Ons straatje komt uit op een muur in mozaïek. Die zit rond de universiteit van Trujillo. Rafaël Hastings heeft er van 1991 tot 2008 aan gewerkt. Ik heb meer dan een kwartier nodig om tot het einde te lopen. Om de hoek weet ik zelfs niet hoe lang de muur nog doorloopt.

Trujillo ligt natuurlijk bij een rivier en wat verder is er een heel groot irrigatieproject maar daarna wordt de omgeving weer okerkleurig. Hier en daar zien we de oceaan. Ik begin al dat zand al beu te worden. Zuidelijk zijn er nog een paar duizend kilometers woestijngebied langs de kust. Ofwel moeten we een grote omweg maken, en langzamer rijden langs bergwegen, ofwel zullen we heel veel van hetzelfde moeten zien. Morgen zijn we in alle geval in Lima. Dat schijnt verschrikkelijk te zijn om te rijden. Hopelijk zijn er nogal wat mensen met vakantie zodat het meevalt.

Voor het ogenblik zitten we in een charmeloos stadje op vier uur rijden van de hoofdstad. Ik zit in de tuin onder het onophoudelijk geroekoe van duiven. Mijn voeten zitten op stug gras, alles is beter dan zand.