Mijn dochter heeft het papiertje al een paar maanden vast - oef. Maar haar generatie-, leeftijdsgenoten, klasmaatjes staan nog voor dezelfde uitdaging: dat rijbewijs halen. Nodig om te solliciteren, om je te verplaatsen, om dagdagelijkse dingen te doen.

Dochter van een goede vriendin - meisje zat samen met mijn dochter jaren in het 'lagere' - moest vandaag de tweede keer 'de baan op', proberen dat rijbewijs binnen te halen. Toevallig vorig weekend elkaar tegengekomen, tevergeefs raad gevraagd aan mij. Want gewoontes, richtlijnen van ????, .... het verschilt. Ook mijn dochter - ze heeft grotendeels met een rijschool gewerkt, papa's auto was om wat extra ervaring (en extra zenuwen, sorry) proberen op te doen - heeft twee pogingen nodig gehad, heeft twee keer de rijproef moeten afleggen. Zoals bijna iedereen, als ik zo een beetje rond hoor in de kennissenkring. Toeval? Of bewust? Maar nu denk ik weer te stout.....

De grote vraag is dan bij zo een (tweede) examen: wie heeft de meeste zenuwen, wie loopt er het meest op de toppen van de tenen? En ook al zullen de meeste ouders, volwassenen het niet echt willen toegeven, zeker niet tegenover zoon of dochter voor de vuurproef, ... het zijn wij. Ons 'kind' zal wel doodnerveus achter het stuur kruipen, de gordel aandoen, de wagen starten enzovoort. Maar ze gaan ervoor, willen het tot een goed einde brengen. Aan de zijkant - als bijrijder of (zeker) 'buitenstaander' - gieren de zenuwen ondertussen door je keel. Echt waar. En dan is het wachten op een sms-ke, een belleke - zeker als je niet de bijrijder van dienst waart. Goed of slecht nieuws? En (figuurlijk) een gat in de lucht springen bij het woord 'geslaagd'.

Ik ben een gelukkige vader, dochter heeft het in twee keer geklaard, haar rijbewijs op zak.... Maar dan toch een bedenking.... Wat ik in mijn vrienden-, kennissen- , familiekring hoor.... haast niemand is er van de eerste keer 'door', welk systeem van rijlessen er ook gevolgd werden.... Een extraatje voor de staatskas? Denk ik dan weer heel stout...................

Oproep: wie heeft een goed contact met de weergoden? En kan er een goed woordje doen? Waarom? Zondag is het topdag in Erembodegem. En zowel handelaars als bezoekers zouden het minstens droog willen houden.

De 24ste keer, schijnt het. Zondag wordt Erembodegem opnieuw overspoeld door 'keverkes', vw-aanverwanten en mini's. Zullen handelaars allerhande hun zaak, hun producten in de schijnwerpers zetten. Wil iedereen van de dekenijen hun klanten, de toevallige passanten verwennen. Eén probleem: het weer. Is het zondag tot en met zonnig, dan zullen we weer over de koppen kunnen lopen. Worden de hemelsluizen opengezet..... Met deze dus een oproep: wie heeft goede contacten met de weergoden, rechtstreeks of onrechtstreeks? Helpen eieren brengen bij de 'Clarissen', de 'Oude Klaren', of hoe noemen ze deze nonnenorde in deze regio? Zo ja, DOEN!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Opdat we zondag nog eens massaal buiten kunnen komen in 'ons' dorp, ons een dagje kunnen amuseren, ons ontspannen, in een - zonder twijfel - toffe sfeer.

Plannen, ideeën zijn er in overvloed. Optredens allerhande - voor ieders smaak durf ik stellen, van 's morgens (het aperitief) tot..... (de slaapmuts?) - naast de traditionele 'keverparade'. Ik hoop echt dat het een overrompeling wordt, dat inwoners en 'buitenstaanders' opnieuw komen tonen, bewijzen dat Erembodegem de grootste, de belangrijkste deelgemeente is van Aalst. En dat er zonder incidenten gefeest wordt.

En dit schrijft dan een inwijkeling, uit Limburg. Maar al 24 jaar echt thuis hier, geloof het of niet. Het is echt gemeend. Ik zie me 'hier' niet meer vertrekken. Ik heb heel mooie dingen meegemaakt - in deze deelgemeente, zelf in Aalst-'stad' - , helaas ook mindere. Maar nu ben ik hier gelukkig, voel ik me goed. En dat wil ik nog vele jaren.............

Terug naar het begin. Ik wil alle handelaars, alle leden van de dekenijnen, iedereen die ik-weet-niet-juist-wat organiseert een mega-toffe Topdag 2016 Erembodegem toewensen. Met een massa volk in ons dorp, onder een stralend zonnetje. Wie bij dat laatste kan helpen....

Raar, het voelt echt raar. Veertien jaar (bijna) - volgens mijn huisbaas, zelf wist ik het exact niet meer - woon ik in de Kortestraat, aan sporthal Denderdal in Erembodegem. Eind april neem ik afscheid, snifsnif.

2002 dus, na scheiding op zoek naar een appartement. Toevallig iets gevonden, bij 'mijn hobby', de sporthal, waar de basket van Erembodegem thuis was - en waarvoor ik mij, toen toch, voor (heel veel) engageerde. In een heel rustige buurt, enkel bij momenten overspoeld door activiteiten in Denderdal. Meer uitzondering dan regel.

Ik woon(de) er graag, ook al is de buurt veranderd. Bijgebouwd, andere, vooral meer buren. Het niet zien van de éénrichtingsstraat is gebleven - helaas. Met veel gevloek en ergernis van mij en anderen tot gevolg. En net nu dat ik de deur ga toetrekken, willen buren een buurtfeest organiseren, in de komende zomerperiode. Succes gewenst, maar normaliter zonder mij.

Want ik ga vertrekken, verhuizen. Huur is opgezegd, eind april moet ik 'weg'. En nu beginnen de zenuwen te spelen, begint de schrik toe te nemen. Gaat alles in de nieuwe woonst - een verbouwing -  op tijd - min of meer - in orde zijn? Het wordt kort dag, een maand is niks. Volgende week keuken leveren en installeren, paar dagen later aansluiting nutsvoorzieningen. Normaal geen probleem, maar gaat alles ook op tijd gekeurd geraken? Ik moet er gerust op zijn, in een goede afloop geloven. Het is niet makkelijk, ik duim.

Maar ik lig er soms van wakker 's nachts. Er wordt gewerkt, geen twijfel. Maar toch.... Geraakt alles op tijd klaar? Het moet niet perfect zijn, maar ons wassen, ons kunnen warmen, elektriciteit en co in orde zijn.... het wordt spannend. En dat voelt raar aan.