Ik weet het niet meer. Ik zou misschien beter zwijgen, niets bloggen. Maar het is sterker dan mezelf.

Godverdomme, in welke wereld leven we tegenwoordig? Hoe moeten we onze (klein)kinderen nog opvoeden? In angst? Dat vertik ik. Ik geloof nog altijd - misschien tegen beter weten in - dat de doorsneemens goed is. Of hij nu christen, jood, islamiet, boeddhist, hindoe of ik weet niet wat is. Maar dat er fanatiekelingen, 'zotten', gebrainwashte individuen en zelfs onschuldige kinderen rondlopen met het idee dat ze 'hier boven' iets verdienen als ze andere mensen wat aandoen.... dat kan ik niet uitleggen, noch aan mijn dochter, noch aan.....

Of het nu in eigen land is, in Londen, Parijs, Istanbul, of aan de andere kant van de wereld. Het schokt me, het grijpt me - in het verleden en nog altijd - aan. Ik kan het niet begrijpen. Ik heb er geen uitleg voor. In de krant stond er vandaag een lijstje, verre van volledig. Met gepleegde aanslagen de laatste xxxx jaar. Afschuwelijk. En dan spreken we nog niet over de duizenden doden door bombardementen, hongersnood, allemaal ten gevolge van oorlogsconflicten, ruzies over macht.

We zijn allemaal geschokt door die gebeurtenissen, we rouwen, leven mee met slachtoffers en nabestaanden. Maar voor de rest? We zwijgen. We zwijgen als een zelfverklaarde democratische president in Turkije ons hier allemaal fascisten noemt, 'zijn' bevolking oproept tegen Europeanen te ageren als de 'Turkse waarden' niet gerespecteerd worden. We zwijgen als een Amerikaanse minister de destijds ingevoerde slaven immigranten noemt. We zwijgen als een Noord-Koreaanse leider dreigt met een atoomoorlog. We zwijgen.....

Gisteren herdachten we 'Brussel', 's avonds had Londen prijs. Vandaag iets 'mis' in Antwerpen. Morgen? En we gaan geschokt zijn, vol ongeloof reageren, vloeken, sakkeren. Maar vooral: zwijgen.