7/04/2024 : Monpellier-Montarnaud : Een geweldig avontuur
Waar het feestje doorging heb ik vlug geweten want ik was pas in slaap of het lawaai nam stelselmatig toe. Hopend dat het snel zou eindigen en met oorstoppen in heb ik geprobeerd te slapen maar van een gezonde slaap mag ik niet spreken. Het lawaai, muziek met hysterisch roepen, hield op als de eerste huisvuilophaler aan zijn ronde begon rond 4u30. Ik was wakker en ben dan maar beginnen genieten van de dag. Koffie zetten en een gemakkelijke uitweg zoeken door de stad. Het is nooit gemakkelijk de juiste weg te kiezen maar als ik zag dat ik langs de aquaduct zou wandelen was ik er snel uit. Rond 7u15 trek ik de voordeur open om de straat op te gaan en stop ik onmiddellijk. Ik sta oog in oog met zes zwaarbewapende soldaten die door de straten stappen voor controle. In wezen niets speciaal maar om wakker te worden efficiënt. En ik maar vloeken dat ze niet een 5 tal uur vroeger gekomen zijn. Dan maar op stap uitkijkend naar een slapende stad met de straten voor mij alleen. Mijn tweede wekker gaat af als ik 150 meter verder de avenue Foch moet opdraaien en ik in een mensenmassa terecht kom die zich aan het klaarmaken zijn. Ik vind het grappig in die massa te versmelten met mijn zware rugzak tussen allemaal lichtgekleede sportmensen. De marathon gaat hier van start en ik zoek mijn weg om verder te geraken. Ook is er veel bewaking en ik ben verwonderd hoe mensen vroeg willen opstaan op een zondag voor een rondje lopen van 42 km. Ik moet ook door de veiligheidscontrole maar de man heeft snel door dat het te veel tijd zal duren en laat me met kwinkslag doorlopen. Ik ga nu langs de aquaduct lopen die nog in goede staat is en bewonder de grootsheid van de constructie. Onder de arcades zijn handelaren aan het uitpakken voor de rommelmarkt maar daar heb ik nu geen oog voor. Ik kijk nog eens om en loop verder mijn weg zoekend langs avenues en onderdelen van de universiteit. Hier is het zeker stil en maar best ook na de drukte. Ik volg mijn alternatieve GPX route want de markeringen voor de GR die ik vandaag wou volgen zijn niet te vinden. Mijn weg stuurt mij door een park/natuurgebied. Een mooie omgeving om door te lopen en gemakkelijk vooruit te geraken. Het is een vallei met aan de randen boven de "Gorges" bewoning. Mooi zicht hebben die mensen en er komt nooit verandering in. Mijn routewijzer geeft aan op een bepaalde plaats een riviertje te moeten oversteken maar de voorziene brug langs aan de kant van de oever en dus moest ik enkele stappen door het water. Ik vind een pad maar merk op dat die wel fel afwijkt van mijn rode lijn op mijn smartphone. Dit heb ik al dikwijls meegemaakt en dan moet ik maar even een juiste richting opzoeken. Door maquis, door elkaar verstrengeld stekelige planten, moet ik mij een weg zoeken naar het padje die ik vind maar blijkbaar jaren in onbruik door de mens maar niet door de dieren. Hier heeft de maquis weer zijn dominantie hernomen en is het dikwijls moeilijk zich een weg te maken. Wel fantastisch mooi stappen tussen rozen, brem, lavendel, rozemarijn of andere stekelig gedoe die mijn benen gratis tatoeëren met mooie striemen bloed, maar ik moet verder, naar een uitweg. Ik merk een wegje op mijn weg die naar een rivier daalt en die moet in trachten te vinden. Moeilijk maar met veel inzet bereik ik de oever met aan de andere kant een mooi begangbaar wegje. Ik heb maar één optie en dat is door het water baden. Ikmaa eerst mijn rugzak klaar met al het elektronische te verpakken in een plastiek zak, maak mijn zakken leeg en laat mij de rivier ingrijpen waar ik mijn rugzak op mijn hoofd neem en langzaam naar de andere oever stap al lachend want wenen zou niets bijbrengen. Nog een avontuur om later op te rakelen bij een glaasje wijn. Nu is het nog zaak uit de rivier te komen. Eerst mijn rugzak veilig stellen en dan klauteren de oever opkruipen. Een klein strookje braamvegetatie scheidt me nu nog van de weg maar dit is vlot over te steken. Nat tot aan de borst neem ik mijn drogerugzak op en ga mijn weg verder. Mensen merken wel dat ik nat ben maar verder kan ik gewoon verder, dus geen onnoemelijk zichtbare schade. Gelukkig kom ik snel op de gebaliseerde weg en volg ik die gedwee, een afkorting afbitsen waar ik kan maar verder zo snel mogelijk mijn slaapplaats opzoeken. De omgeving gaat voor mij wat verloren door de drang het eindpunt te behalen. Ik kom aan in het dorp rond 12u30 en moet wat zoeken en vragen en heb ook veel geluk aan een kippekraam waar ik de laatste halve kip kan kopen en een baguette bijkrijg uit medelijden. De wereld kan mooi zijn!!!! Snel vind ik mijn slaapplaats en word verwelkomt door een andere pelgrim die rustig aan het eten is. Ik kan verder daar ik alles mee heb, brood, kip, kaas en wat rode wijn en een babbel. Ik heb nog eens geluk als er naast mijn bed een radiator staat die heel stilletjes warmte afgeeft zodat mijn kledij kan drogen. Voor de rest heb ik in de namiddag een wandeling gemaakt naar een andere bakker voor en toetje ter vervanging van de lekkere verjaardagstaarten die ik per foto ontvangen heb. Nadien was het rusten, eten en bijpraten met andere pelgrims.
6/04/2024: Vendargeus - Monpellier : een noodzakelijke kortere rit
Ik was vroeg wakker en het stoorde mij niet want zo had ik de eetruimte voor mij alleen en kon ik rustig koffie zetten en genieten van een kopje terwijl ik tikte om mijn blog bij te werken. Geen overbodige luxe als je al 3 dagen achter staat, maar het is dikwijls kiezen tussen rusten, belevenissen delen met andere pelgrim of boodschappen gaan doen. Dus had ik gisteren al de beslissing genomen maar tot Monpellier te stappen wat zo 'n 13 km is en de ochtend te besteden aan het maken van nieuwsbrieven. Ik had reeds een dag bijsc hrijven afgevinkt als de eerste vertrekker opstonden en dan heb ik samen met hem ontbeten. Het was geen spraakwaterval en ik ook niet maar samen eten is toch wel leuker dan alleen. Iedereen vertrok en ik bleef verweest achter maar mijn teksten stonden online en ik kon mijn rugzak vervolledigen en de deur achter mij dicht trekken. Op naar Monpellier waar allen een hekel aan hadden omdat ze door bewoond gebied moesten stappen. Mij stoort het totaal niet omdat ik ook kijk naar architectuur en het weer een avontuur is mijn weg te zoeken door de straten en steegjes van een oude stad. Het is dan ook nog eens leuk binnenwegen te zoeken of in rustige straten te slalommen over het asfalt. Ik zie veel oudere mensen stappen met hun caddie en vermoed dat er een markt in de buurt is daar het zaterdag is. En mijn vermoeden wordt bevestigd daar ik ook door een deeltje van de kramen moet laveren. Gauw bereik ik de stad met als eerste blik een nieuw aangelegde tram bedding. Ik loop langs het kerkhof de stad in via een lommerrijke laan en tik snel mijn slaapplaats adres in zodat ik onnodig moet zoeken en rechtstreeks naar het adres ga. Eens de oude stad bereikt is wordt het moeilijker voor de GPS in al die nauwe steegjes maar vinden doen we. Onderweg kijk al uit waar ik kan gaan eten maar wil toch eerst langs het adres, je weet nooit of ik mijn rugzak kan droppen. Vandaag geen geluk en het is wachten tot 15u30 voor ik mijn leven verder kan organiseren. Ik kijk nog eens rond en ga dan fish en chips eten met veel sla. Nu moet ik wachten en dat kan soms lang duren als de verantwoordelijke te laat komt. Ik had gepland even naar mijn tablet te laten kijken zodat ik foto's zou kunnen opladen en moest eerst nog boodschappen doen voor het avondeten. Ik ga dan maar op stap door steegjes om alles aan te vinken. Ondertussen kijk toch ik rond om mooie of oude gevels vast te leggen op foto en ook hier in Monpellier hebben ze het muurschilderingen ontdekt wat mooie " tromp- oeils "opleverd. Ook loop ik een blokje om voor een eucharistieviering van 18u bij te wonen. Alles is gedaan als ik op de terugweg niet kan weerstaan om een Italiaans ijsje te kopen. Lekkend vlieg ik even de bergen over om dat warm gevoel weer aan te wakkeren dat Italië bij mij teweeg brengt. Na mijn avondeten en het belletje naar huis maak ik nog een wandeling door de stad om de jongeren zien samen te komen om te feesten, maar ik weet nog niet waar.
5/04/2024 :Gallargeus-le-Montreux-- Vendargeus : met de snelweg als bondgenoot
Goed geslapen in de keuken waar ik zonder iemand te storen mij kon klaarmaken en ontbijten op mijn gemak. Vandaag wordt het weer een lastige etappe en misschien kan de alternatieve route soelaas brengen en mij wat sneller naar mijn einddoel Vendrageus brengen. Als de zon wat licht geeft ga ik op stap op zoek naar mijn weg. Ik heb deze morgen mijn GSM's op dezelfde apps gelijk gesteld zodat ik het probleempje van gisteren niet meer zou voor hebben. Ik verlaat de ontwakende stad en kom snel langs de oevers van een rivier te lopen. Een oude Romeinse brug herinnert ons aan lang vervlogen tijden waar Italianen Europa probeerden te regeren. Het zou de ideale oversteekplaats naar de andere oever zijn, maar een deel van de brug is weg en de andere oever niet bereikbaar. Het is 4 km omlopen naar een brug om de andere oever te bereiken buiten dat de A9 autoweg over de rivier loopt. Hier is misschien wel een oplossing te bedingen als de hellingen en beveiligigen het toelaten en dat is pas merkbaar aan de brug zelf. Ik ga kijken of het mogelijk is en merk dat ik alvast niet de eerste ben die via 130 m veiligheidstrook van de A9 snel 4 km win. Ik loop snel en op een paar minuten ben ik weer in veiligheid. Vanaf nu wordt de autosnelweg mijn bondgenoot tot aan de ringweg rond de stad Vendrageus. Als ik het geluid van voorij ronkende vrachtwagens negeer is het een mooie weg op en neergaande en mijn grootste zorg zijn de keien en losliggende takken op de weg. Ik heb een onnoemelijk angst gekweekt om mijn voet om te slaan of te struikelen. Ik voel stilaan de pijn in mijn spieren en enkel opkomen en beslis langzamer maar continue door te lopen tot mijn eindpunt. Ik verschiet dikwijls waar mensen wonen langsheen een super drukke snelweg tussen Avignon en Barcelona. Het is er dikwijls vredig toeven en er zijn leven te leven, afgezonderd en toch dichtbij de drukte. Ik strompel voort genietend van de wegjes het landschap langsheen de A9. Als ik op een bepaald moment toch onder de snelweg moet, word ik verrast door mooie graffiti. Ver van dorpen en steden vinden de kunstenaars toch de plaatsen om hun creativiteit ten toon te stellen, en ik kan ervan genieten. De regen van de laatste weken dat zeker welkom was voor de regio laat overal wat zijn sporen na en zo moet ik een paar keren een riviertje oversteken op stapstenen. Meestal zal dit niet nodig zijn want water is hier het grootste gebrek maar nu bewijzen ze hun noodzaak. De weg kronkelt verder en dan bereik ik terug de GR weg die me de laatste kilometers naar de stad zal leiden. Ik moet over een oude boerderij stappen die omgetoverd is tot evementenzaal en bereik snel de stad over kiezelstenen. In de stad is het even zoeken naar een pelgrimplaats en ik ben blij om 12u15 iemand te bereiken die vriendelijk de deur opent. Ik ben blij met mijn genomen beslissingen deze morgen want met nog 5 km meer te stappen zou de kwijnende zwaan stervend zijn. Normaal gezien worden de gasten pas vanaf 15u toegelaten maar mijn toestand zal de gastheer wel overtuigd hebben dat ik rust nodig had. Terwijl ik alleen gevraagd had mijn rugzak neer te zetten werd ik hartelijk verwelkomd en kon in mijn brood met beleg opeten en rusten. Na een dutje hoorde ik de bel gaan en daar was de eerste pelgrim al, tijd om te douche en was te doen want later zal het huis vol lopen en zal het drukker worden. Ik loop het dorpje even in en als ik terug kom is iedereen aangekomen en wordt mij gemeld dat het om 18u apero is gevolgd door de diner om 19u30. Wat bijkletsen met 3 Fransen en een Zweedse vrouw en genieten van heerlijk avondmaal met alles erop en aan. Voldaan kan ik de dag afsluiten en naar het nieuws gaan kijken voor ik de ogen sluit. Het is 21u45 voor het zandmannetje langskomt en ik de slaap vind.
4/04/2024 :St Gilles -- Gallargues-le-Montreux, op weg door de wijngaarden en fruitbomen
Gelukkig is het voor mij geen probleem om vroeg op te staan en mij in stilte klaar te maken want op de overnachtingsplaats is de slaapplaats en de keuken slechts gescheiden door een gordijn. Dus alles in stilte en met zo weinig mogelijk licht om de slapende pelgrim niet te storen. Rond 7u ben ik klaar en stap de opkomende dag tegemoet met verse energie en de wil op tijd aan te komen zodat ik deze middag al kan rusten. Het is mooi wandelen bij het verlaten van de stad en de grote oppervlakten ranken voor de lekkere Cotes du Rhone te aanschouwen. Rustig, bijna geen verkeer, de opkomende zon en de koelte maken het wandelen aangenaam. Ik volg niet blindelings het GR pad want voor de heilige veiligheid doen ze de lieve wandelaar snel een ommetje lopen. Mijn afkorting leidt me langs 2 wijnhuizen waar de blinkende citernes het zoete goedje bewaren onder de beste omstandigheden. Op de akkers en wijngaarden komt het leven op gang en zodoende kan ik wat rondkijken. Snel kom ik aan een irrigatiekanaal dat ik over een paar kilometers moet volgen en moet ik alleen opletten en omlopen rond plassen water. Het heeft de laatste weken wat geregend en al het water is nog niet weg. Als de markeringen mij over een brug sturen verandert het landschap weer. Ik volg het spoor van mijn alternatieve route die mij door een bos van kerselaars stuurt voor menselijke consumptie. De netten zijn al over de boompjes gespannen en de kersen zijn al aan het zwellen. Het parcour is heuvelachtige maar wel heel mooi met meer variatie en een totaal andere weg. Kerselaars wisselen af met andere culturen en zo stap ik verder naar Vauvert een stadje waar ik door moet. De lichte hellingen en afdalingen maken deze etappe wel pittiger maar ook aangenamer. Als ik de stad in loop ga ik op zoek naar een bakkerij en café om even op adem te komen en iets te eten. Bij een koffie kan ik een babbeltje slaan met een abitué van het café en zo kan ik snel weer verder naar mijn volgend doel. Bij het verlaten van de stad mag ik de markeringen niet meer volgen maar moet ik op zoek naar mijn uitgestippelde weg. Ik vind hem snel en wonder boven wonder is deze weg ook aangeduid en weet ik dat juist loop. Ik was blijkbaar niet de eerste die vond dat de weg duidelijk een omweg maakte. Het fruit maakt plaats voor sla en de akkers worden doorkruist door spoor- en autowegen maar ik vind gemakkelijk mijn weg. De A9 naderend met zijn op- en afritten beland ik in industriezones. Het is middag en alles is stil gevallen voor de " pause déjeuner". Ik loop verder naar de stad en als ik een kruispunt moet oversteken is op één van de hoeken heel veel animo. Het gebouw is volledig beveiligd met een afsluiting en ik denk dat het een bedrijfsrestaurant is. Ik sluip dichter en stap toch door een deur om te vragen of ik er kan eten. Met succes word ik naar een tafel geleid en kan ik een menu bestellen met een karaf water. De etappe zit er bijna op en ik kan tot rust komen. Ik wil nu snel een bericht sturen naar huis maar mijn GSM is plat. Gelukkig hier want het zou een probleem geweest zijn onderweg. Na de maaltijd is het nog even doorlopen naar de stad die in siësta verkeerd en moet ik een middel vinden om mijn slaapplaats te vinden. Gelukkig heb ik steeds een boek mee met informatie en een tweede GSM. Ik kan met informatie inbreken in het pelgrimsoord en mijn rugzak droppen, schoenen uitdoen en rusten. Bij controle met mijn stappenteller heb ik toch 2 km gewonnen op de opgegeven afstand. Wat later komt de andere pelgrim toe en ook de hospita die ons inschrijft en kleine info deelt. Nu is het deels rusten, eten en slapen. Morgen nog een zware etappe maar daar is geen omkomen aan. Het was geen optie de 2 etappes te delen dus blijft er alleen stappen over.
3/04/2024: Arles - St Gilles : Op stap naar een vertrouwde plek
Het is snel een nieuwe dag en het is wachten tot 7u30 op het ontbijt. Heerlijk als je gewoon de benen onder de tafel moet schuiven en kan genieten van een frans ontbijt, baguette met confituur en heerlijke koffie. Mijn zak is gepakt en ik kan de eerste grote confrontatie aan wat mijn enkel betreft. Verleden jaar had ik de weg genomen landinwaarts tussen de weide met Camargue paarden en stieren en nu heb ik gekozen voor de weg op de dijk langs de kleine Rhone. Een kilometer langer, geen verkeer en misschien andere lanchappen. De mevrouw, een uitgeweken antwerpse dame, die ons wat uitleg had gegeven hoe we het best de dijk konden bereiken was vergeten te zeggen dat we voor een oude brug links moesten afdraaien. Niet dat we de weg niet zouden vinden maar de info over de oude brug was interessant geweest. We hebben ze ontdekt en even op de brug gaan staan om de woelige kleine Rhone te aanschouwen. Door de vele regen van de voorbije weken was er veel debiet van grauw water dat uit de bergen en akkers kwam. Een gemakkelijke weg om te stappen want nadenken was niet nodig, op de dijk blijven en kijken naar het landschap. Deze was niet verbluffend en persoonlijk vond ik de andere weg interresanter door zijn afwisseling. De dijk was een eentonige voorstelling met vaal natuur en de rivier die soms verdween en verderop weer iets breder verscheen. Ik heb op die 20 km maar 3 personen gezien die op hun akkers of omgeving aan het werken waren. Ik was dus heel blij als ik de brug over de rivier mocht oversteken om St Gilles binnen te stappen. Op de brug kwam ik de fietsende pelgrim tegen die veel later uit ARLES was vertrokken maar die er sneller was maar ook verder ging rijden dan mijn stopplaats.12u15 sloeg de klok en ik was blij mij aan dezelfde tafel te kunnen zetten om te eten. Verleden jaar was het lekker en de nieuwe uitbater had dezelfde keuken en dus ook om te smullen . Het is genieten en tot rust komen met het afluisteren van verhalen van andere klanten. Ik heb tijd want het is wachten tot de deur open gaat. Ik kende de slaapplaats en wist dat ik op de terras voor het gebouw een tafel met banken waren waar ik kon rusten en wachten tot de hospita om 15 u langs kwam om mij en andere pelgrims te ontvangen met natuurlijk veel verhalen. We zijn maar met twee en alles gaat vlot. We spreken af over de indeling voor morgen en kletsen wat bij. Van het schrijven voor de blog komt niet veel in huis want voor de volgende 2 dagen is er voorbereiding aan. Het zijn twee lange etappes van rond de 30 km en dan is het zoeken waar ik de weg wat kan inkorten. Het is niet makkelijk maar wie zoekt vind. Daar er bijna geen voorbereiding qua wandelen betreft en de zon van de partij is moet ik snel mijn slaapzak opzoeken en de vrede over mijn wereldje laten neerdwalen. Morgen vroeg op zodat ik tijdig kan vertrekken.
Na veel piekeren en nadenken heb ik een paar weken geleden de knoop doorgebeten en ben beginnen plannen. Zoals ik had geschreven zou ik niet meer alleen gaan stappen en dat was een grote uitdaging. Met veel nadenken heb ik dan een weg gekozen waar ik zeker niet alleen zou wandelen en als ik vroeg genoeg zou vertrekken zeker iemand zou volgen. Verleden jaar had ik op mijn teruggaan naar Arles er mensen liepen die de juiste richting liepen en dus een voorganger zouden zien bij nood. DUS ga ik terug in Arles verrekken richting Col du Somport. "Richting" want met te weinig tijd in het vooruitzicht zal ik er zeker niet geraken. Dus de beslissing was genomen en kon ik gaan plannen, ticket voor de trein bestellen, enz. Daar kwam wel een probleempje opduiken de dag eind februari dat ik mijn enkel zwaar verstuikte met al gevolg dat ik 1 week stilstond mar de moed ebde niet weg want nog 5 weken te gaan. Dus rusten, wat oefeningen doen en veel hopen. Drie weken voor vertrek struikel ik nogmaals maar wonder boven wonder trekt de pijn snel weg en groeit de hoop. Ik moet en definitieve beslissing nemen 7 dagen voor vertrek om gratis mijn treinticket te annuleren en neem het risico van 115 euro om de reis te laten beginnen op 2 april. Het aftellen is begonnen en ik kan alles klaarleggen voor vetrek. Daar mijn trein vanuit Brussel vertrekt om 6u37 moet ik de eerste trein vanuit Groot- Bijgaarden nemen om 5u41. Op tijd opstaan en vertrekken is geen probleem en om 6u35 op het perron staan nog minder. Maar daar deze reis geen evidentie mag zijn zal wel overal een korreltje zand in het mechanisme sluipen, en om te beginnen heeft mijn trein vertraging, van tenminste 23 minuten. Ik denk na over een ander oplossing om Brussel Zuid te bereiken maar welke oplossing ik ook bedacht ik zou weinig of geen tijd hebben om mijn TGV te halen. Dus wat knassentanden en nagelbijten om toch op tijd te komen. Tien minuten voor vertrek stap ik de trein op richting Marseille en kan ik rustig de emoties laten wegvloeien. Ik lees wat, dommel af en toe in slaap maar bereik op tijd Marseille waar ik moet overstappen richting Arles. Ik vind snel mijn weg naar mijn slaapplaats maar niemand is aanwezig. Een paar keer bellen en aankloppen maar nog steeds geen teken van leven. Even aan de deurknop draaien en de deur gaat open. Ik roep en klop maar nog steeds geen leven. Dus drop ik mijn rugzak zoals afgesproken, wissel van schoeisel en ga de stad in voor een wandeling en het ontdekken van een nieuwe culturele toren juist buiten de stad. Ik keer op tijd terug en dan is er toch een tweede pelgrim, uit "Namen" België, toegekomen. We maken even kennis en dan komt de gastvrouw toe. Ze vertelt mij dat ze nog een mail heeft gestuurd met informatie over haar afwezibheid maar die heb ik niet gelezen. Er wordt afgesproken om om 19u30 te eten en dat is niet lang meer. Als een derde pelgrim per fiets aan komt zijn we compleet en kunnen dan samen eten met de vele verhalen als klankkast. Gezellig maar ik ben blij als ik om 9u30 onder de wol kan want het is een lange dag geweest.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
