Ja het is koud buiten. Gezond koud, wordt er soms gezegd. Zonnetje schijnt vrolijk en uit de wind, goed ingeduffeld, is het aangenaam. Zeg dat een roker het gezegd heeft.
Want voor die ongezonde, onhebbelijke gewoonte moet ik naar buiten. Binnen wordt er niet gerookt, geen probleem. Toch niet in de zomer, bij droog weer. Nu is het wel droog, maar toch verdomd frisjes, zeg maar koud buiten. Eén voordeel, ik steek er een paar minder per dag op. Denk ik toch.
En als ik dan 's morgens de eerste sigaret opsteek, zie ik ze liggen: de schaapjes in de wei 'thuis achter'. Voor die dieren is het precies niet koud, ze lijken integendeel te genieten van dit weer. Het is precies of ze nu 24 uren per dag buiten zijn. Liggen in het gras, al dan niet in het zonnetje, soms een beetje grazen. Vorig jaar waren er een paar zwangere schapen, kregen we zo in maart de lammetjes te zien en te horen. Helaas, deze winter, de komende lente zal het niets zijn. Er is niet gekweekt deze keer. Een beetje jammer, want die kleine lammetjes zien rond hun moeder draaien, was toch leuk om zien.
Ook Lowie houdt niet zo van dit weer. Het is te zeggen: hij komt nog altijd zagen om buiten te mogen, maar als hij zijn wandelingetje gedaan heeft komt ons katertje-geweest nu toch veel sneller binnen. Lekker warm, achter het glas, naar zijn vrienden-schapen kijken en loeren naar de vogels. Maar om daar op te jagen is het nog te koud, vindt Lowieke. En als baasje zo zot is om daarin te gaan roken, miauw dat moet hij weten.
Weir doeng voesj. Voor niet Aalstenaars: 'Wij doen verder'. Het is een tijd geleden dat ik nog blogde, maar de microbe blijft. Zijt maar gerust. Of juist niet....
Ik heb het 'papiertje' op zak, mijn certificaat dat ik de VDAB-opleiding 'Dispatcher in de transportsector' heb afgewerkt, beëindigd. Begin oktober begonnen, net voor carnaval Aalst vijf weken stage achter de rug. Beetje trots op mezelf. Een heel andere wereld - ik kom uit de krantenbusiness hé - leren kennen, leren waarderen. Ogen opengetrokken, nieuwe dingen leren kennen, mensen op de zenuwen gewerkt, maar ook veel geleerd. Met dank aan de mensen van Trans Europe Express in Erpe-Mere, waar ik die stage mocht doorlopen.
En nu doen we verder. Niet alleen met deze blog, maar ook met de zoektocht naar werk. Want ook al heb ik mijn leeftijd misschien tegen, ik ben nog altijd gemotiveerd. Ik wil nog altijd aan de slag. En daarom blijf ik solliciteren, voor jobs in de communicatiesector, in de administratie, nu zelf in de logistieke wereld. Ooit moet het toch lukken????
2018, bijna, nog een paar uren. De vooravond van een nieuw jaar. Een beter jaar? Laat ons hopen. Bij deze wens ik al mijn vrienden, kennissen, familie, blog-volgers en al wie het wil weten: let's (y)our dreams come true.....
Al in 1963 - mijn geboortejaar - lanceerde een man 'I have a dream'. Een Amerikaanse (zwarte) dominee, die hoopte op een betere wereld. Voor hem, voor u, voor mij. Helaas werd Martin Luther King vermoord, onder andere om deze nobele gedachte, om het feit dat hij iedere mens - los van huidskleur - gelijk achtte. Omdat hij... veel te goed was, dacht te zijn????
Ik wil me zeker niet meten met dominee King - verre van - maar ook ik heb dromen. Ik droom van een samenleving - beginnend in 'mijn dorp' Erembodegem, en liefst heel ver uitgebreid - waar mensen met respect voor elkaar samenleven, samenwonen. Waar sluikstorten niet meer bestaat, waar van andermans eigendommen afgebleven wordt, waar er geen vandalisme meer is, waar verkeersregels gevolgd worden, waar.... Waar het echt goed is om te leven.
Ik zal maar blijven dromen zeker? Of??????????????????????????
Schoolvakantie, het is meer dan 35 jaar geleden..... Maar nu opnieuw. Jaja. Een VDAB-cursus volgend - op mijn 54ste (sic) - heb ik nu nog eens schoolvakantie. Joepie. En nu heb ik tijd om via deze weg iedereen het beste te wensen voor de komende feesten en vooral voor 2018.
Het is echt raar, gek, onwezenlijk,..... Als 54-jarige terug op de 'schoolbanken'. Maar toch. Eind augustus of zo, uitgenodigd op een infosessie door de VDAB. Er ging een opleiding 'Dispatcher in de transport' georganiseerd worden. Iets voor mij misschien? Geen flauw idee, maar eens gaan luisteren kan geen kwaad, dacht ik. En zelfs naar de tweede infodag - met testen - ging ik, waarom niet? Een zogenaamd motivatiegesprekje, terug in Temse? Ik heb niets te verliezen, dus....
En dan krijg je dat telefoontje. Dat je geselecteerd bent, dat je goedgekeurd bent om aan die cursus te beginnen. Ikke? Ja dus. Totaal geen voorkennis van dat transportwereldje - ik kom uit de journalistiek....; computerkennis - los van tekstverwerking - stond ook op een heel laag pitje. Maar toch, ik mocht met tien anderen (nummer elf hebben we nooit gezien) aan die opleiding beginnen.
Heb ik de voorbije twee-en-half maand iets geleerd? Ja. Ik heb geen schrik meer van excel, ik heb mijn talen (Frans en Engels) bijgeschaafd, up-to-date gebracht. Maar vooral: ik heb (toch een beetje) inzicht gekregen van het transportwereldje, begrijp nu toch al iets van hoe chauffeurs aangestuurd (moeten) worden om de klanten - u en ik dus, thuis of in de winkel - op tijd te bedienen.
Ligt in die branche mijn beroepstoekomst? Wie weet? Volgens lesgevers zou het kunnen. Ik zal het (misschien, heel misschien) weten na mijn vijf weken stage, die begin januari start. Ik ben benieuwd, maar enthousiast. Een extra duimpje voor 2018???????
Ja ik weet het, ik val in herhaling. Al sinds het begin van mijn blog heb ik het regelmatig over respect. En blijkbaar moet ik het blijven herhalen: 'Hebt aub respect voor elkaar, voor elkaars werk.'
Deze week maandag. Kl... weer. Sneeuw, koud, op de weg niet te doen. En toch zijn er mensen die proberen het voor ons, de 'sukkels', toch min of meer berijdbaar, begaanbaar te maken. En oké, ik heb ook gevloekt, me ook geërgerd. Maar anderzijds moet ik een dikke chapeau doen voor zij die toch het onmogelijke probeerden te doen: de wegen min of meer vrij te maken. En dat er dan nog idioten - ik vind geen ander woord - zijn die ondanks alle omstandigheden toch nog willen voorbijsteken, andere kunstjes uithalen..... Ik herhaal - toevallig titeltje van deze blog - RESPECT voor allen die het ons toch - ondanks al (mijn of jullie) gevloek - probeerden 'gemakkelijk' te maken. Ook voor hen die hun voetpad vrijmaakten of toch probeerden: merciekes.
Respect ook voor de mannen/vrouwen van Ilva, die toch probeerden 'ons' vuil op te halen waar mogelijk tijdens die paar sneeuwdagen. Ne dikke chapeau. Ook voor 'onze' Marcel, die Erembodegem op zijn eentje proper probeert te houden, die - niet altijd meer zonder morren, maar toch - zwerfvuil, volle plastic zakken sluikstort bijeenraapt, bijeenveegt. En nu ook nog eens de tunnels onder het spoor mocht bestrooien met zout (naast wat voetpaden...). En respect voor de mensen van Bpost, die op besneeuwde, beijzelde voetpaden mochten 'crossen' om ons toch maar ons gazet of een vervloekte rekening te bezorgen.
En ook respect voor iedereen van de Erembodegemse dekenijen. Ja, ik weet het, ik vloek ook soms op jullie kerstbomen deze periode, ik vraag me soms ook af of die nu werkelijk zo groot moeten zijn, of ze nu echt het voetpad lastiger begaanbaar moeten maken. Maar jullie proberen tenminste iets van Erembodegem te maken, jullie willen 'ons dorp' doen leven. En daarvoor heb ik heel veel RESPECT. En ik hoop dat ik niet alleen ben.....
Vragen, vloeken, duimen..... Ja, het is 'aan ons'. Bij 'ons' gaan de werken beginnen, we gaan het nu echt aan den lijve ondervinden. Jammer, maar helaas. Maar ook nodig...
Kort samengevat: de werken tussen Erembodegem-kerkhof en de spoorwegbrug zijn (zo goed als) gedaan, nu begint het GROTE stuk - Rooms-Hofstraat, Keppestraat tot Ninovesteenweg, vanaf donderdag. Een 'dik' jaar zal het alles bij elkaar duren. Leuk? Verre van. Nodig? Helaas wel blijkbaar. En daar moeten we ons bij neerleggen, daar moeten we het beste van proberen maken.
En dus dank ik Erembodegem Mobiel om ons op de hoogte te houden. Of toch omdat te proberen. Want soms gaat het snel, worden er beslissingen genomen, situaties veranderd..... Ik duim dat die site - samen met de mensen van 't stad - de betrokkenen - en alle andere gebruikers - op de hoogte houdt.
Deze morgen zag ik op Facebook een - volgens mij - min-of-meer 'logische 'omleiding voor gewoon verkeer, ook al besef ik volledig dat niet iedereen van de voorziene 'omleidingsstraten' nu staat te juichen. De bluts met de buil, of zoiets, luidt het spreekwoord.... Kortom, we moeten aan 'deze kant' van de spoorweg nog een dik jaar doorbijten en dan maar hopen dat er een goed eindresultaat (à la Hogeweg, maar beter?) uit de bus komt......
Ja, er zijn nog vragen - bij mij, bij andere buurtbewoners, bij frequente gebruikers van de Keppestraat, van.... Ja, we vragen ons af of op al die omleidingen 'zwaar' verkeer effectief geweerd gaat worden - of dat er tenminste toch controle zal zijn. Ja, er gaat gevloekt worden in de (voorziene omleidings)straten, want ze gaan meer verkeer moeten verwerken, zien passeren.
Maar we gaan ook met zijn allen duimen, opdat het toch - ondanks alle twijfels, alle gezeur vooraf - goed gaat verlopen. En met een beetje chance, een dosis geluk, een konijnenpootje extra, een klavertje-vier .... gaat de einddatum december 2018 ruim overschat blijken......
Voetjes op de grond houden alsjeblieft. Twee - we moeten eerlijk blijven - mindere oefenmatchen van de Rode Duivels zetten journalisten, voetbalkenners, analisten en consoorten al meteen in rep en roer. Realisme is blijkbaar heel ver weg.
Oke, we hebben (heel) goede spelers - sommigen horen bij hun club wekelijks tot de uitblinkers, worden door hun trainers geroemd, volgens hen (en journalisten) behoren ze tot (net-niet) de wereldtop. Maar elf goede spelers maken nog geen goede ploeg - en hebben de Rode Duivels er elf rondlopen? Zonder afbreuk te doen.... ik twijfel toch.
En dat is nu net de taak van de bondscoach, om van een allegaartje van 'vedetten', degelijke voetballers en waterdragers een geheel te maken, om die bende voetballers - op hun manier 'kinderen' - voor elkaar door het vuur te laten gaan om SAMEN tot een goed resultaat te komen. Heb je daarvoor een konijnenpootje zoals Guy Thys in 1986 nodig? So be it.
Feit: de Rode Duivels gaan naar het WK in Rusland volgend jaar, de Italianen niet. Maar: hebben jullie de groepsindeling van de voorronde nog eens bekeken? En die play-offs tussen de nummers twee, dat is toch min of meer een loterij. Stel dat Italië en België van groep 'gewisseld' waren? Dat de Duivels in de voorronde in een groep met Spanje zaten - of met Frankrijk, Portugal.....? Dat ze barrages hadden moeten spelen tegen Kroatië, Zweden, Denemarken? Nee, 'we' hadden geluk, zaten in een (relatief) makkelijke groep en deden het daar - de ene keer al beter dan de andere - goed.
Maar dit alles biedt geen garantie voor komende juni. Al zal ik de eerste zijn om voor het tv-scherm te supporteren, te vloeken, te duimen voor een goed resultaat. Maar heren journalisten, analisten en 'kenners' geef dan aub de bondscoach en de spelers de tijd, vergeef hen een slechte/mindere oefentweedaagse en duim met de hele voetbalminnende bevolking mee dat onze 'sterren', onze kernspelers fit aan het WK kunnen beginnen (en dat de loting - weer - meevalt.....).
De waarheid. Gaan we die ooit krijgen? Na meer dan 30 jaar. Over de 'Bende van Nijvel' bijvoorbeeld. Of over de CCC, zelfde periode ongeveer. Ik vraag het me gewoon af.
Oke, er is een naam op 'De Reus' geplakt, op zijn sterfbed zou hij aan zijn broer 'bekend hebben'. Ik hoop echt dat het klopt, dat het geen fantasie is.... Ondertussen komt uit dat amateurduikers al in mei of zo kisten met munitie en wapens uit het kanaal in Ittre hebben bovengehaald. Misschien zijn ze van..... Nu gaat dat onderzocht worden, want toch in de buurt van andere 'vondsten'.
Meer dan 30 jaar worden er te pas en te onpas dingen opgerakeld over de (begin)jaren 80. In ons Belgenland een donkere, sinistere, bloedige periode. Helaas.... De CCC, de Bende, allebei onschuldige slachtoffers op hun geweten. Maar wie zat er achter? Wie gaf de opdrachten? Was het gewoon met de natte vinger dat die overvallen, die aanslagen gebeurden?
Iedereen zijn gedacht, zijn eigen bedenkingen. Ik denk zelf dat er misschien meer achter zat, of zou kunnen zitten. Dat er 'ergens' personen opdrachten gegeven hebben, om paniek, ongerustheid te zaaien bij u en mij. Personen, die we - vrees ik - nooit zullen kennen, die nog altijd met u aan tafel kunnen zitten zonder enige emotie te vertonen als het over deze zaken gaat.
Ik moet blijkbaar sommige mensen geruststellen: "Ik leef nog." Maar door omstandigheden zit ik wat minder op Facebook en co, heb ik minder tijd om te bloggen.
Ik heb immers een VDAB-cursus 'Dispatcher voor Transportsector' toegezegd, die ik nu al enkele weken volg. Lessen in Temse en Sint-Niklaas, vanuit Erembodegem niet echt vlot bereikbaar, maar daar maal ik niet echt om, daar kan ik mee leven. Ik heb me trouwens zelf ingeschreven, zonder enige dwang.
Waarom? Tja. Dat vraag ik me ook nog af. Maar toch..... Het is een heel andere wereld. Na 30 jaar journalistiek trek ik soms - eigenlijk heel dikwijls - mijn ogen open, hoor ik zaken, dingen van de lesgevers - die uit het 'wereldje' komen - die ik nooit kon vermoeden, nooit geweten heb. En ook is het niet altijd 'vlot' gebracht, het is toch interessant. Echt waar.
En ik leer computerprogramma's waarover ik al hoorde, maar die ik nog nooit heb moeten gebruiken. Ja lach maar: excel. In de journalistiek heb je dat niet echt nodig hé. Nu leer ik de kneepjes. Vanaf nul. En straks gaat het geen geheimen meer voor me hebben (na heel wat oefenen....).
Samengevat. Heb ik spijt dat ik die cursus volg? Nee. Zijn het lange dagen? Ja, want zo lang op een stoel zitten en luisteren, wat oefeningen maken.... - het is een beetje school - ben ik niet meer gewoon. Maar heb ik hoop dat deze opleiding me straks terug aan de slag kan helpen? Toch wel, anders was ik geen kandidaat geweest !!!!!!!
By the way.... Mijn medecursisten, van allerlei pluimage, van alle leeftijden - ik ben niet de oudste, maar zeker niet de jongste (sic) - zijn, allen met hun eigen karakter, toffe mensen. Echt waar.
Dank u HLN. De 'reus' van de Bende van Nijvel is blijkbaar ontmaskerd, de naam is bekend bij 'bevoegde' instanties. Mooi, leuk, vooral eindelijk. Maar nu begint het pas. Toch in 'mijn' Erembodegem.
Waarom? Omdat jullie schrijven dat sommige leden van die (verderfelijke) groep samenkwamen in een - ik citeer min of meer - klein cafeetje in Erembodegem. Welk cafeetje? Daarover wordt nu aan de (weinig overblijvende) Erembodegemse togen gepalaverd, gegokt, gegist. Was het bij X, toch een Vlaamsgezinde? Nee, bij Y, want daar kwamen veel 'flikken' over de vloer. Neenee zegt een andere, het moet bij Z geweest zijn, daar zaten toch soms mannen in een hoekje te konkelfoezen.... Of was het bij..... Ga zo maar door.
Ik woon nu 25 jaar in Erembodegem - dus na de laatste feiten van de Bende - en heb veel gehoord over het 'vroegere' caféleven in 'mijn' dorp. Toen waren de cafeetjes, de uitgangsgelegenheden bijlange niet op twee handen (zeg maar vijf of meer.....) te tellen. Dus als we terug gaan in de tijd, eventjes logisch proberen denken, kan dat cafeetje begin jaren 80....... Ik weet het niet.
En wil ik het eigenlijk weten? Niet bepaald. Want betreffende uitbater kan er totaal niets mee te maken hebben. Ik zou vooral willen dat 'die zaak' eindelijk opgelost geraakt. Dat alles boven water komt. Dus wie iets weet.........
Raar. Hoe moet je reageren, hoe moet je je gedragen? Ik weet het soms echt niet meer. Zoals vandaag.
Een goede kennis - ik durf hem zelf kameraad te noemen - vecht al jaren tegen kanker, ondergaat/onderging allerlei behandelingen - tot die nieuwe immuuntherapie toe. Maar niets slaat blijkbaar aan, helaas.
Ik had hem al een hele tijd niet meer gezien, hoorde wel wat nieuws via zijn zuster en schoonbroer. En opeens deze middag stond hij voor mij. Hij krijgt nu bloed, opdat ze volgende week - of de week daarop... - terug met één of andere behandeling zouden kunnen starten.... En ondanks het feit dat hij nu al jaren aan het 'sukkelen' (sic) is, afzien - denk ik toch - blijft hij - naar mij, naar anderen - goedlachs, min of meer optimistisch, sarcastisch soms. Kortom gewoon zoals vroeger, zoals voor het verdomde verdict viel.
Raar, vind ik het. Echt waar. Ik weet niet goed hoe ik tegen hem moet reageren. En aan de andere kant heb ik enorm veel bewondering voor zijn moed, zijn vechtlust. Ik denk niet dat ik zelf.....
Eén jaar. De tijd vliegt blijkbaar. Ook in een kattenleven, miauw. Maar ook al staat er nu geen taartje met een kaarsje klaar, ik Lowieke - katertje-geweest - ben toch blij hoor.
3 oktober 1996, voor een kat zegt dat niks, maar baasje - die nu aan het tikken is op zijn computer - weet het nog goed. Bazinneke had me 's morgens horen klagend miauwen, baasje vond me niet terug aan de parking van het station in Erembodegem. Kattekwaad - opvangcentrum voor mijn vriendjes - werd al verwittigd, maar het was toch mijn 'nieuw' bazinneke dat me 's avonds, ergens verstopt, vond. Dikke merci, nu toch miauw !!!!!
En ook al wou ik niet direct mee.... nu ben ik echt heeeeeeeeeeeeeeeel tevreden. Ik ben met mijn (katten)gat in de boter gevallen - ook al ben ik hervormd tot een katertje-geweest..... Maar ik krijg mijn pateekes en koekjes op tijd en stond, een speciale kattentrap werd voor mij geïnstalleerd, ik mag gaan en staan waar en wanneer ik wil. Ongeveer toch. Miauw.
Och, de zomer.... Heerlijk was het, miauw. Buitenlopen, van terras naar beneden via mijn trapje. Bij de schaapjes in de wei vlindertjes, insecten, zelfs vogeltjes proberen vangen... zonder veel succes. Maar toch genieten, rondspringen, wat sluipen.... Spelen met andere katten, af en toe wat 'vechten', ruziemaken. Heerlijk kattenleven, echt waar. En 's morgens uitgeblust rusten in de 'tuin': Siammeke aan ene kant, 'Blackie' op zijn plaatsje en ook ik had mijn stekje. Miauw. Wel jammer dat 'de rosse' en 'picasso' niet meer komen meespelen de laatste tijd. Want in de zomermaanden was het hier echt een kattenparadijs in het groen. Mihihiauw.
Nu begint het weer kouder te worden, zal ik niet meer zo vrij in- en uit kunnen lopen. Ok, dan leg ik me 's avonds maar naast bazinneke op bed, spin ik luid genoeg, probeer ik met mijn pootjes baasje wakker te maken als ik honger heb of buiten wil.... Miauw, ik trek mijn kattenplanneke wel. En baasjes, een kaarsje moet vandaag niet, een lekker potteke eten extra......
Moeten we niet met zijn allen even nadenken? Frustraties over politiek, zogenaamde democratie, over beslissingen van de 'overheid', ze zijn schering en inslag. Terecht of niet?
Ik ben een liefhebber van de stad Barcelona, ik heb er met dochter en later met vriendin toffe dagen doorgebracht, ik vind het echt een toffe stad, een must-see/do. Evengoed heb ik - het is meer dan 30 jaar geleden - als 'late' teenager in Lloret de Mar een toffe vakantie gehad. Maar anderzijds heb ik ook niet-Catalaanse (kust)gebieden - Andalusië om er maar eentje te noemen - ontdekt, er een leuke tijd gehad. En wat lees je, hoor je nu?
De Catalanen willen 'weg' van Madrid, de Schotten zijn Londen beu, de Vlamingen hebben het gehad met moeder België, de Bretoenen en de Corsicanen in Frankrijk, de Koerden zijn verdeeld over liefst vier landen, en wellicht zijn er nog volkeren - verschillende stammen die in Afrika een land moeten vormen bv - ergens ter wereld die zich 'niet-gelukkig' (sic) voelen met wat een overheid wil, gaat beslissen.....
Ik heb (heel veel) begrip voor al die ergernis, die frustratie. Maar stel me ook vragen. Moeten we niet met zijn allen even nadenken? Nadenken over hoe we in harmonie samen kunnen leven? Want dat is, volgens mij toch, de enige manier om de 'mensheid' in stand te houden.
Oplossing? Laat mensen vrij en vrolijk hun gedacht zeggen, in een stemhokje zo nodig. Maar laat ze vooral vooraf weten dat 'leren samenleven' een ernstig, een over te wegen standpunt kan (moet?) zijn.
Gewoon leven, proberen leven. Moeten we dat niet met zijn allen proberen? Mogen we klagen? Tuurlijk, maar blijf aub redelijk.
Ik heb het zelf recentelijk - gelukkig niet letterlijk aan den lijve - ondervonden, andere initiatieven op 'ons' dorp ook. Organisaties - die Erembodegem in de kijker willen plaatsen, willen promoten - worden (soms zelf vooraf...., voor de eerste geluidsbox aangekoppeld was) op Facebook al afgekraakt, verweten voor overlast, buren weten/wisten van niets.....Initiatieven die van Erembodegem meer dan een slaapdorp, slaapstad van Gent of Brussel, zelfs Aalst, willen maken.... Nee dank u, blijkbaar, helaas.
Och, ik ben weeral aan het zagen, aan het kreften. Ik weet het. Sorry. Ik droom alleen. Dromen van een Erembodegem waar er leven is, waar er geprobeerd wordt om een echt sociaal leven op te bouwen, waar er sociale menselijke contacten zijn. En waar er - op een gezonde manier - kan gebabbeld worden, gediscussieerd over mogelijke problemen.
Verleerd. Of hoe moet ik het zeggen? Woorden, zinnen, zaken die je dertig jaar geleden zonder problemen zou vertalen van Nederlands naar Frans - of omgekeerd. Maar nu? Staar je naar een blad en willen je hersens niet meer mee, kunnen ze geen link leggen.
Uitgenodigd door de VDAB voor een infosessie, annex testen voor een nakende opleiding. Niets te verliezen, vol goede moed er naar toe. Meteen een opluchting - ik was niet de enige 'oudere' werkzoekende. En vooral opvallend, het was voornamelijk 'mijn' generatie die bleef om de testen af te leggen.
Maar dan.... Die testen. Reken- en denkoefeningen dat ging - naar mijn gevoel toch - nog redelijk. Maar dat computergedeelte.... Ik heb jaren gewerkt met tekstprogramma's, programma's om krantenpagina's te maken - en ik dacht, ik vond dat ik daar vlot mee overweg kon. Maar Excel - voor velen een simpel dagelijks programma, ik weet het - daar heb ik echt geen kaas van gegeten. De moed zonk me meteen in mijn schoenen, ander opdrachten via de computer toch proberen af te werken....
Gelukkig was daar de troost van het gesprekje in het Frans. Dat 'ik me toch kon uitdrukken, verstaanbaar maken, het kon uitleggen'. Oef, 30 jaar - buiten een beetje op vakantie - nooit nodig gehad, wat even later ook bleek in schriftelijke proef Frans - denk ik toch. Echt niet op sommige woorden, zinnen kunnen komen - en nee, ik kan ze niet herhalen hier, wegens al vergeten....
Nu is het afwachten of ik deze VDAB-cursus annex stage (wegens beperkt aantal plaatsen) mag gaan volgen, of ik nog een intakegesprekje ga krijgen. Maar ook bij een 'njet' ben ik blij dat ik die testen gedaan heb, nu weet ik waar ik misschien toch een beetje meer 'opleiding' voor moet gaan volgen. Die excel bijvoorbeeld.....
Een oproep. En niet voor de eerste keer. Ik heb het nagekeken, op een blog van 12 mei 2016 klaagde ik het al aan: de Amsterdammerkes tussen de cafés op de Plesj en de (vroegere) jongensschool in Erembodegem. Ze staan er meer niet dan wel. Moet er eerst een ongeval gebeuren?????
Dat 'straatje' tussen de (nog drie overblijvende) cafés (op het dorp) en de school is er voor plaatselijk verkeer, leveranciers en schoolbussen. Zou het toch moeten zijn. Voor de veiligheid staan er (ongeveer) halfweg drie Amsterdammekes. Of zouden toch moeten staan. Want de realiteit...... Navraag heeft me geleerd dat enkel 'de school' over de nodige sleutels zou beschikken om die paaltjes vast te zetten, te verwijderen indien nodig (voor bussen bij zwemlessen of zo). Op zich geen enkel probleem mee, als...... die paaltjes naderhand ook teruggezet worden. Vandaag nog maar eens gezien, vastgesteld.... één of andere koerierdienst raasde (en hiermee bedoel ik meer dan 30 per uur) vrolijk door - gelukkig (sic) in de rijrichting kerk-vroegere Denderstraat (andersom is ook al gebeurd hoor...).
Dus mijn oproep - aan schoolverantwoordelijken, aan stadsbestuur, aan allen die er iets kunnen aan doen: zet die paaltjes terug, of - beter nog - vervang ze misschien door verzinkbare paaltjes zoals in 't stad. Liefst voor er een ongeval is. Dank bij voorbaat (in naam van vele inwoners, ouders,.....)
PS: dit blogje ga ik ook mailen naar de betreffende school en de stadsdiensten. Hopelijk met (positieve) respons.
Zilver. Jaja, ik vier deze maand mijn zilveren jubileum. Niet omdat ik 25 jaar getrouwd ben, maar omdat ik al zo lang in Erembodegem woon. Een 'dorp, gemeente', waar ik - ondanks alles - me echt thuis, me goed voel.
Werk, dat was eigenlijk de belangrijkste reden dat deze ex-Hasselaar (Limburg), in Erembodegem terecht kwam. Na een tussenstop van een jaar of zes in Kortenberg (tussen Leuven en Brussel). Maar werkgever verhuisde naar Kobbegem (Asse) en zo wat elke dag (met twee wagens - echtgenote werkte er ook, maar dikwijls andere uren) op de Brusselse ring.... dat leek ons niet echt opportuun. Dus na een beetje (veel) rondkijken - in Lierde, Ninove, Asse,..... - viel ons oog op een huis in Erembodegem. 15 kilometer tot op de parking van de 'gazet'. Ideaal toch?
Het werd dus Erembodegem, in het pré-internet, - Facebook, - twittertijdperk. Toen er nog op straat, aan de toog geklaagd, gekreft, gememd, gezaagd werd. Toen frustraties, ergernissen, problemen nog gewoon uitgepraat werden - of dat het toch werd geprobeerd. Nu lijkt de verzuring alleen maar toegenomen. Worden foto's, beschuldigingen, commentaren, persoonlijke aanvallen online gezwierd, zonder - lijkt me toch - ooit stil te staan bij de gevolgen. En ja, ook ik klaag soms zaken aan - op mijn blog, in de 'groep', gewoon op Facebook - maar ik probeer (en misschien lukt dat niet altijd) niet persoonlijk te worden.
Och Kurt, stop met 'memmen, zagen, kreften',..... Geef gewoon toe dat Erembodegem tof is om te wonen, ook al is er de laatste 25 jaar veel veranderd - en niet altijd ten goede. En dat is ook zo. Ik wil hier niet meer weg, ik voel me hier thuis - nergens is het perfect hé. Ik heb hier vrienden gemaakt, een sociaal leven opgebouwd. En dat het verre van perfect leven is, is nu eenmaal zo. Maar daar kunnen we met zijn allen - met een beetje respect voor wetten, andere mensen/culturen, 'ons' leven - misschien in de toekomst iets aan doen?????
Overal, altijd is het hetzelfde. Op Facebook, op Twitter, op ik-weet-niet-wat. En ik beken, ik zondig ook, natuurlijk. Zoals de meesten onder ons.
Als ex-Hasselaar ben ik lid van een FB-groep aldaar, net zoals ik in mijn huidige woonplaats, Erembodegem (al 25 jaar), mijn gedacht soms spui op de website/groep ter plekke. Daarnaast zie, lees ik van zowat overal ten lande - van Vielsalm, over Antwerpen en Zuun, tot Knokke toe - berichtjes, weerberichten, klachten, onbegrip, ongenoegen, noem maar op - verschijnen, word ik (een beetje toch) op de hoogte gehouden van wat er reilt en zeilt in ons (Vlaanderen) land. En dan is de conclusie snel genomen: 'Het is overal, altijd hetzelfde.'
Waar je ook gaat of keert langs Vlaamse wegen, problemen zijn er. Werken die (te veel) hinder veroorzaken, sluikstorten, nachtlawaai, overheden die (blijkbaar) niet luisteren naar klachten van hun inwoners, buren die elkaar 'de duvel' aandoen, noem maar op. En dan spuwen we onze gal - op Facebook en co, aan de toog, tegen buren, vrienden. Heel af en toe naar de overheid, de bevoegde instanties toe. Maar het is toch zoveel leuker om te zagen tegen je partner, aan de toog van één of ander café, tegen een bekende op straat, anoniem op internet......
En, ik herhaal, ook ik ben zondig. Ja, soms laat ik mijn ongenoegen blijken op deze blog, maar steeds hoop ik dat de mensen zelf het gezond verstand hebben om hun vuilnis te deponeren waar het mag/moet, om respect te hebben voor buren en anderen, (noodzakelijke) werken te slikken en er het beste van maken,.... Kortom, om van ons landje, onze omgeving een leefbaar iets te maken.
