29/09/2022 : Vila do Conde - Porto : De laatste etappe op de uitstap
Het was gisterenavond nog een pijnlijk moment als er rond 20 u drie pelgrim de albergue binnenstapt en om er te overnachten. Zonder reservering en de albergue was vol. De host van de gemeente heeft hun de deur niet gewezen maar heeft zo goed als ze kon een oplossing gezocht maar er was geen ander dan in enkele zetels in de ontvangstruimte te overnachten. Niet gemakkelijk voor al de andere stappers want als je wilt vertrekken wil je zo stil mogelijk zijn maar nu zal het voor die personen niet makkelijk zijn. Ik kan s'morgens zonder te veel lawaai ontsnappen naar de leefruimte. Even later worden er meerdere wakker en komt er leven in huis. Alvorens te vertrekken kijk ik het weer eens na voor zover mogelijk en merk dat het wat gemiezeld heeft en het frisjes. Ik doe mijn fleece aan en gaat de donkere straat op. Het zal niet lang duren voor de lucht zijn geheimen over de wolken prijs geeft. Als ik nog maar net vertrokken ben begint er weer fijne regen te vallen en neem het zekere voor het onzekere en trek de regenkleding aan. En terecht want iets later wordt het fijne gewoon regen, heftige regen en doordat ik op een verbindingsstuk loop door een bos en akkers is er geen schuilen mogelijk en stap ik maar verder om kletsnat te worden. Ik moet nu ook gaan letten op de wagens die mij tegemoet rijden voor het opspattende water van het vele verkeer om niet supplementair nat te worden. Na een tijdje gaat het over op felle vlagen en langzaam tempert het. Voor mij begint nu een nieuw spel zo snel mogelijk drogen en daarvoor roep ik de weergoden aan de wind wat aan te wakkeren. Ik nader snel Porto maar langs de kant van het vliegveld waar er nog weinig gebouwd wordt. Pas als ik ter hoogte van de aankomsthal komt wordt de bebouwing meer en heb je ook industrie. Dat brengt ook de aanwezigheid met zich mee van rustplaatsen waar ik graag gebruik van maak. Over de weg valt weinig te vertellen behalve dat mijn voetreis ten einde loopt nog een stukje onbebouwde ruimte voordat de stad verhard. Misschien is het zomaar en beeld van deze reis maar in die laatste open ruimte is er nog een oud bruggetje, die deze reis opmerkelijk aanwezig waren, en het einde van een aquaduct, die ook pertinent aanwezig waren. Ze worden alle twee bewaard , voor vele aan het begin van hun reis, voor mij het einde. Het is nu nog anderhalf uur lopen naar de stad maar onderweg kan ik lekker Portugees gaan eten en dan de stad in mij opnemen. Ik maak van deze laatste etappe een evaluatie van deze trip. Daar het voor mij een vervolg is op een eerder begonnen reis was het geen grote ontdekking. Wel kon ik verder breien op een eerdere ervaring en de informatie controleren dat ik door de jaren heen wat had opgenomen. De grote verrassing van deze weg is de hoeveelheid verschillende mensen die onderweg zijn naar .. De puntjes zet ik niet zomaar omdat meer dan 75 % van de mensen dat doen uit kuddegeest. Velen zullen ook niet weten wat de geest en de inhoud is van deze weg. Vervolgens is de wereldwijde invloed van de weg op de wereld. Je komt er van alle landen mensen tegen, de wereld rond de tafel. De volgende verrassing is de toeristische invloed op deze weg en hoe de mensen erin meegaan. Gaande weg verergerend en onwezenlijk zot wordend tot een climax in Santiago waar de economie er bijna ronddraait en de stad ook wurgt. Als ik er dan van uit ga dat deze aanlooproute nog een rustige is, en zeker tot in Porto, dan moet dat op de andere wegen een verschrikking zijn. ZEKER de moeite waard dit ooit te beleven want ik moet zeggen Ik heb veel gelachen en genoten van alles en nog wat. Vooreerst met mij zelf dat ik in zon mallemolen gestapt ben en dan met alles wat rond mij gebeurde. Wat mij nog het meest verbaasde is dat er veel vrouwen, jong en oud, de weg lopen gans alleen, onderweg misschien wel vriendinnen makend en de wereld verkennend. Wat ik zeker niet ga missen is het snurken van kamergenoten want van zodra er meer dan 8 op een kamer sliepen was het prijs. Ik ga zon weg niet meer lopen maar ik zou graag door Frankrijk lopen, op de weg naar Santiago tot of voorbij de Pyreneeën. Het zal er in ieder geval veel rustiger zijn, met dan ook zijn nadelen zoals minder faciliteiten. Maar de rust zou alles goed maken.
Esposente- Vila do Conde : Een vlakte etappe !!!!!
Het ontbijt werd voorzien om 7u30 en daar ik dat niet geboekt had om redenen van veel te laat vertrekken wou ik ook wel de deur uit zijn om 7u zodat de host op weg op de kleine ruimte kon omtoveren tot een knus ontbijtruimte voor de mensen die wel hebben geboekt. Ik kan ook relaxter genieten van rust s'morgens dan opgejaagd te zijn om te vertrekken. En zo gebeurde het ook, ik stond in een pikdonker straat naar mijn smartphone te kijken hoe ik moest gaan lopen. Het zou niet lang duren voor de lucht opklaart en ik gemakkelijker mijn weg zou vinden en ook qua veiligheid voelt het beter. De klaarte gaf mij ook een beeld op de omgeving en voor zover ik kon kijken zag ik geen heuvels, dus wordt het vandaag misschien een vlakke etappe. Al snel stapte ik door landerijen vol groenten. De zandgrond leent zich goed voor het tuinieren en grote complexen nemen de ruimten in en zodoende zie ik weinig bossen of akkers meer. Er wordt hier vrij intensief gekweekt maar in kleine bedrijven. Rond negen uur komen er overal kleine bedrijfswagens tevoorschijn met mensen die gaan platen of oogsten of met hun verse groenten naar een verzamelplaats rijden. Weinig ander verkeer of activiteiten op te merken en dus ook geen café of winkel. Ik wandel maar door en geniet van kleine zaakjes, een vrouw die maïs droogt voor de kippen of een verkoopster van vis aan huis. Kleine taferelen die wel merkwaardig zijn want bij ons onmogelijk. Ik wandel dus van dorp naar dorp en zie geen enkele pelgrim vandaag. Anders komen mij steeds personen naar mij toe lopen maar vandaag is het nul. Mij weg zal anders getraceerd zijn en pijlen heb ik vandaag niet gezien. Als ik plots in de bewoonde wereld kom is het een hele schok voor mij. Het gaat plots snel en de omgeving is bebouwd met zijn voordelen, winkels, restaurant, leuke plekjes of een rustige zitplaats. Een mooie stad en een bezoek zeker waard maar voor een pelgrim is daarvoor weinig tijd. Ik stap voort en kom langs een kerkhof. Mijn aandacht wordt getrokken door een grafzerk en als ik een foto neem vanop de straat wordt ik naar binnen de muren getrokken. Een heel net en mooi kerkhof met verrassende zerken en veel bloemen. Er lopen ook veel mensen rond om alles proper te houden. Een aangename rustplaats maar niet voor mij want na enkele kliekjes loop ik verder. Ik wil niet zoals gisteren geen plaats hebben in een plaatselijk restaurant. Rond 12 u bel ik aan op mijn slaapplaats in de hoop mijn rugzak te kunnen dropen en tot mijn grote verassing kan het. Mijn lasten gelost loop ik terug naar een restaurantje met een dagmenu. De zaak loopt goed vol met arbeiders die er lunchen en als zij vertrekken worden hun plaatsen ingenomen door bedienden, het verschil maak ik alleen op basis van de kledij, de prijs is voor beide hetzelfde. Als ik op zoek ga naar een bank om te rusten begint het te miezelen en vlucht ik een kerk binnen om beschutting te zoeken. Ik kan er in alle rust mijn boek lezen en wachten tot het ophoud met regenen en 15 u want pas op dat uur kan ik inchecken. Een uur vroeger ga ik toch aanbellen omdat die druilige regen ook snel verkoeling brengt en daar ben ik niet op voorzien. Het volgend uur is snel om en ik kan douche en mij klaarmaken om een aquaduct te gaan zoeken in de buurt. Ik had op grote vuilbakken beelden van museums de constructie kunnen bewonderen maar de plaats was mij een raadsel. Groot was mijn verwondering als ik aan het bouwwerk stond want het is niet een klein restantje van vroeger maar wel nog 1 km lang, niet volledig maar men kan zich wel een duidelijk beeld vormen van het bouwwerk. Indrukwekkend maar spijtig dat je weinig punten heb waar je een duidelijke foto kan nemen omdat veel huizen of bedrijven er rond zijn gebouwd. De dag zit er weer op en morgen kan ik verder naar Porto, mijn eindpunt op deze reis. Ik ga zeker nog veel wandelen de komende dagen maar mijn rugzak krijgt rust!
27/09/2022 : Vian a do Castelo - Esposende : Het toerisme doet me weer in de realiteit belanden
Blind getrouwd heeft het me weer gelapt lang op te blijven en dan is het maar hopen lang te kunnen slapen. Maar de trein van 5u15 heeft daar een stokje voor gestoken. Ik was al aan het draaien maar trein 1 heeft wel het spelletje in gang gezet. Mijn rugzak en schoenen had ik al buiten gezet en alleen het waardevolle en mijn slaapzak moest ik mee gritselen om de slaapzaal te verlaten. In bepaalde iets goedkopere albergue krijgen we steeds een pakketje om de matras en hoofdkussen te beschermen en dat moet bij het verlaten van je bed ontmanteld worden en in de vuilbak gedropt, en dat is nog het moeilijkste uit te voeren beweging in het duister en zonder lawaai te maken. Maar als het lukt is het hoera geroep, maar in stilte. Dan kan de dag beginnen met alles naar een rustige plaats verhuizen. Het grote voordeel is dat niemand in je voeten loopt en je tijd hebt om alles te controleren en op de juiste plaats te leggen in je rugzak. Ontbijten ga ik doen in een bakkerij 10 m van de albergue en gisteren nodigde de koeltoog lekkere koffiekoeken aan. Als de 7de trein voorbij rijdt kan ik gaan ontbijten maar de koffiekoeken waren er niet. Dus weer de rugzak open om brood en banaan boven te halen voor bij de koffie. De trein !!! Die rijdt door de stad en daar er maar één brug is om de rivier over te steken met alles wat maar kan bewegen moet ook de trein die weg nemen. Ik moet eerst via een tunnel langs de juiste kant van de brug geraken om de rivier over te kunnen maar dat is maar een kleintje. Het is nog een lange brug en veel valt er niet te zien. Het einde van de brug heeft wel een verassing in petto in de vorm van blauwe pijlen. Ze zijn goed geplaatst en dus is de weg gemakkelijk te volgen. Als ik iets verder ben en bijna de stad verlaat merk ik dat de weg bergop gaat en dan valt mijn euro, stickertje vergeten. Een hele onderneming om een halve sticker op mijn arm te krijgen maar als het moet gaat alles. Een geluk want de weg naar Esposente is het vervolg van de weg van gisteren, minder lastig misschien maar het zal niet veel zijn. Mooie wegen van het drukke verkeer verwijdert en met steeds terugkomende propere dorpspleinen. Maar wat ik was vergeten in Spanje zijn de miljarden kasseitjes, en hier liggen er ook nog. Ik strompel verder en ben blij als ik terug tussen groen kan lopen maar dan zijn de zwerfstenen de vijanden. Ik volg trouw de pijlen en geniet van de onbezorgdheid als plots de realiteit er weer is. Geen pijlen meer maar ook vandaag heb ik zeker de helft van de etappe geluk gehad met de aanduiding. Als ik uit een bos naar en dorp daal staan 2 vrouwen hopeloos rond te kijken. Ik loop ze voorbij als één van hen mij de vraag stelt of ze wel op de juiste weg lopen, de da Costa Camino. Ik bevestig dat het wel degelijk de juiste weg is maar ze blijven verbaast vragen of die niet langs de zee moet lopen. Ik begrijp hun verwondering geheel want ook ik had de weg veel vlakker voor ogen en met de informatie die ik onderweg vernam zou het een saaie weg zijn. Niets van dat alles, een hobbelige weg met veel muilezelpaden en niets van de oceaan. Voor mij fantatisch dat je af en toe via het water loopt en veel van de gewone leefomstandigheden kan bewonderen. Zo stopte ik voor een koffie te drinken en annex café was een kleine buurtwinkel. Je kon er verse vis kopen dat zonder ijs in een isomobak lag in de inkom van het café, de vliegen ontbraken op het appel. Als verder de heuvel afwandel kom ik in een nieuwe wereld terecht van kusttoerisme. Hier zijn er zandstranden met duinen maar geen hoogbouw. De eerste woningen zijn te minste 100 m van het strand gelegen en ook niet de winkels of restaurants. Ze hebben in Spanje andere oorden waar dat wel het geval is en daar zullen de meeste vakantiegangers naartoe reizen. Ik kom snel toe in mijn overnachtingsplaats maar hier is ook de sfeer van Portugal weg. De oude stad is verdrongen door een nieuwe koude editie. Je vindt hier zelfs geen bakker en dat is toch het minste dat je kan wegdenken in eender welke stad hier, spijtig. Zo gaat het ook voor traditionele restaurants en hun menu. Hier is toerisme koning, en misschien goed voor de inwoners hier.
26/09/2022 : Caminha - Viana do Castelo : Een heel blijde verandering van weg
Het was een vruchtbare nacht en voor één keer heb ik er gebruik van kunnen maken wat langer te slapen. Niet zo eenvoudig maar ik lag blijkbaar goed en er waren geen ronkers in de buurt. Ik moest wel wachten op het ontbijt dat maar om 7u30 zou toegankelijk zijn. Verschillende andere mensen begaven zich al naar de plaats en ik volgde ze dan maar. Mijn rugzak klaar en mijn schoenen aan kon ik genieten van een lekker ruim ontbijt. Nu, ik was wel op straat om 7u33 en kon aan mijn etappe beginnen. Het stadje verlaten was nog wel mooi maar van korte duur en dan werd de weg eentonige lang en recht. Vervelend recht en als dat de ganse dag zo zou zijn een verschrikking. Er was geen andere uitweg want tussen de oceaan en de heuvels was weinig ruimte en daar moest de treinbedding nog tussen en een paar straten. Maar na een kleine 4 kilometers mochten we de treinbedding oversteken om op een strand te komen. Rustig zonder verkeer met alleen het geluid van meeuwen en golven. Daar kon ik van genieten tot de volgende stad waar ik afscheid nam van de zee voor vandaag, toch wat de nabijheid betreft want ver kan het niet meer worden zelfs als je de heuvels op gaat klauteren. Plots zie ik een blauwe pijl die de richting van Fatima aangeeft en kan ik de aanduidingen volgen zonder mijn smartphone te moeten gebruiken. Maar de aanduidingen verdwijnen net zo snel als ze zijn gekomen. Ik heb er toch een beperkte tijd van genoten en daar ben ik heel dankbaar voor. Doordat de heuvels minder steil zijn en dus ook deels bewoond zijn, worden we langs muilezelswegen naar Viana do Castelo geloosd. Prachtige rustige wegen waar de tijd heeft stil gestaan met kleine kerkjes, oude kloosters dat gerestaureerd worden of een bruggetje over en kabbelende beekje. Mooi maar wel zwaar om te stappen want het gaat regelmatig op en neer en de wegen zijn in de middeleeuwen aangelegd met veel diverse vormen en groottes van stenen. Ons kasseienstraten zijn een ware luxe vergeleken met de toestand hier. Ook gevaarlijk om te struikelen en daar kan ik van getuigen want vandaag heb ik kennis gemaakt met de hardheid van de keien. Gelukkig zijn het alleen maar schaafwonden maar in het begin voelde ik het wel erger aan. Een propere neusdoek heeft het verloren bloed kunnen opvangen en gaande weg zijn de letsels gestold, wel een raad beeld voor de mensen die ik tegenkwam. De tocht lijkt me vandaag veel langer maar dat is schijn want aan het einde komen de kilometers overheen met de voorop gesteode aantal. Als ik mijn einddoel nader is het al ruim voorbij 12 u en kijk ik uit waar ik kan lunchen. Niets te vinden maar als ik dan de stad inloop vind ik toch een plaats. Ik twijfel niet en ga binnen want waar het in Spanje maar pas begint om 13 u moet je snel zijn want rond 14 u is alles op, en dat is dan wel ruim geschat. Ik ben op tijd klaar om in te checken om 14 u. Nu snel mijn kleren wassen en spoelen zodat het stof eruit is en alles fris is en tijdig droog geraakt. Ik neem geen siësta want ik ben dicht bij de stad en het zag er een mooi stadje uit zodat ik terwijl ik mijn boodschappen ga doen even door de straten kan slenteren. Een leuke stad om langs te komen als ze op een reisweg ligt.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome