Gisterenavond heb ik alles in het werk gesteld om mijn verhalen en foto’s te kunnen posten en zo heb ik reeds om 17u mijn tekst beëindigd wetend dat ik nog naar huis zou bellen, even de vespers bij de zusters bijwonen en vooral klaarstaan om 19u om mijn avondschotel in ontvangst te nemen. Ik had ook vernomen dat ik op een bepaalde plaats wi-fi kon capteren en dus heb ik alles in volgorde gedaan zodat ik snel op die plaats kon gaan zitten na het nuttigen van de diner. Als ik er even zat kwam de zusters de banken rondom mij verplaatsen en ik begreep dat ik verkeerd zat en zij de bank nodig hadden. Dus ik verhuis en zet mij aan de voordeur van mijn nederige stulp. Een voor een komen de zusters buiten en zetten zich op de banken om samen wat bij te praten en de laatste gebeden van de dag te prevelen. Terwijl ik de foto’s  op de blog probeer te zetten gaat de zon langzaam onder en de hemel krijgt bloedrode kleur. Het licht, oranje, gaat aan en de zusters zitten daar nu zo heilzaam dat ik niet anders kan te vragen voor een foto, wat mij wordt toegekend. De hele setting is fenomenaal want dit kan je normaal gezien nooit bijwonen. Als ze hun laatste gebed gericht aan Maria bidden ga ik ook staan en leg ook hiervan een beeld vast. Als wordt opgeruimd en de deur gaat op slot. Einde dag, maar ik blijf nog wat zitten en geniet van de opkomende nacht. 

Deze morgen ben ik op tijd op en ga een frisse neus halen om het weer te evalueren. Ik kijk ook of de poort al open staat en zie een voertuig binnen rijden. Ik denk de pastoor voor de mis van 7u maar nee, het is een chauffeur die 2 zusters naar Rome brengt. De zusteroverste wens mij nog een goede reis en alle zwaaien ze me toe voor ze wegrijden. Ik ga snel nog even iets in mijn mond steken om de medicijnen te verzachten en maak me klaar om te vertrekken. Ik heb geen haast en ga op stap om een bar te zien waar ik kan ontbijten. Het is een stevige afdaling uit de oude stad die mij brengt naar een nieuwere staddeel met winkelcentrum, waar alles nog gesloten is, bedrijven en ook een nieuwe wijk met dezelfde huisje om families op te vangen die getroffen zijn door de aardbeving van 2016. Hier pas zie je de schade dat zo’n aardse kracht met de mens doet, u ontnemen van de warmte van een natuurlijk habitat, duidelijk zichtbaar. Na een tijdje gaat de weg klimmen en ik besef dat met mijn beschuiten en confituur, ik niet ver zal lopen. Gelukkig heb ik een noodrantsoen bij en nodigt een fontein mij uit even te rusten bij haar eentonige klanken, wat te eten en te genieten van een zicht op de stad. De rust mag niet lang duren als ik stap en zo ga ik de golvende wegen tegemoet. Een rustige weg brengt mij naar een dorpje Seppio, waar ik het centrum een bar is. Ik had niet verwacht hier leven te ontmoeten maar niets is minder waar. De bar annex winkel is open en ik bestel een cappucino en cornetto en zet me op terras. Het gehucht dat je op de kaart dood zou hebben verklaart is springlevend met de gepensioneerden die er komen ontbijten, de ene wat fitter dan de andere maar behouden blijkbaar een ritueel in stand want de terras is snel vol. Ik moet mijn weg verderzetten en nu gaat het wel dalend zodat ik wat rustiger ga lopen en er soms een valse noot weerklinkt, ik stoor niemand en dan mag het. Ik wandel nu recht naar een kloof in de rotsen waar de natuur, een rivier, eeuwen aan gewerkt heeft en de enige doorgang is om Piocaro te bereiken. Ik loop langs een oude kerk waar het dak van verwijdert is en kan zo binnenin kijken  zonder door een deur te moeten lopen.  De weg was zo smal en de stad onbereikbaar dat er tunnels zijn geboord om het verkeer de stad in te laten. Het is voor voetgangers nog steeds mogelijk langs een wandelpad, trappen en bruggen de stad te bereiken. Ondertussen wordt je gratis getrakteerd op watervallen en grotten waar het water zijn weg heeft gevonden om de berg te trotseren. In Piocaro is niet veel animo want het is slechts een groot dorp. Ik zou graag een stempel bemachtigen maar ook hier zijn de kerken gesloten. Gelukkig word ik door mijn nieuwsgierigheid geholpen. Ik ontdek een oude kloostergang en een deur die openstaat, een gemeentedienst en die hebben stempels. Dus vraag en krijg ik het kleinood en kan ik verder. Eens het stadje uit kom ik in een breed dal waar het riviertje mooi rechtlijnig in zijn bedding ligt. De volgende kilometers zijn lichthellend maar na de zware beklimmingen voelt het vlak. Ik wandel verder naar het stadje waar ik een slaapplaats heb geboekt maar via een omtoer van Google Maps zie ik het stadje niet en loop ik bergop naar een gehucht buiten de stad. De B&B ligt meer dan een km uit de stad en er wonen misschien 30 mensen, zonder winkel, bar, enz. Gelukkig is mijn gastheer bij de pinken en biedt hij mij een rit terug naar de stad aan om boodschappen te gaan halen zodat ik tot de volgende 24u eten in huis heb. Voor de rest is het weer plannen, rusten en geniet van het niets doen.  Dolce far niente.

  

29/09/2022 : Groot-Bijgaarden – Coimbra

Het avontuur is opnieuw begonnen maar wordt een verderzetting van de reis dat in 2019 onderbroken is geweest door de corona pandemie. Dan was ik ook op weg naar Compostela en ben toen een paar etappes verder gestopt. Op aanraden van apotheker Roggen begin ik mijn reis nu ook in Coimbra. Hij vertelde mij over de wondermooie stad die ik 3 jaar geleden was voorbij gelopen zonder te bezichtigen. Meestal weinig tijd om een stad te bezoeken en overal een dag blijven zou wel mooi zijn  maar zou de reis heel lang doen duren.  Dus had ik gans de dag gepland want het grootste avontuur in een hele reis is op je beginpunt te geraken. Ik kan plannen wat ik wil maar mijn lot ligt in handen van derden. Komt de trein, staken ze niet op het vliegveld, mis ik geen aansluiting. Het zijn allemaal elementen die ik wel incalculeer maar waar ik geen vat over heb onderweg. Dus kon ik gewapend met mijn tickets om 7u15 de deur uit naar het station. Zoals gewoonlijk neem ik de trein naar Brussel noord en stap ik dan over om in Zaventem dorp af te stappen. Die aansluiting viel in de mist want door een storing in een seinhuis was het treinverkeer hevig verstoord. De vertrektijden vanuit Brussel werden steeds verlaat en ik vreesde al moeilijk op het vliegveld te geraken. De stress kwam opzetten want hoewel ik genoeg  tijd berekend had wordt drie uur dan krap. Met 45 minuten vertraging ben ik dan afgestapt in Zaventem  en ben ik met een stevige stap naar de luchthaven getrokken. Gelukkig kon ik snel inchecken want de veiligheidscontrole verliep traag en een lange wachtrij ging maar stapvoets vooruit. Opluchting was er als ik merkte dat ik nog tijd overhad voor de boarding zou starten. Tijd dus om de volgende etappe op “onbekend” gebied te organiseren. Het plan was van de luchthaven van Porto naar het station van Porto te stappen, onderweg iets eten, en dan met de trein Coimbra te bereiken. Als ik dan de snelste weg uitzocht dan moest ik meer dan 3 uur stappen naar het station en zou ik, zonder problemen, rond 19 u 30 aankomen in Coimbra maar had ik geen tijd gehad om onderweg te eten. Dus moest ik een andere oplossing bedenken. Gelukkig rijd er een metro tussen het vliegveld en de stad en kon ik de tijd reduceren met 2 uur. Het is dan wel nog een wandeling van 45 minuten van de metrohalte naar het station, die ook met metro kan overbrugt worden, maar dat gaf mij de gelegenheid ergens te eten en wat van Porto op te vangen. Een restaurantje had ik snel gevonden en daar er een tijdsverschil van 1 uur is tussen Porto en Brussel kon ik rond 13u plaatselijke tijd eten, vis met rijst en groentensla. De wandeling naar het station was verder aangenaam en snel kon ik een ticket kopen voor mijn einddoel van de dag. Met een sneltrein was de afstand na 1 uur overbrugt en kon ik naar mijn slaapplaats wandelen. Ik wist dat het station dicht bij de stad was maar wat ik niet wist was dat voor deze sneltrein een nieuw station gebouwd is buiten de stad, zo’n 25 minuten wandelen, de gps in de hand. In het hart van de stad heb ik dan mijn hostel gevonden en kon ik mijn rugzak afzetten. Tijd om een winkel te zoeken, te eten en te douchen. Nadien heb ik nog een wandeling gemaakt door de stad en ben ik op de klanken van de Fado muziek in slaap gevallen. Morgen blijf ik wat langer op na een siësta om w4at meer van de Fado te horen.

   

29/09/2022 : Groot-Bijgaarden – Coimbra

Het avontuur is opnieuw begonnen maar wordt een verderzetting van de reis dat in 2019 onderbroken is geweest door de corona pandemie. Dan was ik ook op weg naar Compostela en ben toen een paar etappes verder gestopt. Op aanraden van apotheker Roggen begin ik mijn reis nu ook in Coimbra. Hij vertelde mij over de wondermooie stad die ik 3 jaar geleden was voorbij gelopen zonder te bezichtigen. Meestal weinig tijd om een stad te bezoeken en overal een dag blijven zou wel mooi zijn  maar zou de reis heel lang doen duren.  Dus had ik gans de dag gepland want het grootste avontuur in een hele reis is op je beginpunt te geraken. Ik kan plannen wat ik wil maar mijn lot ligt in handen van derden. Komt de trein, staken ze niet op het vliegveld, mis ik geen aansluiting. Het zijn allemaal elementen die ik wel incalculeer maar waar ik geen vat over heb onderweg. Dus kon ik gewapend met mijn tickets om 7u15 de deur uit naar het station. Zoals gewoonlijk neem ik de trein naar Brussel noord en stap ik dan over om in Zaventem dorp af te stappen. Die aansluiting viel in de mist want door een storing in een seinhuis was het treinverkeer hevig verstoord. De vertrektijden vanuit Brussel werden steeds verlaat en ik vreesde al moeilijk op het vliegveld te geraken. De stress kwam opzetten want hoewel ik genoeg  tijd berekend had wordt drie uur dan krap. Met 45 minuten vertraging ben ik dan afgestapt in Zaventem  en ben ik met een stevige stap naar de luchthaven getrokken. Gelukkig kon ik snel inchecken want de veiligheidscontrole verliep traag en een lange wachtrij ging maar stapvoets vooruit. Opluchting was er als ik merkte dat ik nog tijd overhad voor de boarding zou starten. Tijd dus om de volgende etappe op “onbekend” gebied te organiseren. Het plan was van de luchthaven van Porto naar het station van Porto te stappen, onderweg iets eten, en dan met de trein Coimbra te bereiken. Als ik dan de snelste weg uitzocht dan moest ik meer dan 3 uur stappen naar het station en zou ik, zonder problemen, rond 19 u 30 aankomen in Coimbra maar had ik geen tijd gehad om onderweg te eten. Dus moest ik een andere oplossing bedenken. Gelukkig rijd er een metro tussen het vliegveld en de stad en kon ik de tijd reduceren met 2 uur. Het is dan wel nog een wandeling van 45 minuten van de metrohalte naar het station, die ook met metro kan overbrugt worden, maar dat gaf mij de gelegenheid ergens te eten en wat van Porto op te vangen. Een restaurantje had ik snel gevonden en daar er een tijdsverschil van 1 uur is tussen Porto en Brussel kon ik rond 13u plaatselijke tijd eten, vis met rijst en groentensla. De wandeling naar het station was verder aangenaam en snel kon ik een ticket kopen voor mijn einddoel van de dag. Met een sneltrein was de afstand na 1 uur overbrugt en kon ik naar mijn slaapplaats wandelen. Ik wist dat het station dicht bij de stad was maar wat ik niet wist was dat voor deze sneltrein een nieuw station gebouwd is buiten de stad, zo’n 25 minuten wandelen, de gps in de hand. In het hart van de stad heb ik dan mijn hostel gevonden en kon ik mijn rugzak afzetten. Tijd om een winkel te zoeken, te eten en te douchen. Nadien heb ik nog een wandeling gemaakt door de stad en ben ik op de klanken van de Fado muziek in slaap gevallen. Morgen blijf ik wat langer op na een siësta om wat meer van de Fado te horen.

   

Het was mij deze morgen wel duidelijk dat ik het grote Italië  had verlaten voor het drukkere Italië. In de kamer waar ik sliep waren de ramen niet geïsoleerd nog van enkel glas waardoor het net leek of ik op straat sliep. Veel lawaai van het verkeer en passanten hielden mij uit mijn slaap. Om 6 u werd ik wakker en was blij dat het al zo laat was zodat ik in de morgen toch nog 2 uur extra heb geslapen. Dus maar opstaan en een koffie zetten tijdens mijn voorbereidingswerken. Om 7u  kon ik gaan ontbijten en dat heeft de slechte nacht doen vergeten. Ik denk dat de gastvrouw zich daar ook bewust van was want dit was bijna een Belgisch buffet. Heel lekker en gevarieerd maar na een maand stappen in Italië  met alle varianten op “ Collazione” eet ik s'morgens  niet zoveel en is het ook een gewoonte geworden. Ik proef toch van alle lekkers op de tafel en kan dan goed voorzien vertrekken. Tussen de bussen en auto’s door vind ik de straat die mij uit de chaos bevrijd. Montelibretti is zo’n Belgisch dorpje die uitgegroeid is en niet aan de verkeerstroom kan wennen, spijtig want ooit moet het ook een lief stadje zijn geweest. Blij dat ik op rustige wegen kan wandelen met hun rust en wijdheid geniet ik van het landschap dat weer veranderd. Daar de gronden minder hellend zijn en minder rotsachtig neemt de landbouw het over en worden vruchtbare akkers ingezaaid met granen of worden er diverse teelten op gewonnen. Ook boomgaarden voor vruchten als perziken nemen de plaats in van olijven. Ik wandel over glooiende wegen die mij naar Rome leiden. Hier kan ik met moeite mijn fototoestel bovenhalen want zoveel speciaals is er niet te bekennen. Een oude toren staat op mijn route aangevinkt als fotogeniek en het landschap natuurlijk. Geen dorpen onderweg en dus geen koffie maar wel een picknick plaats waar ik rustig wat fruit kan eten. Mijn etappe is niet zo lang en de weg gemakkelijk zodat ik snel de stad nader en dat zie je ook aan het zwerfvuil. In Italië halen ze elke dag afval op van s'morgensvroeg en elke dag, zelfs op zondag, ander afval zodat zoveel mogelijk kan gerecycleerd worden en toch rijden de mensen rond om het weg te gooien. De natuur verandert snel in een stort en het verkeer wordt ook weer drukker. Ik ben blij als ik de stad binnen wandel en het verkeer vertraagt. Ik vind gemakkelijk de weg naar mijn slaapplaats en kan zoals afgesproken met de vrijwillige gastvrouw inchecken rond 11u30. Ze had mij telefonisch gevraagd of ik s'avonds zou aanschuiven aan het avondmaal, waar ik positief op had geantwoord, en dus was ze alles aan het voorbereiden voor mij alleen want ik ben de enige gast vanavond. Zij maakt alles klaar, geeft de “speciale” stempel, duid alles aan, ontvangt de donativo (je betaald wat je wilt naar best vermogen) en vertrekt terug naar Rome! Ik vraag of ik niet deze middag kan eten en deel de portie in 2 delen. Eentje voor deze middag en de rest morgen want ze heeft nog geen boekingen voor morgen en dan komt ze niet. Allemaal goed! Ik vraag haar ook of ze geen adressen in Rome kent waar ik kan overnachten en ze helpt zoveel ze kan. Ik ga rusten om nadien goed voorbereid boodschappen te gaan doen en een ijsje te eten want hier is er concurrentie en dat loont voor de klant. Bij valavond ga ik de deur uit om nog wat de sfeer op te snuiven van deze stad en zijn inwoners en ik heb geluk in het oude stadsdeel te verblijven want  het is hier blijkbaar de ‘date’ omgeving. Vele komen hier opgetipt naartoe voor hun date en je kan je daar wel iets italiaans bij voorstellen. Bij 30 ° lopen ze hier dan met jeans, hoge laarzen en mooie jas rond terwijl ik het liefst in zwembroek zou willen in een windje zitten om af te koelen. Denk daar nog pizza en aperitivo bij en de sfeer is goed en rustig, zalig om te gaan slapen.       

Daar ik gisteren de laatste grote heuvel overgestoken ben zie het landschap er nog wel golvend uit maar niet meer rotsachtig en steil. Na mijn snel ontbijt ben ik weg de GPX in de hand. Zo’n stad verlaten met al zijn steegje is dikwijls een gok maar met de GPX verminder je een aantal percenten van verkeerd lopen. 1000 trapjes van de via Roma lager kom ik op een gewone weg die ik een ganse tijd ga volgen. De weg voor mij alleen, zondag en vroeg, en tamelijk vlak zodat ik beelden van mijn reis kan ophalen en verfrissen. Hier geen merktekens meer en dus loop ik met mijn smartphone als handschoen. Mijn leidraad in het mooie Italië is het rode lijntje op mijn scherm. Ik zou niet weten hoe ik hier anders mijn weg zou  moeten vinden, met steeds op een kaart te kijken en veel verkeerd lopen. Waarom ik als titel “alleen eiken “ schreef is het feit dat het me opgevallen is, vorige dagen al en nu nog meer, dat langs de weg alleenstaande eiken staan, in de meest grillige vormen maar groot en heel oud. Men zou hier de weg verleggen om geen schade aan te brengen aan zo’n boom. Ik denk dat het een diepe genegenheid is naar die bomen dat men ze hun leven laat leiden. Als je er begint naar te kijken kom je ze veel langs de wegen tegen maar ook op belangrijke plaatsen. Al mijmerend over de eik en het landschap bewonderend die golft en aan Toscane doet denken verlaat ik Umbrie met zijn hoge heuvels en loop Lazio in, de provincie van de stad Rome. Heel aangenaam lopen dikwijls op een kam met panorama’s links en rechts en het is alleen als ik van de ene hoofdweg naar de andere moet via binnenweg/vallei dat ik asfalt verlaat voor kiezelweg en de weg duikt naar het beekje in de vallei en natuurlijk terug uitklimmen. Even doorstappen en het hindernisje is genomen. Er is er maar één  te kruisen maar zonder Mr Smartphone had ik de weg niet gevonden. Geen aanwijzingen en ik moest ook de weg verlaten en achter beplanting gaan loeren om een ander boswegje te vinden, gewoon de rode lijn volgen van de GPX en de voeten plaatsen, geen weg maar pad die een beek kruist en langsheen akkers. Heel mooi om er te wandelen als je de weg vindt. Na 3 uur stappen wijst GPX dat ik op een knooppunt nader van verschillende wegen en dat is dan ook het knooppunt van allerlei handelszaken voor de omgeving met een drukte van je welste. Geen dorpsplaats maar een parking in het midden van al die wegen maar waar ook een bar is voor de koffiepauze. Het is bijna vechten voor een cappucino en cornetto, maar aangenaam op zijn zondags. Van hier is het niet ver meer lopen naar de stad waar ik overnacht. Ik bereik het oude centrum juist wanneer de mis uit is en haast mij naar de kerk om mijn stempel te halen bij de pastoor. In de kerk is een plezante drukte van de mensen die de pastoor helpen bij zijn vieringen. Dan mijn weg zoeken naar de B&B , La Vecchia Quercia ( de oude eik), maar dat verloopt zo maar niet want mijn aandacht wordt getrokken naar verschillende muurschilderingen. Hoe een klein stadje groot kan zijn!!! Ik bereik mijn rustplaats op tijd voor de golf restaurantbezoekers het domein overnemen. Ook hier sta ik te kijken hoe in een klein gehucht een restaurant kan leven maar je voelt zo het hart kloppen van de eigenaar. En dat alleen niet voor zijn zaak maar ook voor de pelgrims die er onderdak zoeken. Hij heeft het zelf klaar gespeeld in verschillende publicaties  of boeken te prijken. Ik kan eten voor de golf aankomt en kan gaan rusten met een mooie natuurlijke schilderij voor mij.  Deze namiddag rusten en dankzij internet ook even naar België wippen voor het wereldkampioenschap wielrennen. De cirkel van de eik is rond voor deze etappe. Het was een mooie weg vandaag met een grote wijsheid, doet iets met dat hart.

Daar ik gisteren de laatste grote heuvel overgestoken ben zie het landschap er nog wel golvend uit maar niet meer rotsachtig en steil. Na mijn snel ontbijt ben ik weg de GPX in de hand. Zo’n stad verlaten met al zijn steegje is dikwijls een gok maar met de GPX verminder je een aantal percenten van verkeerd lopen. 1000 trapjes van de via Roma lager kom ik op een gewone weg die ik een ganse tijd ga volgen. De weg voor mij alleen, zondag en vroeg, en tamelijk vlak zodat ik beelden van mijn reis kan ophalen en verfrissen. Hier geen merktekens meer en dus loop ik met mijn smartphone als handschoen. Mijn leidraad in het mooie Italië is het rode lijntje op mijn scherm. Ik zou niet weten hoe ik hier anders mijn weg zou  moeten vinden, met steeds op een kaart te kijken en veel verkeerd lopen. Waarom ik als titel “alleen eiken “ schreef is het feit dat het me opgevallen is, vorige dagen al en nu nog meer, dat langs de weg alleenstaande eiken staan, in de meest grillige vormen maar groot en heel oud. Men zou hier de weg verleggen om geen schade aan te brengen aan zo’n boom. Ik denk dat het een diepe genegenheid is naar die bomen dat men ze hun leven laat leiden. Als je er begint naar te kijken kom je ze veel langs de wegen tegen maar ook op belangrijke plaatsen. Al mijmerend over de eik en het landschap bewonderend die golft en aan Toscane doet denken verlaat ik Umbrie met zijn hoge heuvels en loop Lazio in, de provincie van de stad Rome. Heel aangenaam lopen dikwijls op een kam met panorama’s links en rechts en het is alleen als ik van de ene hoofdweg naar de andere moet via binnenweg/vallei dat ik asfalt verlaat voor kiezelweg en de weg duikt naar het beekje in de vallei en natuurlijk terug uitklimmen. Even doorstappen en het hindernisje is genomen. Er is er maar één  te kruisen maar zonder Mr Smartphone had ik de weg niet gevonden. Geen aanwijzingen en ik moest ook de weg verlaten en achter beplanting gaan loeren om een ander boswegje te vinden, gewoon de rode lijn volgen van de GPX en de voeten plaatsen, geen weg maar pad die een beek kruist en langsheen akkers. Heel mooi om er te wandelen als je de weg vindt. Na 3 uur stappen wijst GPX dat ik op een knooppunt nader van verschillende wegen en dat is dan ook het knooppunt van allerlei handelszaken voor de omgeving met een drukte van je welste. Geen dorpsplaats maar een parking in het midden van al die wegen maar waar ook een bar is voor de koffiepauze. Het is bijna vechten voor een cappucino en cornetto, maar aangenaam op zijn zondags. Van hier is het niet ver meer lopen naar de stad waar ik overnacht. Ik bereik het oude centrum juist wanneer de mis uit is en haast mij naar de kerk om mijn stempel te halen bij de pastoor. In de kerk is een plezante drukte van de mensen die de pastoor helpen bij zijn vieringen. Dan mijn weg zoeken naar de B&B , La Vecchia Quercia ( de oude eik), maar dat verloopt zo maar niet want mijn aandacht wordt getrokken naar verschillende muurschilderingen. Hoe een klein stadje groot kan zijn!!! Ik bereik mijn rustplaats op tijd voor de golf restaurantbezoekers het domein overnemen. Ook hier sta ik te kijken hoe in een klein gehucht een restaurant kan leven maar je voelt zo het hart kloppen van de eigenaar. En dat alleen niet voor zijn zaak maar ook voor de pelgrims die er onderdak zoeken. Hij heeft het zelf klaar gespeeld in verschillende publicaties  of boeken te prijken. Ik kan eten voor de golf aankomt en kan gaan rusten met een mooie natuurlijke schilderij voor mij.  Deze namiddag rusten en dankzij internet ook even naar België wippen voor het wereldkampioenschap wielrennen. De cirkel van de eik is rond voor deze etappe. Het was een mooie weg vandaag met een grote wijsheid, doet iets met dat hart.

Het was deze morgen afscheid nemen van de gastnevrouw daar ik er mee te doen had. Krinkeldewinkel probeert ze haar taak te volbrengen maar haar lichaam is op. Ik vrees dat ze haar werk  zo graag doet dat ze er geen afstand van kan nemen. Voor ons als pelgrims zijn deze mensen goud waard want zonder hen zouden wij deze wegen niet kunnen bewandelen of het zou een fortuin gaan kosten. Spijtig dat er ook geen vervanging is. Dus na mijn lekker ontbijt ga ik op zoek naar mijn weg maar vind nergens mijn geel/blauwe merktekens en zal za gans de weg niet meer zien, dus kameraad GPX heeft wat meer werk en ik vertrouw gedeeltelijk ook op wit/rode merktekens en borden die mij de weg aanduiden. Het is klimmen en dalen in lichte vorm tot ik aan de voet van de heuvel sta die mij naar het Santuario Santo Speco moet brengen. Vanaf hier zal het minstens 1u30 klimmen worden volgens wat ik opmaak van de kaarten in mijn boekje. Gelukkig is er een rustplaats halverwege aan het Santuario. De weg vinden over die smallere wegen is niet moeilijk want je kan geen kant uit en het is juist bij kruispunten dat het oppassen geblazen is. Gans de weg door bossen en dan valt zo’n klim nog meer. Ik ben rond 9u30 aan de bedevaartplaats en buiten enkele vrijwilligers die borstelen en poetsen ben ik alleen. Ik bezoek de bijzonderste plaatsen, neem wat foto’s  en ververs mijn waterzak met vers koel water. Ik ben tijdig klaar om weer op stap te gaan want een ganse bus pelgrims komt het plein opgewandeld. Ik heb geluk gehad het oord even voor mij alleen en mijn camera gehad te hebben. Ik vervolg mijn weg bergop en geniet af en toe van de vergezichten. Ik kan kilometers ver kijken en kan de wegen herkennen waar ik 2 u geleden nog liep, nu een miniatuurlandschap. Rond 11u30 ga ik de col over en dat zal vermoed ik de laatste hoge berg geweest zijn die ik over moest, hij was maar 940 m hoog. Als ik bedenk dat mijn hoogste col in Livata was met 1750 m dan is dat de helft. Er is ook geen vergelijk mogelijk want in Livata moest ik 1000 m stijgen over 10 km en nu 600 m op 4,5 km. Dus ongeveer even steil en het valt mee met losliggende stenen, wat in een bergop altijd minder gevaarlijk. Boven op de col kan ik een laatste blik werpen op die vallei en even op adem komen als ik opgeschrikt wordt door 2 everzwijnen die ook van het vlakkere gedeelte gebruik maken om zich snel te verplaatsen. Ook hier ben ik veel te laat om mijn camera te trekken en een par foto’s te schieten. Wel nog grote beesten die zomaar voor u voeten komen lopen. In het klimmen heb ik oude eiken kunnen bewonderen met hun grillige vormen en die herken ik ook aan de andere zijde. Sterke wezens die de berg zo goed beschermen. Over de Col kom ik snel terecht op een asfaltweg die mij naar beneden brengt naar de stad Calvi dell'Umbria, deze weg is minder steil en loopt gemakkelijk. Deze morgen bij het vertrek om 7u20 had ik geplant rond 13 u aan te komen maar twijfel of ik het ga halen.  Vandaag heb ik al mijn wegen slechts 2 motorcrosser gekruist, geen fietser en bijna geen auto's. Nochtans is het zaterdag en de wegen in het eerste gedeelte leende zich perfect voor mountainbikers. Dus de balans van deze etappe is gewoon fantatisch. Ik loop de stad binnen die stilaan in siësta modus ga over mooie straten met goed onderhouden huizen als ik voorbij gesnord wordt door een oude VW kever met een echtpaar op route voor huwelijksfoto’s te nemen. Ze stoppen op de plaats waar ik ga overnachten en speel ook even fotograaf ! Het is een levendig stadje alhoewel ik totaal niet begrijp van waar al dat animo komt. De kern is klein maar blijkbaar komt de jeugd en dus ook ouderen naar het centrum toe. Slechts 2 bars, 3 kruideniers en een osteria kan je hier vinden maar de mensen komen en nu zaterdag is het bijna koppen lopen. Goed voor de mensen die hier een zaak hebben want die hebben werk. Ik kan even van rust genieten maar wil na mijn avondeten toch even de sfeer opsnuiven. Op een bankje kan ik het komen en gaan van de mensen observeren en het wordt stilaan een knooppunt. De piazza en de borgo zijn autoloos, gewoon het zijn alleen trappen, de dus is het eindpunt bereikt. Na een tijdje begrijp ik het verkeersinfarct, de mensen komen pizza of andere afhaalmaaltijden halen en moeten omkeren om terug te gaan. Zo creëer je een eindpunt. Maar alles verloopt goed en als ik ga slapen is de stad rustig en in vree.

Daar ik gisteren de laatste grote heuvel overgestoken ben zie het landschap er nog wel golvend uit maar niet meer rotsachtig en steil. Na mijn snel ontbijt ben ik weg de GPX in de hand. Zo’n stad verlaten met al zijn steegje is dikwijls een gok maar met de GPX verminder je een aantal percenten van verkeerd lopen. 1000 trapjes van de via Roma lager kom ik op een gewone weg die ik een ganse tijd ga volgen. De weg voor mij alleen, zondag en vroeg, en tamelijk vlak zodat ik beelden van mijn reis kan ophalen en verfrissen. Hier geen merktekens meer en dus loop ik met mijn smartphone als handschoen. Mijn leidraad in het mooie Italië is het rode lijntje op mijn scherm. Ik zou niet weten hoe ik hier anders mijn weg zou  moeten vinden, met steeds op een kaart te kijken en veel verkeerd lopen. Waarom ik als titel “alleen eiken “ schreef is het feit dat het me opgevallen is, vorige dagen al en nu nog meer, dat langs de weg alleenstaande eiken staan, in de meest grillige vormen maar groot en heel oud. Men zou hier de weg verleggen om geen schade aan te brengen aan zo’n boom. Ik denk dat het een diepe genegenheid is naar die bomen dat men ze hun leven laat leiden. Als je er begint naar te kijken kom je ze veel langs de wegen tegen maar ook op belangrijke plaatsen. Al mijmerend over de eik en het landschap bewonderend die golft en aan Toscane doet denken verlaat ik Umbrie met zijn hoge heuvels en loop Lazio in, de provincie van de stad Rome. Heel aangenaam lopen dikwijls op een kam met panorama’s links en rechts en het is alleen als ik van de ene hoofdweg naar de andere moet via binneweg/vallei dat ik asfalt verlaat voor kiezelweg en de weg duikt naar het beekje in de vallei en natuurlijk terug uitklimmen. Even doorstappen en het hindernisje is genomen. Er is er maar één  te kruisen maar zonder Mr Smartphone had ik de weg niet gevonden. Geen aanwijzingen en ik moest ook de weg verlaten en achter beplanting gaan loeren om een ander boswegje te vinden, gewoon de rode lijn volgen van de GPX en de voeten plaatsen, geen weg maar pad die een beek kruist en langsheen akkers. Heel mooi om er te wandelen als je de weg vindt. Na 3 uur stappen wijst GPX dat ik op een knooppunt nader van verschillende wegen en dat is dan ook het knooppunt van allerlei handelszaken voor de omgeving met een drukte van je welste. Geen dorpsplaats maar een parking in het midden van al die wegen maar waar ook een bar is voor de koffiepauze. Het is bijna vechten voor een cappucino en cornetto, maar aangenaam op zijn zondags. Van hier is het niet ver meer lopen naar de stad waar ik overnacht. Ik bereik het oude centrum juist wanneer de mis uit is en haast mij naar de kerk om mijn stempel te halen bij de pastoor. In de kerk is een plezante drukte van de mensen die de pastoor helpen bij zijn vieringen. Dan mijn weg zoeken naar de B&B , La Vecchia Quercia ( de oude eik), maar dat verloopt zo maar niet want mijn aandacht wordt getrokken naar verschillende muurschilderingen. Hoe een klein stadje groot kan zijn!!! Ik bereik mijn rustplaats op tijd voor de golf restaurantbezoekers het domein overnemen. Ook hier sta ik te kijken hoe in een klein gehucht een restaurant kan leven maar je voelt zo het hart kloppen van de eigenaar voor zijn zaak. En niet alleen voor zijn restaurant maar ook voor pelgrims op het Franscicuspad. Dikwijls staat hij vermeld in boeken of staan er foto's van hem afgedrukt . Ik kan eten voor de golf aankomt en nadien gaan rusten met een mooie natuurlijke schilderij voor mij.  Deze namiddag rusten en dankzij internet ook even naar België wippen voor het wereldkampioenschap wielrennen. De cirkel van de eik is rond voor deze etappe en het was genieten.

Vandaag rustdag! Dat wil zeggen niets te doen maar bezig blijven. Ik had gisteren een foto doorgestuurd van de wasmachine om het juiste programma te kiezen en deze morgen alles verzameld dat ik niet moest aanhouden tijdens de was- en droogtijd. Ondertussen wat op internet zoeken en informeren en tegen 11u kon ik aangekleed de straat op. Het verkennen van dit dorpje is gauw gebeurd maar toch kan je hier trapje op en af en overal zie je huisnummers. De deur van de kerk is wel een mooie zoals bij veel andere kerken vervaardigd in brons en misschien samen met het beeld van de oorlogsslachtoffers de kunstigste bezienswaardigheid van het dorp. Ook valt er bij vele woningen mooi gekapte stenen op boven de voordeuren of in de gevel die in vroegere tijden een betekenis hadden.  Vele van de woningen staan leeg en ik denk dat ze worden gehouden als vakantiewoning. Dus in de zomer loopt hier misschien dubbel zoveel volk rond. Dat moet dan wel een enorm verschil zijn voor de blijvers want in dit dorpje met 1 toegangsweg en poort moet het dan wel druk worden. Het was dan snel middag en ik kon gaan eten in de plaatselijke trattoria. Als de kok mij iets vroeg en ik niet kon antwoorden kreeg ik hulp van een andere gast die dan tolkte. De man was geboren in Tagliacozzo ( de stad van gisteren) en was met zijn ouders uitgeweken naar de VS en er 44 j gewoond in Tampa, Florida. Getrouwd, gescheiden en kinderen gekregen maar had dan wel de beslissing genomen om terug te komen omdat het daar alleen werken was en hij door zijn amerikaanse droom verstrikt geraakt was in een geldstrop. Hier kon hij weer ademen en leven. Ik was blij verrast met deze ontmoeting en gesprekspartner tijdens de lunch alsook de raad dat de man mij gaf. Nadien siësta  die onderbroken werd door hevige neerslag en dan is het leuk in een warm deken de regen te horen kletteren. Verder valt er niet veel te vertellen dan dat het nu weer aan het regenen is en de straten dan weer grauwer lijken. Vandaag zal er geen vergadering zijn op het kerkplein en dat moet voor de oudere mensen wel een streep door de rekening zijn.