13/10/2019 : Tricase - Vignacastrisi : de weg der kerkhoven
Deze morgen nog wat van de cakejes gegeten zodat ik voort kon tot de middag. Het was wat nevelig in de stad maar de zon was al aan het duwen om die wolken weg te branden. Mijn rugzak gepakt dat wel wat zwaarder zou wegen dan de voorbije 10 dagen ,maar drank en voedsel moesten mee, je weet nooit. Vandaag moest ik de weg van de 3 kerkhoven terugvinden. Het grootste, dat van Tricase ligt buiten de stad op een helling en is gemakkelijk te herkennen aan de crypressen die er rondom zijn aangeplant. Ik liep er al voorbij om 8 uur en de eerste bezoekers stonden er al geparkeerd. Vandaaruit had ik wat aanknopingspunten opgeslagen, pijlen of publiciteitsborden, om toch iets zekerheid te hebben. En die waren op die enkele dagen niet verwijdert. Ik kon zo vooruit op zoek naar een gsmmast dat aan de binnenkant van het kerkhof van Andrano is geplaatst en van ver te zien is. Op dit kerkhof moest ik nog eens binnen gaan om de vorderingen van de in aanbouw zijnde capella te zien en ook nog eens naar die mooie zerk te gaan kijken. Er liep veel volk rond, een zondags uitje voor de ouderen. Het gewelf stak in elkaar en was heel mooi gelukt. Op een terugweg ziet men andere zaken wat normaal is en zo ontdekte ik dicht bij het centrum van het dorpje een oude steengroeve. Wel veilig afgesloten en aan de buitenkant zou men het niet weten want de afsluiting is een hele mooie die hier rond een villa zou staan. Af enmteo, maar nogal veel, gluur ik binnen in een openstaande deur en dan kan je ook wel eens een mooie foto maken. Door de dorpjes stappen en voorbij het kerkhof van Marittima naar links. Zo ben ik snel terug op mijn rustpunt van enkele dagen gelegen en kan ik mijn was opzetten. De host ging de sleutel achterlaten zodat ik binnen kon en dan snel mijn eten in diepvries en frigomstoppen. Hier in het dorp zijn alle winkels gesloten, uitgezonderd de bar/cafe waar talrijke mannen ronddrallen. Ik ben blij dat ik eten meegesleurd heb en deze middag is het paella op het menu. Eens iets anders. Rond 4 u ga ik kijken of de gelateria ook sluit op een prachtige, zonnige zondag.
Het zalig niets doen. Echt een italiaans gebruik dat veelvudig gebeurt. Ik moet het aanleren en dat is pijnlijk want ik wil altijd iets te doen hebben. Mijn ontbijt was heel lekker met pasteitjes van bij de bakker. Ik zou het als dessert zien maar voor hier is het zoetigheid voor boj de koffie s'morgens. Cakejes gevuld met creme en chocolade, een bom. Om 9u kan ik'de fiets op en door de stad peddelen naar de kust. Rustig kan ik genieten van de weg en het laatste deel is dalend naar de zee. Daar het rotsen zijn is er geen strand maar een betonnen platform van waar de mensen zich in het water kunnen begeven. Weinig hotels en pensions daar er moeilijk kan gezond worden. Het is mooi de grillen van de natuur samen met de mens te bewonderen en het grootse van de zee te overzien met die kleine vissersboten. Hier niets groots. Tricase heeft het geluk 2 van die plaatjes te hebben, de ene met haven en de andere zonder. Het is wel even fietsen tussen de twee daar je eerst terug omhoog moet om dan terug te dalen naar het volgende plaatje. Maar het loont de moeite de rust te zien bij het water. Ik eet mijn appel en keer terug zodat ik deze middag kan eten en rusten. Ik heb mijn uitstapje gehad en heb een beeld van de zuidelijke kustlijn. Het was voor mij al te warm aan het worden zonder schaduw. Ik moet boodschappen doen om mee te nemen morgen zondag want ik vrees dat het in Vignacastrisi morgen nog stiller zal zijn dan op de andere zondagen dat ik hier geweest ben. Gelukkig heb ik op mijn volgende adres een tuin en als het weer meezit kan ik daar genieten.
Slapen kon niet meer en dan was het maar tijd om te vertrekken. Hoewel ik had gedroomd van een mooie zonsondergang en opkomst zat het weer niet mee. De wolken speelden parten en wachten had geen zin, juist gelijk gisterenavond. Hier had ik het geluk zowel de op als afgaande zon te kunnen bewonderen maar dan speelt geluk nog mee. Maar niet getreurd, we krijgen nog kansen ofwel genieten we van andere mooie momenten op onze weg. Nu was de zaak de weg terug vinden naar Tricase. Maar dit ging vlotter dan gehoopt. Ik kon op diverse plaatsen punten herkennen dat opgeslagen waren in mijn geheugen, tot afval toe. Daarom had ik ook de afstanden wat ingekort, wat mogelijk was doordat er dorpen onderweg waren om te overnachten, om niet te veel te moeten memoriseren. Ik moest niet zo snel lopen want in de stad gekomen kon ik zo naar het rustadres lopen. Hier in Tricase is het een fijn adres waar ik alles ter mijne beschikking heb en waar ik zelf kan koken, opwarmen of koffie zetten. Een grote luxe, en als je dan nog alleen bent is de rust nog innemerder. Ik geniet en kan de rustdag van morgen voorbereiden. Ik moet nog juist een plaats reserveren in Lecce maar daarvoor heb ik nog tijd. Aan de host heb ik al gevraagd of ik morgen een fiets kan gebruiken om naar de zee te fietsen zodat ik wat beweging heb en de dag ingevuld geraakt.
10/10/2019 : Tricase - Santa Maria di Leuca : stappen langs Pajara's
Vandaag was ik snel uit de veren. Onmiddellijk een kop koffie gezet en rustig genoten van de morgen. Gisterenavond was het nog best gezellig te gaan eten bij de host en zijn ouders. Mama was afkomstig uit Piemonte, papa uit de streek maar ze hebben 40 jaar in Milaan gewoond en sinds een paar jaar verhuisd naar Bologna waar hun dochter leeft en 3 maand per jaar komen ze naar Tricase waar hun zoon hun eigendom beheerd, de B&B uitbaat, muziek speelt en ook nog wat boert, olijven, tomaten, enz. voor eigen gebruik. Ik kwam daar binnen om 19u30 en alles moest nog georganiseerd worden maar dit maakte het ook zo italiaans en gezellig. Lekker gegeten en gedronken en ook niet te veel, goed. Dus daarop kon ik vandaag teren. Het begin van mijn laatste etappe was een beetje regenachtig maar de weergoden beslisten het toch maar droog te houden en dus kon ik verder. De eerste dorpen rijgden zich in een sliert achter elkaar met maar een paar km tussen. In 1 van die dorpen zie ik voor een huis de trationele aankondigingen van een overlijden staan voor een gebouw. Als ik er langs loop merk ik dat er mensen aanwezig zijn allemaal im de rouw en op die enkele passen die ik er langs loop merk ik ook dat de overledene er opgebaard ligt. Ik was zo overdonderd dat ik het mij iets later maar pas realiseerde. Ik op mijn passen terug om zeker te zijn dat ik niet aan het dromen was. Nee, zo is dat hier blijkbaar. Zo zijn er snel wat km voorbij en zonder merktekens vind ik mijn weg. Ik volg correct mijn kaart, mijn enige houvast en beland op kleinere wegen, rustig en veilig. Terwijl ik naar de zee stap stijgt de weg dikwijls en kom ik in het laatste dorp voor de finish. Tijd voor de cappucino en ....Als ik mijn weg gemakkelijk wil lopen moet ik maar de Pajara's, zo noemen ze die stenen constructies uit vervlogen tijden, te volgen en aan de 3 naar links te gaan en iets verder voorbij terug 1 naar rechts. Spijtig genoeg staan er geen 4 maar wel 30 st en is het wat op het gevoel afgaan daar er wel steeds een weg is naast zo'n Pajara. Ik had gedacht dat het vandaag een wedstrijd zou zijn tussen alle concurenten om het einde zeker goed aan te duiden maar dat was het niet. Heel blij was ik als ik een vuurtoren zag opduiken uit de kruinen van de bomen en ik afdaalde naar de zee toe. Niet tot het water daar de Santuario nog wel wat trappen boven de zeespiegel ligt alsook de vuurtoren. Doel gehaald. Alleen op het plein maar ook met nog 2 (duitsers)nedelanders pelgrims die gisteren aangekomen zijn en vandaag hun testimonium kwamen halen voor ze huiswaarts keren. Een grote hulp voor het maken van foto's en vise versa. Zij hebben de weg ook volledig gelopen maar in 2 hoofdstukken omdat ze in de zomer zijn moeten stoppen door de hevige warmte. Gewoon niet te doen verklaarde ze. Ik was dit jaar de 169ste pelgrim die een testimonium kwam afhalen. Mijn pijl mag van mijn rugzak want morgen keer ik 3 etappes terug tot Otranto. Nadien is het met het openbaar vervoer naar Brindisi waar ik volgende week vrijdag een vlucht naar huis heb geboekt. Tot zolang blijf ik schrijven over mijn avontuur en wie weet wat kom ik nog tegen.
9/10/2019 : Vignacatrisi - Tricase : langs kerkhoven lopen
Het was 7 u als ik de deur toe trok en op pad ging door het dorp. Mijn kaartje in de hand want merktekens zag ik nergens en dat zou nog een hele tijd duren. Gelukkig kan ik eens een mooie foto schieten en dan lijken alle zorgen weg. Ik loop langs kleine wegen naar de volgende kleine dorpen die dikwijls een groot verleden hebben afgaand op de 'Castello' dat je midden die dorpen zie. Nu zijn het dorpen waar vooral oudere mensen achterblijven, of jonge gezinnen zich komen vestigen die hier werk hebben. Vandaag moet ik maar 14 km lopen en dan is er wat tijd voor een bezoek aan een park of kerkhof die langsheen de route ligt. Als ik meer km moet stappen laat ik dit meestal achterwege. Maar het moet dikwijls zonde zijn want ook op kleine kerkoven kan je in Italie verbaasd staan van de kunst. Zo merk ik tussen dezelfde 'Capellas' , want zo noemen ze familiegraven hier, toch weeral iets speciaals. In een capella zie ik een praalgraf uit witte marmer van Carrarra, denk ik. Hoe is het mogelijk dat zoiets moois hier gewoon op een kerkhof staat in de hiel van Italie. Ik slenter verder en zie 2 mannen bezig aan een nieuwe praalgraf. Ze plaatsen gewelven zoals de mens dat al eeuwen doen. De stenen gezaagd op maat en met een beetje cement, handenarbeid, een stukje hout en ambacht in elkaar laten rusten zodat de stenen een boog vormen. Ongelofelijk dat dit wordt gebouwd voor mensen die het nooit zullen zien of die het bestellen voor als..... Zulke momenten maken mij heel gelukkig en maken zo'n een reis de moeite waard. Via nog stille wegen, want die staan de laatste dagen dikwijls op het programma loop ik verder. Het feit dat ik steeds zoek naar merktekens of mijn weg op de kaart volg maakt dat je steeds bezig bent en dat je snel op je eindbestemming ben. Ik loop Tricase binnen langs het kerkhof dat ik rechts laat liggen, behalve de inkompoort fotograferen daar dit dikwijls ook al kunstwerken zijn. Ik ga onmiddellijk op zoek naar de cattedral voor mijn stempel maar de pastoor is gaan vliegen. Dan maar mijn slaapplaats gaan zoeken en mij installeren. Deze namiddag loop ik wel terug en kan ik de stad wat verkennen. Morgen de laatste etappe naar Santa Maria di Leuca. Als ik terug denk aan mijn eerste stappen op het St Pietersplein in Rome, meer dan 800km ver, blijkt dit ongelofelijk. Ik kijk uit om morgen aan te komen, helemaal alleen, maar dat wist ik voor ik vertrok en daar ben ik ook blij om.
Het was mooi weer deze morgen en dat tegenover gisterennamiddag dat druilerig was met regen. De straten en de stad lagen er verlaten bij en veel zaken hadden vroegtijdig toegedaan bij gebrek aan toeristen. Een heel ander Otranto. Dat was het deze morgen ook maar dan door het vroege uur. In Bari liepen de mensen mij in stoet voorbij maar hier geen kat. De stad was niet zo groot en dus was ik snel op rustige wegen waar plots mijn visje het liet afweten en ik mijn vertrouwen moest stellen op de gele pijlen die mij toch verkeerd lieten lopen. Een geluk dat ik snel weer op het juiste pad was en zo via rustige landwegen mijn reis kon verder zetten. Ik let nu 2 keer zoveel op details van de weg omdat ik de laatste 3 dagen zou willen terug lopen. Ik moet 2 dorpen door en in het laatste is gans het dorpsplein ingenomen door de school die een grootouderfeest organiseren. Ze maken het me heel duidelijk tot welke club ik hoor. De etappe van vandaag heb ik gedeeld daar ik dagen over heb en ik het wat rustiger aan wil doen. Iets later vertrekken zodat ik toch nog op tijd aankom voor de winkels sluiten en kunnen aanschuiven om s'middags warm te eten. Vakantie zowaar !! In de namiddag loop ik naar de kerk om mijn stempel op te halen en zie ik tumult. De politie met zwaailichten zet een straat af en mensen lopen op straat. Als ik de straat ik kijk zie ik dat er een stoet aankomt en dan valt mijne dat ik iets vroeger de kerkklokken had horen slaan met een droevig geluid, een begrafenis. Ik heb in Italié al veel gezien maar dit is voor mij de eerste keer. Een stoet met voorop een grote bloementuil, er achter de confraters van de vissers, de pastoorS, een kruisdrager en vandeldrager en dan de kist die gedragen wordt. De drager wisselen af en toe en dus zijn er 7 dragers om de kist van huis naar de kerk te brengen. Indrukwekkend. Ik heb tijd om een ijsje te gaan zoeken en eten want het is wachten tot het eind van de mis om aan mijn timbro te geraken. Na de mis gaat de stoet dan, nu wel met een lijkwagen naar het kerkhof. Dit allemaal onder politie begeleiding. Nu kan ik de pastoor aanspreken om mijn kaarten af te stempelen. Mijn namiddag was weer innemend. Daar ik mijn fototoestel niet meegenomen had heb ik foto's gemaakt met mijn smartphone en nu heb ik opzoekwerk om deze op de blog te krijgen, al was het maar 1. In Italié beleef je altijd iets die de reis mooi maakt.
De weg naar de stad was mij van gisteren al bekend maar deze morgen zonder toeristen leek het mij een heel andere weg. Om 9 u was alles nog verlaten en de straten leeg. Het weer gaf ook niet mee, bewolkt, fris en regenachtig. Ik was al aan de stadspoort als ik tot het besef kwam dat ik mijn kaarten vergeten was om af te stempelen, dus ik terug. Ik keek al rond waar ik deze middag zou kunnen eten aan een redelijke prijs en ik vond in de oude mercantino een stalletje waar ze gebraden kip verkochten, ook in menu vorm. Het eerste probleem opgelost. Dan de stad en omgeving gaan ontdekken en door het weinige volk had ik de cattedraal bijna voor mij alleen. Stil en gemakkelijk om rond te kijken en foto's te maken. Het is juist wat de priester van Martano vertelde, de mozaikenvloer is indrukwekkend maar spijtig genoeg kan de kleine mens het niet in zijn geheel aanschouwen want dan zou het formidabel zijn. Ik veronderstel dat de ontwerpers en plaatsers van de vloer veel fantasie hadden of geweldig veel schrik van het hiernamaals. De taferelen die uitgebeeld werden waren van ondrukwekkende dieren en de menas dier alles overheerast. Dan op zoek naar de basiliek St Pieter. Door de enkele straten lopen en de pijlen volgen tot een kerk ter grootte van een kapel ,bij ons en onderweg ,maar hier een basiliek. Dit om de grote van de stad te beschrijven. Ontranto is op een paar uur te bezoeken, kerkhof inbegrepen dat iets uiten de stad gelegen is. Gelukkig zijn er nog de winkeltjes waar mij vooral de winkel die allerlei met ceramiek verkocht en een speciaal zaak die allerlei beelden en figuren verkocht uit zandsteen vervaardigd mij zijn bij gebleven. Dan maar gaan eten, waar ook de meeste italianen komen voor te lunchen en gaan rusten. Ik moet nu wat verder plannen om op tijd in Brindisi te zijn.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
