Het was een korte nacht als ik deze morgen uit de kamer wegglipte. Laat gepraat en met de man die geweldig snurkte was ik om 5 u al buiten. Naar de kerk gestapt, bergop, en daar eerst gegeten en medicijnen genomen, zalig uitkijkend over een slapend dorpje. De benen en voeten deden al heel wat minder pijn. Vandaag zou een korte etappe zijn en bij berekening zou ik al om 10 u aangekomen moeten zijn. Het verhaal van gisteren herhaald zich en dan begrijp ik dat die etappes korter zijn. De moeilijkheidsgraad van deze weg schat ik hoger in dan het naar boven gaan of afdalen van de St Bernard. De beroemde Cinque Terre is hier tegen een wandelingetje. Ik vraag me soms af of oudere mensen dit wel aankunnen. In ieder geval kom ik niet uit met mijn berekeningen en loop ik er een 3 kwartiers langer over maar geraak ik gelukkig veilig en wel in Vérres. Zoals gisteren kan ik ook weer genieten van oude brugjes of uit de hoogte kijken naar een parking van een hotel 'Billia' dat vol staat met die Ferrari's ( foto morgen) dat ik gisteren omhoog zag razen. Voor de rest blijft het af en toe lopen langs of op die aqueducten en omlaag kijken waar je je voeten zet. De wegen dat we belopen zijn volgens mij oude muilezels paden en volgens een priester die ik tegen kwam geen Via Francigena .Ik kan nu genieten van de winkels die zondagvoormiddag open zijn om wat boodschappen te doen want zondagnamiddag zijn de meeste dorpen, steden dood. Het zal nog spannen om aan een gelato te geraken, wat ik gisteren ook gemist heb. Om 7u30 was alles dicht en hier blijven de gelateria's niet open tot laat s'avonds, elke streek zijn cultuur.
Na het ontbijt dat ik in het hotel neem, kan ik om 7u20 vertrekken. Een medepelgrim klaagde net als ik van zijn dijspieren. Ik was vergeten dat ik die had, maar vandaag heb ik ze de héle dag gevoeld. De weg gaat nog veel omhoog en omlaag ,de bergwand volgend of om een beek te overbruggen maar vlak blijft het al sinds niet. We lopen geregeld via aquaducten die zorgen voor het irrigatiesysteem en die delen zijn vlakker. Ook dalen we naar dorpen en dat heeft dan zijn voordelen dat je een lekkere koffie kan drinken tussen de locals. Deze etappe vergt veel energie en de warmte komt ook meespelen. Gelukkig kom je voorbij mooie monumenten die u alle lasten doet vergeten maar veel tijd trek ik niet uit omdat de spieren onmiddellijk gaan verstramen. Ik volg de rivier maar het is nergens vlak egaal met de rivier. Ik moet het dal zo uitlopen er is geen andere weg. Onderweg kom ik ook andere pelgrims tegen die hun tocht korter gemaakt hebben of mensen dat ik gisteren al tegen kwam. Maar veel zijn het er niet. Als ik in de verte weer een burcht zie opduiken weet ik dat ik er bijna ben maar dan moet ik nog eerst omhoog om een spookdorp te ontwijken en loop ik zo Chatillon binnen. Als ik aanbel blijkt er een probleem te bestaan tussen een mail dat ik gestuurd had en een telefoontje dat de mevrouw van het hotel voor mij had gedaan. Bij wat over en weer gepraat blijkt dat de pater wat doof was en mijn naam dat de hotelbediende had gespeld hetzelfde was en kon ik daar slapen. Er waren al 2 franse pelgrims aangekomen en samen zouden wij de kamer delen. s'Avonds hebben we wat gepraat en die man was 81 j en zijn vrouw 76 j. Ze waren op de St Bernard vertrokken en deden kortere etappes maar al ik zie wat mij dat als last opleverd dan heb ik veel respect voor deze pelgrims.
Had je mijn nu gevraagd wat mijn verwachtingen waren voor dit avontuur dan zou ik daar geen antwoord op hebben kunnen geven. Het is moeilijk een beeld te creëren van zo'n reis. Nu ik al 39 dagen onderweg ben en 900 km gelopen heb kan ik het mij al wat beter visualiseren. Het is en blijft een zotte en vermoeiende onderneming die iets meer is dan stappen alleen. Slaapplaatsen zoeken, eten regelen, vooruit denken en wegen uitstippelen het vraag veel werk en als men dan niet wat organisatorisch is aangelegd dan moet dit wel wat zijn. Het is voor iedereen te doen de weg te gaan maar het hele pakket is zwaar. Vooral omdat je het voornaamste niet mag vergeten en dat is rusten.
Dit is een REIS met veel valkuilen die te overbruggen. Ik heb tot nogtoe verschrikkelijk veel genoten en het valt mij op dat ik in dode momenten mijn film een beetje terugspoel en al die mooie momenten kan overzien. Het zijn er al heel veel en dat komt door één de lange periode van onderweg zijn en twee constant in beweging zijn en nieuwe ontmoetingen dat je maakt of beelden dat je opslaagt. Dit kon ik mij onmogelijk voorstellen voor het begin van mijn reis maar het maakt het zoveel mooier. Ik heb niet het gevoel al lang onderweg te zijn dooral het nieuwe dat ik iedere dag ontdek. Het is nog een lange weg te gaan maar ik droom nu al dat dit deel mij nog meer zal bekoren. Het enige spijtige is dat je weinig tijd hebt om meer te bezoeken maar dan zou het nog veel langer duren. Wel heb je veel nieuwe ideeën om naar toe te trekken en te dromen.
Hier Ga Ik Verder Aan Werken Maar Nu Moet Ik Mij Klaar Maken Om Te Vertrekken
Ik had gisterenavond nog kunnen bedingen om deze morgen samen met arbeiders te ontbijten en dus was ik weer tijdig weg. Het was mistig en koud en er blaasde een sterke wind. Tot beneden aan het meer van de COL was er niet veel te zien maar eens over de Italiaanse grens ( 400 m bergaf)trok de hemel al open. Het is niet overdreven mijn voetje voor voetje want je moet goed opletten waar je je voeten plaats, het is tamelijk steil en voorzichtigheid is aangewezen. Maar het lukt en de weg is tamelijk goed aangegeven. Na 2 uur bereik ik het eerste dorp en wat later kan ik in een wat groter dorp genieten van mijn eerste cappuccino, heerlijk. Maar ik moet verder om tijdig ergens aan te komen om warm te eten. Het pad loop grootdeels langs een aquaduct en dus is het niet veel dalen. Maar ik moet vandaag wel 2000 m dalen en als het daalt is het dan ook menens. Ik kan niet lopen maar zo geraak ik toch beneden. Ik heb vandaag wel 100 Ferrari's gezien die omhoog reden, verschillende modellen en ook de kleuren verbaasden mij, zelfs bruine. Naast het gebrul van de neerstromende beekje/ rivieren was er ook het gehuil van de motoren. Eindelijk in Aosta. Dit stadje is ver ingesloten door bergen maar is wel mooi. Ik heb hier nog een deel van een begrafenis moeten bijwonen om aan mij 'TIMBRE' ( stempel)te geraken. Dan maar op zoek naar mijn hotel waar ik alle hulp krijg bij vragen. Zo ook een goed adres om een ijsje te gaan kopen, lekker echt lekker. Na het avondeten ga ik nog een wandeling maken naar het centrum zodat ik niet te vroeg in slaap val.
21 juni 2018 : Bourg St Pierre - Col du Grand St Bernard
Van deze etappe was ik het meeste bang, 'COL' doet toch steeds aan hoogte en gevaar denken. Dus op tijd op pad voor 4 uur stappen. Dikwijls vraag ik mij af waarom ze de wegen eerst doen dalen om nadien weer te laten stijgen, maar soms kan het niet anders omdat je over een riviertje moet of de bergwanden zijn te steil om op hoogte te blijven lopen, maar inwendig gaat er toch een vloek uit. Weer door weiden, je moet soms matador zijn, of langs watervallen bereik ik rond 1.800 m de eerste sneeuw. Iets verder kan ik ook de ingang van de tunnel zien. Gisteren in het dorp was dat nog niet de tunnel maar een gaanderij waar voertuigen doorheen moeten tot de ingang van de tunnel. Mooi is het landschap wel en van overal komt het water de berg af. De sneeuw smelt hier langzaam verder en op sommige plaatsen moeten de planten nog in gang schieten door de langdurige sneeuw. Onderweg wordt ik door een koppel fransen op een koffie en een babbel getrakteerd, gezellig. Eindelijk zie ik mijn eindpunt maar de weg erheen is niet zo makkellijk, er ligt nog sneeuw en de stenen liggen ook los op elkaar, voorzichtig dus. Op 50 m van het eindpunt slaat het noodlot toe, daar waar ik
2 m sneeuw moet overbruggen, ik glijd uit en schuif wel 30 m omlaag, gelukkig afgeremd door rotsen. Dan moet ik weer omhoog klauteren en dan sla ik mijn voet om. Na de paniek en de schok te hebben verwerkt klauter ik verder naar de weg het einddoel, 100m de COL tegemoet. Eind goed, al goed, ik sta op 2.470 m hoogte . Mijn vrees van de vorige dagen was dan toch gegrond maar ik kan het na vertellen. Nu maar hopen dat ik morgen niet te stijf zal zijn voor de afdaling naar Aosta. Dank aan mijn stokken die ik onderweg kocht want die zijn hun geld dubbel en dik waard. Nu verblijf ik bij de Chamoines weer en hier is het dikke business. Tijdens de maanden dat de COL open is ontvangen zij pelgrimsen maar ook toeristen. Ook zie je hier ook mensen met St Bernardhond rondlopen en is er ook een museum aan de hond gewijd. Nu rusten en morgen Italië binnen, ik probeer zo snel mogelijk wat Italiaans te leren want dt ga ik goed kunne gebruiken. Ciao !!
20/6/18 : Rustig bergop stappen naar de laatste dorpjes
20 juni 2018 : Orsieres - Bourg St Pierre
Deze morgen al om 5u 30 bij de bakker zodat ik zeker verder kan tot morgen middag want in het dorpje waar ik overnacht is er geen winkel, alleen 4 hotels en restaurants. Vandaag is het gemakkelijker de weg te volgen en af en toe staat de tijdsduur er bij vermeld zodat je wat hoop krijgt. s'Morgens is het lekker koel en de zon komt maar piepen rond 8 u. Ook heb je de koelte dat de bergrivieren meebrengen uit de bergen. Gewoon doorstappen en zoals aangegeven 4 u20 later ben ik al op mijn bestemming. Het was dan weer ingewikkelder om mijn slaapplaats te vinden. Ik had als uitleg gekregen dat ik door het dorp moest wandelen op zoek naar een kapel. Na 30 min zoeken en vragen blijkt de kerk de kapel te zijn. Om binnen te geraken was het ook zoeken, ik had een code gekregen maar vond geen klavier. Bij navraag waren dat 4 kleine stipje op de klink, hier had ik gerust een vergrootglas kunnen gebruiken. In dit dorp is ook de ingang van de St Bernardtunnel waar ik morgen op mag lopen en hier is Napoleon met 46.000 man en kanonnen, en alles erop en eraan over de berg geklautert met de hulp van veel Zwitserse hulp en valse beloften. Dit dorp heeft iets te vertellen maar buiten het opvangen van bergwandelaars of klimmers is hier weinig te beleven. Wel kom je nu overal mensen tegen die aan het hooien zijn en dikwijls nog veel arbeid verrichten. Wel heerlijk hier te zijn om tijdig te rusten want op de middag is het hier te warm voor mij om te stappen, gewoon een boek lezen en genieten. Vandaag ook weer door weiden met koeien moeten stappen en ik denk dat die in het avondgloren Milka koeien worden, aan hun vacht te zien.
Deze morgen was er geen verschil met de vorige. Ik was om 6 u aan het stappen. De bewegwijzering in de stad was prima en ik heb nog veel ontdekt van Martiny, zoals museums, oude Romeinse ruïnes en mooie buurten. Juist buiten de stad moet ik door het gevolg van werken links een bospad op. Na een tijdje klimmen kom ik op een weg met pijlen. 1 is voor de VIA en ik kies voor deze weg maar al spoedig begint die sterk te dalen. Ik vermoed dus dat deze weg de onderbroken opgaande is en keer terug om mijn keuze te switchen. Blijkbaar verkeerd want na een tijd klimmen, zonder pijltjes, kom ik bij woningen en een mevrouw raad mij aan verder te klimmen en daar raad te vragen, wat ik ook doe. Ik moet over de Col des Planches en nadien weer dalen. Dit heb ik ook gedaan en ben in een dorpje uitgekomen die op mijn weg lag. Onderweg kwam ik dikwijls aanwijzigen tegen van de VIA maar misschien is dat een verouderde route. Alles OK. Spijtig dat ik een veel zwaarder parcours gelopen heb wat mij toch energie gekost heeft maar het zicht was wel mooi. Ik heb de piek van de Mont Blanc en omgeving al kunnen bewonderen en was heel blij met mijn conditie maar het was zwaar en het gevaar bij het afdalen heeft mij verontrust. Toch op tijd in de stad om warm te kunnen eten. De krachten komen terug. Laat ons hopen dat ik dat geen 2de keer tegekom. Ik heb ook een foto gemaakt met de dorpen die ik aanloop met hun hoogten. Het is hier goed in Orsieres, klein dorpje waar de rivier door bulderd en veel beweging. Het is hier goed voor de kinderen want die kunnen hier naar hartelust ronddolen. s'Avonds gaat de zon snel achter een berg weg en wordt het dorpje kouder en duisterder. Moet bangelijk zijn in de winter.
Deze morgen was de afspraak om 5u45 voor de ingang van het klooster. De hotelpater zou mij opwachten voor het ontbijt dat om 6u10 voorbij moest zijn voor zijn gebeden. Het ontbijt was lekker en meer dat ik tot nogtoe gewoon was. Brood met kaas en keuze
uit taart. Dat was lang geleden, lekker maar te kort. Na zijn zege kon ik op pad. Onderweg was het al wat oefenen om over de keien te lopen, langs watervallen en smalle paden. Ik heb geleerd dat ik veel naar de grond zal moeten te kijken om niet te struikelen. Om 9u45 was ik al toegekomen op mijn verblijfplaats, bewust om goed uitgerust te zijn voor de volgende dagen. Martigny is het laatste grote plein/stad voor je de bergen in trekt. Je hebt hier geen keuze meer, de bergen op of via de vallei terug naar het meer. Van hier tot op de St Bernard hebben de 'Chamoines' het voor het zeggen. Zij baten de opvangplaatsen uit en dus was het gemakkelijk deze plaatsen te reseveren. De secretaresse belde even rond en ik heb slaapplaatsen voor de 3 volgende nachten. Een hele geruststelling en nu moet ik maar stappen om er te geraken, alleen bergop. Een mooi stadje omkaderd met bergen. Deze avond eet ik mee met de Chamoines, misschien wordt het wel leuk maar beter dan alleen eten. Alles staat klaar en heb vandaag nog stapstokken gekocht voor de zekerheid. Ze beloven voor de volgende dagen ook goed weer zodat de zon mij zal begeleiden naar de Col. Blijkbaar is het daar heel mooi, als het weer meezit. Ik vertel het later wel.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
22 juni 2018 : Col du Grand St Bernard - Aosta
