Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Post van Postuertje
14-01-2010
De wereld in 1 dag
Nieuw-Zeeland is eigenlijk ideaal voor luie toeristen, toeristen die graag de wereld zien, maar dan wel graag in 1 keer. En dat kan hier, je kan de wereld zien in 1 dag.
Zo vertrokken we 's ochtends in de Zuidelijke Alpen... een beetje zoals de Alpen dus. We hadden een rit van 4 uur voor de boeg en hadden er geen idee van hoeveel verschillende soorten landschappen we zouden doorkruisen. En ik bedoel wel degelijk doorkruisen. Hier geen autostrades langs stadskernen met een strookje triestige bomen op de middenberm. De weg gaat hier recht door het landschap, zowel links als rechts zie je enkel maar natuur. Als je vanop afstand zou kijken, zie je nog niet eens dat er een weg is, want verkeer is hier ook nauwelijks. Hier worden dus al die reclamefilmpjes voor auto's opgenomen, denk ik bij mezelf.
We zaten dus in Zwitserland, de bergen maakten echter al vlug plaats voor zacht glooiende heuvels met uitgestrekte meren. Hmmm... Italie! We reden rustig verder... de voetjes op het dashboard en de camera in de aanslag. Het leek wel alsof achter iedere bocht, het landschap weer veranderde. Toen we de kust naderden veranderde ook het klimaat... meer wind. Maar dat hoorde daar ook, het was een typisch Engels strand, met rank duinengras dat zich gewillig liet ronddansen door de wind, en hoge kliffen, superieur aan de zee.
We besloten onze dag in het schots stadje Dunedin, en zoals dat hoort in Schotland sliepen we daar in een kasteel, Larnach Castle. Wel ja, het was niet echt het kasteel zelf waarin we sliepen, als wel de stallen ernaast, die nu dienst doen als B&B. Hoe dan ook... zoals het hoort met een Schots kasteel, bevond het zich op het hoogste punt van de streek, gehuld in een dikke mist. De weg ernaartoe kronkelde over de heuvels van het schiereiland, met links en rechts de zee. En alhoewel het kasteel zich boven op de heuvel bevond, was het onzichtbaar, tot we er vlak voor stonden. Een kasteel is namelijk heel voornaam en laat haar schoonheid enkel maar zien op uitnodiging. De kamer beloofde een 'room with a view' te worden, maar de mist stelde ons geduld voorlopig nog op de proef. Wat zagen we echter de volgende ochtend? Een ruwe rots, die de woelige zee probeerde te temmen, met daarop een klassieke wit-rode vuurtoren, en daarvoor een wei vol schapen... Ierland!
Ik dacht altijd dat Brugge de meest geliefde vakantiebestemming van de Japanners was. Nu weet ik wel beter... het is Nieuw-Zeeland. We hebben hier al meer Japanners dan Kiwi's gezien. Ik vraag me zelfs af of er nog Japanners in Japan zijn... met hoeveel zijn die mannen daar eigenlijk?
En het is echt wel alle cliche's op een stokje hoor... ze nemen van alles foto's. Het meisje dat naast ons aan het ontbijt zat nam zo een foto van haar man die een miso-soepje dronk, vervolgens een foto toen hij zijn rijst opat, en dan nog eentje toen hij zijn banaan aan het eten was. En ja, zelfs van ons nam ze een foto, kwestie dat de thuisblijvers toch weten wie er op dag drie van hun reis naast hen zat. Eens buiten beschermen ze zich uitermate tegen de zon: zonnebril, hoedje, hemden met lange mouwen en ja... ze dragen allemaal broeken met ritsen. Ze reizen ook allemaal in groep, met hun reisleider als goede huisvader, om hen te beschermen tegen de boze wereld, alsof het een bende kleuters is. Zo was er een groep mee met ons op excursie naar de Tasman Gletsjer. Daar lagen er 2 bootjes op ons te wachten om het meer op te gaan, een groot en een klein bootje. Helaas was het zo dat er in dat groot boodje slechts 15 personen meekonden, en die groep bestond toch wel uit 16 personen zeker? Er moesten dus nog 1 of 2 Japanners mee met ons in het kleine bootje. Na, wat wel een ellenlange deliberatie leek, was er toch 1 koppel bereid met ons mee te gaan. De reisleider was er echter niet gerust in. 'Willen jullie voor hen zorgen?' vroeg hij ons. 'Het is een mama en een papa, zorg dat ze niet uit de boot vallen!'
Toen de boot Japanners voor ons uiteindelijk vertrok was het hilariteit volop, tot het meer tot hen doordrong... Het meer strekte zich voor ons uit, omringd door grillige, hoge bergen met besneeuwde toppen. Het water was lichtbruin, melkachtig, maar toch niet vuil, met daarin gigantische ijsblokken die van de gletsjer waren afgebroken. Het blauwe ijs leek wel lichtgevend, de bovenkant gekristalleerd door de zon, als grote zwemmende diamanten. Het meer was met zijn mokkakleur als een gigantisch glas Baileys... on the rocks natuurlijk. De koude die vanuit het water opsteeg vermengde zich met de warmte van de zon, elkaar prefect in balans brengend. 'Dit meer is 27 jaar' vertelde de gids. 27 jaar... dat is piepjong. Schitterend vind ik dat... dat zelfs onze aarde, de natuur, die al miljarden jaren bestaat, nog steeds voor verrassingen kan zorgen!
Nieuw-Zeeland ligt aan de andere kant van de wereld, verder weg kan je niet. En alles is andersom... Dag is nacht, winter is zomer, rechts is links en zelfs het water draait in tegenovergestelde richting het doucheputje in.
Dat went echter vlug... dat water bedoel ik, want een douche is nog altijd een douche. Dat dag nacht wordt vergt wat meer aanpassingsvermogen. Zo was ik om 05u30 al klaarwakker, om rond 11u 's ochtends terug te moeten vechten tegen de slaap. Gelukkig vind je hier letterlijk op iedere hoek van de straat een starbucks, om bij te tanken.
Dat winter zomer werd vond ik niet erg. Integendeel, een beetje zomer midden in de winter klonk zalig! Ik werk dan ook op zonnebatterijen, en ik kon wel een extra dosis zon gebruiken. Ik was zo gefixeerd op dat 'zomer-aspect' van onze reis. 'Heb je speciale kleren gekocht?' vroeg de mama nog voor ik vertrok. 'Ja ik heb nog 2 bikini's in de solden gekocht' antwoordde ik heel fier. 'Ik bedoel trekkerskledij, een fleece en zo een broek met ritsen.' De mama is standvastiger dan ik en mijn ontstuimigheid bezorgt haar soms slapeloze nachten. Een avontuurlijke reis is niet meteen aan haar besteed, en ze weet ook niet zeker wat ze er zich juist bij moet voorstellen, maar er hoort zeker 'een broek met ritsen' bij. 'Mamaaa!' zei ik dus geergerd 'Het is daar zomer!' Zomer is natuurlijk een relatief begrip als je, zoals nu in Mount Cook, op 2000 m hoogte een gletsjermeer afvaart. Verdorie toch... de mama heeft gelijk gehad. Ik bekijk mijn koffer nogmaals, met al mijn kleedjes, rokjes en pareo's in alle kleuren. Gelukkig heb ik nog een jeans bij... eb voor de rest worden het laagjes van topjes, t-shirts en truien. Voila! probleem opgelost
Toch is Nieuw-Zeeland niet zo verschillend. De natuur wel, die is woest en wild, ongerept en uitnodigend. Qua natuur is dit land onverzadigbaar... bergen, ruwer en grilliger dan onze Alpen. Weides, vlak en uitgestrekt, als een gigantisch lappendeken. Vulkanen, fjorden, heuvels met wijnranken, warmwaterbronnen... Alles is hier aanwezig, in zijn meest pure vorm. Maar de cultuur, de mensen en hun gewoontes zijn net zoals thuis. Hier beleef je geen cultuurschok, zoals in Afrika of Azie. Alles is andersom... maar toch nog exact hetzelfde.
Ik vlieg graag, dat is de ultieme vorm van reizen en ik vind het super! Alles, het hele proces, vanaf het inchecken tot het ophalen van de bagage. Het heeft zoiets spannends, alsof je boarding pass de belofte van een avontuur met zich meedraagt.
Ik was eigenlijk ook aangenaam verrast door onze luchthaven, zoveel leuke winkeltjes dat er zijn bijgekomen... we hebben nu zelfs een starbucks! Ik ken er veel die op reis meteen een Burger King opzoeken, ik niet, ik ga rechtstreeks naar de starbucks. Daar drink ik dan koffie met een rietje... zalig! Eigenlijk kan ik thuis ook perfect koffie met een rietje drinken... maar dat zou maar raar zijn. Ook op de vlieger was ik bijzonder enthousiast, er lag al een heel verwelkomingspakket klaar; een dekentje, kussentje, koptelefoon, en best van al... sokken! Om geen koude voetjes in de vlieger te hebben. De vele filmpjes zorgden ervoor dat de tijd vlug passeerde, zo heb ik Julie & Julia bekeken, over een vrouw die doorflipt omdat ze bijna dertig wordt en daarom maar een blog begint... waar halen ze het toch? Ik was dus geentertaind, en had nauwelijks door dat we geland waren. Zo'n zachte landing verdiende een applaus, ik begon dus enthousiast te applaudiseren, al goed dat ik nog niet riep van 'Bravo', want ik was de enigste... of wordt dat misschien niet meer gedaan? Spijtig, want dat heeft wel iets vind ik, dat is vieren dat je veilig bent aangekomen. Bij deze... we zijn veilig aangekomen!
Toch is vliegen niet meer zo zorgeloos als vroeger, dat merkten we wel aan de douane. Onze handbagage is doorzocht in Brussel, Frankfurt, Singapore (waar ik mijn nagelschaartje verloor) en Sydney, en ik ben meer bepoteld geweest door de douane-beamten dan op al mijn vorige vluchten samen. Ze zien er ook allemaal zo streng uit, die douane-beamten, en overal hangen affiches van wat je wel, en vooral ook niet mag. Sommige dreigementen waren ronduit grof... 'No shopping beyond this point', dat is erover! Maar toch, het moment dat je vliegtuig de grond loslaat en opstijgt is schitterend! Je bent vertrokken... op avontuur.
PS: vergeef me enige typfout, ik zit hier aan een qwerty-klavier, en blijkbaar hebben die geen trema's...
Je zou eigenlijk toch denken dat als je een reis van 6 weken maakt, dat die tot in de puntjes is voorbereid. En niet enkel de reis zelf, maar ook het vertrek, simpele dingen zoals de ticketten klaarleggen, de valiezen inpakken en weten hoe laat je vlucht juist vertrekt.
En net daar zijn we de mist ingegaan. Ik was er namelijk van overtuigd dat onze vlucht om 20u30 was, en niet een uurtje vroeger. Dat komt door dat 'West-Vlams', men zegt hier altijd 'te zeven en half' ipv half acht. Gelukkig had ik het nog net op tijd ontdekt... net op tijd want we hadden nog exact 20 minuten om van ons appartement gepakt en gezakt tot aan het station te geraken.
Totale paniek, veel gevloek en een zenuwachtig over en weer geloop om nog de laatste zaken klaar te pakken, waren het gevolg. 'OK, we halen dit' riep ik uit. 'De valiezen zijn eigenlijk zo goed als klaar. De ticketten en paspoorten zitten in de handbagage, enkel no het fototoestel en we zijn klaar.' 'Maar je zei dat je nog minstens een half uur nodig had!' zei de echtgenoot 'Wel ja, dat was om mijn haar te brushen en me op te maken, maar nood breekt wet!'
Zo kwam het dus dat ik een half uurtje later met mijn make-up tas in het treintoilet stond, en ik kan je verzekeren... die zijn daar niet voor gemaakt! De make-up was alleszins experimenteel aangebracht. Het was eigenlijk een foto waard... ware het niet dat de batterij van de kodak nog thuis ligt...
Morgen rond deze tijd sta ik in Zaventem, in te checken, om pas 2 dagen later aan te komen op mijn bestemming; Nieuw-Zeeland, het andere eind van de wereld.De valiezen staan klaar, de ijskast is leeg, de babysit voor de poezen is geregeld.En toch besef ik nog niet helemaal dat we zes weken weg zullen zijn.Zes weken, 1,5 maand, 42 dagen dat is een lange reis.
Dat het een lange reis is merk ik vooral ook aan de reacties van vrienden en kennissen. Waw, 6 weken weg, zo lang! en vaak komt er tot mijn verbazing achter we gaan je missen! Als je een weekje naar Frankrijk gaat zegt men dat niet zo vlug (tenzij het je ouders zijn), maar als je 6 weken aan de andere kant van de wereldbol zit, dan ben je écht even helemaal weg.En ik ben gelukkig gezegend met enkele prachtige mensen in mijn leven die 6 weken inderdaad héél lang vinden.Mensen die ik ook zal missen
Zo wordt er nu druk afscheid genomen, de bomma wordt nog eens opgebeld, de poezen krijgen extra aandacht, de ouders zijn tot aan de kust gekomen en de vrienden hebben allemaal een extra lange afscheidsknuffel gekregen, samen met de belofte dat ik zeker iets zal laten weten.Nu rest me alleen nog afscheid te nemen van mijn virtuele wereld, want die zal ik ook missen.Vandaar aan al mijn bloglezers een extra dikke knuffel en ik zal wel eens iets laten weten!
Ieder jaar zijn ze er weer die goede voornemens, en ieder jaar doe ik daar lustig aan mee, want zo ben ik nu eenmaal. Ik ben impulsief en ontstuimig en de goede ideeën blijven maar opborrelen. Bij de uitvoering achteraf kan het begrip goed idee wel eens ter discutie gesteld worden, maar dan kom ik steeds wel weer met een nieuw goed idee af.
Eigenlijk zou ik maar 1 goed voornemen moeten hebben ; minder ontstuimig zijn en af en toe eerst eens nadenken vooraleer ik iets doe of zeg.Dat zou ik moeten doen maar toch word ik daarin tegengehouden, want ik hou wel van mijn spontaniteit, ik wil nog niet te vlug te serieus zijn.En wat ik vooral niet wil is niet meer verrast worden, ik vind het wel leuk om niet te weten wat er achter de hoek schuilt. Dus ik spring erin en kijk achteraf wel of dit nu écht een goed idee was.
Ik heb ondertussen al wel een voornemen gemaakt voor het nieuwe jaar.In een zotte implusieve bui heb ik er namelijk in toegestemd om mee te doen aan de triathlon4fun. Ik, die al zit te puffen als ik een trap op moet, ik ga sporten. En niet zomaar eventjes een jogging meedoen, nee gewoon van de eerste keer zwemmen en fietsen erbij. Tegen augustus moet ik dus in topform zijn, en dat is misschien niet slecht. Zo zet ik mijn dertiger-jaren alleszins gezond in !Eén nul dus voor de impulsiviteit.
Helaas heeft het niet lang geduurd eer die score wijzigde. Als er één plaats is, waar je beter niet impulsief bent, is het wel een winkel. En zeker als er nog eens van die gehaaide verkopers rondlopen, die zien mij trouwens graag komen. Want ook al ben ik zelf een verkoopster en ken ik alle trucs wel, toch loop ik er telkens met open ogen in.
Het is het laatste stuk, vandaar de grote korting begon de verkoper. Mijn hart sloeg een til over, een koopje dus, maar ik zou wel vlug moeten zijn want er was nog maar 1 stuk. Vervolgens schetste de verkoper hoe mijn leven eruit zou zien moest ik deze aankoop doen, ik droomde ondertussen verder weg.Als klapstuk vertelde de verkoper dat het zon populair model was, want hij had er die ochtend ook al klanten voor gehad, die nog even gingen nadenken. Ik ken deze tactiek maar al te goed, er zijn altijd nog andere klanten in geïnteresseerd. Toch kon ik me niet meer beheersen, ik stak mijn beide handen in de lucht en riep uit Ik wil het kopen !!!
Ik heb een heel interessant knopje hier in de winkel het alarmknopje. Als er iets verdacht is moet ik maar dat knopje induwen en dan word ik gered van de bedreiging. Ik koester dat knopje, dat knopje kan misschien ooit mijn leven wel redden. Dat zegt de baas toch altijd. Niet bang zijn alarm te slaan, beter 10 keer teveel dan 1 keer te weinig.
Als juwelier moet je een beetje paranoia zijn, niemand is te vertrouwen, een moment van onoplettendheid is genoeg voor iemand met valse intenties om zijn slag te slaan.Niet teveel uit de vitrine halen, het aantal juwelen dat je uithaalt altijd tellen, niemand binnenlaten die je niet vertrouwt en alarm slaan vanaf je je bedreigd voelt dat zijn de regels.
Die regels maken me echter met momenten wel zenuwachtig, vanaf ik voel dat er iets niet klopt glijdt mijn hand naar dat knopje, ik laat het dan niet los. Zo had ik deze zomer, op een snikhete dag, een klant in de winkel met een zwarte michelinvest. Waarom zon warme vest ? schoot er door mijn gedachten. Dat is niet logisch in dit weer, en alles wat niet logisch is, is verdacht.Ik voelde me niet veilig en sloeg dus alarm en voelde me al meteen een pak geruster er was hulp onderweg !
Maar soms zijn er ook klanten die gewoon té dicht komen, zo was er vandaag een man die naast me, achter de verkoopstafel kwam staan.Ik was niet op mijn gemak, niet dat ik dacht dat die man één van de juwelen zou stelen, hij kwam gewoon té dicht, in mijn ruimte. Ik twijfelde of ik iets zou zeggen, maar ze keken naar ringen met 5 cijfertjes, dus beet ik gewoon even op mijn tanden.Een opmerking maken zou de verkoop kunnen kelderen.Maar toch voelde ik me bedreigd, bedreigd in mijn ruimte en dáár bestaat helaas geen alarmknopje voor !
Ik ben niet echt een TV-kijker, daarvoor moet je thuisblijven, en met al mijn activiteiten hier en daar lukt dat niet altijd even goed. Zelfs voor het nieuws heb ik geen tijd Maar ik was nu toch nieuwsgierig geworden naar De Slimste Mens, dus gisterenavond stemde ik af op TV1.
Normaal gezien ben ik niet zon fan van quizprogrammas, maar ik moet zeggen dat ik nu toch aangenaam verrast was. Vooral de jury vond ik super, ze deden me denken aan die twee presentatoren van The Muppet Show die daarboven in hun hokje zaten. Maar toch die vragen waren niet allemaal zo gemakkelijk, ik bedacht dat moest ik daar zitten, dat ik zou afgaan in het kwadraat.
Zo was er een filmpje over Usain Bolt, ik wist al wie het was, dat is al veel.Maar dat kwam dan vooral omdat hij nu toevallig eergisteren te gast was in Top Gear, dus ik wist vooral te vertellen met welke auto hij reed, niet welke records hij al gebroken had. Het volgende filmpje dan misschien over Pearl Harbor.Ook daar gaf ik de verkeerde antwoorden, Liv Taylor en Ben Affleck waren niet de antwoorden waar men naar zocht.Spijtig toch !
De slimste mens zal ik dus nooit worden de slimste Vicky dan! Alhoewel, daar is de concurrentie ook al te groot Maar misschien haal ik de titel De grappigste Vicky nog net, al dan niet bewust
Wat is het toch leuk, ons WinterWonderlandschap!Alles ligt er zo mooi en rustgevend bij. Er is maar één nadeel aan die mooie sneeuw die is zo koud aan de voetjes. Zeker als je, zoals ik dit weekend, op pumps rondloopt.
Geen kompassie zegt de echtgenoot dan, je moet je maar warmer aankleden!
Ik kan toch moeilijk met mijn Uggs en een jeans in de winkel staan ! antwoord ik dan.
De winkel is eigenlijk gewoon het perfecte excuus voor mij om kleedjes en rokjes en mooie schoentjes te kunnen dragen. Als mensen me dan zeggen Amai, zo opgekleed !, dan antwoord ik zo heel gewoontjes Oh, maar ik kom rechtstreeks van mijn werk hé vervolgens draai ik even met mijn ogen alsof ik er zelf ook niet aan kan doen en ik het eigenlijk ook maar een dom idee vind, en zeg ik Daar móet ik zo opgekleed zijn.
Ik ben dus een fashionista met een excuus, ik heb die kleedjes en schoentjes nodig voor mijn job!Helaas zijn ze (en het doet me pijn dit te moeten toegeven) niet altijd even praktisch voor de job. Zo had ik zondag mijn schots kleedje aan (dat zijn naam dankt aan de schotse ruitjes), één van mijn lievelingskleedjes, er zit namelijk véél tulle aan, en daarbij mijn zwarte laké schoentjes.
Zoals gewoonlijk begon ik mijn dag met een koffietje en de mails. Toen ik echter een uurtje later de post ging halen bemerkte ik dat mijn winkel de enige was waar er nog sneeuw voor lag. Blijkbaar is dit de verantwoordelijkheid van de winkelier wie heeft dat nu weer verzonnen ?Dus daar stond ik dan, in mijn kleedje, op mijn pumps, de sneeuw te ruimen.
De hele dag dus koude voetjes gehad.Ik deed mijn beklag bij de vriendin, die had ook al geen kompassie. Ik begrijp u niet hoor ! Het sneeuwt, het vriest, en jij loopt hier in een kleedje. Toen we deze zomer een daguitstap deden had je een jeansrokje en Uggs aan ! Die pasten perfect bij dat jeansrokje ! verdedig ik mezelf
Neen dat deden ze niet ! In godsnaam, pas je toch eens aan aan de seizoenen !
Ik pas me echter niet aan aan de seizoenen, maar aan mijn humeur.Ik draag dát kleedje waar ik die dag zin in heb, en daardoor durft het wel eens voorvallen dat ik underdressed of overdressed ben meestal overdressed ! De mensen die me kennen, weten dit echter allemaal, en kijken niet meer op als ik volledig omhuld in tulle toekom op een straatbbq.
Klant is koning dat is dé stelregel voor verkopers. De klant heeft altijd gelijk, de klant heeft de beste smaak, de klant is in één woord superieur koning dus. Nu, ik ben misschien maar een gewoon verkoopstertje,maar ik dacht toch dat om klant te zijn, je af en toe iets moet kopen ! Een klant die gedurende 6 maanden, 2 keer per week in je winkel komt en NOOIT iets koopt valt onder de categorie stalker !
Ik heb mijn portie stalkerklanten ondertussen al wel gehad. Tegenwoordig is het Mevrouw X (ja natuurlijk mevrouw X, jullie hadden toch niet gedacht dat ik hier met échte namen ging smijten hé ). Mevrouw X is helemaal zot van juweeltjes en komt dus een paar keer per week in de winkel.
Dag Mevrouw X zeg ik dan vriendelijk Dag Vicky antwoordt mevrouw X, een stalker kent je namelijk bij naam, ze zijn er ook in getraind om zoveel mogelijk persoonlijke informatie over je te vergaren.Ze grijpen zich vast aan de kleinste details over je privéleven al was het de heilige graal.Deze informatie gebruiken ze dan om te bewijzen hoe goed ze je wel niet kennen
Hoe gaat het nu met je verkoudheid ? Je bent toch niet met je fiets door deze sneeuw gekomen ? En is het nog gelukt om de kerstkaartjes op tijd te posten vrijdag ?Karig zijn met persoonlijke informatie is dus de boodschap ! Geeft het als ik me even zet ? vraagt ze dan Je weet wel, ik heb nog steeds zon problemen met mijn rug.Zelf vertellen stalkerklanten zowat alles over hun persoonlijk leven, van hun eerste kalverliefde tot hun gezondheidsproblemen. Geen probleem mevrouw X, zet u gerust.
Mag ik nog eens mijn ring bekijken ?vraagt ze dan.
De ring van Mevrouw X die ring haal ik 2 keer per week uit de vitrine zodat ze hem nogmaals kan passen. Oh dit is toch echt een droomring hé !Ik ben er helemaal verliefd op !
Ja, hij staat je ook prachtig ! Ja hé, ooit ga ik hem kopen ! OOIT gaat Mevrouw X haar ring kopen . Tot dan komt ze hem twee maal per week bekijken.Ik ga ookOOIT mijn droombadkamer kopen, maar ik ga niet tweemaal per week in een bad bij Ollevier zitten !
De baas belt me regelmatig om een stand van zaken te weten. Hij belt vanuit de mediamarkt, vanuit zijn auto of van op de tram. De achtergrondgeluiden verraden meestal zijn locatie.Eén van de meest herkenbare achtergrondgeluidjes zijn de 4 kindjes.
Ik hoorde weer een boel gekrijs en geroep op de achtergrond, de baas was dus thuis. Ik had echter geen idee waar juist thuis, tot ik de baas hoorde roepen tegen de kindjes :Een momentje, papa is direct terug, ik zit even op toilet !
Meent hij dat nu ? vraag ik me dan af.Vervolgens wendt hij zich terug tot zijn telefoon en zegt Kan je dat nu geloven ? Ik zit even op toilet en zelfs dan hebben ze me nodig !
Het is niet eenvoudig om de baas te zijn.Je moet streng zijn, motiveren, stimuleren, aanleren en vooral héél veel geduld hebben.Mijn baas heeft een engelengeduld, dat hij waarschijnlijk aangeleerd heeft van zijn vier kindjes thuis. Vier kindjes thuis en drie op het werk.
Zoals een goede papa speelt de baas vaak met zijn kindjes.Deze morgen had hij weer voor enkele nieuwe speeltjes gezorgd. Het eerste speeltje was een opplooibare fiets, die meteen in de winkel getest werd.De baas leefde zich volledig uit en iedereen mocht eens een tourtje doen. Hup , rond de bureau, achter de verkoopstafels en terug tot aan de zeteltjes.En leuk dat dat was!Het tweede speeltje was een dreidel, een soort tol die je moet laten spinnen. Eens de dreidel valt moet je iets doen De baas draait enthousiast, de dreidel tolt in het rond en valt Oei zegt de baas Ik moet betalen! Maar dat is niet erg hoor je mag me altijd opslag geven zeg ik vlug, ik moet mijn kansen grijpen als ze zich voordoen! Oei oei oei, maar hoeveel wil je dan? Hmm moeilijke vraag Ik besluit de bal terug te spelen Betaal me maar hoeveel je vindt dat ik waard ben! Maar Vicky toch, ik kan je helemaal niet zóveel betalen, je bent onschatbaar, en je hebt vele kwaliteiten. Oh, zo lief van die lieve lieve baas natuurlijk heb ik zo nog geen opslag, de baas weet echter, net als een papa, dat het materiële soms minder belangrijk is dan de aandacht en het vertrouwen dat je krijgt.Hij weet ook, aan de hoeveelheid schoentjes te zien, dat ik niets tekort kom.Het is hem dus vergeven
Na het spelen komt het werken, we vliegen er dus allemaal in.De baas ziet dat iedereen heel braaf bezig is en grijpt zijn kans om een romantische lunch met zijn lieve vrouw te doen.Toch een lieve baas De collega begint ondertussen een beetje op te ruimen en wendt zich geërgerd tot de boekhouder. Wil je alsjeblieft ook een beetje je eigen zaken opruimen?Ik kuis hier al heel de winkel, het minste wat je kan doen is je eigen zaken wegsteken! De boekhouder haalt diep adem, ik zie zijn gezicht even rood worden als zijn haar, dan ontploft hij. Ik ben de BOEKHOUDER! roept hij het uit Het is niet MIJN taak om op te ruimen, ik moet facturen maken! En ik vraag je om eerst even op te ruimen Jij mag niet zeggen wat ik moet doen! Jij bent de managerhelemaal niet, als de baas er niet is ben IK de manager! Dit is het begin van een lang, steeds luider wordend gebekvecht.De verwijten en beledigingen vliegen over en weer, tot de boekhouder het beu is.Hij neemt de telefoon en belt de baas. Hallo?De collega heeft zo een stoute dingen tegen mij gezegd!Je moet haar zeggen dat ze mij niet zo mag plagen!Ze denkt dat zij de manager is, als jij er niet bent.Ikwerk hier al 2,5 jaar dus ik ben toch de manager als jij er niet bent!Kan je haar dat zeggen?
Ja daar gaat de baas zijn romantische lunch.De ruzie loopt hoog op in de winkel, zo hoog dat de baas nogmaals gebeld moet worden, en daarna nóg een keer en daarna nóg een keer.Net zoveel tot de baas dat zotte idee van een romantische lunch laat varen en terugkomt om zijn vechtende kindjes uit elkaar te halen.Eens de baas er is begint het pas echt.De baas heeft maar liefst 2 uur nodig om de boekhouder te kalmeren, zoals ik al zei de baas heeft een engelengeduld.Nadien besluit hij om het er toch nog eens op te wagen en eventjes naar buiten te gaan. Vicky, wil jij een beetje opletten? vraagt hij, dan keert hij zich tot de boekhouder en zegt Ik ben even weg, braaf zijn en naar Vicky luisteren!
December dat betekent kerstcadeautjes en kerstkaarten op het werk.Véél kerstkaartjes, zon 1500 om precies te zijn.De hele week ben ik dus al bezig met etiketten plakken en enveloppen vullen, gelukkig dat ik daarbij ook wat hulp krijg van de collega. Het enige probleem is dat die collega zich in Antwerpen bevindt, en de drukker in Knokke-Heist.Dus worden alle kaartjes in mijn camionetteke gestopt en vertrek ik naar Antwerpen.Daar worden ze s avonds wederom in datzelfde camionetteke gestopt om terug naar hier te komen.
Voorzichtig op de baan hé roept de baas nog vooraleer ik vertrek.De baas kent mij een beetje, hij kent me genoeg om te weten dat ik nogal eens onstuimig kan zijn, ook op de weg.Ik zette mijn brilletje op, klikte de veiligheidsgordel dicht en zette de radio vollen bak, ik was klaar voor de rit. Toen ik zon 40 minuten onderweg was werd ik echter opgeschrikt door de luide claxon van de bestuurder achter me. Ik keek dus in mijn achteruitkijkspiegel en zag mijn koffer wijd open staan!Niet enkel reed ik daar met een open koffer, de kerstkaarten waren eruit gevlogen en lagen nu verspreid over de expresweg.
Gelukkig dat de man achter mij op tijd was kunnen stoppen en mijn kerstkaartjes dus niet overreden waren.Geschrokken sprong ik uit de auto en liep richting envelopjes, daar begon ik, zo vlug mogelijk alle kaartjes terug in de doos te stoppen.Ondertussen dacht ik maar 2 dingen waarom overkomt mij dit altijd?En waarom heb ik net nu mijn little black dress met pumps aan? Gelukkig kreeg ik wat hulp van die man in de auto achter me. Je mag nog van geluk spreken dat je geen kettingbotsing veroorzaakt hebt hé zegt hij.
Inderdaad gelukkig, want dat is zeer nefast voor je bonus malus, zo had ik nog maar net vernomen toen ik het telefoongesprek van de collega met haar verzekeringsmaatschappij overhoorde. Goedemiddag, ik bel u even op om te vragen of het nog mogelijk is om aan een verzekering te geraken, en hoeveel me dat dan precies zou kosten.Ik zou graag terug een auto aankopen! hoorde ik de collega zeggen. Mijn bonus malus?Die staat nu op 22!Ik kijk meteen op en kijk haar vragend aan.De collega lacht even en vervolgt Ja, u weet nog wel die kettingbotsing die ik in 2000 veroorzaakt heb. Kettingbotsing? vraag ik geluidloos. De collega houdt even haar hand voor de hoorn en zegt Ja, ik heb daar zelfs nog een strafblad van onopzettelijke slagen en verwondingen. Vervolgens wendt ze zich terug tot de verzekeraar Of ik nog een ongeval heb gehad de laatste vijf jaar?Ja natuurlijk, dat kan niet anders! De verzekering ging het bekijken, men kon blijkbaar niet meteen een antwoord geven.Enkele uurtjes later belt de collega dus nogmaals op om te vragen of ze haar niet vergeten zijn. Excuseer mevrouw kreeg ze te horen we zijn nog steeds aan het berekenen, misschien dat we tegen volgende week een antwoord hebben!
De vrienden vroegen ons mee voor een Franse dansavond en vermits ik nogal fan ben van dat 'serviettenlied' was ik maar al te graag van de partij! Het werd een avond vol 'hoogtepunten', absurde, flatterende, grappige en ook valse hoogtepunten.
De avond had veel weg van een trouwfeest, maar dan zonder bruidspaar. Na het eten begon de dansvloer zich stilletjes te vullen, de zatte nonkel startte een polonaise en de elegante oma keek toe vanuit een comfortabel zeteltje. En ik werd benaderd door 'de verre achternicht'. Die wou me 'een delicate vraag' stellen. 'Van welke ontwerper is dat kleedje?' vroeg ze 'Ontwerper? Geen idee, ik heb dat in een winkeltje in Heist gekocht' 'Oh, in Yjst, op vakantie dus... Italië zeker? Het ziet er een Italiaans kleedje uit hé. Ben je zeker dat het niet van designer X is?' Zoals je al merkt waren de andere gasten op de dansvloer 'niet van hier'. Wat dan weer zorgde voor een volgend 'hoogtepunt'. 'Gij zijt van hier zeker?' vroeg zatte nonkel nr 4 me. Waw, na 7 jaar 'Gij zijt niet van hier hé', krijg ik nu een 'Ge zijt van hier zeker?'. Ik was nogal trots, dat kan ik je wel vertellen!
Iets later stonden de vriendin en ik buiten even een luchtje te scheppen. De 'rebelse neef' stapte in zijn getunede wagen. De vriendin en ik keken vol ongeloof toe hoe zijn autodeur niet opzij, dan wel omhoog openging. Vervolgens steeg de auto zo'n 10 cm. Inderdaad, de auto liftte zichzelf op. De neef vertrok, maar stopte vlug terug, vlak voor de vriendin en ik. 'Oh' zei de vriendin 'hij is stilgevallen'. En toen kwam het. Whoem! Whoem Whoem! Whoem Whoem Whoem! Nee, de auto was nog niet vertrokken hoor, hij was enkel nog maar aan het whoemen, alsof hij een concertje aan het geven was. Pas toen hij zeker was dat hij genoeg publiek had verzameld schoot de auto dan toch weg. Ja, proficiat, u kan vlug optrekken meneer! Dat was een grappig hoogtepunt!
En dan was er nog de rekening. Die was hoog. Zo hoog, dat ik er bijna een punt van wou maken!
Het was me weer het dagje vandaag het dagje Antwerpen !Zoals gewoonlijk werd ik begroet door een enthousiaste boekhouder. Goedemorgen Vicky ! Ik ben vandaag manager ! Manager ? vroeg ik
Ja, de baas is er niet, dus ik zal voor manager spelen voor jou Vicky.Wil je een lieve of een stoute manager, Vicky ?
Euh
Wacht zei de boekhouder, ik zal het eens voordoen.Hij nam enkele stappen weg van mij en kwam toen al roepend aangestormd Vicky, je MOET vlugger werken, je moet vandaag minstens 10 uurwerken verkopen ! Dit was de stoute manager fluisterde hij me toe.Vervolgens kwam hij met een tasje koffie bij me en zei Vicky, je doet dat fantastisch, je krijgt 500 opslag per dag !
En dit is de lieve manager ? reageerde ik verbouwereerd.
Juist Vicky ! Hij bulderde het een moment uit van het lachen en werd toen meteen terug serieus. Oh sorry Vicky, dat was een grapje !Ik ben niet écht de manager vandaag,en ik kan je ook geen 500 opslag per dag geven !Sorry, ik had dat niet mogen zeggen !
Dit beloofde toch een lange dag te worden.Hoe grappig de boekhouder soms kan zijn in retrospectie, op het moment zelf is hij gewoon vermoeiend.Hij eist werkelijk al je tijd op
Vicky, ik ben binnenkort hoofdboekhouder !
Maar je bent de enige boekhouder.
Ja, maar nu volg ik lessen, amai Vicky, en ik dacht dat boekhouden al interessant was, nu volg ik Fiscaliteit, Vicky.Maar dat is zó spannend hé Vicky.En mijn leerkracht hé Vicky, die is zo slim hé Vicky.Gisteren ging het over ontslag Vicky, amai Vicky, wist je dat er meer dan 10 redenen voor ontslag bestaan ?
Gelukkig werden we gestoord door een klant vooraleer hij een volledige opsomming kon geven.Die klant had gisteren een uurwerk gekocht en had nu nog juist een factuur nodig.De boekhouder sloeg in paniek. ja, maar ik weet helemaal niet wanneer dat is aangekocht, en meneer heeft geen BTW-nr, hoe kan ik dan een factuur opmaken ? de boekhouder klonk alsof hij op het randje van een zenuwinzinking stond.Hij belde maar liefst 4 keer naar de baas en werd zenuwachtiger met de minuut.De klant werd gevraagd om volgende week terug te komen voor een factuur. Ik begrijp het probleem niet zei de klant u bent toch boekhouder ?
Hóófdboekhouder antwoordde de boekhouder.
Is het dan zo moeilijk om mij gewoon een aankoopbewijsje te maken ?
Oh, dus u heeft gewoon een aankoopbewijs nodig ? vroeg de boekhouder Maar dat zal Vicky even doen. Dat is mijn taak niet, ik ben boekhouder, ik maak facturen !
Even later hoorde ik de boekhouder aan de telefoon
Hallo Electrabel ? U spreekt hier met de hoofdboekhouder.De manager en ik zijn zo stom geweest.We waren klant bij jullie, maar toen is er hier iemand geweest, die ons hoofd helemaal zot heeft gemaakt, en zo zijn we weggegaan bij jullie.Het spijt ons zo ! Echt, we hebben er zóveel spijt van! En weet je, die andere firma luistert helemaal niet naar mij, en ik begrijp hun facturen niet.Alsjeblieft Electrabel, mogen we terugkomen ?
De collega en ik gierden het uit! En Electrabel waarschijnlijk ook...
Het is een verschrikkelijk, drukke, zware week met als gevolg weinig tijd om te bloggen. Toch wil ik graag een verhaaltje met jullie delen, niet echt een blog, gewoon wat leesvoer. Een oefening op perspectief in de schrijfles...
Anaïs opende de pot verf en zuchtte beige, weeral.Waarom koos iedereen toch diezelfde klotekleur voorzijn appartement aan de kust?Dacht men dan nooit aan haar, de schilder?Het was nu niet meteen de spannendste kleur om mee aan de slag te gaan.Natuurlijk noemden haar elitaire klanten het nooit beige.Het was Pierre de France of bord de Seine of Vison. Anaïs kon echter de verleiding nooit weerstaan om gewoon beige te zeggen tegen haar klanten.Dan haalden ze er meteen de kleurkaart bij om haar op de juiste kleur te wijzen. Ze hadden namelijk extra betaald om Cape Cod en niet beige te mogen zeggen. Het was best een groot appartementwaar ze nu aan de slag moest, hier zou ze de rest van de maand zoet mee zijn.Ze voelde aan de muur.Zoals gewoonlijk was de afwerking niet wat het moest zijn, ze zou hier nog heel wat schuurwerk hebben alvorens ze fleece kon plakken. Anaïs deedhaar job graag, ze genoot van de vrijheid en de rust in een leegstaand appartement.Ze hield van het onmiddellijke resultaat, spijtig van het beige .Zelf hield ze van felle kleurtjes.Zo had ze één wand in haar keuken felgroen geschilderd.En haar slaapkamer in een prachtig, rustgevend blauw. Het meest trots was ze nog op haar badkamer, die was barbieroze.Ze droomde daar al van sedert die keer dat ze als klein meisje met haar ouders langs een badkamerwinkel had gelopen.Er stond zon vreselijke eighties-roze badkamer in de vitrine.Zo een met een roze wc, een roze bad en roze lavabos op poten.Deze wil ik later hebben, had ze toen gezegd.Haar ouders hadden eens moeten lachen, maar Anaïs was vastberaden geweest.Week na week ging ze kijken of haar roze badkamer nog steeds beschikbaar was.Voor de zekerheid wou ze er alvast eentje bestellen, dus was ze samen met haar ouders tot bij de verkoper gegaan met de vraag er alvast eentje opzij te houden voor later.Dit verhaal was een klassieker geworden tijdens familiefeestjes. En nu had ze dus haar eigen versie van de roze badkamer.Met één felroze muur, en strakke witgelakte badkamermeubels.De accessoires waren dan weer roze, en het was prachtig!Zelfs haar ouders hadden moeten toegeven dat ze talent had als het op inrichten aankwam.Niet dat ze veel gelegenheid had om designadvies te geven.Haar klanten hadden daar reeds iemand voor, een binnenhuisarchitecte met naam, iemand die hen door tenminste drie anderen was aangeraden. In hun ogen was Anaïs een ordinaire schilder. Wat zou zij van inrichting kunnen afweten? Ze noemde 'Bord de Seine' beige!
Oh, en voor diegenen die twijfelen... Ja, ik wil ook een roze badkamer!
De vereniging van de echtgenoot organiseerde onlangs een assertiviteits-cursus.
Dat heb ik niet nodig hoor riep ik uit ik ben héél assertief.
Dat denk je maar antwoordde de echtgenoot bekijk je agenda eens! Waar heb je nu weer allemaal op toegezegd?Je moet soms leren nee zeggen als ze je iets vragen. Je bent altijd bang dat je wat zal missen
Ja, daar sloeg hij de nagel op de kop.Ik mis niet graag iets Stel je voor dat er iets spectaculairs gebeurt, en ik ben er niet bij ! Wat als het zo'n feestje is waar men nog jaren over napraat, en ik heb het gemist! Vandaar dat ik liefst overal bij ben, en dat 150 %.Maar je kan natuurlijk niet overal bij zijn , je kan niet alles willen en je kan niet op twee plaatsen tegelijkertijd zijn. Vandaar dat je moet kiezen en kiezen is altijd een beetje verliezen. En dat doet zeer!
De cursus leerde me echter dat mijn ijdelheid aan de basis ligt.Ik ben vereerd dat ze mij om hulp vragen, dat ze mij uitnodigen. En als ik nee zeg, vraagt men het misschien geen tweede keer. En zo zeg ik ja, net zoals ik een eenmalig aanbod steeds in mijn winkelkarretje zal leggen. Ook al heb ik het nu niet meteen nodig, ik wil nadien geen spijt hebben dat ik het niét geprobeerd heb. Dus als men vraagt 'wie ziet het zitten om...' schiet mijn rechterhand automatisch de lucht, gevolgd door de woorden 'Ik heb nog wel wat tijd over!'
Gelukkig leren we iedere dag bij. Mijn nieuwe, assertievere ik zegt dus, al is het soms met veel pijn in het hart, af en toe eens neen. Nee, sorry, het gaat nu echt niet. Maar alsjeblieft vergeet me niet en vraag het later nog eens!
Even een nieuwe alinea beginnen om te bekomen! Het gebeurde gisteren in de badkamer voor de spiegel Samen met de vriendin, die ook haar eerste rimpel heeft ontdekt.Nog een troost, dat we het samen konden delen, zoals al zoveel dingen in ons leven. Dit was echter iets dat niet op ons lijstje stond.
We hielden gisteren een good old-fashioned sleepover-party. Ja, wij meisje van bijna dertig voelen ons soms nog graag eens zestien.Of moet ik nu, post-rimpelontdekking, zeggen vrouwen van bijna dertig.Ik vraag me eigenlijk af vanaf welke leeftijd je jezelf geen meisje, dan wel een vrouw noemt.Is dat vanaf de eerste rimpel?Het eerste grijze haar misschien?Of als de hippe garçon in het danscafé je mevrouw noemt? (Oh horror!)Ik ben er alleszins nog niet klaar voor.Ik voel me nog altijd gewoon een meisje.
Nu ja, op die good old-fashioned sleepover-party ontdekte ik dus die eerste rimpel, op mijn neusbruggetje.Ze zeggen altijd dat je rimpels weergeven hoe je geleefd hebt.Ik veronderstel dus dat ik zonoud dametje met veel lachrimpeltjes, en een enkel denkrimpeltje ga zijn.Maar nee, de eerst rimpel is dus op mijn neus.Wat betekent dat dan?Heb ik teveel mijn neus opgetrokken misschien?De vriendin en ik stonden dus beiden voor de spiegel, zorgvuldig iedere vierkante cm van ons gezicht te bestuderen.
Ja, dat is het dus zei de vriendin ik zal achter zon pot anti-rimpelcrème moeten gaan Ik heb hier anti-rimpelcrème liggen deelde ik mee maar je mag dat niet gebruiken voor je dertig. Maar als je nu al rimpels hebt voor je dertig?En trouwens, waarom heb je het dan in godsnaam in huis. Dat was een verjaardagscadeautje 2 jaar geleden. Amai, ook een toffe cadeau! Smeer nu maar
Zo begonnen we dus verwoed te smeren, in de hoop s ochtends rimpelvrij wakker te worden.Helaas was dat niet het geval.Door die vette crème werden we wakker vol puisten.We zijn dus blijkbaar al oud genoeg om rimpels te krijgen, maar nog niet oud genoeg om puistenvrij door het leven te gaan.Of misschien was dit gewoon een teken om de rimpelcrème nog even achterwege te laten en gewoon meisjes te zijn.
Toen ik gisteren binnenkwam in de winkel werd ik niet alleen begroet door een enthousiaste baas, maar ook door een penetrante geur. Het stinkt hier riep ik uit. Ja, ik heb ook al iets gemerkt, het is al een paar dagen en het wordt iedere dag erger.Het zullen de puttekes zijn zei de baas. Toch viel het me op dat de geur achteraan in de keuken veel sterker was dan buiten, waar de puttekes zich bevonden.Voorzichtig ging ik op zoek naar de oorsprong met de baas in mijn kielzog.
Ik kan u vertellen dat we het gevonden hebben ik ril nog steeds na.Blijkbaar was de diepvriezer uitgevallen en heel de inhoud beginnen rotten.Nu, op een iets of wat normale werkplek bevindt zich er niet zoveel in de diepvriezer, maar zoals je al wel merkt, is de normaliteit bij ons ver zoek.De diepvries zat vol met rauw vlees en vis, en geloof me, als dat begint te rotten De baas had namelijk geen plaats meer in de diepvriezers thuis, die ook allemaal vol zitten met rauw vlees en vis.
Oh nee! Wat nu Vicky? vroeg de baas. Ik had zin om te zeggen Ik weet het niet, wat zou je doen moest ik hier niet zijn vandaag?, maar daarop kende ik het antwoord al, dan zou hij bellen naar me met exact dezelfde vraag. We hebben Dettol en handschoenen nodig! besloot ik dus.Samen met de baas verwijderde ik al de hele inhoud en begon vervolgens al dat bloed op te kuisen.De baas vond het toch maar bijzonder grappig. Kijk naar Vicky! Hahaha, en ze heeft haar mooie schoentjes en haar nieuwe kleedje aan!Toch was de baas zeer dankbaar.Ook de boekhouder was blij, zijn bureau bevindt zich namelijk naast de ijskast, en ook hij had al enkele dagen last van die vreemde geur.
Toch vond ik het ongelooflijk dat niemand had gemerkt dat de ijskast niet meer werkte. Het lichtje werkt ook niet meer! verduidelijkte ik. Ja zei de baas maar je hoort de motor toch, hoor je het zoemen?Inderdaad, er klonk een zacht gezoem op de achtergrond Alleen was dat gezoem niet afkomstig van de ijskast, het leek wel uit de pc van de boekhouder te komen. Er komt precies gezoem uit je computer zei ik dus.De boekhouder keek fier op. Ja, kijk, ik heb bijen op mijn scherm! Die werken zó ontspannend!
