Ginosa - Montescaglioso: de steilste helling van mijn route
Ik nader dichter mijn einddoel en dan rommelt het in mijn onderbewustzijn van allerlei zaken, waar ik geen weet van heb, en slaap ik minder. Vroeg wakker en van de ochtend genieten terwijl ik wat neerpen. Ik durf mijn hoofd niet buiten te steken om de lucht te bekijken want Il Meteo gaf voor vandaag slecht weer. Ik kon maar om 7u gaan ontbijten en had de spanning tot dan opgebouwd. Groot was mijn verbazing toen ik een blauwe lucht zag tussen de gebouwen door. Ik zou snel ontbijten en vertrekken om de regen voor te zijn, buiten het feit gerekend dat het ontbijt uitgesteld werd tot 8u door omstandigheden. Als ik eindelijk mijn koffie kon gaan drinken waren er al wel wat wolken, zonder dreiging en een koude wind. Hier in Italië hebben ze nog niet van de primavera gehoord. De straten nog stil ga ik op weg naar Montescaglioso, een mooie stad en verkozen als één van de mooiste van Italië. Snel ben ik uit de stad en dan is het wandelen door de korenvelden, immens groot, wat boomgaarden en natuur waar de mens geen vat op heeft. Als ik een veldweg moet inslaan verrijst een grijze stad waar ik naartoe moet boven op een heuvel. Majestueus maar het zal een stevige klim worden om er te geraken. Mijn zijde draadje is weer present en de grauwe watjes trek ik mee. Onderweg niet veel wandelaars of fietsers te zien maar toch opletten want voor mountainbikers is dit wel de ideale wereld. Ik loop een oude man tegemoet met kruiden in zijn handen. Lampadusa (ik denk asperges scheuten) of zoiets verteld hij mij en gaat bereidwillig op de foto. Dat zie je hier nog veel, mensen die voedsel sprokkelen vooral omdat het lekker is. Als het echt asperges scheuten zijn dan droom ik terug naar 4 jaar terug toen ik in een klein frans dorpje strandde op vaderdag en ook zulke scheuten heb gegeten. Lekker!! Ik stap verder en stop aan een boerderij waar ik even binnen gluur. Het is een pierenkwekerij en de jonge boer geef mij wat uitleg. Ze maken er compost en kweken er ondertussen pieren voor dierenvoeding. Weer loop ik langs een steengroeve en begrijp de omweg dat ik moeten lopen heb. De eeuwen hebben het landschap en wegen bepaald. Enorm groot en ik vraag mij af hoeveel huizen er met deze materialen gebouwd zijn. Stilaan nader ik de voet van de heuvel en wordt de klim nog heviger. Gelukkig loopt het pad door een bosjes en bedekt het groen het eindpunt zodat niet constant omhoog moet kijken en gewoon moet trachten boven te geraken, en liefst voor de regen die nu heel dichtbij en voelbaar is. Ik smeek de goden om 10 minuten respijt die ik ook krijg. Klokslag 12 u loop ik de stadspoort door, de piazza del popolo op, blij en droog. Er is niet veel te zien op de plaats, de kerk is toe voor restauratie en alleen het museum in de oude abdij is nog open, snel een stempel vragen voor de zondag goed en wel doorbreekt. Ik zoek mijn weg naar de slaapplaats en loop door de hoofdstraat waar veel animo is van de kerkgangers die naar huis lopen. Alles is nog open maar straks daalt de zondag in een diepe rust. Ik kan mijn rugzak af zetten en nog snel boodschappen doen voor ik eet en geniet van de rust. Rond 4 u ga ik wandelen door de stille straten op zoek naar informatie voor een kerkdienst maar vind niets, alles gesloten en maar om 5u komen de ouderen weer buiten om met elkaar te praten. Verder niets en dus ga ik maar terug om de zondag lezend af te sluiten. Morgen mag ik de helling weer afdalen naar Matera toe dat je vanuit dit arendsnest goed zie liggen net als andere omliggende witte steden. Montescaglioso is een donker stad en van heel ver moeilijk herkenbaar maar mooi gecamoufleerd in het landschap. Ik heb deze stad nu ook bezocht en kan morgen mijn voetreis van hieruit afronden.
Om 7u30 klokslag werd er op mijn deur geklopt, ze waren er met het ontbijt. Met een cornetto con ciocola , een verse kop koffie, yoghurt en zelfgemaakte ( door de host) dolce zou ik de 14 km zeker aan moeten kunnen. Ik was al vroeger buiten geweest en het weer zag er net uit als gisterenavond. Regenachtig. Lekker ontbeten en alles opgeruimd kon ik aan mijn tocht beginnen. De kortste weg is maar 7 km lang maar dan loop je langs auto, die dat wij lopen is rustiger maar dubbel zolang en misschien zijn er verrassingen. Het is gemakkelijk lopen en daarmee bouw ik de hoop op droog aan te komen. Ik dacht gisteren de vlakte naar de zee niet meer te zien maar was verkeerd want ook deze weg gaat via de vlakte. Er valt niet veel te vertellen buiten enkele toevalstreffers. Plots zie ik in een weide een man aan het werk met een plantensteker. Ik heb tijd en ben nieuwsgierig en loop naar die man toe. Hij steekt met zijn ultra fijne spade in de grond en haalt er een kleine uitjes te voorschijn, de grote van een sjalot. De dikste gooit hij in zijn emmer, de rest gaat terug de grond in. Blijkbaar wordt dat hier gebakken met olijfolie en aan zijn gezicht te zien moet het lekker zijn. Ik zag ze nadien in de winkel liggen aan 4 euro/kg. Vandaag weinig verbindingswegen in de natuur maar als ze er zijn mooi om er te lopen. Het enige nadeel vandaag is dat de schoenen nat worden van de regen van gisteren. Ik zat me te bedenken dat dit seizoen misschien niet de ideale is maar ook zijn voordelen heeft, zoals dat het gras en onkruid nog kort zijn. Binnen een maand staat alles meer als kniehoog en dan is stappen ook zwaar, de wegjes zijn toegegroeid en de sporen gewist en de bramen groeien weelderig. Dus elk seizoen heeft zijn voordelen. Soms loop ik door een beschermd natuurgebied maar dit zijn korte stukken. Een herder met zijn schapen heeft juist een drukke weg overgestoken en trekt langzaam verder en levert een paar fotos op. Ik sta nu aan de voet van de heuvel waar de stad opgebouwd is en het druppelt. De uitgestippelde weg gaat naar rechts op een breed pad en de geasfalteerde weg sneller rechtdoor. Daar het nog maar 10u15 is kies ik de niet verharde weg te lopen. Deze gaat de bedding in van een gravina blijkbaar, want de wanden komen stilaan naar elkaar toe. Niet zon grote en hoge maar wel een canyon. Ik kan moeilijk verdwalen want er is maar één weg die vol rotsen ligt en mij naar mijn eindpunt zal leiden. Deze weg kronkelt rondom de heuvel en hier is de natuur meester. De weg klimt maar niet fors en zo kan ik rustig de omgeving bewonderen. Als de bedding een draai neemt komt de stad weer wat dichter en moet ik door de prehistorische stad wandelen gelijkend op Matera maar hier wel vervallen. Bovenop de grotten van destijds is de nieuwere en nieuwste stad gebouwd. Een mooie wandeling door de eeuwen. De kerk en kasteel tekenen zich duidelijk af en zijn het begin van de oude stad. Zo bereik ik de stad, het laatste deel via een trap de bewoonde wereld in. Als ik mijn overnachtigplaats bereik ik het oude stadsgedeelte druppelt het nog steeds en schuil ik in een portaal van het kerkje rechtover die toe is. Vandaag 19 maart en San Guiseppe. Hier wordt deze heilige gevierd had de barista mijn verteld als vaderdag, zelf met een speciaal toetje!! Als ik mijn rugzak neer gezet heb en de formaliteiten in orde zijn, vertrek ik op zoek naar de supermarkten waar ik een kant en klare diepvriesmaaltijden kan kopen. In de stad is geen plaats voor deze ondernemingen en dus mag ik dalen naar de vlakte waar ze zich gevestigd hebben. Een wandelingetje van 4 km maar veel opties zijn er niet. S'middags zijn de restaurants, als er al zijn, dikwijls nog gesloten en openen maar om 19u30. Hier geen afhaalmaaltijden dus moet ik mijn eigen beredderen. Maar zo ontdek ik de stad waar veel mensen de pasticcerias of bakker plat lopen voor het feest vandaag, dit terwijl het leven zijn gewone gang gaat. Na de siësta loop ik wat rond op zoek naar het infokantoor voor mijn stempel en vraag aan mensen rond de kerk informatie. Die vertellen mij waar de hoofdkerk is en duiden mij ook dat de kerk rechtover mijn slaapplaats de St Jozefkerk is. Op de uurrooster had ik gezien dat er daar op zondag een misviering was in St Jozef maar de zaterdag niet. Ik dan maar opzoek naar mijn stempel in de hoofdkerk, gelegen naast de gravina en met een prachtig panorama. Met wat moeite en hulp van de deken geraak ik aan een stempel en zijn we blij tevreden met het resultaat. Ik loop terug naar mijn slaapplaats en merk dat de kerk open is en de rozenkrans wordt gebeden. Ik zie ook dat bepaalde personen een zelfde cape dragen, blijkbaar van de orde van St Jozef. Ik vraag daar ook of ze mij kunnen helpen aan een stempel en met veel plezier zou dat gebeuren na de mis ! Een lange mis ter eren van San Guiseppe, maar mooi. Ik heb ze niet meegevierd omdat ik andere plannen had maar heb wel het einde meegemaakt. Een traditioneel ensemble stond aan het eind van de mis klaar op straat om de mensen buiten te leiden met herdersmuziek. Ook was het een komen en gaan om San Guiseppe te eren. Hier blijven de tradities voortduren in al hun simpliciteit. Toch een mooie afsluiter van de dag, hopend dat de toetjes zullen smaken straks.
Castellaneta - Laterza : DE gravina van de regio !!!
Volgens de informatie die ik gelezen heb is vandaag de mooiste etappe en maar 24 km lang, maar wel met wat hoogtemeters. Dus vertrek ik vol goede moed om 7 uur en volg de uitgestippelde weg. In een bar in het centrum vraag ik of zij toevallig de stempel bezitten van de Camino maar krijg een mooie groet maar geen stempel. Ik verlaat de stad dan maar via de nieuwere wijken en ben snel tussen het groen. Het weer zit mee en kleed mij a snell om want straks bij een klim zal het al veel moeilijker zijn te moeten stoppen. De weg leidt me door bossen en langs landerijen. Soms loop ik op het pad die de scheiding maakt tussen natuur en cultuur, landerijen. Veel mensen zie ik niet maar van tussen de aanplantingen hoor ik dikwijls stemmen opstijgen of rijd er iets verder een tractor. Mooie uitzichtpunten over de vlakte die een grote groenten- en fruittuin zijn voor Italië en Europa. Veel bezienswaardigheden zijn er niet maar de afwisselingen in het landschap maken het een mooi wandeling. Als ik dan de vlakte verlaat en een steile klim moet verwerken kom ik langs een gigantische fabriek op de heuvels. Wat er juist gebeurd weet ik niet maar het is reusachtig met artificiële kanalen, pijpleidingen, enz misschien het enige negatieve puntje op deze route maar wel dominerend. De wandelweg wordt bepaald door deze infrastructuur die om veiligheidsredenen op diverse plaatsen is afgesloten of de weg is omgelegd. Dit bedrijf heeft volgens mij een algemeen belang omdat de investeringen zo massaal zijn dat het voor een onderneming niet winstgevend kan zijn. Het heeft ook in het gebied waar het zich uitstrekt de omgeving gemoduleerd. Voor mij als wandelaar indrukwekkend maar voor de mensen die hier leven van genen tel. Als ik dan eindelijk al dat beton mag achterlaten kom ik in de grootste steengroeve van het gebied, denk ik. Immens om daar als persoon te staan. Ik herken er verschillende bedrijfsoppervlakten. Met deze materialen hebben ze destijds veel gebouwen opgetrokken. Een mooie erfenis die stilaan door de natuur weer wordt ingepalmd. Het zal nog eeuwen duren voor het hand van de mens weggevaagd is, maar ooit zal het weer natuur zijn. Als ik de groeve verlaat weet ik dat ik afscheid moet nemen van de vlakte die ik sinds mijn aankomst aan het Christusbeeld in Crispiano volg en die mijn leidraad geweest is om over al de gravinas die ik al gezien heb heen te komen. Ik klim door de struiken en dit is ongerept buiten het pad dat wandelaars betreden. Plots sta je meters hoger ( de gids zegt 200 m) zonder het te weten en kijk je neer op een grote canyon (amerikaans), gorges zoals ze worden genoemd in Frankrijk. Het werk van moeder natuur is adembenemend en je zou er veel fotos van kunnen nemen, maar er zijn kan je op papier niet schilderen. Vele malen stop ik om dit natuurwonder te observeren maar moet wel verder. Al stappend heb ik mijn ogen op de weg gericht want noodzakelijk is steeds de voeten juist te zetten om geen ongeluk en te hebben tussen al die rotsen. Kilometers mag ik van deze brok natuur genieten en weet zeker dat het deugd doet, wel energie verslindend maar leuk aanvoelt er te lopen. De mensen die deze weg uitgestippeld hebben, zijn erin gelukt de veiligheid te combineren met het bewonderen van de omgeving. De uitzichtpunten zijn niet beveiligd en toch veilig. Je moet niet op de rand gaan staan om veel te zien. Het enige probleem op deze weg zijn de everzwijnen die de grond omwoelen en het pad onzichtbaar maken. Het is soms even zoeken om het rechte pad niet te verliezen maar GPX helpt dan de juiste richting te volgen. Mocht dat maar alle dagen zo zijn !!!! Ik bereik dan de stad waar ik ga overnachten moe maar voldaan, gelukkig dat alles vlot verlopen is en immens blij dit plekje op aarde bezocht te hebben. Als ik mijn stappenteller controleer heb ik wel kilometer meer gestapt dan de voorspelling, niet van omwegen maar van verkeerde informatie. Hetzij zo we hebben weer eens genoten !! Ik loop de stad in als de school uit is en de omgeving een chaos wordt door het verkeer dat nadien stil valt voor de lunchtijd en de stad gaat rusten.
Motorola - Castellaneta : De spoorwegen laten mooie weg na
Vandaag geen drukte want ik moet maar 16 km verder en heb nog een tussenstop in een dorpje onderweg, het wordt feest! Als ik buiten stap om naar de bakker te gaan achter brood wordt ik verrast door de hevige koude wind. Ik heb mijn jas en muts aan en dat is ook nodig. Ik heb besloten de deur dicht te trekken om 8u en dat geschied, goed ingeduffeld om de weerelementen te trotseren. Via een schapenbaan verlaat ik de stad en keer terug naar de stilte tussen de landerijen met fruit en olijven. Beneden is de wind weg en kan ik de warme kledij wegbergen. Ik heb gelezen dat er onderweg 2 grotkerken kunnen bezocht worden en kijk uit naar aanwijzingen. De eerste is langsheen de weg bijna zo'n 100 man de straat en goed aangeduid. Veel is er niet te zien maar wel wat wandschilderingen en ook dat er 2 verdiepingen zijn. Dit kan maximaal 2000 j oud zijn. Even bewonderen en dan verder stappen. Ik loop dikwijls langs steengroeve waarvan de stenen ook gebruikt werden om de mooie gewelven te maken van de verblijfplaatsen onderweg. Ze zijn nu in gebruik als boomgaard maar de rechte zijmuren verklappen hun oorsprong. Het moet in die tijd wel een grote economie geweest zijn als je dan het transport met muilezels bijrekent. De tweede grot is ook goed aangegeven maar is niet zo gemakkelijk te vinden vooral omdat die wel wat verder van de weg verwijderd is. De weg ernaartoe is ook aangelegd met een speciaal patroon maar door de jaren sterk verweerd. Met wat zoeken moet ik een kleine gravina afdalen om bij de grot te geraken. Deze is wel mooier en de wandschilderingen van heiligen ook beter herkenbaar. Geen verlichting en dan maar hopen dat de fotos lukken. Heel mooi met de omgeving van de gravina en andere grotten die destijds bewoond werden. Ik kan niet verder lopen naar mijn weg toe en moet de hele weg terug. Toch mooi om te zien dat de spoorwegen de bedding van de nieuwe sporen geplaatst hebben rekening houdend met de geschiedenis wat ons mooie beelden geeft. Verder is het nu de nieuwe spoorlijn volgen tot de stad onderweg. Geen ziel te bekennen en kilometers verder kom ik dan in de stad. Ik was al druk omdat ik veel tijd verloren had met die twee bezoeken maar dat viel in het niets en maakte mij zelfs gelukkig als ik een geluid op mij zag afkomen van en rijdende wagen met megafoon. Veel begreep ik er niet van maar wel babypyjama en mijn interesse was gewekt. De auto stopte en ik kon er rustig naartoe. Dit was een rijdend marktkraam. Alles hing rondom de auto en op het motordeksel. Ongelooflijk en de verkoop ging van deur tot deur. Bloemenverkopers was ik tegengekomen in kleine dorp maar met kledij had ik nog nooit zien leuren. Snel een cappuccino drinken want zeker de laatste, op de volgende etappes zal niets zijn, vandaar dat feest. Ik vertelde daarstraks dat de spoorwegen rekening hielden met de geschiedenis voor de aanleg van een nieuw spoor maar dat was maar een deel waar. Ze hebben alleen maar de sporen die door de stad liepen verlegd naar buiten de stad. Een enorme constructie maar een weldaad voor de stad die een groene long kreeg op de oude bedding met wandel/fietspad, banken, speeltuin en veel groen. Wat ook een enorm voordeel was is dat de spoorlijn over een gravina ging en dus de oude brug ook in het wandelpad kwam te liggen, rechtdoor en vlak. Een mooie weg naar mijn volgende stad, eindpunt voor vandaag. Ik moest vandaag over drie gravinas die dankzij de spoorwegen nu zichtbaar zijn voor toeristen en wandelaar. Dus kreeg ik enorm veel mooie beelden te zien wat het een leuke weg maakt als je er de nieuwe verhoogde spoorlijn wegdenkt. Deze verbinding tussen de twee steden zou er niet geweest zijn zonder de nieuwe spoorlijn en zou ook een grote omweg gehad hebben voor de zachte weggebruiker. Ik loop de stad in om 12 u zoals ik het wat voor ogen had en moest ook niet lang zoeken om mijn overnachtingsplaats te vinden. De laatste dagen heb ik geluk deze steeds op mijn route te treffen. Ik kan nu genieten van de middag en straks opzoek gaan naar mijn stempel en de stad verkennen. Dat doe ik rond 17u 30 maar in de oude stad zijn er alleen veel steegjes om te verdwalen, de kathedraal is dicht voor werken en er is weinig beweging geen winkels, bar, timbro vandaag. Een bar heb ik onderweg niet gezien maar heb wel ontdekt dat de voortgaande steden gebouwd zijn aan de rand van een gravina wat een natuurlijke verdedigingswal is. Ik keer terug naar mijn kamer om de avond verder te zetten in rust want buiten is de wind weer sterker gaan waaien en die is nog steeds kou.
Deze morgen was ik iets onrustiger dan normaal omdat er een deadline was waaraan ik mij moest houden. Het lukt me altijd op tijd klaar te zijn maar toch broedt die angst in mijn onderbewustzijn. De tekst dat ik gisteren moest neerpennen was ook wat langer en dat was ook niet ideaal. Maar om 7uur stond ik paraat om mee te rijden naar Massafra. De host nam nog de tijd mij de kamers voor de pelgrims te tonen en ik moet toegeven, de mooiste dat ik ooit gezien heb met veel warmte gecreëerd. Onderweg vernam ik ook dat ze elkaar leren kennen hadden op een Cammino, wat hun beider liefde voor het rondtrekken is en de zorg dat ze willen delen aan pelgrims. Ik kreeg ook wat uitleg over de gravinas die het landschap modelleren. Zo vertelde ze mij dat Massafra 12 gravinas telde waarvan een het oude stadsbeeld bepaald. Een diepe canyon waar de mensen vroeger nog in de grotten woonden, een voorbeeld van hoe de mens Matera moest gaan bouwen. Ze bracht mij naar het vertrekpunt waar ze ook werkte in de stedelijke bibliotheek, niet toevallig naast het infokantoor waar gisteren niemand mij kon helpen. Vandaag kreeg ik tips waar ik mijn stempel kon halen en waar ik moest vertrekken. Om 7u25 was ik al aan het stappen en kreeg ik op de eerste stappen om de stad te verlaten de gelegenheid een mooie foto te maken van een Fiat 500 in de ruwe oude straten van Massafra. Bij het bestuderen van de kaart had ik mij zitten afvragen waarom er zulke omwegen waren maar de uitleg over de gravinas had mij alles duidelijk gemaakt, het was gewoon niet mogelijk deze ruwe rotsen en natuur te trotseren. Ze hebben ook positieve eigenschappen zoals een enorme biodiversiteit en een totale breuk tussen natuur en mens. Zo was de eerste gravina waar ik rond liep de grens van de stad en andere zijde een enorm olijfgaarden met een vervolg van oude geboetseerde kunstwerken. En rust !! Soms is zon gravina ook een oude steengroeve waarvan er in deze omgeving verschillende achtergebleven zijn. Hun producten vinden we terug in de oude gebouwen met heldere zandstenen waarmee veel kerken en officiële gebouwen zijn opgetrokken. Ik moest mij dus niet meer afvragen waarom ik zo liep en gewoon stappen. Soms kwam ik dan ook weer op een gewone weg terecht die de verbindingsschakel vormde naar een ander natuurbrok en dikwijls een brug vormde over de gravina. Daar waar de mens kon de aarde bewerken was er ook activiteit en werd alles in gereedheid gebracht voor de volgende oogst. Het weer speelt ook een grote rol want ook vandaag zijn de weergoden gunstig gestemd lekker om te stappen, niet te warm en toch zon. De boeren kweken hier veel fruit en dan heb je nog de wijnranken voor wijnproductie en eetdruiven, een totaal andere productie en natuurlijk ook olijfbomen. Een mooie tocht naar de stad dat ik al in het begin zag liggen op een hogere heuvel, een boei in het landschap zo dichtbij maar 19 km wandelen ver. Ook wist ik dat het laatste deel ook bergop stappen zou worden, maar dat is ook HET beeld van de Italiaanse steden, maar hier niet zo mooi want de appartementen hebben de oude stad weg getoverd, geen foto waard. Na 3u30 stappen kon ik aan de klim beginnen, eerst asfalt maar zodra ik trappen zag via de treden, korter, sneller maar vermoeiender. Snel was ik in de stadskern en vond ik de plaats waar ik kon overnachten. Tijd genoeg om uit te kijken naar winkels maar die zijn ook naar het dal verhuist , net zoals de meeste inwoners naar comfortabele appartementen, omdat er meer ruimte is. Dus nog een wandelingetje om boodschappen te doen voor vandaag en hopen op een klaargemaakt gerecht om de zware kost van de vorige dagen te verteren. In de namiddag ga ik wat rondneuzen want de stad heeft veel panoramische plekken met kilometers vergezichten. Je herkent van hieruit de omliggende steden en de zee. Ook het lappendeken van kwekerijen zijn mooi om te zien. Ik stop aan een bar en hier ook een grote drukte. Het zonnige weer heeft de mensen er toe aangezet een ijsje te gaan kopen en te genieten van de late zon. Het is aanschuiven en de kinderen kunnen nadien nog wat rondlopen op de piazza voor het gemeentehuis terwijl de ouders nog wat praten, oude gewoontes verdwijnen niet. Ik ga terug naar mijn nestje want als de zon verdwijnt achter de hogere gebouwen wordt het veel frisser en komt ook de stad weer tot rust, nog geen tijd voor terrasjes.
Cristiano- Massafra : Het bijzondere is de reis !!
Vandaag wordt het speciaal! Niet door de etappe, lengte of weer maar vooral omdat ik 2 nachten kan verblijven op dezelfde plek in Crispiano maar dan ook moet terugkeren naar die plaats en de dag nadien ook op mijn vertrekplaats moet zien te geraken op een ochtenduur. Ik had het onmiddellijk gevraagd aan de host en hij had zelf mee helpen zoeken en tips gegeven ivm het traject dat ik zou moeten nemen met de bus. Het plan was er, nu nog de uitvoering. Savonds was hij nog langs gekomen met een stuk taart en konden we verder afspreken. Hij zou mij de dag nadien naar Massafra brengen om 7 u, hij moet er toch zijn. Al de helft van de zaak geregeld. 16 km dan moet ik niet zo vroeg vertrekken want de bus dat ik zou nemen rijd maar om 12u05. Blijgezind door het weer, fantastisch mooi, droog en een paar graden warmer, vertrek ik in short aan voor mijn trip. De stad verlaten is steeds hetzelfde en mr Smartphone helpt me op weg. Snel moet ik van de weg af en volg ik een Vespa APE het veld in. Toch stoere wagentje die driewielers die hier nog veel in gebruik zijn voor hobbydoeleindes. Als het wagentje stopt bij een olijfgaard vervolg ik mijn weg over een akker, de natuur in. De weg loopt door een kleine canyon met aan weerzijde rotsformaties en langsheen de weg natuur, wild en onbeheerd. Kilometers moet ik het hobbelige pad volgen en de rust is er totaal. Net als gisteren hoor ik een hevig gebrom tussen de struiken en herinner mij de bijenkast die er geplaatst waren. Het geluid dat de bijen produceren kan een Vespa zeker evenaren. Alleen een paar bruggen brengen de omgeving weer in mensenhanden en doet de stilte even op pauze zetten. Eindelijk bereik ik asfalt maar niet voor lang want ook deze stopt en de weg strekt zich verder tussen akkers met wijngaarden, olijfbomen en wat fruit. De ondergrond verhard tot rotsen en een verlaten masseria verklapt de grootsheid van destijds, nu nog slechts een ruïne dat de natuur terug overneemt van de mens. De natuurgebieden zijn de koppelstukken tussen twee landbouwareas. Het is steeds weer duiken in oude wegen tussen leefbare gronden en ruwe plaatsen. Ook een verandering van landbouwcultuur. Het is steeds uitkijken op die verbindingsstukken waar men de voeten zet want ook hier zijn het losliggende stenen en rotsen die het gevaar vormen. Maar mooi! De verassingen rijgen zich aan elkaar en zo verrijs ik uit en brok natuur aan de rand van een wijngaard. Meestal kleine percelen maar nu valt het mij op dat het mooi aangeplant is. Het wordt nog grootser als ik iets hoger moet stappen naar het wijnhuis. Hectare en hectaren wijngaarden mooi rechtlijnig aangeplant en de kromming volgend van de helling omzomen het wijnhuis. Geweldig, mooi en groots. Een sterk staaltje van het menselijk kunnen. Hier zijn de toegangswegen niet afgezoomd door cipressen maar hebben ze oude olijfbomen bewaard ook heel speciaal en alle zichten mooi onderhouden. Ik piep even binnen in de ontvangstzaal maar zet mijn wandeling verder zonder informatie of aankoop maar met een groots gemoed. Zulke exploitatie zijn een schril contrast tegen de keutelboeren die je rondom het domein vindt. Weer een stuk natuur die me brengt naar de poort van de stad. Hier wel een speciale poort, allemaal grote lanen met nieuwbouwappartementen. Massafra ligt dicht bij de havenstad Taranto met zijn grote industrie, hoogovens, brouwerijen, petrochemie en aanleverende industrie. Hier werken veel mensen en dus moeten die gezinnen ergens leven. Gedaan met de rust deze wordt nu overgenomen door de economie. Voor mij begint nu ook de stress te spelen. Als ik de buitenwijken binnenloop en de grootsheid zie dan is het moeilijk zich te richten naar een busstation, als die al bestaat. Advies vragen aan de mensen is niet relevant want niemand, buiten de jeugd die naar de stad trekken voor de scholen weet iets van bussen af. Het beste plan dat ik kan bedenken is het toeristische infobureau. Maar hier weten ze er even veel van dan de inwoners, ik denk ook niet dat deze stad zoveel toeristische e troeven heeft. Dan maar zelf puzzelen en dan geraak ik toch met biljet op de juiste plaats. De informatie op de smartphone zal wel correct zijn maar de buschauffeurs weten daar geen raad mee. Om 12u05 stopt een bus die naar Bari rijd en ik vraag die persoon raad maar hij wijst mij weg. Ik moest die bus maar voor 1 halte nemen en daar overstappen maar in zijn hoofd kent hij slechts de weg naar Bari, wat er voor haltes tussen liggen kent hij niet en van reis plannen nog minder. Ik daal de stad af en bereik een halte Bivio (zo stond ook op de planner) en stap de bar binnen. Mijn eerste cappuccino en een hulpvaardige dame die mij help met uur en bus. Als die bus eindelijk aankomt en stopt vraag ik terug of hij naar Taranto busstation ga en wordt bijna uit de bus gegooid maar dan geeft hij toe en rijd mij naar de volgende overstapplaats. Ik ontdek snel de grootsheid van de industrie in deze regio. Als ik uitstap ga ik onmiddellijk opzoek naar de volgende bus en informatie. Die krijg ik maar heel onnauwkeurig. Ik zoek het zelf uit en als de bus aankomt met schoolkinderen bevestigd de chauffeur naar Crispiano te rijden. Nu wordt het nog zaak op de juiste plaats af te stappen. De meeste jongeren in de bus slapen want hier begint de school vroeg en eindigt ook om 13u, siësta voor iedereen. Veel bezichtigen kan ik niet maar we rijden wel langs een lange oude aquaduct. Ik volg aandachtig de weg en na 25 minuten zie ik een herdenkingsplaats waar ik deze morgen langsliep. De slapende roos naast mij schiet wakker en moet de volgende halte afstappen . Ik volg en beland, 1u45 na mijn start in Massafra op 2 straten van mijn overnachtingsplaats. Een heel avontuur voor een 63 jarige buitelander maar het maakt me blij dat nog te kunnen en te doen. Tijdens de rit bedenk ik dat 99 % van de mensen die hier wonen de schoonheid van de omgeving niet kennen en er zelfs nog geen voet hebben gezet. Ik kan er tenminste over vertellen en heb ervan mogen genieten. De stress valt weg en ik kan genieten van de namiddag en deze avond gaan eten.
Martina Franca - Cristiano: De overgang van weg en omgeving
Goed geslapen hoewel ik er geen goed oog in had en mij zodra ik opstond warm aangekleed om de koude te trotseren. Het kleine appartement werd verwarmd met een olievuurtje maar dat toestel kan de kamer niet aan. Vanaf ik er ben toegekomen en heel de nacht door heeft het toestel aan gestaan en heeft de grootste scherpte in de kou gebroken maar warm is nog iets heel anders tussen die oude stenen. Het is buiten ook heel kou en aan alle autos die buiten parkeren moet gekrabd worden. Gelukkig heb ik beweging, de zon is van de partij en verlaat ik de stad bergop zodat ik snel lekker warm ben. Een hele trip vandaag 28 km maar ik wil om 12 uur aangekomen zijn. Dus stevig doorstappen. Ik zoek waar ik iets kan afsnijden van de weg maar dat is bijna niet mogelijk. Ik loop nog steeds tussen trullis en kijk er goed naar want gisteren was de laatste etappe van de Camino delle Ulivi en vandaag start ik de Camino Terra delle Gravina , genoemd naar de rivier die hier de kalkachtige grond doorklieft en het landschap zo geboetseerd heeft. Een verschrikking om in te leven want weinig vruchtbaar, eeuwen geleden. Nu een toeristische trekpleister en met mooie uitzichten wat het voor ons een aantrekkingspunt maakt. Het begin van de weg loopt over asfaltwegen en is snel beloopbaar. Ik kom langs boerderijen die steeds maar groter worden en dus ook minder afgebakende akkers, weiden. De eerste omkeer in het landschap. De verharde weg eindigt, en misschien ook de gebouwen, omgeving, landschap en gaat over in een pad tussen stapelmuurtjes met daarachter bossen. Een teken dat er geen landbouw mogelijk is en dat een bos het enige is dat er mogelijk is. Geen grote bomen op een paar uitzonderingen na maar gedrongen bomen en struiken, maquis is zoals ze dat in Frankrijk noemen. Wel opletten geblazen want de wegen zijn nog bevroren en een filmpje ijs kan een valpartij veroorzaken. Kilometers loop ik door over deze mooie weg, niets dan natuur en een oude muilezelweg. Hier kan ik mijn longen reinigen en genieten van rust. Het pad loopt nog langs riante woningen met hun vernieuwde trullis en ik kijk er nog eens naar daar ik vrees dat het misschien wel de laatste zullen zijn. Buiten een melkboer kom ik weinig verkeer tegen en buiten de grote boerderijen is er weinig of geen bebouwing. Ik kom wandelaars tegen en ze melden mij dat ze de verantwoordelijken zijn voor deze etappe zijn en nakijken of alles duidelijk gemerkt is. Ze geven mij ook enkele tips mee en info over de weg. Op de kaart heb ik gemerkt dat we een grote omweg moeten maken om een Masseria te vermijden en ook een drukkere weg. Ik neem het risico de Masseria te bezoeken en misschien laten ze mij gewoon lopen. Kilometers moet ik lopen met aan de ene zijde akkers en de andere zijde bos, maquis. Ik moet even stoppen als ik in de verte iets zie bewegen op een stapelmuurtje, een vos. Ik hou hem in het oog terwijl ik mijn smartphone voorbereid voor een foto te nemen maar ben te laat daar een wagen die mij tegemoet rijdt de rust verstoort en de pootjes van de vos sneller laten werken en het dier doet verdwijnen in de bermen. De vos had een donkerder kleur dan onze rosse vossen in België maar zijn pluimstaart verraadde hem. Een mooi dier en leuk toch wat actie te hebben op deze rustige weg, buiten de wilde paarden gerekend die in het bos verblijven en weg spurten zodra iemand hun nadert. Het bos wordt een beschermd natuurgebied waar alleen wandelen toegelaten is. Hier merk ik duidelijk waarom dit een bos is ,aan de weg, veel rotsen en mijn stok is van groot nut. Heel mooi deze weg en van zodra de boer terug kan zaaien en oogsten verdwijnt ook het bos, wel een zuurstoffles voor de regio en voor de wandelaars in de zomer een verkoeling. Trullis zijn er niet meer zoals ik gevreesd had en de stapelmuren worden nu gemetselde muren. Hoe het landschap, ondergrond bepaald heeft hoe de mensen woonden en leefden. Nu heeft dit alles meer een financiële waarde en overleven nog weinig mensen van landbouw. Ik nader stilaan mijn einddoel voor vandaag maar kan nergens een torenspits herkennen, mijn boei in het landschap. Als ik aan een groot kruispunt kom met parkje, bankje en Christusbeeld begrijp ik waarom. Crispiano ligt in het dal en vanaf het Christusbeeld, minuscule kopie van Rio, heb ik een uitzicht naar de andere zee waar Taranto ligt met zijn haven. Het is mij weinig keren overkomen dat ik een stad dalend bereik heb. De oude stad ligt nog wel op een molsheuvel maar de omgeving is veel vlakker. De sfeer is ook gemoedelijker en de mensen warmer. Is dit ook niet een eigenschap dat het verleden nagelaten heeft. Ik vind snel mijn onderkomen en kan snel mijn benen onder tafel schuiven voor een pelgrims maaltijd en wat voor één !! Veel te veel voor mij maar zo lekker. De siësta zal nodig zijn om alles te verteren en dan kan ik het stadje verkennen en een stempel gaan zoeken om mijn credenziale bij te werken. Hier geen toeristen en ook weinig om te bezichtigen maar het echte Italië met zijn pratende mannen op het plein en zijn biddende vrouwen in de kerk. Terug thuis !!
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
