11/09/2022 : Tui - Porrino : Muziek verzacht de weg
Wat een nachtje en zot en egoïstisch kunnen mensen uit de hoek komen, van alle leeftijden! Om 3u15 ging bij mijn buur zijn wekker af op zijn gsm. Ik veronderstel dat hij 5u15 had willen programmeren maar het resultaat was anders. Ik wakker en dan maar van de gelegenheid gebruik maken om naar toilet te gaan en terug te gaan slapen. 5u15 hoorde ik ene zijn rugzak klaarmaken buiten de slaapvertrekken maar doordat er geen plafonds waren hoorde iedereen wat er gebeurde. Tijd voor mij om van zijn lawaai gebruik te maken en het hoogst noodzakelijke en waardevolle mee te scharrelen en mij in een hoekje terug te trekken en te genieten van mijn boek. Rust is ver gezocht want iedereen onderneemt blijkbaar deze weg om in het donker in het bos te gaan wandelen. Het is vandaag 7u30 vooraleer de ochtend breekt maar het duurt zeker tot 8u15 om alles wat duidelijker te ontdekken. Buiten het feit van vroeg te vertrekken is alles nog dicht en in het bos duister. Terwijl zij de kruimels gingen strooien keek ik de weg na om een kortere weg te vinden en vandaag kan ik wat snoepen want zondag staan de Spanjaarden niet zo snel op en het zijn kleine wegen waar al minder verkeer op zit. Komt daar nog bij dat ik bossen kan vermijden en daal- en klimwerk en gewoon op asfalt kan lopen. Er is echt weinig onderweg en het enige café vangt de meeste pelgrim op die deze morgen nuchter is vertrokken. Wat wel fantatisch klinkt is de muziek dat ik hoor als ik toch door het bos moet. Iedereen probeert op zijn manier wat aan het gelach te verdienen. Ik hoor in de verte doedelzak geluiden die dan plots weer stoppen. Als ik dichter bij de plaats kom beginnen ze weer te spelen. Hilarisch, 2 personen in het bos, waar je zeker langs moet spelen daar wat muziek. De klanken geven het bos iets magisch en blijkbaar moet het lonen want anders zouden ze het niet volhouden. Als ik dan de straat volg ipv het bospad ook ik ook van die kant muziek. Misschien zijn de eerst vertrokkene nog aan het dansen in een boskamp. Als ik onder een brug doorloop hoor ik weer muziek en ik twijfel er niet aan dat mijn smartphone kuren heeft en automatisch muziek speelt maar nee. Iets verder staat er een solitair muziek box op een grond te blèren omdat de schapen van een herder gemakkelijker bewegen en grazen. En zo ook bij een café iets van de weg verwijderd wordt de pelgrim geroepen met wat muziek. Veel dansen staat er bij mij niet op het programma maar een koffie en plakje cake bezaaid met wat rust kan erbij. Het is nu niet ver meer lopen naar Porrino en dan kunnen de schoenen uit. Ik loop het stadje door op weg naar de Xunta maar die blijkt vandaag gesloten 50 bedden weg !! Ik ga opzoek naar de dichtstbijzijnde albergue en daar zijn ze nog aan het poetsen. Als ik vraag of er plaats is krijg ik een njet als antwoord en als ze naar een andere albergue belt en daar geen antwoord krijgt is er plots wel plaats en kan ik een uur later mijn bagage droppen. In de namiddag hoor ik verschillende pelgrim zich aanmelden die wel onmiddellijk plaats hebben, Spanjaarden natuurlijk. Iemand had mij daar gisteren al voor gewaarschuwd en het blijkt realiteit te zijn. Ik heb plaats en kan gaan zoeken naar eten en dat is goed gelukt. Bij een Italiaan kon ik een mooie schotel krijgen voor een schappelijke prijs en daarmee is de zondag perfect. Deze namiddag mijn taakje bijwerken en rusten zodat ik morgen weer wat meer kracht heb om te stappen. Terwijl ik nu om 20u15 dit tik komen nog mensen toe met de vraag naar overnachting maar worden door gestuurd. Ik leef mee met hen en hoop dat er toch ergens een stalletje staat die hun herberg, niet zoals in Greccio!
Nadat ik gisterenavond was gaan eten in het dorp heb ik nog snel iets gekocht voor het ontbijt rechtover de albergue en ben dan alles beginnen voorbereiden voor vandaag. Ik zou op tijd vertrekken maar zeker niet de eerste maar daar ik toch wakker ben kan ik beter mijn tijd nuttig besteden en een koffie drinken. Snel kwamen anderen uit hun kazemat en maakten zich klaar. Ik had al vernomen dat er tot in Compostela geen zo zware bergetappes op het programma staan. Dat is heel normaal als men weet dat vele mensen maar de laatste 100 km lopen, dikwijls nog gedeeltelijk of zonder lasten. Het wordt druk tot de eindstreep en veel albergue kan je niet boeken en wie eerst aankomt eerst maalt. Als ik vertrek komen net voorgaande dagen andere pelgrim de weg op. Leuk wel om zoveel mensen op pad te zien gaan maar druk druk wordt het niet. Het pad gaat verder en is heel mooi om zien en te genieten van geluiden en natuur. Snel ben ik al in het eerste dorp waar een café net klaar is de voorbereidingen aan het afronden. Er komt wat volk al en vele zullen stoppen om een ontbijt te nuttigen. Ik loop verder en moet over een gigantisch werf voor een deel autosnelweg, waar ik snel over ben en dan verder kan dalen. Plots kom ik uit het bos en heb ik een geweldig panorama over de vallei en dorpen en steden die er zijn. Terwijl ik onderweg reeds verschillende pelgrim heb voorbij gelopen die ook in Rubiaes verbleven kom ik nu één tegen dat ik nog niet gezien had. Blijkbaar was hij al 60 km aan het lopen want in Ponte de Lima was er een groot feest en kon hij niet blijven. Dus moest hij verder. Wat ik mij moeilijk kan voorstellen is dat iemand in het donker deze weg kan volgen, zonder ongelukken of verloren te lopen. Hij vraag of ik een foto kan nemen wat ik graag wil maar moet mijn inzet afbreken want het duurt een eeuwigheid voor hij zich klaar kan staan en zijn smartphone ingesteld is. Wat ik vreesde was dat hij,wat dronken voortstrompelde en daar wou ik geen deel van uitmaken. Dan maar alleen verder op zoek naar een café, die op de weg plots opduiken onder een luifel of tuinhuis. Maar nu toevallig niets en dus is het maar doorlopen. Ik voel dat ik stilaan ziek wordt en ik heb geen ander optie dan zien aan het eindpunt te geraken en dan gaan rusten. Het eerste best café stap ik binnen en bestel een koffie, croissant hebben ze niet maar ze kunnen mij wel een broodje smeren. Dan valt mij te binnen dat ik deze morgen een banaan kon meenemen die achtergelaten was zoals veel voeding dat gedeeltelijk wordt gebruikt. Lekker en voedzaam. Als ik weer de straat op ga kies ik ervoor het voetpad te volgen van de hoofdweg terwijl het pad afbuigt om over kasseien terug te komen op de hoofdweg, wel 3 km verder. De voeten en mijn lichaam hebben zo snel mogelijk rust nodig en daar ga ik alles aan doen. Ik weet niets van de afstanden maar wel dat Portugal eindigde voorbij de burcht van Valença. Als ik een heel groot publiciteitspanelen voor de Mercato Medievale zie valt mijn jaartje nog niet tot ik een helling opstapt waar de burcht verschijnt. Dit is niet de normale weg want hier zouden we langs een drukke weg moeten lopen naar de rivier toe. Ik kom maar op het besef als ik al boven ben en dan kan ik maar beter genieten. Hier had het pad zeker door de burcht moeten lopen. Ik kan over de wallen lopen en van hieruit heb ik een mooi beeld op Tui, het eerste stadje in Spanje dat ook op een heuvel ligt. De rivier is de grens tussen de steden en de landen. Wel mooi. Ik kom dan onmiddellijk in Tui maar moet naar de kathedraal want daarachter ligt de albergue dat door de provincie of locale overheden wordt uitgebaat. Ik moet nog even van het voetpad de straat op want ook hier zijn er brandstoftoeristen, het prijsverschil is dan ook groot. Ook hier doen ze het pad een kronkel nemen maar de omweg voor veiligheid is de moeite niet waard en zo kom ik aan de voet van de stad. Bergop tot de kathedraal en we zijn er. Ik kom net aan de kathedraal als er voorbereidingen zijn voor een huwelijk. De vrienden zijn verkleed en staan stevig te zwaaien. De albergue interesseert mij meer en ga op zoek. Toe. Dan maar naar een ander en dan kan ik getuige zijn van het rugzak en transport, een vol busje! Volzet maar daar krijg ik de informatie dat om 1uur de deur daar opengaat. Het tijdverschil speelt in mijn voordeel wan 15 min later kan ik als eerste binnen. Bed nummer 1 wordt onmiddellijk bezet met mijn rugzak en ik kan gaan eten, een menu van de dag dat mij wel bevalt en rust brengt. Rust wordt het maar eerst mijn kousen wassen en een pilletje pakken. Ik ga niet veel zien van de stad maar die keuze moet ik maken, terwijl het zeker een stadje is om te bezoeken. In de namiddag loop ik nog even naar de winkel voor wat avondeten en lees verder in mijn boek. Van bloggen komt niets in huis. Als ik mijn kousen en handdoek ga weg halen van de waslijn hangt deze alweer vol met andere was. Het is lopen om alles droog te krijgen voor iedereen. Ik geniet s'avonds toch nog van een show terwijl ik mijn boterham opeet. De keuken heeft echt niets maar een jong Pools koppel kan er toch een gerecht op fantaseren. Iets later komen andere jonge vrouwen ook experimenteren maar dat loopt fout. Ik ben deze avond ook genoodzaakt mijn wijn uit een yoghurt bekertje te drinken maar dat is een deel van de reis en mooie herinneringen. Om 8u30 wrijf ik mijn voeten in en ga slapen. We zien wel en ondergaan.
9/9/2022 : Facha - Rubiaes : Wandeling door de heuvels
Het is gemakkelijk als alles volgens plan verloopt. Zoals altijd moest ik niet afkloppen om aan de nieuwe dag te starten. Omdat ik niemand kon storen had ik alles wat op een rommeltje gelaten aan de inkom van de albergue, ik had de ruimte voor mij alleen. Een kopje koffie en mijn boek en de dag mag starten. Om 6u45 was alles klaar en de lichten uit als ik snel nogeens met mijn zaklamp de ruimte doorlichtte als ik merkte dat mijn toilettas nog op de grond stond, alles weer open om het vergeten tasje in te stoppen. De dag brak aan maar ik kon nog niet zeggen wat het weer zou worden. Gelukkig ging de weg neerwaarts en dat kwam goed uit om de spieren op te warmen. Door verlaten straten wandelen, die nog eens heel mooi zijn is het leukste aan de reis. De huizen ontwaken en de mensen komen buiten. Overal kan ik beeltenissen van San Tiago opmerken. Op een muurtje bij zon beeld zitten drie vrouwen te wachten tot ze worden opgepikt om wat loondienst te gaan doen. Een mooi beeld dat ik met hun toelating en een glimlach kan vastleggen. De 10 km van de vorige etappe brengen mij naar Ponte de Lima. Een stadje aan de oever van de stroom Lima en de brug die de stad een naam heeft bezorgd. Het is dit weekend feest in de stad en de mensen komen van de wijde omgeving om te feesten, met tenten, mobilhome, enz. Blijkbaar zijn de volgende dagen alle bedden bezet door feestvierders. Ik heb geluk want ik ben weg. Ik neem een afkorting om een beeld te hebben van de stad en de feestplaatsen te ontwijken. Zoals verwacht heb ik tot nu toe geen pelgrim gezien maar daar komt nu verandering in. Eenmaal buiten de stad worden de wegen heel mooie en ik waan mij in Italië. De bergen en kleine gemeentes op de heuvels hebben een beeld maar de omgeving lijkt hetzelfde. Ik stop om een koffie te drinken want daar er minder mensen wonen is het ook normaal dat er minder cafés gaan zijn. De weg kronkelt zich de helling op en het is spijtig dat je niet kunt blijven staan om meer te genieten. De spieren zouden gaan tegenpruttelen en de weg zou nog wat langer worden. Ik geniet wel van het klateren van een waterval of van stemmen van andere pelgrim in het bos maar dat kan ik niet vastleggen, daarom schrijf ik het op om het mij later te herinneren. Het is hier vredevol dat de mussen voor mijn voeten zaden komen pikken en sjilpend weg vliegen als ze mij opmerken. De weg stijgt het bos in en nog steeds zie geen pelgrim. Terwijl ik de dagen ervoor horden had gezien waren die plots opgelost. Het bos bracht koelte, vandaag terug zonnig en warm, en leuke wegen om te stappen. Als het echt menens wordt met het klimmen op geitenwegen, rotsen en steile klimmen, komen de eerste slachtoffers in beeld. Ik heb verschrikkelijk te doen met verschillende mensen die deze weg lopen en op voorhand niet wisten wat het zou inhouden. Stapje voor stapje, heel traag, komen ze vooruit. Als ik nadien overpeins hoeveel weg ze nog moesten overbruggen, vraag ik mij af of ze al aangekomen zijn. Ik ben blij de albergue te bereiken om 12u15 maar deze is nog gesloten. Het dorpje is heel klein en gans de gemeenschap draait rond de pelgrim op weg naar ..Na wat zoekwerk neem ik het besluit nog de resten van wat ik meegenomen heb te gaan opeten met een biertje dat ik rechtover kan kopen. Als ik goed en wel zit gaat de deur open en ik rep mij om in te schenken daar ik niet weet hoeveel mensen gaan komen en ook om mijn rugzak kwijt te zijn. Dan genieten van mijn oud brood en stukje vlees dat ik al een paar dagen geleden gekocht heb. Rusten komt er niet van want ik vind geen rust. Dan maar mijn blog bijwerken en gaan eten in een restaurant verder. Een gouden zaak want alle pelgrim dat iets wil eten afhankelijk zijn van hun plaatsen. Een geluk dat de prijzen nog schappelijk zijn terwijl ze er al gerust van zouden kunnen profiteren. Morgen stappen we verder en bericht ik jullie uit Spanje, 15 km van Compostela en zijne heilige.
8/09/2022 : Barcelos -Facta: Met malse regen op stap
Om te beginnen moet ik nog twee zaken van gisteren noteren en vertellen want die was ik gisterenavond vergeten en bij het op pad gaan werd ik eraan herinnerd. 1, ik was gisteren op 196 km van Compostela gestrand. Of dit getal juist is weet ik niet maar ik neem het aan voor waar daar het toch wat geld gekost heeft om die vele mijlpalen te laten maken en plaatsen in graniet. Ik weet ook niet of ik met die informatie gelukkig moet zijn of niet want de kilometers slinken heel traag als je erop gaat letten. 2, ik had gisteren een wondermooi moment als ik door een dorpje liep. Het was stralend weer en de zwaluwen vlogen heel laag, de grond bijna rakend, om mij heen. Ik heb me afgevraagd hoe ik dit zou kunnen fotograferen maar die dieren zijn zo snel en beweeglijk dat het niet valt vast te leggen terwijl je ook op het plaatje past. Maar het gaf mij een gelukkig gevoel daar aanwezig te zijn. Misschien ook een teken voor vandaag ! Zoals gewoonlijk had ik gisteren ook mijn voorbereidingen getroffen en kon ik stil de kamer uitvluchten waar iedereen wat lag te luisteren naar de snurken. In alle rust ontbeten en genoten van de morgen voor ik in de donker nog de straat op kon. Het was lichte kiezel dat ik voelde. Was het niet zo dat zwaluwen laag vliegen bij lage druk? Niet iets om nat te worden voor een wandeling op straat maar als je 26 km moet lopen een ander verhaal wel. Dus beslis ik alvorens Barcelos te verlaten toch mijn regenjas aan te trekken en mijn rugzak te beschermen. Hier in de stad hebben ze al hun rekening gemaakt en de stekker uit de straat- en gebouwenverlichting getrokken en baadt de stad in het donker. Wel gevaarlijk lopen de eerste 200 m want ik moet over een brugje waar nauwelijks 2 autos kunnen circuleren. Ik loop door de stad dat zeker een bezoekje waard is en dan misschien nog het best een donderdag want de marktkramers zijn hun tenten aan het opslaan. Veel kan ik niet zien of fotograferen want het is donker, grijs en regenachtig en dan heb ik slechts één wens, zo snel mogelijk vooruitkomen. Ook een uur later zijn de beelden miezerig en het tonen niet waard. Net zoals gisteren komen de mieren uit alle spleten gekropen met hun regenkleding en rugzak. Ik loop nog een tijdje in de nabijheid van sprinters maar zij zijn voor mij een mikpunt om mijn weg uit te zetten, als ik ze niet te ver laat weglopen. Ideaal en zeker nu mijn bril bijna niet meer bruikbaar is. Dus weinig te vertellen buiten het feit dat de wegen weer heel mooi zijn. Stap na stap geniet ik toch nog van de omgeving en ik troost mij met de gedachte dat na 25 km mij rust wacht op het platteland waar alles kan drogen. De sprinters stoppen heel vroeg voor een koffie maar ik weet zeker dat ik ze later wel zal zien voorbij spurten. Ik kom nog mensen tegen en de meeste heb ik nog nooit gekruist. Wat mij opvalt veel vrouwen alleen of met een vriendin op stap. Om 9u30 las ik een pauze in voor koffie en gebak en daar is het druk met de locals die komen ontbijten en de pelgrim dat stopt. Voor mij een pitstop en voor de wolken teken dat ze kunnen opdrogen. Het wordt dan veel aangenamer wandelen en door dat 2 wandelaars, pelgrim zonder rugzak, een merkteken hadden gemist en op hun stappen terug kwamen Nederlanders waren kon ik een tijdje praten en stappen zodat de weg korter ging worden. Links en rechts zaten mensen te puffen of aan het genieten maar ik vrees het eerste. De laatste man die ik voorbij liep had een Aziatisch profiel en bleek uit Korea te komen, ook hij had het wat moeilijk en dan ook nog moeilijk Engels sprekend maakte voor het de wereld rondom hem klein. Ik heb vandaag een folietje gedaan door ergens onderweg te overnachten in één van de vele plaatsen waar particulieren slaapruimte verhuren. Ik trof raak want een Nederlander herbergt mij en zijn vele verhalen en de rust en omgeving, plus de maaltijd maken de prijs verschrikkelijk zacht. Ik weet zeker dat ik een geweldige nachtrust ga hebben. Hopelijk vliegen de zwaluwen morgen wat hoger en hoef ik die regenjas niet aan te trekken.
7/09/2022: Mosteiro de Vairao- Barcelos : Eindelijk mooie wandelwegen
Ik had verleden nacht geluk met als één van de eerste toe te komen. De dame vond mij vermoeid en wijdde mij een kamer aan voor 5 pelgrim. In de namiddag kwamen nog mensen aan en werden naar 1 kamer doorgelezen. Dus ik lag alleen en dat is altijd leuk omdat je met niemand moet rekening houden. Ik kon op tijd (20u30) gaan slapen en mij om 5u beginnen klaar te maken zonder iemand te storen. Na het ontbijt om 6u kon ik de straat op naar de volgende bestemming Barcelos. Zoals de etappe gisteren is geëindigd zo begint ze vandaag, op een rustige weg tussen de traditionele Portugese muren. Als pelgrim moet je dan de weg volgen en in het volgend dorpje is het een eind langs een drukkere straat lopen maar eenmaal daar voorbij wordt het zalig wandelen van het ene dorp naar het volgende. Wat mij op deze weg opvalt is het aantal wandelaars op weg naar Santiago. Vanuit alle hoeken komen ze buiten en lang loop je niet alleen. Allemaal met een eigen programma en doel. Ik vraag mij af waar al dat volk gaat slapen maar onderweg worden we om de horen geslagen met publiciteit voor overnachtingplaatsen, dus geen probleem. De wandeling loopt via velden en bossen en dikwijls krijg ik een mooi panorama voorgeschoteld, een kwestie van aandachtig zijn naar wat er in de omgeving te zien is. Ik kijk uit naar druivelaars en kan een paar maal een trosje plukken. Ik moet over oude bruggen lopen met idyllische beelden en dat brengt rust en beelden van museums naar boven. Heerlijk om zo een land te verkennen. Veel wandelaars zijn in Porto begonnen en voelen nu stramheid van hun eerste dag en links en rechts zie je er rusten. Voor veel mensen een droom die in de realiteit keihard stuk gaat. Ik hoop rond 9u30 een café te vinden om even te stoppen maar zou moeten omlopen, wat ik niet ga doen. Als ik dan eindelijk een ideaal plekje nader blijkt deze gesloten omdat de uitbaatster is overleden. Dan maar verder en zo wordt het 10u30 als ik mijn rugzak afzet. In dat café zitten zeker 15 personen op hun bestelling te wachten en dat duurt voor mij te lang zodat ik verder ga, 100m verder kan ik toch gaan zitten van een koffie en dan smaakt die veel lekkerder. Ik moet nog 9 km stappen naar mijn einddoel maar de wegen zijn zo schattig dat het niet verveeld en snel nader nadert ik de stad. Op tijd om in te checken en mijn rugzak en schoenen te droppen voor ik ga eten in een buurtrestaurant. Tussen de werklieden en andere lokale mensen is het genieten van de rust en eten. Als ik terug ga naar de albergue komen de mensen mondjesmaat toe maar vol zal de slaapplaats, voor 16 personen, niet geraken. Het is wel een luxe vroeg aan te komen om te rusten, douchen en mijn was te doen. Ik ga dan wat fotos nemen in de stad en boodschappen doen en dan kan ik mijn programma verder zetten.
Gisterenavond nog lang opgeborgen en wat televisie gekeken met een glaasje wijn, om zolang mogelijk wakker te blijven en dan goed te kunnen slapen tot 5 u. De televisie was boeiend en om 22 u ben ik dan mijn rugzak gaan klaarzetten. Het lezen bracht mij tot 22u50 en dan gingen de rolluiken dicht maar van een zalige slaap kan ik niet vertellen. Ik denk dat er een wedstrijd was op tv want de supporters op straat hebben echt hun stem mishandeld. Ik wist op voorhand dat dit kon gebeuren en moet dit dan ook maar slikken. Mijn wekker heeft dan ook geen dienst moeten doen en als een zucht heb ik mijn slaapritme verlaten en mij klaargemaakt om te vertrekken. Vandaag moest ik attent zijn niets te vergeten want eenmaal de deur dicht en mijn sleutelarmband achter gelaten was er geen weg meer terug. Zoals gewoonlijk s'morgens vroeg is de stad leeg en mijn domein en geweldig om te stappen, rode lichten negerend en de straten kriskras over te steken. Ik had nog niet ontbeten maar wist dat de bakkers pas rond 6u30 open zouden gaan en dus was ik gaan stappen en heb ik gewacht maar bij de eerste bakker de deur letterlijk geopend om dan zo snel mogelijk wat te eten. De lichten waren nog uit en de toog nog niet gevuld maar ik kon kiezen en bestellen. Net als in Italië gaan vele mensen hier ontbijten. Ik merkte dat vele mensen gewoon een kop koffie bestelden met brood, droog. Je merkt ook dat de bedienden hun volk kennen en dat zonder een woord te praten de bestelling wordt geplaatst. Vele zaken hebben dan ook veel klandizie vroeg op de morgen. Een groot voordeel van dit deel van de weg is dat die al veel meer belopen is en de richtingaanwijzers duidelijk herkenbaar en veelvuldig te zien zijn. Het spijtige aan deze etappe is dat je slechts 5 km, op de 28 km, zonder druk verkeer kan afleggen. Ik merk dat er nog een pelgrim voor mij wandelt en na een tijdje kunnen we kennis maken. Een Portugese vrouw die haar vakantie gebruikt om de route te lopen. Ze is radioloog in een ziekenhuis in het zuiden van Portugal en samen lopen we paar kilometers en praten over onze belevenissen. De tijd gaat zo sneller voorbij op dit deel van de weg en leren we elk nog wat. Als zij een koffie gaat drinken in een shoppincenter loop ik verder om later in een klein dorpje koffie te slurpen waar de mensen mij als een curiosa aanzien terwijl er toch wat wandelaars voorbij komen. Eenmaal het leven op gang komt, 7u30, is er geen houden meer aan de drukte op de wegen en soms is het gevaarlijk lopen langs smalle voetpaden langsheen smalle wegen. Stel u dan nog het gerammel van de voertuigen over die kasseitjes voor en de chaos is totaal. Ik ben blij als ik de laatste industrie zone door ben en de wegen rustiger worden. Onderweg is ook niets te zien en het is vanaf het verlaten van de hoofdweg dat er hier en daar iets moois is. Veel dagdagelijkse zaken zie ik niet maar hier en daar een kerk of dorpsplein brengen wat soelaas. Arbeiders die de kasseien opnieuw juist plaatsen doen ons even stilstaan voor een foto. Ik ben op tijd aangekomen op mijn overnachtingsplaats maar kan pas om 14 u inchecken. Een tuinman Joris helpt mij mijn bagage veilig achter te laten en ik kan op pad om te gaan eten. Nadien zoek ik op waar een dorpswinkel is en ga daarlangs voor wat eten voor vanavond en een kop koffie met de plaatselijke inwoners, leuk om even te observeren. Zon winkels verkopen allerlei zaken die de oudere inwoners nodig hebben zonder zich naar een stad te moeten haasten, gaande van etenswaren, naar sloffen, een bloesje of wat fruit. Bij het opzoeken van de dorpswinkel merkte ik dat er in dit dorpje een aquaduct te bewonderen was. 170 jaar oud en nog in perfecte staat, ooit gebouwd door een boerderij om de landerijen te bevloeien maar voor zon dorpje, buiten de oude abdij, toch wel een bezienswaardigheid. De abdij waar ik overnacht is totaal gesloten en zelfs de kerk is niet toegankelijk maar het totaal plaatje met kerkhof is nog fotogevoelig, wat we nodig hebben om een verhaal op te frissen. Juist een deel wordt gebruikt om pelgrims te herbergen en blijkbaar is het gekend. Om 14u kan ik eindelijk mijn was doen en ophangen en mij ook opfrissen, mijn voeten verzorgen en rusten.
5/09/2022 : Porto- Porto : Wat drinken ze al zo !!!
Wat ik niet had verwacht is realiteit geworden, ik heb deze nacht kunnen slapen!!! Het is wel krap slapen in zon hostel. De plaats waar ik verleden keer heb overnacht alvorens naar België terug te komen was volzet en moest ik dus uitwijken naar een andere plaats. Er zijn veel hostels hier in de stad en dat lijkt wel nodig met al die backpackers die hier rondtoeren. De verhalen zijn verbluffend als je je oren ten luisteren zet. Geweldig dat de wereld zo klein is geworden dat uw buur een Nieuw-Zeelandse of Indonesische is. Terwijl ik mijn huiswerk voor de blog aan het maken was kon ik de mensen hun maaltijden zien klaarmaken. Ik feliciteerde de Indonesische vrouw want die kon erg lekker koken en het resultaat was mooi. Promp stond ze op om mij een portie te geven maar die heb ik geweigerd, ik had juist gedaan met eten. Leuk zon situatie als je het totaal niet verwacht. Deze morgen ben ik om 5u45 opgestaan en stilletjes naar buiten geslopen om zo weinig mogelijk lawaai te maken. Mijn geluiden werden dan nog eens gedempt door de vuilniswagen die de glascontainer kwam ledigen zodat ik een gerust hart had de andere te laten slapen. Ik moest wel wachten tot 7 u vooraleer de deur van de keuken automatische van slot ging en ik een koffie kon zetten, een goed boek is dan een ideale verstrooiing. De stad is nog stil als ik bij de bakker binnen stap voor een ontbijt. Voor weinig geld heb je hier een bord vol lekkers. Ik vertrek op ontdekking van de stad en het plan is gewoon verdwalen tussen enkele kerken door en snuisteren. Het is een stad dat de toerist dank u mag zeggen want door hun komen wordt de stad heropgebouwd van het verval. De nieuwe modernere wijken bijten het centrum hebben al de inwoners weg gelokt en de stad is verweesd achter gebleven en verkommerd. Nu worden er wat huizen hersteld maar er is nog veel werk om de oude stad haar glans en leven weer te geven. Daar tegen over heb je ook het plein voor het gemeentehuis met zijn grootse gebouwen van banken en verzekeringen. Wat mij deze morgen heeft aangetrokken is de Mc Donald in het centrum/centrum. Mijn aandacht werd getrokken door het gebouw en inkom maar wat nog veel mooier was kon ik maar buiten bewonderen, het interieur met glasaal wand. De kuisploeg was bezig en dus werd het een kiekje door het raam. Dan maar verder opzoek naar de St Fransicus kerk. Ik moest verder de vallei in want de kerk ligt in de Ribeirawijk aan de oever van de Dour. Ik was wel vroeg en moest wachten we om toegang te krijgen. Heel bijzonder kan je de kerk aan de buitenkant niet noemen maar binnen gedecoreerd met gedoreerde houtsnijwerk. Overweldigend. Het museum gaf ook een kijk in het leven buiten de kerk en begraafplaats onder de kerk. Een luxe Catacombe voor rijkere mensen die misschien de geldschieters waren van de bovengrondse weelde. Ik zette mijn wandeling verder langs de kade van de Dour waar de voorbereidingen voor de bootexcusrsies op volle toeren draaiden. Een kijk zonder de toeristen. Ook in de cafés en restaurants waren veel activiteiten maar ik wou verder daar het begon stilaan te regenen. Van hieruit heb je het mooiste beeld op de metalenbrug die de Douro overspant en de vele portobedrijven aan de andere oever. Via trappen bereikte ik het niveau van de benedenstad waar de weg me leidde naar de kathedraal omgeving. Heel de economie hier draait blijkbaar op de toeristen want ook hier moet men betalen om de kerk, te betreden. Ik stap verder naar het Saô Bentostation centraal in de stad die via een tunnel naar de randjes geconnecteerd. De inkomhal is fantatisch versiert met hun bekende tegels en de beelden zijn mooi uitgewerkt. Even wachten op een trein tussen de toeristen is een plezier voor het oog. Dan maar stijgen naar de zusterkerken, omdat ze aan elkaar kleven, om te bezoeken, tussen regendruppels door. De pleinen inde omgeving zijn ook mooi aangelegd en maken verbindingen tussen wijken. Ik beslis deze namiddag terug te komen om een mis bij te wonen en stap terug naar mijn slaapplaats om te eten en te rusten maar niet alvorens ik een drankje uit de stad heb geproefd. De namiddag kuier ik nog wat rond maar het accent ligt op rusten want morgen is het weer stappen. De blog bijwerken en de fotos opladen geven rust bij mijn werkje, een glaasje wijn in de buurt. Straks moet ik mijn rugzak gaan pakken en alles klaarzetten om op het eerste uur de deur te verlaten.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
