Daar ik gisteren de laatste grote heuvel overgestoken ben zie het landschap er nog wel golvend uit maar niet meer rotsachtig en steil. Na mijn snel ontbijt ben ik weg de GPX in de hand. Zo’n stad verlaten met al zijn steegje is dikwijls een gok maar met de GPX verminder je een aantal percenten van verkeerd lopen. 1000 trapjes van de via Roma lager kom ik op een gewone weg die ik een ganse tijd ga volgen. De weg voor mij alleen, zondag en vroeg, en tamelijk vlak zodat ik beelden van mijn reis kan ophalen en verfrissen. Hier geen merktekens meer en dus loop ik met mijn smartphone als handschoen. Mijn leidraad in het mooie Italië is het rode lijntje op mijn scherm. Ik zou niet weten hoe ik hier anders mijn weg zou  moeten vinden, met steeds op een kaart te kijken en veel verkeerd lopen. Waarom ik als titel “alleen eiken “ schreef is het feit dat het me opgevallen is, vorige dagen al en nu nog meer, dat langs de weg alleenstaande eiken staan, in de meest grillige vormen maar groot en heel oud. Men zou hier de weg verleggen om geen schade aan te brengen aan zo’n boom. Ik denk dat het een diepe genegenheid is naar die bomen dat men ze hun leven laat leiden. Als je er begint naar te kijken kom je ze veel langs de wegen tegen maar ook op belangrijke plaatsen. Al mijmerend over de eik en het landschap bewonderend die golft en aan Toscane doet denken verlaat ik Umbrie met zijn hoge heuvels en loop Lazio in, de provincie van de stad Rome. Heel aangenaam lopen dikwijls op een kam met panorama’s links en rechts en het is alleen als ik van de ene hoofdweg naar de andere moet via binnenweg/vallei dat ik asfalt verlaat voor kiezelweg en de weg duikt naar het beekje in de vallei en natuurlijk terug uitklimmen. Even doorstappen en het hindernisje is genomen. Er is er maar één  te kruisen maar zonder Mr Smartphone had ik de weg niet gevonden. Geen aanwijzingen en ik moest ook de weg verlaten en achter beplanting gaan loeren om een ander boswegje te vinden, gewoon de rode lijn volgen van de GPX en de voeten plaatsen, geen weg maar pad die een beek kruist en langsheen akkers. Heel mooi om er te wandelen als je de weg vindt. Na 3 uur stappen wijst GPX dat ik op een knooppunt nader van verschillende wegen en dat is dan ook het knooppunt van allerlei handelszaken voor de omgeving met een drukte van je welste. Geen dorpsplaats maar een parking in het midden van al die wegen maar waar ook een bar is voor de koffiepauze. Het is bijna vechten voor een cappucino en cornetto, maar aangenaam op zijn zondags. Van hier is het niet ver meer lopen naar de stad waar ik overnacht. Ik bereik het oude centrum juist wanneer de mis uit is en haast mij naar de kerk om mijn stempel te halen bij de pastoor. In de kerk is een plezante drukte van de mensen die de pastoor helpen bij zijn vieringen. Dan mijn weg zoeken naar de B&B , La Vecchia Quercia ( de oude eik), maar dat verloopt zo maar niet want mijn aandacht wordt getrokken naar verschillende muurschilderingen. Hoe een klein stadje groot kan zijn!!! Ik bereik mijn rustplaats op tijd voor de golf restaurantbezoekers het domein overnemen. Ook hier sta ik te kijken hoe in een klein gehucht een restaurant kan leven maar je voelt zo het hart kloppen van de eigenaar. En dat alleen niet voor zijn zaak maar ook voor de pelgrims die er onderdak zoeken. Hij heeft het zelf klaar gespeeld in verschillende publicaties  of boeken te prijken. Ik kan eten voor de golf aankomt en kan gaan rusten met een mooie natuurlijke schilderij voor mij.  Deze namiddag rusten en dankzij internet ook even naar België wippen voor het wereldkampioenschap wielrennen. De cirkel van de eik is rond voor deze etappe. Het was een mooie weg vandaag met een grote wijsheid, doet iets met dat hart.

Voor ik naar Stroncone stapte wist ik niet dat het maar een paar kilometers van Terni verwijderd was, beter nog, je kunt het zien liggen vanop de Belvedere. Dus had ik geplant er naartoe te gaan en even rond te lopen op mijn tweede rustdag. Ik was er verleden jaar gewoon doorgelopen in het begin van een etappe en zou nu wat rond slenteren. 4 km zag ik nog zitten om deze te voet te overbruggen en dus vertrok ik na het ontbijt naar de grote stad toe. Onderweg zag ik bij 2 handelaars ‘ Oggi Porchetta' op de vitrine aangekondigd staan en dat doet mijn smaakpapillen tintelen. Verder loop ik voorbij een huis en de geur doet mij halt houden, het is verdorie een bakker, dus ik nieuwsgierig zoals gewoonlijk stap  binnen en aanschouw alle lekkernijen. Vandaag verjaardag, dus daar mag een zoetje bij de cappucino. Als ik aan de poort van de stad aankom word ik gelokt door een winkel dat wijn uit Orvieto verkoopt en dan  stap ik daar binnen om prijzen te vergelijken maar koop er niets. Ik zet mijn weg verder en mijn eerste baken is de Basiliek van St Valentijn. Ja hij wordt gevierd op 14 februari maar hier is zijn praalgraf in Terni, stad van de liefde. Ik ben vroeg en het is er stil en mijn bezoek is kort. Ik loop de stad in en heb maar 1 doel zijnde dat kerkje terug vinden waar ik verleden jaar het beeld van de kindje Jezus van Praag kon bewonderen. Ik had in gedachten dat het beeld in de St Franscicuskerk stond en ik stap door het centrum op zoek naar die plaats . Terni is een levendige stad met winkelstraat en vele oudere gebouwen en pleinen met terrassen om een koffie te drinken of te ‘aperitivo’. Snel heb ik de kerk gevonden maar ik ben mis, geen beeld te bekennen. Ik zoek de straat naar beelden uit mijn geheugen en erken dan plaatsen zodat ik mijn traject van verleden jaar kan lopen die mij bij de kerk zal brengen. De St Christoffelkerk, en ja ik heb mijn doel bereikt. Even ’dank u’ zeggen voor het mooie leven dat ik mag leven en stilstaan bij al het goede dat ons overkomt. Als ik buiten stap en wat ronddool besef ik ,dat ik het liefst deze middag zou eten in de B&B, gewoon wat brood met sla en porchetta met een glas witte wijn met als dessert een toetje. Als ik nu start kan ik al die ingrediënten oppikken onderweg en rond 1u rustig eten. Een strak plan als je weet dat alles sluit voor de siësta, en dus stap ik door om mijn plan rond te krijgen. Het lukt mij en ik geniet van mijn maaltijd en kan dan ook nog rusten want morgen is het weer stap dag, nu kan Rome alleen maar dichterbij komen ! 

C

Gisteren was het een lang verhaal, vandaag zal het veel korter zijn. Ik was gisteren heel gelukkig aangekomen te zijn voor het donker werd en ben heel goed opgevangen. Als de eigenares mij vroeg wat ik als avondeten ging nuttigen vertelde ik dat ik blij ging zijn met brood, wat kaas en salumi en een glas wijn. Daar ik niet ver van een winkel, was wou ik mij ging omkleden snel nog een fles witte wijn gaan halen maar zij bood mij een koffie aan en een fles witte wijn. Met een grote dank u heb ik de fles in het vriesgedeelte van de frigo gelegd en wat later, na mijn douche en even op adem komen was de wijn al wat koeler. Dan smaakt het eerste glas geweldig als je ervan nipt. Het verschil kon niet groter zijn tussen de herberg (Bethelem) en de gastvrouw in Stroncone. Beide hebben ze hun best gedaan maar de wijn was zoeter in de B&B zonder ernaar gevraagd te hebben. De nacht heeft rust gebracht en het ontbijt was uitgebreid en lekker met variatie en zelfs charcuterie op de plank. Ik heb eerst mijn blog bijgewerkt en ben dan Stroncone gaan verkennen. Blijkbaar had ik gisteren bij het binnenwandelen van de stad al het levendigste deel van de stad gezien met zijn Belvedere, uitzichtpunt, en bars. In het omhoog stappen om aan het oude deel te geraken sta ik dikwijls te kijken hoe de mensen vroeger, met beperkte middelen, zoiets groots konden bouwen. Waar ik nog van sta kijken is hou al de nutsnutsvoorzieningen er zijn gekomen, functioneren en de stad leefbaar houden. Vooral de riolering doet mijn wenkbrauwen fronsen. Die aanbrengen in die nauwe steegjes en laten functioneren moet een huzarenstukje zijn geweest, een kunst op zich. Zouden die oude stenen kunnen spreken dan zouden onze oren fluiten. Het gemeentehuis, op de flank van de heuvel tel 4 verdiepingen en om dit te late functioneren hebben ze in de rots een lift gebouwd. Ook dat moet een enorm werk geweest zijn. Maar het werkt en maakt een bezoek aan de oude stad, Borgo, gemakkelijker. Je bent ook sneller rond en geniet sneller van een koffie met uitzicht. De winkel verkoopt wat sla, tomaten en eieren en we kunnen overleven en vooral rusten en genieten. De namiddag spendeer ik aan overnachtingsplaatsen te zoeken voor de volgende dagen en foto’s op mijn blog krijgen. Het mierenwerkje gaat verder maar met succes. 

Het is vandaag het verhaal van de te veel afgelegde kilometers. Nochtans had ik in mijn achterhoofd alles geplant zoals anders maar dan komt het duiveltje uit de hoek. Bij het vertrek van de B&B had ik al niet op mijn GPX gekeken en loop de straat op ipv af zoals de route aangeeft. 200 m ! Ik had mij voorgenomen een andere weg te nemen wat mij een 500 m zou opleveren en ik volg toch de aanwijzingen. Maar dat is in feite niets en ik loop naar mijn eerste halte de Santuario Fonte   Colombo, hier in een grot schreef Franciscus de regel van zijn/de orde van Minderbroeders. Dus een plaats om even stil te staan. Ik kom daar toe na een stevige klim, nat in zweet en de 3 paters zijn de eucharistie aan het vieren. Ik stap even binnen en luister naar het evangelie maar beslis verder te stappen want ik krijg het kou en zou te lang moeten wachten, plus de weg is nog ver en ik zou graag op de middag Greccio bereiken om te eten. Door bossen met oude eiken mag ik de heuvel weer afdalen naar het dal. Gelukkig kan ik daar even rusten bij de cappucino. Als ik daar weer doorstap merk ik na 200 m dat ik mijn wandelstok vergeten ben. Weer 400 m te veel ! Ik begin ermee te lachen en vraag me af waar het volgende omwegje zal zijn. Ik let nu nog meer naar de bakens en controleer nog meer Mr Smartphone , mijn veilige haven. Het is dal in- en uitklimmen maar de wegen lonen de moeite en de vergezichten nog meer. Wel steeds hetzelfde vergezicht want sinds maandag loop ik rond een open vlakte en herken ik de plaatsen waar ik ben geweest. Maar dat is deze route die al de belangrijke plaatsen met een Franscicus historie met elkaar verbindt. In steden zoals Contigliano is er geen link maar de stad verrijst boven op een heuvel en is indrukwekkend, zo veel dat ik even van mijn route afwijk om de kerk te bezoeken, maar die is chiuso. Even lachen en 100m trappen op en af bijrekenen!  Ik ben snel uit de stad en moet nu juist nog klimmen naar Greccio en zijn Santuario. Best een pittige klim om de stad te bereiken langs een oude Abbazia. Onderweg kom ik langs een bestelwagen en de verkoper staat te praten met een inwoner. Ik merk dat het een bakker is en kan er een brood kopen. Als ik in Greccio aankom zie ik vele mensen de straat oplopen om hun dagelijks brood te kopen. De klanten kennen de uren van de rondrijdende bakker. De stad waar de eerste kerststal (Levende) is ontstaan kan op dat feit pronkt, maar verder als de oude dorpskern is er niets te beleven. Wel hebben ze een internationaal museum van de kerststal, een paar duurdere restaurants en een piepklein farmacie. Dit vind je bijna in ieder dorp samen met een kerk en een fontein/waterkraan. Dus een paar foto’s maken van de opgekuiste stad met zijn  vele fresco’s en nog een half uur stappen naar het Santuario waar ik gereserveerd heb om te slapen. Aan het Santuario is het zoeken waar ik moet aankloppen en als ik geen ingang zie druk ik maar op een bel. Geen reactie en dus zet ik mij in de schaduw en wacht. Plots verschijnt er een pater en de  redding lijkt nabij maar niets is minder waar. Blijkbaar is er iets fout gelopen of verkeerd begrepen en er is geen plaats in de herberg. Waar hebben we dat nog eens gehoord of gelezen! Was het niet in Bethelem dat Jozef van armoede en zonder onderkomen naar een stal trok waar het Kind Jezus werd geboren. Wel zijn er een paar grote verschillen, mijn ezel staat thuis in de wei, mijn vrouw is niet mee en ik vooraf gebeld om te kunnen overnachten, een luxe dat we hebben en dat 2000 jaar geleden niet bestond.Ze kunnen mij niet helpen en de pater draait zich op zijn hielen en loopt weg. Gelukkig krijg ik een schouder op te huilen want op dat moment komen de 2 belgische pelgrims, Erik en Peter, toe  die ik ontmoet heb in Piediluco aan. Zij hadden 2 dagen geleden al gebeld maar alles was volzet en kwamen even op bezoek, alsook hun stempel halen. Na wat praten bel ik een B&B en stap verder naar Stroncone, mijn volgende etappe. Plus 15 km! Het eerste deel gaat steil het bos in over een smal pad die geleidelijk verbreed naar een aangelegd pad. Het is 45 min klimmen voor ik boven de vlakte en Greccio aankom en een mooi beeld heb van de voorbije 4 dagen. Hier neem ik afscheid van die enorme vlakte waar ik meerdere dagen heb verbleven en die mij mooie plaatsen heeft doen ontdekken. Vanaf hier gaat de weg dalend langs grote open picknick velden. De weg leid me naar Strocone groot deels over asfalt maar dikwijls langs geërodeerde wegen met losliggende stenen. Mijn lievelingswegen! Nu de vermoeidheid toeneemt moet ik dubbel zo goed uitkijken dat ik niet val. Heel mooie wandeling maar ik ben blij als ik de stad zie liggen. Waar ik me grote vragen bij stel is hoe ze de afstanden berekenen/ meten. Aan 200m afwaarts stap ik bijna 5 min. Terwijl volgens mij berekeningen ik om de 12 minuten 1 kilometer afleg. We zullen het nooit weten maar al bij al geeft mijn stappenteller 44 km aan, min 10 % van de hellingen kom ik uit op 40 km, voor mij een nieuw record! Ik heb geluk dat de mevrouw mij komt oppikken want ik ben dood. Ik ben erg blij dat ik het kon, aangekomen ben en nu kan rusten op een goede plaats. 3 nachten blijf ik in Stroncone, 4 km van Terni. Wat ik ook nog moet meegeven is dat als ik Rieti binnenstapte de wijzertjes mij op ongeveer 100 km van Rome aangaven en dat ik nu op 129 km van Rome bevind. Ik kwam onderweg ook nog een Italiaanse pelgrimster tegen in Greccio die dezelfde redenering had als ik ‘We vinden ons soms een beetje gek maar we doen het zo graag’. Na mijn douche  ben ik opgefrist en kan ik genieten van mijn avondmaal maar kan ik mijn benen niet stil houden, tijd om te gaan slapen. Twee etappes op 1 dag maar met een goed nest om 2 dagen te verblijven .

  

Om iets voor 6 u schiet ik wakker van een woelige nacht. Ik verschiet het uur maar  zou een paar minuten later nog harder verschoten zijn van de klokkentoren die sinds gisterenavond de avondklok gerespecteerd heeft. Al heb ik mij voorgenomen later te vertrekken wil ik toch op tijd de deur uit. Dan maar niet lezen en zien dat ik om 7 uur de deur dicht trek en op stap ga. Eerst wat trappen dalen voor ik het stadje kan verlaten en rechtstreeks in de natuur terecht kom en de weg volg naar het eerste stadje. Mooi en zoals steeds rustig, de weg is goed aangegeven en nu staat er op de panelen ook de afstand tot Rome bij vermeld. Vandaag nog 115 km, wel via de uitgestippelde route, want via de gewone weg zal dat misschien maar 80 km zijn. De juk die ik enkele dagen geleden afgezet heb maakt mij een pak lichter en ik geniet van het wandelen zonder tijdsdruk of iets anders. Net een wandeling in het bos waar ik en deuntje fluit. In Cantalice is het de enige plaats op mijn etappe van vandaag waar ik de kans op een bar heb en die kans laat ik niet voorbij gaan al is het nog vroeg. Nodig is het ook want de pijltjes sturen mij de oude stad in waar de weg langs de basiliek van San Felice gaat. Als ik enkele woorden wissel met een bewoner blijk dat de man 8 jaar in Antwerpen heeft gewerkt en nadien ook in Engeland. Hij herinnerde zich Antwerpen als een mooie stad aan de Schelde. Maar mijn rit moet door en zo sta ik iets later stil bij een herdenkingsplaats waar in 1955 een SABENA vliegtuig bij het dalen naar Rome op een berg is verongelukt. Niet speciaal voor het vliegtuigongeluk is hier een herdenkingsplaats gebouwd maar wel voor één van de passagiers die een miss Italië was en filmactrice Marcella Mariani.  Dit is geen santuario maar vandaag zal ik er 3 zien. Eerst die van Poggio Bustone ter ere aan St Franscicus, vervolgens stap ik de Santuario St Felice all'Acqua voorbij die ontstaan is waar St Felice water heeft doen bronnen. De volgende stop is aan de Santuario della Foresta waar er een legende is ivm druiven en St Franscicus. Een van de heiligdommen dat de heilige zelf heeft gecreëerd. Toen geen heiligdom maar door de mens later zo uitvergroot. Zeer mooi gelegen en onderhouden met een wijngaard en grote groentetuin die door een communoteit wordt onderhouden. Ik word wat rondgeleid in het oude klooster en nadien gaat de poort dicht. Ik ben nu maar 4 km van mijn einddoel Rieti die in het leven van Franscicus dikwijls ter sprake komt omdat hier ook de Paus verbleef en waar de Heilige naartoe ging om zijn oogkwaal te laten verzorgen. Gpx toont mij de weg tot de basiliek en ik kan net voor de middagpauze mijn stempel bemachtigen. Nu mijn slaapplaats zoeken en ik kan rusten. Rieti is een grote stad met mooie grote gebouwen en winkels. Zeker de moeite om te bezoeken als men in de buurt reist. Mij is de mooie kerststallen in het Ducale Papale het meest opgevallen tot nu toe daar ik er voorbij liep op zoek naar een stempel. Vandaag was het een mooie wandeling overwegend in bossen en natuur maar met wat meer asfaltering dan anders, wat natuurlijk te wijten is aan de aanvoerwegen naar de Santuario’s. Rust voor de voeten en dat mag ook eens.  

Ik had de 2 Belgische pelgrims gisteren verwittigd dat ik vroeg zou vertrekken en dus moest ik stil zijn om het gesnurk niet te storen. Gelukkig sliep ik in een andere kamer en heb ik kunnen slapen. De straten waren nog stil en dus kon ik gemakkelijk de weg op en volgen. De eerste km waren vlak daar ik de oever van het meer moest volgen langsheen allerlei clubs voor wateractiviteiten. Nu stil en  verlaten maar ik vermoed dat het nogal intens bezocht wordt aan de aangemeerde boten en zelfs tribune te zien. Ik moet maar even op een iets drukkere weg lopen en mag terug de rustige wegen bewandelen. Voor het eerst ben ik vanmorgen vertrokken met een fleece aan maar zal hem uitdoen zodra ik de weg zie klimmen naar Labro toe. In de verte een stadje zoals vele andere en dus neem ik geen foto. Als ik aan de voet ben weet ik dat het klimmen is en misschien om weinig te zien maar na een 20 min sta ik aan één van de poorten en mag ik een mooi stadje inlopen. Fris opgekuist is zo’n stadje 100 maal mooier. Spijtig is dat er weinig geleefd wordt, buiten een paar B&B en restaurants. Een bar of winkel heb ik er niet gezien maar om even te dartelen is het aangenaam en aan de kerk heb je een pleintje met mooie panorama. Aan de andere zijde kan ik geen foto nemen daar bomen het zicht ontnomen. Spijtig maar in mijn geheugen gegrift. Dan maar mijn weg verder zetten over rustige wegen die klimmen maar klauteren moet ik niet. De weg leidt me via wegje naar de boom van St Franciscus, een uit de kluiten gewassen bonsai maar dat voor de  streek een toeristische attractie is. Ik ben vroeg en in de week en kan gemakkelijk een paar foto’s  nemen, even het natuurfenomeen bewonderen en verder gaan. Ik herinner mij dat alles wat betrekking heeft op de heilige aangestipt wordt, dus ook de bonsai beuk die al heel oud moet zijn. Ik ben voor vandaag ook op het hoogste punt van de etappe gekomen en de afdaling kan beginnen. Het eerste gedeelte is zo steil met losliggende stenen dat het mij herinnert aan mijn opgave van verleden jaar. Een goede beslissing verleden jaar want met angst stappen is niet goed. Het is maar een klein deel maar gevaarlijk. Ik ben blij als het weg weer wat normaal is en ik gewoon kan stappen, wel oplettend voor losliggende stenen. Als ik Poggio Bustone nader word ik genaderd door 2 paters en 2 leken die ook op pad zijn. Altijd leuk iemand te ontmoeten en een paar woorden te wisselen. Dubbel zo leuk als het paters en pelgrims zijn. Als ik ze wegwuif kan ik het stadje binnenlopen, het is 12 u. Ik kan snel inchecken, rugzak neerzetten en naar de winkel lopen om een middagmaal te kopen want hier kan ik hier nergens eten. De namiddag verloopt rustig en ik ben de volgende Santuario  gaan bezoeken op een steenworp van het stadje, ééntje gewijd aan St Fransicus en waar een oud klooster uit die tijd nog kan bezocht worden.