De mooiste gedichten uit de Nederlandse letterkunde verzameld en gekozen uit www.bloggen.be/thuishaven
Welkom in mijn thuishaven en geniet van deze gouden gedichten. Geen rijker kroon dan gedichten schoon. Mijn moedertaal is wonderzoet voor wie haar geen geweld aandoet. Elke vrijdag een gouden gedicht.
23-04-2016
Zon. Willem Gijssels
Als de wolken hun weemoed
zullen hebben uitgezucht,
als de regen zijne snaren
zal ontsnoeren in de lucht.
Zal er nog een naklank drijven
als een dobber op de stroom,
het zal de wekroep zijn der oude
liefde tot een zonnedroom.
Zonneschilfers zullen zingen
doedeldie en doedeldij,
in het water langs de straten
in de weemoed diep in mij.
23-04-2016, 00:00
Geschreven door André
22-04-2016
O schone logen. Willem Gijssels
Gaat de dichter begenadigd
roekeloos door de tijd
en hoe meer hij zich verzadigt
groter honger lijdt.
Schoonheid zoekt hij u te schenken
en gij gaat voorbij
om nog enkel hem te krenken
met uw medelij.
Hij begrijpt de geest der dingen,
luister naar zijn lied,
hij begrijpt en laat ze zingen,
u begrijpt hij niet.
O mysterie in uw ogen,
dat van liefde spreekt,
en terwijl, o schone logen,
hem het leven breekt.
22-04-2016, 00:00
Geschreven door André
21-04-2016
Oproep. Willem Gijssels
Geliefden komt, gij fee, gij elven,
rukt in vervoering op mij aan,
ik zie u samen in mezelven,
in eenen kring van liefde gaan.
Nu slingert gij in bonte ronde
met uwen tover om mij heen,
en, zwartgelokte, bruine, blonde,
gij wordt maar een, zij alleen.
Hoe dwaas zou het wezen eerst bezinnen
wanneer het hart gesproken heeft,
hoe dom, niet durven te beminnen,
niet het leven, doch de liefde leeft.
21-04-2016, 00:00
Geschreven door André
20-04-2016
Mondscheinsonate. Willem Gijssels
Terwijl zilverstromen glijden uit de maan,
de sterren door de ruisende eeuwen gaan,
gaat Beethovense zielsmuziek aan het zweven.
Haar hoofdje, dat op mijn boezem ligt,
weerkaatst zijn zilver op mijn aangezicht,
op zilveren ritmen golft ons beider leven.
In dieper golving wiegt ze met mij mee,
ze luistert naar mijn hart en voelt de vree
in zich ongekende diepten stijgen.
Zij ademt zacht en geurt van zaligheid,
ze ligt zo dicht aan mijn borst gevleid,
dat wij op één en zelfde ritme hijgen.
20-04-2016, 00:00
Geschreven door André
19-04-2016
Kollebloem (klaproos). Willem Gijssels
Kollebloem waar gij staat,
draagt gij liefdedromen,
het vuur dat niet uit keien slaat,
op het land dat gij laaien laat,
vanwaar zoude het komen?
Van beloften gauw gedaan,
als in avondlanden
twee geliefden minnen gaan,
het vuur blijft op uw stengel staan
lijk een lampke branden.
Slaan er veel hun vlam bijeen,
ween, mijn harte ween,
vlamt er één gans alleen,
denk erom dat anders geen
trouw kan zijn, dan één.
19-04-2016, 00:00
Geschreven door André
18-04-2016
Wij hebben niet zoveel gezegd. Willem Gijssels
Wij hebben niet zoveel gezegd,
de eerste keer dat wij elkander zagen,
ik scheen uw beeld reeds lang in mij te dragen.
Wij waren niet zozeer verbaasd,
omdat gij waart, omdat ik was gekomen,
gij waart een van mijn vleesgeworden dromen.
Wij keken trouw elkander aan,
het is zo dat wij elkander kennen leerden,
onze ogen zegden meer dan wij begeerden.
Wij namen afscheid van elkaar,
ik heb toen mijn droom als beeld met u verzwonden,
met weemoed in mijn hart teruggevonden.
18-04-2016, 00:00
Geschreven door André
17-04-2016
De straten zingen. Willem Gijssels
De wijzen spreken,
laat ze het laatste woord,
als zij de weg uw levens,
met hun gegevens breken,
slaat ze voort.
Hoor, de straten zingen,
de lucht is vol geluid,
de klankenpijlen springen,
ta ra ra joem joem joem,
in blijde gensters uit.
Alhier, aldaar, vrijage,
gelach, gerekkebek,
rions un peu des sages,
ta ra ra joem joem joem,
hoe gek.
De gekke wijzen stromen,
stilaan naar verdere kust,
de dromen komen,
lijze legt zich de stad,
te rust.
17-04-2016, 00:00
Geschreven door André
16-04-2016
Het roodborstje. Willem Gijssels
Het roodborstje wipt gezwind
de veren uit
zodra de nachtegaal
de zangbron sluit.
Het voert in zijn schild een sprank
van het zonnegoud
zoals dit op zijn stem
ter kim ontvouwt.
Het is een virtuoos
zo fijn besnaard
dat elk natuurgeluid
zijn lied doorvaart.
Het wipt, het tript, het is weg
waar gij het ziet,
hoor nu, waar gij het hoort,
daar is het niet.
En zijt ge ver van mij,
dan is mijn zucht
naar u zo sterk dat zij
mijn geest bevrucht.
Met zo een verbeeldingskracht,
dat gij daar zit,
verheugd, naast mij, terwijl
ik u aanbid.
16-04-2016, 00:00
Geschreven door André
15-04-2016
Nachtlied. Willem Gijssels
O hemelschone zomernacht,
fluweel en rood-papaver,
de lucht besterreld, koel en zacht
na het bange zongedaver.
Door het ruisen van de bomen schiet
er hier en daar een triller,
het nachtegaaltje melodiet
en maakt de nacht nog stiller.
O sterren die daarboven dwaalt,
laat mij dit lied u wijden,
hoort hoe mijn hart nachtegaalt,
in het eeuwig lied der tijden.
15-04-2016, 00:00
Geschreven door André
14-04-2016
Morgen. Willem Gijssels
Het oosten schiet in vlammen,
de stem van kanteklaar
wekt in de loverstammen
het gekweel der vogelenschaar.
De Schelde stuwt de baren
al dieper in het land;
het windje komt gevaren
met geuren allerhand.
O frisheid van de morgen,
gij opent ziel en hart,
die zweven gaan en zorgen
dat niets hun heil verzwart.
Het is alles licht en luister,
het is alles goed en schoon,
vergaan is alle kluister
en alle leed gevloon.
14-04-2016, 00:00
Geschreven door André
13-04-2016
Mijn hart. Willem Gijssels
Mijn hart gelijkt een plechtig meer
met gronden diep en stil,
ge roept, de klanken klinken weer
met helder droef getril.
Mijn hart gelijkt een plechtig meer
dat alles spiegelen zou,
het geeft het goede, het kwade weer
met even vollen trou.
Mijn hart gelijkt een plechtig meer
dat rustig blijven zal,
toch teistert het een stormig weer,
het schuimt met wild geschal.
Mijn hart gelijkt een stormig meer
dat niet te temmen is,
ontmoet het slechts een woordje weer,
van vroeger droefenis.
13-04-2016, 00:00
Geschreven door André
12-04-2016
Kerline. Willem Gijssels
De maan weeft der wolken gulden zomen,
en de wind zoeft met stille ademtocht,
Kerline laat de tranen lijze stromen,
die leken over het bleke kunstgewrocht.
En uit het blond verleden rijzen dromen,
met alles waarop Brugge roemen mocht,
de kerels zijn van reuzen voortgekomen,
de zee die steeds verder stranding zocht.
O Brugge, parelsnoer van prachtgbouwen,
met volkspaleizen uwer gilden trots,
hoe plechtig 's nachts in uw ziel te schouwen.
Als dwergen rust in uw prachtgebouwen,
en helden wakker staan met bijl en knots,
bij zeegang en tranen van Kerline.
12-04-2016, 00:00
Geschreven door André
11-04-2016
Avondwerk. Willem Gijssels
Haar lang bezien met onbeleefde blikken,
en peilen diep de golving harer schoonheid,
die zij met warmer gloed en geur ten toon spreidt,
hoe dichter avondmist en duister dikken.
Haar harte voelen trillen om te stikken,
en tikken met het geweld der ongewoonheid,
en leliën zien, waaruit zij eene kroon breit,
een armenpaar, om mijnen kop te strikken.
Dit is mijn werk in dromende avonduren,
wanneer ik voor de droeve wereld dood ben,
en denk aan haar ten prooi aan zielevuren.
Waardoor ik waan genoeg mijn eigen groot en
en mijn voelen vast genoeg om steeds te duren,
gelukkig is, die geenen liefdenood ken.
11-04-2016, 00:00
Geschreven door André
06-03-2016
Zon en zee 1. Willem Gijssels
De diepten van de wijde zee
slaan open om en weder,
en witgekuifde baren gaan
als tongen op en neder.
Als tongen, die verraderlijk
geheimen willen spreken,
en, nijdig op elkanders taal,
elkander onderbreken.
Het is een al-verwarrend rumoer
in het wiegewagend golven,
en niemand vat een enkel woord
van talen lang bedolven.
Daarboven breekt de zonne los,
haar brede glinsteringen,
de grote zee komt zich gedwee
in haren gloed verwringen.
06-03-2016, 00:00
Geschreven door André
05-03-2016
Dichterziele. Willem Gijssels
Onbewogen licht uw spiegel
in de weide neergespreid,
vijver, in wiens helder hart
zich de hemel graag vermeit.
Mag hij niet het diepste dringen,
hij, die u geen stond verlaat,
die zijn wanhoop en zijn weelde,
trouw in uwen boezem slaat?
Is het om geen vouw te missen
van de wisselende hemelvout,
dat ge u steeds zo gladgesteven,
en zo rein uw spiegel houdt?
Zie, geen keitje mag u treffen,
of ge trekt en rekt in haast
alle rimpels weder effen,
wie, die uwen gelaat verglaast?
Stilte ruist uit gindse bomen,
schier onzichtbaar, anders geen,
vijver lief, hoe moogt ge dromen
hier in eenzaamheid, alleen?
Vijver zijt gij dichterziele,
gij die het hoge wel omvat,
maar in eenzaamheid, alleen
leeft in volle dromenschat?
05-03-2016, 00:00
Geschreven door André
04-03-2016
Aan Brugge. Willem Gijssels
De trage klokken enkel onderbreken,
de zoete rust die over Brugge zweeft,
om luider oude roem te laten spreken,
en wondere pracht die telkens voller leeft.
In alles is die stille plicht gegleden,
ha, zitten daar geen oudjes aan de deur,
op een stenen bank broederlijk te reden,
ter nood verlicht door avond-schemerkleur.
En het huizeken binnen is het daar gelegen
als buiten? Aan de grijze schoorsteen zit
grootmoederken, ze kijkt en knikt genegen,
maar zegt geen woord, zij buigt het hoofd en bidt.
