Ja het is koud buiten. Gezond koud, wordt er soms gezegd. Zonnetje schijnt vrolijk en uit de wind, goed ingeduffeld, is het aangenaam. Zeg dat een roker het gezegd heeft.

Want voor die ongezonde, onhebbelijke gewoonte moet ik naar buiten. Binnen wordt er niet gerookt, geen probleem. Toch niet in de zomer, bij droog weer. Nu is het wel droog, maar toch verdomd frisjes, zeg maar koud buiten. Eén voordeel, ik steek er een paar minder per dag op. Denk ik toch. 

En als ik dan 's morgens de eerste sigaret opsteek, zie ik ze liggen: de schaapjes in de wei 'thuis achter'. Voor die dieren is het precies niet koud, ze lijken integendeel te genieten van dit weer. Het is precies of ze nu 24 uren per dag buiten zijn. Liggen in het gras, al dan niet in het zonnetje, soms een beetje grazen. Vorig jaar waren er een paar zwangere schapen, kregen we zo in maart de lammetjes te zien en te horen. Helaas, deze winter, de komende lente zal het niets zijn. Er is niet gekweekt deze keer. Een beetje jammer, want die kleine lammetjes zien rond hun moeder draaien, was toch leuk om zien.

Ook Lowie houdt niet zo van dit weer. Het is te zeggen: hij komt nog altijd zagen om buiten te mogen, maar als hij zijn wandelingetje gedaan heeft komt ons katertje-geweest nu toch veel sneller binnen. Lekker warm, achter het glas, naar zijn vrienden-schapen kijken en loeren naar de vogels. Maar om daar op te jagen is het nog te koud, vindt Lowieke. En als baasje zo zot is om daarin te gaan roken, miauw dat moet hij weten.

Weir doeng voesj. Voor niet Aalstenaars: 'Wij doen verder'. Het is een tijd geleden dat ik nog blogde, maar de microbe blijft. Zijt maar gerust. Of juist niet....

Ik heb het 'papiertje' op zak, mijn certificaat dat ik de VDAB-opleiding 'Dispatcher in de transportsector' heb afgewerkt, beëindigd. Begin oktober begonnen, net voor carnaval Aalst vijf weken stage achter de rug. Beetje trots op mezelf. Een heel andere wereld - ik kom uit de krantenbusiness hé - leren kennen, leren waarderen. Ogen opengetrokken, nieuwe dingen leren kennen, mensen op de zenuwen gewerkt, maar ook veel geleerd. Met dank aan de mensen van Trans Europe Express in Erpe-Mere, waar ik die stage mocht doorlopen. 

En nu doen we verder. Niet alleen met deze blog, maar ook met de zoektocht naar werk. Want ook al heb ik mijn leeftijd misschien tegen, ik ben nog altijd gemotiveerd. Ik wil nog altijd aan de slag. En daarom blijf ik solliciteren, voor jobs in de communicatiesector, in de administratie, nu zelf in de logistieke wereld. Ooit moet het toch lukken????

2018, bijna, nog een paar uren. De vooravond van een nieuw jaar. Een beter jaar? Laat ons hopen. Bij deze wens ik al mijn vrienden, kennissen, familie, blog-volgers en al wie het wil weten: let's (y)our dreams come true.....

Al in 1963 - mijn geboortejaar - lanceerde een man 'I have a dream'. Een Amerikaanse (zwarte) dominee, die hoopte op een betere wereld. Voor hem, voor u, voor mij. Helaas werd Martin Luther King vermoord, onder andere om deze nobele gedachte, om het feit dat hij iedere mens - los van huidskleur - gelijk achtte. Omdat hij... veel te goed was, dacht te zijn????

Ik wil me zeker niet meten met dominee King - verre van - maar ook ik heb dromen. Ik droom van een samenleving - beginnend in 'mijn dorp' Erembodegem, en liefst heel ver uitgebreid - waar mensen met respect voor elkaar samenleven, samenwonen. Waar sluikstorten niet meer bestaat, waar van andermans eigendommen afgebleven wordt, waar er geen vandalisme meer is, waar verkeersregels gevolgd worden, waar.... Waar het echt goed is om te leven.

Ik zal maar blijven dromen zeker? Of??????????????????????????

Schoolvakantie, het is meer dan 35 jaar geleden..... Maar nu opnieuw. Jaja. Een VDAB-cursus volgend - op mijn 54ste (sic) - heb ik nu nog eens schoolvakantie. Joepie. En nu heb ik tijd om via deze weg iedereen het beste te wensen voor de komende feesten en vooral voor 2018.

Het is echt raar, gek, onwezenlijk,..... Als 54-jarige terug op de 'schoolbanken'. Maar toch. Eind augustus of zo, uitgenodigd op een infosessie door de VDAB. Er ging een opleiding 'Dispatcher in de transport' georganiseerd worden. Iets voor mij misschien? Geen flauw idee, maar eens gaan luisteren kan geen kwaad, dacht ik. En zelfs naar de tweede infodag - met testen - ging ik, waarom niet? Een zogenaamd motivatiegesprekje, terug in Temse? Ik heb niets te verliezen, dus.... 

En dan krijg je dat telefoontje. Dat je geselecteerd bent, dat je goedgekeurd bent om aan die cursus te beginnen. Ikke? Ja dus. Totaal geen voorkennis van dat transportwereldje - ik kom uit de journalistiek....; computerkennis - los van tekstverwerking - stond ook op een heel laag pitje. Maar toch, ik mocht met tien anderen (nummer elf hebben we nooit gezien) aan die opleiding beginnen. 

Heb ik de voorbije twee-en-half maand iets geleerd? Ja. Ik heb geen schrik meer van excel, ik heb mijn talen (Frans en Engels) bijgeschaafd, up-to-date gebracht. Maar vooral: ik heb (toch een beetje) inzicht gekregen van het transportwereldje, begrijp nu toch al iets van hoe chauffeurs aangestuurd (moeten) worden om de klanten - u en ik dus, thuis of in de winkel - op tijd te bedienen.

Ligt in die branche mijn beroepstoekomst? Wie weet? Volgens lesgevers zou het kunnen. Ik zal het (misschien, heel misschien) weten na mijn vijf weken stage, die begin januari start. Ik ben benieuwd, maar enthousiast. Een extra duimpje voor 2018???????

Ja ik weet het, ik val in herhaling. Al sinds het begin van mijn blog heb ik het regelmatig over respect. En blijkbaar moet ik het blijven herhalen: 'Hebt aub respect voor elkaar, voor elkaars werk.'

Deze week maandag. Kl... weer. Sneeuw, koud, op de weg niet te doen. En toch zijn er mensen die proberen het voor ons, de 'sukkels', toch min of meer berijdbaar, begaanbaar te maken. En oké, ik heb ook gevloekt, me ook geërgerd. Maar anderzijds moet ik een dikke chapeau doen voor zij die toch het onmogelijke probeerden te doen: de wegen min of meer vrij te maken. En dat er dan nog idioten - ik vind geen ander woord - zijn die ondanks alle omstandigheden toch nog willen voorbijsteken, andere kunstjes uithalen..... Ik herhaal - toevallig titeltje van deze blog - RESPECT voor allen die het ons toch - ondanks al (mijn of jullie) gevloek - probeerden 'gemakkelijk' te maken. Ook voor hen die hun voetpad vrijmaakten of toch probeerden: merciekes.

Respect ook voor de mannen/vrouwen van Ilva, die toch probeerden 'ons' vuil op te halen waar mogelijk tijdens die paar sneeuwdagen. Ne dikke chapeau. Ook voor 'onze' Marcel, die Erembodegem op zijn eentje proper probeert te houden, die - niet altijd meer zonder morren, maar toch - zwerfvuil, volle plastic zakken sluikstort bijeenraapt, bijeenveegt. En nu ook nog eens de tunnels onder het spoor mocht bestrooien met zout (naast wat voetpaden...). En respect voor de mensen van Bpost, die op besneeuwde, beijzelde voetpaden mochten 'crossen' om ons toch maar ons gazet of een vervloekte rekening te bezorgen.

En ook respect voor iedereen van de Erembodegemse dekenijen. Ja, ik weet het, ik vloek ook soms op jullie kerstbomen deze periode, ik vraag me soms ook af of die nu werkelijk zo groot moeten zijn, of ze nu echt het voetpad lastiger begaanbaar moeten maken. Maar jullie proberen tenminste iets van Erembodegem te maken, jullie willen 'ons dorp' doen leven. En daarvoor heb ik heel veel RESPECT. En ik hoop dat ik niet alleen ben.....