Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Post van Postuertje
20-12-2009
overal bereikbaar!
De baas belt me regelmatig om een stand van zaken te weten. Hij belt vanuit de mediamarkt, vanuit zijn auto of van op de tram. De achtergrondgeluiden verraden meestal zijn locatie.Eén van de meest herkenbare achtergrondgeluidjes zijn de 4 kindjes.
Ik hoorde weer een boel gekrijs en geroep op de achtergrond, de baas was dus thuis. Ik had echter geen idee waar juist thuis, tot ik de baas hoorde roepen tegen de kindjes :Een momentje, papa is direct terug, ik zit even op toilet !
Meent hij dat nu ? vraag ik me dan af.Vervolgens wendt hij zich terug tot zijn telefoon en zegt Kan je dat nu geloven ? Ik zit even op toilet en zelfs dan hebben ze me nodig !
Het is niet eenvoudig om de baas te zijn.Je moet streng zijn, motiveren, stimuleren, aanleren en vooral héél veel geduld hebben.Mijn baas heeft een engelengeduld, dat hij waarschijnlijk aangeleerd heeft van zijn vier kindjes thuis. Vier kindjes thuis en drie op het werk.
Zoals een goede papa speelt de baas vaak met zijn kindjes.Deze morgen had hij weer voor enkele nieuwe speeltjes gezorgd. Het eerste speeltje was een opplooibare fiets, die meteen in de winkel getest werd.De baas leefde zich volledig uit en iedereen mocht eens een tourtje doen. Hup , rond de bureau, achter de verkoopstafels en terug tot aan de zeteltjes.En leuk dat dat was!Het tweede speeltje was een dreidel, een soort tol die je moet laten spinnen. Eens de dreidel valt moet je iets doen De baas draait enthousiast, de dreidel tolt in het rond en valt Oei zegt de baas Ik moet betalen! Maar dat is niet erg hoor je mag me altijd opslag geven zeg ik vlug, ik moet mijn kansen grijpen als ze zich voordoen! Oei oei oei, maar hoeveel wil je dan? Hmm moeilijke vraag Ik besluit de bal terug te spelen Betaal me maar hoeveel je vindt dat ik waard ben! Maar Vicky toch, ik kan je helemaal niet zóveel betalen, je bent onschatbaar, en je hebt vele kwaliteiten. Oh, zo lief van die lieve lieve baas natuurlijk heb ik zo nog geen opslag, de baas weet echter, net als een papa, dat het materiële soms minder belangrijk is dan de aandacht en het vertrouwen dat je krijgt.Hij weet ook, aan de hoeveelheid schoentjes te zien, dat ik niets tekort kom.Het is hem dus vergeven
Na het spelen komt het werken, we vliegen er dus allemaal in.De baas ziet dat iedereen heel braaf bezig is en grijpt zijn kans om een romantische lunch met zijn lieve vrouw te doen.Toch een lieve baas De collega begint ondertussen een beetje op te ruimen en wendt zich geërgerd tot de boekhouder. Wil je alsjeblieft ook een beetje je eigen zaken opruimen?Ik kuis hier al heel de winkel, het minste wat je kan doen is je eigen zaken wegsteken! De boekhouder haalt diep adem, ik zie zijn gezicht even rood worden als zijn haar, dan ontploft hij. Ik ben de BOEKHOUDER! roept hij het uit Het is niet MIJN taak om op te ruimen, ik moet facturen maken! En ik vraag je om eerst even op te ruimen Jij mag niet zeggen wat ik moet doen! Jij bent de managerhelemaal niet, als de baas er niet is ben IK de manager! Dit is het begin van een lang, steeds luider wordend gebekvecht.De verwijten en beledigingen vliegen over en weer, tot de boekhouder het beu is.Hij neemt de telefoon en belt de baas. Hallo?De collega heeft zo een stoute dingen tegen mij gezegd!Je moet haar zeggen dat ze mij niet zo mag plagen!Ze denkt dat zij de manager is, als jij er niet bent.Ikwerk hier al 2,5 jaar dus ik ben toch de manager als jij er niet bent!Kan je haar dat zeggen?
Ja daar gaat de baas zijn romantische lunch.De ruzie loopt hoog op in de winkel, zo hoog dat de baas nogmaals gebeld moet worden, en daarna nóg een keer en daarna nóg een keer.Net zoveel tot de baas dat zotte idee van een romantische lunch laat varen en terugkomt om zijn vechtende kindjes uit elkaar te halen.Eens de baas er is begint het pas echt.De baas heeft maar liefst 2 uur nodig om de boekhouder te kalmeren, zoals ik al zei de baas heeft een engelengeduld.Nadien besluit hij om het er toch nog eens op te wagen en eventjes naar buiten te gaan. Vicky, wil jij een beetje opletten? vraagt hij, dan keert hij zich tot de boekhouder en zegt Ik ben even weg, braaf zijn en naar Vicky luisteren!
December dat betekent kerstcadeautjes en kerstkaarten op het werk.Véél kerstkaartjes, zon 1500 om precies te zijn.De hele week ben ik dus al bezig met etiketten plakken en enveloppen vullen, gelukkig dat ik daarbij ook wat hulp krijg van de collega. Het enige probleem is dat die collega zich in Antwerpen bevindt, en de drukker in Knokke-Heist.Dus worden alle kaartjes in mijn camionetteke gestopt en vertrek ik naar Antwerpen.Daar worden ze s avonds wederom in datzelfde camionetteke gestopt om terug naar hier te komen.
Voorzichtig op de baan hé roept de baas nog vooraleer ik vertrek.De baas kent mij een beetje, hij kent me genoeg om te weten dat ik nogal eens onstuimig kan zijn, ook op de weg.Ik zette mijn brilletje op, klikte de veiligheidsgordel dicht en zette de radio vollen bak, ik was klaar voor de rit. Toen ik zon 40 minuten onderweg was werd ik echter opgeschrikt door de luide claxon van de bestuurder achter me. Ik keek dus in mijn achteruitkijkspiegel en zag mijn koffer wijd open staan!Niet enkel reed ik daar met een open koffer, de kerstkaarten waren eruit gevlogen en lagen nu verspreid over de expresweg.
Gelukkig dat de man achter mij op tijd was kunnen stoppen en mijn kerstkaartjes dus niet overreden waren.Geschrokken sprong ik uit de auto en liep richting envelopjes, daar begon ik, zo vlug mogelijk alle kaartjes terug in de doos te stoppen.Ondertussen dacht ik maar 2 dingen waarom overkomt mij dit altijd?En waarom heb ik net nu mijn little black dress met pumps aan? Gelukkig kreeg ik wat hulp van die man in de auto achter me. Je mag nog van geluk spreken dat je geen kettingbotsing veroorzaakt hebt hé zegt hij.
Inderdaad gelukkig, want dat is zeer nefast voor je bonus malus, zo had ik nog maar net vernomen toen ik het telefoongesprek van de collega met haar verzekeringsmaatschappij overhoorde. Goedemiddag, ik bel u even op om te vragen of het nog mogelijk is om aan een verzekering te geraken, en hoeveel me dat dan precies zou kosten.Ik zou graag terug een auto aankopen! hoorde ik de collega zeggen. Mijn bonus malus?Die staat nu op 22!Ik kijk meteen op en kijk haar vragend aan.De collega lacht even en vervolgt Ja, u weet nog wel die kettingbotsing die ik in 2000 veroorzaakt heb. Kettingbotsing? vraag ik geluidloos. De collega houdt even haar hand voor de hoorn en zegt Ja, ik heb daar zelfs nog een strafblad van onopzettelijke slagen en verwondingen. Vervolgens wendt ze zich terug tot de verzekeraar Of ik nog een ongeval heb gehad de laatste vijf jaar?Ja natuurlijk, dat kan niet anders! De verzekering ging het bekijken, men kon blijkbaar niet meteen een antwoord geven.Enkele uurtjes later belt de collega dus nogmaals op om te vragen of ze haar niet vergeten zijn. Excuseer mevrouw kreeg ze te horen we zijn nog steeds aan het berekenen, misschien dat we tegen volgende week een antwoord hebben!
De vrienden vroegen ons mee voor een Franse dansavond en vermits ik nogal fan ben van dat 'serviettenlied' was ik maar al te graag van de partij! Het werd een avond vol 'hoogtepunten', absurde, flatterende, grappige en ook valse hoogtepunten.
De avond had veel weg van een trouwfeest, maar dan zonder bruidspaar. Na het eten begon de dansvloer zich stilletjes te vullen, de zatte nonkel startte een polonaise en de elegante oma keek toe vanuit een comfortabel zeteltje. En ik werd benaderd door 'de verre achternicht'. Die wou me 'een delicate vraag' stellen. 'Van welke ontwerper is dat kleedje?' vroeg ze 'Ontwerper? Geen idee, ik heb dat in een winkeltje in Heist gekocht' 'Oh, in Yjst, op vakantie dus... Italië zeker? Het ziet er een Italiaans kleedje uit hé. Ben je zeker dat het niet van designer X is?' Zoals je al merkt waren de andere gasten op de dansvloer 'niet van hier'. Wat dan weer zorgde voor een volgend 'hoogtepunt'. 'Gij zijt van hier zeker?' vroeg zatte nonkel nr 4 me. Waw, na 7 jaar 'Gij zijt niet van hier hé', krijg ik nu een 'Ge zijt van hier zeker?'. Ik was nogal trots, dat kan ik je wel vertellen!
Iets later stonden de vriendin en ik buiten even een luchtje te scheppen. De 'rebelse neef' stapte in zijn getunede wagen. De vriendin en ik keken vol ongeloof toe hoe zijn autodeur niet opzij, dan wel omhoog openging. Vervolgens steeg de auto zo'n 10 cm. Inderdaad, de auto liftte zichzelf op. De neef vertrok, maar stopte vlug terug, vlak voor de vriendin en ik. 'Oh' zei de vriendin 'hij is stilgevallen'. En toen kwam het. Whoem! Whoem Whoem! Whoem Whoem Whoem! Nee, de auto was nog niet vertrokken hoor, hij was enkel nog maar aan het whoemen, alsof hij een concertje aan het geven was. Pas toen hij zeker was dat hij genoeg publiek had verzameld schoot de auto dan toch weg. Ja, proficiat, u kan vlug optrekken meneer! Dat was een grappig hoogtepunt!
En dan was er nog de rekening. Die was hoog. Zo hoog, dat ik er bijna een punt van wou maken!
Het was me weer het dagje vandaag het dagje Antwerpen !Zoals gewoonlijk werd ik begroet door een enthousiaste boekhouder. Goedemorgen Vicky ! Ik ben vandaag manager ! Manager ? vroeg ik
Ja, de baas is er niet, dus ik zal voor manager spelen voor jou Vicky.Wil je een lieve of een stoute manager, Vicky ?
Euh
Wacht zei de boekhouder, ik zal het eens voordoen.Hij nam enkele stappen weg van mij en kwam toen al roepend aangestormd Vicky, je MOET vlugger werken, je moet vandaag minstens 10 uurwerken verkopen ! Dit was de stoute manager fluisterde hij me toe.Vervolgens kwam hij met een tasje koffie bij me en zei Vicky, je doet dat fantastisch, je krijgt 500 opslag per dag !
En dit is de lieve manager ? reageerde ik verbouwereerd.
Juist Vicky ! Hij bulderde het een moment uit van het lachen en werd toen meteen terug serieus. Oh sorry Vicky, dat was een grapje !Ik ben niet écht de manager vandaag,en ik kan je ook geen 500 opslag per dag geven !Sorry, ik had dat niet mogen zeggen !
Dit beloofde toch een lange dag te worden.Hoe grappig de boekhouder soms kan zijn in retrospectie, op het moment zelf is hij gewoon vermoeiend.Hij eist werkelijk al je tijd op
Vicky, ik ben binnenkort hoofdboekhouder !
Maar je bent de enige boekhouder.
Ja, maar nu volg ik lessen, amai Vicky, en ik dacht dat boekhouden al interessant was, nu volg ik Fiscaliteit, Vicky.Maar dat is zó spannend hé Vicky.En mijn leerkracht hé Vicky, die is zo slim hé Vicky.Gisteren ging het over ontslag Vicky, amai Vicky, wist je dat er meer dan 10 redenen voor ontslag bestaan ?
Gelukkig werden we gestoord door een klant vooraleer hij een volledige opsomming kon geven.Die klant had gisteren een uurwerk gekocht en had nu nog juist een factuur nodig.De boekhouder sloeg in paniek. ja, maar ik weet helemaal niet wanneer dat is aangekocht, en meneer heeft geen BTW-nr, hoe kan ik dan een factuur opmaken ? de boekhouder klonk alsof hij op het randje van een zenuwinzinking stond.Hij belde maar liefst 4 keer naar de baas en werd zenuwachtiger met de minuut.De klant werd gevraagd om volgende week terug te komen voor een factuur. Ik begrijp het probleem niet zei de klant u bent toch boekhouder ?
Hóófdboekhouder antwoordde de boekhouder.
Is het dan zo moeilijk om mij gewoon een aankoopbewijsje te maken ?
Oh, dus u heeft gewoon een aankoopbewijs nodig ? vroeg de boekhouder Maar dat zal Vicky even doen. Dat is mijn taak niet, ik ben boekhouder, ik maak facturen !
Even later hoorde ik de boekhouder aan de telefoon
Hallo Electrabel ? U spreekt hier met de hoofdboekhouder.De manager en ik zijn zo stom geweest.We waren klant bij jullie, maar toen is er hier iemand geweest, die ons hoofd helemaal zot heeft gemaakt, en zo zijn we weggegaan bij jullie.Het spijt ons zo ! Echt, we hebben er zóveel spijt van! En weet je, die andere firma luistert helemaal niet naar mij, en ik begrijp hun facturen niet.Alsjeblieft Electrabel, mogen we terugkomen ?
De collega en ik gierden het uit! En Electrabel waarschijnlijk ook...
Het is een verschrikkelijk, drukke, zware week met als gevolg weinig tijd om te bloggen. Toch wil ik graag een verhaaltje met jullie delen, niet echt een blog, gewoon wat leesvoer. Een oefening op perspectief in de schrijfles...
Anaïs opende de pot verf en zuchtte beige, weeral.Waarom koos iedereen toch diezelfde klotekleur voorzijn appartement aan de kust?Dacht men dan nooit aan haar, de schilder?Het was nu niet meteen de spannendste kleur om mee aan de slag te gaan.Natuurlijk noemden haar elitaire klanten het nooit beige.Het was Pierre de France of bord de Seine of Vison. Anaïs kon echter de verleiding nooit weerstaan om gewoon beige te zeggen tegen haar klanten.Dan haalden ze er meteen de kleurkaart bij om haar op de juiste kleur te wijzen. Ze hadden namelijk extra betaald om Cape Cod en niet beige te mogen zeggen. Het was best een groot appartementwaar ze nu aan de slag moest, hier zou ze de rest van de maand zoet mee zijn.Ze voelde aan de muur.Zoals gewoonlijk was de afwerking niet wat het moest zijn, ze zou hier nog heel wat schuurwerk hebben alvorens ze fleece kon plakken. Anaïs deedhaar job graag, ze genoot van de vrijheid en de rust in een leegstaand appartement.Ze hield van het onmiddellijke resultaat, spijtig van het beige .Zelf hield ze van felle kleurtjes.Zo had ze één wand in haar keuken felgroen geschilderd.En haar slaapkamer in een prachtig, rustgevend blauw. Het meest trots was ze nog op haar badkamer, die was barbieroze.Ze droomde daar al van sedert die keer dat ze als klein meisje met haar ouders langs een badkamerwinkel had gelopen.Er stond zon vreselijke eighties-roze badkamer in de vitrine.Zo een met een roze wc, een roze bad en roze lavabos op poten.Deze wil ik later hebben, had ze toen gezegd.Haar ouders hadden eens moeten lachen, maar Anaïs was vastberaden geweest.Week na week ging ze kijken of haar roze badkamer nog steeds beschikbaar was.Voor de zekerheid wou ze er alvast eentje bestellen, dus was ze samen met haar ouders tot bij de verkoper gegaan met de vraag er alvast eentje opzij te houden voor later.Dit verhaal was een klassieker geworden tijdens familiefeestjes. En nu had ze dus haar eigen versie van de roze badkamer.Met één felroze muur, en strakke witgelakte badkamermeubels.De accessoires waren dan weer roze, en het was prachtig!Zelfs haar ouders hadden moeten toegeven dat ze talent had als het op inrichten aankwam.Niet dat ze veel gelegenheid had om designadvies te geven.Haar klanten hadden daar reeds iemand voor, een binnenhuisarchitecte met naam, iemand die hen door tenminste drie anderen was aangeraden. In hun ogen was Anaïs een ordinaire schilder. Wat zou zij van inrichting kunnen afweten? Ze noemde 'Bord de Seine' beige!
Oh, en voor diegenen die twijfelen... Ja, ik wil ook een roze badkamer!
De vereniging van de echtgenoot organiseerde onlangs een assertiviteits-cursus.
Dat heb ik niet nodig hoor riep ik uit ik ben héél assertief.
Dat denk je maar antwoordde de echtgenoot bekijk je agenda eens! Waar heb je nu weer allemaal op toegezegd?Je moet soms leren nee zeggen als ze je iets vragen. Je bent altijd bang dat je wat zal missen
Ja, daar sloeg hij de nagel op de kop.Ik mis niet graag iets Stel je voor dat er iets spectaculairs gebeurt, en ik ben er niet bij ! Wat als het zo'n feestje is waar men nog jaren over napraat, en ik heb het gemist! Vandaar dat ik liefst overal bij ben, en dat 150 %.Maar je kan natuurlijk niet overal bij zijn , je kan niet alles willen en je kan niet op twee plaatsen tegelijkertijd zijn. Vandaar dat je moet kiezen en kiezen is altijd een beetje verliezen. En dat doet zeer!
De cursus leerde me echter dat mijn ijdelheid aan de basis ligt.Ik ben vereerd dat ze mij om hulp vragen, dat ze mij uitnodigen. En als ik nee zeg, vraagt men het misschien geen tweede keer. En zo zeg ik ja, net zoals ik een eenmalig aanbod steeds in mijn winkelkarretje zal leggen. Ook al heb ik het nu niet meteen nodig, ik wil nadien geen spijt hebben dat ik het niét geprobeerd heb. Dus als men vraagt 'wie ziet het zitten om...' schiet mijn rechterhand automatisch de lucht, gevolgd door de woorden 'Ik heb nog wel wat tijd over!'
Gelukkig leren we iedere dag bij. Mijn nieuwe, assertievere ik zegt dus, al is het soms met veel pijn in het hart, af en toe eens neen. Nee, sorry, het gaat nu echt niet. Maar alsjeblieft vergeet me niet en vraag het later nog eens!
Even een nieuwe alinea beginnen om te bekomen! Het gebeurde gisteren in de badkamer voor de spiegel Samen met de vriendin, die ook haar eerste rimpel heeft ontdekt.Nog een troost, dat we het samen konden delen, zoals al zoveel dingen in ons leven. Dit was echter iets dat niet op ons lijstje stond.
We hielden gisteren een good old-fashioned sleepover-party. Ja, wij meisje van bijna dertig voelen ons soms nog graag eens zestien.Of moet ik nu, post-rimpelontdekking, zeggen vrouwen van bijna dertig.Ik vraag me eigenlijk af vanaf welke leeftijd je jezelf geen meisje, dan wel een vrouw noemt.Is dat vanaf de eerste rimpel?Het eerste grijze haar misschien?Of als de hippe garçon in het danscafé je mevrouw noemt? (Oh horror!)Ik ben er alleszins nog niet klaar voor.Ik voel me nog altijd gewoon een meisje.
Nu ja, op die good old-fashioned sleepover-party ontdekte ik dus die eerste rimpel, op mijn neusbruggetje.Ze zeggen altijd dat je rimpels weergeven hoe je geleefd hebt.Ik veronderstel dus dat ik zonoud dametje met veel lachrimpeltjes, en een enkel denkrimpeltje ga zijn.Maar nee, de eerst rimpel is dus op mijn neus.Wat betekent dat dan?Heb ik teveel mijn neus opgetrokken misschien?De vriendin en ik stonden dus beiden voor de spiegel, zorgvuldig iedere vierkante cm van ons gezicht te bestuderen.
Ja, dat is het dus zei de vriendin ik zal achter zon pot anti-rimpelcrème moeten gaan Ik heb hier anti-rimpelcrème liggen deelde ik mee maar je mag dat niet gebruiken voor je dertig. Maar als je nu al rimpels hebt voor je dertig?En trouwens, waarom heb je het dan in godsnaam in huis. Dat was een verjaardagscadeautje 2 jaar geleden. Amai, ook een toffe cadeau! Smeer nu maar
Zo begonnen we dus verwoed te smeren, in de hoop s ochtends rimpelvrij wakker te worden.Helaas was dat niet het geval.Door die vette crème werden we wakker vol puisten.We zijn dus blijkbaar al oud genoeg om rimpels te krijgen, maar nog niet oud genoeg om puistenvrij door het leven te gaan.Of misschien was dit gewoon een teken om de rimpelcrème nog even achterwege te laten en gewoon meisjes te zijn.
Toen ik gisteren binnenkwam in de winkel werd ik niet alleen begroet door een enthousiaste baas, maar ook door een penetrante geur. Het stinkt hier riep ik uit. Ja, ik heb ook al iets gemerkt, het is al een paar dagen en het wordt iedere dag erger.Het zullen de puttekes zijn zei de baas. Toch viel het me op dat de geur achteraan in de keuken veel sterker was dan buiten, waar de puttekes zich bevonden.Voorzichtig ging ik op zoek naar de oorsprong met de baas in mijn kielzog.
Ik kan u vertellen dat we het gevonden hebben ik ril nog steeds na.Blijkbaar was de diepvriezer uitgevallen en heel de inhoud beginnen rotten.Nu, op een iets of wat normale werkplek bevindt zich er niet zoveel in de diepvriezer, maar zoals je al wel merkt, is de normaliteit bij ons ver zoek.De diepvries zat vol met rauw vlees en vis, en geloof me, als dat begint te rotten De baas had namelijk geen plaats meer in de diepvriezers thuis, die ook allemaal vol zitten met rauw vlees en vis.
Oh nee! Wat nu Vicky? vroeg de baas. Ik had zin om te zeggen Ik weet het niet, wat zou je doen moest ik hier niet zijn vandaag?, maar daarop kende ik het antwoord al, dan zou hij bellen naar me met exact dezelfde vraag. We hebben Dettol en handschoenen nodig! besloot ik dus.Samen met de baas verwijderde ik al de hele inhoud en begon vervolgens al dat bloed op te kuisen.De baas vond het toch maar bijzonder grappig. Kijk naar Vicky! Hahaha, en ze heeft haar mooie schoentjes en haar nieuwe kleedje aan!Toch was de baas zeer dankbaar.Ook de boekhouder was blij, zijn bureau bevindt zich namelijk naast de ijskast, en ook hij had al enkele dagen last van die vreemde geur.
Toch vond ik het ongelooflijk dat niemand had gemerkt dat de ijskast niet meer werkte. Het lichtje werkt ook niet meer! verduidelijkte ik. Ja zei de baas maar je hoort de motor toch, hoor je het zoemen?Inderdaad, er klonk een zacht gezoem op de achtergrond Alleen was dat gezoem niet afkomstig van de ijskast, het leek wel uit de pc van de boekhouder te komen. Er komt precies gezoem uit je computer zei ik dus.De boekhouder keek fier op. Ja, kijk, ik heb bijen op mijn scherm! Die werken zó ontspannend!
Zie je het zitten om naar hier te komen en eventjes sexy te dansen voor mij ? Dan kan ik dat filmen.
Ja, sommige vragen zie je echt niet afkomen ! Toch was ik niet zo verrast door deze vraag, het ging hier namelijk om de broer, een creatief genie, waar ongewoon de normaliteit is. Hij had mijn medewerking nodig voor een reclamefilmpje, waarin een vrouwensilhouet sexy moves showt. Er was maar één probleem ik kan helemaal niet sexy dansen !
Ik kan niet sexy dansen zei ik dus.
Maar natuurlijk wel, ge zijt een vrouw ! Doe dat zwart kleedje aan dat je vorige week aanhad, das gemakkelijk om uit te knippen
Ja, de broer heeft zo zijn eigen taaltje, en blijkbaar was hij nog veel meer van plan dan mij uit te knippen. Ik zal je helemaal zwart maken vervolgde hij Ik heb gewoon je silhouet nodig, en dan is iedereen sexy. En je wordt natuurlijk helemaal bewerkt besloot hij zijn overredingsmanoeuvre.
Waw dacht ik Ik word bewerkt én zwart gemaakt, daar kan ik geen nee tegen zeggen. En zo spendeerde ik een namiddag voor de lens van de broer terwijl ik mij in allerlei posities kronkelde, in de hoop dat die voor sexy konden doorgaan.
Nu was het ongeduldig afwachten tot de broer mij magisch omtoverde tot een sexy vamp, dat ben ik namelijk nooit, ik ben eerder het klunzige, grappige meisje. Toen ik twee weken later het filmpje in mijn inbox terugvond was ik net een kind in een speelgoedwinkel. Helaas was mijn opwinding vlug getemperd, ik kwam er maar een halve seconde in voor ! En het was helemaal niet zo sexy !Ik liet de echtgenoot het filmpje bekijken.
Maar je komt daar niet in voor ! reageerde hij
Jawel, maar je moet goed kijken, het duurt écht niet lang, dus concentreer je.Ik toonde het filmpje nogmaals.
Anders moet je zeggen wanneer juist je in beeld komt zegt de echtgenoot
Ik ben net gepasseerd !!!! Heb je het nu weer niet gezien ?
Inderdaad, je moet driedubbel kijken, want als je even met je ogen knippert is het alweer voorbij.
Bedankt hé zei ik ironisch tegen de broer
Ja, sorry, maar je kan écht niet sexy dansen ! We hebben wel goed gelachen met de beelden hoor !
PS: voor de zeer aandachtige kijker... het filmpje zit in bijlage ;-)
Nadat ik de baas mijn nieuws had meegedeeld, besloten we toch om er stevig in te vliegen. We gingen herorganiseren opruimen dus, iets wat heel exotisch in de oren van de baas klinkt. De winkel heeft maar weinig kasten, maar des te meer kluizen, de baas is daar fan van, en gebruikt ze zelfs gewoon om zijn koekjes in te bewaren. Begrijpelijk, dat wel, de koekjes zijn dan ook zeer belangrijk voor de baas. Maar eerst op het programma Kluis nr 1, een grote kluis die tsjokvol juwelen en uurwerken zit, allemaal door elkaar. Ik nam dus de Dymo-labelmaker bij de hand en begon te sorteren, solitairekes bij solitairekes, Rolexen bij Rolexen en Cartiers bij Cartiers.Je kent dat wel
Het werk vlotte goed en de baas was bijzonder verheugd zoveel uurwerken terug te vinden waarvan hij dacht dat ze reeds verkocht waren. 'Kijk Vicky, ik heb een stukje van die Chopard die we kwijt waren teruggevonden' 'Een stukje?' 'Ja, amai, misschien vinden we het andere deel ook nog! Stel je voor!' Ik werd tijdens de werkzaamheden niet alleen begeleid door de baas, ook de boekhouder wou helpen. Hij zorgde voor de ontspanning door één van zijn DVD's te laten draaien. deze keer geen tulpenveld of aquarium, maar een heuse Volière.De knalgele vogeltjes tsjirpten erop los! Heel mooi! complimenteerde ik hem past volledig bij jouHij is namelijk ook helemaal kierewiet dacht ik erbij.
In de namiddag sloeg het noodlot echter toe de labels waren op. Geen probleem zei de baas we hebben er hier nog ergens liggen. Toen keek hij een beetje rond zich heen alsof ze magisch uit de lucht gingen vallen en vervolgde maar waar?De collega en de boekhouder werden mee ingezet en er volgde een zoektocht van een half uur met ons gevieren.Helaas zonder succes. We zullen er nieuwe kopen! zei de baas vrolijk. Kopen is nooit een probleem bij de baas, het is zijn hobby. Maar ook dat was een gezamenlijke taak, de collega zocht het nr van de winkel op en ik belde om te vragen of ze labels verkochten, niet dat dat echt nodig was, de Media Markt ligt recht over de winkel.De boekhouder werd uiteindelijk op pad gestuurd en de baas... die stond erbij en keek ernaar.
Zonder labelmaker was het nogal moeilijk om verder te werken, ook de baas en collega zaten een beetje vast dan maar kaastaart eten Van Kleinblatt, de beste kaastaart die er bestaat wist de baas mee te delen.Een half uurtje later kwam de boekhouder terug met labels maar wel de verkeerde.We hadden hem nochtans het lege rolletje meegegeven en hem op het hart gedrukt exact dezelfde te kopen.De baas besloot de boekhouder te begeleiden, en samen trokken ze opnieuw richting winkel.De collega en ik zaten nog steeds geblokkeerd dan maar een koffietje drinken.Na nog een half uurtje hadden we eindelijk onze labels ze hadden geen labels meer met een witte achtergrond zei de baas. We hebben dan maar voor kanariegeel gekozen zei de boekhouder net als mijn vogeltjes!
Vandaag ga ik het zeggen, zonder excuses, vandaag ga ik het écht zeggen zo probeerde ik mezelf wat moed in te spreken vanochtend.Vandaag zou ik de baas vertellen dat ik niet langer voor hem kon werken.Maar hoe moest ik dat doen, zonder hem te kwetsen?Ik besef maar al te goed hoe absurd dit klinkt, een doorsnee baas is niet gekwetst als je weggaat, hooguit een beetje teleurgesteld.Maar ik heb dan ook geen doorsnee baas Hij is lief, begrijpend, integer en, al dan niet bewust,grappig.En bovenal, hij kent me, vertrouwt me en heeft me op één of andere manier echt nodig.Toch weegt dat niet op tegen de monotoonheid van de job, tegen de leegte van mijn werkdagen Vandaar dat het tijd is om door te gaan.
Vol zenuwen vertrok ik vanmorgen richting Antwerpen, waar ik begroet werd door een bijzonder goedgezinde baas. Dag Vicky!Welkom in Antwerpen! Dan barst hij uit in lachen en zegt tegen de collega Kijk Vicky draagt een brilletje als ze met de auto rijdt, net een kleine professor! Mijn maag krimpt ineen, ik zal het hem vlug moeten vertellen.Vervolgens komt hij naar me toe en zegt Ik heb een cadeautje voor jou! Dan haalt hij een doos van achter zijn bureau tevoorschijn een nieuw toetsenbord. Kijk vertelt hij enthousiast hier zit zelfs een speciaal knopje op voor het volume, zo kan je via je pc naar de radio luisteren!Hij is duidelijk in zijn nopjes met deze ontdekking, en ik krijg het met de minuut moeilijker.
Maar er is geen weg terug ik moet het hem vandaag zeggen.Dan maar de korte pijn besluit ik en deel hem mijn beslissing mee, gepaard met de nodige tranen.Maar Vicky toch reageert de baas je moet niet triestig zijn, je moet doen wat voor jou het beste is. Vervolgens gaat hij verder Ik geloof in God, alles wat er gebeurt is met een reden, ook al vind je die niet meteen.Je moet gewoon geloven dat God het goed met je voor heeft. En als je wil terugkomen, dan moet je maar bellen.Als het zo moet zijn, dan zal het ook zo zijn besluit hij vol vertrouwen.Eén ding is zeker zo een tweede baas zal ik nooit vinden!
En voor de rest ?vraagt de baas voor de 10de maal op rij in een zagerige toon. Onze gesprekken zien er veelal hetzelfde uit, de baas belt op en vraagt Is er nog iets nieuws ?
Er is een klant die 30% korting vraagt op een horloge, maar ik neem aan dat dit niet bespreekbaar is.
Dat heb je goed gedacht !En voor de rest ?
Voor de rest niets.
Aha, is er veel volk op straat ?
Nee, het is hier enorm kalm.
Aha, en voor de rest ?
Voor de rest niets.
Is het goed weer daar ?
Nee, het regent al heel de dag.
Aha, en voor de rest ?
Het waait ook
Aha, en voor de rest ?Nog iets nieuws ?
Nee, niets nieuws
Aha, hier ook niet Dan barst hij in lachen uit en zegt in zijn grappig, gespeeld Antwerps accentje t Is Triestig manneke !Vervolgens vraagt hij En voor de rest ?
Het is zonder twijfel zijn meest favoriete zinnetje. Maar wat antwoord je dan, als je al 9 keer hebt gezegd dat er voor de rest niets speciaals is.Het is zijn tactiek, opdat je van pure miserie zou beginnen vertellen, het maakt niet uit over wat. Als de baas zich verveelt moet hij geëntertaind worden, en liefst met verhalen uit mijn privé-leven.Soms denk ik dat dat de enige reden is waarom ik hier werk, om verhaaltjes te vertellen.
En zo blijft hij maar vragen En voor de rest ?
En voor de rest weet hij niet welke schok hem morgen te wachten staat... als ik, spijtig genoeg, mijn ontslag zal indienen
Ik bracht deze week nog eens een bezoekje aan de broer en zijn huisgenoot, en overal waar ik keek zag ik wel een scherm staan. Het leek wel alsof ze een verzameling aan het aanleggen waren, aan hun bureau stonden er maar liefst vijf !Er heerste ongetwijfeld een schermgekte. Meer nog, de schermen werden zelfs één voor één aan ons voorgesteld, alsof het hun kindjes waren. Dit is ons nieuwste, mooi hé, en het kan veel hoor !klonk het. Alhoewel dat waren niet hun exacte woorden, maar daar kwam het zowat op neer, denk ik. Het leek wel alsof ze een andere taal spraken, men had het over pixels, ramgeheugen, bits & bytes, en er werden lustig getallen in het rond gesmeten.
In de woonkamer viel me meteen hun reuze-TV op, die was meer dan een meter breed. Waw, daar moet je wel goed films op kunnen bekijken zei ik bewonderend Oh, maar voor films kijken we op het groot scherm Gróót scherm ?
De huisgenoot loopt fier naar de muur en haalt daar een cinema-scherm van maar liefst 4 op 3 meter naar beneden.Ik besef maar weer dat alles relatief is.
Ik zal een filmpje opzetten zegt de broer zo kan je eens kijken.
De rest van de middag brachten we door in de pikdonkere woonkamer.Voorzien van chips, chocolade en popcorn waande ik me echt in een bioscoopzaal.Met dat verschil dat ik nu naar een film keek, voorzien met commentaar van 2 professionele filmmakers. Voeg daar dan nog eens mijn commentaar als amateur-actrice en beginnend schrijfster toe, en je krijgt op zijn minst gezegd een absurde conversatie. Hier hebben ze een blauwe filter gebruikt zegt de broer Ja, ik vraag me eigenlijk af waarom ze voor dit camerastandpunt hebben gekozen repliceert de huisgenoot. Oh nee, in deze conversatie ligt het er zo vingerdik op dat ze een nieuw personage moeten voorstellen doe ik mijn duit in het zakje
Zo ging het heel de film door, iedere scène, iedere camerawissel, iedere verhaalwending en iedere acteur werd uitvoerig besproken en soms meteen met de grond gelijk gemaakt. Het verhaal deed er niet meer zoveel toe het was nochtans een goede film. Maar spijtig genoeg is het zo dat als je de geheime trucjes kent, je niet meer zo vlug verrast wordt. De verwondering is dan misschien wat minder, maar het respect en de bewondering des te groter!
Sommige dagen heb ik gewoon pech ! Alhoewel als ik heel eerlijk ben met mezelf is het niet altijd overmacht dat voor pech zorgt als wel een slechte voorbereiding.Zo had ik onlangs weer een dag vol met onnodige stress.
Het begon al s ochtends vroeg, ik vond mijn sleutels niet meteen waardoor het alarm er vroeger was dan ik. Het oorverdovend alarm, gevolgd door het bezoekje van de politie zorgde er dus voor dat ik de dag op zijn minst gezegd al iets gestresseerder begon dan anders.Het was echter de klantendienst van De Post, die me een eeuwigheid aan de lijn hield zonder een oplossing aan te bieden, die me écht deed stomen van ergernis.
Als ik dan toch al aan het stomen was, kon ik zowel maar verder doen, redeneerde ik. Dus ik nam enkele juwelen uit de vitrine om op te stomen. Ik was nog geen 5 minuten bezig toen plots het alarm opnieuw ging. Probleem in zone 9 wist de alarmcentrale me te melden.Hoe kan dat nu ? Ik was helemaal niet in de buurt geweest van zone 9. In paniek belde ik naar de baas en trakteerde hem op een hectische uitleg van de problemen in de winkel.
Rustig Vicky ! Adem eerst eens diep in en uit en vertel me eens, wat was je aan het doen ?zei de baas kalm. Juwelen aan het stomen, ik was helemaal niet in de buurt van zone 9 !
De baas begint te lachen Ah, dat is normaal dan, dat alarm komt door de trillingen van het stoomapparaat.Luister goed naar me Vicky, ik zal je zeggen wat je moet doen. Opgelucht haalde ik adem, de baas had een oplossing.
Ga naar de bureau achteraan begon hij. Daar open je de bovenste schuif.
Ja, en dan ? vroeg ik
Zie je daar dat pakje medicamenten liggen ? Dat zijn kalmeerpilletjes.Neem er zo eentje en je zal zien dat je geen problemen meer zal hebben vandaag !
Wat een geluk dat de baas toch voor alles een oplossing heeft zelfs voor dagen vol stress !
De vrouw keek dwars door me toen ze me aansprak, alsof ik niet vlak voor haar stond, alsof ik een noodzakelijk kwaad was dat ze moest overwinnen om te krijgen wat ze wou. Ze was vergezeld door haar vader, die bij nader inzien haar echtgenoot was. Haar roze gemanicuurde nagels pasten perfect bij haar roze kashmir truitje en designer jeans.
Ik zoek solitair oorbellen. Ongeveer 1,20 Carat, beste kleur, beste kwaliteit draafde ze op kan je daaraan geraken ? En dan zou ik ook graag die creolen met zwarte en witte diamant uit de etalage passen.
Ik haalde vlug de gewenste oorbellen uit de vitrine. De vrouw paste de oorbellen, haar man keek ondertussen naar het prijskaartje, vijfduizend euro Heel mooi, heel speciaal complimenteerde hij zijn vrouw.
Ondertussen informeerde ik bij de baas naar de prijs voor de 2 gevraagde stenen. De baas was meteen in zijn nopjes toen ik het magische woord solitair uitsprak, dat betekent namelijk dat er verdiend kan worden. Wordt dat woordje dan nog eens gevolgd door oorbellen, is de pret helemaal compleet, want dan kan er dubbel verdiend worden.Ongeveer veertigduizend euro kreeg ik te horen, mevrouw wil dus 4 wagens aan haar oren hangen.
De oorbellen die je wil zijn veertigduizend euro begon de man en deze zijn maar vijfduizend euro en staan je ook heel mooi. De vrouw keek hem enkele momenten zwijgend en doordringend aan.Hoe durfde hij zoiets zeggen, in bijzijn van dat verkoopstertje dan nog . Toen zuchtte ze, gebukt onder zoveel onbegrip van haar echtgenoot Dat kan je toch niet vergelijken, deze zijn maar een fantasietje hé !
Ik ben een aangespoelde, dat weten jullie onderhand al wel, maar dan wel een aangespoelde met ambities.Ik ambieer namelijk de status van Rasechte Knokke-Heistenaar.Die titel krijg je echter niet zomaar, die moet je verdienen, daar moet je voor werken.
Een echte Kneistenaar moet toch tenminste eens in zijn leven de Canadese gedaan hebben, naar carnaval geweest zijn of 2 toertjes rond de lac gelopen hebben krijg ik te horen. OK, ik ga de uitdaging aan, ik zal proberen op één jaar zoveel mogelijk van die activiteiten te doen. Maar daarvoor heb ik jullie hulp nodig!Moest er een lijstje bestaan, met wat iedere échte Kneistenaar moet gedaan, meegemaakt hebben, wat zou daar dan allemaal moeten opstaan ?
Wat zijn met andere woorden de voorwaarden om de titel Knokke-Heistenaar te verwerven ? Dit kan vanalles zijn, activiteiten die ik eens moet gedaan hebben, West-Vloamse termen en uitdrukkingen die ik moet kennen, plaatsen waar ik geweest moet zijn... Laat die opdrachten dus maar komen, ik zal ze zo goed mogelijk proberen uit te voeren. En het verslag van mijn pogingen om helemaal in te burgeren, kan je hier terug vinden !
Even praktisch... Je kan suggesties sturen via 'mail mij' hier op de blog of uiteraard via fb of tel...
Afzien en genieten gaan soms hand in hand. Hoe meer je geniet, hoe meer je nadien afziet, gelukkig dat de herinnering aan een leuke avond het afzien nog wat draaglijk kan maken. Maar soms is het ook andersom, eerst afzien en dan genieten, met een gevoel van trots omdat je iets bereikt hebt. Zo was het ook met de Canadese Wandeltocht.
Al jaren hoor ik verhalen over die zware tocht, die iedere Knokke-Heistenaar toch ééns in zijn leven moet afgelegd hebben. Moest er een lijstje bestaan met voorwaarden om van aangespoelde naar Knokke-Heistenaar te geraken, dan staat de Canadese er zeker op, samen met carnaval.En ik ben een aangespoelde met ambities, dus er was geen ontkomen aan, dit jaar ging ik meedoen !
Nadat ik luidkeels had verkondigd dat ik ging meedoen begonnen de verhalen en waarschuwingen pas echt. Het is niet te onderschatten hoor.Ik weet niet of je nadien ook nog zo enthousiast zal zijn zei de echtgenoot, die de vele bleinen en spierpijnen van vorig jaar nog levendig kon herinneren. Toch was ik vastberaden, tot de week ervoor.De vele regenbuien lieten mijn enthousiasme wegvloeien
Dus dan maar geen Canadese, dan moest ik tenminste ook geen wekker zetten op mijn vrije dag.Maar zondag werd ik gewekt door een vrolijk zonnetje en de zin kwam terug samen met de spijt dat ik het me weer iets te gemakkelijk had gemaakt.Dus besloten de echtgenoot en ik om toch nog mee te doen, maar dan met de 18 km, nét genoeg om toch een beetje dat Canadese gevoel te krijgen. Nét genoeg om toch een beetje af te zien zodat die frisse Leffe nadien des te meer smaakte.
Maar toch ik heb nog steeds de Canadese Wandeltocht niet gedaan, ik zal dus nog een jaartje langer aangespoeld moeten blijven. Soms loont het om toch even door te bijten, even zwaar afzien, want de beloning is zoveel groter dan !
De echtgenoot was vorige week in verlof, en als de echtgenoot in verlof is, dan ik ook, of toch gedeeltelijk mag ik graag denken.Een weekje geen huishoudelijke taken, dat is toch een beetje in verlof zijn.Vorige week moest ik dus niet voor het eten zorgen, niet opruimen en geen boodschappen doen, dat nam de echtgenoot allemaal plichtsbewust voor zijn rekening.
En wat was de echtgenoot fier om een weekje huisman te zijn. Zo vertelde hij enthousiast over zijn ontdekkingstocht in de supermarkt. Wist je dat ze nu tegenwoordig ook ijs met speculoos hebben? vroeg hij verwonderd.Ja, ja de echtgenoot was op jacht gegaan en toonde nu trots zijn buit, want buiten het meegegeven lijstje had hij nog een karrenvracht aan specialekes mee.Ik was onder de indruk. You did well, young padowan zei ik al lachend. Van sommige zaken was ik wel niet zeker Hij nam een rode paprika uit de koelkast en vervolgde je lijstje is niet altijd even duidelijk. Er stond een grote paprika op het lijstje, maar al die paprikas zijn ongeveer even groot, is deze groot genoeg? Ik keek even naar de paprika. Ik heb toch niet om een grote paprika gevraagd? vroeg ik verward.De echtgenoot nam het lijstje erbij Jawel hoor, kijk maar, het staat er heel duidelijk: 1 gr paprika. Hoe was het mogelijk? Ik barstte meteen in lachen uit Dat was dus de groene paprika dat ik wou!
Maar dat was niet het enige waar de echtgenoot die week voor zorgde.Dag na dag knapte hij klusjes op die al lang op ons lijstje stonden.Zo werden er kadertjes opgehangen en telefoontjes gepleegd, en al de overbodige rommel werd naar het containerpark gebracht.Telkens ik thuiskwam was het net iets gezelliger.Het beste hield hij echter voor het laatste.Toen ik zaterdag opstond en zoals gewoonlijk eerst even naar toilet ging merkte ik een verschil.Het was moeilijk te zeggen wat juist.Daar zat ik dan, nog half in slaap, te bedenken wat er juist veranderd was.Toen viel het me plots in. Er is licht!Halleluja er is licht, dat was al maandenlang kapot!De lamp was vervangen, dankzij de lieve echtgenoot moest ik niet langer in het donker zitten.
Het ging me niet af vorige week, de dagelijkse sleur op het werk begon door te wegen. Helaas is het niet zozeer de jobinhoud die voor de monotoonheid van mij dagen zorgt, als wel het gebrek aan sociaal contact. Ik voelde me alleen en zelfs de vriendjes die ik zorgvuldig in mijn PC bewaar konden daar deze keer geen verandering in brengen. De lieve, maar oh zo wereldvreemde baas merkte ook dat mijn enthousiasme een historisch dieptepunt had bereikt.
'Maar Vicky, wat is er toch? Waarom ben je niet blij?' vroeg hij bezorgd. Ik was inderdaad niet blij, ik had zelfs helemaal geen zin om blij te zijn, voor één keer wou ik gewoon even mezelf wentelen in zelfbeklag. Ik zuchtte even als antwoord, en probeerde hiermee duidelijk te maken dat ik geen zin had dit gesprek verder te zetten. De baas beet even op zijn lip en er verschenen kleine denkrimpeltjes op zijn voorhoofd. Toen keek hij vrolijk terug op en zei ' Ik weet wat je zal opfleuren!' Hij nam enkele zakjes uit zijn vest en toonde me een nieuwe collectie juwelen die hij had aangekocht. 'Knap hé! Heb je ooit al zo een mooie oorbellen gezien? Amai, de klanten zouden moeten aanschuiven om bij ons zoiets moois te mogen kopen!' 'Ja, heel mooi' antwoordde ik gelaten. 'Wil je het een tijdje dragen? Je mag hoor, draag anders deze ketting eens vandaag.' Vanaf de baas merkt dat ik om wat dan ook eens triestig ben, geeft hij me juwelen om te dragen.. De regel is, hoe meer tranen, hoe meer Carat. Maar vorige week kon zelfs een diamant mij niet doen schitteren. 'Nee dank je, ik heb al iets aan' De baas keek geschokt 'Maar vicky toch, wat is er met je? Ben je ziek?' 'Nee! Ik ben het gewoon even beu om altijd alleen te zijn hier. Ik mis collega's om eens een gesprekje mee te doen, sommige dagen hoor en zie ik gewoon niemand. Het is hier altijd zo muisstil' barstte ik uit. 'Wil je muziek? Ik heb hier anders nog een CD liggen met Joodse feestmuziek!' 'Nee!!!!!!! Nee nee, heel lief van je, maar niet nodig. Het komt wel goed, je moet er niet mee inzitten' stelde ik hem gerust. Ik ken die Joodse feestjes, 25 uur lang vasten en bidden... Ik weet niet welke muziek daarvoor als begeleiding dient, maar ik ben er wel zeker van dat het mij niet zal opvrolijken.
Toch liet het de baas niet los, hij was vastberaden me terug te laten lachen. En vandaag had hij dé oplossing gevonden. 'Vicky, ik weet hoe je je niet meer alleen zal voelen in de winkel' begon hij. 'Ik heb op mijn PC in Antwerpen een webcam geïnstalleerd, zo kan je mij altijd zien, wanneer je maar wil! En ik zal bij jou ook een webcam zetten, zo kan ik jou ook altijd zien. Wat denk je daarvan? Zo ben je niet meer eenzaam.' Mijn hart stond even stil, dit was niet wat ik in gedachte had toen ik vroeg om meer gezelschap. Maar toch, als ik hem zo enthousiast voor dat scherm zie zwaaien naar me, in een poging me op te beuren, kan ik niet anders dan beginnen lachen...
