De mooiste gedichten uit de Nederlandse letterkunde verzameld en gekozen uit www.bloggen.be/thuishaven
Welkom in mijn thuishaven en geniet van deze gouden gedichten. Geen rijker kroon dan gedichten schoon. Mijn moedertaal is wonderzoet voor wie haar geen geweld aandoet. Elke vrijdag een gouden gedicht.
16-11-2014
Fleurs de mal. Marie Cremers
God kent mijn liefde, diep als de vulkanen,
zijn zij goed, zijn zij kwaad? Hij schiep ze, dat is al,
Hij is in bloemen en in orkanen,
duister en licht is Zijn spel in het heelal.
Eindeloos verscheiden zijn Zijn vormen,
lelijk en schoon, geweldig en teer,
schitterende vogels, afzichtelijke wormen,
hebben hun plaats en hun eigen sfeer.
Kwalijk riekende keizerskronen,
met parels als tranen in het sombere hart,
naast onschuldige anemonen,
heldere vreugde naast duistere smart.
Stekelige distels, zij geven geen geuren,
toch zijn zij mij lief, als anjer en roos,
en moest ik kiezen, het kon wel gebeuren,
dat ik de helse bloemen verkoos.
O geef mij een zending in schachten en poelen,
Gods liefde in mij is een vuurkolom,
ik zal de smart en de vuilheid niet voelen,
God is mijn licht en mijn heiligdom.
Zolang ik een kinderlach kan onthouden,
Zolang ik de geur weet van lelie en thijm,
Zolang zal nimmer mijn ziel verouden,
zal zelfs de hel mij niet lichteloos zijn.
Liever dan alle hemelse lichten,
Liever dan glorie en majesteit,
is mij een glimlach op woeste gezichten,
een traan van ontroering door een duivel geschreid.
Amsterdam 1874-1960
16-11-2014, 00:00
Geschreven door André
15-11-2014
Oudenaarde. Gentil Antheunis
Daar zit en droomt gij aan de Schelde,
en spiegelt u in het klare nat,
uw roem en welvaart zijn verzwonden,
toch zal mijn lied uw lof verkonden,
o moedergrond, o moederstad,
toch blijft gij steeds mijn liefste schat,
mijn dierbaar Oudenaarde.
Gij hebt uw rusting afgeworpen,
sinds lang het strijdzwaard neergeleid,
wat hoeft gij wapens u te prangen,
terwijl de jeugd uw frisse wangen,
met zachte dons nog overspreidt,
aan de schoonheid past de schuchterheid,
lieftallig Oudenaarde.
Ja, jong en schoon zijt gij gebleven,
en waar ik ging en waar ik stond,
bij zuiderweelde en pachtgebouwen,
bij het wonderbeeld der Rijnse gouwen,
ontsnapte uw naam aan mijnen mond,
ik vergat u nooit, mijn vadergrond,
mijn dierbaar Oudenaarde.
Vergeten, kan ik u vergeten?
uw weiden, waar ik heb gespeeld,
uw heuvels waar de bronnen springen,
waar bloemen geuren, vogels zingen,
ja, schoonheid is u toebedeeld,
en nergens prijkt uw evenbeeld,
lieftallig Oudenaarde.
Hoe dikwijls heb ik tot u naderend,
u stil bewonderd, luid begroet,
wanneer het eerste daglicht straalde,
wanneer de zon in het westen daalde,
omvattend in haar purpergloed,
uw tuinen, heuvels, weiden, vloed,
mijn heerlijk Oudenaarde.
En ik leef nu van u gescheiden,
ik gedenk u steeds en immer voort,
ik zie uw schoonheid immer blinken,
ik hoor uw moederstemme klinken,
uw Vlaams, uw Diets, uw vrije woord,
mijn bakermat, mijn lievelingsoord,
mijn dierbaar Oudenaarde.
15-11-2014, 00:00
Geschreven door André
14-11-2014
Dat gij schoon zijt. Gentil Antheunis
Dat gij schoon zijt als een engel,
onuitsprekelijk schoon en zoet,
dat uw lachje het hart betovert,
en uw aanblik dromen doet.
Dat gij als het vogeltje in de lente,
jeugdig vrolijk speelt en zingt,
dat uw maagdelijke reinheid,
in uw stemme wederklinkt.
Dat uw goudgebruinde lokken,
kronkelen langs uw slanke leest,
dat men door uw heldere ogen,
tot het diepst in uw ziele leest.
Dat het gepeins dit oog doet stralen,
dat het gevoel dit hart bezielt,
dat gij in dichterlijke geestdrift,
somtijds biddend nederknielt.
Dat de goedheid uit uw ziel vloeit,
als het water uit de bron,
dat de kinderen naar u neigen,
als de bloemen naar de zon.
Dat gij schoon zijt als een engel,
onuitsprekelijk schoon en zoet,
dat uw lachje het hart betovert,
en uw aanblik dromen doet.
Ieder weet het, mag het weten,
maar wat niemand weet noch denkt,
is dat gij mij, uitverkoren,
uw jeugd, uw engelenschoonheid,
uw ziel, uw hart en alles,
met uw eerste liefde schenkt.
14-11-2014, 00:00
Geschreven door André
13-11-2014
Aan haar. Gentil Antheunis
Blank zijn op het water de hals en
de wieken van de drijvende zwaan,
blank is de kelk van de tengere lelie,
blank is daarboven het dromerige
nachtlicht, van de eenzame maan,
blanker is toch nog je voorhoofd, mijn liefste.
Geurig is de aarde van de schepping,
wanneer zij 's morgens ontwaakt,
geurig de blozende roos in de dalen,
geurig het woud en de velden,
als nogmaals de lente genaakt,
geuriger is toch nog je lichaam, mijn liefste.
Zoet over het nederig dorpje,
zendt het klokje zijn zilveren klank,
zoet trilt de zijden snaar van een harp,
zoet is bij het suizen van de winden,
de nachtegaal haar mijmerende zang,
zoeter is toch nog je stem, mijn liefste.
Rein is het sterrengeflikker,
in 's hemels onpeilbaar blauw,
rein is het klimmende daglicht in het oosten,
rein blinkt op het wiegelend lover,
het lachend druppeltje dauw,
reiner zijn toch nog je blikken, mijn liefste.
Zuiver is het glanzende schelpje,
in het zand op de oever van de zee,
zuiver is het water van het kabbelend beekje,
zuiver de walmen van de wierook,
zuiverder is toch nog je hart, mijn liefste.
13-11-2014, 00:00
Geschreven door André
12-11-2014
Lentelust. Gentil Antheunis
Wanneer het ijs zal dooien,
bij zoele zuiderwind,
zal vreugdig zich ontplooien,
elk hart dat bemint.
Dan zal de mei ontwaken,
de jeugdige, lustige mei,
en zingend zich vermaken,
langs heuvel, dal en wei.
En waar de mei zal zingen,
En waar de mei zal gaan,
zal het zwellend botje springen,
en het frisse bloempje ontstaan.
Dan zullen bomen, hagen,
langs weide en heuvel en dal,
zo menig nestje dragen,
waar het heimelijk piepen zal.
Dan zal ik langs de velden,
in geur en kleur en licht,
haar het zoete geheim vermelden,
dat diep in het hart van mij ligt.
En wil zij knikkend blozen,
de zoete liefste mijn,
dan zal het vol zang en rozen,
in beide onze harten zijn.
12-11-2014, 00:00
Geschreven door André
11-11-2014
De liefde lacht. Gentil Antheunis
Lenteliedje wees niet bang,
kom maar vrij naar buiten,
alles vraagt naar klank en zang,
als de bloemen spruiten.
Beken ruisen immer voort,
en de schone rozen,
neigen het kopje over boord,
spiegelen zich en blozen.
Jeugd en liefde wandelen stil,
hand in hand en dromen,
het vogellijn bouwt naar lust en gril,
het nestje in de bomen.
Kom, de liefde wacht naar u,
blijf niet langer binnen,
kom, de liefde lacht naar u,
zing van het zoete minnen.
1840-1907
11-11-2014, 00:00
Geschreven door André
10-11-2014
Brugge. Albrecht Rodenbach
En bij het lantaarnlicht aan de draai van de straat,
wandelden wij rond, het was donker en zeer laat,
onder de brug, op het zwijgende zwarte water,
lag stil een zwaan, wit in duisterheid.
In het water weerspiegelend,
stak zwart het huis af op de hemel,
uit de ruiten stroomde licht,
orgeltonen kwamen toe bij walmen.
Donkere schimmen vlogen dansend,
aan de vensters voorbij,
kronkelend wiegend op de maat,
van die walsende harmonij.
Het was laat, wij stapten langs de leeuwenbrug
lijk spoken, vormloos en vereend daar rezen
die oude stenen leeuwen, half verlicht
door een lantaarn, op stenen leuning.
Alonder donker tussen zwarte tronken,
die onbeweeglijk neigden langs de kant,
daar lag het donker water, en weerkaatste
een donkere lucht, waar achter zwarte wolken
de maan dook, en oude scherpe gevels,
zo spokig en gebekt de lucht uitsnijdend.
De toverachtige nacht herschiep het prachtige, oude Brugge,
het krielend volk verscheen op de markt in een bonte drom,
en er klonk bazuin en vedel, en de scharen dof gebrom,
ons verleden herrees in deze nachtelijke pracht.
10-11-2014, 00:00
Geschreven door André
09-11-2014
Liefde. Albrecht Rodenbach
Een knecht bemint een meisje,
zij bemint een andere knecht,
die ander bemint nog een ander,
en stort zich met haar in de echt.
Uit wanhoop neemt het meisje,
goed kome het uit, een vent,
de eerste, de gereedste,
de knecht, hij is miscontent.
Dat is een oude historie,
maar zij is nog altijd nieuw,
en wie zij voorvalt gaat het,
alsof men hem het hart doorhieuw.
09-11-2014, 10:17
Geschreven door André
08-11-2014
Dombeeld. Albrecht Rodenbach
Nog zweeft mij door het geheugen,
gelijk een verzwonden droom,
De grootse Dom van Keulen,
aan Duitslands heilige stroom.
Bij de oude kathedraal,
daar zag ik een Goddelijk beeld,
dat als een hemelstraal,
nog in mijn ziele speelt.
Het was de Maagd der Maagden,
de reine zonder smet,
mijn lief, de hemel vergeeft mij de zonde,
maar neen, het was uw portret.
08-11-2014, 00:00
Geschreven door André
07-11-2014
Het lied van de gevallen bomen. Albrecht Rodenbach
Broeders, het waren felle bomen,
trots en onbekend met schromen,
die de noorderwind niet ontzagen,
en die lachten met de vlagen,
de wind, de wilde noorderwind.
En hij blies zijn oorlogstonen,
schudde in de storm de hoge kronen,
dat zij fel elkander raakten,
en de blote takken kraakten,
de wind, de wilde noorderwind.
En wij hoorden drie vier uren,
het woelen van de worsteling duren,
maar de bomen zijn gevallen,
hoor de noorderwind zijn zege schallen,
de wind, de wilde noorderwind.
Broeders, ik ken die trotse bomen,
die de noorderwind niet schromen,
maar de bomen zijn gevallen,
de noorderwind gaat zijn zege schallen,
de wind, de wilde noorderwind.
1875
07-11-2014, 00:00
Geschreven door André
06-11-2014
Speldenwerk. Omer Karel De Laey
's Morgens in haar nette kluis,
met een witte pijpkornet,
zat een zuster, en haar lippen
prevelden een vroom gebed.
Voor haar lag een speldenwerk,
vol stekkers, lijk een everzwijn,
en de wind in het open venster,
speelde met de stropgordijn.
Buiten in de grijze verte,
stond een schubbig kerkedak,
dat zijn scherpe pinnen, hoog
boven de andere huizen stak.
In de frisgedauwde stilte,
werd het oosten rozeklaar,
en een bende mussen tsjilpten,
op een groene druivelaar.
De eerste zonnestralen priemden,
langs de toren van de kerk,
en de zuster haar vlugge vingers,
draafden over het speldenwerk.
06-11-2014, 00:00
Geschreven door André
05-11-2014
Ten uitkante. Omer Karel De laey
Boven op het dak gevlogen,
van het kasteel in het hemelsblauw,
met zijn staart vol ogen, open
lijk een waaier, zat een pauw.
En een kudde schapen, blatend
in een dikke wollen stof,
draafden in gespannen drommen,
door de wegels van den hof.
Op de vijver in de verte,
roeide een stille palingboot,
traag lijk met reigervlerken,
door het vreugdig avondrood.
Langs de oever stond een freule,
die een wijde fraze droeg
in gepijpte kant, en wenkte
naar de verre boot en loech.
Haar tanden mooi op elkaar,
leken wit lijk druppels melk,
en zij snoof de balsemgeur,
die borrelde uit een leliekelk.
05-11-2014, 00:00
Geschreven door André
04-11-2014
Vrede. Omer Karel De Laey
Uit de wapenzaal, keken
twee vriendinnen naar het wiel
van de zon, dat in het westen
door een purperen wolk viel.
Hun gekronkeld haar in vlechten,
waaide om hun hals, en gleed
lijk een wrong van zijdedraden,
neer langs hun zomerkleed.
Voor hen lijk een donzig kussen,
lag een hazewind op de loer,
en hij vaagde, wuivend met zijn
kwispelstaart, de eiken vloer.
Buiten over het vijverwater,
vloog een reiger uit het riet,
en er speelde een hoorn, ver in
het dreunend woud, een jagerslied.
Op een tafel langs de wanden,
in de rode zonneschijn,
pronkte een koppel groene romers,
boordevol met Rijnse wijn.
04-11-2014, 00:00
Geschreven door André
03-11-2014
Hoogmis. Omer Karel De Laey
In het koor, dat met een woud
van vlaggen overlommerd was,
viel van omhoog een gulden klaarte,
door het brandend vensterglas.
De erewachten voor de zitsels,
staken de geslepen top van hun
zwaarden, lijk een weerlicht,
naar het tabernakel op.
Al de grijze gildedekens,
stonden recht en hurkten dan,
stijf lijk stenen beelden,
naar het evangelie van Sint-Jan.
Twee bazuiners bliezen, dat het
gedreun tot in de beuken sloeg,
en een koude rilling ginder,
door de rode winpers joeg.
Het was gedaan, de mensen
dromden in een zoete wierookgeur,
naar de klarende zon toe,
die blekte door de wijde kerkdeur.
1905
03-11-2014, 00:00
Geschreven door André
02-11-2014
Morgen spelevaart. Marie Boddaert
Doe zacht de riemen zinken in de zee,
van zingend water, dat de morgenzon
tot zingend goud maakt, zelfs de horizon
is blank van het goud, dat de zon glippen deed.
Rijen van golfjes lopen, of begon
een vrolijke wedloop, met ons bootje mede,
schuimkopjes even op, dan naar benede,
en ritselend voort, waar het oog niet volgen kon.
De wijde gulden morgen zacht, vloeit vol
van plassende geluidjes, glinstering
van rimpeldeining, aangerol en weggerol
van waterrugjes glimmend opgericht.
Nu wordt de zee zo licht, of het bootje hing
in louter luchtzee, een zee van licht.
02-11-2014, 00:00
Geschreven door André
01-11-2014
Morgen op de hei. Marie Boddaert
Ik loop langs de hei, die ligt in diep azuur
van zomerhemel, rondom neergespreid,
kleurwarme hei, een brokje oneindigheid
van kruid en bloem, zover ik mijmerend tuur.
Wereld en mensen weg, alleen natuur,
zopas gegleden uit het rijk van rustigheid,
met een glimlach ongerept, stille innigheid
van nijver leven in het morgenuur.
Ik schroom te treden op het purperend bruin,
ik schroom de voet te zetten op het mos,
zo gul aaneengegroeid, het lijkt me een bos.
Vol lommerpaadjes, of een feeën tuin,
priëelig groen en koel, een mensenvoet
vertreedt zo licht, en weet niet dat hij het doet.
01-11-2014, 00:00
Geschreven door André
31-10-2014
Aggy. Marie Boddaert
De morgen droomt in de lichte tuin,
een lichtfestijn,
midden in bloemengeschijn,
en in die droom een lichtkindje klein,
grootoogig, op voetjes fijn.
Geuren neurende zachte jasmijn,
en vrolijke roosjes, mondjes half open,
en gouden regen, neergezegen,
om haar te vertellen die aan komt lopen,
hoe mooi een morgen kan zijn.
En paarse seringen die het groen doen lachen,
en in het gras, zoveel gele
boterbloempjes op gouden stelen,
heel de tuin door.
En vlinders daartussen,
en grappige mussen,
het kopje op de grond, of zij grond willen kussen,
zij, in al kijken en wonderen er voor.
Heel hoog nu op haar hoofdje klein,
beweeg van de voetjes, een alverblijden,
waarheen die gaan langs het licht gelover,
gans haar slank gestaltetje over,
tover,
vol lenteschijn.
31-10-2014, 00:00
Geschreven door André
30-10-2014
Maanlicht. Marie Boddaert
Geklommen was de maan naar boven,
had wolken stil uiteengeschoven,
uit een sneeuwgrot leek zij te turen,
en zilversneeuw in het rond te sturen.
Het was of de warme zomeraarde,
het koelend zilver gretig aarde,
al meer en meer had zij opgevangen,
tot al van zilver was omvangen.
Een koel, blank kleed dat verre strekte,
en velden wijd, en weiden dekte,
blank trossige bomen daar geheven,
leken in het zilvermeer te leven.
Zilver was het al. De duinen lagen
als reuzen door de slaap verslagen,
in glimmend pantser breed te neder.
Een zeemeeuw sloeg de zilverveder,
dreef door het zilver van de hemel,
en bleekte weg in het zilverschemel,
boven de zee van licht doorglommen,
waar kleine, slaperige golfjes zwommen.
30-10-2014, 00:00
Geschreven door André
29-10-2014
Land van Oudenaarde. Omer Wattez
Mijn land van Oudenaarde, heuvels en valleien,
en welig woudland aan de Scheldeboord,
daar waar mijn wieg stond en ik mocht vermeien,
als kind en jongeling genieten ongestoord.
Op verre heuvelruggen lange bomenrijen,
langs 's Herenswegen in dit schilderachtig oord,
waar als het zondag is de boeren zich verblijen,
en mijn luisterend oor zo gretig de oude volkstaal hoort.
Ik zie dat tafereel van kleine, stille steden,
bekend reeds en beroemd in Vlaanderens vroegst verleden,
ginds Geraardsbergen en daar Ronse in zijn dal.
En gij, oh liefste stad, oh vriendelijk Oudenaarde,
gelegen aan de Schelde als in een Bloemengaarde,
met uw stadhuis, dat steeds mijn ziel verrukken zal.
