Tijdens de warmste uren van gisterennamiddag heb ik mij even bezig gehouden met het uitvlooien van een kortere weg naar Massa. Als ik de km via de weg samen tel, kom ik aan 16 km terwijl de VIA pad 29 km lang is. Voor de veiligheid en het plezier mag zeker wat meer gelopen worden maar hier lijkt het wat veel, temeer de weg vlak is en het pad meer als 1000 hoogtemeters telt. Het vraagt wat werk maar met een beetje notities moet het lukken. Gisteren had ik al 3 km meer gelopen zodat het maximum vandaag 26 km zou mogen zijn. Ik dus op pad met de hoop mijn uitgetekende pad te vinden. Ik loop voorbij het bergdorp dat ik gisteren zag vanop mijn balkon en kom op een kanaalstelsel uit die ik lang moet volgen. Het is s'morgens nog donker en foto's nemen geeft alleen maar contouren en het is wachten om de eerste foto te schieten tot 7u30 als ik al 2 uur aan het stappen ben. Ik ben dan al in Avenza dat grotendeels leeft van het verzagen en verhandelen van de marmer. De fonteinen, boordstenen, vloeren, banken worden allemaal vervaardigd uit die marmer. Dash heeft hier zeker zijn werk gedaan. Zo geraak ik in Massa en op mijn adres ( het rode huis op het plein met het uurwerk). Massa is een mooie stad maar op zondag een waar kerkhof zoals zoveel plaatsen in Italië. Het is zeker de moeite waard om te bezoeken maar in een stille stad rondlopen in de hitte is mijn ding niet. Ik ben juist even buiten geweest om een paar foto's te nemen en dan vlug terug in de koelte. Jullie kunnen zo mijn belevenissen op de voet volgen. Oh ja, het resultaat van mijn rekenen en uitstippelen was 6 km gewonnen en veel auto's heb ik niet moeten tellen. In Avenza zag ik een VIA bord met de reisweg waar iemand met stift een deel afkorting bijgetekend had, ik ben dus helemaal niet alleen met deze gedachten.
Als ik goed gerekend heb, ben ik nu 1425 km ver en blijven er nog minder dan 500 km tegaan. Volgens planning zou ik nog 20 dagen moeten stappen tot Rome.
Gisterenavond nog de wekker klaargezet om 4u30 om toch op tijd te kunnen vertrekken want in de late namiddag was het het weer warm. Ik ben stilaan over de Apenijnen en daar is de warmte weer. Het is nog duister als ik buitenstap en mijn weg zoek. Snel gaat het omhoog want deze morgen moet ik de laatste heuvels over. Fris en wel bereik ik de eerste top wat mijn een mooi beeld schenkt over ontwakkend Aulla. Ik loop langs 2 bergdorpen waar enkele oudere mensen al in de weer zijn met hun dagelijkse werkzaamheden en die klagen over de koelte, maar dat kan ik niet beamen want ik ben al nat van het zweet. Verder terug naar boven voor de laatste heuvel (hier) en dan bergaf naar Sarzana. Eindelijk de vlakte voor ons en de zee! Ik ga de volgende dagen evenwijdig, een paar km verwijdert, langs de zee lopen maar ze zien zal weinig gebeuren dus geniet ik er toch even van. Ondertussen is mijn Belgische vriend er komen bijlopen en kunnen we al keuvelend op zoek naar een bar voor een koffie. We moeten wel tot in het centrum van de stad om ons te kunnen zetten en genieten van onze eerste koffie van de dag. Nadien nemen we afscheid want hij moet nog 17 km lopen terwijl ik stop na 3 km. Hij is ook een VEEL ervarene stapper dan ik die een grote amateur ben maar dat geef niet, ieder loopt zijn weg en zijn ritme en dat maakt het ook leuk.
Laat opgestaan maar nog op tijd kunnen vertrekken om toch nog te ontbijten buiten de poort van de camping. Ik had de reisroute reeds gecontroleerd en wist dat ik vandaag wel een ommetje zou maken om de drukke weg te vermijden. Weer omhoog en omlaag via dezelfde wegen als we al bekend zijn en onderweg kom je dan toch wat mooie plaatsen tegen die je anders nooit zou bezoeken. Daarom ook is zo'n weg volgen plezant en ontdek je plaatsen. Tijd om alles te bezoeken is er toch niet maar de streek opsnuiven is ook al meegenomen. Enkele dagen geleden toen ik omhoog klom naar Cassio werd ik aangemoedigd door krekelengezang net als bij renners die een Col oprijden voortgestuwd worden door supporters. Ik de hoogte was ik dat gesnerp kwijtgespeeld maar nu zijn ze terug, ik denk door de temperatuur. Dat gezang brengt mij dan ook soms in een andere wereld en helpt mij vooruit. Ik ben snel in Aulla dat toch al een stadje is en waar ik wat zaken denk te regelen. Ik moet me aanmelden in het parochiemuseum die ook wat verzamelen rond de pelgim. Maar dat is ook een wens gebleven want enkele uren later komt er hier nog een pelgrim toe die ook uit België , Leuven, komt, en dan worden alle huiswerkjes op kant geschoven en verhalen boven gehaald wat natuurlijk veel leuker is. Morgen stappen we weer verder met weer nieuwe verrassingen voor de boeg.
Na een goede nacht en een lekker ontbijt in de B&B kan ik om 7 u vertrekken voor mijn tocht. De weg moet grotendeels bergaf gaan maar ook dat is niet realistisch. Ik moet dikwijls over bergriviertjes en dan is het eerst dalen om nadien terug te stijgen maar de beelden zijn wondermooi. De wegen zijn oude romeinse wegen of muilezelwegen die er al eeuwen liggen of deels geërodeerd. Maar het is een leuke tocht. Eens de laatste top bereikt staat er een kruis en dan begint voor mij de afdaling waar het voor vele mensen het einde van de kruisweg was. Alleen dalen tot in Pontremoli. Het eerste stadje sinds 5 dagen. Voor even een koffie te drinken en een slaapplaats te zoeken neem ik tijd maar dat laatste lukt niet. Ik heb wel een adres op mijn route waar ik zou kunnen gaan vragen maar die nemen niet op. Dus maar verder stappen naar dat adres. In het dorp aangekomen kan ik aankloppen bij de toeritische dienst om uitleg te vragen over hun gemeentelijke Ostello maar zij kunnen mij geen advies geven. In de B&B kan ik niet overnachten maar wel lekker eten s'middags wat ook al veel doet. Zij proberen mij ook te helpen maar krijgen ook nergens antwoord. Er blijft dan ook alleen maar zelf wat op zoek te gaan. Als ik dan weer 5 km verder stap loop ik voorbij een camping en daar vraag ik of er een mogelijkheid bestaat om daar te slapen met een positief antwoord als gevolg. Een grote opluchting met als bonus een duik in het zwembad en een ijsje aan de bar. We heebn weer onderkomen en kunnen morgen weer met frisse moed verder.
De foto's die ik vorige keer toevoegde maar niet op de blog verschenen. De droom die soms uitkomt, de top van Mont Valore en het echte beeld waarvan kopie verkleint op de brug verschijnt.
11/7/18 :Een grote misrekening aan de poort van Toscane
11 juni 2018 : Cassio - Previdé
Gisteren had ik wat tijd om wat planning te maken voor de volgende dagen. De etappe van vandaag zou maar 17 km zijn daar het Ostel 2 km voor Passo della Cisa ligt. Ik dan wat gezocht en gedacht, na de Passo overgestoken te hebben is het bergaf. Dus zocht ik een B&B 8 km verder zodat ik de etappe van 2 dagen verder (32 km) wat kon inkorten. Ik vond een plaats en in mijn hoofd was het realistisch. Ik trek de deur open en zie dat het wat fijne regen valt maar het kunnen ook de laaghangende wolken zijn. Dus ik op weg naar de Passo wat nog zo'n 200 m stijgen was. Maar zo laat de weg zich niet tekenen. Na 2, 5 u stappen had ik nog geen hoogtemeter gewonen maar wel al veel gestegen en afgedaald naar het laatste stadje van vandaag Berceto. Hier kwamen alle elementen van een droom samen, bank, water en café met croissant. Dus omhoog en dat gaat vrij goed tot aan Passo della Cisa waar het hard gaat waaien, je niets ziet van het landschap en de wolken je gaan nat maken. Aan de poort van Toscane trek ik mijn poncho aan voor het geval dat ! Door bossen gaat de weg op en af en loop lekker. Na 1 uur nog niets gedaald en gaat het echt regenen. Ik heb geen keus dan door te stappen. Boven op een heuvel zie ik de snelweg tussen Parma- La Spezia onder mij doorkronkelen. De wagen die tussen 2 tunnels over een viaduct rijden zijn heel klein. Dan begint de afdaling en welke. Een padje van vast en losliggende stenen die nat zijn en waar een beekje ontstaat. Een lange afdaling waar geen eind aankomt. Onderweg maar 2 gehuchten met een paar huizen met kerk en kraan maar zonder data. Hier kan ik de viaduct terug zien maar dan rijden de auto's hoog boven mij. Het hou op met regenen en ik kan alles opbergen en verder stappen over de glimmende natte stenen. Na een hangbrug overgestoken te hebben bereik ik eindelijk Previdé wat niet meer is dan een gehucht, 25 huizen maar wel iemand een B&B heeft. 1 km verder kan ik s'avonds lekker gaan eten, dus alles is OK. Het was een zware tocht maar ik heb veel gelachen, misschien van misérie. Ongelooflijke wat een mens allemaal onderneemt in zijn leven. Veel foto's van het landschap heb ik niet kunnen maken daar het zicht soms maar een paar meters was. Spijtig maar het is zo. Morgen misschien meer kansen om de omgeving te zien want vandaag was het stenen kijken onder mijn voeten.
Het was bang afwachten hoe mijn voeten en achterwerk deze morgen zouden voelen. Het eerste deel van de etappe was de stad verlaten via een heuvel waarvan het klimmend deel 2,5 km lang was. Het viel mee met de afziende onderdelen van mijn lichaam. Onderweg wag het temperatuur kil maar zalig om in te stappen. Het was mooi de stad op deze manier te verlaten en zo de heuvels in te trekken. Af en toe draaide ik mij eens om om de kleiner wordende stad met rivierbedding te aanschouwen. Bovenop zon heuvel stond een grote hoeve maar met de ochtendlijke scheermer is mijn foto mislukt. De afdaling nadien was niet zolang en ik schat de hellingsgraad van die straat, gelukkig was ze geasfalteerd, zeker op 15 %. Eenmaal terug op basisniveau gaat de weg via kleine dorpen, een paar huizen met kerk en Fontein'( kraantje) omhoog. De weg is goed aangegeven en ze doen hun best dat zo te houden want zo zien ze ook wat mensen langskomen. Gewonnen wegen die gemakkelijk begaanbaar zijn. Voorbij Terenzo wordt het wel wat anders. De weg wordt een stenen pad die steeds maar stijgt, soms iets daalt maar ik moet vandaag 650 m stijgen op weg naar de Passo' morgen. Het is soms weer wat klauteren tussen de stenen maar daar heb ik evaring in. Ik verlaat de glooiende akkers voor bospaadjes. Hier ben ik veilig voor de zon maar het gevaar zijn de losliggende stenen waar ik mijn voeten kan omslaan of vallen. Tot mijn grote vreugde gaat alles beter met mijn voeten en achterwerk wat mij gelukkig maakt. Ik zou niet weten hoe ik deze weg zou hebben afgelegd een paar degen geleden, laatstaan gisteren. Het is een leuke wandeling en hier en daar kom ik nog een klein gehucht of dorpje tegen. De weg leidt me terug naar een asfaltweg en naar mijn stappenteller te zien moet ik ver in Cassio zijn. Ik ben pas een 200 m op de hoofweg of een bordje van VIA wijst aan dat ik de weg terug moet verlaten, een weg die afdaalt in de bossen. Op zon moment is een Mr Smartphone een fantastisch instrument. Ik zie dat als ik de licht afdalende weg volg over 1 km ik mijn einddoel bereik, het pad volgend van de Via zou ik 2,5 km lopen eerst dalend dan weer stijgend. De keuze was snel gemaakt ! De verassing van vandaag was subliem, een appartement rechtover een bar/restaurant met ontbijt inbegrepen. Ik die dacht niets te vinden hier en hoopte op tenminste wat warm eten kon mijn verbazing niet onderdrukken. Het zicht is hier ook heel mooi maar de warmte sluier laat niet toe een mooie foto te maken. Misschien deze avond als de zoon ondergaat. In elk geval geniet ik van mijn nestje dat je het best kunt vergelijken met een huisje waarvan de eigenaars op vakantie zijn vertrokken.
Na het luieren en internet kijken was het vandaag weer stappen. Om 5u15 was het nog fris buiten en de zon kwam maar juist piepen. De weg begon al klimmend gedurende een paar km en hoe hoger ik kwam, hoe mooier het landschap werd en de huizen langs de straat. Je waant je hier al een beetje in Toscane. De eerste olijfbomen verschijnen en maken het plaatje compleet. Maar na elke klim komt een afdaling en die gaat ook zacht zodat ik ver in het eerste stadje beland waar ik van een koffie en een chocolade brioche kan genieten. Een ontdekking die chocoladebrioches want die zijn gevult met Nutella. Deze morgen was het gewoon wat fruit eten want er was geen keuken noch enig manier om water te koken voor een koffie. Op de ene plaats heb je alle luxe, op de andere niets, wat verder wat meer privacy en elders slaap je met 7 in een kamer. Dit is dan ook onze dagelijkse verassing. Ik stap verder en de weg leidt mij naar de bedding van de Taro die nu deels teruggenomen is door de natuur en waar een pad doorgetrokken is. Rustig kan ik zo naar Fornovo di Taro stappen. Ik loop bijna meteen naar de Ostello en kan er rond 9u30 al mijn rugzak afzetten. Ik maak dan mijn planning voor de dag en ga wat rusten. Vooral de benen en voeten tot bedaren brengen. Als je de naam van de stad zie staan in de rij van de steden waar ik langs moet dan verwacht je toch wel wat maar de realiteit valt in het niets. Ik hoop dat ik straks aan een ijsje geraak. De keuken in de verblijfplaats had een gasfornuis en de goesting op een omelet, waarmee ik al 2 dagen rondloop kwam weer opzetten. Dan maar naar een winkel om het nodige in huis te halen voor vandaag en morgenvroeg. Als ik de eieren wil bakken moet ik tot mijn teleurstelling vaststellen dat de gas afgesloten is en daar sta ik dan met eieren en spek. Het noodnummer in België kan mij ook geen advies geven en dus probeer ik dit te klaren in de microgolfoven, met de bediening Combi 3 .Het is bang afwachten naar het resultaat maar wonder boven wonder is het gelukt en kan ik smullen, Lekker !! En zeker als er zoveel poespas mee gemoeid is.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
