Gisteren hebben ze me toch overhaald om in te schrijven op de rafting, onze gastvrouw vertelde dat ze zelfs blinden en gehandicapten meenemen en dat het bijzonder mooi is.
Zonet hebben we de foto's van onze afdaling bekeken en had ik die gisteren gezien dan was ik voor geen geld in die boot gestapt, alhoewel ik er meestal lachend opsta. De andrenaline begint bij mij dan al bij het ontbijt te werken.
Het hielp wel dat het deze morgen mooi weer was. De top van de vulkaan Turrialba was zelfs te zien, de wolken hingen lager in de vallei. Het landschap is hier prachtig. We pikten nog een Canadees koppel op die in een hotel zaten met een fenomenaal uitzicht. Tijdens de rit zagen we weer oranje bloesems tussen al het groen. Het was nog een flink eindje rijden richting Caraibische kust voor we bij ons vertrekpunt op de Pacuare rivier aankwamen. Daar waren we in alle geval niet alleen, er vertrokken zeker 10 boten. Eigenlijk hadden we zo goed als geen tijd om te oefenen. Onze jonge gids noemde het hier kalm, dat stelde mij niet gerust.
De Canadees was ook een rafter, een goeie dus om achter te zitten.
Al snel kwam er een eerste rapide aan, hoge golven en schuimend water tussen de rotsen.
Wij waren druk doende, ik heb de boot voor ons niet zien omslaan. Maar plots moesten we dus mensen uit het schuimende water halen. Onze boot ging recht op een vrouw af die voor een rots in het water dreef. We hebben ze gelukkig ongedeerd uit het water kunnen halen. Ik heb mee iemand aan boord getrokken en een paddel uit het water gevist. Daarna kon ik nog opvangen dat de andere gids bovenop de onderzijde van het raft stond om het rechtop te krijgen. Er zat nog een meisje onder de boot.
Daarna moesten we iedereen terug in de goede boot krijgen. Had er toen een bordje 'uitgang' gestaan, ik was het gevolgd, en zeker diegenen die we net uit het water hadden gevist. Je vraagt je dan toch af:'wat doe ik hier, wil ik hier eigenlijk wel zijn'.
Van de andere kant waren we wel een team dat goed paddelde. Ik heb me serieus geconcentreerd en gezien dat mijn voeten goed vastzaten. Ik denk trouwens dat ik morgen wel stijf zal zijn. Geleidelijk aan kreeg ik wel meer vertrouwen en kreeg ik er meer plezier in. Toen we een cathegorie 4 goed hadden genomen, dacht ik : 'OK, het werkt hier wel.' Onze gids was echt wel een jong veulen, heel enthousiast. We moesten wel mee rondtollen in een versnelling en zelfs rechtstaand varen terwijl we elkaar vasthielden, en dat was niet op een plat stuk.
Voor de lunch hadden ze een prima koud buffetje. Het was wel fris want de zon gaf soms forfait.
Na de lunch kwam er eerst nog een canyon met een versnelling nr 4, toen is onze gids in al zijn enthousiasme gaan rechtstaan en uit de boot gevlogen.
Daarna kwam er een heel kalm stuk canyon met een mooie waterval. Daarna was er niets meer dat ons van ons stuk kon brengen.
Ik was toch wel blij dat het afgelopen was. We zijn ongeveer 3 uur op de rivier geweest en hebben 28km afgelegd, dat was voldoende. De groep drenkelingen hadden er later gelukkig ook
weer plezier in. Uiteindelijk ben ik blij dat ik erbij was maar ik denk niet dat ik de uitdaging nog aanga, het was echt wild! Daarna was de 'apres-raft' nog wel gezellig met de andere deelnemers.
De terugrit was nog langer en ondertussen zaten we weer in de regen. Plots stopt onze chaffeur. Een auto was,ons en het vorige busje snel voorbijgestoken, en uit de bocht gevlogen. De auto hangt gedraaid en zwaar gehavend in de berm. Gelukkig waren er geen passagiers. Zelf ben ik hoger de weg opgelopen om het aankomende verkeer teken te doen om te vertragen. De politie en een ambulance hebben gelukkig niet lang op zich laten wachten. De chauffeur was ondertussen terug bij bewustzijn. Ik ben niet gaan kijken hoe hij er aan toe was. Volgens de gids die langs die weg woont gebeuren er daar veel ongelukken. Uiteindelijk waren we pas om 5 uur terug. We zijn best moe. Een goeie Chinees heeft onze honger kunnen stillen na al die opwinding.
Ik hoop wel dat ze deze rivier niet gaan indammen. De rafters hebben al een andere rivier verloren aan de behoefte aan elektriciteit. Bovendien loopt de Pacuare door een natuurgebied waar alleen Indianen wonen die via een kabel naar de overkant kunnen. Er waren prachtige watervallen en er zitten natuurlijk ook heel veel dieren. Ten zuidoosten van deze rivier is er trouwens alleen maar natuur tot aan de Panamese grens (bijna 100km verder)
|
