geleden tijdens een telefoonverkeer :
    - "Heb jij veel verplichtingen met Kerstmis?"
    - "Nope, we houden het rustig."
    - "Misschien kunnen wij samen met de kinders de avond doorbrengen?"
    - "Goed idee. En ik heb er zelfs nog een!
    We geven de kinderen ieder vijf euro, laten ze 's namiddags een naam trekken en iets voor mekaar kopen in het plaatselijke winkelcentrum, terwijl wij  gezellig een kopje koffie drinken daar."
    - "Ja, ter plekke halen we dan een minimum aan voedsel en smikkelen dat bij jou op."
    - "Wie weet is er nog wel iemand van de vriendinnen op kerstmisavond alleen, dan kan die ook meedoen."
     
    In realiteit verliep het net ietsjes anders dan vooropgesteld.
    De overige vier vriendinnen reageerden zo laaiend enthousiast dat deze activiteit sowieso moest doorgaan, maar dan op een datum waarop iedereen kon komen opdagen. Dat werd dus tweede kerstdag.
     
     
    Dinsdag ,  15.00 u.
    Zes moeders slurpen van hun koffie. Tateren een eind weg.
    Vijftien wel zeer levende delen ervan en een meegebracht buurmeisje kriskrassen opgewonden met hun vijf euro en een pasverworven vriendjesnaam in hun hoofd winkel in en winkel uit, de oudste begeleidt de jongste, de jongens flankeren mekaar, meisjes huppelen per twee of drie.
    Een stuk of drie koters komen zich vergewissen of hun keuze wel de juiste is. Enkelen klagen dat de norse blokkerwinkeljuf niet wil inpakken en zoeken zichzelf een winkel met een inpaktafel, vandaag gaan we niet te nauw kijken naar de kwaliteit van het verpakken. Pakjes worden binnengegooid en van een naam voorzien. Kinders verdwijnen terug om iemand anders te gaan bijstaan met hun raad.
    Zij die het ouderlijk gezag vertegenwoordigen, prijzen zichzelf de hemel in omwille van zoveel educatieve doelstellingen die hier in één ruk gerealiseerd worden.
    - "Tjonge, zijn wij goed of zijn wij goed?"
    - "Zie onze kroosten genieten."
    - "Zie  óns genieten! Een uur rust bij mekaar kunnen schrapen, met koffie!"
     
    L. heeft het op zich genomen om vijf potten spaghettisaus in elkaar te draaien en haar overschotten - quiche en zalmmousse - van haar kerstdiner mee te brengen. De rest improviseren wij, arme sloren, goedkoop en creatief in een mum op een boodschappenlijstje bij elkaar  :
     - chips
     - heel veel toostjes en wat smoskes voor erop (kinderwerk)
     - enkele dozen ijsroom met heel veel slagroom
     - chocolade saus
     - bananen
     - karton witte en rode wijn 
     
     
    Dinsdag, 16.30 u.
    Ik word langzamerhand stiller en stiller bij het plots overvallende besef dat een volksverhuizing naar de coördinaten van mijn living op til is en dat ik voor dat grut nooit genoeg stoelen zal kunnen opdiepen.
     
    Taken worden door D. - als leidster geboren - toegewezen :
    "Jij en jij, naar de winkel . Wij ontfermen ons over jullie kinderschare! Wie heeft er nog plaatsen over in de auto?!"
    "Wij gaan zaps huis ombouwen tot een feestzaal."
    "Jij zorgt ervoor dat je spaghettisaus niet omkiepert op de verkeersdrempels!"
     
     
    Nog steeds dinsdag, 17.00 u.
    Vanonder de carport sleuren we de extra - lange - tafel - voor - feestjes erbij.
    We draaien de poten verkeerdelijk in het kader.
    Bij het tafelblad en verlengstukken puzzelen, merken we dat we fout bezig zijn.
    Poten worden er weer uitgevezen  - kader keren en poten deze keer naar behoren monteren  - blad en verlengstukken...
    Tuin- en bureaustoelen tellen, idem keukenkrukken, tot de conclusie komen dat dit 
          a) te veel plaats gaat innemen
          b) er niet genoeg zitplaatsen zijn rond de tafel
          c) we drie stoelen tekort komen.
     
    We brainstormen onszelf, met enige fierheid,  - 't is toch maar voor die plooibare en tijdelijk zittende jong van ons - een Japanse oplossing.
    Blad en verlengstukken verwijderen  - tafel van poten ontdoen  - vier lege bakken water en frisdrank vinden   - herstellen van blad en verlengstukken  -bakken eronder duwen.
    Luidkeels brullen : "Klaar is kees!"
    Opgelucht ademhalen.
     
    Bovendien staat een mens ervan versteld uit welke hoekjes en kantjes ze nog bestek en borden kan toveren!
     
     
    Nog steedser dinsdag,  avond.
    Operatie 'toostjes' is een makkelijk en mega succes.
    Kinderen scanderen ons geanimeerd samenzijn middendoor met iets dat lijkt op : "Pakjes! Pakjes! Pakjes!"
    Onderwijl ons hart vasthoudende, verbazen we ons erover hoe fantastisch en empatisch wij onze voortplantsels hebben opgevoed.
    Ieder van die vijftien stuks, juicht bij de verrassing dat zijn of haar pakje teweeg brengt. Wij juichen onbewust nog luider.
     
    De kerstgedachte zit er diep ingeramd, vrede op aarde begint met jezelf... en veertien anderen.
    Behalve dan enkele scheld- en vechtpartijen - een kniesoor die zich daaraan stoort - ,  een stuk of wat wenende kindjes die getroost moesten worden, verloopt alles zoals gewoonlijk : lawaaierig en chaotisch . Dansjes en toneeltjes, wat crossen in de hof, deeveedeetjes kijken.  En tussendoor de spaghetti laten smaken.
     
    Hun pret is onze pret.
    Wij volgen zowat onze kleintjes : lawaaierig en chaotisch, herspelen situaties, boefen ons de avond door en ik crosnaar het station om mijn geliefde op te halen.
    O o o!
    Wat zeg ik? Ooo ooo ooo!
    De schat staat daar doodgemoedereerd een romantisch wijsje te spelen op zijn klarinet.
    Voor mij!
    Iemand al eens ooit zo'n serenade mogen meemaken?
     
    De late avond wordt nog onverwacht opgeluisterd door een kerstman met wijze woorden en bijbehorende attributen (lees : ieder van ons krijgt zijn typische tekortkomingen nog eens op ludieke wijze ingewreven), die achteraf vermomd blijkt als de vriend van L.
     
    En wij?
    Wij eten een berg roomijs, zien dat het goed is en mijmeren : "Het oorspronkelijke opzet was nochtans sober."  
     

    28-12-2006, 23:00 geschreven door zapnimf  


    27-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dinges, dinges en dinges

    Duvel sprak :
     
    "Als het niet over sex gaat , gaat het over eten.
    Waarom dan dat nutteloze gezwets over Egypte er tussenin ,. Lekker chillen, 
    smikkelen, smakkelen en smullen straks
    (cit: Jo met de Banjo)"
     
    Beste Duvel,
     
    Hoo hoo hoo! Weeit e minit!
    Laat ik het voor de verandering eens over Jo met de Banjo hebben!
    Jaahaa, zelfs dàt kan ik!
    Beetje kwal, die Jo. Misschien eigen aan de naam, want ik ken er nog een die de uitstraling van een weekdier heeft.
    Zo stuurde hij - 'mijn' Jo, dat is - ooit rond middernacht naar mijn totaal onschuldige vriendin en tevens ex-vrouw van het sujet, een sms terwijl zij de resten van wat ooit op de dis prijkte aan het verteren was in beter gezelschap dan de voorbije vijftien jaar, die ongeveer hetvolgende bevatte : 
     
    " Gij behandelt mij als vuil en zo wil ik niet langer leven."
     
    Nounou, als dat niet kan tellen qua gemoedsrustverstoring wanneer je net aan het feesten bent!
    Vlak daarna volgde er nog een : 
     
    "Oeps, verkeerde manipulatie, sorry! Groetjes!" 
     
    Nogmaals nounou... oelewapperigheid is van alle tijden! Vrouw één en vrouw twee verwart in het adresboek, het kan gebeuren. Maar eerst bij Jo's dus.
     
    Mijn kennismaking met Jo met de Banjo was echter ook niet van een naar huis te schrijven allooi.
    Hoe die vent het ooit geschopt heeft tot opwarmer van een publieke menigte is me een waar raadsel. Toevallig bevond ik me enkele weken geleden ergens verstopt in dat publiek.
    In de 'Met' ergens te Vilvoorde. Opnames bijwonende van 'De rechtvaardige rechters'.
     
    Over manipulatie gesproken!
    Ikzelf had de chance dat ik mocht stoelzitten. Op de laatste rij. Eigenlijk op de vierde laatste rij, maar bij gebrek aan handenklappend volkse mensen, haalden medewerkers alle zitplaatsen achter onze ruggen weg, terwijl een kwart van ons gezelschap - huphup - de trap weer werd opgejaagd om aan de ballustrade, vereeuwigd op beeld, mooi te gaan wezen.
    De arme stakkerds, iedere keer als de camera-arm hun richting wees, dienden zij zich met een troepje van maximum vijftien koppen en wat eronder hangt, zich te verkassen naar de trap en weer terug, en nog een keer, en nog eens... Een heuse joelende en applaudisserende massa op je tv hoor, daar niet van.
     
    Wij als gelijkvloersen mochten evenzeer platvloerse vettige lachjes produceren.
    Een kolfje naar mijn keel!
    Ik hikte, bulderde vullingenbloot, floot vingersgewijs, grinnikte de boel bij mekaar.
    Wel een beetje jammer natuurlijk dat het op bevel was en los van wat er zich daarvoor tussen die rechters afgespeeld had. Ze zouden onze gezapige geluidjes er wel tussen monteren nadien.
     
    Hadden wij even geluk! 
    In plaats van drie rechters en een weer heerlijk sexy Jo van Damme, (Oh, merde, ik trek alle bovenstaande kul over Jo's weer in, want deze overstijgt het mandom echt wel als de Hindenburg - de ontploffing die ontstond, voelde ik tot in mijn schaamstreek... dat brilleke! Dat brilleke!) kregen we er vijf voorgeschoteld : dinges, dinges en dinges oftewel Bert 'weelderige snorremans', Alain 'ik ben de grappige broer van', Marc 'ik kan alle kanten opkijken'beau (alles behalve een beau, als je het mij vraagt. Niet dat iemand iets aan mij vraagt tenzij : "Mama, wanneer is mijn broek gewassen?", maar soit, niet geplaagd door enige schroom, geef ik het toch maar mee.), Brik 'mijn rol is hier onduidelijk' en dinges dus die me geheel ontschiet na zoveel weken.
     
    Outfits werden verwisseld, rechters ook, want we maakten twee stukken aflevering mee. Deel één en drie van wat de beeldbuiskijker nog diezelfde avond zou kunnen aanschouwen op zijn scherm.
    Kort op de actualiteitenbal spelen heet dat, al kon je het ook benoemen als met de ballen van Jean-Marie Dedecker en Tom Boonen rammelen.
    Er wordt gewoon verondersteld dat er geen aandachtige kijkers meer bestaan die zouden kunnen opmerken dat achtergronderige hoofdjes tijdens de uitzending ineens verwisseld worden. 
    En dan het middenstuk van wat de komende week uitgezonden zou worden. Met een Zweedse kok waarvan ik nog nooit had gehoord, laat staan geproefd. Het was alvast niet die van de Muppetshow.
    Op tv is het allemaal grappiger, neem het van mij aan.
     
    O teleurstelling... die onweerstaanbare naturel van Jo Van Damme, bleek er een geveinsde te zijn. Zelfs de 'euhs' en de 'ohs' kon ik mee aflezen van de autocue, maar hij blijft natuurlijk een af te likken manspersoon. Dat brilleke! Dat brilleke!
     
    Het ware allemaal nog te doorstaan geweest, als die flauwe plezante met zijn banjo zich er niet steeds moest tussengooien met een mengelmoes van uitleg, slaapverwekkende moppen en een steeds wederkerend pedante "Sssst sssst."
     
    Zal ik ter afsluiting als de vleesgeworden posiviteit toch nog iets goeds meegeven?
    Welja, want zo ben ik dan wel weer.
    Het zaaltje had een sfeer die aangenaam ademde.
    Het acapellakoor tussendoor was het beluisteren meer dan waard, al hoefde dat laatste nummer echt geen drie keer gezongen te worden, gasten.
    De rechtse doet me altijd aan Ramsey Nasr denken en ook de linkse kwam me bekend voor. Tot iemand me inlichtte dat het dinges is van 'Het Eiland'.
     
    Dinges... excuseer... mijn innerlijk namenbestandje laat het vandaag afweten. 

    27-12-2006, 11:51 geschreven door zapnimf  


    25-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Content in bad en as.

    Jezus is geboren!
    Ncumisa is niet langer vermist.
    James Brown is dood.
     
    "Een mens met talenten hoeft nog niet persé een goeie mens te wezen", denk ik en  ook "Kerstmis is iets raars."
    Vervolgens stap ik in bad.
    Ik stap in bad met Tom Naegels. Die mens heeft wat te vertellen, al is het dan in boekvorm.
    Ik stap in een heet bad in de hoop dat er wat 'hetlevenistegoedvet' zal smelten.
    O God, wat ben ik goed in het hopeloze hopen.
    Ik ben zelfs goed in hopen hopeloos vanalles!
    Slechts kerstmisavond is gepasseerd en ik geraak al niet meer in mijn broeken.
    Dat belooft!
    Vooral niks goeds als je het mij vraagt.
    Tussen de Marokkanen, de bompa's die zelfmoord aan het plegen zijn en de multiculturele liefde van Naegels, overloop ik de avond van gisteren.
     
    Gisteren was lachen.
    Hoe krulzap, die haar lichaamsstuiptrekkingen in al haar hyperkinesie af en toe niet helemaal beheerst, zichzelf met veel vertoon op een plastieken colafles een zeer acrobatisch onverantwoorde venijnige blauwe plek sprong onder al ons gegniffel. Oeps, dopje vergeten los te schroeven. Kan gebeuren, kind.
    Hoe de jongste nog niet helemaal vertrouwd met het fenomeen 'gourmet', meer met haar handen onder de koude waterkraan stond dan aan tafel heeft gezeten.
    Hoe de kerstmuziek vervangen werd door de muzikale pokkeherrie van hij die zich ooit als tweede een uitgang heeft geforceerd van mijn uterus naar de vulva.
    Hoe diezelfde tist geen kik gaf toen op een halve meter van hem vandaan een brandend blok uit de open haard viel en mijn mat en parket naar de verdoemenis fikte. Hij bleef rustig liggen. Alle twee.
     
    Maar er heerste vrede ten huize zapnimf.
    En contentement.
    En ik heb een verbanddoos.
    En oordopjes.
    En nu een vermassacreerde parket.
     
    Dit alles kabbelt synchroon met het water doorheen mijn gedachten. Ik steek een sigaret op, lees nog een stukje doorheen mijn dag en wiebel mijn tenen van volstrekte zaligheid.
     
    Net toen ik hoegenaamd ongemakkelijk mijn saf uitdruk in het glazen potje, mijn boek boven water poog te houden, piept een sms-toon mijn rust in flarden. De tenen schieten de hoogte in tegen de kraan, mijn bovenste deel verdwijnt onder water. In een reflex strek ik alle armen hemelwaarts om mijn leesvoer te redden van de verdrinkingsdood, wat zoveel energie van me vergt dat mijn asbak me ontglipt en ik enkele tellen later tussen dertien peuken en een halve pot as dobber.
     
    Gelaten stap ik onder de douche en denk :
    "Kerstmis is iets raars" en ook "Een mens zonder talenten - tenzij klungelende - kan best toch nog een goeie ziel zijn." 
     
    En ik lees met een glimlach de sms van mijn lief.  

    25-12-2006, 19:52 geschreven door zapnimf  


    24-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Knielaarsloos, maar wel beoorbeld

    Eergisteren werd ik uitgenodigd!
    Niet zomaar.
     
    Daar waar mijn betere helft zijn loon bij mekaar scharrelt, wilden ze hun werknemers cultureel in de watten leggen en kregen de onderdevijfendertigers de opportuniteit van 'Sfinx, de wachters van Egypte' in select gezelschap en mét rondleiding mee te maken.
    Aanhangsels mochten mee.
    Dit aanhangsel had een beetje schrik dat ze wegens te veel rimpels en de onmogelijkheid om als min vijfendertig door te gaan, een hele koude, duistere avond zou mogen wachten aan de ingang tot mijn jonge adonis de hele mikmak achter de rug had.
     
    Maar! Hèhè, het was echter niet mijn ouwelijke uitzicht dat afstak tussen de kostuumboys (waarvan je er sommigen met gemak tien jaar ouder kon schatten), maar mijn aftandse jeans en slobbertrui die blijkbaar not done waren.
    De eega's zagen er allemaal eender uit : leuk om naar te kijken, eenheidsworst volgens de laatste mode. Met knielaarzen.
    Gelukkig had ik er nog aan gedacht van mijn oorbellen van vijf euro, gekocht op Dranouter, in te haken. Ik was ook chique!
     
    Onze gids sprak vlugger en vuriger dan zijn speeksel hem kon volgen en onze hersens konden verwerken, maar ik weet zeker dat het erg boeiend was, mocht ik hem verstaan hebben.
    Tegen de tijd dat ik alle trapjes op en af gestrompeld had, was de meneer al aan zijn volgende zaaltje toe.
    Die vijftig woorden die ik kon volgen waren echter meer dan de moeite waard. Ik, zelfverklaarde egyptologe, leerde er nog negenenveertig bij!
     
    Potverdorie, die misvormde schedel van Echnaton, was geen gevolg van de incestcultuur aldaar of van cultus der hydrocefalie, maar als ik dertien jaar geleden geweten had dat het met twee plankjes tegen het pasgeboren hoofdje mogelijk is van de fontanel zo te vormen dat je schedel achteraan een tots vormt, dan hadden mijn bloedjes bij de geboorte allen een malletje om gekregen in hartjesvorm, zeker weten!
     
    Neem nu de pronkstukken van de tentoonstelling. De sfinksen van de farao's Neferites en Achoris die door Marcus Antonius gejat zijn en alle plaatsen in Rome hebben gezien, vervolgens eeuwen later een gat in hun borst geboord kregen en als fontein mochten doorgaan in Villa Borghese.
    Napoleon op zijn beurt vond het nodig om ze, na zijn inval in Italië, cadeau te doen aan het Louvre.
    Pas na de vondst van de steen van Rosetta, ontdekte men dat een snoodaard - van Franse origine - stiekem op die beesten wat hiërogliefjes had bijgehakt, immers, een bijtje dat wel prijkt op het embleem van Napoleon, werd nergens elders in een of andere oudheid ooit gevonden. 
     
    Toen het geluid van onze sputterende lege magen de stem van de ons rondleidende overknorde, liet hij ons gaan.
    Was daar toevallig toch wel een receptie voorzien zeker?
    Met hapjes!
    Met zeer lekkere hapjes!
    Met zeer tongsmeltende lekkere hapjes!
    Het verzekeringswezen weet hoe het zijn personeel kan verwennen, zoveel was duidelijk.
    Wel jammer natuurlijk voor de achteropkomende groepen die enkel nog op onze volle smakkende monden kon kijken, want ondertussen hadden wij alles op het schoteltje dat op de tafel prijkte al tussen onze kiezen geworpen, de obers beroofd van hun schotels toostjes en een vijftal flessen champagne soldaat gemaakt.
     
    Naar het schijnt werd dit uitje georganiseerd met de bedoeling om die jonge ambitieuze snaken, met als voorwendsel, de opsnuiving van Egyptische beschaving, te laten netwerken. 
    (Netwerken is voor mietjes en voor mannen!)
     
    Sja, smikkelhapjes op, tafel schoongelikt (net gewerkt, zapmoose!)... en wijle weg... gaan Brusselen op locatie.
     
     
    'Sfinks
    De wachters van Egypte'
    Nog te bezichtigen tot 25 februari 2007
    Van 10 tot 18 uur.

    24-12-2006, 01:24 geschreven door zapnimf  


    Archief per week
  • 18/02-24/02 2008
  • 27/08-02/09 2007
  • 20/08-26/08 2007
  • 13/08-19/08 2007
  • 06/08-12/08 2007
  • 30/07-05/08 2007
  • 23/07-29/07 2007
  • 16/07-22/07 2007
  • 09/07-15/07 2007
  • 02/07-08/07 2007
  • 25/06-01/07 2007
  • 18/06-24/06 2007
  • 11/06-17/06 2007
  • 04/06-10/06 2007
  • 28/05-03/06 2007
  • 21/05-27/05 2007
  • 14/05-20/05 2007
  • 23/04-29/04 2007
  • 16/04-22/04 2007
  • 09/04-15/04 2007
  • 02/04-08/04 2007
  • 26/03-01/04 2007
  • 19/03-25/03 2007
  • 12/03-18/03 2007
  • 05/03-11/03 2007
  • 26/02-04/03 2007
  • 19/02-25/02 2007
  • 12/02-18/02 2007
  • 05/02-11/02 2007
  • 29/01-04/02 2007
  • 22/01-28/01 2007
  • 15/01-21/01 2007
  • 08/01-14/01 2007
  • 01/01-07/01 2007
  • 25/12-31/12 2006
  • 18/12-24/12 2006
  • 11/12-17/12 2006
  • 27/11-03/12 2006
  • 20/11-26/11 2006
  • 13/11-19/11 2006
  • 06/11-12/11 2006
  • 30/10-05/11 2006
  • 23/10-29/10 2006
  • 16/10-22/10 2006
  • 09/10-15/10 2006
  • 02/10-08/10 2006
  • 25/09-01/10 2006
  • 18/09-24/09 2006
  • 11/09-17/09 2006
  • 04/09-10/09 2006
  • 28/08-03/09 2006

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs