Daar waar mijn betere helft zijn loon bij mekaar scharrelt, wilden ze hun werknemers cultureel in de watten leggen en kregen de onderdevijfendertigers de opportuniteit van 'Sfinx, de wachters van Egypte' in select gezelschap en mét rondleiding mee te maken.
Aanhangsels mochten mee.
Dit aanhangsel had een beetje schrik dat ze wegens te veel rimpels en de onmogelijkheid om als min vijfendertig door te gaan, een hele koude, duistere avond zou mogen wachten aan de ingang tot mijn jonge adonis de hele mikmak achter de rug had.
Maar! Hèhè, het was echter niet mijn ouwelijke uitzicht dat afstak tussen de kostuumboys (waarvan je er sommigen met gemak tien jaar ouder kon schatten), maar mijn aftandse jeans en slobbertrui die blijkbaar not done waren.
De eega's zagen er allemaal eender uit : leuk om naar te kijken, eenheidsworst volgens de laatste mode. Met knielaarzen.
Gelukkig had ik er nog aan gedacht van mijn oorbellen van vijf euro, gekocht op Dranouter, in te haken. Ik was ook chique!
Onze gids sprak vlugger en vuriger dan zijn speeksel hem kon volgen en onze hersens konden verwerken, maar ik weet zeker dat het erg boeiend was, mocht ik hem verstaan hebben.
Tegen de tijd dat ik alle trapjes op en af gestrompeld had, was de meneer al aan zijn volgende zaaltje toe.
Die vijftig woorden die ik kon volgen waren echter meer dan de moeite waard. Ik, zelfverklaarde egyptologe, leerde er nog negenenveertig bij!
Potverdorie, die misvormde schedel van Echnaton, was geen gevolg van de incestcultuur aldaar of van cultus der hydrocefalie, maar als ik dertien jaar geleden geweten had dat het met twee plankjes tegen het pasgeboren hoofdje mogelijk is van de fontanel zo te vormen dat je schedel achteraan een tots vormt, dan hadden mijn bloedjes bij de geboorte allen een malletje om gekregen in hartjesvorm, zeker weten!
Neem nu de pronkstukken van de tentoonstelling. De sfinksen van de farao's Neferites en Achoris die door Marcus Antonius gejat zijn en alle plaatsen in Rome hebben gezien, vervolgens eeuwen later een gat in hun borst geboord kregen en als fontein mochten doorgaan in Villa Borghese.
Napoleon op zijn beurt vond het nodig om ze, na zijn inval in Italië, cadeau te doen aan het Louvre.
Pas na de vondst van de steen van Rosetta, ontdekte men dat een snoodaard - van Franse origine - stiekem op die beesten wat hiërogliefjes had bijgehakt, immers, een bijtje dat wel prijkt op het embleem van Napoleon, werd nergens elders in een of andere oudheid ooit gevonden.
Toen het geluid van onze sputterende lege magen de stem van de ons rondleidende overknorde, liet hij ons gaan.
Was daar toevallig toch wel een receptie voorzien zeker?
Met hapjes!
Met zeer lekkere hapjes!
Met zeer tongsmeltende lekkere hapjes!
Het verzekeringswezen weet hoe het zijn personeel kan verwennen, zoveel was duidelijk.
Wel jammer natuurlijk voor de achteropkomende groepen die enkel nog op onze volle smakkende monden kon kijken, want ondertussen hadden wij alles op het schoteltje dat op de tafel prijkte al tussen onze kiezen geworpen, de obers beroofd van hun schotels toostjes en een vijftal flessen champagne soldaat gemaakt.
Naar het schijnt werd dit uitje georganiseerd met de bedoeling om die jonge ambitieuze snaken, met als voorwendsel, de opsnuiving van Egyptische beschaving, te laten netwerken.
(Netwerken is voor mietjes en voor mannen!)
Sja, smikkelhapjes op, tafel schoongelikt (net gewerkt, zapmoose!)... en wijle weg... gaan Brusselen op locatie.
Dit stukje is eind 2004 uit mijn pen gevloeid, ergens veel te vroeg op een ochtend tijdens een van mijn zeldzame heldere momenten.
Als ik heel eerlijk ben, vind ik het te leuk om zomaar verloren te laten gaan nu ik een forum heb waar ik mijn kletspraat kwijt kan.
Ziehier, mijn gerecycleerde wensen voor u allen!
Luitjes,
Nu hoor ik jullie denken : "Is het mens zo fundamenteel eenzaam dat ze op dit onchristelijk uur gaat posten?"
Wel, dat pleit dan voor jullie, want jullie hebben natuurlijk een overschot van gelijk.
Behalve met leedvermaak terugdenken aan het gesukkel van mijn voortplantingsresultaten in combinatie met ene grote kerstboom, ene vijftigliterbloempot en ene zware zak potgrond, hou ik me enkel bezig met het verwijderen van de ondertussen in gruzelementen geknepen kerstballen, de wakke brooddeegcreaties en het dan maar bovenhalen van het surrogaat : nl. de gordijnringen. De drie wijzen, mag ik met regelmaat van de klok gaan zoeken achter de verwarming, onder de zetel, in de kattenbak. Volgend jaar plak ik ze met pattex vast aan het parket!
Kerstmis Olé!
Op school is het met die imitatievrolijkheid al even erg gesteld. Drie vierde van de kaarsen van de adventskrans zien eruit als de banaan in Ernies oor, de vierde is gekrakt. De kerstboom, een erfenisje van haar die ik ooit 'schoonmoeder' noemde -thans enkel heks- is een praktisch, proper en kostenbesparend alternatief voor de echte plant, ware het niet dat in de loop der jaren, de top en de voet ergens bij de nonnen op zolder werden verdonkermaand.
Maar hey, niks dat niet gerepareerd kan worden met een emmerke zand en een bussel crêpepapier (of het moest mijn string zijn)!
Het enige aanvaardbaar klinkende kerstliedje dat ik ken : 'Maria reed op 't ezeltje van falderalderiere, Maria reed op 't ezeltje van falderaldera...' (leuk wijsje overigens, het doet me altijd de bedenking maken dat het doorgaans de ezels zijn die de vrouwmensen bestijgen) heb ik door omstandigheden dus vorig jaar al de gespuisjes aangeleerd. Van weeromstuit, greep ik dit jaar dan maar 'Nu zijt wellekome, Jesu lieve heer' uit het repertoire. Wat natuurlijk een hilarisch succesnummer werd, gezien ik niet eens aan de beginnoot geraakte met mijn doorrookte stembandvibraties. Zij trouwens ook niet, één constante in het lager onderwijs : kinderen zingen tegenwoordig allemaal vals. Over verplichte nummers als daar zijn, kerstmarkten, eucharistievieringen, adventsprojecten, wil ik zelfs niet oreren, of je geraakt nooit meer uit die depressie.
Kerstmis Olé!
Nog zo'n vreugdebron is het schrijven en ontvangen van de kerstkaarten.
Manmanman, ieder jaar weer kom ik tot de constatatie dat ik meer nepvrienden bezit dan echte.
En gedrochten dat die durven sturen, je weet wel, van het soort dat ik netjes opzij leg voor de groottantes en aanverwanten.
Mochten ze er dan nog iets gemeends op geschreven hebben, ik zou het hen nog willen vergeven. Maar : 'gelukkig nieuwjaar'?? 'goede gezondheid'?? Als ze dan toch zo met mijn geluk begaan zijn, dat ze een keer hun rijke knappe buurman op me afsturen ipv zichzelf met hun ziekmakende praatjes over wie alweer wie heeft binnengedaan, ondertussen me aankijkend met een verkneukelende blik van : '...en gij mottige schrok? Nog altijd zielig op uw alleeneke?' Na vijf minuutjes mompel ik dan meestal iets als :'Als je nu zou willen opkrassen? Ik moet mijn vijf minnaars nog fysisch gaan afmatten.' Jaja, enige grootsprekerij is me niet vreemd.
Kerstmis Olé!
Rest ons nog de eenzame. Alsof ik ooit meedoe met trends als daar zijn : het uitnodigen van eenzamen. Zie ik eruit als een filantroop misschien?
Mijn mailtje naar de Flair...
Beste huppeldepup,
Hierbij wil een oproepje lanceren om eens tegen alle geplogendheden van de meligheid te ageren en in uw fantastische weekblad het progressieve idee te promoten van, ipv die eeuwige eenzame binnen te trekken, eens te opperen dat geïnviteerd worden door een erotomane kok, die kan praten als Brugman en humor kan bedrijven als Guy Mortier, véél hipper klinkt in eindejaarsperioden.
De kok zal u dankbaar zijn. Uw ondergetekende hongerige ook.
... kreeg geen gehoor. Heb ik daarvoor al mijn tandartsbezoeken uitgesteld tot het laatste kwartaal van het jaar? Blijven lopen met die schurft tot in december?
Wachtzalen en Flairs, het is niet meer zoals het geweest is! (Natuurlijk had ik Helmut Lotti moeten pakken ipv Mortier, maar... als het op pakken aankomt, prefereer ik, op keukentafels/achterbanken/verlaten pandjes bijvoorbeeld, te allen tijde de Guy!)
Ondertussen wordt de post slapend rijk van me, denk ik, want van al mijn pakskes vrede naar Afgahnistan, Congo, Dafur, Irak, Palestina en Israël en een stuk of wat andere conflictgebieden, is er geen eentje gearriveerd.
En de ombudsman doet alsof zijn neus bloedt. Wat ik natuurlijk niet kan ontkennen, ik heb er per ongeluk mijn sjakos onzacht op laten belanden. Kerstmis Olé!
Als jullie mij nu willen verontschuldigen, want ik heb over twee uurtjes een gezellig kerstfeestje in de klas, daarna wil ik nog genieten van een door de koters gebrachte kerstevocatie, de inkopen voor het copieus maal straks dienen nog tot een goed einde gebracht te worden, de drie laatste liedjes van mijn kerstliederenboek ga ik nog instuderen op de tamboerijn en ik mag niet vergeten mijn kerstkaarten van de Aldi te schrijven en te posten, de video te programmeren voor de kerstboodschap van de koning. Dit alles natuurlijk nadat ik nog eens flink gesnoven heb aan de kerstboom.
Ik wens jullie alles toe, wat ik mezelf ook gun! 2007 wordt weer consumabel, acceptabel, formidabel, memorabel! Let maar een keer op!
Ik : Jaaahaaa, joehoeee! We hebben weer geen zin om ons in beweging te trèèèkken!
Ik : Hoe? Moesten we dan nog wat doen vandaag?
Ik : Sloompie, zie je daar dat net? Met die kerstboom erin? Het is de bedoeling dat dat ding binnen het uur in een pot gejourd wordt, netjes aangestampt met potgrond en dan ook nog eens versierd.
Ik : Je meent het! Door ons?
Ik : Uhu, jij en ik, schat, en ik en jij, volgens mij is er momenteel niet veel volk in de buurt die we voor onze kar kunnen spannen om rotklusjes uit te voeren.
Ik : Heb jij onze kerstlichtjes al eens goed bekeken? Dat is een onontwarbaar kluwen van drie stellen ineen. Dat is onbegonnen werk!
Ik : Maar neen, gij... we doen zoals altijd : we pleuren de boel in die boom, en dan maar trekken aan de bedrading tot het geheel een beetje verspreid is en niemand die het opvalt hoe wij vijf jaar geleden zo lui waren om bij de opruim ze niet rond een kartonnetje te draaien. 't Is ons al jarenlang gelukt om iedereen een rad voor de ogen te draaien : "Jaja, dat is mode nu, zo hier en daar een kluwen van lichtjes, wij zijn trendsetters op dat gebied."
Ik : Ah bon, ik dacht zo, met al dat bijlezen van de andere blogs, dat onze taak voor vandaag er al opzat.
Ik : Goh ja, dat lezen... het schijnt me dat er maar weinig regulieren zijn die met volle goesting Kerstmis tegemoet gaan. Beetje bedrukkend wel, die weemoed en die tegenzin zo op een kluitje.
Ik : Nuja, dat opgefokt consumentengedoe, daar zijn wij toch ook tegen?
Ik : Ja?
Ik : Ja!
Ik : Ok, ja dan.
Ik : Wat niet wegneemt dat we hier nu wel zitten met een nog ingepakte spar en een kleinigheidje voor de kinders.
Ik : Behalve sober, wat gaan we trouwens doen dit jaar met Kerstmis?
Ik : Kerststronk eten bij de bomma en daarna doen alsof we haar konijn met pruimen - traditie sinds 1977 - lekker vinden.
Ik : Dat is ook lekker!
Ik : Vind jij!
Ik : Vind ik!
Ik : Bweurk ja! En om de vijf voet de kinderen waarschuwen dat ze hun kots zelf moeten opkuisen als ze hun bed onderspauwen door een teveel aan chips.
Ik : Ik herinner me anders nog andere geboortes van Jezus. Had jij vorig jaar niet in je broek geplast in de gang van L. ?
Ik : Dat was jij! Trouwens, dat kwam omdat we geen koters mee te sleuren hadden. De jaren dat ze het lichtfeest vieren bij hun vader verlopen redelijk atypisch. Een beetje toch.
Ik : Hm, een beetje dus.
Ik : Nuja, samen met D. en overschotten van cake en hapjes binnenvallen bij L. die zielig naar VT4 zat te gapen en dan haar avond opluisteren door haar sexuele handleidingen uit te pluizen en uitvoerig te bespreken voor zover het lachen het ons toeliet, om vervolgens al urinerend te eindigen in haar gang, net op het moment dat dat lesbisch koppel daar komt binnenvallen om twee uur 's nachts, lijkt me toch een ietsiepietsietje afwijkend van het gewone.
Ik : Oh oh oh! Wacht even. Daar was wel een goeie reden voor hè! We geraakten niet buiten en D. die weerkeerde op de trap om een sleutel, flatuleerde en passant de hele godverdamse Brabançonne bij mekaar... even dacht ik dat ze zou opstijgen! Daar mag je al eens een straaltje voor plegen, vind ik.
Ik : Jij wel, ik niet. Ik beheers mijn bekkenbodemspieren.
Ik : Nogal wiedes, jij zit in de bovenste helft van zapnimf.
Ik : Jij toch ook?
Ik : Euh... waar zitten we eigenlijk precies?
Ik : Geen flauw idee, maar het is er heerlijk toeven... zacht, warm, tussen vlinders...
Ik : ... geklutst in een chaotisch universum, kortom.
Ik : Dat universum beveelt ons nu wel van in gang te schieten.
Ik : We zouden ze ook kunnen negeren?
Ik : Zapnimf negeren? Ben je een haartje betoeterd? Dat betekent zelfdoding!
Ik : Flauwe. Op hoeveel haartjes heb jij al getoeterd?
Ik : Tellen schaamhaartjes mee?
Ik : Wat zijn we nu eigenlijk aan het doen?
Ik : Ik geloof dat dat 'quatsch verkopen' heet.
Ik : Dat klinkt geweldig bij Jean-Marie Dedecker, maar bij ons?
Leve ik! Leve de uitvloeisels van mijn klavier! Hipperdepip!
Applaus!
Enfin.
(Dit klinkt alvast goed bij het begin van een blogstukje!)
Moose leek niet te porren voor enige gezellige samenschrijverij voor mijn beeldbuis.
Te midden van mijn pret makende huisdieren, een bordeauxrode dekentje, een caipirinha, probeerde hij mij continu af te leiden met zijn stereotiepe fratsen.
Mijn make-up ging er spontaan van lopen, in richtingen die doorgaans niet zo flatterend zijn voor smaakvol uitgedoste vrouwen als ikzelf er eentje ben.
Tranen gelachen met zijn francofonehiphopnummers, net toen die kerel met zijn harrypotterbrilletje voor het eerst zijn zelfgeschreven dicteetje voorlas.
We begonnen dus onder een slecht gesternte.
Juist toen ik op het punt stond om zeer geconcentreerd mijn schrijven aan te vatten, ging hij me tenhemelschreiend onvluchtig zoenen. De guppy!
Bovendien schreef hij veel vlugger dan ik. Dit vroeg om een volmaakt kletsende oorvijg, maar omdat we ons nog in de prille fase van de relatie bevinden, hield ik het op het openknopen van mijn blouse. Dat hielp dus voor geen knijt.
De grove middelen dan maar, zoals een rondslingerend katje op zijn coupe smijten. Hij reageerde heel cabaretesk en spoot als riposte een flinke straal snot op mijn deux-pièces dat tussen ons in lag ter barrière.
Die dekselse dedaigneuze Hollander, sprak weerom (toeme, ik was vergeten dat die dus ook af en toe een zinnetje mocht neuzelen) on-ver-staan-baar en toen ik moosje vroeg wat die kwiet op tv eigenlijk murmelde, kreeg ik een heuse demonstratie - minstens vijftien seconden lang - van het beatjuggelen, zelfs zonder platen.
Cupido begon hier behoorlijk wat van zijn pluimen te verliezen. Ik kreeg goesting om zijn pijl-en-boog af te rukken en hem te richten op de edele delen van mijn lief.
Vooral toen hij bij de nalezing van het dictee met de zapper het geluid uitfadede, vreesde ik het ergste voor onze vermeende latrelatie.
Maar ha ha ha!
Achteraf kon ik hem zijn vreselijke strapatsen vergeven, ik wilde hem zelfs niet meer knock-out slaan want hij heeft het hélemáál weer goedgemaakt met het schrijven van 'BREI' ! BREI !
Brei!
Jochei!
Ochgij!?
Versjteerde schrijverij!
Nen simpele gij! *
Ok ok, dat ik 'deaf-metal' neerkladde ipv 'deathmetal' is in deze slechts een detail. Noem mij één iemand die niet doof wordt van dat soort ketelmuziek!
Ons beider uitlachen van mekaar bereikte een hoogtepunt toen bleek dat we allebei evenveel keer in de fout waren gegaan (Ach, ten eerste mag ik der van hem geen spel over maken, alsof niemand kon vermoeden dat we beiden - tig fouten zouden maken - dik boven het gemiddelde natuurlijk - ten tweede schaamt het arme jong zich dat zijn oog is gevallen op een lief dat eigenlijk doet alsof ze kan schrijven, maar niet doorheen het leven kan zonder spellingcorrector.)
Om het allemaal terug goed te maken speel ik met hem straks wel wat dobermannpinchertje.
*(Allez... niet eens half, want hij wist dus wél hoe je 'caipirinha' en 'tenhemelschreiende' schrijft!)
Ahaaaa! Morgen! Morgen! Morgen zullen moosje en ik stekkers uittrekken rond half negen. Mobiele telefonie uitzetten. De katten een overdosis van een of ander rondslingerend narcoticum toedienen. De tv-dekentjes bovenhalen en ons eronder nestelen. Schrijfblokken op de schoot, een schot tussen ons in (want ik verdenk hem ervan te willen spieken) en alles, maar dan ook alles negeren behalve de tv die zal afgesteld staan op Canvas.
Immers, de zeventiende editie van het Groot Dictee der Nederlandse Taal zal dan de huiskamer domineren. Dat is een traditie die ik toch al enkele jaren geleden in het leven heb geroepen. Het is goed om af en toe nog eens te beseffen dat je totaal geen kaas hebt gegeten van spelling als ze ietsjes afwijkt van het dagdagelijkse. Kwestie van met je voeten op de grond te blijven. Meer zelfs, driemaal hoera, het is weerom Martine Tanghe die zal dicteren. De klojo die ze voorheen die taak op zich lieten nemen, klonk als een fooraap die zijn gebit in een glaasje water op het nachtkastje had laten liggen, onverstaanbaar.
Onversshjtaanbaaj, zeg ik je! Ooit heb ik een volledige zin van hem fonetisch opgeschreven en pas bij het nalezen beseft wat de eigenlijke betekenis ervan was. Volgens mij was ik niet de enige die problemen had met zijn onarticulerende shjtjes, zijn klemtonen op verkeerde plaatsen, want het jaar daarop werd hij afgevoerd. Leve Martien!
Mijn lief is er niet erg gerust in. Zijn ego laat hem niet toe van de mist in te gaan. - "Wist je, schat, dat ik donderdag moet overwerken?" - "Het is woensdag, lieverd, woensdag!" - "Jij dwingt mij omdat je me dan grandioos kunt uitlachen achteraf!" - "We lachen toch graag, zoet, wat is je probleem?" - "Jij gaat onze scores uitsmeren op je blogje!" - "Enkel en alleen als ik beter ben, Hillie, anders zal ik een discreet 'meedoen is belangrijker dan winnen' neerschrijven en wat vrijblijvend rond de pot draaien."
Bon, hij heeft me voor morgen al mee te eten uitgevraagd, maar dat heb ik fijntjes verzet naar donderdag, hij loopt al dagen met zweetpareltjes op zijn voorhoofd en hij fingeert regelmatig krampen in zijn schrijfhand.
Nochtans, hij had het kunnen weten! In ons mailverkeer dat vooraf ging aan zijn koffiegesmos in het 'Paters Vaetje' en mijn voorhoofdsgeknots tegen de balk boven de trap van 'Het elfde gebod' (zie zijn en mijn blogje ergens), verwees ik al eens cryptisch naar het dictee van vorig jaar.
"Beste Hill,
Jij wil dus kennismaken?
Dan dient een passende locatie gevonden te worden, waar men zich kan overgeven aan het dolce far niente gevoel, waar men heerlijk luiwammesend een tête-à-tête kan organiseren, waar blèrende obstakels uitgesloten worden, al dan niet twee-eiig. Kortom, niet voor Jan en alleman geschikt. Een ruimte waar smyrnatapijten toon aangeven, feeëriek verlicht, geen plaats voor aftandse tweezitscrapaudtjes, maar faciliteiten de naam vip-plaats waardig. Als dit alles gerealiseerd is, dient de bijtijdse bohémien, die lonkt naar het hoogste goed, zijn reputatie als promiscue mecenas waar te maken en kan hij vooraf zich tegoed doen aan een croque-monsieur, vooraleer hij zich te gronde mag richten en met het nodige sex-appeal de excentrieke spring-in-'t-veld, tevens vrijeberoepsbeoefenaar (katholiek onderwijs!), seksobject en muze, liefst niet als een houten klaas , kan benaderen ter tenenlikkerij onder wat in elkaar geflanste genreschilderijen. Met andere woorden : Wil je met mijn voeten spelen, na een snack bij de betere Turk? Of had je een beter idee(-fixe)?
Zap"
Hij snapte de clou niet echt.
Wist ik veel dat hij geen tv heeft?
Doen jullie ook mee morgen?
Oja... mijn score is al jarenlang abominabel slecht!
Ik mis gegarandeerd ieder koppelteken, tussen-n, hoofdletter en van of aan mekaar schrijven.
Dat ik het zeer vriendelijk vond dat u op ziekenbezoek kwam, vrijdag, kan ik niet ontkennen.
In het Antwerpse neemt men dan gewoonlijk druiven of pralines mee, maar deze kleine vergetelheid wil ik met graagte door de vingers zien, want voor mensen van uw medisch soort pretendeer ik een streng dieet te volgen.
Wat er echter niet zo goed verteerde, was dat u weinig begrip opbracht - heeft u daarvoor zo lang gestudeerd? - voor het feit dat ik omstreeks drieën niet aanwezig was om u te ontvangen.
Wist u niet dat schoolpoorten en dan nog in het bijzonder diegene waar mijn bloedjes doorheen stappen, zich dan openstellen teneinde de uittocht naar het weekend van de plaatselijke schoolpopulatie te vergemakkelijken?
Dat die beurtroltaak vijftien december op de kalender van hun vader stond geschreven, is slechts een toevallige bijzaak. Het had gekund. En dan had u ook zonder genezend zoets voor de deur staan koekeloeren.
Ik hoef u dat niet uit de doeken te doen, maar ik ben een open meid, zodat ik u zelfs wil verklappen dat ik de namiddag heb doorgebracht met Dryade, overwegend zittend - dus dat mag - en voor een overgroot deel in een restaurant - dat mag dus eigenlijk niet -, maar het was zalm - dat mag dus half - met een vettig sauske - euh... u vergeeft het me wel voor deze ene keer, veronderstel ik.
In plaats van een lief beterschapskaartje, dropte u een heuse brief in mijn brievenbus, waaruit bleek dat u zich toch echt wilde vergewissen dat ik geen karottentrekkerij veinsde en u ontbood me bij u thuis tussen 19.00 u en 20.00 u.
Nu kan ik mij voorstellen dat u 's namiddags had gehoopt op een kopje koffie - ik hoopte immers op uw chocolade voor erbij -, maar hoefde u het nu werkelijk zo cru te stellen?
"Ik, ondergetekende, Dr. Bosmans, dien na te gaan of zapnimf wér-ké-líjk arbeidsongeschikt is."
U wist waarover het ging.
U wist dat mijn knieën het traplopen slecht kunnen verdragen.
En dan roept u me naar een kabinet dat enkel per trap, anderhalf verdiep boven de begane grond, bereikbaar is!
Wat een gemene streek van u!
Om u te pesten, haalde ik een quasi onleesbaar briefje boven dat als volgt ging :
' Het onderzoek toont een beginnende degeneratie ter hoogte van het mediale femorotibiale compartiment, hetgeen duidelijk meer prominent is aan de linker dan aan de rechterzijde. Er is tevens inzettende degeneratie ter hoogte van het femoropatellaire compartiment met osteofytaire uitbouw langs de achtervlakte van de patella. Er is bilateraal een dysplastisch elongatie van de apex patella, prominenter links. Matige porose. Degeneratieve elongatie van de tubercula intercondylaria.'
(nvdr : wie mij ooit nog durft betichten van te moeilijke woorden te gebruiken, krijgt dit in zijn maag gesplitst!)
U wilde zich niet laten kennen en u deed alsof u alles volkomen begreep.
Daarop kneep u, sardonisch lachend, in mijn geblesseerde knieschijf met een kracht alsof u ze wilde verpulveren. Nogmaals, ik kon er niks aan doen dat ik uren tevoren uw komen heb gemist, moest u me daarvoor nu zo doen lijden? Rancuneuze rakker!
Mijn pijn leek bevorderlijk voor uw humeur en uiteindelijk bewonderde u me zo dat u nog een handtekening van me vroeg en die ook nog eens naar een andere fan op het departement onderwijs doorfaxte. Het spijt me dat ik mijn gesigneerde foto's thuis had laten liggen.
Enfin, ik ben niet haatdragend. Zelfs niet nadat u me weerom geheel alleen die hindernis naar beneden liet nemen. Daarom geef ik u gratis nog de volgende tip mee :
Ik ben zaterdag uitgebreid gaan eten in het wokpaleis in Wijnegem. Lekker, vent!
Mijn blitse bus was zowat het enige dat de donkere nacht doormidden sneed.
Een aangenaam gevoel wel, afgeleid mogen geraken door de passagier naast mij, toch geen kat om overhoop te rijden. Jezelf nog niks aantrekken van de ochtend die enkele uren later je dag als een vermoeide hel op het werk zou inluiden. In elkaar stuiken... daar was nog tijd genoeg voor.
Thans was het enkel genieten.
En nagenieten.
- "Kijk, lief... naar de blauwe schijn van de maan... speciaal voor ons."
Ik zocht blauwte en ontdekte ze in mijn achteruitkijkspiegel.
- "Shit! Achter mij, een politiecombi, met zwaailicht... Wat zit die nu zo idioot te knipperlichten naar rechts? Moet ik aan de kant of wat?
Oooh, toeme! Ik reed hier minstens zestig en mijn linkerremlicht... of het rechter, ik wil het kwijt, werkt niet! Toemetoemetoeme!"
Nerveus uitrekenend, doorspekt met luide vloeken, hoeveel die 'liefde maakt blind met een specifieke blinde vlek op de snelheidsmeter' en mijn legendarische luiheid als het mijn onderhoud van de rollende gebruiksvoorwerpen betreft, me zou kunnen kosten, week ik braafjes uit naar een gat in de parkeerstrook.
Net als in de film.
Twee stoere gedaanten, reuzen bijna, met o-benen en de hand schijnbaar kalmpjes laten rustend op het schietpotentieel, waggelden, edoch kloek, in hun uniformen naar ons toe, zichzelf verdelend over beide zijden van mijn hip voertuig.
Eentje ervan greep naar een knuppel - dacht ik - en zwaaide hem opwaarts.
Ik dacht op dat ogenblik nog wel meer.
Zoals :
Ongeschoren ziet mijn minnaar er toch wel een beetje crimineel uit, zou dat in ons nadeel spelen?
Of :
Zo'n knuppel, zou dat hard aankomen? Stel dat het een slaaggrage polies is en er zijn geen getuigen, wat dan?
Of :
Djeezes... mijn haar ligt er weeral bij als een rattennest... tijdens een worp van tien jongen.
Mijn spinsels waren nog niet eens koud of er scheen een bundel lichtstralen uit die vermeende knuppel, recht op de afgetrokken kop van de pluchen hond die een knuffelbui van de jongste niet overleefd had, over een piramide van vergane kauwgombolletjes, die ik zelf nog nooit opgemerkt had, nabij de plaats van de zoon, op een verloren gewaande rondslingerende cd van 'Spring' die ik uit schaamte nog vlug wilde verbergen door er eentje van Rammstein bovenop te gooien.
De geüniformeerde flik aan de basis houdt van Rammstein, heb ik me laten vertellen en zo niet, deze figuren zagen er wèl uit of ze alle cd's plus een tattoe ervan hadden.
Toen doemden ze plots dreigend op aan mijn en zijn raam.
O kijk, de mijne was een schattig meiske, met een paardenstaartje en de zijne was dat broekie dat vorige zomer de aangifte van mijn gestolen fiets heeft afgehandeld. Dat manneke dat amper tot aan mijn kin reikt en waarvan ik nog vond dat die geschoren schedel hem wel flatteerde.
Ter bevordering van het gezellig weerzien en zijn verstaanbaarheid, lieten we beide raampjes zakken.
- "Wat vreet u hier uit in het midden van de nacht?"
- "Rijden? Naar zijn woonst? Hem heelhuids terug afleveren?"
- "Waar mag dat dan wel zijn?"
Ze waren nog niet een heel klein beetje curieus, die twee. Mijn moose mag dan al een heel aantrekkelijk exemplaar wezen... hij was nu wel aan mij geliëerd hoor!
- "Komt u van een feestje?"
Nadenkend over de definitie van 'een feestje' en of de staakwoorden 'zetel-horizontaal-kaarsjes' daar bepaald voor in aanmerking kwamen, keken we elkaar een keer veelbetekenend aan en schudden beiden een platliggende acht met het hoofd alla 'twaswelfeestmaartochnietechteenfeest'.
- "Dan mag u doorrijden."
Aaaaaaaah! Ik. Mocht. Verder. Rijden!
Geen woord over snelheid of krakkemikkig materieel!
Toch niet voor ik ietsjes van mijn schrikbui van daarvoor even omzette in enige assertiviteit :
- "Waarom houden jullie ons tegen? Stellen jullie van die pertinente vragen? Is er iets gebeurd ofzo?"
- "Neenee, enkel inbraakpreventie, meer niet."
Wijle weg op zijn Thelma en Louises (je mag nog kiezen met welke van de twee jij je wil identificeren, Hill) in één vlot manoeuvre, plankgas, doorheen het oranje stoplicht, mekaar kussend en zigzaggend over de volle witte lijn stuivend.
Kus ik even mijn twee handen dat hij hier nog de enige is die in alle chaos rust kan toevoegen aan de stormen die communicatiegewijs woeden tussen de kinders en mij.
- "Ga studeren, je bent al naar de wc geweest, je hebt een liter sinaasappelsap gedronken, je bent al vijf keer iets komen zoeken, je kaft is een mesthoop..."
- "Mama... ga op een ander mekkeren!"
- "Zal ik je afvragen?"
-"Alstublieft... zie ik eruit als een baby?"
Dan komt hij, zet zich naast de ambetante puber, vraagt heel neutraal of hij haar kan helpen en bij God en alle andere figuren uit hogere regionen, het jonk zegt niet nee.
De jongste wil met hem lezen.
Mijn zoon heeft zijn halve cd-collectie al geplunderd om op zijn mp3-speler te zetten.
Krulzap wil haar wiskunde door hem uitgelegd krijgen.
Ze willen Uno met hem spelen.
Ambras ontstaat omdat ze tegelijk op zijn schoot willen zitten.
Een dubbele haag van theelichtjes worden aan de achterdeur gezet als hij toekomt.
Zijn scampi zijn om je duimen van af te likken.
De katten willen nog enkel zijn lichaam als slaapplaats, alsof ze ruiken dat hij er allergisch voor is.
Ik word helemaal warm bij het zien hoe hij zijn loopneus snuit.
Hij danst als een teddybeer met lamme armen en een potlood in zijn gat... zooooo koddig!
Voor hij naar het werk trekt, strijkt hij zijn hemd, teder alsof het een vrouw betreft.
Hij beroert mij alsof hij een hemd strijkt.
Hij beroert mij alsof zijn zenuwvezeltjes alle kanten op willen en onderwijl een mini big bang veroorzaken in zijn en mijn lijf.
Hij beroert mij, punt.
't Is een vat vol romantische ideeën (ze nu nog uitvoeren, lieverd!).
Niemand in huis die durft klagen over een tekort aan aandacht, hij lijkt ze wel in aanbieding te hebben.
Kortom, hij maakt van mij een melig wijf.
(D. daarstraks toen ik nog maar eens uiteen zette hoezeer ik met mijn gat in de boter ben gevallen : "Je hebt ooit gezegd dat ik je een knal voor je kop mocht geven als je ooit zo ver zou afglijden dat je melig gaat worden... dit lijkt me een uitstekend moment om je een kopstoot te geven!")
Alleen...
De stakkerd heeft last van kleptomanie.
Iedere dag opnieuw verdwijnt mijn tandpasta twee keer in zijn toiletzak...
De intentie meezeulend van niet meer te krom te lopen onder de druk van het schrijven en wetende dat tijd kostbaar genoeg is om hem evenredig te verdelen onder hen die er recht op hebben, neem ik mij voor van wat minder intensief en obsessief achter dat scherm te kruipen.
Ziehier! Al meteen een goei voornemen voor volgend jaar!
Toe maar, ik doe er gewoon nog eentje bij : nog eens ongehinderd een boek lezen, ervan genieten, mijn lief het laten voorlezen (die vent heeft zo'n zachte, diepe stem... alles wat hij uitkraamt, klinkt bij mij als een geil "Ik wil je, lief, werp je in mij." En dan zwijg ik nog over wat zijn rollende rrrrrr teweeg brengt in het klotsen van mijn lichaamssappen. Frank Vander Linden is er niks tegen. Owjee, ik klink verdomme verliefd!) als ik te lui ben...
Reden van mijn helemaalweerzienzitterij?
Een lieve heelmeesteres heeft mij twee weken, aansluitende aan de kerstvakantie, rust voorgeschreven.
Moosje... mag ik je dvd-collectie eens komen plunderen, schat?
Ramen ondertussen ondoorzichtbaar? Spijtig hè? Maar ik mag effe niks forceren!
Een knieblessuretje dus, dacht ik.
Eentje dat al dateert van voor de zomervakantie.
Ontstekingsremmers deden toen wel hun werk, maar telkens als ik mezelf op een dansvloer smeet, of wat hevig schudde met hetgeen zich onder de gordel bevond, betaalde ik daags nadien gelag. Wie sportief plezier wil hebben, moet pijn lijden... zoiets.
Omdat biljarten niet echt iets voor mij is en ik de voorbije maanden merkte dat ik toch wel de trappen nam in een heel aparte ganzenpas drong een nieuwe kniecontrole zich op.
Nu moet je weten dat onze school een aaneenrijging is van halve verdiepjes en zitputjes als je ergens wil komen. En ik kom overal.
Gaandeweg daagde het me dat ik ondertussen een jolige attractie werd voor de leerlingen die ik ergens moest plukken, meetronen naar mijn keldertje en bijwerken... met leerstof welteverstaan.
Mede gedwongen door mijn vrijer, die niet meer "I love/hartje Zapnimf" in de lucht kon schrijven met mijn onderbeen tijdens het liefdesspel - en laat hij daar nu zo van houden, dat luchtschrijven (op zijn eigen blog heet dat gebakken lucht ;-), mondde het mankementje uit in een doktersvisite, vervolgens breidde het zich uit naar de afdeling 'medische beeldvorming' van het dichtsbijzijnde ziekenhuis.
Ik verheugde me al op het inhalen van twee achterstallige Humo's. Wachtkamers zijn daar uitermate geschikt voor, toch?
Helaas kwam er een naar urine ruikende bejaarde naast me zitten. Het peinzen over het waarom zulke mensen al niet lang een honderdbeurtenkaart 'wassen en afdrogen' toegestopt hebben gekregen, desnoods door een filantroop, zijn eigen kinderen, een toevallige voorbijganger, werkte niet echt leesbevorderend. En ik kan niet bukken met die zere knieschijf! Ik val flauw van penetrante geurtjes! Anders natuurlijk...
Toen was het mijn beurt.
Dat die twee grieten van de radiologie mij telkens 'dame' noemden, compenseerde voor geen sikkepit het feit dat ze mij niet waarschuwden telkens als dat platformpje, alwaar ik ontkleed rare houdingen moest aannemen, met een schok voor- of achterwaarts bewoog. Een minder stabiel iemand, al dan niet stinkend naar pipi, zag ik daar in gedachten al een gang gaan... onderwaarts.
Weerom overviel gelukzaligheid me bij de gedachte dat die slomerds nog veel tijd zouden nodig hebben om mijn sierlijke gewrichten te ontwikkelen en dat ik me eindelijk me door mijn tijdschrift zou kunnen werken.
Volgens mij heb ik een leesallergische beschermengel, want geen drie letters gevorderd, hoorde ik binnen geluidsafstand : "Heey kijk! Daar zit juffrouw zapnimf!"
Een snaakje dat enige jaren geleden nog het genot heeft gehad van door mij onderricht te worden, duwde zijn rolstoel dichterbij en toonde me fier zijn opgezwollen enkel die hij bij wat onduidelijke scoutsactiviteiten had opgelopen.
Eens onder mijn invloed uit, worden ze wel vrank :
"Amaai, juf, jij ziet er ook niet goed uit... slaap jij wel genoeg?"
Een knoertharde stamp tegen zijn nog gezonde enkel onderdrukkend, maakte ik mij ervan af met wat nietszeggend :
"Nickje jongen, ik zie er altijd zo uit, ik kan het alleen doorgaans goed verbergen."
Bon, zoveel was duidelijk, het achtendertigschap heeft me niet knapper gemaakt.
Dat eens iemand een halt roept aan die waarheden uit kindermonden... ik ben ze zowat beu.
Volledig leesloos te zijn geweest, toog ik richting mijn huisarts met mijn pasverworven prentjes en begeleidend briefje.
Een beetje te achteloos. Bij het uitstappen van de wagen, kwam ik in aanraking met een hondenweer. Ik probeerde nog "apporte!" te schallen, toen de enveloppe zichzelf ontrukte en met onregelmatige loopings zo'n dertig meter ver woei, daarbij geen enkele plas schuwende.
Mijn pasgeposeerde röntgenfotografie!
Nat!
Besmeurd! Ver weg!
Wild dansend naar een directie waar een perron en een spoorlijn erachter het landschap elementeren!
Ten einde mijn tweedimensionale ledematen te redden van de uiteenrijting, stoof ik erachter aan.
Dat verliep zo : hinkel, pikkel, auw, sleep, stapstap, pijnscheut, strompel, pletsssh... en nog eens en nog eens, tot ik ze eindelijk uit een vettige drab kon opvissen.
Nog helemaal gevuld van adrenaline omwille van mijn ongelooflijk avontuurlijke leven, luisterde ik naar de woorden van mijn dokter die het ziekenhuisbriefje voorlas :
blablabla... DEGENERATIE... blablabla.
De-ge-ne-re-ren!
In de fleur van mijn leven! Eindelijk de leeftijd van mijn seksuele top bereikt! Nog zoveel fuifjes en feestjes te gaan (al had ik dat van zaterdag beter overgeslagen, me dunkt)! En dan te moeten aanhoren dat ik versleten ben.
Met kalk en artrose.
Met grillige knieschijven die achteraan schurken tegen het gewricht.
Met holtes die te dicht drukken zodat de meniscus te weinig plaats heeft.
O jeuj! Wat veel!
En allemaal vervat in twee knieën.
De oplossing, die er eigenlijk geen is, was simpel. Behalve een handvol pillen en wat rust kreeg ik van mijn geneesdame één woord mee. Kordaat en gedecideerd uitgesproken : 'vermageren'.
Twee eigenlijk, ze bedacht het nog met het voorvoegsel 'drastisch'.
O help!
Naast fuifjes heb ik minstens nog evenveel taartjes, etentjes, chocolade, chips, kaas en nu even van consternatie vergeten lekkernijen te gaan!
O help in het kwadraat!
Hmm... anderzijds, nu ik een jonge potige kerel heb kunnen strikken... zou die mij niet uit liefde iedere avond de trap willen opdragen?
Losse plots associërende gedachte tot slot : Als Atlas de wereld droeg, waar stonden zijn voeten dan op?
Je gaat er twee keer per week hun soep oplurken en hun keuken bevuilen en ze willen meteen een hoofdrol op je blog.
Wie ben ik om die uiting van (eindelijk eens iemands anders) fratsen te weigeren.
Hierzie!
Hieronderzie!
Ons D. die zich graag onsterfelijk belachelijk maakt op niet voor de hand liggende voorwerpen.
Blunders, een geliefkoosd onderwerp aan mijn keukentafel.
Elke woensdag- en vrijdagavond komen Dryade en zapnimf bijkletsen als de kinderen gaan sporten.
Leuke gewoonte ondertussen, zeg maar 'traditie'.
De kids willen waarschijnlijk al lang niet meer gaan, maar what the f... , dit onderonsje gaan die onderdeurtjes ons niet afnemen!
Alleenstaande moeders zielig?! HA HA!
Blunders dus.
Keileuk, vooral als het niet over jezelf gaat.
Voer voor schrijven van ons aller zapnimf, maar dit keer neem ik geen risico's.
Ik wil mijn eigen blunder schrijven, zonder scherpe kantjes. Ik heb mezelf al een keer te veel herkend in haar blogs. Die zit ik dan met schaamrood op mijn kaken te lezen.
Ook al is er hier geen kat die mij kent, (heu, wie komt er allemaal naar haar feestje?), als ik in haar schrijfsels terecht kom is het steeds met een of andere idioterie.
Dus sleur ik die laptop uit haar pollen (oei, sorry zap, ik wist niet dat je er al mee vergroeid was) en schrijf mijn eigen stommiteiten op.
Vorige zomer had ik een beetje boel met mijn beste maatje. Tja, kan gebeuren, tegen wie moet ge anders zeveren als je gene vent hebt?
Mijn maateke zou mijn maat niet zijn als hij zijn kat zou sturen naar onze toenmalige stamkroeg.
Ik was aan het kletsen met zap, Dryade en nog een paar vriendinnen, toen ik P. de parking zag op komen.
Toevallig zat ik netjes aan de toog en vond dat echt wel sullig van mezelf. Hij moest zien dat ik mij gewéldig aan het amuseren was (zonder hem).
Toen ze plots het strijdlied van de gedumpte, (die dat dan allemaal vol overtuiging meezingen, ahum) 'I will survive', speelden, wilde ik me in de massa smijten. Even vergetend dat den toog een populaire plaats in een kroeg is, vond ik zo direct geen plekje om me te gaan aanstellen, dus besloot ik me op te richten op de voetsteunen van mijn kruk.
Lap, daar is zo'n ding niet op voorzien natuurlijk (en ja, ik ben een maatje meer, so what!?).
Toen ik dus spontaan dat kutlied begon mee te bléren, zwaaiend met mijn armen in de lucht, ervoor zorgend dat ik duidelijk in het vizier van P. stond, gebeurde het...
Onder mijn gewicht (ja, ja, 't is al goe) kantelde dat onding en verdween ik tussen een paar ongure types.
Zap, die natuurlijk alles had gezien, in een deuk natuurlijk (lees : schattige bulderlach).
Toen ik mij eindelijk had bevrijd van een aantal ledematen die niet de mijne waren, kon ik mij weer oprichten.
Eventjes speelde ik met de gedachte te doen alsof dit alles bij mijn act hoorde (bezwete rode kop, ontploft kapsel en al) dus trok ik me op aan de persoon het dichtst bij mij en keek recht in de ogen van P.
"Blij me te zien?" vroeg hij liefjes.
Nee dus!
Ach, mijn maateke zou mijn maateke niet zijn als hij dit er niet gewoon bij zou nemen.
(nvdr : En wij dan? Wij pikken al jaren je zelfridiculisering! Ja wij!)
Het koukleumen, het eigen kooksel meebrengen, mij tussendoor een gelukkkige verjaardag wensen en dan nog eens doen alsof je je amuseert.
Diegenen die de eerste twee edities hebben meegemaakt, weten er alles van :
VERGEET VOORAL JE DEKENTJE EN JE WINTERKLEDIJ NIET want dat evenement gaat buiten door en wel in mijn hof op twee december 2006.
Ik herhaal : twee december 2000 en zes.
Omstreeks zessen. (Die met de soep en hapjes vooraf... op tijd komen graag!)
Niet komen opdagen is geen optie!
Ik herhaal : géén optie.
Een mailtje of een belletje vooraf wordt geappreciëerd.
Andere geschenken dan jullie meegebrachte voedselpakketten worden pertinent geweigerd.
Zoenen mag.
Zapnimf
Eigenlijk wilde ik bloggenland ontwetend houden over mijn onmiskenbare spurt naar de aftakeling, maar bij nader inzien heb ik meer zin om bloggenland ook mee uit te nodigen.
Zolang je niet zoals een van mijn uitvloeisels die twee en half lustra geleden nog gewoon eicel heette - thans zoon - niet beter vond dan de latjes van de zitting van de bankirai tuinstoelen los te wrikken en vervolgens op te fikken in het vuurkorfje, wat ik uiteraard pas de dag nadien opmerkte, dan zou ik het best fijn vinden om een paar van jullie blogsmoeltjes en -lezers welkom te heten.
Ook niet gewenst : plassen in andermans nek vanuit mijn kastanjeboom (u weze gewaarschuwd voor dit jaar, ja u die weet over wie het gaat!), al mijn bestek te verstoppen op onmogelijke plaatsen nadat je de afwasmachine hebt uitgeladen (ik ben nog steeds een groot mes kwijt).
Als je al doedelzakmuziek meebrengt, jij P., laat het dan alstublieeeeft niet meer de maxiversie zijn!
En S., altijd bereid om behulpzaam te zijn in al je kippenvel, maar als je nog eens het donsdeken van mijn bed trekt, gelieve er deze keer niet meer mijn oprit mee te egaliseren en A. & R. zou ik als tweede vuurkorf dat van jullie mogen aanslaan?
Oja, K. mijn bbq is deze zomer in mekaar gestuikt toen ik er per ongeluk naar keek, de rottige roestbak, maar ach, gelukkig maar, want ik zag dat ik de rooster al twee jaar vergeten te schrobben was, daar was eigenlijk toch niks meer aan te redden. Mag ik de jouwe een avondje bruiklenen? Ik beloof dat ik mijn nieuwbakken vriendje zal inzetten om het achteraf te bewerken met een schuursponsje. (Hij noemt me rijp... dat klinkt bijna als een mispel, hij heeft wat goed te maken, dat groene blaadje!)
Bon, bloggers der Vlaamsche land, voel u bij deze geviseerd door bovenstaande uitnodiging.
Eén mail volstaat om de kortste weg naar één informeel feessie te verkrijgen.
Durf!
Sappige kinders en geurige partners mogen meegepakt worden vanzelfsprekend!
Alvast te bewonderen : Dryade, sahara, Moose, whadde... als je het lief vraagt, mag je er misschien zelfs eens aankomen.
Niet meer doen alsof ik dat kou lijden niet erg vond.
Hipperdepip!
ER ZIT TERUG MAZOUT IN DE TANK!
Godzijdank voor die abnormale novembertemperaturen!
Want ik had natuurlijk weer - voor de vijfde keer ofzo, ik leer het nooit - mijn mazoutbidon van 3000 liter leeggetrokken.
'Krrrrsssj krrrrrsssj krrrrrsssssj' en niks meer.
Nuja, zo stel ik mij het leegzuigen voor, zoals het laatste restje willen zuigen van een milkshake door een rietje, horen hoe je de vanillesmaak met lucht naar binnen lurkt, ondertussen het strootje wentelen alsof het het uiteinde van een stofzuiger is, omstaanders neerbuigend bekijken die plaatsvervangende schaamte voelen omdat zij wèl met de do's en de don'ts zijn opgevoed van de tafeletiquette... maar dan iets uitvergroot.
Meer 'slllllschhhhhhssssj' iets, nu ik erover nadenk.
Geheel vermoedend dan, want ik was niet ten huize, donderdag, toen het gesputter van die laatste resten huisbrandolie naar mijn brander, weerklonk.
Echter wel thuis en wel met de meetstok in mijn hand las ik na meting dat mijn rode diesel nog net kwam tot 'Niet meer genoeg om een molotovcocktail van te brouwen in een miniflesje'.
Dat werd dus bellen met de firma die mij zo'n warm hart toedraagt.
("Neen danku, ik ga dat moeten weigeren, ik heb al een warm hart, het is voor de opwarming van de binnenhuise omgeving waarin dat hart rondhuppelt dat ik u contacteer.")
- "Goeiedag, zapnimf hier, ik zou graag 2500 liter stookolie bestellen."
- "O gij weer. Zijn uw bomen ondertussen al gesnoeid?"
- "Meneer, dat jullie vorig jaar drie keer tevergeefs hier hebben gestaan en dat ik daarna met enkele lelijke woordjes heb moeten dreigen om mijn centrale verwarming nog eens in werking te krijgen, is heus mijn schuld niet."
"Eerst komen jullie met een reuzetankwagen af, terwijl heel duidelijk vermeld was dat ik al sinds '91 uitdrukkelijk naar eentje vraag die wel mijn oprit opgeraakt. Dan sturen jullie een schijtluis die in mijn rijlaan niet achterwaarts durfde oprijden in het pikkedonker en daarna een moron die zijn weg niet vond naar toch dit middelpunt der aarde. Kanikdaarwataandoen?"
- "Zijn uw bomen ondertussen al gesnoeid?"
- "Euh... jaja... geen probleem... een paar krasjes op zo'n oude wagen kunnen toch niet echt kwaad, hè?"
- "Ge hebt geluk. Maandag moeten we in Wuustwezel zijn, dan kan er wel een ommetje naar zapdorp af tussen acht en negen 's ochtends."
- "Dat is dan geregeld, danku danku!"
(Erachteraan mompelend in onverstaanbaars : " Onnozele zot! Een heel weekend verkleumen. Straks vier bloedjes en ikzelf doodgevroren.)
Waarop ik de snoeischaar nam en al mijn frustraties op de takken uitwerkte die de oprit belemmerden.
Ik kreeg het er zowaar warm van. Soms valt het nog best mee van marginaal te zijn.
- Verwikkeld zijn in een liaison met iemand die je de tuba wil aansmeren. - In slaap vallen op de zetel. - Een semi-zieke dochter. - Een andere dochter uit rubber die persé haar dansjes aan je wil opdringen tot je meurrig bent.
Met kleine bazen en hun personeel dat mag ja-knikken. Onze scènes willen soms zelfs de toneeltjes overtroeven die in Drunen geacteerd worden.
Ik kan het weten... ik heb al eens met mijn borsten bloot gezeten op de tribune van het riddertoernooi aldaar.
Maar dat is dan weer een ander verhaal.
Kinderen-baas hadden vandaag beslist dat het 'mijn dag' zou worden.
Dat klinkt niet eens zo slecht hein?
'Mijn dag' ter compensatie voor een andere die normaal gezien ergens midden in de komende week zal vallen. In simpele mensentaal betekent dat dat ik een hele dag niet aan hun aandacht kon ontsnappen. Hoezeer ik ook trachtte van een enkel ogenblik voor mezelf te bemachtingen, ze hingen altijd wel ergens binnen handbereik te meesmuilen om een of andere gunst. Mijn dag is natuurlijk ook een beetje hun dag.
De intenties waren er alvast.
Vanmorgen vroeg kwamen ze de twintig euro opeisen die ze een paar weken geleden van een zus van mijn vader hadden gekregen en die ik, bij gebrek aan vier briefjes van vijf, nog steeds op mijn bil geslagen hield. Om maar even aan te stippen dat vijfduizend keer zeggen dat ze hun schoenen op het rekje moeten zettten ipv ze ergens in de buurt ervan te gooien, ononthoudbaar is, maar vijf euro ieder... dan zie je ter plekke een olifantengeheugen ontstaan.
Zo zwak op de dag - voor tien uur - mompel je dan iets alla : "portefeuille kijken" en draai je je nog eens om in je nestwarmte hopende op nog een paar uur platte rust.
't Was een dik uur dat me nog gegund werd en toen sommeerden ze me van geblinddoekt tot beneden te geraken.
Uiteraard heb ik vals gespeeld op de trap, maar ik kan het goed brengen. Op de juiste ogenblikken "oe" en "aaa" uitstoten is genoeg om aan de verwachtingen te voldoen.
Op tafel stonden koffiekoeken klaar en een groot pak.
Voorzichtig nam ik er een en hoera... er barstte geen tumult los, wat wilde zeggen dat ik precies diegene had genomen die zij voor mij voorzien hadden.
Het pak bevatte iets uiterst futuristisch dat eruit zag alsof het made in Taiwan was, gemaakt door andersvalide kobolts met daarbovenop een cognitieve stoornis : een aantal wit plastieken draden in een wrong, een potje en een stekker. Op de doos las ik 'spaghettilamp'.
Ooh diedeladiedeeee, daar wacht ik al heel mijn leven op! Een spaghettilamp! Joehoeeee!
Nu kan ik behoorlijk doen alsof (aan al mijn allerbeminnelijkste exjes die hier nog ronddwalen : aha! jullie dachten dat al mijn orgasmes echt waren, niet?! Op de juiste ogenblikken "oe" en "aaa" uitstoten is genoeg om aan de... euh? Mja.), maar meer dan een drukkend stilzwijgen kreeg ik er vanmorgen toch niet uit.
En nog een stilzwijgen.
En nog een.
Onderwijl namen mijn nazaten het gekakel voor hun rekening :
- "Wat voor kul is dit? Ik had toch gezegd dat jullie die lamp moesten nemen waar je aan moest komen en die dan van kleur verandert?"
- "Jaaaa zeg, die vonden we niet. Ga dan in het vervolg zelf!"
- "Volgens mij is deze kapot, zie naar die kleuren op de foto van de doos, daartegen is dit hier maar fletse brol."
- "Die draden passen ook niet in het potteke."
- "Goeie koffiekoek anders."
- "Hebben jullie het bonnetje nog? Dan kunnen we nog ruilen."
- "Hebben we dan nog geld over?"
- "Ja, ik ga na schooltijd nog wel iets anders zoeken voor mama."
(Imaginair zag ik mezelf naar de hartstreek grijpen.)
Er keek er eentje naar mij en ik ging over naar de bejubeling van de koffiekoeken en de letter uit chocolade die ze ook nog meegebracht hadden.
'Mijn dag' impliceert natuurlijk ook dat ze mogen eten en drinken wat ze maar willen, het is immers feest toch?
De oudste zou vandaag koken. Wortelpuree met iets schnitzelachtigs en chips ofzo als voorgerecht en poffertjes als nagerecht. Dat zou ze.
Als ik al niet terug in stilzwijgen was hervallen, zou ik haar zeker en vast onder de neus gewreven hebben of ze haar vorige pogingen al vergeten was. Die keer dat ze het gepresteerd had van ons allen zwarte verkoolde brokken voor te schotelen, waarvan we later vernamen dat het vlees moest voorstellen, rauwe aardappelen en geen groenten, want daaraan had ze niet gedacht. En pudding die van alle voedingswaren niet verder verwijderd kon genoemd worden dan pudding. (kijk, vier werkwoorden achter elkaar in een totaal kromme zin, maar ik vertrouw erop dat ieder van u hem wel begrijpt.) Lopende schimmel geleek er meer op.
Zapjebijnadertien een teleurstelling besparend en de overige drie zaps eentje bezorgend, beloofde ik van haar ingrediënten nog ergens in een consumententempel te gaan bemachtigen alvorens het avondeten aan zou breken.
Maar ach, toen het zover was, zat ze net op msn in een blijkbaar leuke babbel verwikkeld. Of ik gewoon en bak lasagne wilde meebrengen en hem ook zelf wilde opwarmen? Aan hoekomikeronderuitinventiviteit ontbreekt het hen niet, die baarmoederkunstwerken van me.
Voor de laatste activiteit van die dag van mij, tesamen met hen, moest ik een film kiezen, die we dan altegader hangend in elkaar zouden volgen met de nodige aandacht.
De jongste viel prompt in slaap in mijn armen, wat ik nu eens zeer aimabel van d'r vond, ze is nooit schattiger dan op deze wijze. Krulzap jammerde dat ze de ondertiteling niet kon volgen. Bijgevolg mocht ik ook nog eens een halve avond tv voorlezen. Zij die liever msn't dan kookt, msn'de zonder schaamte verder en de zoon deed wat we van hem gewoon zijn : het plot verklappen vooraleer we eraan toe zijn.
Anders een geinig filmpje, 'Cool Runnings'.
Anders ook een opgeluchte moeder... die het einde van de avond in zicht zag komen.
Begin deze week ben ik nog eens wat tijd gaan verdoen in de wasbak van een professioneel die zijn uren slijt aan het opleuken der frisuren.
Dit voormalig goudlokje had de fiasco van vorige maal nog niet helemaal verteerd. Mijn rancune herstelt zich nu eenmaal niet zo snel als mijn maag.
Toen had de patron een halfwassen spriet ingezet om me te laten besmeren met een kam en ontkleuring - dat heet balleage (voor de detaillisten onder jullie).
Dat heeft zelfs een bedoeling (voor de nieuwsgierigen onder jullie).
In mijn geval was dat het wegwerken van de heimwee naar de hoogblonde haardos van een weleer die zich in mijn lagere schooltijd ergens situeert.
Mijn ondertussen natuurlijk asblond wat ontdoen van zijn grauwheid, zeg maar, door hier en daar er een tintje lichter tussen te trekken.
Maar dus.
Achterdochtig sloeg ik helpstertje van keskeschiet gade, toen ik in de mot kreeg dat zij toch wel heel vrijgevig en dolenthousiast met kwaksels van dat stinkende goedje de trots op mijn kop begoochelde .
Ik hoopte met stiekem gekruiste vingers onder die kapmantel op een zinsbegoocheling bij het zien van haar trucs, terwijl iedere mondige klant op zulk een cruciale momentopname allang had ingegrepen.
Soms is uw zapnimf zowaar een ongepast doetje.
Het werd nog erger.
Zij die het nog zou presteren van een kletskop te mismeesteren, duwde me onhandig, zonder tegengehouden te worden door enige vakkennis, pardoes onder zo'n stoommachine ; een mobiele harde geplastificeerde helmbadmuts iets.
Dat allerlei pikkend spul in dampvorm mijn ogen irriteerden kon haar nu eens geen ene moer schelen.
Nu kan ik mij voorstellen dat James Watt met zijn uitvindingen, of in dit geval verbeteringen ervan, menig mens tot tranes toe heeft bewogen, maar de coiffeursversie ervan ontfutselde een hoeveelheid vocht aan me vergelijkbaar met het debiet van de Schelde van Antwerpen tot aan de monding. Bleiten! (voor de liefhebbers van het plaatselijke dialect onder jullie.) Bleiten!
Daar zat ik dan.
Voor de buitenwereld enkel een neus en wat eronder hoort zichtbaar, overgoten met tranen.
Kansloos probeerde ik 'hotel - echo - lima - papa' te concretiseren in het nation wide alfabet, speelde ik een glansrol Hints (één woord! één lettergreep! klinkt als schelp/welp!), poogde ik morse door te seinen met mijn knieschijven.
Driewerf helaas.
Pas toen ik halfblind die pothelm van het statief rukte en hem naar de kapper mikte, ongewild de krulspelden van iemands hoofd kegelde, dan pas zag men mij, o gele muis, in niet-stilte lijden.
De baas paaide me nog met het opsommen van beroemde voorbeelden met ook van die tressen haar die geleken op een bussel stro, onderwijl wanhopig gesticulerend in de weer met vermassacreerde lokken en blitse spuitbussen.
Bij het horen van 'Don King' heb ik twee vingers in zijn neusgat gedraaid en een keer onzacht aan zijn neushaar gesnokt, mijn leed op de schedelpan met verve meegesleurd en de zaak achter mij gelaten.
Zo verging het mij dus een half jaar geleden.
Gechockeerd in iedere zapse vezel ontdekte ik in die uitgroei van alweer zes centimeter dat ik, ik die prat ga op mijn eeuwige jeugdige uitstraling, vergeven ben van grijze haren!
Geel-grijze haren... dat leek me al sinds 1974 geen modetrend meer, dus een oplossing drong zich op.
Mijn vete werd opgeheven en met puppieogen smeekte ik de hoofdknipper van iets reddends uit te vreten met de knopen op mijn kop en me af te helpen van mijn xanthofobie die gaandeweg was ontstaan.
Het moet gezegd worden.
Ik zie er niet meer uit alsof ik mijn halve leven heb doorgebracht in zeewater.
Achtenveertig euro lichter, twee tinten haarkleur donkerder...
Met de ogen op de rug en de kop in de kast (deel drie)
Ons nestelend in een luxueus bed, beloofden we mekaar plechtig dat we zouden stompen, mocht er eentje van ons wat te wroeterig of te luid wezen. Overal, behalve in de maagstreek.
F :"Ik moet vijf keer plassen op een nacht."
ik :"Dat hoor ik toch niet."
ik : "Ik snurk naar het schijnt, tenminste... dàt werd mij al wel eens verteld, maar dat zijn fabels hoor."
F : "Och meid, als ik slaap, mag er een bom ontploffen."
ik : "Slaapw.... grrrrshnurrrrrrrfffgrrrrrr.... grrrrshurrrrrrfffgrrrrr... shgrr shgrr..... grrrrshurrrrffffgrrrr..."
Slechts een van haar vijf plasbeurten ergens midden in de nacht deed mij een oogje opentrekken.
ik : "Heb je al lekker geslapen?"
F : "Euh... ik heb al goed gerust."
"Gij snurkt, mens! Je kop lag nog niet neer en het was al van Jan."
ik : "O."
"Waarom heb je me dan niet een doef gegeven?"
F : "Arm te kort."
"En nog iets. Wat was je allemaal in je slaap aan het brabbelen daarstraks? Over 'chocolade mousse', heb je misschien nog niet genoeg gegeten?
ik : "Euh... ik ga ook eens pissen, ik moet ineens."
Het wakkere mens had het licht al gedoofd bij mijn verlating van de badkamer en ik hoopte dat ze aan haar 'ermageenbomontploffenslaap' was begonnen.
Heel overdreven tiptenend, oriënteerde ik mij in het stikdonker stilsluipend naar mijn bed. Volslagen idioot ver voorovergebogen en horizontaal tastend met een linkerarm, die de taak gekregen had van een bedsponde te voelen als ik hem zou naderen.
Het doet mij pijn toe te geven dat mijn natuurlijk navigatiesysteem een barst vertoonde want ik liet het bed volkomen links liggen en het deed mij nog meer pijn bij het einde van die kamer met mijn kop tegen de ingemaakte kast te stuiteren.
"Plok!"
Nog een barst. Eentje in mijn ego en schedel tegelijkertijd.
F. weer klaarwakker. Tot zover haar bomverhaal.
Een buil rijker en een illusie armer sukkelde ik mijn bed wee... grrrrshnurrrrrrrfffgrrrrrr.... grrrrshurrrrrrfffgrrrrr... shgrr shgrr..... grrrrshurrrrffffgrrrr...
Een verademing voor die arme F. dat ik al om acht uur wakker was, zo kon zij nog een uurtje maffen terwijl ik onduidelijke dingen in de badkamer uitrichtte.
Die haardroger hing echt wel vast.
"Zapnimf... wat zit jij daar al een uur in die badkamer te doen?"
"Mijn tijd te verschijten, tiens... letterlijk."
Ik rookte nog staand op een stoel een sigaret met de bovenzijde van het lichaam door het dakraam gewurmd en toen had ook zij haar ochtendverfraaiing afgerond.
Statistisch gezien moesten wij - nuja, ik toch - als de meest uitgeslapen figuren aan die ontbijttafel verschenen zijn, want we arriveerden alweer als laatste. Alsof wij dat aan ons hartje lieten komen. Dat buffet stak onze ogen uit en we vielen al schransend in herhaling en aan.
Ha! Die voorsprong van die anderen was in no time ingehaald!
"Lekkere roereieren met spek hè?"
"Smakelijke broodjes hè?"
"Hmmm, die appelcake al geproefd?"
"O kijk, minikoffiekoekjes, njammie njammie!"
"Voor jou ook kaas en hesp?"
"Eeey! Ze hebben ook fruitsla en yoghurt."
"Cornflakes kan ik in de Aldi thuis ook kopen."
"Wil je nog een extra glas sinaasappelsap voor me meebrengen?"
"Rol je me straks voorzichtigjes van die trap, F?"
In uitstekend gezelschap keuvelden we nog wat uit, legden onze handen op onze buik om hem te kalmeren en schuifelden rond de middag zeer uitgeslapen - nuja, ik toch - en voldaan de auto in.
F. leverde ik een driekwart uur later af aan haar voordeur, waarbij ze net voor de afscheidskussen sprak :
"Fijn! Mijn voet slaapt, dat is dan tenminste toch één deel van mij dat zijn nachtrust inhaalt..."
Niet in mijn zak, maar wel groter dan mijn maag! (deel twee)
Heelhuids en zonder paterkleerscheuren bereikten we de lange tafel, waar iedereen zonder etiquette zichzelf een stoel mocht uitzoeken naar eigen goeddunken.
Ik gooide mezelf naast de gastvrouw en over mijn twee andere vriendinnen.
Gemoedelijk toch?
Tot een paar laatkomers zich ergens wilden tussenwringen. Iedereen twee stoelen naar rechts. Toe maar, nog eentje met een voorkeur, weerom een stoel naar rechts opschuiven. Ondertussen had ik al wel lekker gelikt aan iedere lepel die voordien voor me lag.
Jaaha! Een houten lepel. Daarmee moesten we het doen, de hele avond lang.
Stiekem voegde ik bij mijn eerder middeleeuws compassielijstje 'bestek' toe naast de step en fiets. Ze mochten dan al wreed mooi wonen... het bleven primitievelingen op vlak van eetgerei, die monniken.
'Eten als een Neanderthaler', heet dat in mijn eigen gezinsjargon. Maar mijn overige gezinsleden vertoefden elders, zodoende kon ik zonder geplaagd te worden door voorbeeldneigingen, mij helemaal laten gaan.
Broodjes werden doormidden gekapt met de lepel, boter geschraapt, en als dat niet lukte, keuterden we wat vingerig doorheen dat smeervet om het vervolgens af te vegen op een minipistolet.
Het menu liet ik verdwijnen onder mijn bord, want ik had toen al door dat dit evenement een schrijfstuk waard zou zijn, met alle details van dien.
Dat had het kunnen zijn, als ik het niet zo goed verstopt had, dat ik het daarna helemaal ben vergeten.
Omdat de honger woedde in het vegeterende lijf, had ik een aanval gepleegd op toch al een stuk of wat broodjes vooraleer er iets visserigs geserveerd werd in de vorm van een paté met laagjes. Laat de naam mij daarvan nu even ontsnappen.
Even later kwam er een kippensoep aan, die luisterde naar velouté. Allemaal heel erg savoureerbaar, en redelijk hilarisch met houten lepel te nuttigen. Blijf aan de lopende band dat brood erbij voorstellen.
Mijn maag begon me stilaan boodschappen te zenden die rommelden als :
"Kaas, wijn, noten en olijven,
daarop een halve bakkerij,
Zapnimf, uw gulzigheid valt niet te beschrijven
met vis en soep er ook nog eens bij.
Stop ermee! Beveel ik u,
dwingend en met aandrang
of uw maaginhoud passeert opnieuw de revue
deze keer richting uitgang."
Pfft, omdat ik nog steeds de leiding heb over mijn organen, negeerde ik de foor die op gang kwam ergens diep in mij. "Die vlinders in mijn buik, zijn taai", dacht ik nog, "die overleven wel een onderdompelinkje.
In de plaats daarvan koos ik voor een, al zeg ik het zelf, vindingrijke oplossing en ik trok mijn jeansbroek uit... wedden dat die paters vroeger ook geen jeans droegen?
Een frisse wind tussen de billen woei alle twijfel over een moeilijke maagcontrole naar de filistijnen, dat leek me ver genoeg en ik wachtte gelaten op de volgende gang : konijn met pruimen in een aarden potje met een deegomhulsel als deksel.
Dat werd lachen. Eindelijk hadden we door waartoe die lepel diende. Om het bladerdeeg van je buren kapot mee te slaan natuurlijk! Het werd iets tussen sabelen met die houten stokken ter defensie en zoveel mogelijk schade berokkenen aan het eten van de omstaanders. Door de gaten zagen we dat ik het konijn had en F. naast mij de pruimen. Ik vond dat een goeie verdeling en wisselde niks!
Eten met de jetset is fun!
Het kwartier na de verorbering van dat beest al iets minder. Het deed me letterlijk pijn te moeten constateren dat mijn maag overschot had... en van gelijk ook nog eens.
"Hou uw maag in bedwang of het vulsel ervan plakt subiet tegen het behang" indachtig, veranderde ik van tactiek.
Doodstil, niet bewegende, klotsen vermijdend, bewoog ik nog enkel mijn lome hoofd daar gezeten op de stoel. Tot ook dat niet meer meewilde en ik, alsof al mijn lichaamsfuncties het lieten afweten, prompt in slaap dommelde tussen een taterend gezelschap.
Knikkebollend bracht ik zo het volgende half uur door.
De broer van B. stamelde verbaasd dat hij dacht dat ik zo'n feestbeest was. Ik mompelde iets over een verplicht laag profiel en liet vervolgens zien hoe het mijne alweer met zijn ogen toe tien centimeter naar beneden schoot.
Ten einde raad probeerde ik wat van die kan water, gevuld met ijsblokjes tot aan de rand, bij mijn wijn te gieten, waarop honderdnegenendertig klompjes ijs over de tafel stuiterden... ik heb ze geteld bij het oprapen. Enkele ervan hield ik achter om tegen mijn rooie kop te houden.
Toen kwamen de ribbekes met gevulde aardappelen in de schil.
Neenee, die ging ik overslaan.
Niet voor mij deze keer.
Mijn maag hield zich net even kalm.
O? Mijn maag hield zich net even kalm!
Zou ik toch niet eens proeven dan?
Een beetje maar?
Gezwind tastte ik wat groenten, een ribstuk en een petat op mijn bord.
De mantra in mijn maag humde onnegeerbaar luid :
"Geen avance om u te waarschuwen.
Vreselijke krampen worden uw deel,
gij die er nutriënt blijft induwen,
trop is te veel!"
En ik viel weer in slaap tot aan de pannenkoeken, maar deze keer dubbel van de pijn.
Pannenkoeken! Hoera!
Iets dat ik ken en thuis ook in de Aldi kan kopen! Eindelijk iets dat ik kon overslaan!
Al nam ik er dan toch maar drie happen van.
De koffie bracht iets verlichting, maar die heerlijke pralines erbij dan weer niet.
Tjonge, ik heb me zelden zo goeieraderigindewindslaand gevoeld.
Of gewoon stom.
Mijn maag was op dat ogenblik zo uitgezet, dat ze tot tegen mijn trommelvliezen reikte. Van enige conversatie volgen was geen sprake meer en het excuus gebruikend dat F. nog onderheving was aan die gemene klierkoorts van vorig jaar, sleurde ik het kind mee en verlieten we slaapwandelend met broek over de schouder en zonder menu de zaal.
Erover eens dat het een leuk feest was geweest, ondanks wat gezeur in de buikstreek, maar dat onze pij(p) uit was.
