Alberobello - Martina Franca : Op zoek naar een wandelstok
Vandaag zondag en maar 18 km te stappen dus wordt het een luie morgen. Ik ga maar vertrekken om 8 uur. Toch eens een kijkje nemen naar het weer en dat ziet er staalblauw uit maar de wagens op de parking zijn berijmt. Het vriest dus. Nog wel enkele uren voor ik vertrek en ik hoop dat het dan al niet meer vriest. Ik zit ondertussen lekker warm te schrijven en zal straks mijn kledij bepalen. Zonder jas maar met muts loop ik langs de St Antoniuskerk waar de mis bezig is. Ik neem juist de tijd voor een kijkje en een kruisteken en ga verder want daar pik ik mijn route op. Het plan is vandaag zo weinig mogelijk mijn smartphone gebruiken en de vraag is hoe lang ik het ga volhouden voor mijn twijfels de kop opsteken. Ik loop enkele plaatselijke wandelaars tegemoet die mij de weg wijzen en vol lof getuigen van de schoonheid. Niet veel later bevind ik mij op een bosweg dat goed aangegeven is en die nog vrij lang is. Het bosje is blijkbaar de buffer tussen de stad en het platte land. Ik krijg nog een mooiere weg onder de voeten en het panorama geweldig. Het plaatje is compleet alhoewel ik al van bij het vertrek met een wrevel zit die ik niet kan plaatsen. Ik ben altijd bang iets te vergeten en kijk alles tweemaal na maar toch. Op de mooie landelijke weg zijn plassen die vervroren zijn en moet ik voorzichtig zijn. Ik wil mijn wandelstok nemen en dan pas plaats ik mijn gemis. Gisteren heb ik hem op een muurtje gelegd naast mijn rugzak terwijl ik wachtte op mijn host en is daar blijven liggen. Ik ben al meer dan een uur aan het stappen en terug lopen is geen optie, de wandelstok had zijn beste tijd gehad maar was nog steeds een bondgenoot waarop ik kon steunen in moeilijke momenten en die mijn derde been geworden was. Ik moet op zoek naar een waardige vervanger maar alle takken die ik langs de weg vind zijn krom, wat normaal is met de gedrongen groei van de bomen hier. Ik wandel verder met wat ik vind en voel me toch veilig iets in de hand te hebben. Mooie wegen en de trullis blijven van de partij. Over zulke wegen valt er weinig te beschrijven want het is er Zijn die de moeite is. Wel de mooiste weg op deze reis tot vandaag. De trullis hier zijn meer buitenverblijven of woningen voor plaatselijke bewoners en worden niet verhuurd. Het is duidelijk merkbaar daar de afwerking van poort en omgeving niet overweldigend zijn. Op een bepaald punt neem ik een foto met als quizvraag hoeveel trullis er zichtbaar zijn. Net het toeristische middelpunt van Alberobello maar dan met veel meer groen, weiden en bomen, om het plaatje aan te kleden. De weg gaat over op asfalt en ik heb al een paar keer nagekeken of de weg dat ik loop wel juist is want soms zijn de wegmarkering onduidelijk geworden of heb ik erover gekeken. Ondertussen ben ik al driemaal van stok verandert en nog steeds voelt de laatste nog niet goed aan. Ik loop langs een leegstaand trulligebouw met aanbouw en de poort staat open. Ik ben zo nieuwsgierig dat ik een kijkje ga nemen naar het gebouw en omgeving. Nog mooi maar toch al schade van vandalisme. Spijtig dat zon plaatsen verlaten worden en stilaan verkommeren, maar voor mij een geluk want ik vind er de ideale wandelstok om reis veilig verder te zetten, een korte bezemstok net lang genoeg om wandelstok te zijn. Ik kan nu tevreden afscheid nemen van mijn verlies en opgewekt mijn weg verder zetten. De weg blijft mooi tot aan de aankomst in de stad, met weinig verkeer en maar een plaatselijke boer die zijn koeien de weg laat oversteken naar hun weide. Rond de middag kom ik aan in de stad en haast mij naar de Basiliek van Sint Martinus. De stad wemelt van het volk en de terrassen staan vol mensen die aperitieven. Ik heb geluk dat ik iemand uit de sacristie zie komen en hij helpt mij aan een stempel. Nog veel volk aanwezig in de grote ruimte en dat merk ik als er een groot deel rond mij komen staan en mij bestoken met allerlei vragen. De belangstelling voor mijn reis is groot en ik beantwoord hun vragen zo goed als mogelijk. Na afscheid genomen te hebben ga ik opzoek naar mijn slaapplaats en dat is niet zo eenvoudig in dit doolhof. Mr Smartphone doet zijn werk en brengt mij naar het juiste punt volgens hem met een nauwkeurigheid van 10 meter maar in een oude Italiaanse stad is dat een straat achter twee gebouwen. Ik blijf staan waar ik ben en bel naar de host die mij komt halen. Het was maar een U lopen dat ik moest doen. Ik kan mijn rugzak veilig achterlaten en gaan eten in een eethuis dat ik onderweg ben tegen gekomen. Een kleine zaak die de inwoners van de stad goed kennen want met zijn 13 stoelen zit de zaak vol. Het is een buffetstijl waar je kiest wat je wilt eten en het wordt u gebracht. Ondertussen is het een komen en gaan voor afhaalmaaltijden. Heel lekker en echt Italiaans, in eten en omgeving en prijs. Na mijn maaltijd keer ik terug naar mijn logies, een typische woning in de oude stad, om te rusten want nu ga de stad en mens ook in rust. Niet zo luxueus als wat ik heb gezien maar eens authentiek stads zoals veel mensen hier wonen en ik heb er Wi-Fi. Om vijf uur ga ik op verkenning door de steegjes en nu ook veel volk op straat, gezinnen met kinderen of vrienden die kuieren door de straten allemaal goed ingeduffeld tegen de kou want die blijft aanwezig alhoewel het mooi weer is. Ik bewonder de vele mooie portalen en raamkozijnen in gebeeldhouwde steen wat de rijkdom van vervlogen tijden herinnerd. Te kou om buiten te blijven keer ik terug naar mijn stulpje om de dag af te sluiten en plannen te maken voor de volgende dagen.
Locorotondo - Alberobello: De weg naar trullihoofdstad
Het eerste dat ik vandaag wou doen was naar de sterren gaan kijken. Gisteren voor het slapengaan was ik ook al gaan piepen maar de maan gaf te veel licht en dan vielen alle sterren in het niets. Een grote teleurstelling was het als ik omhoog in wolken keek. Hoeveel en hoe dik kon niet waargenomen worden maar de sterren waren verscholen. Na mijn tekst te schrijven en blog bijgewerkt te hebben kon ik mij klaar maken om te vertrekken. 2 keer spijt vandaag, éénmaal voor de sterren en de tweede maal voor de verblijfplaats, rustig en mooi en het moet in de lente nog veel mooier zijn. Terug naar de stad gekleed zoals de vorige dagen en ik hoop op een mooie dag. De eerste zonnestralen dat ik zie vallen op het kerkhof die de monumenten en cappelas een veel lichtere kleur geven. Ik zou er graag naartoe gaan maar het is een omweg en moet nog 20 km verder. Wel loop ik voorbij de oprijlaan die naar het kerkhof leidt. Hier geen deur maar een laan. De weg loopt grotendeels over asfaltwegen en overal in het landschap staan trullis opgefrist, vervallen, te koop. Soms kleine dorpjes met een kerk, kapel maar soms ook kathedralen zoals ik ze noem. Verschillende kleinere rond een grotere, hogere trulli. Ik probeer aan een boerderij er één te bezoeken maar er geeft niemand thuis. Het landschap rondom de weg is op sommige plaatsen adembenemend mooi met al die stapelmuurtjes. Ik heb mijn weg iets verlegd om zeker een dorp in te lopen want ik mis op deze wegen toch mijn cappucino en cornetto. Weinig of geen kans gehad er ééntje te bestellen en ervan te genieten tijdens de 10 minuten pauze. Overal zijn de mensen op hun landerijen aan het werk en dikwijls krijg ik een Ciao te horen. Het weer trek aan en af en als de zon schijnt moet ik de jas uittrekken en wegbermen maar weet nooit voor hoelang. Ik wandel ook veel langs trulli complexen die voor een gezin verhuurt wordt of grotere eenheden die voor meerdere gezinnen bedoeld zijn. Deze zijn meestal te proper, te clean. Ik nader het dorpje en mijn verbazing is groot als ik de kerk zie, klein. Het geeft het best de grootsheid van het dorp weer. Weinig activiteit want daar is maar 1 beenhouwer/bar/bracerie. Te begrijpen dat de bar gesloten is en het te vroeg is voor de bracerie. Ik vraag aan een klant of er nog een bar is en hij wijst mij een plaats aan gekoppeld aan een pizzeria, gevolg ook gesloten want pizzas worden alleen s'avonds gebakken. Ik stop wat verder aan een Piazza waar een zitbank mij uitnodigt tot rusten en het eten van een versnaperingen dat ik meegenomen heb. Rechtover is een kleine kerk gebouwd in trullistijl met pastorijtrulli, één geheel. Ik nader nu de stad en om veiligheid maatregelen wordt ook hier onze weg omgeleid. Voor deze omleiding ben ik nadien heel gelukkig want in die straat zijn arbeider een stapelmuur aan het bouwen. Een hele onderneming en een staaltje van stielkennis. Ongelooflijk dat het eindresultaat af is want het is een grote puzzel zonder stukken dat passen. Ik blijf even kijken maar moet dan verder naar de verrassing van de dag Alberobello. Een verrassing is het niet want net zoals de andere steden is de oude stad verborgen achter appartementen en hoogbouw. Een teleurstelling als je de stad inwandeld. Gelukkig prijken de torenspitsen van de kathedraal uit boven de stad en heb ik een merkteken waar ik naartoe moet. Het is wel mooi te zien hoe oude trullis tussen nieuwe appartementen staan en waarin geleefd wordt. Een puzzel van oud en nieuw. Ik ga op zoek naar mijn verblijfplaats want zou graag mijn rugzak neerzetten voor ik de toerist ga uithangen. Na mijn rustpauze trek ik op zoek naar de oude stad die grotendeels trullis bevat. Vele zijn nog bewoond of zijn souvenirwinkels geworden, enkele een horecazaak maar je kan alleen de buitenkant bewonderen want de winkels staan propvol en de horecazaken zijn dicht. Het is staalblauwe aan de hemel maar een ijskoude wind neemt alle plezier van bezoeken weg. Een uitkijkpunt boven aan een kerk geeft en totaal beeld van de oude stad en dat is wel heel mooi. De koude dwingt mij terug te keren naar mijn slaapplaats om jas en muts te gaan halen want de zon kan mij niet opwarmen. Het ontneemt mij ook het plezier later op de dag nog wat te gaan slenteren in de stad, liever van de chauffage zitten want zelfs jas en muts zijn niet genoeg! Ik ben blij dat de weg langs hier loopt en dat er nog maar weinig toeristen zijn, de randparkingen staan leeg en geen groepen, zodat ik toch een beeld heb van dit werelderfgoed. Met een massa toeristen zou het veel minder zijn aantrekkelijk zijn. De gelateria heeft ook weinig aantrek want buiten een ijsje eten is weinig gezellig. S'avonds ga ik nog naar de mis en keer dan terug naar de warmte van de chauffage.
Soms kan men de gang van zaken weinig zelf bepalen omdat men gebonden is aan afspraken en heel soms heb je verschillende van zulke afspraken en is het best de dag zo in te delen dat alles vlot verloopt. Vandaag is zon dag en kan ik genieten van een lange ochtend want ik kan maar gaan ontbijten om 7u30. Een groot hotel voor mij alleen en een lekker ontbijt voorgeschoteld krijgen maakt een goed begin van de dag. Ik vertrek ook veel later want ik kan maar inchecken rond 14u en heb 17 km te lopen. De weg, quasi voor mij alleen want ik moet eerst naar de stad terug lopen waar mijn volgende etappe begint. De weg terug is heel anders want nu kan ik het contrast zien tussen verleden en heden. Veel van de trullis, om niet te zeggen allen, waren boerderijen en naar het aantal leden van het gezin (kunnen ook dieren zijn) meer of minder kegeltjes. Ik veronderstel dat ook hier, net zoals in Matera de jongere mensen een beter leven wilden en verhuisden naar appartementen die rond de stad gebouwd werden. Destijds hadden die boerderijen geen waarden meer en dan moet plots iemand deze omgebouwd hebben tot vakantiehuis en is de beweging in gang geschoten. Nu worden ze gewaardeerd en worden nieuwe huizen voorzien van zeker 1 kegeltje. Soms loop ik langs oude trullis die nog bewoond worden of waar een loods aangebouwd is voor constructiewerkplaats, winkel, enz. Weinigen zijn boerderij gebleven maar zijn vakantiewoningen geworden voor familie of toeristen. Daar ik naar een plaats buiten de stad ga en er geen winkels in de omgeving zijn loop ik eerst een supermarkt binnen om aankopen te doen. Hier hebben ze geen diepvriesmaaltijden en dus ga ik zelf koken. Gepakt en gezakt vertrek ik in slow motion uit de stad, wandelend langs rustige wegen en trullis in alle maten, gewichten en waarden. Een mooie wandeling. Ik stop ergens aan een verlaten trulli om de constructie en de leefwereld te bekijken. Ze werden gebouwd met stenen uit de omgeving en gestapeld zonder mortel. Een hele kunst en een groot ambacht, gewoon al de stenen sorteren was een gans werk en de dikte van de muren is wel 80 cm zodat er weinig kieren tussen de stenen zitten. Het moet er in de winter toch kou geweest zijn en in de zomer zalig koel.Hier veel minder olijfbomen, die verwijderd zijn om meer andere gewassen te kweken. Het weer blijft wisselvallig maar de wind is weg. Ik loop voortdurend te bedenken hoe ik mij plukje wolken aan mijn zijde draadje kan vervangen door een gele ballon die ook wat meer licht en warmte uitstraalt. Gelukkig kan ik, of iemand anders dat niet want dan zou het egoïsme hoogtij vieren. Gewoon ondergaan wat ze mij bieden maar liefst zo weinig mogelijk regen. De weg brengt mij op een wandel/fietspad dat speciaal is aangelegd voor recreatieve doeleinden. Nog rustiger en maar 1 fietser op mijn hele traject van een paar kilometers. Ik loop langs trullis waar ze destijds sparren rond hebben geplant en deze doen mij denken aan de smurfen, I Tutti in het Italiaans. Ik zal het eens moeten opzoeken maar hun mutsen lijken er sprekend op. De voetweg kruist een drukke weg en daar heb ik geluk dat er een bar, annex winkel is. De cappuccino lonkt en even rust ook. Zalig geen haast hebben. De weg moet ergens eindigen en zo gebeurt het ook en kom ik terug in woonstraten terecht. Een groep wandelaars zit er te genieten van hun lunch en een streepje zon. Ik wacht tot ik rustig aan tafel kan zitten voor mijn boterham, ik heb tenslotte laat ontbeten. Ik loop de straat in van mijn verblijfplaats en sta versteld dat ik vandaag de dag mag afsluiten in een trulli. Een gans domein voor mij voor 1 nacht, meer moet dat niet zijn. Alles tiptop met veel ruimte en mijn lunch smaakt veel beter, en als ik er dan ook nog de zon bij zie kan de dag niet meer stuk. Na de rust loop ik naar de stad op zoek naar mijn timbro. Voor 17u30 kan ik er niets winnen en dat blijkt ook. Het leven herstart om 18 u, samen met de mis, en ik overval mr Pastoor in de sacristie waar hij de voorbereidingen treft voor de Santa Messa. Nu zijn enkele vrouwen de rozenkrans aan het bidden voor de mis begint. Gisteren liep ik een kerk binnen, zonder vrouwen maar waar toch de rozenkrans van een bandje rolde, de vooruitgang stopt nergens. Veel valt hier niet te beleven daar er weinig, geen, toeristen stoppen. De hoofdattractie van de omgeving en de magneet van de trullis is Alborebello, wat kilometers verder en de hoofdstad van de trullis. Daar ga ik morgen heen! Ik kan snel terug naar mijn domein liefst voor het heel donker is want straatverlichting is er weinig aanwezig en dan zijn de straten gevaarlijk met de vele bochten. Ik ga mijn pasta klaar maken en eten.
Ostuni - Cistenino : Wandelen in een oud levend museum
De gewoonte is gegroeid en ik voel mij er goed bij. Ik heb zo wat mijn routine opgebouwd dat vlot loopt. Dus nu is het 5 uur en schrijf ik mijn tekst van gisteren. sAvonds lukt het me moeilijk wakker te blijven en is het schrijven ook langzamer en anders. Het is ook niet gezellig s'avonds nog een wandeling te maken in verlaten steden, dorpen. Wat een tegenstelling met de nazomer als de oudere van het dorp verzamelen op de banken van de piazza. Denk er dan nog een kopje koffie bij en de setting is compleet. Het weer geeft heel wat blauw maar is kou en dus trek ik dezelfde kledij aan. Ik heb van veel dingen spijt maar dat ik een muts en mijn oude regenjas uit de auto heb gehaald bij mijn vertrek in Matera niet. Ik had nooit verwacht een jas voor de kou en wind nodig te hebben maar hij dient nu voor de honderd procent. Een foto van deze reis zonder die attributen zou niet voor echt aangenomen worden. Ik ben dan ook elke dag klaar om te vertrekken om 7u. De smartphone in de hand om uit dit doolhof te geraken en de rode lijn te volgen en merktekens te herkennen. Ik vind het snel en mag op een rustige weg de stad uit. Ik had een kortere weg gevonden maar als ik dan in het landschap sta begrijp ik de omweg. Ik kom mensen tegen die olijfbomen snoeien en daar ik een toerist ben spreken ze mij aan. Ik vertel dat ik uit België ben en dicht bij Brussel woont waarop een van de mannen in het frans zegt op de ninoofsesteenweg gewoond te hebben. De wereld is klein. Wat verder loop ik langs een klooster en daar de poort openstaat en de kerk deur uitnodigd, stap ik binnen. De mis is bezig voor 1 gelovige en de paar kloosterzusters. Ik keer mij snel om en loop verder. Ik bedenk mij dat door te lopen tussen de olijfbomen ik mij in feite bevind in een museum van levende eeuwenoude gebeeldhouwde kunstwerken van moeder natuur. Hoe ouder hoe mooier ze worden, spijtig dat de waarde er niet van stijgt. Ze worden ook regelmatig onderhouden en ik hoor toch steeds meer elektrisch gereedschap ratelen. Een mooie weg. Mijn lijntje zijde rekt wat en ik krijg meer zon en de jas mag uit. Door al die gedachte wisselingen en mooie weg mis ik een teken en loop iets te lang rechtdoor. Wie, wat, hoe zal het weten maar ik ga toch maar eens mijn rode lijn controleren en stel vast dat ik even terug moet lopen om op de juiste weg te komen. Misschien wel de mooiste weg van deze reis, een muilezelpad die mij naar een oud Santuario leidt met een verbluffend beeld over een olijfbomenwoud en de zee. Fantatisch daar te mogen staan en genieten. Alleen het weer valt tegen. Ik ben terug gestopt om jas en muts uit de rugzak te halen want de wind blaast hier met volle kracht en ik krijg er werkelijk kou van. De weg wordt dan een asfaltbaan en ik nader nu stap bij stap snel Trulli-land. De eerste zijn nog overblijfselen van lang geleden maar al meer zie ik goed onderhouden gebouwen en nog meer nieuwe, voor de toeristen, ik denk met alle luxe bekleed. Ik zie er ook veel dat niet afgewerkt geraken, de gebouwen staan er wel maar de omgeving en vooral zwembad ontbreken. Hier ook zal de crisis en covid lelijk huis gehouden hebben. Projecten lopen achter en klanten blijven weg. Als we de brandstofprijzen van dit jaar nog bijtellen dan zal de crisis nog niet snel afgewend worden. Zonder zwembad zou je verblijfplaats heel saai zijn, niets in de omgeving, veel te warm in de zomer en alleen een smartphone of boek om de tijd te verdrijven. Die nieuwe gebouwen zíjn dan nog eens dicht bij drukke weg gebouwd dat de rust ook verminderd. Ik kijk graag naar de oude trullis met een heel verhaal en waar soms nog in geleefd wordt. Ik verlaat de gemerkte weg om via een dorp, waar ik koffie kan krijgen, Cistenino te bereiken. De drukke weg di ik dan moet volgen is ook een mini autostrade voor de Vespa driewielers. Ik hoor dat de meeste zich laten bollen in de bergaf en terug starten als de weg klimt. Dit deden de taxis in Matera ook, de helft van de rit winst, alleen de remmen moeten in orde zíjn ! Ik ga eerst naar de oude stad in de hoop een kerk open te vinden voor mijn stempel maar de Centro Storico is zo klein en stil dat ook de kerk toe blijft. Bij het verlaten van de stad krijg ik een beeld van het kerkhof waar een hele verkaveling is gebeurd voor nieuwe Capella's. Ze boeren hier goed, aan de Capellàs kan men de rijkdom van de stad meten! Ik kan er mijn weg verder zetten naar mijn hotel dat nog wel 3 km verder ligt. Ik slaap in het ene hotel en moet gaan eten in een ander 100 meter verder waar het restaurant wel open is. Met weinig klanten, ik alleen, blijven ze in betere tijden geloven. Het weer is helemaal omgedraaid en ik zie in de verte boven de stad regen vallen. Een namiddagje kameren maar lekker warm, met boek of spel en vooral opzoek naar onderkomen voor de volgende dagen.
Carovigno -Ostuni: De kortere weg naar de witte stad van Puglia
Zoals iedere dag op deze reis is het eerste wat ik doe naar de hemel gaan kijken, niet om hulp maar gewoon om te weten welk weer ik eventueel zou kunnen krijgen. Het kan pas vanaf 6u15 maar dan gebeurt het zeker. Met de smartphone op Il Meteo gluur ik naar omhoog en stel vast dathet bewolkt is. De app geeft mooi weer aan maar ik zie wolken en nog dreigende ook. Het is nog vroeg en dus plan ik te vertrekken naar Ostuni, 20 km, om 8u. Verschillende malen ga ik gluren maar kan geen juist resultaat pinnen. Ik zoek de bussen op die rijden tussen de twee steden en beslis om 8u45 de keuze te maken tussen bus of wandeling. Met veel twijfel vertrek ik te voet en na 100 m zie ik mijn einddoel al liggen, ver weg op een heuvel. De weg daalt en loopt langs het kerkhof en dan neem ik de tijd voor een toertje op het kerkhof. Een heel andere stijl als wat ik al gezien heb maar het bekoort mij. Na wat kliekjes kan ik verder. Af en toe valt een verloren druppel maar ik word er niet nat van. Ik had wel besloten een verharde asfaltweg te volgen en niet door zand of slijk te gaan baggeren. Ik neem wat volgens mij de juiste weg is en kom op een rustige straat. Ik loop wat en merk dan op dat ik een verkeerde straat heb genomen maar die mij ook leidt naar Ostuni. Geweldig !! Af en toe vallen nog wat druppel en soms ook een ware hagelbui maar ik blijf droog. Hoe verder ik stap hoe meer kleur er verschijnen tussen de wolken. Van dat mooie blauw maar dan nog heel ver van mij. Ik loop alsof en een lange zijden draad aan mijn rugzak hangt die geen vlieger maar een donker grijze wolk mee sleurt. Het is een rustige mooie weg niet alleen maar bereden wordt door mensen die er een eigendom hebben. Af en toe moet ik op een muurtje klauteren om over een enorme plas water te geraken maar ik kan mijn route droog verder zetten. Tussen de olijfgaarden door zie ik af en toe de zee die wel heel ver aanwezig is. Stilaan duiken de eerste Trulli op die allen worden gerestaureerd want het is hard goud voor wie er één te bezitten daar ze een onderkomen kunnen bieden aan toeristen, die gretig willen verblijven. Allemaal wit beschildert zoals het stadje dat steeds dichterbij komt. De witte stad van Puglia. Net een grote trulli en fel begeert door de toeristen. Ik wandel de stad in langs de toeristen parking waar maar een paar voertuigen staan. Het weer en COVID hebben hier hevig toegeslagen. Langs één zijde goed voor mij maar als en stadje overgenomen wordt toerisme is het dan ook doods al er geen zijn. De handelaars staan wat op de uitkijk en de meeste horecazaken zijn toe en daarvan is deze stad vergeven. Een paar groepen lopen rond met een gids maar er zit niet zoveel swoeng in. De mensen dolen maar en eerlijk gezegd is er niet zoveel te zien. Het is meer een stadje voor een terrasje te doen. Ik zie een groep de kerk in komen met gids en die kijk gewoon wat rond zonder uitleg terwijl het altaar een pronkstuk is. Voor italianen gewone kost maar voor wie het wilt zien een merkwaardige creatie. Ik geniet van een oudere vrouw die de schoonmaak op zich genomen heeft van de kerk en waaraan ik een stempel had gevraagd voor mijn kaart. Ik was al aan de kathedraal gestopt maar die was dicht en andere een andere kerk maar die was nu archeologisch museum, alles voor de toeristen die er niet langskomen. Ik kan maar beter een slaapplaats gaan zoeken want ik heb niets gereserveerd omdat ik geen plan kon opstellen. Het is wel wat zoeken door al die kleine straten en mijn GPS weet zich soms ook geen raad maar om 11u45 zit ik voor een deur en bel ik de eigenaar. Na wat discussie komt hij toch langs en verhuurt hij mij de woning voor een dag. Een mooi onderkomen en ik voel me gelukkig mijn rugzak neer te zetten. Hij duidt mij een restaurant aan waar ik zou kunnen lunchen maar die blijkt gesloten. Te veel bezoek vrees ik. Ik koop dan maar wat focacia bij een bakker en ga naar huis om te eten en te rusten want alles gaat toch dicht. Ik kan lekker genieten van een leuke rustplaats, een koffie en mijn boek. Buiten is het nog kou en dus geen optie lang het grijze wolkendek te aanschouwen. Om 4 uur ga ik eerst mijn boodschappen doen en loop nadien naar het historisch centrum die nog steeds doods is. Zelfs om 5u 30 als ik terug loop is er weinig beweging en blijven de meeste winkels dicht met als resultaat dat alles er nog doodse uitziet. De kathedraal is nu wel open en ik probeer hier een stempel te krijgen maar het lukt mij niet. Daar er toch niets te beleven valt ga ik terug en loop toch nog een kerk binnen dicht bij mijn slaapplaats. Ik zie een vrouw doorlopen naar achter het altaar en spreek haar aan. Zij help me naar de pastoor die nog bezig is een biecht aan te horen en ik wacht even. Als het gesprek afgelopen is kan ik eindelijk mijn credenziale laten afstempelen. Nu de dag afsluiten en genieten van een warm gezellig nestje.
Met veel lawaai van regen en wind word ik om 4u15 wakker. Als ik aan het raam ga kijken regent het fel door, maar geen paniek want ik veilig en droog in mijn knusse kamer. Ik zet de verwarming weer op en kijk wat de weerman voorspelt voor vandaag. Regen maar tussen 9 en 11 u wel wat opklaringen en een droge pauze. Ik lees en schrijf wat en maak mij af en toe een koffie want het ontbijt wordt pas opgediend vanaf 8 u. Het is genieten van rust en tijd en als de tijd er is schuif ik aan een lekker ontbijt. Het moet gezegd je vind dit niet dikwijls in Italië. Hun verpakte koekjes zijn ook aanwezig maar er is vers brood en fruit en zelfgemaakte confituur. De eigenaar spreekt mij aan over de aanhoudende kou in de regio en de regen. Hij stelt zelf voor een nacht langer te blijven maar ik heb geboekt 10 km verder aan het einde van de volgende etappe. Om 9u10 vertrek ik en dan druppelt het een beetje. Met de vooruitzichten die ik gelezen heb moet ik droog binnenlopen. Een rustige weg doorheen olijfgaarden die één voor één worden verkocht om grote vakantiehuizen te bouwen. Carovigno grens ook aan de kust en daar het wat hoger gelegen is zie men er de Mare. Wel loopt er nog een drukke weg langs en een spoorlijn. De regen heeft op sommige plaatsen kleine vijvers doen ontstaan en het is laveren om de voeten droog te houden. Als ik halverwege ben. Wordt de regen feller en ik stap door. Het kan maar 5 km meer zijn. Het zicht wordt totaal grauw en ik stap door zonder veel aandacht voor de omgeving. De wind steekt een tandje bij en ik neem een snellere weg om toch nog eens een paar 100 meters te winnen maar dan langs een drukkere weg. Ik kan op sommige plaatsen schuilen maar in mijn hoofd is het geen optie want volgens de weerdiagnose van de morgen zou het na de middag blijven regenen. Dikwijls moet ik wat meer op straat gaan lopen om plassen, beekjes te vermijden en ik word een echte tamboer major doordat ik met mijn wandelstok zwaai om aankomend verkeer te waarschuwen stiller te gaan rijden en voorzichtig te zijn. Zo hevig de italianen kunnen rijden zo kalm rijden ze in de regen. De wegen, omgeving en de mens zijn het totaal niet gewoon regen te zien, er in te leven. Na 2 lange uren kom ik aan de voet van de heuvel waarop het oude Carovigno is gebouwd. Nu nog zoeken naar mijn slaapplaats en zo snel mogelijk want mijn kledij en schoenen hebben lang stand gehouden maar hebben toch de strijd verloren en zijn druipnat. Als ik bel naar mijn host merkt hij op dat ik geboekt had voor gisteren maar er was geen probleem want de kamer stond toch leeg. We regelen wat te regelen is en ik strip mij tot op mijn ondergoed. Hij heeft de verwarming al opgezet en ik kan in warme kledij de omgeving bestuderen en een strategie opstellen om alles zoveel mogelijk te drogen. Ik kan op mijn sandalen niet naar de winkel die nog moet zoeken maar ik mijn kamer in oud Carovigno is geen internet. De ontvangst buiten is ook niet de beste en de sprekende hulp bij Google Maps geraakt in de kleine straten ook de weg kwijt. Als ik eindelijk om 14 u naar de winkel kan achter eten vertrek ik met de hoop een warmere kamer terug te vinden bij mijn terugkeer. Van zodra ik de stad ben binnen gelopen ben ik heel voorzichtig en mijd ik de voetpaden om een val te voorkomen, wat mij ook lukt maar dat vraagt wat meer tijd. Terug op de kamer bel ik de host om te melden dat de verwarming het toch niet doet en 5 minuten later komt hij ter hulp. Inderdaad het toestel moet bij geregeld worden en dat doet hij plichtsbewust terwijl ik mijn warme maaltijd opeet. Ik ben klaar met eten en de verwarming draait en ik duik onder de dekens voor een dutje. Buiten is er niets te leven in een doodse (siësta) en miezerige dorpskern, dan maar beter wat slapen en opwarmen. Het fantastische van een haardroger heb ik vandaag ontdekt, de ideale schoenen en kledij droger en ik gebruik de rest van de middag om kledij te drogen en mijn boek te lezen en weg te dromen naar warmere en leukere oorden want zoveel ik van Italië hou, in de regen en kou valt het niet te genieten. Ik informeert naar het weer voor de volgende dagen en kom te weten dat Il Meteo een betrouwbare app is wat het weer betreft. Later op de middag loop ik tussen druppels door om het dorp toch wat te zien en enkele fotos te maken en ga In een bar zitten om naar huis te bellen. Als het donker is ga ik terug naar mijn kamer om de dag af te sluiten en duik weer tussen de bladzijden van mijn boek. Het is al warmer in de kamer maar 20 graden zal het nooit worden. In de zomer met 35°en meer op de thermometer moet het zalig zijn in deze koele ruimte maar nu kan het mij niet bekoren. Uiteindelijk is alles nog goed meegevallen en kan ik onder warme dekens de dromen gaan opzoeken die morgen wel zonnig zouden kunnen zijn. De uil uit de fabeltjeskrant zou zeggen Dat zien we morgen dan wel meer. Wel is het zo dat de regen moet ophouden want anders stop ik met deze wandeling. Ik heb er weinig aan in zon omstandigheden te wandelen en weinig te genieten. Het zou een heel plan zijn in Matera te geraken maar dat is dan reizen en avontuur, ik zie morgen wel !!!
Brindisi - Serranova : Door de modderige akkers op weg naar olijfgaarden
Daar ik vandaag maar om 7u30 de winkel in kon om boodschappen te halen kon ik op mijn gemak ontbijten en rustig vertrekken. Een etappe van 26 km zou ik gemakkelijk om 12 u kunnen beëindigen. Met wat stress wat betreft de winkel vertrek ik uit de oude stad met mijn smartphone in de hand op zoek naar merktekens. Geen te vinden en dan moet mr Smartphone het maar doen. Ik val een paar keer zonder schade maar moet wel wat opletten. De winkel vind ik gemakkelijk en doe mijn aankopen. Alles in de rugzak en dan maar stappen. In het begin geen al te mooie weg door akkers en in de omgeving van 2 treinsporen. Het is moeilijk lopen want de regen heeft hier wel wat slijk en plassen achter gelaten, gelukkig loop ik hier alleen en kan ik makkelijk mijn spoor uitzetten. Nog steeds geen markeringen en ik vrees dat er vandaag geen zullen zijn. Al een geluk dat GPX bestaat zodat ik naadloos mijn weg vind en kan aanpassen. Ik vind soms een afkorting en daar er geen mooie plaatsjes zijn onderweg is het dan ook geen zonde deze te volgen. Van wijnranken in Brindisi naar artisjokken naar kolen, met velden vol opgeschoten broccoli , de akkers staan hier vol van. Kleur komt er ook stilaan tussen het groenen, de eerste klaproos is ook al aanwezig. Nu nog wachten op de eerste zwaluw en de lente kan echt beginnen.Als de ondergrond rotsige wordt dan verschijnen de olijfbomen die stilaan de overhand nemen. Mooier dan de slijkeriger akkers waar de mensen moeten oogsten. Ik wandel verder met mijn verlenging in de hand en kom op een oude Romeinse weg, vlak en recht. Deze hebben ze niet vervangen en het is misschien het mooiste stukje van deze etappe en ook de olijfbomen langsheen de weg maken het plaatje compleet. Ik kom in Serranova aan op de middag. Ik denk dat alle inwoners, een stuk of acht rond de bar dwarrelen. Het dorpje heeft een kerkje, school 1st leerjaar en een olijfperserij. Dit gebouw neemt het grootste oppervlakte in en is merkbaar aanwezig. Ik kan nog wat wijn kopen en een koffie drinken terwijl mensen al contact nemen met mijn host die mij komt oppikken. Het huisje waar ik ga verblijven ligt tussen de olijfgaarden en heet Eremo degli Ulivi, het doet mij wat denken aan de slotklooster op weg naar Firenze, 2jaar geleden. In de B&B is ook een keukentje waar ik mijn middagmaal kan klaarmaken. Ik ben er voorlopig alleen en kan ook wat kleren wassen en buiten ophangen om te drogen. In normale tijden geen foto waard maar door de weersomstandigheden vandaag wel. Of het zal drogen is de vraag want het is kou. Rustig op het platte land heb ik de woning nu voor mij alleen en kan mijn blog bijwerken een tasje koffie bij de hand. Rond 5u komen nog een moeder en dochter toe die op verlof zijn in de omgeving maar die zie ik even en ben dan weer alleen, zaig !!!
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
