10/04/2024 : St Paul de la Blaquiere -- Lodève : een pijntje verandert je leven
Vandaag een korte wandeling van 15 km en dus moet ik niet zo snel vertrekken. Maar de wind die wel geluwd is, maakt mij toch wakker. Ik ben op tijd op na een goede nacht. Ik ga aan tafel zitten en drink de koude koffie van gisterenavond bij het schrijven van mijn blog om geen lawaai te maken voor de anderen. Als de zon opkomt staat de eerste pelgrim op om zo nel mogelijk te vertrekken. De chaos is begonnen en het is best in de mallemolen te stappen dan erdoor overweldigd te worden. Zo moet ik haast ook om 8 u vertrekken. Een zachtere start dan gisteren wat ook plezante is en het weer is ook zaligere. Snel trek ik mijn fleece truitje uit want met, is het te warm. De weg is even verraderlijk als gisteren en dus is goed opletten om geen voet te verstuiken of te vallen. Ik doorkruis een vergeten dorp en volg de weg die me langs een oude priorij stuurt maar ik kan niet stoppen voor een bezoek maar wil gewoon doorstappen. Ik,ben hier al wat hoger in de’heuvels en de wind brengt koude met zich mee. Leuk is anders maar steeds te trui aan en uit doen is vermoeiend en dus lijd ik maar wat kou. Via de natuurpaadjes bereiken we een plateau uit natuurrots met een ongelooflijk uitzicht maar ook een steile afgrond. De rots lijkt bijna gepolierd beton zo glad en zuiver het is. Hier moet ik wat mijn weg zoeken want markeringen zijn er niet. Een zijde kan ik verwaarlozen, afgrond, dus blijven er maar 2 uitwegen. Ik volg mijn gevoel en kom zo terug op het juiste pad terecht. Ik hoor in de verte kinderstemmen en als ik het gepraat nader zie ik kinderen, 6 jarige, die gaan oefenen om een afdaling te doen in "rappel", een leerschool voor latere alpinisten. Stil staan ze in de rij hun beurt af te wachten, goed vast geschouwd in hun harnas, om de afdaling van 6 à 7 meter aan te vatten. Reuze om die klein mannen zo zonder schrik over de reling te zien gaan hangen. Ik stap door als ik plots de eerst vertrokkene zie aankomen. Blijkbaar gevallen/uitgegleden en door een andere pelgrim geholpen en samen onderweg. Als we wat verder door een speeltuintje moeten laveren komen we op een asfaltweg uit die we moeten volgen als ik plots een pijn voel links van mijn knie. Ik wrijf er even op en stap door zonder veel nadenken. Wat verder moeten we terug een wegje in en voel ik die pijn terug en bij afdalingen verergert die zich . Ik stop en merk dat ik een mooie blauwe plek aan het ontwikkelen ben. Ik ben nergens gebotst, niet gevallen en toch heb ik deze schade opgelopen. Ik ben al blij dicht bij mijn eindpunt te zijn die dan nogeens een echte stad is met winkels groot en klein, restaurants, bakkers, bustation en noem maar op. Ik sukkel tot aan de poort van de stad waar de twee voorlopers staan te treuzelen. We praten wat want allen moeten een andere weg uit. Ik help één van hen zijn rugzak achter te laten op een veilige plek en samen gaan we een dagchotel eten. Ik rust in de namiddag en neem de beslissing een dag te rusten en morgen een test te doen om te zien of de pijn blijft aanhouden. Dan zal ik een beslissing nemen want hier is het gemakkelijker dan verder waar er geen verbindingen is of onderweg waar ik niet meer voor of achteruit kan.
De wind maakt mij tijdens de nacht wakker en het is moeilijk in één ruk door te slapen. De deur rammelt, de wind komt met golven en ik zit te denken aan mijn handdoek en sokken die nog aan de wasdraad drogen. Ik sta op, neem al mijn persoonlijke zaken mee, grabbel de lakens mee en verlaat de slaapplaats. Ik daal voor het laatst de moeilijk trap af de wind/storm in. Ik vind al mijn zaken droog terug en raap ook goederen van een andere pelgrim op. Bij een kopje koffie kan ik mijn gisteren gekochte croissant degusteren en mij stilaan klaarmaken voor de strijd tegen de natuurfenomenen want daar lijkt het vandaag op uit te draaien. Goed ingeduffeld ga ik op weg. Iedereen weet dat het verlaten van de stad en vallei een stevige klim wordt maar de wind en misschien regen kunnen we niet inschatten. Geen afkortingen in de heuvels, gewoon de weg volgen. Bergop stappen lukt aardig want ik neem een ritme aan die mij rustig genoeg lijkt om uit te houden tot de top. De wind trotseren is een heel ander verhaal. Daar de weg dikwijls draait ga ik ook de wind uit verschillende richting op mij voelen beuken. Soms ben ik even gerust als de wind mij niet kan vangen maar een moment verder krijg ik de volle lading. Van het landschap genieten is bijna onmogelijk want buiten de voeten in het oog houden moet ik nu ook mijn evenwicht controleren op die nauwe paadjes. Soms stop ik toch even om een foto te nemen om nadien rustig te kunnen genieten maar nu is het zaak over de top te geraken. Het echte gevecht met de wind speelt zich af bij het bereiken van de top daar waar er geen beschutting meer is en de wind mij als speelgoed gaat behandelen. Soms moet ik met mijn hoofd in de wind gaan staan en even stilstaan zodat ik de golf over mij kan laten glijden. Eenmaal de afdaling begint is het veiliger lopen maar steeds hou ik de wind in het oog en train ik mezelf met oefeningen om klaar te zijn voor de volgende golf. Als ik een bocht omga sta ik plots voor de ruïne van een kasteel en weet dan dat het eerste dorpje dichterbij komt. De wegen met keien doen er mijn concentratie bij houden om veilig beneden te geraken in het dorp. Het huppelen van steen naar steen zoals enkele jaren geleden is er niet meer bij. Broeder "angst" heb ik een veilige plaats kunnen geven in een schuif maar heb nu zuster " voorzichtigheid" op een statief geplaatst. Als ik in het eerste dorpje kom kan ik eindelijk op adem komen en mijn weg vervolgen over gewone wegen naar het verdere dorpje met een bar. Ik bestel een koffie en kan mijn banaan met een stuk brood eten om wat energie te produceren. Heel vriendelijk waren ze niet en het was zaak zo snel mogelijk door te stappen. De wind blijft aanwezig maar de wegen zijn vlakker en breder en dus beter te belopen. Ik weet dat ik niet om 12 u kan aankomen en beslis dan maar gewoon door te stappen en op mijn eindplaats een zitbank te zoeken om wat brood en worst te eten die ik gisteren gekocht heb. In St Jean de la Blaquiere, een wat groter dorp is en maar 1 winkel maar is nu gesloten en dus moet men zich nu wapenen met eten voor de honger die komt. Om twee uur krijg ik gehoor aan het gemeentehuis en kan ik mij inschrijven en de sleutel van de gîte ophalen. Heel de gemeenschap draagt de weg en helpt waar mogelijk de pelgrim goed te ontvangen. Ik ben blij mijn rugzak neer te zetten en mijn bedje te spreiden. Het huis loopt stilaan vol met pelgrims en het was goed op tijd aan te komen om vroeg te douchen en nog te kiezen waar ik wou slapen. Een van de pelgrim had informatie gekregen dat de winkel rond 17 u zou open gaan speciaal voor ons en we er een lasagne zouden kunnen bestellen voor de diner om 19u. Iedereen tesamen bijna de winkel in en we plunderen deze van bijna alle drank. De apero gaat van start tot de lasagnes op tafel verschijnen. Lekker is het avondeten en de apero heeft de tongen goed gesmeerd. Een echt feestje. Een grootvader die op tocht is met zijn kleindochter van 13 en haar neef van 17 ruimen na het eten op en de zij doen de afwas zonder klagen, zelfs met de glimlach. Wel gaat iedereen op tijd naar bed want de tocht van vandaag heeft wel wat energie gekost. De wind is ook wat minder maar verkoelt de lucht stevig. Warm is iets anders maar onder een deken is het zalig.
Met wat brood, confituur en koffie kan ik aan de dag beginnen. Wanneer ik vertrek ga de garagedeur open en krijg ik nog een prettige goede dag toegezwaaid. Ik volg nu de GR om het dorp uit te komen en moet de eerste kleine helling trotseren zoals ik ze ken in Italië met veel losliggede keien en al wat percentages. Kort maar wel hevig en zo val ik weer in het bad van gewoontes. De weg kronkelt zich naar het eerste dorp en ik voel mijn benen en enkel pijn hebben van mijn uitspattingen gisteren. Ik moet het vandaag zo rustig mogelijk doen om te recupereren en zo snel en gemakkelijk mogelijk mijn eindbestemming te bereiken. De gewone weg biedt de oplossing om geen omweg te maken en ook niet te struikelen, gevaarlijker maar op deze wegen rijden niet zoveel auto's en bijna geen vrachtwagens. Dus stappen naar het volgende dorp voor een tussenstop. De dorpje lijken allemaal wat op elkaar met weinig inwoners in oude huizen en kleine straten vergeten door de wereld. De ene iets groter dan de andere en die hebben dan een bakkerij, bar en nog wat winkels, en andere dorpen leeg. Het is dus aanschuiven bij de bakker, niet omdat er veel volk is maar omdat een jonge vrouw raad vraag over hou ze kind het best kan laten doorslapen terwijl ze een koffie bestelt. Ik lijk in een kudde olifanten terecht gekomen te zijn, die koeien praten ook onder elkaar hun kleine problemen uit. Na een kleine 5 minuten geduldig wachten kan ik ook een bestelling plaatsen en genieten van een bakje troost Ik volg mijn weg naar de volgende halte zijnde een oude Romeinse brug over de Herault die als een blikvanger is voor de omgeving en een toeristisch magneet is. Een grote parking en een gratis pendelbus naar St Guilhem is een grote troef. Ik loop eerst naar het "strand" om een foto te maken van de brug in de bedding van de rivie en klim en nadien omhooggevallen om er over te lopen. De brug is ook aan het einde’van de "Gorges de l'Herault" gebouwd daar het verder tussen de rotsen geen nut had en ook geen belang had. De weg loopt nu in de Gorges en dit stuk is wel gevaarlijker dan de vorige weg daar hij kronkelt en er voor de voertuigen weinig plaats is. Dus voorzichtigheid ten top maar gelukkig rijden de auto's rustig. Wel mooi tussen de rotsen lopen met een hevige rivier in de bedding. Ik kom snel aan in de stad en het is makkelijk zoeken naar het stadsplein door alleen de kudde toeristen te volgen. De weg is nu verandert in een sprookjesachtig decor, één van de mooiste steden van Frankrijk met winkeltjes waar de prijzen de pan uitswingen. De restaurants zijn bijna dubbel zo duur dan in Monpellier en die waren al niet mals. Ik moet mij laten meedrijven in de chaos en loop zo snel mogelijk door want het is iets voor 12 u. Als ik naar de slaapplaats loop kruis ik twee zusters maar weet dan niet dat die naar de gebeddienst gaan in de kerk. Als ik terugkeer naar de hoofdplaats merk ik dat de kerkdeuren gesloten zijn. Pech, en dus zet ik mij op een bank om een bericht naar huis te sturen en even na te denken. Ik ben dicht bij de toeristische dienst en loop snel binnen, voor dat ze sluiten voor hun middagpauze (tot 15u) om te vragen of er een oplossing bestaat om mijn rugzak te droppen. Daar krijg ik de raad de kerk binnen te gaan en de zusters aan te spreken na hun gebeden. Ik wijs de mevrouw eraan dat de deuren gesloten zijn maar blijkbaar moest ik gewoon de deur openduwen, maar dat zou ik nooit geprobeerd hebben. Dus ik ga het einde van de gebeden bijwonen in rust en sereniteit en kan dan ik mijn rugzak droppen mijn duurste bezittingen meenement en ander schoeisel aan mijn voeten trekken. Als ik terug op het plein sta valt mij op dat ik mij portefeuille vergeten ben en dus kan ik tijdens mijn wachttijd 'tot 14 u' niet gaan eten en maak ik gebruik van een bank om te rusten. Ik loop later even rond op zoek naar een toilet en ontdek aan het einde van het dorp een restaurant waar ze forel met frieten en sla serveren voor een redelijke prijs. Ik vraag of ik ook na 14u30 kan eten wat mij wordt toegestaan maar wijzen mij er op zo snel mogelijk te komen, hun dienst draait rond de toeristen en dan sluiten ze. Alles valt in zijn plooi en na de maaltijd kan ik mij installeren voor de volgende nacht. Veel rusten kan ik niet want ik moet boodschappen doen voor de avond en de volgende dag en het aanbod aan voeding is miniem in deze stad. Ik ga op stap met mijn fototoestel om tijdens mijn boodschappen ook wat te genieten van de stad, dat gebouwd is rond een klooster, en wat foto's te maken want het is wel mooi stadje. Nadien plan ik verder de volgende dag en duik snel in mijn dromen om verder de benen te laten rusten.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
