Schaapjes tellen. Meestal doen we dat (figuurlijk) als we de slaap niet kunnen vatten. Ik doe het 's morgens. Raar? Misschien wel.

Wie me op mijn blog al een beetje gevolgd heeft, weet dat ik nu iets meer dan twee maanden verhuisd ben. Van de rust (overdag toch) aan sporthal Denderdal in Erembodegem naar de andere kant van het station, langs de 'autostrade' - de Rooms-Hofstraat tussen brug en Keppestraat: sommige autobestuurders denken dat toch. Ter info, jongens en meisjes, het is en blijft vooralsnog zone 50!!!!!!!!!!!.

Maar die schaapjes dus. Het stoppen met roken is nog niet gelukt (sorry schat), maar in huis steek ik geen stinkstok meer op - echt waar. Op het terras daarentegen.... En dan kan ik schaapjes tellen. Negen zijn het er. Eind april toch, en nu nog altijd. Soms is het wat zoeken, achter één of andere struik verscholen zit er af en toe nog eentje. Gelukzalig - zo lijkt het toch - grazend. Een paar weken waren ze verhuisd, verplaatst. Naar een andere, naastgelegen wei. Meteen geen overzicht meer voor mij. De eigenaar moest bijzaaien, 'vetten', zorgen dat er genoeg voer was. Hoort er bij. Maar nu zijn ze alle negen terug in mijn zicht, we lijken al een band te hebben. En bij elk sigaretje tel ik ze....

Net als mensen zijn schapen soms rare dieren. Op het ene moment gezapig langs elkaar grazen of luieren op het gras, een seconde later kop tegen kop staan, tonen - of toch willen - wie de sterkste is. Anderzijds, als er een vermeende vijand nadert - soms een hond die ze niet betrouwen- staan de schaapjes schouder-aan-schouder. Klaar om die mogelijke indringer aan te pakken. Die indruk krijg ik toch vanop mijn terrasje.

Och, het is leuk. Die rust, dat uitzicht, aangenaam verstoord door eksters, kraaien, mussen, zelf roodborstjes - jaja, al gezien, lijkt een eeuwigheid geleden. Dus wie me nu nog vraagt of ik het al gewoon ben in de nieuwe woonst: ja, echt waar. En heimwee naar 'de sporthal'? Nee hoor.