Het heeft een groot deel van de nacht geregend en een paar keer opgestaan. Ik slaap iets langer dan normaal en sta op. Ik controleer nochmaals alle gegevens ivm weer en weg en moet dan het besluit nemen om te stoppen. Ze geven voor de 5 volgende dagen regen en als de wegen zo blijven als de voorgaande dagen is ten eerste de plezier van stappen voorbij en ten tweede wordt het gevaar voor mij te groot om uit te schuiven en te vallen met alle gevolgen van dien. Ik heb spijt te moeten stoppen maar met een ongeval moeten stoppen zou mijn verdere wandelreizen hypothekeren. Ik begin uit te kijken hoe ik terug in Firenze kan geraken voor verdere planning. Als de andere pelgrims opstaan meld ik hun mijn beslissing en ontbijt ik. Het is wachten tot 8u om thuis te bellen en daar het morgen 24/09 is zouden ze het leuk vinden als ik thuis geraak op mijn verjaardag. Daarvoor moet ik nog veel weg afleggen en dat zal ook maar stap voor stap zijn. Dit lukt mij doordat ik tamelijk gemakkelijk in Firenze geraak met een wandeling van 1 uur terug naar Marmore waar een station is waarvan ik via een tussenstop om 15u30 in Firenze aankom. Ik beslis naar het Ostello te stappen. Ik koop een ijsje en loop verder door de stad van de gewone mensen zonder toerisme en kom langs een speciale plaats. Ik heb geen tijd om het te bezoeken maar het is een kerkhof, van ver gezien met mooie grafstenen waarrond een rondpunt is aangelegd. Voor mij een openbaring en bij toeval ontdekt. Thuis gekomen heb ik het opgezocht en is het Cimitero degli inglesi , een kerkhof van beroemde Engelse poëten. Mijn reis stopt hier maar het geeft mij een kaartje om terug te komen. Ik heb in het totaal 417 km gelopen maar de moeilijkheidsgraad meegerekend moet ik toch meer als 500 km noteren. Ik heb al wat gewandeld maar dit was de zwaarste maar ook mooie reis met veel natuur en een stukje Italië dat weinig wordt bezocht omdat er weinig toerisme is en misschien te rustig voor vele mensen. Ik heb een warm gevoel voor deze streek waar ik uitzonderlijke mensen heb ontmoet en op plaatsen geweest waar je anders nooit zou komen. Misschien is dit wel de reden van zo op reis te gaan.
21/09/2020 : Het is een korte weg van de stilte naar het gewone leven
Deze nacht ben ik opgeschrikt door een verschrikkelijk gefladder in mijn kamer. Ik had voor de verluchting de venster op een kiertje gezet want op deze hoogte zullen en niet zoveel muggen zijn. Het gefladder werd geproduceerd door een vleermuis dat binnen gevlogen was en nu doolde in mijn kamer. Ik kon alleen maar zorgen dat ze weer naar buiten vloog en dat lukte mij nog snel. Ik werd voor de tweede keer wakker van het gezang van de pater die iedereen wakker zong. Om 7 u gaat de klok en dan maar naar de ochtend bezinning. Nadien is het in Silenzio ontbijten. Heel raar want iedereen begint met gebaren te praten. Het is wachten tot iemand opstaat en dat doe ik dan maar. Mijn rugzak nog inpakken en ik kan vertrekken. De andere pelgrims waren al weg als ik nog wat fotos trok en afscheid nam van de gastheer. De weg ging zo steil en was moeilijk begaanbaar dat ik de 2 vertrekkers al snel ingehaald had en verder ging. Er is bij zon afdaling wel wat durf nodig om vooruit te komen. Ook als je met 2 stokken loopt is het moeilijk want je moet iedere keer uw stokken goed plaatsen om grip te hebben. Op elkaar staan wachten is ook geen optie omdat je dan uit uw eigen concentratie geraakt. De afdaling is grimmig en ik ben blij als ik op de gewone asfaltweg kom. Ik ben snel in het dorpje en vraag of er een bar of café is maar maandag is alles gesloten. Rest alleen nog een bank opzoeken om allerlei zaken te regelen nu ik internet heb. Eerst moet ik nakijken waar ik verwacht wordt want bij het gaan slapen had ik een sms ontvangen dat ik welkom was maar wist niet waar. Vervolgens kon ik ook opzoeken waar het gelegen was zodat ik geen km te veel zou lopen. En tenslotte kon ik ook al reserveren voor morgen in Piediluco bij de paters franscicanen. Het is weer een heel mooi dorpje als je er langs moet maar een omweg op vakantie niet waard. Ik daal verder naar de vallei en ga langs de spoorweg lopen. Als ik in de tweede tunnel onder de spoorweg kijk valt mij de straatnaam op. Zonder dat ik het opgezocht had was dit de straat van de B&B. Het was 11 u als ik al aangekomen was, een korte maar lastige trip. Ik kom toe bij een bejaard koppel die alleen Italiaans praten en zodoende schuif ik ën stoel dichter bij en wordt het een leuke babbel. We verstaan elkaar niet maar willen elkaar wel helpen. Ik verwittig ook de Duitse vrouw, Anna, dat als het haar interesseert ze hier ook kan overnachten en ook dat ze goed moet uitkijken dat ze niet te ver loopt. Mijn dag begint voor de tweede keer. Ik vraag aan de oudere vrouw of ze en wasmachine is voor mijn was maar ze verwijst me naar de wasserij, die het vandaag niet kan doen. Ik ontdek de buurt en drink een cappuccino voor ik mij ga douche, scheren en mijn was doe. Ik ben er snel een uur mee kwijt maar de was kan al drogen terwijl ik boodschappen ga doen, eet en rust. Rond 1u30 moet ik een sprintje trekken want de donder wordt regen en mijn was moet binnen. We hebben geluk dat we de berg af zijn want met regen of vochtige wegen zou ik niet weten hoeveel tijd meer we zouden nodig hebben om het te halen. Ik kan mij bezig houden met praktische zaken regelen en de blog bijwerken. Deze avond eten we tesamen ons eigen bereide potje en praten wat, in het Engels dat we beide niet zo goed kennen, over onze trektochten. Het verhaal zoals met de oudere Italianen gastheren wordt voortgezet en we trekken het ons niet aan. Dit is ook een onderdeel en de charme van zo een reis, mensen leren kennen en elkaar proberen te verstaan en helpen. Een rustige dag vandaag maar dat was meer als welkom.
22/09/2020 : Een mooie waterval beklimmen in Marmore
Wat een heerlijke plaats was dit om te logeren! Deze morgen een lekker ontbijt met een paar cappuccino en we konden de baan op. Vandaag moet ik nog wat km stappen van de vorige etappe naar Terni toe en dat zijn niet de leukste. Daar ik al wat dichter bij de stad ben loop ik langs een drukke weg met voetpadden zodat het wat veilig is. Daar waar de weg onder de autosnelweg/ring rond de stad moet is het veel moeilijker. Zo'n 800 m is het nodig heel attent te zijn want de op- en afritten volgen elkaar snel op zonder voetpad of alternatieve weg en het is de spits. Ik ben blij als ik de stad in loop en ga op zoek naar het startpunt van de volgende etappe. Blijkbaar is dit aan de St Christoffel(patroonheilige van de reiziger) kerk en daar ga ik eens binnen. Naast de oude kerk hebben ze een nieuw deel gebouwd maar het geheel is één. Hier wordt ook de kleine van Praag vereert en dus heb ik bij mijn start al een dubbele slag. Ik volg mijn weg en kom langs een groot metaalbedrijf waar het een aan-en afrijden is van vrachtwagens. Gelukkig hier ook voetpaden en kan ik snel de stad verlaten. Snel is een groot woord daar het een helling is van 20%. Een korte helling maar ik ben blij voorbij Terni en industrie te zijn. Tot wanneer ik een klein gehucht bereik heb ik asfalt en daar ga de overgang naar grint en keien. Doenbaar. Daar ik op een hoogte loop zie weer de omgeving met bruggen en dorpen. Als de weg daalt, gebeurt dit via een trap, wel verweerd en vol bladeren en groenafval maar een trap. Ik ban blij dat het nu niet regent want dit zou het gevaarlijk kunnen zijn. Plots zie ik de cascade die ik zou terugkomen op deze weg. Ik daal verder en bereik 2 uitkijkpunten. Mooi om wat fotos te nemen en de treden worden properder want het zijn er veel en worden nu ook benut vanuit de vallei de uitzichtpunten te bereiken. Aan de hoofdweg moet ik oversteken en mijn weg verderzetten maar hier loopt de weg via een park en moet er inkom betalen worden. Ik heb geen nood aan het bezichtigen van het park maar kan dan ook niet via mijn gps de weg verder zetten. Google maps toont mij een brug wat verder en ik zie een uitweg. Spijtig genoeg hangt die brug 60 m boven het dal en kan je er niet geraken. Ik moet verder op de ingeslagen weg door een dorpje om zo weer te klimmen tot de hoogte van de cascade en het dorpje waar een groot meer in een brede beek eindigt en de waterval voedt. Op de bergop begint het te regenen en kan ik mij nog tijdig omkleden in regenkledij en mijn rugzak beschermen want het is een stortbui. De weg waar ik vanaf het dal omhoog klim is goed begaanbaar en wordt een asfaltweg met dan ook meer verkeer. Wetend dat de water afvoer van de wegen minimaal is moet ik soms in het midden van de straat lopen om niet overpletst te worden door voorbij rijdende wagen of door plassen te moeten lopen. Ik bereik het dorpje, het is 1u, geen eetgelegenheden en tijd voor een koffie. Ze verkopen hier ook gelato en dus is mijn lunch deze middag ijs. Even rusten want ik moet maar 6 km meer lopen en dit rond een vijver, dus geen hellingen meer. Ik kan om 14u30 mijn rugzak neerzetten aan de trap van de kerk van Piediluco om het adres op te zoeken waar ik kan overnachten. Daar het dorp slechts een straat met aan weerzijde huizen voorstelt dat geprangd is tussen het meer en de heuvel is het niet moeilijk zoeken. Toch moet ik wachten tot 15u45 voor ik mij kan aanmelden want de pastoor en zijn meid zijn de kerk aan het poetsen, en zonder herkenning had ik niet uitmaken dat de man pastoor is. Ik ben wel op tijd binnen want het begint weer te regenen. In de ostello verblijft een andere Duitse pelgrim en ik vraag of hij Anne kan bellen om te zien of ze nog ver weg is. Zij komt druipnat toe maar het ergste is voorbij. We moeten niet meer stappen op de kletsnatte keiachtige paden. Met het praten met de andere pelgrim kijk ik na wat de weg wordt, hij loopt een andere weg met betere indicatie, en wat het weer brengt. We wachten om aankopen te gaan doen omdat het weer forser is beginnen regenen en kunnen tussen een rustpauze door shoppen voor het avondeten en ontbijt. Na het eten en de afwas is het bedtijd. De Duitsers keuvelen verder terwijl ik ga dromen.
Zondagmorgen heb ik nog de blog bijgewerkt met uitzondering van fotos omdat het gewoon niet lukte. Het ontbijt was om 7u30 wat laat is als je wat km moet afleggen maar dat is nu eenmaal zo en daar het ontbijt goed was had ik geen spijt dat ik gewacht had. Ik zit rustig te eten als er aan de tafel naast mij een dame komt zitten die hetzelfde boekje heeft als mij. Ik leg de link met de Duitse vrouw die ik 2 dagen geleden ben tegenkomen. Ik vraag waar zij naartoe stapt en of ze ook de gps, verkrijgbaar via het boekje, gebruikt maar zij is nog op stap met het boekje in de hand en ondervindt en wel de nadelen van. Ik zeg haar wat mijn plan is en vertrek. Ze vraagt mij waar ik overnacht en wijs er haar op dat er geen ander oplossing bestaat. Ik weet dan niet wat haar plan is en of ze naar Monteluco zou gaan zoals ze aangaf. Voor een zondag is er veel verkeer op straat en zoals gepland ben ik om 9u30 klaar met de eerste etappe. Dan maar de volgende aansnijden wetend dat het gros van de rit opwaarts loopt. Een asfaltweg breng mij voorbij 2 dorpen in de heuvels, mooi voor een ansichtkaart maar om er te wonen of er geboren te worden, moet het heel wat anders zijn. Niets is er behalve rust, groen en gezonde lucht. Voorbij het tweede dorp wordt de weg verhard kiezel en dan begint de tweede klim van de dag. De weg wordt smaller en weg takelt af zodat er plots geen autos meer kunnen rijden, ook geen mountainbikes. Dezelfde weg al in het begin van mijn reis maar minder stijl. Het wordt weer klauteren maar het is leuk omdat je tussen bomen loopt en schaduw hebt. Ik had in mijn plan ook wat eten voorzien daar met het late vertrek ik zeker niet tijdig zou aankomen om nog s' middags te eten. Weer mijn plan volgen dat ik pas zou eten en rusten als ik de top had bereikt, wat lukte en om 13 uur zette ik mijn rugzak neer. De eerste keer dat mij dat overkomt deze reis maar het is leuk. Mooi weer en picknicken in de berm. Al je denkt dat je de top hebt bereikt dan komt er nog een heuveltje voor het bergaf gaat. Aan deze weg zie ik echt geen eind en mijn vraag wordt steeds krachtiger waar ik ga overnachten. Als ik plots een klein klooster zie is de ontlading groot. Een oase kan je het zeker noemen met rudimentaire zelf voorziende leefstijl en rust. Ik wordt ontvangen door een gemeenschap en een pelgrim die hier ook halt houdt. Mooi om op zon plaats te kunnen overnachten. De groep, bestaande uit een pater franciscaan ( hij heeft de ruïne zoveel geleden met veel arbeid, wilskracht en hulp opgeknapt), wat vrijwilligers, bezoekers, verblijvers en wat pelgrims, wat toch 15 personen telt. Ik kom juist toe als de siësta gaat beginnen maar alles wordt mij nog uitgelegd alsook de leefregels. Een van de regels is dat er weinig water is en dat ik zuinig moet zijn. Ik neem onmiddellijk de beslissing mij niet te wassen, alsook mijn kleren niet. Je zult al ook begrepen hebben dat internet hier nooit zal geraken ook niet mobiel want elektriciteit is hier ook al en schaars gegeven. Er zijn in totaal 10 lampen misschien en 3 stopcontacten. Ik heb ze niet geteld maar ik heb er 1 moeten zoeken. Maar wel ongelofelijk mooi en sereen. Dus blijft er niets anders over dan rusten en in mijn boek lezen. Ik heb wel gevraagd of er zich nog iemand had aangemeld want ik was ongerust of die Duitse vrouw tijdig zou aankomen gezien de aard van de weg en het feit dat ik ze de dag ervoor was voorbij gestapt. Ik rust wat maar slapen lukt niet en dan ga ik maar wat fotos maken als plots die vrouw aankomt. Een tweede opluchting vandaag. Ik zoek iemand die haar opvangt en ga verder met kijken, wat praten en genieten. Om 7 u zal de klok luiden had me mij gemeld en dan is er tijd voor bezinning. In een klein kerkje zitten we samen en de pater leidt de ceremonie. Stilte geeft het ritme aan en de pater geeft zijn gesprek in het Italiaans en Duits wat mij doet vermoeden dat hij ofwel een Duitser is ofwel in Duitsland geleefd heeft. Op het domein lopen 5 honden, golden retrievers, rond die alle vrijheid hebben tot in de kerk. In de eetplaats niet maar voor de rest is het hun domein, ook een van de regels, en daar maken ze handig van gebruik. Nadien is het avondmaal en kunnen we samen genieten van samen zijn en eten bij een glaasje wijn. Als de pater opstaat, zijn hoofdlamp aanzet om naar zijn kamer te gaan, wordt alles opgeruimd en trekt iedereen naar zijn bed. De nacht is al lang aanwezig maar van sterren is geen spraken want de wolken hebben hun bedje gespreid.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
