Deze morgen de verkeerde beslissing genomen, denkend korter te lopen, en langs de weg gewandeld. Ik had die beslissing genomen omdat er op zondagmorgen toch veel minder verkeer is. Ik denk dat ik 500 m meer gelopen zal hebben maar dan wel op asfalt. Op zondag zijn de dorpen en steden toch al doods en als je er doorstapt accentueert zich dat nog. Voorbij Mortara zou er een abdij zijn maar ook hier weinig leven. Er rest dus alleen nog maar verder te lopen tussen de rijstvelden en soms eens een akker met maïs maar vooral water en rijst. Het is zoeken en snakken naar een fontein voor verfrissing en drank. Het eerste dat ik in een dorp/stad doe is zo een waterbron opzoeken en er mijn hoofd onder houden. Ik vraag aan een inwoner of het nog ver lopen is naar Garlasco en hij zegt mij 4 km. Het is al 10u20 en dus wordt het doorstappen om nog wat aan- kopen te doen. Ik kom uitgeput in de winkel aan en doe mijn aankopen alvorens ik ga inchecken. Deze namiddag zal het rustig zijn en ik tracht toch even op wi-fi te kunnen voor informatie en het posten van mijn berichten. Ik heb nog heel hard genoten van mijn gelato. Ik was daar blijkbaar tijdig want achter mij kwam het hele stadje achter een ijsje. Ongelooflijk hoe veel ijs ze hier verkopen tot 1,5 kg, en verschillende smaken ineens in een isomodoos. Het is mooi om naar te kijken en wel wonderlijk dat je met ijs alleen hier je boterham kan verdienen. Gelukkig heb ik vandaag een wi-fi punt gevonden zodat ik mijn blog kan bijwerken bij een cappuccino en een voetbalmacht .
Gisteren had ik gevraagd of ik vroeg kon ontbijten en de gastman wou voor mij een ontbijt verzorgen om 5u30. Ik dus nieuwsgierig of het zou lukken en wonder boven wonder was de tafel gedekt, koffie klaar en ik kon toehappen. De stad verlaten in de koelte is goed. Vandaag 26 km omdat ik 3 etappes heb samengenomen voor 2 etappes. De afstanden waren te kort in 3 etappes. Snel loop ik terug tussen de rijstvelden maar vandaag kom ik toch af en toe een boom tegen. In elk dorp zou ik de kraan leegdrinken maar ik hou mij aan mijn ritme, de eerste 3 uur doorstappen, dan een rustpauze van zo’n kwartier voor fruit, water en een koffie (indien mogelijk) en dan doorstappen tot de finish. Het samenvoegen van de 3 etappes had 1 grote MAAR, zijnde dat in het dorp waar ik zou overnachten niets was, behalve een pizzeria/ pub. Ik kon niets vers meenemen omdat ik nog 5 km moest stappen en niet wist of ik het kon bewaren. Dus ik neem juist wat brood, konfituur en worst mee en een dosis hoop. Het dorpje telt 1 straat en misschien wonen er 200 mensen. De Ostello wordt door vrijwilligers gedragen en ze zijn bezig wat opknap werken aan het uitvoeren. Het kerkhof waar ik langs moet om in de hoofdstraat te komen heeft meer présence dat gans het dorp samen. De onthaaldame legt mij in het Italiaans uit hoe ik een expresso kan maken en dat lukt mij ook. Goed voor morgenvroeg als ik moet ontbijten. In de namiddag gaat naast mij een gelegenheidslokaal open waar er drank, ijs en chips te verkrijgen is. Onverwacht maar door de engelen gestuurd. Om 19u15 ga ik op pad om te zien of de pizzeria opent en ik kan binnen als eerste klant. Het duurt niet lang of er stromen nog mensen toe en tegen ik buiten stap 8u 30 is de zaak ver volgelopen. Ik voel mij hier echt thuis met een copie van Breughel geschilderd op een muur en veel Belgische bieren. Wijnen zijn hier niet verkrijgbaar en een ander gerecht dan pizza ook niet. Maar wat een durf om in zo’n plaats een eetgelegenheid te openen en dat ook doen draaien. De prijzen waren hier ook niet voor niets maar het was leuk en lekker ( mijn eerste pizza)
Gisterenavond al beslist om vrij vroeg te vertrekken want deze etappe is niet zwaar qua lopen of afstand maar loodzwaar door de warmte, gebrek aan schaduw en drinkwater. De gronden worden hier vooral gebruikt voor de teelt van rijst, hun risotto, en dus zie je overal water, de velden staan onderwater, de kanalen komen en gaan en maken ook onze weg. Weg van de grote wegen en dus wordt de afstand tussen de twee steden wat verlengd, ik schat toch met 3 km. Maar je leert toch allerlei zaken onderweg. Vroeg in de morgen zag ik al een boer op zijn brommertje met zijn schop voorbij rijden en ik ben hem ook blijven terugzien tijdens een tijdje omdat hij de irrigatie ging controleren. Wat verder een tractor met eigenaardige wielen om de rijstvelden te besproeien Maar je vind er geen drinkbaar water. Ik kom maar 1 dorp en 1 gehucht tegen onderweg en dus moet ik zuinig zijn met water. De kraantjes onderweg zou ik leeg drinken. Ook kom ik allerlei nieuwe vogels tegen die leven op die rijstvelden. Ik ben toch blij als ik na 5u30 de buitenkant van de stad binnen loop en schaduw kan opzoeken. Het is dan nog 45 min. zoeken naar mijn ostello maar dan is het leed geleden en kan ik rustig gaan eten en wachten tot ik kan inchecken. Na wat gerust te hebben ga ik wat wandelen in de stad en waar ik gisteren hard heb moeten achter zoeken moet ik vandaag de gelatos weren. Vercelli is een mooie stad en een bezoek meer dan waard. Ik voel me zo meer en meer naar het zuiden lopen. Voor de volgende dagen ga ik trachten hetzelfde ritme aan te houden zodat ik de hevige warmte ontloop. De inzet van de Ostellos is ongelooflijk. Wij verblijven hier tegen donatie, maar ze helpen u waar ze kunnen. Formidabel zou Stromae zeggen.
Gisterenavond zijn we lekker gaan eten, mijn 2 franse pelgrims en ik, in een nabijgelegen restaurant die een speciale menu aanbied voor reizigers zoals wij. Heel lekker en goedkoop. De gastvrouw had aangegeven dat het ontbijt om 7u30 zou zijn en ik heb me daaraan aangepast daar ik vandaag maar 17 km moest stappen tot Santhia. De gastvrouw van ' Il movemento lento' had heel wat ervaring met slow motion reizen en ook mooie foto's . Daar heb ik deze morgen nog staan naar kijken in haar trappenhuis. En zo voorgesteld in wat foto's wordt je nog meer gemotiveerd om verder te stappen naar die mooie plaatsen. Ik moest vandaag allerlei zaken regelen zoals mijn schoenen in ontvangst nemen dat vrienden van mijn neef Gustaaf zouden meebrengen uit België, wat herstellingen laten uitvoeren en tenslotte een kapper zien te vinden. Ik had 2 opties om hier te komen en nam da veiligste langs weiden en akkers, over autostrades en onder hogesnelheidslijnen maar vooral zeer veilig. Ik denk dat ik maar één stadje ben tegengekomen maar ook daar zijn ze volledig in de ban van de VIA. In het centrum van de stad kan je er al een winkelruimte vinden voor allerlei info. Ook het stadje 'Cavagliá ' was best gezellig. Het is nu volledig vlak en ik loop langs kanalen tussen de akkers die de gronden irrigeren. Zoals die kleine beekjes uit de bergen een stroom vormen verdelen de Italianen deze stroom terug om hun gronden te irrigeren. Best doeltreffend en een systeem dat al eeuwen moet bestaan. Hier zal maar weinig water naar de zee vloeien, denk ik. Het water hebben ze ook nodig voor hun rijstcultuur te onderhouden en hiervan zie ik vandaag de eerste velden. Spijtig genoeg zijn dat ook de ideale broedplaatsen voor de muggen. Santhia is niet zo bijzonder maar qua organisatie voor de VIA fantastisch. De vrijwilligers helpen u zo veel mogelijk en geen vraag was te veel. Zo begeleide ze mij tot bij de kapper, eetgelegenheid of hersteldienst. Wat mij vandaag het meeste energie heeft gekost is het zoeken naar een gelato. Overal vindje hier ijs maar voor artisanale gelato heb ik wel gans de stad doorkruist en gevonden. De beloning was navenant. In wil nog eens dank u zeggen aan Gustaaf en familie en aan zijn vriend Jackie voor de moeite die hebben gedaan om mijn schoenen in Santhia te krijgen.
Na een woelige nacht, we lagen met 5 in 1 kamer, waarvan 1 snurkte, 2 laat kwamen slapen, de venster open bleef voor de koelte maar veschrikkelijk veel kabaal binnen bracht van de stroom heb ik mij overslapen en pas om 5u 20 opgestaan. Om zo weinig mogelijk lawaai te maken had ik mijn rugzak en schoenen reeds buiten gezet en kon ik tijdig
' ontbijten' en vertrekken. Het was deze morgen al warmer en het is goed zoveel mogelijk van de koelte te genieten. Gewoon wandelen en dikwijks worden we omgeleid om een oude kerk of ruïne te aanschouwen maar het houdt ons ook weg van het verkeer. Van iets hoger kan ik ook zien hoe de vlakte zich uitbreidt. Een mooie wandeling, goed bewegwijzerd en aangenaam lopen. Ik voel de warmte zo stijgen en ik zoek elke schaduw op. Ik wandel van dorpje naar dorpje en overal zie je beweging en initiatieven rond de VIA. Ik kom zo langs een oude abdij die nu zetel is van een wijnboer, met feestzaal, zicht op het meer, wijnproeverij en binnenkort hotel, misschien ook voor gegoede pelgrims. Wel een mooie locatie en ik ben blij dat ik even de toerist was. Ik stap door naar Ropollo mijn einddoel. Voor de middag kan ik nog wat eten kopen zodat ik s'middags wat kan eten. De gastvrouw komt om 1 uur aan en dan kan ik me omkleden en rusten. De zon brandt al wat harder en het is goed vroeg te lopen. In de namiddag ga ik 1 km terug naar Viverone om even langs het meer te lopen, een ijsje te kopen waar ik de proefklant was voor een beginnende verkoopster en wat aankopen te doen. De gelato was heerlijk en terplaatse gemaakt wat mij 20 min gekost heeft om mij gevraagde smaken te hebben, maar de moeite waard was. Het is ongelofelijk hoe de Italianen zich hier verplaatsen om een ijsje te gaan eten en dat samen doen zoals wij op café gaan.
Ik was deze morgen vertrekensklaar als de gastvrouw mij op mijn ontbijt wees. Spijtig genoeg had ik al gegeten en dus kreeg ik een stuk taart mee voor onderweg. Iets buiten de stad word ik terug de heuvel opgestuurd om tussen de wijngaarden te lopen. Soms mogen we zelfs onder de pergolas lopen, echt leuk. De bruikbare ruimte tussen de 2 rotswanden zijn nog steeds nauw en dus loop ik soms tussen de autostrade en treinbedding maar heel veilig want zonder verkeer. En plots gaat die ruimte uitbreiden en wordt het veel vlakker en gemakkelijk lopen. De km gaan nu goed vooruit onder de voeten. Maar voor Ivrea moeten ze gewild en voor de veiligheid ons toch nog eens herinneren hoe de weg geweest is, weer wat omhoog en door bosjes maar alles wel veiliger en we zijn het ook al wat gewoon na die vorige dagen. Door het vlakker worden van het landschap worden er ook wat meer vochtige plaatsen gecreëerd en dus ideaal voor de muggen. Het duurt niet lang of je wordt overstelpt door die vrienden en dan helpt alleen een spuitbus. Een lange afdaling brengt mij in de stad Ivrea waar ik eerst lunch voor ik de canoëclub ga opzoeken. Die ligt in het centrum van de stad aan op andere oever van de stroom. Een kunstmatige dam over een grote lengte maakt dat de stroom ook over die lengte breek en neerklets met het nodige kabaal. Een ideale omgeving voor een canoëclub, waar volgende maand de wereldkampioenschappen worden gehouden. Deze organisatie houdt zich ook bezig met bewijzering van de VIA en er moet gezegd dat die de laatste dagen fel verbeterd is. Waarvoor dank !! In de namiddag een gelato gaan halen en de stad even doorkruist, gezellig. s'Avonds gewoon vergeten mijn brief voor de blog op te maken maar wel de foto met de Ferrari's .
Deze morgen was de kerk tijdig open zodat ik mijn bijdrage en de sleutel veilig kon achterlaten. Vandaag geen gehaast want het is maar 16 km en dat is goed na die drukke dagen. Ik loop echt Italië binnen zoals ik het graag zie met zijn oude dorpen, opgekuist en netjes, mooie plekjes, speciale zerken op het kerkhof en natuurlijk zijn eten en gelato's. Op onze weg kom ik weer een stuk heirbaan tegen met een boog en ook de bru St Martin is romeins en de oude stenen liggen er deels nog. Het is echt niet ver lopen tussen de dorpjes en telkens kom je speciale plaatsen tegen. Het wordt hier ook meer bewoond met zijn voor en nadelen. Spijtig is dat veel kerken gesloten blijven om diefstal te voorkomen maar intussen kunnen wij er ook niet van genieten. De nieuwe opdracht luidt niet te lang 'toeristen' want anders geraak ik nooit in Rome. Wij moeten over oude bruggen, waar geen verkeer meer mogelijk is en zo via veilige wegen. Dikwijls krijg ik nu de keuze mijn route te verlengen om nog meer mooie plaatsen te zien, op dit traject 3 maal wat het zou verlengen met 3 uur. Maar Pont St Martin is ook al mooi en vandaag moest ik zeker wat rusten. Het is immers elke dag wandelen. Op de hellingen telen ze zie ook druiven maar dan op pergolas. Iets heel speciaal maar alles zal zijn redenen hebben. Ze zijn zich hier ook meer bewust van de pelgrimsen op de Via Francigena en dikwijls zie ik nu aanbiedingen om goedkoper te eten of te overnachten. Ze hebben de nieuwe economie ontdekt en helpen ons ook zo onze route te maken. In het touritisch bureau ben ik ook de mappen gaan ophalen met de reisroute, etappes en alle nodige uitleg voor de route.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
