25/09/2022 : Mougas -Caminha: Terug de grens over of de rivier !!!
Vandaag de laatste etappe in Spanje. Ik vertrek op tijd, goed gekleed met mijn fleece tegen de zure wind, omdat ik maar summiere informatie heb over de overzetboot tussen Spanje en Portugal. Het is zondag en dus stil op straat terwijl er om 5u30 tamelijk wat verkeer was misschien einde bruiloft in het restaurant waar ik gisteren ben gaan eten. Ik mag snel de weg verlaten om parallel met de weg en de oceaan te gaan lopen. Een prachtige weg en ik kan zo de dag zien ontwaken. Spijtig genoeg kom de zon op achter mij rug maar kleur herkennen in de lucht doet veel. Ik mag zo een hele tijd genieten van het ruisen van de zee die vandaag toch rustiger is dan gisteren en de natuur om mij heen. Ik loop langs kleine gehuchten en door een dorpje waar nog een klooster staat. Alles is nog stil maar het leven komt stilaan op gang. Als ik een klein kapelletje voorbij loop zie ik dat de deur openstaat en nieuwsgierig als ik ben ga ik toch eens piepen. Binnen is een pastoor alles in gereedheid aan het brengen voor de mis dat voor de kapel zal worden opgedragen. Een mooi moment en ik zou graag blijven maar mijn weg is nog lang en het is wereldkampioenschap in Australië en ik volg het rechtstreeks op mijn smartphone, net als vorige week als ik Santiago verliet. Zalig en als er dan nog een Belg wint dan weet ik zelf niet meer dat ik loop maar zweef ik over de weg. Af en toe loop ik eens de struiken in als ik mijn GPX weg wil volgen en moet ik mij omdraaien om de via de grote straat te lopen, ik begrijp soms niet hoe die weg is getraceerd. De tijd gaat vandaag snel want met die mooie beelden van de steeds veranderende kustlijn kom ik aan in de laatste stad in Spanje. Ik zoek naar een café voor pauze en een koffie en ga dan verder opzoek naar de overzet. Ik volg de pijlen en daar staan al 2 Engelse toeristen te wachten, de boot ligt aangemeerd maar de schipper is zoek. Ik wacht ook even en dan kunnen we inschepen, maximum 6 personen, om de grens/rivier over te steken. Het is kalm op het water en we zijn snel ter bestemming. Een heel ander plaatje. Caminha in Portugal is veel meer toeristisch en het stadsplein staat vol met terrasje en er is live muziek te horen. Nu eerst mijn bagage afzetten en dan op zoek gaan naar een restaurantje. Natuurlijk zijn de eetgelegenheden hier afgestemd op de toeristen en ook wat duurder. Gelukkig zijn de winkels hier open en kan ik wat goedkopere boodschappen doen om vandaag te overleven. Ik eet rustig en na mijn siësta, want die hou ik hier aan, doe ik een wandelingetje naar het centrum. Het is nu 15u15, zondag en wat zou een mens dan beter kunnen doen dan een begrafenis te volgen met een stoet dat tussen de terrasje door moet. Je zou bijna gaan denken dat het folklore is maar hier is het de realiteit. Op de tonen van Comme d'habitude wandelt de rouwstoet richting kerkhof. Ik loop nog wat door de straten en keer dan terug naar mijn albergue voor mijn voetbad en rust, die ik niet zal vinden want een paar Spaanse pelgrim slaan aan de kook zoals bij hun thuis, lawaaierig maar het ruikt lekker terwijl ik mijn tekst schrijf en ik mij in een restaurant voel.
24/09/2022 : Nigrà n - Moeras: De weg naar de oceaan.
Vandaag jarig en ik geef me een presentje met niet te vroeg te vertrekken. Ik moet immers maar 16 km lopen en ik denk stilletjes naar de zee te dalen en de kust te moeten volgen wat het stappen ook makkelijker maakt. Ik ben toch op tijd op en als ik zit te lezen komt de Italiaan wat praten. Hij ziet dat ik koffie, cappucino, drink en met water in de mond vraagt hij mij waar hij zoiets kan kopen. Ik vertel hem dat ik dat zelf mee heb en schenk hem een zakje dat hij dankbaar aanvaard. Hij prijst de koffie aan bij iedereen dat luistert. Om 7u15 loop ik naar de bakker in de straat die al open is om mij te verwennen met een croissant en lekkere koffie. In het teruglopen naar de albergue stop ik nog even aan de Mercado, omgevormd tot kunstenhal, om er nog een paar fotos te maken van de kunstwerken, voor mij deze morgen achter glas maar gisteren heb ik ze life kunnen bewonderen. Ik ben ver de laatste dat vertrek en dan nog in de verkeerde richting! Ik volg de weg tot in de volgende stad, een paar kilometers, en ga dan van de weg af om naar de zee te kijken. Als ik de mooie zonsopgang zie en de rust langs de kustlijn merk ik dat ik nog even langs de boulevard kan blijven en dan weer de weg oppikken. Baiona is een kuststad met nog een oud fort op een landstong en fors verheven op een rots, toch mooi om te zien terwijl mijn weg achter appartementsgebouwen zou lopen. Ik zoek de weg door de oude stad en moet dan aan een beklimming beginnen om een groot stuk kustweg af te snijden maar ook omdat het daar veel rustiger zal zijn voor de pelgrim. Een stevige klim maar met weinig mooie uitzichten omdat het afgescheiden is door een heuvel met de oceaan. Wel wordt de weg veel mooie want verandert van asfalt in een heel oude weg door de natuur dat al 2000 jaar gebruikt werd, de sporen van de karrewielen zijn het bewijs van gebruik. Een heel mooie rustige maar ook moeilijke weg voor mensen die niet gewend zijn zulke wegen te lopen, en vandaag kom ik er veel tegen. Als ik afdaal naar de oceaan is voor mij het mooiste voorbij en kan ik genieten van de wind, de zee en de golven. Weer heb ik geluk want ik loop met de wind mee. Alle stappers onderweg naar Santiago zijn goed ingeduffeld tegen de agressieve wind terwijl ik kan verder slenteren in mijn hemd en korte mouwen. Ze proberen de wandelaars veilige wegen te laten lopen maar ik merk dat het gros toch de hoofdweg volgt. Er is maar één weg en die loopt tussen de zee, rotsen, en de heuvels met steile hellingen. Het is dan maar de weg volgen en zoveel mogelijk genieten. Terwijl ik een koffie drink en rust vind ik een albergue wat verder dan waar ik gereserveerd heb en kan daar overnachten en 3 uur vroeger inchecken, en daar ligt de winst. Het is een spiksplinternieuwe albergue dat nog maar open is sinds juni 2022 en de verf is nog maar pas droog. Het is ook niet zo groot want er kunnen maar 16 personen overnachten. De host helpt me en geeft nuttige informatie die ik waardevol gebruik. Ik kan nog op tijd wat aankopen doen en dan iets verder een pelgrimsmenu gaan eten. Ik kom daar terecht in de voorbereidingen van een huwelijksfeest, op een prachtige locatie zicht op de oceaan, en geniet tijdens mijn maaltijd van de muziek en aankomst van de gasten. Toch een mooie kers op de taart!
23/09/2022: Vigo - Nigrà n : De kustweg is gemakkelijk
Het was gisteren plezant gaan slapen, en op tijd, want op Het plein voor de albergue waren een 4tal jongeren een volksdans aan het repeteren waarvan ene tamboerijn speelde en zong. Spijtig dat ik al in mijn onderbroek stond of ik was snel nog een foto gaan nemen. Maar rusten was voornamer dan feesten. De luiken toe en zoveel mogelijk ramen gesloten kon ik proberen te slapen. Met de informatie van een ander pelgrim was ik erop gebrand op tijd op te staan om de stad nog in het donker te doorkruisen. Het eerste grappig feit was wel dat je het gebouw moest verlaten via een buitendeur op het 3de verdiep. Winst want ik wist dat het eerst klimmen zou worden om terug de uitgestippelde weg te vinden. Ik was met moeite 10 min buiten of stond al nat in het zweet. Al ik buiten kwam mocht ik bijna onmiddellijk 100 trappen op, een voorproefje op wat zou volgen. Meer dan 1 uur ben ik naar boven gestapt, geen trappen meer maar hellende straten. Het was goed dat ik nog in de donkere straten van de stad mocht dolen want ik moest geen rekening houden met het verkeer. Google Maps wees en dicteerde mij de weg om terug aan te sluiten op mijn rode streep. Bijna gans deze weg had ik straatverlichting en kon ik rustig klauteren. Ook op de rode streep weg was het nog klimmen maar nu was ik het blauw bolletje op de weg. Als het klaar begon te worden verliet ik stilaan de stad via de heuvel maar door de nacht kon ik alleen de lichtjes van de stad zien maar geen panorama. Het is steeds een keuze maken tussen mooie vergezichten en veel later vertrekken of op tijd aankomen voor de warmte. Als ik sprak met mensen over de kustroute naar Santiago was steeds de opmerking dat die veel gemakkelijker lopen was. Nu kan ik bevestigen dat dit onzin is. Voor mij die de verkeerde richting uit loop is er geen bewegwijzering maar ook de tegen lopende pelgrim klaagt dat het zoeken is naar pijlen en de weg. Op deze etappe wordt maar pas heel duidelijk dat er minder stappers zijn. Ik vertrouw voor de volle 100 % op mijn GPX maar die stuurt mij ook de brousse in. Gelukkig heb ik al andere katten gegeseld en kan ik mijn plan trekken maar vele andere zouden verdwalen. Hoe deden de mensen dat vroeger als ze alleen een kaart hadden om hun weg te bepalen? Ik geraak toch steeds op het juiste pad en kan allen maar stappen want buiten bos en weg is er niet veel ui te leggen. Het si al 9u30 als ik de eerste pelgrim mij zie tegemoet lopen, ik ben al 3 uur onderweg. Als ik dan opmerk dat mijn weg langs de grote baan gaat lopen is het tijd om uit te kijken naar een café voor rust. Net als ik die grote weg opstap merk ik een richting aanwijzer naar Vigo met kilometer aantal 8, ik ben dan al 14 km ver en ik veronderstel dat die weg ook vlakker zal geweest zijn. Korter, sneller en lawaaieriger contra, rust, klimmen en stil. Een pelgrim moet wel wat over hebben om rust te vinden!! De koffie doet de meegenomen chocolade broodje smaken maar ik moet verder om op tijd te zijn in A Ramallosa waar ik zou kunnen overnachten in een mooie albergue, maar er zijn maar 40 plaatsen voor pelgrim dus is het zaak er tijdig te zijn, wachten nemen we er dan graag bij. Als ik aankom ben ik de eerste en het is 11u40. Ik ga toch maar informeren of mijn informatie klopt. Ik word geïnformeerd dat te vandaag volgeboekt is met een groep, de pelgrim staat op straat. Spijtig want het is een mooie locatie en blijkbaar kan je er ook een lekker pelgrimsmenu eten.Alvorens verder te lopen ga ik zitten en kijk naar andere opties. Ik kan voor dezelfde prijs ook 1 km verder overnachten en neem het zekere voor het onzekere en boek via het internet. Ik ben nu gerust een dak boven mijn hoofd te hebben van acht en ga rustig opzoek. Ook hier mag ik over een oude brug lopen, blijkbaar zijn op deze reis de bruggen die het meesten in het oog springen. Elk stadje heeft wel zijn exemplaar en er zou een boek kunnen uitgegeven worden met de bruggen richting Santiago. Ook hier is het een mooi Romeins exemplaar. Ik moet wachten tot 15 u voor ik knap inchecken maar dat geeft mij rustig de tijd om te eten en rusten. Terwijl ik sta te wachten stopt er een taxi en zie Ik 2 guitige mannen uitstappen, onderweg naar Santiago. Ik heb deze namiddag niet moeten rusten want al mijn kleren moesten gewassen worden, en vooral gedroogd want morgen moeten we verder. Het was vandaag een heel leuke wandeling zoals ik ze graag heb met weinig wandelaars of stappers en in het bos. Het meeste geniet ik nog van het geen duizend keer te hoeven zeggen Buen Camino.
22/09/2022 : Redondela - Vigo : Hop naar een nieuw avontuur
Vandaag begint een nieuw avontuur daar ik ga teruglopen naar Porto maar langs de kustweg, die minder zwaar is maar ook minder ontdekkend. In ieder geval wordt elke stap opnieuw een ontdekking want ik ben er nog nooit geweest en hoop op het einde van de weg uitgewaaid te zijn. Met dit beeld wou ik gaan slapen maar dat laatste verging mij maar moeizaam. Een koppel anarchisten hebben iedereen wat verstoord gewoon door hun zijn!! Veel te veel om te noteren en nog veel eenvoudiger het te vergeten. Ik was dan toch op tijd op en heb geprobeerd te genieten van wat kon maar het was zeker mijn slechtste nacht en ochtend. Ik ben ook als laatste vertrokken rond 8 u omdat ik niet wist of de weg gebalistreerd was of niet en in de donker een pijl zoeken is zowat onmogelijk. Ik was gauw de stad uit en moest dan gaan klimmen. Dank u sticker want zonder zou ik het niet gekund hebben. Van zodra ik buiten het dorpje was boven aan de stevige klim stopte de asfaltweg en ging over in een gravelweg door een bos. Ik liep op een plateau in het bos als de zon door het wolken dek kwam piepen en een mooi dag aankondigde. Gedurende een 500m was het niet zo stil in het bos want arbeiders waren een deel bos aan het kappen, wat noodzakelijk is voor de gezondheid van een bos. Die werken gaven mij ook de kans de vallei in te kijken die een baai was met al zijn activiteiten en menselijke ingrepen. Mooi en rustig moest ik met de smartphone in de hand verder want richtingspijlen richting Porto/ Fatima zijn hier niet te vinden. Ik had zoiets vermoed maar gehoopt op het tegendeel. Gelukkig kwamen pelgrim me tegemoet en kon ik mij op hun weg richten wat al veel gemakkelijker was. De kwantiteit stappers vandaag was wel 75 % minder dan de voorgaande dagen maar Redondela is dan ook een samenvloeiing van 3 wegen richting Santiago. Dus deze weg is rustig en dat maakte mij niet boos. Het nadeel is wel dat er dan minder rustplaatsen zijn op de weg. Toch krijgt een ambachtsman het voor elkaar wandelstokken aan te bieden, met mooie exemplaren in zijn etalage. Een rustpunt om wat fotos te nemen. Daar heb ik vandaag de meeste tijd in verloren, fotos te nemen van de wisselende omgeving. Ik bleef maar op dat plateautje lopen een hele heuvel om en zag zo Vigo verschijnen, groeien en veranderen. Als ik dan een café tegen kom ga ik rusten bij een kop koffie en zoek van daaruit de kortste weg naar mijn slaapplaats. De kortste weg leidt me door het centrum, autoloze straten, van de stad. Zalig slenteren door de winkelwandelstraten de heuvel af naar de haven. Gewoon genieten want vandaag mag ik niet voor 13 u aankomen om in te checken. Een provincie albergue en die staan op het uur. Ik ben wat vroeger en er staan al een paar mensen te wachten, nog 1 uur zeker. Maar die tijd gebruiken we om verhalen en adressen uit te wisselen en dat levert mij voor de volgende 2 dagen een slaapplaats op. Als we binnen mogen drop ik snel mijn schoenen en rugzak en ga op zoek naar een restaurant dat ik tijdens mijn wachttijd heb opgezocht. Een leuk plaatsje en omdat ze zo dicht bij de haven liggen was de dagschotel met vis natuurlijk. Eerst gebakken sardientjes. Als ik er begin aan te werken om ze te ontgraden komt de kok bij mij en legt mij uit hoe ik ze best kan opeten, gewoon afritsen tussen je tanden en de graad blijft over. Ook bij de tweede schotel krijg ik uitleg en dat maakt het eten wel aangenamer. Ik was er het eerst maar de zaak loopt snel vol met mensen die willen lunchen. Het is 14u45 als Ik kan gaan rusten en ik vrees dat het nodig is. Na de rust moet ik verder gaan met mijn taken want het zal snel avond zijn. Ik plan mijn route naar mijn hoofdweg en zoek de plaats waar ik kan overnachten. Morgen 7 u wil de straat op om op tijd aan te komen.
Ponteverda - Redondela : Veel mooier met een streepje zon
Hoe verder ik op deze weg ga, hoe gelukkiger ik word te zijn wie ik ben. Als ik veel mensen bezig zie en de verspilling die er is aan allerlei dan is gewoon zijn toch soms moeilijk. Gisterenavond ging ik nog een luchtje scheppen rond 21u alvorens te gaan slapen en zat ik rechtover de albergue op een bank toen ik een koppel van mijn leeftijd zag komen aanstrompelen met hun zware rugzak. Ze belden nog aan maar de receptie was al gesloten en zoals op vele plaatsen is er niemand meer van het bedrijf, wij pelgrim zijn op ons zelf aangewezen. Ik zag ze onverrichter zaken weg gaan op zoek naar toch een onderkomen. Ik leef dan met die mensen mee en zou hulp willen bieden maar weet zelf niet hoe, daarom tracht ik op tijd aan te komen en indien mogelijk te reserveren. Deze morgen kon ik weer mee glippen met lawaaimakers voor mijn ochtend te vieren. Als ik in de gemeenschappelijke zaal kwam zag ik dat ze daar op de grond lagen te slapen, toch nog een dak gevonden, en ook onmiddellijk wakker schoten. Het is dan nog vroeg en toch gaan mensen op stap. Ik vertrek om 7u30 op zoek naar elementen die ik op mijn heenreis niet gezien heb. Het eerste deel is anders want bij het komen stond ik plots op een splitsing, natuur of weg, en heb toen onwetend en druipnat de kronkelweg door de natuur genomen. Nu moest ik dat ten aller nood vermijden want het zou zeker gans het deel bos donker blijven en zou ik het risico nemen verkeerd te lopen of te struikelen over wortels. Ik liep dus gemakkelijk de weg speurend naar nieuwe zaken. En die vond ik in allerlei zaken die er een week geleden niet waren door de regen of er wel waren maar ik maar wou doorlopen om binnen te geraken. Het mooiste vandaag was wel een koppel op weg naar Santiago waarvan de vrouw blind was en begeleid werd, een aandoenlijk moment en een grotere overgave dan ik. Vervolgens een Gaita speler, of galitische doedelzak, die op een strategische plaats muziek door de natuur liet galmen met veel publiek rondom hem. Er gebeurt op zulke plaatsen heel veel tegelijk daar de man ook prullaria verkocht. Mooi, maar als ik dan verder wil en een vloed aan mensen zie aankomen is er bijna geen doorkomen meer aan. Echt massas mensen zijn aan het stappen en ik zie het ook aan de boekingen, alles is bijna volzet. Wat voor aantrekking heeft St Jacob? Ik loop verder en erken de weg en weet ook welke omweg ik niet moet nemen om zoveel mogelijk drukke weg en pelgrim te ontwijken en op een rustige manier een koffie te drinken bij dorpsgenoten. Ook de fotos zie er natuurlijk stralender uit met een beetje zon. Ik ben op tijd aangekomen en merk dat naast de albergue een bakker is, en blijkbaar nog een goede ook. Waar je in Galicië een bakker is, daar kan je meestal empenada kopen en zo ook hier en dus ligt mijn lunch in de uitstalraam. Niet goedkoop, 16 eu/kg maar lekker en uit de streek. Ik kan nu rustig gaan eten maar doe eerst mijn was want nadien ga ik rusten en is mijn was weer droog om weg te bergen.
Caldas de Reis - Ponteverda: Als een ezel de weg versperd
Het was gisteren weer laat voor ik ging slapen en de warmte hielp niet snel te slapen. Hier was het vandaag nog 30° en in de zon nog een pak warmer, maar het zij zo. Als je vroeg vertrektijd het fris en die frisheid blijft tot 11u30. Het is dan maar zaak op tijd aan te komen en beschutting te vinden. In het donker is het wat zoeken naar het juiste spoor maar snel komt de zon op en is het makkelijker. Voor deze 4 etappe stel ik mij steeds de heenweg voor om zo herkenningspunten te vinden. Het verbaasd me welk beeld men opslaat en een totaal verkeerd beeld terug zie. Zo had ik in mijn hoofd dat ik heel lang naast een spoorweg zou gelopen hebben, en dat was s'morgens en duisternis, en nu heb ik misschien 800 m die weg bewandeld. De weg was weer de eerste 2 uur kalm met af en toe een tegen lopende pelgrim maar dan komt er echt een golf op gang. Vandaag was het heviger dan alle dagen tot nog toe met een ganse school die optrokken. Het verkeer op straat stond gewoon stil om die golf over te laten stappen. Een geweldig beeld. Halverwege had d ik gepland te stoppen om koffie te drinken maar op de 2 plaatsen was er veel te veel volk. Soms is het de enige plaats waar de vrouwen naar toilet kunnen en dan is het aanschuiven naar het WC en naar de stempel. Er wordt dan wat besteld en gerust maar als er 10 personen aanschuiven dan is dat het teken om door te stappen. Eergisteren zag ik een man een bestelling plaatsen van 2 koffies en 2 glazen met elk een grote ijsblok in. Ik was nieuwsgierig wat hij met die ijsblokken zou gaan doen maar mijn nieuwgierigheid werd snel bevredigd als hij de koffies bij de ijsblokken goot. Wat zou dat gaan geven? Op dezelfde plaats zat ook een bejaarde man aan een tafeltje hangertje aan het vervaardigen, die hij daar ook verkocht. Iedereen probeert een graantje mee te pikken van Santiago, spijtig dat ik geen foto heb genomen maar op zon rustplaats heb je ogen te kort om al de kleine gewoontes van de mensen te zien. Als er dan nog een Clovis show steelt met zijn ezel en zijn bagage is er bijna geen doorkomen aan. Dus maar rustig doorstappen naar het einddoel. Vandaag merkte ik ook een ganse groep Amerikanen op elektrische fietsen, ze moeten nu ook al niet meer gaan lopen voor hun Santiago ervaring. Wel gevaarlijk want deze mensen zullen dat maar occasioneel doen en ik zag ze op een asfaltbaan maar op die gravelwegen zal dat wel voor ongevallen zorgen in de toekomst. Verder niets speciaal over de weg te vertellen.
19/09/2022 : Mosteiro Herbon- Caldas de Reis : Alles voor een thermisch bad !!!
Ik had gisteren al mijn tekst geschreven en gepost als de dag nog maar begon! We konden pas vanaf 16 u inchecken en we waren met 5 personen voor 40 bedden. Het was nog maar 16u en veel kan snel veranderen omdat je op zulke locaties niet op voorhand kan reserveren. Het was snel 18 u als ik mijn verhaal de wereld in stuurde maar hier is er een programma, om 18u bezoek van het klooster waar nog 2 paters Fransicanen wonen, 20 mis en om 21u diner. Je weet nooit wat het gaat worden en dan is ook het plezante van deze plaatsen. Andere pelgrim vragen mij wat je zoal geeft in een donativo verblijf en ik vertel ze dat ze beter eerst alles zien vooraleer ze een gift doen. Het bezoek aan het klooster gaat vandaag niet door want het is zondag. Om 19u45 wordt er omgeroepen dat de mis gaat beginnen en we trekken samen naar de kerk. Als de mis ten einde is en de mensen, toch nog talrijk voor en heel kleine gemeenschap, vredevol naar huis worden gestuurd, worden de pelgrim naar voor gevraagd voor een supplementaire preekje en de opgave in u eigen taal een tekstje voor te lezen, fouten kunnen er niet zijn want niemand begrijpt u!! We krijgen een oorkonde mee van onze aanwezigheid en keren blij terug naar onze albergue. Die moet nog afgestempeld worden en ingevuld voor dat we dan om 21u15 aan tafel gaan voor het avondmaal dat wordt aangeboden. Heel lekker plaatselijke keuken en een dessert van flan, alles huisbereid voor ons pelgrim. Een leuk gedoe die door de hosten, een drietal, wordt opgevrolijkt met een gezang met tamboerijn. Heel leuk maar het is dan ook snel 23 u voor alles wat is opgeruimd en we Buen noche kunnen wensen. Het is dan ook snel terug morgen als we mogen gaan ontbijten. Weer wat verhalen bij een toast met confituur en een kop koffie voor we de straat op kunnen. Ik wordt als eerste uitgewuifd, letterlijk, want ik neem de verkeerde weg terwijl de andere 4 pelgrim hun weg verder zetten richting Santiago waar ze morgen gaan aankomen. Ze willen perce vroeg in de morgen aankomen maar in Santiago loopt altijd volk op de plaats rond. Ik moet in het begin wat zoeken want de alternatieve route is alleen richting Santiago bewegwijzerd. Snel ben ik op het pad en kan ik de opgaande pelgrim tegemoet lopen. In het begin heel weinig waardoor ik mij vragen aanstellen naar het waarom maar snel is duidelijk dat ik mij voor niets vragen stelde. Eenmaal de stroom op gang slingert de slang zich naar mij toe. Toch eigenaardig dat zon bestemming het hele jaar door wordt aangelopen. De aantallen zullen zeker per maand verschillen maar er zijn steeds mensen op weg naar .. Alhoewel ik de weg al gelopen heb moet toch nog zoeken want soms ontbreekt een pijltje of heb ik er over gekeken maar voor 99% kan ik zonder smartphone lopen. Ik bereik na 4 u mijn slaapstadje en kom midden een markt terecht wat het stadje wel opfleurt. Ik kan alles op tijd uitvoeren want deze namiddag ga ik een bad nemen in de lavanderia die denk ik enig is door het opborrelend thermisch water en daardoor misschien de enige lavanderia is dat nog regelmatig wordt gebruikt, misschien niet voor zijn ontworpen doel maar toch voor een veel leuker. Als je dan bedenkt dat rechtover de straat een thermisch spa complex is, waar het water nog warmer is, en je daar moet betalen is mijn sortietje grote luxe. Iets verder in de straat zijn nog 2 bronnen waar heel water uitspuit, hier kan ik niet van drinken maar heb we dorst en ga dus opzoek naar een waterpunt in de stad, klein met als enige toeristische punten een Romeinse brug en de thermische bron. Ik keer terug naar mijn slaapplaats want heb nog veel te regelen voor het donker wordt.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
