25/09/2021 : Op naar een volgend Santuario.

Het was deze morgen afscheid nemen van de gastvrouw daar ik er mee te doen had. Krinkeldewinkel probeert ze haar taak te volbrengen maar haar lichaam is op. Ik vrees dat ze haar werk  zo graag doet dat ze er geen afstand van kan nemen. Voor ons als pelgrims zijn deze mensen goud waard want zonder hen zouden wij deze wegen niet kunnen bewandelen of het zou een fortuin gaan kosten. Spijtig dat er ook geen vervanging is. Dus na mijn lekker ontbijt ga ik op zoek naar mijn weg maar vind nergens mijn geel/blauwe merktekens en zal za gans de weg niet meer zien, dus kameraad GPX heeft wat meer werk en ik vertrouw gedeeltelijk ook op wit/rode merktekens en borden die mij de weg aanduiden. Het is klimmen en dalen in lichte vorm tot ik aan de voet van de heuvel sta die mij naar het Santuario Santo Speco moet brengen. Vanaf hier zal het minstens 1u30 klimmen worden volgens wat ik opmaak van de kaarten in mijn boekje. Gelukkig is er een rustplaats halverwege aan het Santuario. De weg vinden over die smallere wegen is niet moeilijk want je kan geen kant uit en het is juist bij kruispunten dat het oppassen geblazen is. Gans de weg door bossen en dan valt zo’n klim nog meer. Ik ben rond 9u30 aan de bedevaartplaats en buiten enkele vrijwilligers die borstelen en poetsen ben ik alleen. Ik bezoek de bijzonderste plaatsen, neem wat foto’s  en ververs mijn waterzak met vers koel water. Ik ben tijdig klaar om weer op stap te gaan want een ganse bus pelgrims komt het plein opgewandeld. Ik heb geluk gehad het oord even voor mij alleen en mijn camera gehad te hebben. Ik vervolg mijn weg bergop en geniet af en toe van de vergezichten. Ik kan kilometers ver kijken en kan de wegen herkennen waar ik 2 u geleden nog liep, nu een miniatuurlandschap. Rond 11u30 ga ik de col over en dat zal vermoed ik de laatste hoge berg geweest zijn die ik over moest, hij was maar 940 m hoog. Als ik bedenk dat mijn hoogste col in Livata was met 1750 m dan is dat de helft. Er is ook geen vergelijk mogelijk want in Livata moest ik 1000 m stijgen over 10 km en nu 600 m op 4,5 km. Dus ongeveer even steil en het valt mee met losliggende stenen, wat in een bergop altijd minder gevaarlijk. Boven op de col kan ik een laatste blik werpen op die vallei en even op adem komen als ik opgeschrikt wordt door 2 everzwijnen die ook van het vlakkere gedeelte gebruik maken om zich snel te verplaatsen. Ook hier ben ik veel te laat om mijn camera te trekken en een par foto’s te schieten. Wel nog grote beesten die zomaar voor u voeten komen lopen. In het klimmen heb ik oude eiken kunnen bewonderen met hun grillige vormen en die herken ik ook aan de andere zijde. Sterke wezens die de berg zo goed beschermen. Over de Col kom ik snel terecht op een asfaltweg die mij naar beneden brengt naar de stad Calvi dell'Umbria, deze weg is minder steil en loopt gemakkelijk. Deze morgen bij het vertrek om 7u20 had ik geplant rond 13 u aan te komen maar twijfel of ik het ga halen.  Vandaag heb ik al mijn wegen slechts 2 motorcrosser gekruist, geen fietser en bijna geen auto's. Nochtans is het zaterdag en de wegen in het eerste gedeelte leende zich perfect voor mountainbikers. Dus de balans van deze etappe is gewoon fantatisch. Ik loop de stad binnen die stilaan in siësta modus ga over mooie straten met goed onderhouden huizen als ik voorbij gesnord wordt door een oude VW kever met een echtpaar op route voor huwelijksfoto’s te nemen. Ze stoppen op de plaats waar ik ga overnachten en speel ook even fotograaf ! Het is een levendig stadje alhoewel ik totaal niet begrijp van waar al dat animo komt. De kern is klein maar blijkbaar komt de jeugd en dus ook ouderen naar het centrum toe. Slechts 2 bars, 3 kruideniers en een osteria kan je hier vinden maar de mensen komen en nu zaterdag is het bijna koppen lopen. Goed voor de mensen die hier een zaak hebben want die hebben werk. Ik kan even van rust genieten maar wil na mijn avondeten toch even de sfeer opsnuiven. Op een bankje kan ik het komen en gaan van de mensen observeren en het wordt stilaan een knooppunt. De piazza en de borgo zijn autoloos, gewoon het zijn alleen trappen, de dus is het eindpunt bereikt. Na een tijdje begrijp ik het verkeersinfarct, de mensen komen pizza of andere afhaalmaaltijden halen en moeten omkeren om terug te gaan. Zo creëer je een eindpunt. Maar alles verloopt goed en als ik ga slapen is de stad rustig en in vree.