In deze bedreigende tijden zijn er ook mensen die een bloemetje verdienen, die positief in het nieuws komen. Een kleine bloemlezing.

Het grootste boeket gaat voor mij richting Gent, naar de Buffalo's. Was het voetbal gisteren in Lyon wat minder - we moeten eerlijk blijven hé - de inzet, de strijdlust was er wel. En het resultaat natuurlijk. Knap, echt knap. Nog mooier was het na afloop: in groep in een leeglopend stadion naar die hoek waar zo een 3000 AA Gentsupporters hadden moeten zitten, maar niet mochten - u weet wel die terreurdreiging. Geen bloemen, geen vreugdegezangen dus van de aanhang, van mij nu op papier wel. Verdiend.

Ook een bloemetje voor Josha Vanelslander. Wie? Een negenjarig jongetje uit Gent (toeval). Dat zo graag op schooldagen 's morgens een halfuurtje langer zou willen slapen. Maar ja, die school begint zo vroeg. Dus maar een petitie opgesteld, handtekeningen verzameld, brief naar burgemeester en schepen van Onderwijs. Knap toch van zo een jonge knaap, die zijn vraag behandeld zal zien worden op de gemeenteraad.

Zelfs koning Filip krijgt van mij een bloemetje. Jaja. Omdat hij het aantal prinsen en prinsessen in ons landje wil beperken. Niet door een verbod op voortplanting, dat mogen we nu ook niet verwachten. Nee, door in de toekomst - de volgende generaties dus - enkel die titel nog toe te kennen aan kinderen van de koning(in) en die van de erfopvolger. Dus niet langer meer voor de kleinkinderen van Laurent en Astrid. Veel zal het allicht niet veranderen, maar kom, het is een mooi gebaar. Vind ik.

Of het nu een Nederlander of een angstige vrouw uit het Brusselse was die er mee begon, laat ik in het midden. Maar iedereen die zondagavond (en later) kattenfoto's op Twitter en Facebook verspreidde, verdient een bloemetje. Omdat ze lieten zien dat wat humor de angst, de paniek (eventjes) kan laten wegebben. Ook cartoonisten en andere - ééndags - komieken, die ons de miserie even laten vergeten, krijgen er eentje.

Bloemen voor iedereen in het onderwijs, zeker voor hen die voor de kleinere kinderen instaan. Hoe leggen ze dat uit, dat er plots een gewapende meneer voor de schoolpoort staat? Dat mama en papa angstig voor hun tv alle nieuwsuitzendingen proberen mee te pikken, dat het kind niet meer alleen met de fiets naar school mag?

En natuurlijk mogen we de veiligheidsdiensten niet vergeten, de militairen, de politieagenten,.... Die ons moeten beschermen tegen mogelijke terreur. Het is hun job, akkoord, maar toch. Ook zij hebben familie, vrouw, kinderen, die wellicht ook ongerust afwachten, bang het nieuws volgen. Hopend, net zoals u en ik, zoals onze kinderen, dat die stoute meneren snel gepakt worden en dat ons leven weer normaal wordt.