Twee maanden zeulen we al met een waterskizak van anderhalve meter. Eindelijk zijn de ski's een keer gebruikt. En dat dankzij Delphine, een meisje uit Lima die Frans jaren geleden in Florida leerde kennen. Twintig jaar geleden had haar vader en een paar vrienden het idee om een waterskimeer aan te leggen. Twee jaar hebben ze naar een geschikte plek gezocht. Er zijn over heel de lengte van Peru aan de westzijde maar 25 rivieren, de rest is zand. Eindelijk vonden ze een moerassig terrein dat niemand wilde. Er zit daar water onder de grond zodat ze gewoon een grote put moesten laten graven om een meer te hebben(ze hebben twee meren). Dankzij dat waanzinnige idee van toen hebben ze nu een geweldige plek om zich terug te trekken uit het drukke Lima, en natuurlijk om te waterskiën. De vrienden hebben nu ieder een fantastisch modern huis op de site. Toch wel een contrast met het gros van de huizen hier, de meesten zijn niet afgewerkt. Vanuit de stad is het wel anderhalf uur rijden. Vooral het in en uit de stad rijden gaat heel traag. Delphina vertrekt morgen terug naar Genève waar ze nu woont.
Haar vader vertelde wel dat Peru het tegenwoordig erg goed doet. Blijkbaar is er werk genoeg. Maar 2 miljoen Venezolanen vinden ze voor de moment wel welletjes, die mogen niet meer allemaal binnen sinds half december.
In Peru werkt google maps niet zo best en zijn we overgeschakeld op waze. Het is te gek hoe je dan door de stad wordt gestuurd. In het donker zou ik het niet riskeren. We kwamen in een deel waar er heel weinig auto's en heel veel mototaxis waren. We bleven bewegen vanaf het moment dat we van de hoofdstraten af waren, een verkenning op zich.
Lima staat bekend voor zijn creatieve keuken. Onze Japanse maki's zagen er wel erg creatief uit. Gelukkig viel de smaak beter mee dan het uitzicht.




|