11/09/2021 : Fontecchio- Caprestano: De mooie weg naar de abdij
Bij mijn bezoek op het dakterras had de eigenaar mij al iets van de weg getoond en dus kon ik deze morgen na mijn ontbijt vertrekken uit het stadje in de richting dat hij mij aangewezen had. Natuurlijk omhoog de natuur in maar dat hoort hier ook. Mooi om onze bol zo te bekijken in de ochtend. Om 7u30 loop ik de zon tegemoet en kan ik iets opwarmen. Als ik de col oversteek en mij omdraai om ciao te zeggen aan de vallei en hartelijke mensen, kom ik op grote open ruimten die uitstekende jachtplaatsen zijn als de dieren komen fourageren. Ik ben dus in de andere vallei en mag dalen naar de volgende stad. Een klein stadje dat niet groot is maar wel waar ruïne van een Castello boven de stad uittorent waar het heel proper is maar geen ziel te bekennen. Het is dan maar verder dalenlangs een oud gesloten klooster naar een asfalt weg die me naar het volgende stadje loodst. Tijd voor een koffie en 10 min. rust. Dalend doorkruis ik de stad in verbouwing en beland nu op het vlakke stuk van de vallei maar wel op hoogte en waar de landbouw de bossen heeft verdrongen. Als ik achterom kijk zie ik de laatste stad en het Castello van de voorgaande stad. Wel wordt het beeld overschaduwd door de torenkranen die nodig zijn voor het herstellen van de gebouwen. Dat is nu bij de meeste steden waar ik tegenkom het geval. Ik vraag mij af hoeveel van die kranen er zouden zijn in het centrum van de aardbeving de stad l'Aquila . De keerzijde is dat vele dorpen worden gerestaureerd maar het is een werk van lange adem en laat ons hopen dat er niet opnieuw een aardbeving komt. Ik heb nog steeds geen te plaats overnachten en als ik iemand aan de lijn krijg zijn ze ook volzet. Ik word wel doorverwezen naar een B&B van een Belgische eigenares maar ook daar alles volzet. Het is dan maar doorlopen naar Caprestano want ik weet dat daar een klooster is van Franscicanen. De wegen dat ik loop zijn steeds heel mooi met vaak mooie landschappen maar de steden zijn klein en lijken dikwijls verlaten, maar misschien is dat mijn indruk. Steden langs iets wat drukkere wegen doen het beter maar het grootste nadeel van deze is dat bijna niet toegankelijk zijn voor voertuigen en steeds trappen moeten gelopen worden om ergens te geraken. Voor mij allemaal positieve punten qua natuur en begankelijkheid maar voor de mensen die er wonen toch een serieuze opdracht iedere dag. Nu om Caprestano te bereiken, dat mooi gelegen is, mag ik door de natuur en olijfboomgaarden laveren en genieten van de rust en omgeving. Via de weg die ik volg kom ik de stad in via het kerkhof en daar moet ik toch een foto nemen want het spreekt aan. Het klooster ligt er net naast en dus kan ik vragen of er plaatst is. Alvorens de deur te openen wordt mij de prijs van een cel gemeld door de telefoon. Koud en kil en het warme ontvangst van vorige dag mag ik vergeten want na 2 minuten wordt het onthaal afgerond nadat mijn kamer en de badkamer is getoond. Veel verschillende mensen maken onze wereld maar St Fransicus zal zich nog eens draaien in Assissi. Hopelijk krijgt niemand aan zijn tombe een verkoudheid van zijn omwentelingen. Ik heb een bed, badplaats en rust en voor de rest moet ik zorgen maar dat is een deel van de weg dat ik gekozen heb en ook daar ben ik blij dat ik het beleef want anders alles gelijk en zo is het hier nergens. Ik loop snel naar en winkel voor wat boodschappen en doe een toertje door het centrum. Hier lopen wat toeristen en dus kan ik een gelato kopen in de plaatselijke bar. Op een rustige bank aan mijn slaapplaats geniet ik van mijn lunch, brood en toespijs met een glaasje wijn. Nu rusten en deze namiddag nog eens naar het kasteel gaan in het centrum van het dorp en genieten van de mensen die er langs komen.
10/09/2021 : Rovere - Fontecchio : Een duik ik een geschokte omgeving
Het grote voordeel van de slaapplaats is dat ze op de etappe ligt en ik alleen de deur uit moet om terug op weg te zijn. Ik vertrek iets later want volgens de informatie is de etappe in dalende lijn en maar 16 km lang plus de overgebleven 5 km van gisteren. Een dankwoord en een centje kleuren de tafel en weg ben ik. VLAK is de weg naar Rocca di Mezzo en verder naar Terranera. Rocca is een iets groter dorp en doordat het vlak is snel vergeten en bij het verlaten zie ik het volgende dorp al liggen. Een mooie ochtendwandeling door de velden/natuurgebied. Het dorpje valt op met zijn kleinheid ( 3 straten en 50 huizen maar wel 3 torenkranen en veel aannemers. Een koffie is niet verkrijgbaar en zonder de werkmensen zou het er doods zijn. Een geluk dat ik mij cornetto voor onderweg gespaard heb en die nu opeet want anders was het dorpje mij niet bijgebleven zijn. Mijn weg verlaat het dorp en ik stop even bij de begraafplaats buiten het dorp. Ik weet dat dit mijn stokpaardje is maar nu wordt ik toch van mijn sokken geblazen. Een klein dorp, misschien 300 inwoners maar hun kerkhof is groot in mooie Capellas die er zijn. Ik ben blij met mijn halte en wandel verder een ander natuurgebied in. Het is begrijpelijk dat dit een natuurgebied is want je kan er niets ondernemen. De rots blokken rijzen zo de ondergrond uit en de open ruimten tussen de stenen worden door boompjes of struiken ingenomen. Alleen mijn weg loopt dit gebied en ook hier is de stilte het grootste geluid. Meer dan 2 uur loop ik over dit langzaam dalend pad en een paar keer contoleer ik of ik de afslag niet gemist heb. Als ik eindelijk het pijltjes zie weet ik dat het grote werk gaat beginnen, dalen naar de vallei. Eerst wat oefenen met stappen tussen rotsen op een nog vlakker stuk maar de hellingsgraad verhoogd snel. Het wordt 1 uur huppelen van steen naar steen en naar markering moet ik niet letten want je kan nergens omhoog of omlaag. Een mooi pad en plots zie ik het dorp waar ik naar toe ga aan de andere kan van de vallei met nog andere dorpen in de omgeving. Even moet ik blijven staan om mijn verbazing te verwerken maar niet lang want volgens het bordje boven was het 2u20 stappen, wel een deel omhoog. Met hoge concentratie ga ik op mijn doel af als ik wordt opgeschrikt door een hert die een paar meter onder mij wegvlucht het woud verder in. Veel kan ik er niet van zien want voor je het realiseert is hij weg. Ik was wel onder indruk van het wegspurten van dit grote dier en zijn gewei door het dichte woud. Als ik eindelijk de weg zie ben ik opgelucht en blij deze berg bedwongen te hebben zonder scheuren. Het is dan even omlopen om o ver de spoorweg te geraken maar een betonnen tunneltje kan de weg korter maken. Ik kruip op handen en voeten door de tunnel en tors de voorbij rijdende trein. Nu wordt het even klimmen om Fontecchio te bereiken met zijn torenkranen. Bij het zien van de eerste huizen die gebonden en gestut zijn begrijp Ik de ware reden van de torenkranen. 13 jaar geleden was er een aardbeving in j, de hoofdstad van de provincie maar de schokken hebben tot in kleine dorpen schade aangebracht en dus zijn ze al jaren bezig die dorpen met hun geschiedenis te redden voor de volledige verwoesting. Een enorm werk door de onbereikbaarheid en het bewaren en leefbaar houden van de goede woningen. Ik vraag in het dorp waar ik ergens kan eten maar als ik er aan kom is de zaak met vakantie zoals vele andere. Een klein winkeltje eer mij uit de nood en samen met een andere toerist geniet ik van mijn broodmaaltijd op een bankje. Ik krijg het verlossend telefoontje dat ik terecht kan in een B&B in het centrum waar ik in en warm nest terecht kom. Een tas koffie en een wafel maken alles bespreekbaar en zo kan ik s'avonds aanschuiven om mee te eten. Als ik dit bericht zit te schrijven trekken donkere wolken over en begint het te regenen. Ik ben heel blij dat het nu kan genieten van de regen en niet aan die afdaling bezig ben. De oude steden lijken bij regen veel donkerder en je zou voor minder depressief worden maar in dit warm nest is het nu genieten. Om 5 u ga ik even de stad in om fotos te nemen maar na de werkdag is alles nu stil en rustig. De eigenares van de B&B wijst me de weg naar hun dakterras waar ik een mooi beeld krijg van de omgeving en de dorpen waar ik morgen naartoe trek. Na een douche en wat telefoons kan ik om 7u30 gaan eten in een echte Italiaanse familie en keuvelen over alles en nog wat. Ook vandaag zal ik goed slapen !!
09/09/2021 : Sorbo - Ovindoli : Een lange dag met happy end
Als je vroeg wilt vertrekken dan moet je ook op tijd opstaan. Voor het eerst neem ik een douche s'morgens omdat ik niet weet waar ik deze avond slaap. Niet gemakkelijk een slaapplaats te vinden en blijven zoeken helpt ook niet. Als ik mijn laatste koekjes opgegeten heb met nog een grote koffie en alles opgeruimd is trek ik om 6u45 de deur dicht en loop het lege dorp uit. Het is fris en kil door de nevel die in de vallei hangt maar met wat stappen zal ik snel opwarmen. Ik ben snel in het eerste dorp dat ook nog slaapt. Het vlakke pad leidt mij naar de autosnelweg waar ik onder door loop om het volgende stadje te bereiken. Geen man op straat en doordat ik niet speciaal door het dorp moet zoek ik ook niet naar bar of ander koffiehuis ( met pasticceria). Op de grafiek van hoogtes zie ik dat het bergop gaat naar mijn einddoel van vandaag. Dus maar omhoog stappen en snel wordt het stadje kleiner en kan ik ook de dorpen ervoor herkennen waar ik langs kwam. Het wordt vlakker en het gemekker van schapen en geiten trekken mijn aandacht. Snel wordt ik waargenomen door een vijftal honden en de herder komt ze kalmeren met een lange toespraak waarvan ik slechts begrijp dat de honden niet vaak mensen zien langslopen en dus opgewonden zijn. Toch een beetje animo op deze mooie rustige route. Om 9u15 heb ik al mijn einddoel bereikt maar het dorp ligt veel lager dan de weg en het heen en terugkeren zou te veel tijd kosten om misschien niets. Dus neem ik het besluit verder te lopen naar Forme. Het verlaten van Massa D'alba is klimwerk maar doenbaar. Ik zie snel waar ik naartoe moet en na een laatste groet verlaat ik de vallei en ben ik al hoog geklommen. Links en rechts heb ik koeien die de heuvels maaien en een erehaag vormen, zo zie ik het. Via een colletje loop ik een nationaal park in met hoge rotsformaties en mooie vergezichten. Hier is het vlak en kan ik goed doorstappen zodat ik om 11u Forme bereik. Kerk dicht, trattoria op verlof en in de verste verte geen bar of winkel te bekennen, laat staan B&B. Na wat rondvragen vind ik toch wat etenswaren en kan ik een cappucino bestellen. Ik kan hier ook eten maar dan is het wachten op 12 u, dus rust ik en geniet van de gasten van de bar. Om 1 u kan ik afrekenen en vraag de kelner of ik in de buurt zou kunnen overnachten. Met wat rondbellen en vragen heb ik nog steeds geen bed voor de nacht. Internet werkt haast niet en opzoekingen doen kan ik vergeten. De hulplijn contacteren en informatie laten opzoeken is prima maar de gegevens ontvangen lukt niet. Dus verder stappen op het klimmend pad naar Ovidonti toe. Mooi en rustig is het hier wel maar het zou nog beter kunnen met minder stress voor de nacht. Mijn volgende optie is een Rifugio dat op mijn weg ligt. Als ik het bereik merk ik dat het grootste deel gebonden is aan een alpinisten groep van de omgeving en slechts een klein deel open is, ter grootte van een kleine kamer met een veldbed maar vooral met veel stoelen en tafels om een feestje te bouwen buiten. Ik kan alles verhuizen maar dan nog moet ik 15 u daar blijven, zonder iets en het wordt zeker en vast geen leuke avond. Dan lijkt het best verder te stappen en rondkijken. In de omgeving van Ovidonti zijn er veel vakantiewoningen maar ze staan allemaal leeg. De hotels zijn gesloten en B&B hebben liever geen gasten voor 1 nacht. Ik ga dan maar opzoek naar de kerk en pastorij om mijn stempel te vragen voor mijn Credentiale. Niemand geeft thuis maar vanuit een raam spreekt een dame me toe om te melden dat de mis om 18 u is. Dus wacht ik geduldig tot de pastoor komt opdagen en vraag om de stempel. Na de mis geen probleem om samen naar de pastorie te gaan voor de stempel. Al stappend vraagt hij mij of ik Frans spreek en de hemel klaart open. Een gesprek is nu gemakkelijker en vragen naar een slaapplaats een evidentie. Hij hoort dat ik wanhopig ben daar alles gesloten is en kan een oplossing bieden in een parochiehuis 3 km verder. Op dat moment is het een geweldige opluchting. Hij brengt mij naar de woning en heeft lakens en handdoeken meegenomen. Leuker wordt het als we beiden wat kunnen praten over zijn thuisland Madagaskar en gemeenschappelijke contacten ( zusters van Cappiadocia) in Italië. We moeten snel afscheid nemen want hij moet nog bij een andere parochiaan maar ik had graag nog verder gepraat en nu ik kan ontladen want eindelijk heb ik een dak voor vannacht op een veilige plaats. Ik het best een feestje bouwen met een ijsje in van een bar op het plein. De stad is klein en buiten die 2 bars is er niets zelfs geen Alimenti (voedingswinkel). Het is al 8 u als ik mijn brood en toespijs kan bovenhalen en rustig kan eten. Voor vandaag blijft er alleen een avondwandeling door het dorp op mijn programma want morgen moet ik weer verder. De klanken en geuren die uit de kieren omhoog dwarrelen zijn zo familiair in Italië. Ik zal goed slapen, hoop ik.
7/09/2021 : Cappadocia -Sorbo : Dalen naar stad Tagliacozzo
Eten bij de zusters had ik mij anders voorgesteld. Ik dacht tesamen te eten en wat bij praten maar ik werd begeleid naar een grote eetplaats waar er maar voor 1 persoon gedekt was. Het was wel een heerlijke maaltijd met een kom pasta voor 3 man en nadien een tweede schotel met vlees, dit alles overgoten met een glaasje wijn. Spijtig dat ik alleen moest genieten terwijl de 2 zusters uit eigen wil in de keuken aan het aanrecht genoten van hun avondmaal. Al ik ze daar aantrof om mijn maaltijd te betalen hebben we nog even gebabbeld en kwam ik te weten dat ze beiden uit Madagaskar kwamen en in de zomer meer werk hadden met vakantiegangers die er een paar dagen verbleven. Na een onrustige nacht heb ik dan mijn blog bijgewerkt aangespoord door de aanwezigheid van WIFi. Om 7u moest ik de zusters uit hun gebed halen om mij uit te laten zodat ik een koffie kon gaan drinken in het dorp. Een groot nadeel van deze verblijfplaats is de gesloten poort die het complex meer een beeld van gevangenis geeft dan van vakantiemoment. Dan maar vertrekken naar de volgende bestemming zijnde Tagliacozzo op Google maps blijkbaar een grotere stad. De wandeling verloopt licht dalend tussen weiden en boskanten. Plots rijst er voor mij en ruwbouw van appartementen op voor vakantiewoningen dat nooit afgewerkt zullen worden. Net als Campo Rotonda en Piccola Svizzera (ook een vakatiedorp) zijn het grote dromen maar dode projecten. Buiten deze bouwconstructies is het een mooie wandeling dat wordt geanimeerd met een kudde koeien die vrij rondlopen tussen de weiden en boskanten. Ik word opgeschrikt door een kalf dat verdwaald is in het struikgewas of een overstekende vos, maar buiten deze voorvallen is het vooral de wandeling waar ik van geniet omdat het eens niet klauteren is. De enige bergop is om een dorpje Verrecchie te bereiken en weer te verlaten maar qua hoogtemeters stelt het niet veel voor. Ik kan even rusten bij een koffie en zien dat dit dorp buiten de pizzeria/bar weinig te bieden heeft. Bij het verlaten van het dorp loop ik door het paardenparadijs. Alle weiden zijn nu voor de paarden en de ene paardenstal verdringt de andere. Misschien worden er wel paardenwandelingen aangeboden tijdens de vakantie want de streek leent er zich toe. En zo bereik ik dan de stad Tagliacozzo. Voor het eerst moet ik treden dalen om het centrum te bereiken via nauwe straten. Ik loop langs de belangrijkste gebouwen van de stad en sta plots voor een klooster en kerk van St Fransiscus. Groot is de stad niet en ik heb nog geen slaapplaats maar wel 3 plaatsen aangestipt waar ik kan gaan kijken. De eerste twee zijn rifugios maar zijn blijkbaar dicht en dan probeer ik bij de paters Fransicanen hulp te krijgen maar zonder gevolg. Hotels zijn er wel maar dan zijn ze wel wat duur of van mijn weg afgelegen, dus geen optie. Wel heb ik een adres in een dorp 6 km verder op mijn route maar daar is niets behalve een trattoria. Dus dan valt de keuze voor 1 dag rust op Sorbo. Ik huur er een ganse woning met keuken, badkamer en wasmachine. Ik heb voor mijn vertrek uit de stad nog een brood kunnen kopen, voor de winkel sloot, een slaatje gegeten eten en mij een dessert veroorloofd zijnde een gelato want dat was enkele dagen geleden. Dus de twee laatste dagen ben ik 1000 m gedaald maar nu wordt het terug wat bergop. Nu nog zacht en ik hoop nog een tijdje. Het dorpje Sorbo is klein en lijkt uitgestorven maar s'avonds komt de gemeenteraad samen op het kerkplein. Ze hebben wel een pastoor en daar stopt het verhaal of moet ik het nog ontdekken . Rust is er gratis en morgen dompel ik mij 1 dag in het leven dat de bewoners hier jaren leven.
6/09/2021 : Santuario SS Trinidad - Cappadocia :Door de beukenwouden het Santuario verlaten
Doordat ik gisteren in de regen niet kon zien hoe het heiligdom was met zonnestralen had ik besloten wat later te vertrekken en de omgeving te laten ontwaken. Mooi en blij met mijn besluit want de pelgrims brengen een hele economie in beweging. Als ik besluit alles gezien te hebben, vertrek ik om 8u30 niet wetend dat de plaats in een dal ligt en ik dus omhoog moet om via de parking mijn weg te vinden. Na een grote zaal vol dankbaarheden voor ontvangen wensen is de kruisweg nog indrukwekkender. Alleen kruisen van bedevaarders in allerlei maten, vormen en kleuren. Ook boven op de parking zijn nog talrijke winkeltjes te zien allemaal ontwakend voor de aanstormende bezoekers. Mijn weg gaat vandaag, net zoals voorgaande dagen grotendeels door een beukenwoud waar niet gekapt wordt omdat bij kaalkap de natuur niet meer zou terug komen en de erosie van de groene bergen een maanlandschap zouden maken. Ik daal en buiten de rust valt er niet veel te vertellen. Ik moet alleen opletten voor de vettige ondergrond door de regen van verleden avond. Gelukkig kom ik langs vlakkere delen die schrale bergweiden zijn geworden en zie ik een paar koeien lopen. Als ik nader zie ik een grote kudde met en oude herder/boer bij. Een moment kan ik genieten van deze postkaart waar de dieren hun dorst komen lessen voor ik mijn weg verder zet. Op een andere weide lopen er enkele paarden los rond en houden het gras kort. Snel ben ik in Campo Rotondo waar ik hoop een koffie te scoren maar in plaats van een gezellige bar of winkel vind ik daar een verwaarloosde vakantiestad, nog doder dan een kerkhof. Ooit ontworpen om er een skigebied te zijn maar nu een vergane glorie. Dan maar doorstappen naar mijn slaapplaats bij zusters. Cappiadocia is een klein dorpje bergafwaarts van mijn route zoals zovele dorpen in Italië maar ik kan er slapen en later op de avond eten bij de zusters.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
