19/09/2021 : Pescara â Piediluco: Reisdag naar een bekende plaats
Ik had mijn huiswerk goed gemaakt gisteren. Laat op de avond ben ik nog naar de winkel gegaan om eten te kopen voor vandaag, want ik reis op een zondag en dan is alles zeker dicht als ik nog wat wil kopen om te eten. Met mijn ticket van 13, 45 euro ga ik vandaag reizen van Pescara naar Marmore, een reisje dat 5 uur in beslag ga nemen als alles goed verloopt. Ik heb bij mijn eerste overstap wel één uur wachttijd maar bij het tweede slechts 8 min. Dus zoals voorzien trek ik om 8 u de deur dicht en ga op pad naar het station. Slechts 1 bar is open op mijn route en het is de plaats voor de colazione van de polizia. Gisterenochtend was het de colazione, ontbijtplaats, van de ambulanciers. Als je open bent kan je iets verkopen!!! Om stipt 8u40 gaat de trein op weg en ik kan wat lezen of naar het landschap kijken. Mooi en als de zon wat meer licht geeft komt het landschap nog meer tot zijn recht. Bij de eerste overstap kan ik op de terras van de station bar, dat open is, genieten van een cappuccino en een koekje. De volgende trein brengt me naar l'Aquila, dat zo zwaar getroffen is geweest door de aardbeving van 2008. Op deze trein zit ik haast alleen en de trein rijdt voorbij plaatsen waar ik gelopen heb en ook herken met mijn herinneringen als kleur. Ik kijk nauwlettend naar de informatie om te zien of we tijdig aankomen zodat ik snel kan overstappen. De trein rijdt stipt en de haast was niet nodig geweest want om van het heden, modern trein, naar de geschiedenis te gaan was slecht 1 min nodig. De laatste trein die naar Terni rijdt is een oude diesel trein die niet groot is en veel kabaal maakt. Hij is wel nodig want de sporen verderop gaan omhoog de bergen in. Via plaatsen dat ik nog moet langs stappen stopt hij in het station van Marmore waar ik uitstap. Een lange reis maar de moeite waard om te doen, voor de prijs kan je het niet laten zo een mooi decor te kunnen ontdekken, één brok natuur. 13u45 en nog niet gegeten, maar ik weet dichtbij een gelateria zijn en dus wordt het vandaag omgekeerde dag, eerst dessert en dan hoofdmaaltijd die langzaam ontdooit in mijn rugzak. Een uurtje stappen langs het meer en ik ben op bestemming. Ik kan eten en rusten en de pastoor vertelde mij dat er 2 Belgische pelgrims zouden stoppen en overnachten, veel verhalen op komst ! En effectief de 2 landgenoten waren ook op wandelvakantie tussen Assissi en Rome, niet met een vast plan maar wat de dag bracht. Zij moesten nog gaan eten, douchen enz en dus ben ik maar op tijd gaan slapen want maorgen is het stapdag.
18/09/2021 : Pecara : Dolce far nientes, het zalig niets doen
Vandaag een rustige dag en genieten van het zalig niets doen, Dolce far Nientes, maar dat is niet zo! Ik moet niet verplaatsen en ik moet niet stappen, dat is waar maar ik moet vandaag veel regelen en tussendoor genieten. Net het dagelijks leven. Eerst en vooral mijn blog bijwerken zodat ik bijgebeend ben voor ik naar Piediluco reis met de trein. Mijn ritje ga 5 u duren en dan moet ik nog 1u stappen rond de vijver om aan mijn slaapplaats te geraken. In de morgen een plezant werkje om de tijd te vullen voor de winkels opengaan. Een plannetje bedenken bij het ontbijt wat ik zeker moet hebben en nummers opschrijven om slaapplaatsen te contacteren. Om 8u30 slenter ik al naar de stad toe om te bezoeken en mijn boodschappen te doen. Ik ben iets te vroeg want alles is nog stil en heb ik het geluk in Pescara te zijn, een stad aan zee met een strand. De vloedlijn aflopen naar de vissershaven en de omgeving in mij opnemen. De zee is stil ,de wandelaars lopen snel voort en de eerste zonnebaders maken zich op. Nadien wandel ik een kleine Mercato binnen en nadien genieten van een koffie drinken. Ik heb ondertussen de nodige winkels aangepunt en kan mijn boodschappen doen. In al dat omhoog kijken merk ik tussen al die vakantie/woongebouwen een moderne kerk op waar ik naar op zoek ga. Twee mozaïeken trekken mijn aandacht en op één herken ik de stichter van de Oblaten. Even thuiskomen. Ik ga naar de sacristie en roep stilletjes om aandacht. Als de priester tevoorschijn komt vertel ik hem dat mijn nonkel en vriend ook Oblaten zijn en wisselen we enkele woorden, niet veel want hij moet zich klaarmaken voor een huwelijksceremonie, de kerk is prachtig versiert zoals in vele kerken de zaterdag in Italië. Ik vind al mijn nodige boodschappen en stap terug. s Middags ga ik eten bij Mc Do, niet omdat ik dat persé wil maar omdat in de omgeving alles gesloten is tot 19 u en er een Lidl naast is zodat ik kan kijken wat ik morgen ga eten. De namiddag vul ik met wat slapen en mijn fotos opladen op mijn blog. Een mierenwerkje, maar het lukt en er valt een juk van mijn schouders. Ik ben klaar om verder te reizen en heb wat kunnen rusten, mijn was gedaan en mij zelf wat verzorgd. Franscicus ik kom je achterna !!!
17/09/2021 : Ortona : Op zoek naar de wijnfontein!!!!
Veel vragen en weinig antwoorden en dus ben je vroeg wakker. Ik kijk nogmaals voor een oplossing om toch die wijnfontein te bezoeken en denk de oplossing gevonden te hebben in stadsbus lijn 2 van Ortona want de fontein staat in Caldari di Ortona. Een deelgemeente van de stad en dus plannen met de wijsheid dat de fontein sluit op de middag en tijdens het weekend gesloten blijft. Een geluk dat ik vroeg opsta en dus wordt het een sprintje om de trein te halen. Iets voor 8 u ben ik al terug in Ortona en kan naar de bushalte lopen voor de bus. Tickets kopen en wachten. Als je aan iemand raad vraagt dan krijg je nooit antwoord. Op de bus informatie staat dat er een bus is om 7u50 en dan nadien 10u30. Ik wacht nog even en neem dan het besluit al stappend te vertrekken en uit te kijken naar de bus en te liften. We zien wel maar het resultaat is dat ik te voet gegaan ben. Ik was al zo dicht bij dat ik toch ook dat doel wilde halen. Zoals gewoonlijk zeg ik iedereen goede dag en als er een gepensioneerde mij al lopend inhaalt wisselen we wat woorden uit. Een grote conversatie kunnen we het niet noemen maar we verstaan elkaar. Hij loopt verder en plots valt het me op dat hij is verdwenen terwijl ik had begrepen dat hij nog een paar km moest lopen. Ik kijk rondom en zie hem staan bij een koppel druivenplukkers. Ik stap er naartoe voor een foto te maken en krijg promp een paar trossen druiven cadeau. Ik wil verder stappen en de (hard)loper stapt met mij mee wat uitleg gevend over al die wijnproducenten. Ik had hem verteld dat ik de Fontana di Vino zocht en hij begreep dat ik wijn wilde kopen en ging met mij naar Martina wijnverkoopster. Als ik hem nog eens een foto laat zien van de fontein en de verkoopster mij zegt waar ik moet zijn, begrijp ik dat die man dat niet kende terwijl hij er pakweg 1 km vandaan woont. Dus trippel trappel ik op mijn doel af en dan merk je dat het aangegeven is maar in het niets verdwijnt met alle andere informatie en reclame. Ik kan de fotos maken en proeven en genieten want nu is de route wel definitief af. Ik kan gelukkig met de bus terug en het is net een privé dienst want hij rijdt voor mij alleen. Te begrijpen dat de dienstregeling zo flauw is als er geen passagiers zijn. Rustig gaan eten in hetzelfde restaurant als gisteren, met vandaag vis op het menu, maar met minder ambiance en dan terug met de trein naar Pescara. De strijd is gestreden en nu kan ik rusten, schrijven en plannen voor mijn volgende onderdeel van mijn reis. De laatste 10 etappes van de Fransicuspad dat ik verleden jaar onderbroken heb.
16/09/2021 : Crecchio - Ortona : Op naar St Thomas, het eindpunt van dit pad
Sorry, sorry, sorry dat ik geen bericht geschreven heb maar ik had maar 1 kopzorg en dat was slapen in Pescara. Vele telefoons en berichten achterlaten maar geen enkel positief antwoord, en maar wachten. Ik moest niet vroeg vertrekken en toch was mijn morgen goed gevuld met plannen maken. Om 7u15 kon ik naar één van de bars in de hoofdstraat voor mijn ontbijt. De eerste was al open maar de croissant zouden nog 1 uur op zich laten wachten want nog in de oven. De uitbater stelde voor verschillende gebakjes te nemen van eigen makelij en dus zou het een degustatie worden. Ik kon dan toch nog om een goed uur vertrekken aan mijn laatste etappe en de wijnfontein. Nu nog meer wijnbedrijven met een komen en gaan van boeren en vrachtwagens om de goederen aan en weg te voeren. Nog een paar heuveltjes over en dan kan het alleen bergaf naar Ortona. Ik moet langs een pastabedrijf De Cecco en de eerste wijnshop daagt op. De handel uit eerste hand kan beginnen. De geur van druiven naar alcohol zal me een deel van de weg begeleiden door de wijnpersen, boeren en vertrappelde druiven op de rijweg. Stap voor stap nader ik Ortona en mijn einddoel. Ik moet door het centrum, waar de markt bezig is, naar de tombe en kathedraal van St Thomas. Ook ik ben ongelooflijk dat ik de weg heb overbrugt. Na de nodige stempels en een dikke dank u. Ga ik opzoek naar de organisatie en wijnfontein. Ik vraag aan meerdere personen naar het adres van Caminno di San Tommaso associatie maar moet opgeven want niet te vinden. Voor de wijnfontein is het gemakkelijker maar niet evident. Als je er naar vraagt horen ze de klokken luiden. Ik stap dan een gebouw binnen die zich bezig houdt met de Abruzzen wijnen en waar een tasting aan de gang is en een ober kan mij helpen. De fontein is echt (ongelooflijk ) maar staat op een wijndomein 6 km buiten de stad, op mijn weg. Dus ik ben simpelweg voorbijgekomen en dan nog denken dat ik aan de drank ben!! Ik stap nogmaals de kathedraal binnen om aan de mensen hulp te vragen voor het adres van de associatie maar ik word verrast door een gitaar spelende pastoor die voor zijn reizende parochianen een mis dient rondom de tombe van St Thomas. Zwitser en in het Duits en dus kan ik de mis volgen vanop de treden die de overloop zijn naar de crypte. Een mooie mis met inderdaad het verhaal van St Thomas. Ik was net op tijd want de pastoor begon en eindigde zijn mis met zang en gitaar. Heel mooi en speciaal want nog nooit heb ik zoiets mogen meemaken. Middag , en dus moet ik gaan eten. Zoals meestal zoek ik een plaats met een menu van de dag. Als ik het restaurant binnenstap zijn de Zwitsers al aan hun aperitief bezig. Daar het een grote groep is (25 personen) zal ik even moeten wachten maar tijd heb ik. Daar ik nog steeds geen antwoorden heb ivm overnachting zoek ik verder en bestel een kamer in Pescara. De rest van de wachttijd wordt gevuld met muziekklanken uit Zwitserland begeleid door een accordeonist van dienst. Er wordt gezongen en het scheelt niet veel of er werd op de billen gekletst. De Italianen die komen eten kijken verbaasd en ik geniet. Nog nooit zo onverwacht verrast bij een mis en maaltijd. Een mooie afsluiter van mijn wandeling naar St Thomas. Ik heb het gefilmd als bewijs want anders zou ik nog meer Thomassen creëren. Voor de wijnfontein vind ik geen oplossing want het is siësta en er rijden geen bussen, taxi's zijn er niet en te voet niet doenbaar daar ik nog naar Pescara moet, B&B zoeken, enz. Ik ben nog op een goed uur in mijn B&B en heb veel vragen; schoenen kopen ,wijnfontein, boodschappen, 2 dagen organiseren. Dus zoek ik een Decathlon in de buurt en de eigenares helpt mij met het traject van de bus. Als ik vertrek heb ik geen notie waar de rit mij brengen zal maar om het verhaal kort te houden is het resultaat dat ik schoenen heb, bang ben geweest niet terug te geraken met het openbaar vervoer en dat het 20u30 is voor ik veilig en wel op de kamer ben. Eind goed al goed.
15/09/2021: San Martino Sulla Marrucina - Crecchio : Over de heuveltjes van ......
Goede morgen zegt het sigaretten automaat als ik de deur open om te vertrekken. Eindelijk eens een stem( digitaal) dat iets zegt smorgenvroeg. Ik wel niet de meest aangenomen maar het ontlokt mij toch een vreugde kreet. Zoals ik al schreef is het dorp maar 80 m breed en dan is het maar 40 m stappen vooraleer ik via trappen de stad verlaat. Ik vraag me nu al een tijdje af of dit nu steden zijn waar ik langs loop of dorpen, ik zal dat eens controleren! Dalen zou plezanter moeten zijn dan stijgen maar na zon afdaling doet het heel lichaam al pijn van het remmen. Het is dan eventjes in het dal lopen om naar het volgende stadje Filleto te klimmen. Ik kan nu al bevestigen dat de nieuwe Italiaanse Cru wordt geplukt. Vooreerst zie ik al meer dan een paar velden wijndruiven, het aantal groeit gestag, maar ik hoor ook al stemmen door het gebladerte oprijzen. Ik kan de mensen moeilijk zien want de druiven worden hier als parasols gekweekt wat gemakkelijker is voor de pluk maar machinaal niet kan gebeuren en verschrikkelijk lastig moet zijn voor de armen. De tractors zijn ook zeer laag zodat ze onder de parasols door kunnen. Ik blijf stijgen tot het volgende dorp en het is 8u als ik mijn cappuccino met heerlijke cornetto kan bestellen. Dan maar dalen en door de vallei gaan wandelen, zoals gewoonlijk in de natuur. Ik heb het gelukt stille wegen te mogen bewandelen met bos afgewisseld met druiventeelt. Het is gewoon zo dat waar en bossen/natuur is de hellingen veel textiel zijn om ranken op te planten, en nochtans proberen ze het. Ook wordt soms een deel gerooid om pijpleidingen te plaatsen wat toch soms een kaalslag teweeg brengt. Wat mij weer deed verschieten was de plotse verschijning van een hert. Het kwam tussen de wijnranken en het bos naar de weg toe maar verschoot nog meer van een mens (ik) dat het rechtsomkeer maakte en wegliep de natuur in. Ik was nog aan de het mijmeren over het voorval als ik langs een weide liep en plots 2 herten en staan. Ik stopte snel en kon een paar fotos maken voordat ze zich omdraaide en weg huppelden. Dit maakt het wandelen zo leuk. Als ik toch wat moet klimmen en achter mij kijk herken ik toch een beetje Toscane in het landschap. De edeler huizen va Toscane ontbreken maar de golvingen in het landschap zijn aanwezig. Als ik dan op een grotere weg terecht kom ruik ik al de wijn want zoals ik al meldde is de oogst volop bezig en rijden de kleine tractoren met volle karren af en aan. Elke kar wordt getest op suiker/alcohol gehalte voor ze kunnen lossen. Wel een groot verschil met Puglia waar vrachtwagens of opleggers bij de wegvoeren te pas kwamen. Hier allemaal kleine telers die komen leveren. Ik merk op dat de ene kwaliteit gescheiden wordt van de andere zodat er nobeler wijn kan vervaardigd worden of gewone wijn. De geur ruik je wel een tijdje en doordat er verschillende wijnpers bedrijven zijn ben je bijna zat voor je het volgende dal ik duikt, de druiven achterlatend en alleen maar natuur tot aan de voet van het kasteel van Crecchio. De stad is mijn eindpunt voor vandaag. Het is door zijn kasteel toeritischer maar nog kleiner , misschien 50 m en 650 m lang. Hier hebben de mensen de huizen wel opgekuist en zijn er 3 bars en enkele winkels maar voor toeristen maar 1 uur waard. Neem er dan nog bij dat van de 2 eetgelegenheden er 2 gesloten zijn en dan wordt het zeker een ramp. Dus haast ik mij naar het winkeltje mar ben te laat, hier begint de siesta al om 12u30. Ik heb geluk want de plaats waar ik overnacht heb ik Wi-Fi en probeer in te loggen. Zonder succes en dus bel ik de eigenaar die er niets van begrijpt en langskomt om het probleem op te lossen. Om zich te verontschuldigen brengt hij een portie risotto met zeevruchten mee met gegrilde sardientje en een toetje. Hij kan het niet oplossen, dus geen internet tot 17 u, maar ik heb wel gegeten, en lekker ook. Vanaf 16u30 ga ik al naar de winkel maar moet een tijdje wachten vooraleer hij open gaat. Bella Italia, je weet nooit of iets op tijd gebeurd maar dat maakt het wel zo fascinerend. Het is vlug avond en als ik nog eens naar het verlichtte kasteel ga kijken om 8 u zijn ook hier al de zitbanken leeg, de geuren van het avondeten stijgen op uit de kieren en overal klinkt de televisie klaar en duidelijk. Slaap wel Crecchio.
14/09/2021 : Manopello -San Martinus Sulla Marrucina : Afscheid van de bergen in Abruzzen
Zoals het al een paar dagen gaat ben ik vroeg wakker en geniet eerst van wat lezen en mij klaarmaken zodat ik zonder stress de deur uit kan lopen. Het ontbijt stond van gisteravond al klaar en koffie zetten was vandaag met capsules. Ze hebben dat hier ook ontdekt en voor B&B is dat natuurlijk gemakkelijk. Ik moet eerst omhoog naar een ander Santuario del Volto Santo (Lijkwade van Christus )en alhoewel het pas 7u is als ik er voorbij loop zie ik al mensen binnen stappen. Vanaf daar mag ik door een ander natuurgebied in lopen en dat voor enkele uren. Weer een mooi pad dat me leidt via een Castello op een heuvel, dat ik niet bezocht heb, en een oude abdij. Rustig en mooi om te wandelen. Daar de heuvels al minder hoog en scherp zijn moet ik minder afzien om ze te overwinnen. Ik loop langs een oudere man die paardebloem blaadjes aan het plukken is voor de salade deze middag en wat verder een oudere vrouw die met haar rozenkrans naar een kapel gaat. Prachtige beelden van gewone mensen in hun dagelijks leven. Ik volg de weg door het bos die langs een beek ligt als ik boven mij twee vliegtuigen hoor voorbij vliegen. Aan het geluid te horen niet zo hoog en met een karakteristiek geluid van blusvliegtuigen. Door het bladerendek valt er niet veel te zien. Ze zijn snel terug en moeten niet zover vliegen, naar de zee, om opnieuw hun ronde te doen. Aan de tijdspanne te meten moet de brandhaard niet zover uit de buurt zijn en dus klim ik snel verder om een beter beeld te hebben. Ik ben veilig want de rookpluim stijgt toch zo'n 40 à 50 km verder op. Het is een heen en weer vliegen van de 2 vliegtuigen met hun vracht. Ondertussen loop ik door en bereik het eerste dorpje op mijn route Pretono. Ik heb geluk dat het eerste dat ik tegenkom een pompstation is met bar. Een koffie zal smaken want ik ben al 3 uur onderweg. Ik vermoed dat de Giro d'Italia hier langs gekomen is want het wegdek is nieuw geasfalteerd en daar rijden zwermen fietsers de helling op en af die een gevaar vormen voor de eenzame wandelaar. Mijn weg gaat door het oude dorp en daar is het wat zoeken naar aanwijzingen en de te volgen route met al die trappen maar een attente oudere dame helpt me vooruit. Ik moet via een oude watermolen, die ik niet gezien heb,de bedding van een beek volgen. Plots verdwijn het water kolkend in de grond en is de beek droog. Vanaf hier neem ik afscheid van de grotere bergen van de Abruzzen waar ik 10 dagen rondgewandeld heb. Een mooie weg met veel kracht inspanningen en wondermooie natuur. Ik heb genoten en soms ook binnensmonds gevloekt dat ik zo een weg heb uitgekozen maar als ik de balans opmaak moet ik toch een 10 op 10 geven voor de weg. Nu is het heuvelachtiger en de weelderige bossen hebben plaats gemaakt voor olijfgaarden. Prachtig wandelen want hoe ze het ook klaren het blijft natuur waar ik langs loop. Het stadje San Martino Sulla Marrucina waar ik naartoe moet ligt ook in de hoogte maar in plaats van op een bergflank gebouwd op de kam van een heuvel. Het dorp is zo maar 80 meter breed en 1 km lang met slechts 1 hoofdstraat met de belangrijkste gebouwen en handelszaken. Morgen mag ik verder naar het volgende stadje op zon kam. Als de avond valt begint de pizzeria onder mijn kamer te werken en is het tijd om te eten. Deze middag was het niet mogelijk en alles sloot om 13u. Na vijf minuten is mijn bestelling al klaar. Op straat sluit de alimentari de luiken en de laatste mannen verlaten hun praatbank en gaan huiswaarts. De zon is ondergegaan en de stad gaat slapen.
13/09/2021 : Pescosansonesco- Manopello: De heimat van mijnwerkers van Marcinelle
Ik ben s'avonds nog de straat opgegaan om te zien hoe het kerkje verlicht was maar niets speciaal ,de deur stond of open en misschien hopen ze dat de ziel van de heilige de vlucht neemt. Verder doodstil in de straten. Dan maar genieten van het lezen en op tijd gaan slapen. Ik kon deze morgen koffie maken en dat is een pluspunt bij een boterham. Bij het vertrek kan ik mij niet inbeelden iemand op straat te zien maar ik wordt tegengesproken door een vrouw die aan een fontein haar was sta te doen, het is 6u30. Als ik een foto neem kijkt ze me kwaad aan en ik stap door. Een mooie wandeling naar een stad en dan weet ik dat ik het mooie achterlaat voor de drukte van iedere dag. Een geluk dat ik er op tijd in Torre de Passeri ben en na een cappuccino snel verder trek naar rustiger wegen. Ik moet een snelweg en spoorweg kruisen en als ik eindelijk weer bergop mag weet ik dat ik alleen verder mag. Het uitzicht wordt hier vertroebeld door de grote infrastructuur elementen maar dat is nodig om deze regio leefbaar te houden. Vanop een heuvel kan ik de snelweg zien kronkelen, pijpleidingen zien liggen en een wijnkelder met zijn torens gericht op de autosnelweg, kwestie publiciteit. Ik kan wel genieten van een prachtige voetweg die aangelegd is op en langs de pijpleidingen, die misschien de wijn vervoeren, al denk ik het niet. De dorpen snoeren zich aan elkaar en als ik op een fietsweg terecht kom hou ik de zijkant om fietsers door te laten maar dat hoef niet want ik heb niemand gezien. Deze weg stop bij een oude watermolen met al de aangelegde kanalen voor de water bevoorrading van de molen destijds. Het water is zo helder dat ik me afvraag of er geen chloor inzit.Hier wordt het wel wat zoeken naar de weg want rondom de bassins en kanalen is nu een ontspanningsruimte met pic-niczone en spelen voorzien. Na wat zoeken en terugkeren leidt GPX mij uit deze broesse. Ik kan rustig verder wandelen op egale wegen naar mijn einddoel, Manopello. Ik wist niet wat ik moest verwachten maar blijkbaar is deze stad in Marcinelle ( België) wel bekend. Een lief stadje met een drukkere straat en kleine steegjes die erop uit komen. Ik kan nog snel inkopen doen en kan deze middag eens een omelet eten. Na mijn rust loop ik terug naar de hoofdstraat om naar winkels op zoek te gaan maar net als elders is hier weinig te vinden alhoewel misschien al 100 maal meer als de voorgaande steden/dorpen. Wel enkele herinneringen aan de slachtoffers die gevallen zijn bij de mijnramp in Marcinelle waarvan vermoed ik er wel wat uit deze stad kwamen. In ieder geval worden ze herdacht met een Piazza Marcinelle, een via Marcinelle , een steenkoolwagen uit de mijnen en een herdenkingszaal. Ik geniet van het leven in deze kleine stad bij het eten van een gelato. Morgen gaan we verder en ik blijf hopen op internet (Wi-Fi) en winkels waar ik naar op zoek ben maar twijfel heel hard. Fotos kan ik niet opladen en was heel blij mijn teksten op mijn blog te krijgen.
12/09/2021 : Capestrano - Pescosansonesco:Een moeilijke weg naar de Heilige Nunzio
Daar ik toch niet op een ontbijt verwacht word en het zondag is ben ik vroeg uit bed gesprongen en vertrokken. Zondag, ik moet het niet herhalen maar ik kan alleen de weg vragen aan een losopende hond. Het stadje is verdoofd, slechts de carabinieri beginnen aan hun dagtaak als ik ze voorbij loop. Ik daal de trappen af en kom voor het eerst op mijn route langs wijngaarden. Ik droom dat hier de Montepulciano d'Abruzzo rijpt. Zoals ik al schreef wees een hond mij de weg die ik moest lopen en van zodra ik juist zat keerde hij zich om en liep terug. Even gezelschap want voor vandaag verwacht ik niet veel. De etappe zou maar 16 km lang zijn maar onderweg is er niets. Dus genieten van deze weg voor zover mogelijk. De helling die ik deze morgen moet trotseren haat ik zo een beetje niet het zicht maar de verharding. Allemaal losliggende stenen waar je niet weet hoe je voetepn te zetten. In een afdaling zijn deze wegen gevaarlijk maar bergop ook, ervaar ik nu. Het is constant opletten en geconcentreerd blijven en daar het zondag is en dit een leuk weg je is om met de mountainbike af te vliegen moet ik ook voor met deze personen rekening houden. Gelukkig kom ik er geen tegen maar ik ben vroeg. Ik moet nu 500 m stijgen op zo'n 4 km dus het gaat steil. Als ik even in een bebost deel van de weg op adem kom, vliegt er voor mij, zowat 5 à 6 m, een grote roofvogel weg. Weeral verschiet ik van dit moment omdat ik even stilgestaan had en niets gehoord of gemerkt had. Wel een prachtig beeld dat ik misschien nooit meer zie. Ik ben blij en opgelucht als ik aan de top van deze helling bereik. Vandaag geen goede dag qua stappen en dan gaat het moreel ook achteruit. Dus alle moed samenrapen en de finish halen. Huppelen zit er vandaag niet in maar bang naar beneden strompelen. Het is wel een mooie weg en in dit heuvelend landschap met landerijen waan je je in Toscane, buiten dat de wijngaarden ontbreken. Ik geniet met maten en ben blij als ik Pescosansonesco binnen loop. Mijn verblijf is 2 km verder in het Nuova deel van deze stad. Een ding sta vast en dat is dat ik deze middag mijn benen onder tafel schuif. Er is maar één restaurant in deze dorpskern en vooral gefocust op bedevaarder die naar de Heilige Nunzio komen. Een klein gehucht, weinig inwoners en een kerkje ter grootte van een kapel maar met een horde bedevaarders die komen bidden bij het doorschijnend kist van de heilige. Er is geen Wi-Fi in het restaurant en mobiel internet is ook moeilijk maar bedevaarders zijn er wel. Italië op zijn best. Dan moet ik nog vermelden dat ze in de hoofdgemeente een Santuario aan het bouwen zijn van je welste. Een klein dorp tussen de bergen waar binnenkort een massa mensen komen, het beloofd!! Het is wel goed voor de economie van de omgeving natuurlijk en die is in deze streek meer dan welkom. Soms denk ik dat het hier nog anno 1800 is maar met de voertuigen van vandaag. De rest van de dag wordt rusten en energie verzamelen om morgen verder te trekken, Ortona komt dichterbij.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
