Het was een vredevolle nacht in het hol van Pluto, op een afgelegen weg weg van het centrum. Ik heb goed geslapen maar de interne wekker maakte mij wakker voor een nieuwe dag vol verrassingen, maar de welke? Ik had gemerkt dat de tafel al gedekt was en dus kon ik iets vroeger gaan ontbijten dan 6u30. De gastheer die er woonde had zijn uiterste best gedaan met vers bruin, nog warm brood, een heerlijke chocolade cake, pruimen confituur en lekkere koffie, alles homemade. Als stapper heb je meestal niet de tijd voor een uitgebreid ontbijt en zo is het vandaag weer want de weg roept mij. Een kwartier later ben ik al aan het stappen. Ik moet even lopen om mijn uitgestippelde weg te bereiken maar het lukt heel gemakkelijk. Aan een spoorweg gaan de slagbomen in beweging en stop om de trein door te laten. Daar heb ik nadien verschrikkelijk spijt van want ik kon zeker doorgelopen zijn terwijl ik nu 20 min heb stilgestaan vooraleer de trein voorbij was en de bareel openging. De weg gaat dan in stijgende lijn en ik had vandaag een spelletje bedacht alleen stil te staan voor een foto of wegcontrole uit te voeren en mijn ritme van stappen aan wat mogelijk was. Niet zo makkelijk in een bergop om trager of sneller te gaan stappen maar wel een mooi tijdverdrijf. Voorbij een dorpje moet ik de weg verlaten om een afsnijding te volgen tussen de weg zelf en zo een paar kilometer te winnen. Veilig voor verkeer en tussen bomen en struiken. Wel lastig want meestal zijn dat beddingen van beekje bezaaid met losliggende stenen. Bergop geen probleem omdat je traag stapt en voorzichtig uitkijkt waar je je voeten plaats maar afdalend soms een hel. Hier erken ik Umbrië op zijn best want dit is  de streek in Italië waar je geregeld zo’n weggetjes kan gebruiken. Zalig maar ook zwaar want de helling gaat dikwijls over de 25%. Stevig klimmend is mijn spel soms moeilijk vol te houden maar soms moet ik wel een kiekje nemen. Niet uit noodzaak maar als souvenir aan de weg. Een paar van deze afkortingen moet ik volgen maar daarmee spaar ik wel 5 km uit, of meer. Als ik eindelijk boven ben loopt de asfalt weg over een typische kam op een heuvel. Een vreugde kreet ontsnapt mij bij mijn gevoel van deze dag, alles loopt vlot en ik kan mijn spel best volhouden. Iets verder op de kam, een deugddoende rustpauze op de weg moet ik weer een beekje beklimmen, hier soms afgewisseld met vlakkere boswegje die mij leiden naar de top  van de heuvel, kruispunt van wegen en parking voor wandelaars. Van hieruit gaan we dalen en over een brede kiezelweg is het goed te recupereren alhoewel het stappen blijft. Hier kan men al eens links of rechts kijken als er al een doorkijk is want soms is de begroeing zo intens dat het ook opletten is voor bramen wat nog verschrikkelijker is dan stenen want eenmaal ze je vasthebben trekken ze gans uw huid open. Wel zijn er hier al wat weiden of kleine landbouwbedrijven zoals eentje waar de varken in openlucht worden gekweekt, een aardig stinkend boeltje. Voorbij een kruispunt waar auto langs kunnen duikt de weg een beekje in. Opletten geblazen want het zijn steiler stukken maar weer wordt je beloond met mooie panorama's. Plots duikt in de verte Assissi op met zijn grote burcht bovenop de heuvel. Hier stop ik omen steen te verplaatsen, om een bergje van stenen te creëren zoals ik op de Fransicuspad was tegengekomen.  Hier nog maar de eerste steen maar misschien, wie weet !! Ik wandel voorzichtig verder tot plots de wereld verandert. Ik herinner me de moment ervoor niets maar de val, de klop, de schreeuw en het bewustzijn van het einde wel. Ik ben met mijn hoofd op een steen gevallen en het bloed spuit alle kanten uit. Gelukkig heb ik de reflex mijn rugzak los te maken en mijn eerste actie is het bloed zo snel mogelijk te stelpen. Met mijn pet en een zakdoek druk ik op de wonden waar het maar blijft bloeden en ik ga zitten naast het pad in het gras om tot rust te komen. Gelukkig gaat het snel minderen maar stoppen doet het niet. Na een paar minuten kom ik al vloekend tot het besluit dat hier blijven zitten niet de oplossing is en hef ik mijn rugzak op mijn schouder en met een hand de wonde dichtdrukkend stap ik langzaam verder, nadenkend waar ik zo snel mogelijk water kan vinden. Het geluk schuilt soms in een hoekje en deze kan ik vandaag opgemerkt. Niet zo ver voorbij het plaatst delict loopt het pad voorbij een huisje, gedeeltelijk gestut, met koterij en merk ik een kraantje op. Er staat ook een auto wat duid dat het bewoond is en zonder aankloppen begin ik mijn handen, hoofd en armen te spoelen met veel water. Ik haal ook mijn zakdoeken en petje boven en spel die ook met veel water. De trog kleurt snel rood maar water is op dit moment heilig. Ik voel mijn krachten en moed, die vandaag zo aanwezig waren, zo weg zinken. Ik neem een selfie om de schade vast te kunnen stellen en moet even, groen, lachen. Ik kijk even rond waar ik kan zitten en at mij op de trede van een deur. Nu kom pas het bewustzijn dat ik bepaalde beslissingen moet gaan nemen. Ik rust en beslis dat ik nu niet verder kan. De schade en impact is te groot om mijn weg te vervolgen en ik ga zolang rusten als nodig is. Na een tijdje komt de eigenaar uit zijn moestuin gestapt met zijn verse oogst en zie mij zitten. Ik zeg vriendelijk goede dag en zeg dat ik even rust. Hij bekijkt mij en loopt naar huis  om ontsmettingsmiddel, watten  en doekjes te halen en overtuigt mij de wonden te reinigen. Iets later komen 2 wandelaars aangelopen, de eerste die ik tegenkom op mijn route,  bekijken de situatie en wandelen zachtjes voort, hulp werd al geboden. Hij stelt veel vragen en helpt mij zoveel mogelijk. Ik vertel dat ik in een hotel gereserveerd heb in Rivotorto en hij zegt me dat hij mij met de wagen zal brengen. Na 5 minuten zijn we op weg naar het hotel waar hij mij na een beetje zoeken afzet. Ik wil hem betalen maar zijn antwoord, en veel luider als mijn grazie, is niente. We groeten elkaar , ik check in en ga gewoon eerst rusten voor ik naar huis bel. Op de tree van de woning terwijl ik aan het bekomen was analyseerde ik de situatie en moest vaststellen dat ik verdomd veel geluk gehad heb.  Vallen dicht bij een huis met stromend water, een huis dat bewoond is, de schade die enigszins nog beperkt is, twee wandelaars die uit het niets opduiken en een helper die mij vervoert naar mijn hotel. Ik vrees dat dit maar eenmaal in een mensenleven gebeurt. Denken hoe het veel erger had kunnen zijn zonder die positieve punten die mij nu zijn ontvallen en hoe het nieuws dan zou toekomen op het thuisfront, heb ik besloten dat dit mijn laatste etappe was van een lange reis op mijn alleen. Ik kan mijn geweten niet verzoenen met de gedachte dat ze thuis verschrikkelijk nieuws zouden moeten ontvangen voor een ongeluk dat uit egoïsme had kunnen vermeden worden. Dus hier stoppen de verhalen van routes waar ook in Europa maar iets nieuws zal er moeten komen, op een andere manier, want het genot van het reizen en kleine plaatsen ontdekken zal ik niet kunnen missen maar de gevaren wil ik niet meer dragen. Mijn plannen voor de volgende dagen veeg ik allemaal van tafel en reis terug naar huis om de wonden( alle) te genezen en te zalven. Tot nooit meer op deze manier.