Met wat brood, confituur en koffie kan ik aan de dag beginnen. Wanneer ik vertrek ga de garagedeur open en krijg ik nog een prettige goede dag toegezwaaid. Ik volg nu de GR om het dorp uit te komen en moet de eerste kleine helling trotseren zoals ik ze ken in Italië met veel losliggede keien en al wat percentages. Kort maar wel hevig en zo val ik weer in het bad van gewoontes. De weg kronkelt zich naar het eerste dorp en ik voel mijn benen en enkel pijn hebben van mijn uitspattingen gisteren. Ik moet het vandaag zo rustig mogelijk doen om te recupereren en zo snel en gemakkelijk mogelijk mijn eindbestemming te bereiken. De gewone weg biedt de oplossing om geen omweg te maken en ook niet te struikelen, gevaarlijker maar op deze wegen rijden niet zoveel auto's en bijna geen vrachtwagens. Dus stappen naar het volgende dorp voor een tussenstop. De dorpje lijken allemaal wat op elkaar met weinig inwoners in oude huizen en kleine straten vergeten door de wereld. De ene iets groter dan de andere en die hebben dan een bakkerij, bar en nog wat winkels, en andere dorpen leeg. Het is dus aanschuiven bij de bakker, niet omdat er veel volk is maar omdat een jonge vrouw raad vraag over hou ze kind het best kan laten doorslapen terwijl ze een koffie bestelt. Ik lijk in een kudde olifanten terecht gekomen te zijn, die koeien praten ook onder elkaar hun kleine problemen uit. Na een kleine 5 minuten geduldig wachten kan ik ook een bestelling plaatsen en genieten van een bakje troost Ik volg mijn weg naar de volgende halte zijnde een oude Romeinse brug over de Herault die als een blikvanger is voor de omgeving en een toeristisch magneet is. Een grote parking en een gratis pendelbus naar St Guilhem is een grote troef. Ik loop eerst naar het "strand" om een foto te maken van de brug in de bedding van de rivie en klim en nadien omhooggevallen om er over te lopen. De brug is ook aan het einde’van de "Gorges de l'Herault" gebouwd daar het verder tussen de rotsen geen nut had en ook geen belang had. De weg loopt nu in de Gorges en dit stuk is wel gevaarlijker dan de vorige weg daar hij kronkelt en er voor de voertuigen weinig plaats is. Dus voorzichtigheid ten top maar gelukkig rijden de auto's rustig. Wel mooi tussen de rotsen lopen met een hevige rivier in de bedding. Ik kom snel aan in de stad en het is makkelijk zoeken naar het stadsplein door alleen de kudde toeristen te volgen. De weg is nu verandert in een sprookjesachtig decor, één van de mooiste steden van Frankrijk met winkeltjes waar de prijzen de pan uitswingen. De restaurants zijn bijna dubbel zo duur dan in Monpellier en die waren al niet mals. Ik moet mij laten meedrijven in de chaos en loop zo snel mogelijk door want het is iets voor 12 u. Als ik naar de slaapplaats loop kruis ik twee zusters maar weet dan niet dat die naar de gebeddienst gaan in de kerk. Als ik terugkeer naar de hoofdplaats merk ik dat de kerkdeuren gesloten zijn. Pech, en dus zet ik mij op een bank om een bericht naar huis te sturen en even na te denken. Ik ben dicht bij de toeristische dienst en loop snel binnen, voor dat ze sluiten voor hun middagpauze (tot 15u) om te vragen of er een oplossing bestaat om mijn rugzak te droppen. Daar krijg ik de raad de kerk binnen te gaan en de zusters aan te spreken na hun gebeden. Ik wijs de mevrouw eraan dat de deuren gesloten zijn maar blijkbaar moest ik gewoon de deur openduwen, maar dat zou ik nooit geprobeerd hebben. Dus ik ga het einde van de gebeden bijwonen in rust en sereniteit en kan dan ik mijn rugzak droppen mijn duurste bezittingen meenement en ander schoeisel aan mijn voeten trekken. Als ik terug op het plein sta valt mij op dat ik mij portefeuille vergeten ben en dus kan ik tijdens mijn wachttijd 'tot 14 u' niet gaan eten en maak ik gebruik van een bank om te rusten. Ik loop later even rond op zoek naar een toilet en ontdek aan het einde van het dorp een restaurant waar ze forel met frieten en sla serveren voor een redelijke prijs. Ik vraag of ik ook na 14u30 kan eten wat mij wordt toegestaan maar wijzen mij er op zo snel mogelijk te komen, hun dienst draait rond de toeristen en dan sluiten ze. Alles valt in zijn plooi en na de maaltijd kan ik mij installeren voor de volgende nacht. Veel rusten kan ik niet want ik moet boodschappen doen voor de avond en de volgende dag en het aanbod aan voeding is miniem in deze stad. Ik ga op stap met mijn fototoestel om tijdens mijn boodschappen ook wat te genieten van de stad, dat gebouwd is rond een klooster, en wat foto's te maken want het is wel mooi stadje. Nadien plan ik verder de volgende dag en duik snel in mijn dromen om verder de benen te laten rusten.
7/04/2024 : Monpellier-Montarnaud : Een geweldig avontuur
Waar het feestje doorging heb ik vlug geweten want ik was pas in slaap of het lawaai nam stelselmatig toe. Hopend dat het snel zou eindigen en met oorstoppen in heb ik geprobeerd te slapen maar van een gezonde slaap mag ik niet spreken. Het lawaai, muziek met hysterisch roepen, hield op als de eerste huisvuilophaler aan zijn ronde begon rond 4u30. Ik was wakker en ben dan maar beginnen genieten van de dag. Koffie zetten en een gemakkelijke uitweg zoeken door de stad. Het is nooit gemakkelijk de juiste weg te kiezen maar als ik zag dat ik langs de aquaduct zou wandelen was ik er snel uit. Rond 7u15 trek ik de voordeur open om de straat op te gaan en stop ik onmiddellijk. Ik sta oog in oog met zes zwaarbewapende soldaten die door de straten stappen voor controle. In wezen niets speciaal maar om wakker te worden efficiënt. En ik maar vloeken dat ze niet een 5 tal uur vroeger gekomen zijn. Dan maar op stap uitkijkend naar een slapende stad met de straten voor mij alleen. Mijn tweede wekker gaat af als ik 150 meter verder de avenue Foch moet opdraaien en ik in een mensenmassa terecht kom die zich aan het klaarmaken zijn. Ik vind het grappig in die massa te versmelten met mijn zware rugzak tussen allemaal lichtgekleede sportmensen. De marathon gaat hier van start en ik zoek mijn weg om verder te geraken. Ook is er veel bewaking en ik ben verwonderd hoe mensen vroeg willen opstaan op een zondag voor een rondje lopen van 42 km. Ik moet ook door de veiligheidscontrole maar de man heeft snel door dat het te veel tijd zal duren en laat me met kwinkslag doorlopen. Ik ga nu langs de aquaduct lopen die nog in goede staat is en bewonder de grootsheid van de constructie. Onder de arcades zijn handelaren aan het uitpakken voor de rommelmarkt maar daar heb ik nu geen oog voor. Ik kijk nog eens om en loop verder mijn weg zoekend langs avenues en onderdelen van de universiteit. Hier is het zeker stil en maar best ook na de drukte. Ik volg mijn alternatieve GPX route want de markeringen voor de GR die ik vandaag wou volgen zijn niet te vinden. Mijn weg stuurt mij door een park/natuurgebied. Een mooie omgeving om door te lopen en gemakkelijk vooruit te geraken. Het is een vallei met aan de randen boven de "Gorges" bewoning. Mooi zicht hebben die mensen en er komt nooit verandering in. Mijn routewijzer geeft aan op een bepaalde plaats een riviertje te moeten oversteken maar de voorziene brug langs aan de kant van de oever en dus moest ik enkele stappen door het water. Ik vind een pad maar merk op dat die wel fel afwijkt van mijn rode lijn op mijn smartphone. Dit heb ik al dikwijls meegemaakt en dan moet ik maar even een juiste richting opzoeken. Door maquis, door elkaar verstrengeld stekelige planten, moet ik mij een weg zoeken naar het padje die ik vind maar blijkbaar jaren in onbruik door de mens maar niet door de dieren. Hier heeft de maquis weer zijn dominantie hernomen en is het dikwijls moeilijk zich een weg te maken. Wel fantastisch mooi stappen tussen rozen, brem, lavendel, rozemarijn of andere stekelig gedoe die mijn benen gratis tatoeëren met mooie striemen bloed, maar ik moet verder, naar een uitweg. Ik merk een wegje op mijn weg die naar een rivier daalt en die moet in trachten te vinden. Moeilijk maar met veel inzet bereik ik de oever met aan de andere kant een mooi begangbaar wegje. Ik heb maar één optie en dat is door het water baden. Ikmaa eerst mijn rugzak klaar met al het elektronische te verpakken in een plastiek zak, maak mijn zakken leeg en laat mij de rivier ingrijpen waar ik mijn rugzak op mijn hoofd neem en langzaam naar de andere oever stap al lachend want wenen zou niets bijbrengen. Nog een avontuur om later op te rakelen bij een glaasje wijn. Nu is het nog zaak uit de rivier te komen. Eerst mijn rugzak veilig stellen en dan klauteren de oever opkruipen. Een klein strookje braamvegetatie scheidt me nu nog van de weg maar dit is vlot over te steken. Nat tot aan de borst neem ik mijn drogerugzak op en ga mijn weg verder. Mensen merken wel dat ik nat ben maar verder kan ik gewoon verder, dus geen onnoemelijk zichtbare schade. Gelukkig kom ik snel op de gebaliseerde weg en volg ik die gedwee, een afkorting afbitsen waar ik kan maar verder zo snel mogelijk mijn slaapplaats opzoeken. De omgeving gaat voor mij wat verloren door de drang het eindpunt te behalen. Ik kom aan in het dorp rond 12u30 en moet wat zoeken en vragen en heb ook veel geluk aan een kippekraam waar ik de laatste halve kip kan kopen en een baguette bijkrijg uit medelijden. De wereld kan mooi zijn!!!! Snel vind ik mijn slaapplaats en word verwelkomt door een andere pelgrim die rustig aan het eten is. Ik kan verder daar ik alles mee heb, brood, kip, kaas en wat rode wijn en een babbel. Ik heb nog eens geluk als er naast mijn bed een radiator staat die heel stilletjes warmte afgeeft zodat mijn kledij kan drogen. Voor de rest heb ik in de namiddag een wandeling gemaakt naar een andere bakker voor en toetje ter vervanging van de lekkere verjaardagstaarten die ik per foto ontvangen heb. Nadien was het rusten, eten en bijpraten met andere pelgrims.
6/04/2024: Vendargeus - Monpellier : een noodzakelijke kortere rit
Ik was vroeg wakker en het stoorde mij niet want zo had ik de eetruimte voor mij alleen en kon ik rustig koffie zetten en genieten van een kopje terwijl ik tikte om mijn blog bij te werken. Geen overbodige luxe als je al 3 dagen achter staat, maar het is dikwijls kiezen tussen rusten, belevenissen delen met andere pelgrim of boodschappen gaan doen. Dus had ik gisteren al de beslissing genomen maar tot Monpellier te stappen wat zo 'n 13 km is en de ochtend te besteden aan het maken van nieuwsbrieven. Ik had reeds een dag bijsc hrijven afgevinkt als de eerste vertrekker opstonden en dan heb ik samen met hem ontbeten. Het was geen spraakwaterval en ik ook niet maar samen eten is toch wel leuker dan alleen. Iedereen vertrok en ik bleef verweest achter maar mijn teksten stonden online en ik kon mijn rugzak vervolledigen en de deur achter mij dicht trekken. Op naar Monpellier waar allen een hekel aan hadden omdat ze door bewoond gebied moesten stappen. Mij stoort het totaal niet omdat ik ook kijk naar architectuur en het weer een avontuur is mijn weg te zoeken door de straten en steegjes van een oude stad. Het is dan ook nog eens leuk binnenwegen te zoeken of in rustige straten te slalommen over het asfalt. Ik zie veel oudere mensen stappen met hun caddie en vermoed dat er een markt in de buurt is daar het zaterdag is. En mijn vermoeden wordt bevestigd daar ik ook door een deeltje van de kramen moet laveren. Gauw bereik ik de stad met als eerste blik een nieuw aangelegde tram bedding. Ik loop langs het kerkhof de stad in via een lommerrijke laan en tik snel mijn slaapplaats adres in zodat ik onnodig moet zoeken en rechtstreeks naar het adres ga. Eens de oude stad bereikt is wordt het moeilijker voor de GPS in al die nauwe steegjes maar vinden doen we. Onderweg kijk al uit waar ik kan gaan eten maar wil toch eerst langs het adres, je weet nooit of ik mijn rugzak kan droppen. Vandaag geen geluk en het is wachten tot 15u30 voor ik mijn leven verder kan organiseren. Ik kijk nog eens rond en ga dan fish en chips eten met veel sla. Nu moet ik wachten en dat kan soms lang duren als de verantwoordelijke te laat komt. Ik had gepland even naar mijn tablet te laten kijken zodat ik foto's zou kunnen opladen en moest eerst nog boodschappen doen voor het avondeten. Ik ga dan maar op stap door steegjes om alles aan te vinken. Ondertussen kijk toch ik rond om mooie of oude gevels vast te leggen op foto en ook hier in Monpellier hebben ze het muurschilderingen ontdekt wat mooie " tromp- oeils "opleverd. Ook loop ik een blokje om voor een eucharistieviering van 18u bij te wonen. Alles is gedaan als ik op de terugweg niet kan weerstaan om een Italiaans ijsje te kopen. Lekkend vlieg ik even de bergen over om dat warm gevoel weer aan te wakkeren dat Italië bij mij teweeg brengt. Na mijn avondeten en het belletje naar huis maak ik nog een wandeling door de stad om de jongeren zien samen te komen om te feesten, maar ik weet nog niet waar.
5/04/2024 :Gallargeus-le-Montreux-- Vendargeus : met de snelweg als bondgenoot
Goed geslapen in de keuken waar ik zonder iemand te storen mij kon klaarmaken en ontbijten op mijn gemak. Vandaag wordt het weer een lastige etappe en misschien kan de alternatieve route soelaas brengen en mij wat sneller naar mijn einddoel Vendrageus brengen. Als de zon wat licht geeft ga ik op stap op zoek naar mijn weg. Ik heb deze morgen mijn GSM's op dezelfde apps gelijk gesteld zodat ik het probleempje van gisteren niet meer zou voor hebben. Ik verlaat de ontwakende stad en kom snel langs de oevers van een rivier te lopen. Een oude Romeinse brug herinnert ons aan lang vervlogen tijden waar Italianen Europa probeerden te regeren. Het zou de ideale oversteekplaats naar de andere oever zijn, maar een deel van de brug is weg en de andere oever niet bereikbaar. Het is 4 km omlopen naar een brug om de andere oever te bereiken buiten dat de A9 autoweg over de rivier loopt. Hier is misschien wel een oplossing te bedingen als de hellingen en beveiligigen het toelaten en dat is pas merkbaar aan de brug zelf. Ik ga kijken of het mogelijk is en merk dat ik alvast niet de eerste ben die via 130 m veiligheidstrook van de A9 snel 4 km win. Ik loop snel en op een paar minuten ben ik weer in veiligheid. Vanaf nu wordt de autosnelweg mijn bondgenoot tot aan de ringweg rond de stad Vendrageus. Als ik het geluid van voorij ronkende vrachtwagens negeer is het een mooie weg op en neergaande en mijn grootste zorg zijn de keien en losliggende takken op de weg. Ik heb een onnoemelijk angst gekweekt om mijn voet om te slaan of te struikelen. Ik voel stilaan de pijn in mijn spieren en enkel opkomen en beslis langzamer maar continue door te lopen tot mijn eindpunt. Ik verschiet dikwijls waar mensen wonen langsheen een super drukke snelweg tussen Avignon en Barcelona. Het is er dikwijls vredig toeven en er zijn leven te leven, afgezonderd en toch dichtbij de drukte. Ik strompel voort genietend van de wegjes het landschap langsheen de A9. Als ik op een bepaald moment toch onder de snelweg moet, word ik verrast door mooie graffiti. Ver van dorpen en steden vinden de kunstenaars toch de plaatsen om hun creativiteit ten toon te stellen, en ik kan ervan genieten. De regen van de laatste weken dat zeker welkom was voor de regio laat overal wat zijn sporen na en zo moet ik een paar keren een riviertje oversteken op stapstenen. Meestal zal dit niet nodig zijn want water is hier het grootste gebrek maar nu bewijzen ze hun noodzaak. De weg kronkelt verder en dan bereik ik terug de GR weg die me de laatste kilometers naar de stad zal leiden. Ik moet over een oude boerderij stappen die omgetoverd is tot evementenzaal en bereik snel de stad over kiezelstenen. In de stad is het even zoeken naar een pelgrimplaats en ik ben blij om 12u15 iemand te bereiken die vriendelijk de deur opent. Ik ben blij met mijn genomen beslissingen deze morgen want met nog 5 km meer te stappen zou de kwijnende zwaan stervend zijn. Normaal gezien worden de gasten pas vanaf 15u toegelaten maar mijn toestand zal de gastheer wel overtuigd hebben dat ik rust nodig had. Terwijl ik alleen gevraagd had mijn rugzak neer te zetten werd ik hartelijk verwelkomd en kon in mijn brood met beleg opeten en rusten. Na een dutje hoorde ik de bel gaan en daar was de eerste pelgrim al, tijd om te douche en was te doen want later zal het huis vol lopen en zal het drukker worden. Ik loop het dorpje even in en als ik terug kom is iedereen aangekomen en wordt mij gemeld dat het om 18u apero is gevolgd door de diner om 19u30. Wat bijkletsen met 3 Fransen en een Zweedse vrouw en genieten van heerlijk avondmaal met alles erop en aan. Voldaan kan ik de dag afsluiten en naar het nieuws gaan kijken voor ik de ogen sluit. Het is 21u45 voor het zandmannetje langskomt en ik de slaap vind.
4/04/2024 :St Gilles -- Gallargues-le-Montreux, op weg door de wijngaarden en fruitbomen
Gelukkig is het voor mij geen probleem om vroeg op te staan en mij in stilte klaar te maken want op de overnachtingsplaats is de slaapplaats en de keuken slechts gescheiden door een gordijn. Dus alles in stilte en met zo weinig mogelijk licht om de slapende pelgrim niet te storen. Rond 7u ben ik klaar en stap de opkomende dag tegemoet met verse energie en de wil op tijd aan te komen zodat ik deze middag al kan rusten. Het is mooi wandelen bij het verlaten van de stad en de grote oppervlakten ranken voor de lekkere Cotes du Rhone te aanschouwen. Rustig, bijna geen verkeer, de opkomende zon en de koelte maken het wandelen aangenaam. Ik volg niet blindelings het GR pad want voor de heilige veiligheid doen ze de lieve wandelaar snel een ommetje lopen. Mijn afkorting leidt me langs 2 wijnhuizen waar de blinkende citernes het zoete goedje bewaren onder de beste omstandigheden. Op de akkers en wijngaarden komt het leven op gang en zodoende kan ik wat rondkijken. Snel kom ik aan een irrigatiekanaal dat ik over een paar kilometers moet volgen en moet ik alleen opletten en omlopen rond plassen water. Het heeft de laatste weken wat geregend en al het water is nog niet weg. Als de markeringen mij over een brug sturen verandert het landschap weer. Ik volg het spoor van mijn alternatieve route die mij door een bos van kerselaars stuurt voor menselijke consumptie. De netten zijn al over de boompjes gespannen en de kersen zijn al aan het zwellen. Het parcour is heuvelachtige maar wel heel mooi met meer variatie en een totaal andere weg. Kerselaars wisselen af met andere culturen en zo stap ik verder naar Vauvert een stadje waar ik door moet. De lichte hellingen en afdalingen maken deze etappe wel pittiger maar ook aangenamer. Als ik de stad in loop ga ik op zoek naar een bakkerij en café om even op adem te komen en iets te eten. Bij een koffie kan ik een babbeltje slaan met een abitué van het café en zo kan ik snel weer verder naar mijn volgend doel. Bij het verlaten van de stad mag ik de markeringen niet meer volgen maar moet ik op zoek naar mijn uitgestippelde weg. Ik vind hem snel en wonder boven wonder is deze weg ook aangeduid en weet ik dat juist loop. Ik was blijkbaar niet de eerste die vond dat de weg duidelijk een omweg maakte. Het fruit maakt plaats voor sla en de akkers worden doorkruist door spoor- en autowegen maar ik vind gemakkelijk mijn weg. De A9 naderend met zijn op- en afritten beland ik in industriezones. Het is middag en alles is stil gevallen voor de " pause déjeuner". Ik loop verder naar de stad en als ik een kruispunt moet oversteken is op één van de hoeken heel veel animo. Het gebouw is volledig beveiligd met een afsluiting en ik denk dat het een bedrijfsrestaurant is. Ik sluip dichter en stap toch door een deur om te vragen of ik er kan eten. Met succes word ik naar een tafel geleid en kan ik een menu bestellen met een karaf water. De etappe zit er bijna op en ik kan tot rust komen. Ik wil nu snel een bericht sturen naar huis maar mijn GSM is plat. Gelukkig hier want het zou een probleem geweest zijn onderweg. Na de maaltijd is het nog even doorlopen naar de stad die in siësta verkeerd en moet ik een middel vinden om mijn slaapplaats te vinden. Gelukkig heb ik steeds een boek mee met informatie en een tweede GSM. Ik kan met informatie inbreken in het pelgrimsoord en mijn rugzak droppen, schoenen uitdoen en rusten. Bij controle met mijn stappenteller heb ik toch 2 km gewonnen op de opgegeven afstand. Wat later komt de andere pelgrim toe en ook de hospita die ons inschrijft en kleine info deelt. Nu is het deels rusten, eten en slapen. Morgen nog een zware etappe maar daar is geen omkomen aan. Het was geen optie de 2 etappes te delen dus blijft er alleen stappen over.
3/04/2024: Arles - St Gilles : Op stap naar een vertrouwde plek
Het is snel een nieuwe dag en het is wachten tot 7u30 op het ontbijt. Heerlijk als je gewoon de benen onder de tafel moet schuiven en kan genieten van een frans ontbijt, baguette met confituur en heerlijke koffie. Mijn zak is gepakt en ik kan de eerste grote confrontatie aan wat mijn enkel betreft. Verleden jaar had ik de weg genomen landinwaarts tussen de weide met Camargue paarden en stieren en nu heb ik gekozen voor de weg op de dijk langs de kleine Rhone. Een kilometer langer, geen verkeer en misschien andere lanchappen. De mevrouw, een uitgeweken antwerpse dame, die ons wat uitleg had gegeven hoe we het best de dijk konden bereiken was vergeten te zeggen dat we voor een oude brug links moesten afdraaien. Niet dat we de weg niet zouden vinden maar de info over de oude brug was interessant geweest. We hebben ze ontdekt en even op de brug gaan staan om de woelige kleine Rhone te aanschouwen. Door de vele regen van de voorbije weken was er veel debiet van grauw water dat uit de bergen en akkers kwam. Een gemakkelijke weg om te stappen want nadenken was niet nodig, op de dijk blijven en kijken naar het landschap. Deze was niet verbluffend en persoonlijk vond ik de andere weg interresanter door zijn afwisseling. De dijk was een eentonige voorstelling met vaal natuur en de rivier die soms verdween en verderop weer iets breder verscheen. Ik heb op die 20 km maar 3 personen gezien die op hun akkers of omgeving aan het werken waren. Ik was dus heel blij als ik de brug over de rivier mocht oversteken om St Gilles binnen te stappen. Op de brug kwam ik de fietsende pelgrim tegen die veel later uit ARLES was vertrokken maar die er sneller was maar ook verder ging rijden dan mijn stopplaats.12u15 sloeg de klok en ik was blij mij aan dezelfde tafel te kunnen zetten om te eten. Verleden jaar was het lekker en de nieuwe uitbater had dezelfde keuken en dus ook om te smullen . Het is genieten en tot rust komen met het afluisteren van verhalen van andere klanten. Ik heb tijd want het is wachten tot de deur open gaat. Ik kende de slaapplaats en wist dat ik op de terras voor het gebouw een tafel met banken waren waar ik kon rusten en wachten tot de hospita om 15 u langs kwam om mij en andere pelgrims te ontvangen met natuurlijk veel verhalen. We zijn maar met twee en alles gaat vlot. We spreken af over de indeling voor morgen en kletsen wat bij. Van het schrijven voor de blog komt niet veel in huis want voor de volgende 2 dagen is er voorbereiding aan. Het zijn twee lange etappes van rond de 30 km en dan is het zoeken waar ik de weg wat kan inkorten. Het is niet makkelijk maar wie zoekt vind. Daar er bijna geen voorbereiding qua wandelen betreft en de zon van de partij is moet ik snel mijn slaapzak opzoeken en de vrede over mijn wereldje laten neerdwalen. Morgen vroeg op zodat ik tijdig kan vertrekken.
Na veel piekeren en nadenken heb ik een paar weken geleden de knoop doorgebeten en ben beginnen plannen. Zoals ik had geschreven zou ik niet meer alleen gaan stappen en dat was een grote uitdaging. Met veel nadenken heb ik dan een weg gekozen waar ik zeker niet alleen zou wandelen en als ik vroeg genoeg zou vertrekken zeker iemand zou volgen. Verleden jaar had ik op mijn teruggaan naar Arles er mensen liepen die de juiste richting liepen en dus een voorganger zouden zien bij nood. DUS ga ik terug in Arles verrekken richting Col du Somport. "Richting" want met te weinig tijd in het vooruitzicht zal ik er zeker niet geraken. Dus de beslissing was genomen en kon ik gaan plannen, ticket voor de trein bestellen, enz. Daar kwam wel een probleempje opduiken de dag eind februari dat ik mijn enkel zwaar verstuikte met al gevolg dat ik 1 week stilstond mar de moed ebde niet weg want nog 5 weken te gaan. Dus rusten, wat oefeningen doen en veel hopen. Drie weken voor vertrek struikel ik nogmaals maar wonder boven wonder trekt de pijn snel weg en groeit de hoop. Ik moet en definitieve beslissing nemen 7 dagen voor vertrek om gratis mijn treinticket te annuleren en neem het risico van 115 euro om de reis te laten beginnen op 2 april. Het aftellen is begonnen en ik kan alles klaarleggen voor vetrek. Daar mijn trein vanuit Brussel vertrekt om 6u37 moet ik de eerste trein vanuit Groot- Bijgaarden nemen om 5u41. Op tijd opstaan en vertrekken is geen probleem en om 6u35 op het perron staan nog minder. Maar daar deze reis geen evidentie mag zijn zal wel overal een korreltje zand in het mechanisme sluipen, en om te beginnen heeft mijn trein vertraging, van tenminste 23 minuten. Ik denk na over een ander oplossing om Brussel Zuid te bereiken maar welke oplossing ik ook bedacht ik zou weinig of geen tijd hebben om mijn TGV te halen. Dus wat knassentanden en nagelbijten om toch op tijd te komen. Tien minuten voor vertrek stap ik de trein op richting Marseille en kan ik rustig de emoties laten wegvloeien. Ik lees wat, dommel af en toe in slaap maar bereik op tijd Marseille waar ik moet overstappen richting Arles. Ik vind snel mijn weg naar mijn slaapplaats maar niemand is aanwezig. Een paar keer bellen en aankloppen maar nog steeds geen teken van leven. Even aan de deurknop draaien en de deur gaat open. Ik roep en klop maar nog steeds geen leven. Dus drop ik mijn rugzak zoals afgesproken, wissel van schoeisel en ga de stad in voor een wandeling en het ontdekken van een nieuwe culturele toren juist buiten de stad. Ik keer op tijd terug en dan is er toch een tweede pelgrim, uit "Namen" België, toegekomen. We maken even kennis en dan komt de gastvrouw toe. Ze vertelt mij dat ze nog een mail heeft gestuurd met informatie over haar afwezibheid maar die heb ik niet gelezen. Er wordt afgesproken om om 19u30 te eten en dat is niet lang meer. Als een derde pelgrim per fiets aan komt zijn we compleet en kunnen dan samen eten met de vele verhalen als klankkast. Gezellig maar ik ben blij als ik om 9u30 onder de wol kan want het is een lange dag geweest.
6/09/2023 : Nocera Umbra - Assissi : Op weg naar Stop
Het was een vredevolle nacht in het hol van Pluto, op een afgelegen weg weg van het centrum. Ik heb goed geslapen maar de interne wekker maakte mij wakker voor een nieuwe dag vol verrassingen, maar de welke? Ik had gemerkt dat de tafel al gedekt was en dus kon ik iets vroeger gaan ontbijten dan 6u30. De gastheer die er woonde had zijn uiterste best gedaan met vers bruin, nog warm brood, een heerlijke chocolade cake, pruimen confituur en lekkere koffie, alles homemade. Als stapper heb je meestal niet de tijd voor een uitgebreid ontbijt en zo is het vandaag weer want de weg roept mij. Een kwartier later ben ik al aan het stappen. Ik moet even lopen om mijn uitgestippelde weg te bereiken maar het lukt heel gemakkelijk. Aan een spoorweg gaan de slagbomen in beweging en stop om de trein door te laten. Daar heb ik nadien verschrikkelijk spijt van want ik kon zeker doorgelopen zijn terwijl ik nu 20 min heb stilgestaan vooraleer de trein voorbij was en de bareel openging. De weg gaat dan in stijgende lijn en ik had vandaag een spelletje bedacht alleen stil te staan voor een foto of wegcontrole uit te voeren en mijn ritme van stappen aan wat mogelijk was. Niet zo makkelijk in een bergop om trager of sneller te gaan stappen maar wel een mooi tijdverdrijf. Voorbij een dorpje moet ik de weg verlaten om een afsnijding te volgen tussen de weg zelf en zo een paar kilometer te winnen. Veilig voor verkeer en tussen bomen en struiken. Wel lastig want meestal zijn dat beddingen van beekje bezaaid met losliggende stenen. Bergop geen probleem omdat je traag stapt en voorzichtig uitkijkt waar je je voeten plaats maar afdalend soms een hel. Hier erken ik Umbrië op zijn best want dit is de streek in Italië waar je geregeld zon weggetjes kan gebruiken. Zalig maar ook zwaar want de helling gaat dikwijls over de 25%. Stevig klimmend is mijn spel soms moeilijk vol te houden maar soms moet ik wel een kiekje nemen. Niet uit noodzaak maar als souvenir aan de weg. Een paar van deze afkortingen moet ik volgen maar daarmee spaar ik wel 5 km uit, of meer. Als ik eindelijk boven ben loopt de asfalt weg over een typische kam op een heuvel. Een vreugde kreet ontsnapt mij bij mijn gevoel van deze dag, alles loopt vlot en ik kan mijn spel best volhouden. Iets verder op de kam, een deugddoende rustpauze op de weg moet ik weer een beekje beklimmen, hier soms afgewisseld met vlakkere boswegje die mij leiden naar de top van de heuvel, kruispunt van wegen en parking voor wandelaars. Van hieruit gaan we dalen en over een brede kiezelweg is het goed te recupereren alhoewel het stappen blijft. Hier kan men al eens links of rechts kijken als er al een doorkijk is want soms is de begroeing zo intens dat het ook opletten is voor bramen wat nog verschrikkelijker is dan stenen want eenmaal ze je vasthebben trekken ze gans uw huid open. Wel zijn er hier al wat weiden of kleine landbouwbedrijven zoals eentje waar de varken in openlucht worden gekweekt, een aardig stinkend boeltje. Voorbij een kruispunt waar auto langs kunnen duikt de weg een beekje in. Opletten geblazen want het zijn steiler stukken maar weer wordt je beloond met mooie panorama's. Plots duikt in de verte Assissi op met zijn grote burcht bovenop de heuvel. Hier stop ik omen steen te verplaatsen, om een bergje van stenen te creëren zoals ik op de Fransicuspad was tegengekomen. Hier nog maar de eerste steen maar misschien, wie weet !! Ik wandel voorzichtig verder tot plots de wereld verandert. Ik herinner me de moment ervoor niets maar de val, de klop, de schreeuw en het bewustzijn van het einde wel. Ik ben met mijn hoofd op een steen gevallen en het bloed spuit alle kanten uit. Gelukkig heb ik de reflex mijn rugzak los te maken en mijn eerste actie is het bloed zo snel mogelijk te stelpen. Met mijn pet en een zakdoek druk ik op de wonden waar het maar blijft bloeden en ik ga zitten naast het pad in het gras om tot rust te komen. Gelukkig gaat het snel minderen maar stoppen doet het niet. Na een paar minuten kom ik al vloekend tot het besluit dat hier blijven zitten niet de oplossing is en hef ik mijn rugzak op mijn schouder en met een hand de wonde dichtdrukkend stap ik langzaam verder, nadenkend waar ik zo snel mogelijk water kan vinden. Het geluk schuilt soms in een hoekje en deze kan ik vandaag opgemerkt. Niet zo ver voorbij het plaatst delict loopt het pad voorbij een huisje, gedeeltelijk gestut, met koterij en merk ik een kraantje op. Er staat ook een auto wat duid dat het bewoond is en zonder aankloppen begin ik mijn handen, hoofd en armen te spoelen met veel water. Ik haal ook mijn zakdoeken en petje boven en spel die ook met veel water. De trog kleurt snel rood maar water is op dit moment heilig. Ik voel mijn krachten en moed, die vandaag zo aanwezig waren, zo weg zinken. Ik neem een selfie om de schade vast te kunnen stellen en moet even, groen, lachen. Ik kijk even rond waar ik kan zitten en at mij op de trede van een deur. Nu kom pas het bewustzijn dat ik bepaalde beslissingen moet gaan nemen. Ik rust en beslis dat ik nu niet verder kan. De schade en impact is te groot om mijn weg te vervolgen en ik ga zolang rusten als nodig is. Na een tijdje komt de eigenaar uit zijn moestuin gestapt met zijn verse oogst en zie mij zitten. Ik zeg vriendelijk goede dag en zeg dat ik even rust. Hij bekijkt mij en loopt naar huis om ontsmettingsmiddel, watten en doekjes te halen en overtuigt mij de wonden te reinigen. Iets later komen 2 wandelaars aangelopen, de eerste die ik tegenkom op mijn route, bekijken de situatie en wandelen zachtjes voort, hulp werd al geboden. Hij stelt veel vragen en helpt mij zoveel mogelijk. Ik vertel dat ik in een hotel gereserveerd heb in Rivotorto en hij zegt me dat hij mij met de wagen zal brengen. Na 5 minuten zijn we op weg naar het hotel waar hij mij na een beetje zoeken afzet. Ik wil hem betalen maar zijn antwoord, en veel luider als mijn grazie, is niente. We groeten elkaar , ik check in en ga gewoon eerst rusten voor ik naar huis bel. Op de tree van de woning terwijl ik aan het bekomen was analyseerde ik de situatie en moest vaststellen dat ik verdomd veel geluk gehad heb. Vallen dicht bij een huis met stromend water, een huis dat bewoond is, de schade die enigszins nog beperkt is, twee wandelaars die uit het niets opduiken en een helper die mij vervoert naar mijn hotel. Ik vrees dat dit maar eenmaal in een mensenleven gebeurt. Denken hoe het veel erger had kunnen zijn zonder die positieve punten die mij nu zijn ontvallen en hoe het nieuws dan zou toekomen op het thuisfront, heb ik besloten dat dit mijn laatste etappe was van een lange reis op mijn alleen. Ik kan mijn geweten niet verzoenen met de gedachte dat ze thuis verschrikkelijk nieuws zouden moeten ontvangen voor een ongeluk dat uit egoïsme had kunnen vermeden worden. Dus hier stoppen de verhalen van routes waar ook in Europa maar iets nieuws zal er moeten komen, op een andere manier, want het genot van het reizen en kleine plaatsen ontdekken zal ik niet kunnen missen maar de gevaren wil ik niet meer dragen. Mijn plannen voor de volgende dagen veeg ik allemaal van tafel en reis terug naar huis om de wonden( alle) te genezen en te zalven. Tot nooit meer op deze manier.
5/09/2023 : Fiuminata- Nocera Umbra: De grens oversteken naar Umbrië
Hoewel ik mijn etappes heringedeeld heb kom ik nog steeds aan afstanden van 26 km en meer. Dus kan ik moeilijk veel later vertrekken naar mijn volgende halte. Doordat ik zelf koffie kan zetten is het opstaan veel plezanter om het ritueel met de mokka een heerlijke cappuccino op tafel te toveren. Ik zoek nog een slaapplaats voor vandaag maar gisterenavond waren al de interessante adressen van de website verdwenen en moest ik noodgedwongen deze morgen een plaats boeken. De tijd gaat snel vooruit en ik mag mij haasten om voor 7uur de straat op te zijn. Ik moet eerst terug lopen naar mijn/de weg en gelukkig is de weg neergaand en kunnen mijn spieren opwarmen. Vandaag kan ik al mijn beenspieren heel goed aanduiden. Snel ben ik weer in het ritme van het stappen en ik weet dat het nog best een paar kilometers gaat duren voor het zware werk zich aandient. Door een brok natuur langsheen de rivier, met haar zalvende geluid, glijdt de weg onder mijn voeten door. Eenmaal moet ik een kleine omweg maken door een dorpje maar ik denk dat dit bewust in de route is geschoven om de wandelaars/fietsers de kans te geven een bar te bezoeken. De volgende en laatste maal dat ik een brugje over moet stop de natuur en wordt de weg verharding. In het begin gravel en dat vind ik goed maar snel wordt het asfalt tot de top van de heuvel. Wel gemakkelijk want je hoeft niet na te denken waar je je voeten plaats. De lichte helling langs de rivier wordt hier al wat steviger en zal zo blijven tot er 2 kleine gehuchten in beeld komen hoog op de heuvel gemetseld. Wel mooi om naar toe te lopen. De weg kronkelt zich tussen de gebouwen door waar enkele boeren hout aan het sorteren en het opladen zijn. Verder is er hier geen activiteit en ben ik snel alleen met het asfalt, de bomen en de stilte. Dit voor een lange tijd, 2u30, want de enige auto die langsrijdt is de postwagen. Dus geweldig veilig om soms eens stil te staan op deze eindeloze klim en de longen te vullen. Als ik over een passo (col) kom is het voor mij nog niet gedaan want de weg kronkelt verder opwaarts tot een volgend kruispunt op een hoogte van 960 m. Hier zijn parkings aangelegd en 2 horecazaken lokken veel mensen naar de natuur, rust en vakantiegevoel. Op drukke dagen moet het wel een ander verhaal zijn met al die wagens die zich een weg banen op de soms smalle weg. Ik ben eindelijk over de top heen en kom in een enorme weide waar een karrespoor dat mijn weg is. Enorm groot en tamelijk vlak maar ik weet dat deze stille weidsheid van korte duur zal zijn want ik heb maar weinig kilometers meer om Nocera Umbra te bereiken. Waar ik de grens tussen Marche en Umbrië ben overgestoken weet ik niet maar het gevoel dringt zich op dat dit een andere wereld is, toeritischer. Ik moet een tijdje door een aanplant dennenbos lopen waar de beheersbaar hellingsgraad blijft wat goed is daar vanop kruispunt met de horecazaken de weg gravel is geworden en het nu zaak is niet te struikelen over een niet opgemerkte steen. De weg wordt veel steiler als de gravel stopt en de verse asfalt de duik naar de stad overneemt. Vers want ook hier ruik de teer nog en is zwart nog zwart. In een bocht moet ik plots stoppen want ik kan hier de stad mooi zien liggen in het landschap. Steil is het nu wel en ik besef dat deze zijde beklimmen een andere klus zou zijn geweest. Een paar haarspeldbochten maken het de voertuigen moeilijker hun snelheid te houden en zodoende is ook deze weg voor mij veilig. In de verte hoor ik al meer verkeer en plots sta ik er midden in. Veiligheid weg en er komen tientallen voertuigen langsheen gereden maar het is van korte tijd en afstand. Ik loop de stad in via een groen plein met de meeste handelszaken gevestigd. De klokkentoren heeft de middag afgeroepen en ik kijk rond om iets te kunnen eten maar blijkbaar is er niet veel en wat er is meld gesloten. Ik loop de kleine steegjes omhoog naar de Duomo maar kan nergens leven bekennen. Een heel mooie en verzorgde stad maar op een kerkhof zie je meer beweging. Ik loop snel de kerk in hopend op een stempel maar ook vandaag zal het niet lukken. Via kleine steegjes/trappen ben ik snel terug op het plein en ga nu opzoek naar de B&B waar ik geboekt heb. Blij aangekomen te zijn kan ik nu voor het eerst deze morgen mijn rugzak neerzetten. Hier is niets en ik stuur naar huis het bericht aangekomen te zijn in het hol van Pluto. Gelukkig heb ik steeds iets te eten bij en kan brood, kaas en een restje wijn de lunch voor deze middag zijn. Mijn gastheer had mij een koffie en een paar plakjes cake aangeboden en deze laatste zijn mijn dolce geworden. De gastheer had mij aangeboden om mij naar de stad te brengen om 19 u om daar iets te eten maar ik wou vroeger omdat op het plein een gelateria had opgemerkt en de enige in kilometers omtrek. Ik koppelde een paar noodzaken aan elkaar en wou ook de sfeer opsnuiven terwijl ik van een lekker ijsje genoot. Ik dus weer op stap voor en zoetje en zout je voor de avond. Het weer is de laatste dagen fantatisch wandelweer maar op het plein koelde het snel af en kon ik niet blijven zitten. Ik niet alleen want Italianen zijn nog sneller om hun matje te lichten. Ik eet een snelle hap en loop terug om mijn dag af te sluiten achter mijn tablet. Morgen Assissi waar het bij het graf van Franciscus nog kouder zal aanvoelen, in mijn hoofd.
3/09/2023 : San Severino Marche - Samerino : bergop in de bossen
Na een goede nacht ben ik wakker om 5u30. Prima want ik heb gevraagd te kunnen ontbijten rond 7u. Ik maak mij klaar en breng mijn rugzak al naar beneden om onmiddellijk te kunnen vertrekken en zie dat de koffie al op tafel sta. Zonder mijn speciale outfit betreed ik de ridderzaal en ontdek een groots ontbijt. De zusters zullen medelijden met mij gehad hebben dat ze voor 2 personen voorzien hebben maar de kleine man kan zoveel voedsel niet aan. Ik nuttig wat ik nodig heb en maak me verder klaar genietend van mijn koffie. Het voordeel van de lastige bergop uit de stad gisterenavond is dat ik nu op de heuvel kan aflopen naar de Porta Roma waar ik mijn weg terug moet vinden. De spieren zullen dan wel opgewarmd zijn. Het eerste beeld dat ik neem vandaag is sprekend voor de mooiheid van de omgeving, een dame die boven de vestingmuren uitkijk naar de omgeving in de zondagse stilte. Ik moet eerst onder de vestingsboog lopen om buiten de stad te zijn. Links ervan is een grote wasplaats te bewonderen met constant vers water. Aan de Porta Roma ben ik op het laatste stuk vlakke weg. Ik volg mijn GPX die mij snel de verandering van wegdek laat ontdekken. De gravel neemt het over van de asfalt en de laatste huizen geven aan dat wat ik al gisteren zag aankomen realiteit wordt en de weg opgeslokt wordt door het bos. Geen verkeer meer, juist natuur en een wandelaar. Een mountainbiker die voor mij de stad verliet is al uit beeld en het is nu stap bij stap klimmen. Fors want ik moet dikwijls stoppen bij een hellingsgraad van boven de 15 %. Het voordeel van het bos zijn het frisse, stille groen en de schaduw zodat het niet bakken en braden is, denk daar nog een fris briesje bij en de omstandigheden zijn heel goed. Het nadeel is dat er geen panoramaÿs meer zijn maar af en toe kan ik nog een glimp van de stad waarnemen tussen het groen. De nekspieren worden niet meer zo veel op de proef gesteld want ik moet mijn ogen richten op de weg om struikelstenen te ontlopen. Ik kan zo terugdenken aan feiten dat ik nog niet vermeld heb zoals de zonnepaneelvelden. Overal kan je er tegenkomen en sommigen zijn ook goed verstopt boven op heuvels zonder inkijk. Maar gisteren liep ik langs een weide waar ze ook zoÿn veld zouden aanleggen en stonden de paletten zonnepanelen zomaar voor het grijpen, juist het bordje ontbrak ´Self Service¡ . Een ander puntje dat ik al een paar dagen vergeet te melden is dat de wegen er voor 99,9% proper bijliggen, een verloren verpakking vergetend. Geen groot stort zoals in Puglia en dat doet het decor nog meer recht aan. Het enige dat als zwerfvuil zou kunnen bestempeld worden zijn koeienvlaaien waar je voor moet opletten. Op de wat vlakkere hellingen hebben ze toch de moeite genomen weilanden aan te leggen waar koeien vrij loslopen met hun kalveren. De enige fietser die mij voorbij reed had er blijkbaar last mee want hij stapte af voor enkele stenen te gooien terwijl als ik er aankwam ze voor mij een spurt trokken om uit de voeten te zijn. Na meer dan 1u30 bereik ik een Rifusio. Nu verlaten maar op aanvraag wel open om onderdak te bieden. Ik kan eindelijk mijn rugzak even afzetten om mijn fruit dat ik meegenomen heb in alle rust te nuttigen. Ik denk dat ik de top reeds bereikt heb daar ik een stukje afdaling gelopen heb maar niets is minder waar. De weg herneemt zijn stijgingscurve tot ik boven op een asfaltweg terecht kom. Hier neemt de Via Laurentana een andere weg maar ik volg mijn gestippelde weg, nu dalend over de straat. Het zwaarste werk voor vandaag is voorbij en daar er bijna geen verkeer is kan ik vrijelijk de hele weg gebruiken. Tussen enkele struiken kan ik Camerino zien liggen maar het is nog een eindje stappen. Hier heb je wel weer de landschappen met dorpen verstopt in het groen. Na meer dan 5 km dalen kan ik de stad goed zien met al zijn torenkranen ,getuigen van de aardbeving. Ik loop de stad in en de enige plaats waar het wat druk is kan alleen maar een bar zijn met een veel te kleine parking en veel te veel autoÿs waar het een gemanoeuvreer van komende en weggaande wagens is. Zondag en tijd om eens samen te komen bij een glas of koffie. Ik vind snel de straat waar ik moet zijn in de oude stad en kan om 11u30 aanbellen. Het duurt nog wel een half uur voor ik word ontvangen voor de tralie, deze orde is een gesloten orde die in afzondering leven. De draaitrommels zijn de beste aanwijzingen want daar komen de leken hun offers neerzetten voor de zusters en hun gebed. Maar vandaag is wel een grote uitzondering want de zuster is vergeten de elektriciteit op te zetten en dus moet ze haar kooi verlaten om de schakelaars om te zetten. Ik moet er wel armtierig uitzien want ze vragen mij of ik middageten moet hebben en dat wimpel ik niet af. Om 13 u moet ik weer aanbellen om mijn ´Schotel ´ af te halen en krijg ik onmiddellijk 3 zusters mee die van de gelegenheid gebruik maken even de vrije lucht op te snuiven. Niet zomaar komen ze buiten maar vooral om mij te helpen want ik kan alles niet dragen en ondertussen nog de deuren openen en sluiten want ik verblijf buiten de monastero. Ik word er op geattendeerd dat de diner om 19 u zal geserveerd worden. Ik had reeds gevraagd hoeveel ik moet betalen maar deze zusters spreken niet over geld maar ontvangen dankbaar een gave. Na het eten, slapen, douchen is het op verkenning gaan in de stad. Het meest imposante gebouw is wel de basiliek, grandioos voor zoÿn kleine stad. De rest is zo doods als iets temeer de mensen naar de vallei gevlucht zijn door het aardbevingsgevaar. Dus is er maar één plaats waar nog iets mooi te ontdekken valt en dat is de begraafplaats. Op een zondagnamiddag is het hier nog steeds een komen en gaan, ik ben in Italië maar nog steeds verwondert het mij. Na mijn wandeling door de stad maak ik mijn teksten klaar en hoop ze te kunnen posten vanavond.
2/09/2023 : Treia - San Severino Marche: Op weg naar mijn kasteel
Ik ben iets later gaan slapen daar ik het mooie moment wou rekken en wist dat ik mij deze morgen niet moest haasten want ik zou rond 8 u vertrekken. Mijn etappe van vandaag had ik gisteren met 1 uur ingekort. Ik maak mij een koffie klaar en typ al wat tekst bij een opkomende zon, het wordt weer prachtig en warm. Om 7u50 wuif ik nog snel een goede dag en ga op zoek naar mijn route, terug de akkers en golvingen bedwingen. Hier staan weinig eiken langs de weg en die zijn op mijn tochten de grootste bondgenoten met hun grote brede kruinen die voor schaduw zorgen. Na een uur stappen valt het mij op dat ik het grootste gedeelte van de weg al geklommen heb en ik zie het nog stijgen. De eiken schieten ter hulp en een waterkraan brengt soelaas als ik mijn hoofd onder de waterstraal kan houden en mijn petje stomdronken maak van koel water. De verfrissing blijft dan toch een tijdje duren. Ik heb opgemerkt in mijn roadboek dat er vandaag een dorpje/stadje op mijn route is. Met een beetje geluk kan ik een cappuccino scoren. Het landschap verandert stilaan van akkers naar bossen wat duid op minder goede gronden want weet dat de Italianen ieder stukje grond bewerken dat ze kunnen. De weg gaat eindelijk dalen maar dan wel heel hevig en van korte duur. Ik merk hier wel al mooier huizen zoals op droombeelden uit Toscane, betoverend gedropt in dit landschap, juist de wijnranken of olijfgaarden ontbreken om het plaatje compleet te maken. Als ik op de grote weg kom kan ik in een bar een bestelling plaatsen en even rusten bij een lekker cappuccino. Maar de weg stopt hier niet en ik zou graag voor 12 u aanbellen bij de zusters waar ik een overnachting geregeld heb en dus maar weer vooruit. Al de hele weg vanuit Portonovo kijk ik niet meer naar het uur omdat het ook niets bijbrengt en ik toch mijn einddoel moet bereiken en ook rust brengt bij het stappen. Ik reken 5km/u en iets bij voor de hellingen en dan bepaal ik mijn vertrektijd, einde nadenken. Iets buiten de dorpskern moet ik de hoofdweg naar San Severino M verlaten en een eind bergop gaan op een weg dat overgaat van asfalt naar gravel. Pas als de weg weer horizontaal loopt zie ik de insteek van de route. Ik moet nu de weg volgen op een brede heuvelkam in rust en weer, sorry, een mooi panorama rondom aanschouwen. Ik kan de hoofdweg volgen met zijn miniatuur voertuigen, huisjes , boerderijen en veel meer. Een gezellige weg die mij plots mijn einddoel doet ontdekken. Ik moet nu gaan dalen om de stad te bereiken. Het is een grotere stad in de vallei, een grote verandering met een kasteel boven op de heuvel. Ik bereik de stadskern waar het een drukte van je welste is, zaterdag marktdag, en de vele mensen die boodschappen komen doen. Ik volg mijn GPX die mij onder arcaden leidt die zwaar worden gestut. De aardbeving heeft hier ook lelijk huis gehouden. Het is een levendige stad dat ik later op de dag zeker wil bezoeken maar nu moet ik naar het klooster waar ik kan overnachten. Mijn GPX wijst mij de weg maar in een steegjes omgeving is het moeilijk de juiste weg te vinden. Ik volg toch de aangewezen weg en kom boven de stad uit, op het topje van de stad. Van het kasteel blijft alleen de toren over maar ik moet verder. Eindelijk bereik ik mijn einddoel van de dag. In de verte hoor ik klokken middag bimbamen, het slechte uur om aan te komen. Na lang aandringen geraak ik toch binnen maar ze verwachten mij niet en vallen plots uit de lucht. Ik wacht en enkele minuten later is het wel OK. De zusters worden al wat ouder en zijn niet meer proactief. Ik kan daar deze middag warm eten en dat kom mij goed uit. Om 12u30 schuif ik mijn benen onder tafel in een kleine ridderzaal van een burcht met muren van meer dan 1 m dikte, alleen voor mij gedekt. Rustig geniet ik van de maaltijd zonder internet want de golven kunnen onmogelijk door de dikke muren. Rust en gezond eten maken een mens gelukkig. Na de maaltijd de gebruikelijke werkzaamheden uitvoeren en dan rusten. Deze namiddag staat de planning voor de komende dagen en een bezoek aan de stad aangevinkt. Om de stad te bereiken moet ik wel 1 km naar beneden stappen en later ook terug naar boven wat een ander verhaal is. Het moet een prachtige stad zijn maar de aardbeving van 2016 heeft het mooie wat gesloten, voor instortingsgevaar, of achter stelling en doeken verstopt. Hier ook een heel aantal torenkranen die het panoramabeeld verstoren. Desondanks loopt heel mooie Piazza centraal vol met spelende kinderen, flanerende koppels en volle terrassen want het is de place to be. Met de zon en wat muziek blijven de mensen wel hangen. De muurtjes zitten ook hier goed vol met de habitués. Ik zoek een kerk voor een stempel maar de meeste zijn gesloten en ik zal bij de zusters moeten aankloppen. Ik dwaal wat rond en stap terug naar mijn nestje boven op de heuvel. Op tijd gaan slapen want morgen is het weer stappen geblazen. Ik heb de volgende 2 etappes herverdeeld in 3 kortere etappes want de afstand was telkens 29 km en in Pioraco is er heel weinig te zien, geen slaapplaats en zijn er dubbel zoveel hoogte meters als de vorige dagen. Dus .
1/09/2023 : Fillotrani - Treia : Zoektocht naar een slaapplaats
Ik heb gisterenavond lang naar een slaapplaats gezocht in Treia maar niets gevonden of het moest al een hele eind van de stad zijn en dan de prijzen! Dus ik smeedde een plan om op tijd te vertrekken en door te stappen recht naar de toeristische dienst waarvan ik de locatie al had opgezocht. Ik was voorbereid deze nacht buiten te moeten slapen als ik geen andere oplossing zou vinden, dus met gekruiste vingers vertrokken. Pas om 7u kon ik van een lekker ontbijt gaan genieten alleen voor mij. Ik had mijn schoenen al aan en dus was ik om 7u30 de weg op die langs het hotel ligt. Het moest eerst dalen worden tot de beek om dan weer te gaan klimmen. Van de voorbije dagen heb ik een stijve nek overgehouden, de uitzichten opnemend van links naar rechts en terug, maar na een paar minuten de bewegingen herhaald te hebben was het euvel weer weggewerkt. Van links naar rechts en soms eens achteruit kijken geniet ik met volle maten van de landerijen en plukjes natuur. Zoals ik al schreef was het dalen tot de beek maar hier hebben ze wel enkele liggers gelegd om autos over te laten en dus vandaag droge voeten. De weg is weer een grint weg die kronkelt door de landerijen. Ik wist op voorhand dat er slechts 1 zware beklimming zou zijn de vallei uit. Je zie de slang van ver liggen en dat geeft moed omdat ze niet zo lang lijkt. Spijtig voor mij maar de helling is in 2 delen en het tweede deel wel het steilt. Blij boven gekomen te zijn krijg ik wel een presentje in de vorm van een 270° panorama. Ik film niet graag maar nu kan ik de drang niet weg cijferen. Van hieruit zie ik Treia al liggen maar de planners hebben wel en grote bocht getekend om er te geraken, misschien doordat het niet anders kon door de niveauverschillen of het ontbreken van wegen. Mooi, maar ik klink misschien als een zaag met hetzelfde verhaal maar deze streek zou iedereen moeten bewandelen. De grint weg wordt een spiksplinternieuwe asfaltweg, je kan er nog de verlammende teer ruiken, dat lekker loopt en niet van die rollercoaster allure heeft. Ik mag vrij laveren want er is geen verkeer en dat is zalig. Ver weg zie ik een vervallen kerkje staan dat herinnerd aan lang verleden tijden. Ik loop nog steeds met mijn smartphone in de hand want de wegwijzers zijn dikwijls niet aanwezig. Gelukkig zijn het regelmatig wegen die logisch lijken en ook zo uitgestippeld zijn. Veel uitzichten wel, maar voor de rest weinig animo buiten boeren die aan het ploegen zijn en hier of daar een wandelaar, jogger die zijn rondje loopt. Op één van de kruispunten merk grote panelen voor de Via Laurana die de mensen naar Rome moeten leiden maar ik zie geen wandelaars/ pelgrim. Ik blijf toch maar wijselijk mijn GPX volgen en loop letterlijk naar een immens zandkasteel. Ik nader de stad en als ik nog eens controleer merk ik dat ik toch een verkeerde afslag heb genomen, gelukkig een kortere route. Via een iets drukkere invalsweg bereik ik de stadspoort. Hier is de hellingsgraad nog wat hoger maar het resultaat is dat je sneller op de Piazza bent. Ik neem bewust de kleinere steilere steegjes die heel romantisch overkomen met wat kleur van bloemen en planten. De zon schijnt en dan stralen de bakstenen extra kleur wat zon stad veel mooier maakt. Ik herinner mij nog goed eergisteren en dan is het vreugde element immens verschillend. Het doel van de dag was zo snel mogelijk de toeristische dienst bereiken en om 11u30 kon ik rugzak neerzetten. De zoektocht kon beginnen en de man die de dienst vertegenwoordigde nam zijn taak serieus. Ik vroeg naar een slaapplaats zo dicht mogelijk bij de stad en mijn weg. Het was even zoeken maar we vonden een plaats aanstippen. Door de telefoon hoorde ik aan de stem dat de slaapplaats bij een oudere dame zou zijn, heel goed, en de prijs viel best mee. Dus ik stemde toe maar het betekende dat ik nog 5 km zou moeten stappen. Ik heel blij en mij haasten naar de kerk om de hoek voor een stempel maar dat lukte mij niet. Een filmploeg, wel 30 man, had de sacristie ingepalmd voor weet ik wat. Dus ik terug naar mijn helper die mij een stempel van een associatie dropte in mijn boekje. Weer vertrek ik want ik had een cafetaria/kantine genoteerd dicht bij het centrum maar die vond ik niet, dus terug. Ik wijs mijn redder op het probleem maar na enig onderzoek blijkt de zaak gesloten. Veel informatie op de site van de toeristische dienst zijn achterhaald en zo blijft in de kern van de stad weinig leven over. Er rest mij niets anders dan de filmploeg wat treiteren met het nemen van enkele beelden, een panoramafilmje op de Piazza en verder te trekken op zoek naar mijn slaapplek. Gelukkig is het grootste deel van de weg dalend want bij de minste beklimming krijg ik een alarm kreet van mijn kuiten. Als ik gewoon kan doorstappen is het wandelen te doen maar eenmaal gerust is het een ander verhaal. Ik heb mijn gestel in overleving modus gezet en wandel robotmatig in de middagzon naar de plaats. Na enig zoeken wil ik raad gaan vragen en blijkbaar ben ik op het juiste adres en word ik verwelkomd door een oudere dame die frans spreekt. Mijn dag kan niet meer stuk en als ik dan de kamer ontdek is de providence aanwezig. Ik had nog niet warm gegeten en dus vroeg of ik s'avonds kon mee eten maar dat was een probleem waar ze snel een oplossing voor aanbracht. Ze zou mij naar een supermarkt te brengen voor de nodige inkopen. We spreken af om 18u30 en gaan op pad. Ze verteld me tijdens de rit dat het gebied ook onderhevig is aan aardbevingen en toont mij diverse gebouwen die getroffen zijn. De organisatie is dat zij ergens een afspraak heeft en mij terug oppikt om 19u40 en ik vraag haar mij af te zetten aan een gelateria, voor mijn dessert , en dat ik dan terugloop naar de winkel voor mijn aankopen en daar wel wacht. Zo gezegd en gedaan en dus moest ik vandaag eten zoals de Italianen om 20u. Het is een mooie zachte avond en ik geniet van de rust, de plaats, het eten en nadien van de sterrenhemel. Geen televisie vandaag want ik kan met moeite bellen maar alleen zaligheid dat ik zelf moet creëren. Ik vraag de mevrouw de buitenlichten te doven om de open hemel nog meer te kunnen aanschouwen en dat lukt gedeeltelijk door het felle licht van de maan, maar voor mij is het weer een dag hoog op mijn mooiste dagen lijst.
31/08/2023 : Osimo - Fillotrani : Fantatisch wandeling door panorama's
De nacht heeft zijn rust over mij gestrooid en het was een goed poedertje. Ik ben op tijd wakker want wil niet hetzelfde scenario van gisteren. Ik maak mijn rugzak klaar, ga ontbijten in een bar wat verder in de straat en kan de deur dichttrekken om 6u45. Snel nog even de kerk in voor een kruisteken en ik ben de straat op. Van een ander verhaal want de eerste kilometers zijn dalen, en hevig, vlak en rustig. Ik kan in de verte al de volgende steden herkennen op de heuvels maar naar de welke ik vandaag loop kan ik niet raden. In het dal moet ik de drukste straat van de dag oversteken en dan blijft er allen stilte en het gekwetter van de zwaluwen over die rond mij fladderen. Het is en blijft vlak en ik zie op mijn GPXtrace dat ik een tijdje langs een rivier/beek moet wandelen en die oversteken. Zalig en het weer zit mee, schoon blauwe hemel en niet te warm. Zo wil ik het iedere dag. Groot is mijn verbazing als ik plots oog in water (oog) sta met de gezwollen rivier, gezwollen beek, door de regens van de voorbije dagen. Ik schiet in de lach want op al mijn wandelingen heb ik nog nooit een rivier moeten oversteken al waddend. De schoenen en kousen uit en dan maar oversteken, denkend aan het kiezelpad jaren geleden. Even stilstaan voor fotos en dan verder met propere frisse voeten. De wandeling gaat verder over grint wegen die doen denken aan de Strada Biance in Toscane. Je zou kunnen denken in Toscane te zijn met glooiingen en vergezichten. Ik zou constant beelden kunnen schieten maar ik moet ook vooruit. Eindelijk merk ik de eerste wegaanduidingen van deze route maar vertrouwen doe ik ze nog niet. De weg kronkelt verder omhoog en omlaag wat de panoramas voortdurend doet veranderen. Ik merk veel verlaten panden en de boeren die er nog zijn hebben grote boerderijen met veel materiaal. De oogsten zijn voor het grootste deel binnen, buiten de zonnebloemen, en een groot deel van de akkers zijn al omgeploegd, klaar voor het komend seizoen. Ik geniet ten volle van de wandeling en ben snel op mijn eindpunt. Ik tik mijn verblijfplaats in mijn GPS en ga op zoek naar de plaats rond kijkend waar ik kan gaan eten of boodschappen kan doen. Iets voor 12 u kan ik inchecken en ik heb geluk want ik kan er op de middag ook eten en du zit ik een halfuur later aan tafel met de kleine mannen uit de streek, voor hun water maar ik krijg wat wijn. Het smaakt lekker en met een tevreden maag ga ik eerst mijn was doen voor ik even de wereld verlaat voor een zoete siësta. Ik heb nu tijd en maak eerst wat teksten voor mijn blog maar wil ook terug naar de stad die ik op de middag snel doorgelopen ben. 3 zaken zou ik graag gedaan Zien op mijn wandeling. De eerste is niet altijd gemakkelijk maar met een dosis geluk kan ik meestal mijn stempel voor mijn boekje bemachtigen. En nu ook weer. Ik stap de eerste kerk waar ik langsloop binnen en er zit een oude man alleen. Ik kijk hem aan en merk zijn pastoor bolletje op. Ons gesprek begint moeizaam en plots begrijpt hij mij en vraag me hem te volgen de straat over naar het secretariaat. De stempel wordt gedrukt, de lichten gaan aan in de kerk en mijn eerste opdracht vervult. De twee volgende punten zouden een makkie moeten zijn maar het lukt mij niet een gelateria noch een bakker te vinden. Hoewel het een mooie stad voor de omgeving is, storend over de weide achterland is ze in de kern dood, weinig handel, slecht enkele banken waar de mensen naartoe komen voor geldafhalingen. Gelukkig heb ik op mijn terugweg een superette waar ik brood en yoghurt kan kopen. Er blijft mij voor vandaag niets over dan een slaapplaats voor morgen zoeken wat mij moeilijk lukt en op tijd gaan slapen.
30/08/2023 :Portonovo - Osimo : Van de waterlijn vertrekken, recht voor de kliffen.
Het is altijd spannend een nieuwe route te starten. Vandaag iets meer daar ik aan het station de bus moest nemen die mij naar Portonovo zou brengen. Spijtig genoeg moest ik wachten tot 7u35 om te kunnen opstappen voor mijn rit. Tijd genoeg om te ontbijten maar ook stressig om het lange lang wachten want ik ben reeds op van 5u. De rit naar de startplaats is mooi en snel kan ik de zee bewonderen. De afdaling naar Portonovo doet mij bedenken dat dit de enige weg zal zijn en ik deze weg zal moeten oplopen binnen heel korte tijd. De bus dropt mij op de Piazzate van Portonovo, het enige keer punt en eindpunt. Een bar en tabacchi zijn de enige zaken die stand houden in dit kleine gehucht de rest zijn enkele stranden waar mensen komen voor een dag. Ik stap uit en ga op zoek naar de Chiesa voor een foto van het startpunt van deze route en misschien als summum, een stempel. Niets van dat alles, ik sta voor een gesloten poort en kan onmogelijk de kerk bereiken. Van een romantische start gesproken. Ik vertrek dus van de waterlijn om 8u 45 tussen de parasols dat beter paraplus zouden zijn want het regent licht. Ik begin te stappen via een wandelweg terug naar de Piazzeta en verder de klif opkruipend. Gelukkig is het gestopt met regenen en heb ik dat verstikkend gevoel niet van in een plastiekzak opgesloten te zitten zweten. Mijn eerste uitdaging van de dag is wel indrukwekkend want tamelijk steil en 1u30 lang klimmen vooraleer ik mijn voeten weer iets wat horizontaal op de wereldbol plaats. Ik denk dat het de eerste keer is dat de start zo hellend is geweest maar de beloning van het panorama doet alle inspanningen vergeten. Eenmaal dat ik de hoofdwegen achter mij kan laten en de stilte de omgeving overneemt keert de rust terug. Mijn eerste stadje dat ik moet oplopen is Camerano. Oplopen is het juiste woord want na een wandeling door een stuk natuurgebied, afdaling naar een beekje en een jungle bezoek door de bramen kom ik aan de helling die mij naar het stadje moet brengen. In mijn hoofd gaan de arcodeons spelen want volgens wat ik gelezen heb is de arcodeon ontstaan in deze stad maar buiten een vioolrepetitie heb ik niet gehoord of gezien. Aan de ene kant op tot aan het topje om te trachten een stempel te bemachtigen in een kerk, en dan weer dalend. Een koffie kan ik er niet bestellen want de enige bar liep ik voorbij dromend van een cappuccino op de piazza. Niets hiervan maar in ruil wel mooie panoramas waar zelfs de Italianen zich de ogen uitkijken. Alles draait hier rond hun Cave, ondergrondse gangenstelsel waar destijds de kalksteen werd ontgonnen voor gebouwen op te trekken en er een gruyère kaas omgeving heeft achtergelaten, dat nu ontgonnen wordt als toeristische attractie, maar daar heb ik weinig tijd voor. Ik kan hier weinig doen, zelfs geen fotos nemen want de stad is één en al bedrijvigheid voor aankomende feesten. Dan maar de steile afdaling aanvatten die me al een beeld geeft van het pad voor de komende uren. Ik moet eerst een commerciële en industriezone oversteken met bijhorende autosnelweg en spoorweg, dat zich in het dal bevind vooraleer ik naar Osimo toe kan stappen, die in de verte ligt te blaken, net een kaartenhuisje . Daar het middag wordt en ook drukker op de wegen is het ook meer uitkijken want vele mensen komen winkelen in de commerciële zone en keren terug rond de middag, de siësta is hier ook heilig. Ik ga de laatste uitdaging van de dag aan en gelukkig is het niet te warm. Ik kan na een fikse helling de stad inlopen maar voel zo dat de energie opgeraakt. Ik heb een slaapplaats kunnen regelen bij de paters die het heiligdom beheren van St Jozef van Copertino maar het is al 13u30 en nu moet ik eerst eten. Net voor de ingang van de basiliek struikel ik en val op de grond mijn elleboog bezerend. Gelukkig is er een toeriste die mij ter hulp schiet en mij helpt de bloeding te stoppen. De stad gaat slapen en ik kan toch nog ergens iets te eten krijgen en wat rusten. Om 15u30 kan ik eindelijk mijn rugzak neerzetten, mij douchen, verzorgen en rusten. Om 17u beslis ik even naar de stad terug te keren en sta al buiten als ik zie dat het regent, dus even wachten. Ik heb geen beeld van de stad kunnen maken en beslis via een binnenweg de trappen op te lopen tot het centrum, een eindje stijgen maar het lukt tussen de druppels door. Nu zie de stad er nog droeviger en verlaten uit maar ik kan schuilen om naar huis te bellen. Wachten helpt niet en dus ga ik terug, een paar beelden opgeslagen, een stempel in mijn boekje en een telefoontje naar huis rijker. Ik ben moe en doe niets meer buiten wat televisie kijken en mijn dag van morgen voorbereiden. Als ik om 21u45 mijn toestellen in het stopcontact ga steken hoor ik muziek uit de kerk. Ik luister even en ja, door de venster zie ik dat er is een misviering bezig met orgel, gezang en alles wat er hoort te zijn. Ik heb al veel gezien in Italië en toch blijft het mij verbazen. Waar in de wereld zijn er nog missen om 22u s'nachts ?
29/08/2023 : Ancona - Ancona : Op zoek naar een kelder
Ze hebben mij niet moeten wiegen gisterenavond, ik viel zo in slaap. Het was warm op de kamer maar de ventilator deed zijn werk en verfriste de ruimte voldoende voor de nacht. Deze morgen voorbereidingen getroffen en al een eerste tekst geschreven zodat ik niet te vroeg de straat op ging. Eerst moet ik de bushalte gaan verkennen en dat was al niet simpel maar een buschauffeur wees mij de weg. Punto uno in orde. Dan maar naar de stad gaan opzoek naar herinneringen van misschien 10 j geleden toen we, Roel en ik, op uitnodiging 2 dagen naar Ancona zijn gekomen om een tractoren fabriek te bezoeken. We zijn dan ook met de groep in de stad gaan eten en dat was nu een uitdaging om die plaats terug te vinden. Toch een mooi item om te gaan ontdekken en zo ook de stad te verkennen. Een stad inlopen is meestal niet mooi maar hier is de zee en haven met zijn activiteiten en dat verschilt. Het is nog steeds niet mooi maar het beeldje door mijn kijkers verandert constant. De ene ferry legt aan terwijl iets verder de vissersboten liggen en het is een komen en gaan van voertuigen wat nooit verveelt. Het lijkt op een miniatuuristad, maar dan echt. Ik kan uren blijven staan maar mijn maag knort en ik zoek een bar op voor de colazione, mijn ontbijt. Ik ben tamelijk vroeg in de stad en zou zomaar alle winkels kunnen open toveren maar die kracht heb ik niet en ik zwerf zowat straat in en uit op zoek naar een nachtbeeld van een plein waar dat restaurant dichtbij gelegen was. Dat was wel de enige aanwijzing dat ik had en ook dat het er droevig uitzag, dat beeld. Wat wel al open zijn dat zijn de kerken. Ik loop een kerk in waar een zuster en een leek het altaar aan het klaarmaken/opkuisen zijn. Die kerk is gelegen aan een plein maar dit plein is het niet want veel te levendig en bomen, nee past niet in mijn flits. Ik ga verder op zoek naar mijn plein met op het front een hoog gebouw met een beeld ervoor. Drentelen over de kasseien bereik ik een ander plein met een groot beeld en een kerk op de kop. Het is nog steeds vroeg, 9u, maar ik stap al mijn tweede kerk binnen. Het eerste beeld dat ik ontmoet maakt mijn dag goed, het Kind Jezus van Praag. Niet zo mooi als het origineel maar zijn pakje is heel mooi. Hij knipoogt naar mij als ik aan nonkeltje denk en zijn hulp oproep voor het volgend avontuur. Ik loop de kerk rond en zie iets bewegen in een biechtstoel. Ik loop er naar toe en merk dat en priester zijn brevier aan het bestuderen is. Het beeld is zo mooi dat ik vraag of ik een foto mag nemen en krijg zijn akkoord. Na het maken van de foto spreekt hij me aan en zegt dat hij toestemming gaf voor fotos te nemen maar niet van hem. Spijtig genoeg was het beeld al vastgelegd. Als ik buiten stap loopt mij een jonge man voorbij die gaat biechten, bij ons niet meer aan de orde. Nu ik het plein oversteek en de parasols van terrassen weg denk, ben ik bijna zeker dat het dit plein is waar ik naar zocht. Punto due afgevinkt. Nu zoeken naar het restaurantje en klaar is kees. Maar dit is niet zo eenvoudig daar ik mij herinner dat we in feite in de kelder hebben gegeten. Heel mooi ingericht en gezellig. Ik dan maar de steegjes naast het plein inspecteren maar vind niet wat ik zoek. Een pijltje wijst me de weg naar de kathedraal die op het hoogste punt gebouwd is en dus moet het van daaruit een mooi panorama zijn over de zee en de stad, een klimmetje meer dan waard. Op het St Franciscus plein, met kerk, trekt een klein poortje, deurtje, mijn aandacht, het sluit een steegje af en voorkomt ongevallen daar het steegje een steile trap is. Mooi opgelost en toont ook het hoogteverschil in de stad aan. Ik loop toch de kerk in maar deze is kaal. Wat ik in de voorgaande kerken gezien had en hier ook was een grote ruimte die afgesloten was met een gordijn. Dat wakker mijn nieuwsgierigheid al een paar keren aan en nu wil ik toch het geheim ontdekken. Ik kijk eerst opzij en ontdek een kerststal, verstopt. Ik duik onder het gordijn en ontdek een mooie kerst tafereel. Snel een foto maken en alles terug zetten zoals het was, mijn deugniet moment van de dag. Ik loop verder naar de kathedraal en zie links een bar/restaurant/feestzaal vaneen zelfde eigenaar. Ik piep binnen en herinner mij beelden. Ik ben niet zeker maar dit zou weleens de plaats delict kunnen zijn van enkele jaren geleden. De kelder kan ik moeilijk bezoeken maar ik ga het eens opzoeken op Google. Nu loop ik door het oudste gedeelte van de stad met stenen op elkaar gestapeld door Romeinen, dus 2000 j oud. Als ik het plein voor de kathedraal betreed is het uitzicht geweldig. Ik zou hier blijven zitten, fotos nemen en naar de havenactiviteiten kijken want van hieruit kan je ook een scheepswerf voor kleine cruiseschepen aanschouwen. Geweldig maar ik moet toch mijn volgende kerk binnen. De mis is bezig en ik wacht even om mijn bezoek voort te zetten. Als ik buiten kom geniet ik nog even van het uitzicht en loop terug de stad in om te verdwalen. Soms heeft dat verloren lopen zijn pluspunten en zo ontdek ik de oude Mercato van de stad. Nog een authentiek gebouw waar groenten, vis, enz rechtstreeks van visser of groenteboer worden verkocht. De stad is tot leven gekomen en de markt lokte mensen. Het is nu stilaan tijd om een plaatsje te gaan zoeken om deze middag te eten. Ik tik self service restaurant in en mijn zoek machine leidt me naar de haven. Het is niet de mooiste en veiligste weg van Ancona maar je zie hier plezier en arbeid samenvloeien naar een overzetboot. Ik laveer tussen het verkeer en bereik veilig de restaurant. De plaats waar de mensen werkzaam in de haven langskomen om van hun middageten te genieten. Dat zijn de plaatsen die ik steeds weer opzoek voor een lekkere, verse maaltijd voor een zachte prijs. Nadien roept mijn bed voor de siësta. De namiddag vul ik in met het schrijven van de tekst van vandaag zodat ik ze straks op de blog kan plaatsen. Voor mijn vieruurtje moet ik de deur uit om te gaan zoeken naar een gelato. Gelukkig heb ik hulp en vind vrij snel een gelateria in de buurt. Ongelooflijk hoe lekker het eerste ijsje smaakt. Op de wikkel rond mijn ijsje staat dat het een familie bedrijf is sinds 1903. Ook dat verwondert mij, dat die traditie al zolang bestaat . Tijd voor een paar boodschappen en dan terug naar het hotel. Mijn radar heeft vandaag goed gewerkt want als ik even binnen ben gaan de hemeldeuren open en gaat het regenen. Maar ik zit droog en kan de avond in met een nat en een droogje.
28/08/2023 : Groot-Bijgaarden - Ancona : Op weg naar een nieuw avontuur
Weken op voorhand aan het organiseren door boek te bestellen in Italië, hotel te boeken in Ancona en de reis te organiseren naar Ancona maar nu de rugzak optillen en de deur dicht trekken om 6u 40 en naar het station stappen. Het is bekende materie in mijn hoofd maar toch is het steeds weer nieuw want naar een andere plaats reizen, nieuwe weg zoeken en andere plaatsen ontdekken. Vandaag moet alles goed meezitten om rond 19 u aan te komen in Ancona, een stad aan de Adriatische zee. Veel gewikt en gewogen en de eerste hindernis is de trein naar Halle, een nieuwe trein combinatie die mij gemakkelijker naar mijn vindplaats brengt en dat lukt. Mooi op tijd aangekomen en naar St Rochius stappen waar Koen mij opwacht om mij naar Charleroi te brengen. Dit is steeds een avontuur want ik moet elke keer zoeken maar tesamen lukt het ons mij op de juiste plaats te droppen. Na afscheid genomen te hebben kan ik op zoek naar de incheckbalie voor mijn vlucht. Op dit kleine vliegveld is het zoeken maar vinden doen we. Als ik mijn lastpak ingediend heb is het wachten op het vertrek in de veel te kleine wachtzaal maar een boek brengt rust en even reis ik naar Noorwegen in Atlas van Lucinda. De vlucht is kort want ik heb het grootste deel geslapen zonder iemand te storen want ik had 3 zitplaatsen voor mij alleen, wat een luxe. Met 1 uur vertraging kan ik, mijn bagage gaan ophalen en het is leuk dat samen met mijn vlucht ook een vlucht uit Amsterdam is geland met aan boord de hele scuderia van Ferrarri aan boord ,GP Zandvoort van gisteren,, allemaal in uniform van kop tot teen , ook de Ferrari schoenen. Het enige dat de mannen onderscheid is het nummer op hun rugzak. Grappig maar wel efficiënt georganiseerd. Met meer dan 1u30 uur vertraging kan ik het vliegveld van Bologna verlaten en weet nu al dat ik deze middag niet op de opgezochte plaats zal kunnen eten. Een vliegveld verlaten te voet is steeds een onderneming want weinig vliegvelden hebben een voetpad, alleen maar autowegen en als het dan nogeens giet met emmers is het vooruitzicht droevig. Maar het is maar een bui. Gpske toont mij de weg en ik ga op stap naar het station van Bologna, 1u30 stappen en hoop onderweg toch iets warm te kunnen eten maar de tijd vloeit weg en na 14 u is het moeilijk nog een plaats te vinden. Onderweg wordt ik nogeens getrakteerd op een regenbui maar gelukkig loop ik net voorbij een koffiebar/gelateria waar ik mijn eerste cappuccino van dit jaar kan drinken op Italiaanse bodem en smaken doet hij. Nergens beter dan in Italië!!! Ik slenter verder naar mijn derde doel van vandaag en vind gemakkelijk een ticketautomaat in het station. Ongelooflijk dat je hier een ticket kunt kopen met een briefje van 200 euro en deze machine het juiste wisselgeld terug geeft. Snel nog een cappuccino met cornetto verorberen en ik kan de trein op naar Pesto. Een ritje van 2 uur door het vlakke Povlakte waar begin dit jaar een groot deel overstroomt is geweest. De trein wiegt mij stilletjes in slaap maar hier mag het niet met mijn rugzak dat niet 100% veilig is. Maar de omgeving, de plaatsen en de mensen op de trein geven genoeg afleiding om wakker te blijven. In Pesaro moet ik overstappen voor het laatste stukje reis naar mijn eindplaats voor vandaag, waar ik geniet van mijn telefoontje naar huis. Lang onderweg maar weer veel gezien en genoten en dat alle blokje in elkaar passen maakt het nog leuker. Om 19u15 drop ik mijn rugzak in mijn kamer en wil nu alleen nog rust en een boterham eten met het nieuws van de dag
Amboise - Tours : tussen de wijngaarden naar St Maarten
Gisterenavond had ik weinig zin om vandaag de laatste etappe te lopen maar door het aanbod, meermaals, van de host om mij naar het station te voeren om 5u30 kon ik niets anders dan de aanbieding aannemen en zien dat ik op tijd aanwezig zou zijn. Het is nog stil in de straten en ik kan de tijd nemen om mijn ticket te kopen en al op te stappen op de juiste trein die wacht op zijn vertrekuur. Twintig minuten later kan ik het station van Amboise verlaten en terug lopen naar de stad. Ik hoor zware blazers op de achtergrond en een vrouw trekt haar raam open op zoek naar warme luchtballon maar ik zie niets in de lucht. Als ik dan de brug over de Loire overloop zie ik ze gracieus de lucht opdrijven. Mooi de ballons met op de achtergrond het kasteel van Amboise. Dat zijn zo van die beelden dat je alleen smorgenvroeg kunt spotten. Een heel ander beeld dan gisteren, een stad zonder toeristen, terrassen gesloten en de bakker die juist zijn rolluik optrekt. Ik heb de route opgezocht en volg de weg zoals je een stafkaart leest. Ik verlaat de stad via de heuvel en kruis een wijnbouwer op weg naar zijn ranken om ze te spuiten. Eens goed uit de bebouwing is het niets meer dan druivenranken die de akkers bezetten. Hectaren groot zijn ze mooi op rijen gezet en tientallen meters lang. Steeds leuk om door een mijnstreek te lopen. De wijnboeren zijn ook bezig hun ranken bij te werken en overal zie je activiteit. Veel dorpen zijn er onderweg niet maar in Montlouis is er verandering van koers en kom ik eindelijk op paden terecht zonder asfalt onder de voeten. Een leuk weg dat mij naar het centrum van de stad brengt. Ik dan maar op zoek naar een bakker en bar. Bij de bakker koop ik de beste Pain au Raisin (ronde suisse) en amandelcroissant van mijn reis. Ik zou er zeker vaste klant worden als ik in de omgeving woon. De bar vergeet ik en zet mij op een bankje aan de kerk om mijn koeken op te eten, het is al 9u voorbij. Ik daal dan een steegje af die me aan de oever van de Loire brengt. Van hieruit is het gemakkelijk lopen langs de Loire die ik af en toe zie maar het meeste deel is het een brok natuur. Een beeld blijft mij bij en dat is wanneer de kathedraal langs de Loire opduikt. Het is nog ver lopen maar het beeld is prachtig zoals een vuurtoren de vissers roept. Verder is het pad ook tamelijk wat gebruikt door fietsers en dus is voorzichtigheid het belangrijkste tot Tours. Ik kan bijna tot het centrum op het pad blijven maar zodra het kan duik ik de oude straten in om toch een stempel te bemachtigen. Het is wat zoeken in de kathedraal om iemand te vinden die wilt helpen maar met de stempel op mijn credenziale kan ik deze tocht afsluiten, terminus. Dan maar iets eten en de heuvel opstappen naar mijn kampement want ik heb rust nodig na mijn tochtje van 29 km. De namiddag breng ik door met mijn blog, naar de man luisteren die piano speelt en praten bij een maaltijd en glas wijn. Om 21u30 ga ik mij klaar maken voor de nacht en kijk ik snel nog eens naar het nieuws uit België.
Chaumont sur Loire - Amboise : terug naar de krijttijd
Gisteren na het afsluiten van de blogbladzijde ben ik nog naar de basiliek geweest om de betovering van de zon en de glasramen te bekijken maar het effect was niet zo zichtbaar doordat de meeste kleuren op de banken vielen en dus in de nerven verloren gingen. Het was dan bijna 18u30 en uit nieuwsgierigheid bleef ik even zitten om het beginnen de miste volgen daar er nog geen parochianen aanwezig waren, maar tegen de tijd de klok de pastoor naar binnen stuurde zat er wel wat volk, ik schat meer dan 150 mensen. Het zal een korte avondmis worden en ik zou nog het nieuws kunnen zien maar dat was zonder die gedreven priester gerekend. Ik ben na de communie doorgegaan en het was 19u20. Ik had dit niet in mijn planning opgenomen en nu wou ik nog veel doen voor mijn ogen te sluiten. Ik ben steeds verrast hoeveel mensen in Frankrijk nog naar de mis gaan, jong en oud en dan op een avond terwijl er s'morgens reeds 2 plechtigheden hebben plaatsgevonden. Ik douche, at nog mijn avondeten en genoot nog van een glaasje wijn voor ik de dag afsloot. De wekker moest deze morgen niet rinkelen want ik was al op. Na het ontbijt alles opruimen en mijn rugzak optillen voor het vertrek. Ik zoek door de stille straten mijn weg naar het station en moet even wachten tot de trein mij terug naar Chaumont sur Loire brengt. Ik loop terug de brug over en kan tussen de zon en wolken verschillende Mongolfieres detecteren, genieten van dit geweldig decor. Ik kan mijn weg pas rond 7u15 verderzetten door de slapende straat van het stadje. De enige straat waar de bakker gesloten en er geen kat te zien is. Spijtig dat het stadje alleen toeristen lokt voor zijn kasteel, gisteren was het een drukte van je welste met een feestje langs de oever. Ik zoek het veredelde fietspad op om gemakkelijk en snel vooruit te komen. De kronkelingen van de rivier zijn minder hevig en de weg rechter. De weg wordt omgeleid om zwakke natuur niet te beschadigen en zo kom ik in een heel ander landschap terecht. De eerste wijnranken maken hun opwachting en hier worden de granen en zonnebloemen geruild voor druiven. In de verte zie ik een parking waar wel wat autos staan en als ik nader komt een 4x4 opdraaien om zijn passagiers van een ballonvlucht te droppen voor een wijndegustatie, om 9u s'morgens. Ik vervolg mijn weg en kom in een klein dorpje terecht met ook zijn kasteel en hier is het domein als rustoord geconverteerd. Een klein stadje waar je sneller door bent dan je denkt. Een fietser toont mij de weg en ik kom terug langs de rivier lopen. Als ik het vermoeden heb weer een omweg te moeten gaan maken ga ik rechtdoor een verhard pad op, mooi verstopt in de natuur. Ik kan op een bepaald moment niet verder en moet de departementale volgen waar het verkeer drukker is. Ik ben voorzichtig en hoop snel van de weg af te kunnen maar iets verder wordt mij duidelijk waarom het fietspad van koers veranderde, deze keer met reden. Links van mij rijzen een reuze kalkmuur op en tussen die formatie en de rivier is geen plaats meer dan de voor een departementale. Op het kalkplateau is het een uitstekende grond voor de wijnbouw en beneden hebben de mensen er kelders uitgehouwen om hun godendrankjes te stockeren, 2 maal winst. De enige vervelende is dat de fietsers en wandelaars om moeten lopen voor hun veiligheid. Ik heb geluk en kan een veiliger weg op die me naar een dorp leidt in rust en kalmte en ook in deze straat zijn een paar wijnboeren gevestigd met hun kelders. Ik volg nu braaf de vooropgestelde weg die mij op het plateau verder brengen naar Amboise toe. Als ik wat fietsers geparkeerd zie staan loop ik naar hen toe om te ontdekken naar welk prachtig panorama ze staan te kijken en de stad Amboise. Met de trap kan ik nu dalen naar het centrum van de stad en loop ik zo tussen de traditionele toeristen, restaurants en andere winkels die zo een kasteel lokt. Een monumentaal kasteel op een hoogte met nog resten van een middeleeuwse burcht. Ik kijk even links en rechts maar moet verder op zoek naar de trein die me naar Tours zou brengen. Het grote probleem met de uurregelingen van de trein is dat er nog een trein rond de middag rijdt en nadien een ruimte is van 2u30 vooraleer er weer één rijdt. Dus liever geen stempel dan een paar uur wachten. Ik rij met de juiste trein naar mijn bestemming en kom rond 12 u toe. Ik kan op zoek naar een eetgelegenheid en trek daarvoor richting kathedraal. De straat die ik in loop heeft weinig winkels noch restaurant en gelukkig valt mijn oog op een bord die verbouwingen aan het pand van de Association des jeunes travailleurs uitlegt en gaat er bij mij een lampje branden. Ik had die organisatie gecontacteerd om te overnachten in één van hun huizen en gelezen dat je daar ook aan democratische prijzen kon eten. De kans om dat te testen! Ik vraag het eerst en de dame en zij bevestigt dat iedereen er kan eten maar mensen zonder lidkaart 1 euro per plateau meer moeten betalen. Ik schuif aan en kijk hoe trouwe klanten, van allerlei slag en werkend in de buurt, hun weg banen. Ik maak mijn keuze en kan eten voor 10,60 euro. Na mijn maaltijd trek ik mij terug in een park om te rusten want ik kan maar om 19u bij de hosten aankomen. Tijd genoeg om te rusten, wat te lezen, mijn voeten te laten rusten en naar de mensen kijken. Ik wil toch wel een stempel voor mijn credenziale boeken en ga op zoek naar de basiliek van St Maarten. Ik kan wel zijn graf bezoeken maar een stempel kan ik niet krijgen en dus blijft er niet anders op dan een keer terugkomen want zo ééntje wil ik wel. Het is dan 17u20 en alles komt in een stroomversnelling, ik krijg een inkomende telefoon, een bericht dat de hosten sneller thuis zijn dan verwacht en mag ik naar huis bellen. Een druk moment die ik snel wil ontzenuwen. Ik begeef mij naar het afspraakpunt al pratend met thuis maar mis veel mooie dingen rondom mij, gelukkig heb ik een dag vrij om deze schade in te halen. Als ik eindelijk mijn rugzak kan neer zetten is het tijd voor een babbeltje met lotgenoten, de hosten, en nadien wat eten en bedtijd. Een leuke dag en grote ontdekking, in vogelvlucht, van Tours.
25/06/2023 : Blois - Chaumont sur Loire : een zondagse wandeling
Ik had nog niet veel de klank van mijn wekker gehoord maar vandaag was het prijs met de bijkomende injectie adrenaline. Niet dat ik om tijd verlegen zat, want ik zou maar om 6u vertrekken, maar het plotse geluid deed me schrikken. Alles was op tijd klaar en ik kon de straat op om mijn weg te vervolgen maar daarvoor moest ik wel tot de brug over de Loire stappen centrum Blois. Het is zondag en stil op straat en in de stad wat ook zijn voordelen kent zoals fotos maken zonder individuen op of de zon zien opgaan op de Loire. Leuk om aan de wandeling te beginnen en ik kan makkelijk het pad ( fietsers/wandelaars) vinden langs de andere oever van de rivier. Van hieruit kan je mooie fotos maken van Blois, de stad en zijn kasteel. Het eerste deel van het pad loop ik langs de rivier maar dan duwt de spoorweg, langs de andere oever, alles weg om langs de rivier te rijden zodat wij achter de dijk moeten lopen met autos die op de dijk rijden tegen 80 km. Niet leuk maar gelukkig blijft deze situatie niet duren want veel was er niet te zien. Als de pad na 2 km de dijk verlaat wordt het veel mooier, niet dat de Loire plots opduikt maar het leuker tussen de velden, akkers en bossen te lopen. Het is zondag maar de boeren zijn aan het werk met beregenen, ploegen of oogsten van gewassen. Kijken en doorstappen zo schuiven de km onder de voeten door. Het is wel opletten niet steeds de aangeduide fietsroute te volgen maar deze te corrigeren met de staproute op de smartphone want ik merk op dat de eerste (fiets) dikwijls dorpen aandoet terwijl de staproute gemakkelijker afkortingen neemt. Ik wandel verder door deze brok natuur dat de Loire creëert, daar het grootste deel overstromingsgebied is dat wel is waar bewerkt wordt maar bij nood komt te verdrinken. Veel dorpen kom ik niet tegen maar voor ik een straat in sla op mijn pad merk ik wel aanduidingen voor winkels wat toch wat een groter dorp doet vermoeden. Ik dacht dat het weer voor de fietsers te lokken was maar ook mijn weg gaat door het dorp. Ik stop even voor een koffie te drinken en wat aan fietstraining te doen, want het is al 9u en ben al stevig over de helft van de etappe zonder enige fietser te kruisen. Als ik de brug over de zijrivier van de Loire oversteek word ik geconfronteerd met de maximale hoogtes dat de Loire ooit heeft laten optekenen maar die zijn al lang geleden, 1890 , enz. Nu blijft er maar 1 pad over voor fietsers en randonneurs tot in Chaumont sur Loire. Een heel mooi pad, grotendeels in de schaduw dat naast de bijrivier meandert tot deze zich in de Loire gooit. Een bekend stukje water dat geapprecieerd wordt door tal van vissers die hier hun maaltijd komen sprokkelen. Vanaf de laatste brug zijn de fietsers komen opzetten maar het is nog heel kalm, gelukkig maar. Ik stap lustig de laatste 5 km af en als ik voorbij de gemeentelijke camping loop weet ik dat de stad niet ver meer kan zijn. Het aantal autos neemt ook toe en snel kom ik aan de brug die beide oevers verbindt en Chaumont sur Loire bereikbaar maakt, in de weekend misschien iets te veel. Ik moet richting station en dus de brug over en dan merk ik dat het stadje in feite heel klein is met een groot kasteel, type Gaasbeek, en dat er dus heel weinig overnachtingplaatsen kunnen zijn. Op de brug heb je een mooi beeld van het kasteel en de stad maar hier zou een telelens wel efficiënter zijn geweest dan mijn klein fototoestelletje , maar dan mag ik niet aan het gewicht denken. Ik ga eerst op zoek naar mijn station, info en ticket en kan dan beslissen of ik nog snel naar de winkel loop voor boodschappen. Alles loopt gesmeerd en snel ben ik ook terug op mijn overnachtingsplaats met mijn boodschappen, 27 km op de teller en voor de brandende zon mij gaat verlammen. Ik kan nu rustig genieten van mijn maaltijd en daarna gaan rusten voor ik deze namiddag allerlei regelingen moet treffen.
Een dag als een ander maar dan ontwaken in Blois aan de Loire. De zon is van de partij en ik schrijf mijn tekst voor de blog. Als ik ga ontbijten valt het me binnen dat ik nog fotos moet maken van de resultaten van de zon en glasramen . Het gaat hier makkelijk want met de codes van de deuren loop ik zomaar de basiliek binnen waar ik alleen ben, het vroege uur, en kan rondlopen en bewonderen hoe de kleuren worden geprojecteerd op wanden of meubilair. Mooi om de ochtend te beginnen. Ik maak mij klaar en ga naar de stad toe om mijn neus eens om iedere hoek te sturen. Zaterdag en het verkeer weet het ook. Niet moeilijk zoeken in Blois naar de hotspots want die torenen hoog uit. Zoals ik altijd doe in een stad is verdwalen, als het mogelijk is. De toeristische dienst is dichtbij het kasteel gelegen en ik ga toch vragen of er niet speciale plaatsen zijn dat ik moet gezien hebben. Buiten het kasteel en een paar kerken stellen ze wat attracties voor en de zaterdagmarkt. Die wordt in het centrum gehouden en lijkt bijna een Provençaalse markt. Gezellig om te kuieren. Het kasteel is niet wat je van een kasteel aan de Loire verwacht en maakt het dus des te interessanter. Ik ga niet binnen omdat dit teveel tijd zou vergen en ik ook niet de hele dag wil toerist spelen. Knal in het midden van de stad ligt het kasteel of is de stad er rond gebouwd? Tegen de helling aan gebouwd moet het nog mooier zijn vanaf de andere oever van de Loire. Hoog en zonder tuin staat het kasteel te pronken en hebben de bewoners veiligheid en zicht rondom. Ik daal de straatjes rond het kasteel af en begeef mij tussen de mensen die hun aankopen doen en kijk rond naar de oude gebouwen in stukwerk. Op de markt laat ik mij verleiden door een dame die gerechten uit het verre La Reunion bereidt en verkoopt, zo moet ik deze middag niet nadenken en ben ik met mijn smaakpapillen overzee. De St Nicolaskerk ligt in het oudste deel van de stad en daar stap ik binnen, aan Bari denkend. Ik heb geluk dat de zon goed staat en ook hier de prachtige moderne glasramen verlicht, en mooie kleuren doet neerdwarelen. Mijn fototoestel was genoeg opgeladen om de beelden op te slaan. Later op de computer zal het resultaat te zien zijn, op zal ik ze moeten wissen want op het kleine scherm is het onduidelijk, vertrouwen op de technologie. Van het oude gedeelte flaneer ik naar het renaissance gedeelte van de stad langs een mooie trap die de helften scheidt. Ze hebben de traptreden gekleurd en er een schilderij van gemaakt, van ver te verwonderen. Ik het renaissance deel van de stad zijn er meer gebouwen zoals ik ze mij zou voorgesteld hebben, met veel kleine straten en pleinen die s'avonds omgetoverd worden tot restaurant of gezellige bar. Ik loop verder naar de tuin van de bisschop met een prachtig zicht op de Loire en wijde omgeving. Hier is duidelijk dat gans de stad op de klif van de rivier gebouwd is als verdediging. Vanuit de groene oase plan ik mijn weg terug zonder een bakker over te slaan zodat ik vandaag verder kan.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
