15/03/2020 : Albergaria-e-Nova / Sao Joao da Madeira : Spoorlopen
Mijn vriend de Japanner heeft een moeilijke nacht achter de rug door de informatie die ik hem gisterenavond briefde, zijnde dat Spanje in lockdown ging en het leven er stil viel. Hij is meerdere malen opgestaan en terug komen slapen maar ik vrees dat hij veel gepiekerd heeft. Vooral door zijn gebrek aan informatie en het opzoeken ervan bleek hij meer op een blinde in de jungle. Deze morgen hebben we afscheid genomen en ik ben gaan stappen naar de bakkerij voor een ontbijt. Ik stap vandaag naar het volgend etappe punt en neem daar de trein richting Porto. Ik was snel op de juiste weg en hem volgen was ook niet moeilijk. Alhoewel ik mij dikwijls vragen heb gesteld. Plots moest langs de sporen gaan lopen !!!!! Ik wandelde dan door kleine dorpen met weinig mensen op straat en vandaag zonder veel natuur. Enkel asfalt wegen maar die leiden mij ook naar mijn doel. Je ziet onderweg weinig nieuws maar af en toe heeft het oog ook zijn nut. Ik zie een auto iets voor mij op een wegje stoppen met erachter een loods. Ik loop er voorbij en op de brug die ik dan over moet staat een grote schelp gehouwen uit marmer. Ik loop stilletjes terug en merk dat de loods in feite een beeldhouwatelier is . Ik krijg toelating om een paar fotos de maken en voel mij zó gelukkig in dit kleine paradijs. Over de brug merk ik een smal gebouw op dat volgens mij dienst deed als voedselopslag vroeger ter verdediging tegen knaagdieren. De weg volgend op en neergaande in dit golvend landschap kruis ik dikwijls de spoorweg maar zie nooit een trein. Op een bepaald punt moet ik door de treintunnel lopen. Plots zie en hoor ik dan toch een trein als ik de volgende stad nader. Ik denk dat de trein niet meer verder rijdt dan dit stadje en dat de sporen verderop opgegeven zijn er daarom aan spoorlopen mag worden gedaan. Het stadje is al iets groter maar veel beweging is er niet door de Coronavirus natuurlijk. Het is zelfs zoeken naar een café om even te rusten. Daar is het een komen en gaan maar de mensen houden toch wat meer afstand. Ik zet mijn reis verder maar aan een stempel onderweg geraak ik niet. Veel zaken hebben gesloten uit voorzorg denk ik en op andere plaatsen hebben ze geen stempel. De volgende grote stad is mijn einddoel voor vandaag en deze periode. Nu rest mij nog het avontuur met de trein. Het klein stationnetje heeft geen balie en een automaat ook niet. Wel een scherm dat aankondigde wanneer de trein langskomt. Bij de bakker vraag ik waar ik een ticket kan kopen ende vrouw verteld mij dat dit op de trein kan maar dat ik dat niet zou kunnen omdat de controleur niet langskomt. En zo geschied het. Bij het vertrekken van de trein staat de deur nog open maar sluit dan toch bij het maken van wat snelheid. De trein slingert zich door de vallei zoals ook mijn weg vandaag geslingerd heeft trachtend de sporen te volgen. Aan de terminus moet iedereen afstappen om 500m te lopen naar het volgend station om daar de trein te nemen naar Porto. Het stappen tussen de twee stations duid ook de overgang van de antieke naar de moderne tijd. Ongelofelijk hoe groot deze werelden verschillen en toch zo dichtbij lijken. Hier moet ik dan een ticket kopen en voor de trein te nemen valideren aan een toestel. In Porto kies ik ervoor naar albergue te stappen om de stad zo op te snuiven. Hier wonen de mensen maar ook hier is het stil. Ik de albergue heb ik een kamer waar er normaal 12 mensen overnachten voor mij alleen. Ik kan mij nu rustig klaarmaken om morgen naar huis te vliegen. Ik vraag mij af hoe het met Yoschi zou zijn want voor hem wordt het met de dag moeilijker.
Wauw !!! Al ik deze morgen de gordijnen opentrok was het heel en al mist. Het was 6u30 als ik goed gekleed vertrok en daar het zaterdag is heel stil op straat. Vandaag maar 22 km dus relax. Eenmaal van de grote weg loop ik door een dorp met mooie huizen uit vervlogen tijden. Een laatste herinnering aan rijkdom dat nu wat meer verdeeld is onder velen. Maar mooi om naar te kijken. Het is volgens mij de eerste dorp dat ik doorkruis waar zó n gebouwen nog staan. Over de weg valt weinig te vertellen maar een geluk dat Mr Monet zich er vandaag mee moeit zodat ik even in zijn schilderijen kan wandelen. Het is van korte duur en halfweg mijn trip heb ik een café aangestipt waar ik even kan rusten. Café Leonel is gelegen in een klein dorpje met ernaast een dorpswinkel, van dezelfde familie denk ik. Ik stap er binnen, heel gezellig en blijkbaar heeft hij er een plekje voor pelgrims van gemaakt. Misschien wel de lekkerste koffie met melk dat ik in Portugal heb gedronken en de vrouwen van het dorp zullen mijn uitspraak beamen. Ik zat nog maar net neer of de stoet kwam op gang. Een bepaald moment heb ik getwijfeld om een foto te nemen maar dat leek mij ongepast. Ik durf wel veel maar dit net niet. Nadien doen zij hun boodschappen in de winkel en zo weet iedereen alles vaan het dorp. Gezellig zou ik zo zeggen. Kijk eens op Casa Leonel en hun facebook en misschien sta ik tussen zijn foto's. Voor ik vertrok wou hij nog een foto van mij nemen voor op zijn figuur van pelgrims dat er gestopt zijn. Ik stap verder en de weg kronkelt zich van eucalyptusbos naar eucalyptusbos met daartussen nog 1 stadje. Rustig kan ik zeggen maar daar stopt het want de eentonigheid van die bomen in rijen aangeplant of juist gerooid kunnen mij niet bekoren. In de eerste apotheek dat ik tegenkom stap ik binnen om een mondmasker te kopen, je weet maar nooit op het vliegveld, maar alles is uitverkocht. Het levert mij wel een mooie foto van een oude kast met oude apotheekpoten. Ik ben dan snel op mijn eindplaats voor vannacht, 11u30. Ik vraag naar een restaurant en daarvoor moet ik 1 km verderop zijn. Geen probleem, zo ontdek ik het dorp. Als ik bij een kruidenier binnenstap voor wat aankopen waan ik mij terug op Cuba. De schappen hadden minder goederen dan ginder. Ik vraag naar het restaurant en hij wijst mij naar de overkant van de straat waar een deur iets open staat. Je zou het nooit weten dat je er iets kan eten of drinken maar binnen staan er tafels met een rood tafelkleed gedekt. Ik vraag of ik er kan eten en dat wordt mij bevestigd. Ik zit er alleen en alles gaat er traag. De tafels worden blijkbaar op mijn commando gedekt en iets later zitten we er al met 15 te eten. Heel lekker. Als dessert krijg ik er 2 soorten kaas met vijgenconfituur geserveerd dat vergezeld wordt met een glaasje porto. Ik kan alleen maar zulke plaatjes aanraden maar het is telkens weer een gok. Vandaag in mijn voordeel. Als ik terugloop naar de albergue ontdek ik een heel moderne ,Italiaans ogende, bakkerij waar ik morgenvroeg langs kan voor een ontbijt en verder bij een wasplaats een vrouw die hare was komt doen. Ik heb al veel wasplaatsen gezien en ook heel mooie maar nog nergens die van de vandaag nog gebezigd worden. Ik heb er een foto van maar weet niet of ik ze kan overbrengen van mijn smartphone naar mijn tablet. Het lukt mij zeker als ik thuis ben volgende week.
Waar ik gisteren gestopt ben met mijn verhaal moet ik wel verder gaan. Bij mijn terugkomst van het winkelen was er een andere pelgrim toegekomen. Hij leek mij heel onrustig en zat constant naar informatie te zoeken op zijn smartphone. Zoals het bij pelgrims aan toe gaat hebben we een reeks standaard vragen om wat informatie uit te wisselen. Hij was 7 december vertrokken in Genua, zijn thuisstad, naar Santiago en nu verder naar .......stop. Hij meldde me dat heel veel zaken dicht gingen ivm corona maar ik wuifde het probleem weg. Ik zou verder stappen. Bij het vertrek zeiden we elkaar Bom Caminhos, Yoschi zou naar Agueda komen maar wist nog niet hoe met zijn rugprobleem en de Italiaan zou trachten bij vrienden in Barcelona te geraken. Het was vandaag ook niet de mooiste wandeling, dikwijls door industriegebieden, maar wij volgen parallel de grote weg met veel vrachtvervoer naar Porto. Dus is het nog het best wat meer meters te moeten stappen en door niet zó n mooie plaatsen maar veilig te kunnen gaan. Het is dan wel zoeken naar zaken voor de herinneringsdoos. De ooievaars brachten soelaas met een spectaculair gevecht voor de schoorsteen. Dit is ook één van de grote uitdagingen voor Portugal, de oudere verlaten industriegebieden recycleren en ontmantelen. Zo was er een plaats gans platgelegd en opgekuist en juist de mooie schoorsteen hadden ze laten staan. Plots duikte er een ooievaar op en ging er opstaan waarop 5 andere aanvallen plaatsen om zij daar een nest te kunnen bouwen. Een mooi spektakel en de eerste ooievaar hield stand waarop de andere wegvlogen en hij/zij al klapperend met de snavel de overwinning vierde. Het mooiste deel was nog het stuk weg dat langs wijnhuizen loopt met hun kelders. Nog steeds stel ik mij de vraag waarvan ze wijn maken want als ik vandaag 1 ha heb gezien dan zal het veel zijn. Bossen, verlaten gronden, beton, bedrijven, noem maar op maar geen wijngaarden. Bij mijn tussenstop bij een bakker voor de koffie en gebak stond de televie op journaal met steeds maar informatie ivm de Coronavirus. Iedereen is er mee bezig en praat erover. De bakkerin sprak er mij over aan maar het portugees kan ik nog niet analyseren. Dan maar verder naar Agueda waar ik rond 12 aankwam. Dus eerst eten want de albergue is 1km verder en buiten een Lidl onderweg is er niets en moet je terug 1,5 km stappen naar de eerst volgende gelegenheid. Bij mijn aankomst werden alle veiligheidsmaatregelen nauwkeurig opgevolgd en al snel was het enige gespreksonderwerp de Corona. De eigenares hielp mij naar volgende onderkomen te informeren en moest meermaals negatieve info geven. Daar zij zelf de dag na ons, Yoschi en ik, zou sluiten en de informatie verderop negatief was raadde ze me stilletjes aan huiswaarts te keren. Na even te rusten heb ik dan maar samen met het thuisfront de knoop doorgehakt en ben ik een regeling gaan treffen om terug te keren. Dit heeft wel wat tijd gekost met als gevolg dat ik niet meer aan bloggen toekwam.
12/03/2020 : Coimbra - Mealhada : toch wat mooie beelden
De verassingen stapelen zich snel op, als je op deze manier reist brengt iedere dag wel iets mee. lk had gisteren mijn verhaal al geplaatst of er kwam wat nieuws. Ik moest nog naar de winkel om wat inkopen te doen en zag een pelgrim de berg aflopen. Later bij mijn terugkomst vernam ik dat de Japanse pelgrim ook in de albergue verbleef. De man 74j jong was deze morgen 4 km verder vertrokken dan ik en had er 5 u meer over gelopen. Hij is van de klassieke stempel zonder boekje noch smartphone, alleen maar vertrouwend op wegmarkering. Hij was moe en had de moed niet meer om nog naar de winkel te gaan. Zoals ik al schreef zou ik nog naar de lichtjes gaan kijken en bij de balie , 19u30 savonds stond een jonge vrouw zich in te schrijven en bleek zij een Belgische te zijn. Zij had over dezelfde afstand als de japanees nogeens 4 u langer gelopen, ook, zij was uitgeblust. Veel woorden kwamen er niet meer uit en het was snel stil in de slaapvertrekken. Ik was deze morgen niet de eerste wakker want onze Japanner zat al lustig te schrijven in de keuken. Ik had er al mijn rugzak klaargezet om weinig lawaai te maken en kwam er binnen met mijn slaapgerei en waardevolle zaken. Ik heb wel de eerste foto van de dag mogen maken van onze vriend. ¾ uur later kon ik al stappen richting stad. Mijn laatste pijltje zag ik voor de brug naar de stad en dan was ik gelukkig dat ik het boekje had om de stad ik te komen. Het moet een mooie stad zijn om te bezoeken maar daar komt weinig van in huis op ons pad. Misschien kom ik later eens terug. Bij het verlaten van de stad hebben ze alle pijltjes op 1 affiche geplakt om zich te verontschuldigen, denk ik. Een mooie wandeling was het vandaag niet maar dat is dikwijls zo bij het inlopen en verlaten van een stad, met veel verkeer en drukte. Ook wat omgeving was het niet zo fraai en dan moest ik toch een tandje bijsteken om wat leuke fotos te schieten en mij te vermaken. Een deeltje van de weg verliep door een bos waar de signalisatie weer ontbrak maar vandaag heb ik de juiste keuze gemaakt. Ik had gisteren van de albergueverantwoordelijke een supplementaire opdracht gekregen zijnde 2 stempels per dag op mijn credenziale te krijgen omdat anders het overnachten in gemeentelijke plaatsen zou kunnen geweigerd worden. Daar bovenop werd mij gemeld dat verschillende plaatsen al gesloten waren. Gelukkig lopen er nu niet zoveel pelgrims rond maar voor de volgende dagen zal ik wel tijdig moeten reserveren. De Coronavirus slaat overal toe. Vandaag was het de hele dag mistig en rond de middag is de zon er wel doorgebroken en nu is het zalig. Ik was op tijd in de stad om te kunnen lunchen, een groot verschil met Clotilde met minder beweging maar qua eten zeker even lekker . Na wat rusten ga ik nu douche en nadien nog wat boodschappen doen wat mij nog eens 3 km stapplezier zal opleveren, deze zonder rugzak.
11/03/2020 : Zambuja - Coimbra : de verandering van natuur naar stad
Weer een nacht woelen achter de rug en nochtans ik had een mooi, knus onderkomen waar het gezellig verblijven was. Ik heb van de avond genoten en dacht aan een goede nachtrust. Bij het vertrekken uit mijn cocoon was de VOLLE maan aan het ondergaan en dat zou mijn slecht slapen kunnen verklaren. Zoals de wandeling gisteren abrupt stopte voor míjn slaapplek kon ik deze morgen gewoon verder stappen langs dezelfde wegen. Het dorp waar ik verbleef was doods en ik was al snel wat verder . Om 7 uur hoorde ik nogeens de klokkentoren rimrammen en zo kon ik de vorige etappe afsluiten. Een mooie wandeling langs verlaten gehuchten maar met een mooie natuur, gewoonweg prachtig. Dan kwam er nog een beek meanderen langsheen de weg die het plaatje compleet maakte. In de zomer zou ik zeker eens in dat beekje gesprongen zijn om af te koelen maar deze morgen kon ik alleen maar mijn handen diep in de zakken van mijn fleece verbergen, zó koud was het. De eerste koffie kon ik bestellen bij het verlaten van deze wonderlijke 30 km. Ik kwam stilaan bij een grotere stad en de bebouwing groeide aan. Nu werd het meer wandelen van dorp naar dorp door een vlakte met ook wat wegen, soms snelwegen, die rust deden vergeten. Ik had mijn boekje deze morgen al opgeborgen daar de wegen goed aangegeven waren en toch moest het mis lopen. Sinds Lissabon heb ik steeds 2 pijlen, een gele en een blauwe, meestal samen maar voorbij het stadje Cernache moesten ze toch wat verschil inwerken. De weg naar Santiago ging plots anders lopen maar ik had het niet opgemerkt. Als ik het door had was ik al wat verder en dan heb ik gewoon mijn achteruitkijkspiegel gebezigd om de weg naar Fatima omgekeerd te lopen. Het einddoel van de weg naar Compostela vandaag ik de start van de caminhos di Fatima vandaag, dus ergens gingen ze elkaar wel tegenkomen. Dat heeft dan voor mij zó n 3 km geduurd en daar waren de gele pijlen weer. Ik moest nog wel een helling op om zo Coimbra te zien opduiken in het dal. Heel mooie dat uitzicht. Nu afdalen en onder de resten van een Aquaduct lopen om Coimbra binnen te lopen. Ik moest wel voor de poorten van de stad stoppen om mij in te schrijven in het Albergo Ranja Santa Isabel waar ik overnacht met een prachtige balkon op de stad. Ik ga deze avond alvast voor het slapen naar de lichtjes kijken.
10/03/2020 : Ansiao - Zambujal : Misschien wel de mooiste wandeling
Deze morgen als ik de gordijnen open deed was alles mistig. Bij het stappen kwam daar nog eens de kilte bij. Je zou voor minder gaan treuren. Een warme koffie deed deugd en al gauw zag ik de mist langzaam optrekken en werd de omgeving zonnerig. De mist gaf de natuur waar ik doorheen moest een supplementaire etiket, wat abstract. Mooie wegen en rustige paden moest ik begaan en ik moet zeggen dat het misschien wel de mooiste etappe is tot nu toe. Geen eucalyptusbossen meer maar eik- en dennenbossen stilaan overgaande naar gewoon natuur waar geen bossen willen groeien maar alleen lage beplanting en bloemen. Hierdoor werden de ruimtes ook veel groter en kon ik verder kijken. Daar de wegen golvend over het landschap gingen was het echt betoverend. Onderweg slechts 2 dorpen. Na 10 km kwam ik hey eerste tegen met volgens mijn boekje 2 cafés maar ik heb er maar 1 gevonden. Wel 2 verdwaalde Belgische toeristen die net als ik niet konden ontdekken in het dorpje. Als je dan niet kijkt naar de mensen en hun leefwereld loop je verloren rond. Het 2de dorpje was 5 km van mijn slaapgelegenheid en daar moest ik alles regelen voordat ik doorstapte want in Zamanbuja is niets, geen winkel en een café dat niet geregeld open is. Dit had ik dus gelezen en en planning zo opgesteld dat ik voor de middag nog wat aankopen zou doen in het dorp en dan zou eten Cantinho da Clotilde. Een hele ervaring en zeker niet te missen als je in de omgeving bent. Ik stap er binnen en wacht samen met andere mensen. Ik om er te eten terwijl 3 andere personen eten komen afhalen. In de zaal zitten al wat mensen ook te wachten, maar eerst worden de afhakers gediend. Dit duurt wel 10 minuten maar ondertussen mag ik al een tafel in nemen. Met 3 zijn ze om deze refter (kantine) te verzorgen, ik den moeder en 2 dochters. 1 dochter achter het fornuis, de tweede bediend en moeder loopt, zomaar wat rond. Veel kiezen is er niet en nog maar goed ook. Ondertussen blijven de mensen maar toestromen en die beginnen ongedekte tafel te dekken en wachten net als wij. Een mooi tafereel maar in België onmogelijk. Ik geniet ervan zo ondergedompeld te worden bij de locals. Hier gaat alles veel gemoedelijker en bij de koffie gaat de fles snapt mee de zaal rond. Het is nadien nog maar 5 km lopen tot mijn overnachtigplaats zonder heuvels. De zon is vandaag gans de dag van de partij geweest en de eigenaar had een sleutel klaargelegd zodat ik binnen kon waar ik zo snel als mogelijk mijn was heb gedaan om nadien nog tijdig droog te krijgen vooraleer de zon zou ondergaan. Tijd om hem nu binnen te halen en verder van de avond te genieten.
Om 5u 30 ging de pastelleria open maar dat was vroeg voor mij, 7 u was OK temeer dat het kou was. Deze nacht heb ik moeten opstaan om mijn fleece en kousen aan te trekken en zo ben ik nog een paar uur in slaap gesukkeld. Een koffie gaan drinken met een croissant en ik kon de baan op. Voor de kerk stond er een pijlencombinatie en dus moest ik niet zoeken. Geel richting Compostela. Na een paar straten overgestoken te hebben en geen richtingaanduiding gezien te hebben kon ik niet anders dan Mr Smartphone te raadplegen. De website De vrienden van de caminhos van Fatima had ik al bezocht en daar had ik gemerkt dat de weg hoger lag. Het verwonderde mij dus dat ik voor de kerk, zó n 800 m van de uitgestippelde weg een merkteken zag maar men weet nooit. Dan maar op zoek naar de pijlen die ik in het volgende gehucht vond. Van hieruit zou het gemakkelijker moeten zijn Ansiao te bereiken. Het was goed uitkijken maar het was te doen. Veel viel er niet te zien onderweg daar ik dikwijls door een bos, geasfalteerde weg, moest lopen. Het was dan uitkijken waar ik een mooie foto kon schieten en de pijlen volgen. Het lukte tamelijk goed en de pijlen leidde mij via een rustplek voor een koffie en gebak. Iets verder moest ik de weg verlaten om en bos te kruisen en daar vielen de pijlen weg. De gele, richting Compostela, waren reeds een tijdje afwezig maar dan moest ik alleen de omgekeerde blauwe pijlen volgen wat ook al niet gemakkelijk was maar het lukte. In het bos dus niet. Bij een splitsing heb ik de verkeerde weg gekozen op mijn gevoel wel maar ook omdat de ene weg zo modderig was omdat ze daar een deel bos aan het kappen zijn. Op gevoel heb ik dan toch de weg teruggevonden. Van zodra ik op een grote weg terechtkwam zonder aanduiding ben ik die dan maar gaan volgen en om 14 u kon ik eten in de stad. OEF !!! Van hieruit naar Compostela zal ik minder gemakkelijk verdwalen omdat ik nu een kaart heb om mij te oriënteren wat veel eenvoudiger is dan een smartphone op boswegen. Buiten het de bossen was er weinig om fotos te maken maar ik heb dat maakt de wereld wel mooier als je moet zoeken naar een mooi kiekje, geniet er maar van ik in ieder geval wel.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
