Stil, heel stil word je als je leest, hoort hoe een meisje, een jonge vrouw van 23 plots 'verdwijnt', helaas vermoord blijkt. En als vader van een 22-jarige.....

Mijn oprechte deelneming aan familie en vrienden van Julie. Woorden schieten tekort, daar ben ik zeker van. Een afspraakje met vriendinnen, 'luttele' kilometers verder. Maar er nooit toekomen... Het moeten pijnlijke, ondraaglijke uren, dagen geweest zijn, voor iedereen die Julie kende. 

En dan denk je toch - meer dan - eventjes aan je eigen 'wereldje'. Besef je dat je zelf een dochter hebt, een jaartje jonger dan.... Een dochter die al jaren op kot zit, die haar eigen leventje leidt, die papa soms eens wat laten weten. Op dagen als vandaag wens je toch soms iets meer te horen..... Op dagen als vandaag denk je terug aan dat eerste moment dat je haar in de armen hield, zo een teer popje.... Denk je terug aan dat eerste woordje, die eerste wankele stapjes, het leren fietsen, en ga maar verder. En hoop je dat je nog heel veel goede herinneringen kunt verzamelen.

Maar je mag je ook niet opsluiten, je mag je ook niet bang laten maken. Je moet genieten van het leven, met al zijn positieve en negatieve kanten. En ik als vader gun je dat, moet je dat gunnen.