6/09/2020 : Door de bossen naar een zeldzame Villa
Goed geslapen en dat was niet moeilijk! Het is stil op straat want zondag. Ik loop de oude stad terug door en vind makkelijk de weg. In de gids was aangeduid dat het opwaarts ging en men kan zich daar iets bij voorstellen maar wat er komen zal is toch een verrassing. Als je de gids bekijkt zie je etappes van 17 km of 15 km en dan heb je al wat gestapt en herverdeel je ze om gemakkelijk te kunnen overnachten of om andere redenen, zoals de plaats. Ik heb vandaag de etappe verlengd met de helft van de volgende omdat vandaag klimt en morgen de grafiek een dalende lijn geeft. Geen haar op mijn hoofd heeft naar de hoogtemeters gekeken. Onmiddellijk begint het te stijgen en niet zomaar een beetje. Ik zie in de verte een mooi dorp verschijnen in de schemering en volg de weg omhoog. Dikwijls stop ik om adem te happen en gebruik deze momenten om fotos te nemen. Onderweg kan ik ook genieten van de woningen die er zijn of van restauraties. Blijven stijgen en zo bereik ik het eerste dorp. Te vroeg voor een koffie en zet mijn gedachten op Consuma, het dorp gelegen aan de Col di Consuma. De weg wordt vlakker bij het verlaten van Diacceta en mijn hoop groeit dat het zwaarste voorbij is. Plots gaat de weg links af het bos in en dan begint het echte werk pas. Dikwijls moet ik adem happen maar het stijgingspercentage is dan ook geweldig. Hier kom je geen mensen tegen en begrijpelijk. Er valt niets te rapen, ik vrees zelf dat de bomen nooit worden gerooid want de hellingen zijn te stijl en de afgronden diep. Met af en toe te rusten lukt het mij Consuma te bereiken, tijd voor een koffie. De eerste bar is gesloten voor vakantie, aan de bakker staat een rij wachtenden en aan de Col, waar een bar/chalet is lijkt het wel een samenkomst van motard. Ze willen allen iets eten of drinken, dus lange wachtrijen. Dus maar doorstappen met de kennis dat het dalend zal zijn. Dalen is nog ellendiger dan klimmen qua voorzichtigheid. Ik ben al wat moe, de wegen zijn uitgesleten beekjes vol los liggende keien en de stress steekt zijn kop op. Het dalen is ingezet maar onderweg kom ik toch nog wat hellingen tegen. De laatste blaast mijn energie weg en dan is het wilskracht dat ik robot verder stap. Gelukkig weet ik dat het niet ver meer is en tijdsaanduidingen bevestigen dat. Veel te laat naar mijn goesting bereik ik de refusio waar ik kan overnachten. De trip is wondermooi in de natuur maar loodzwaar. Ik ben blij aangekomen te zijn en na een maaltijd en rust kan ik mijn was doen en werken op mijn tablet. Als ik de hoogtemeter controleer vandaag heb ik meer dan 1500 m geklommen op pakweg 15km. Morgen wordt het ook zwaar en ik begrijp nu waarom de gids kortere etappes voorstel. Ik probeer terug op hun geplande indelingen te geraken en zal die dan volgen, wat minder belastend is en ook wat meer laat genieten van dit avontuur,
Gisterenavond was er grote commotie in het Ostello want zaterdag moet er een huwelijk door gaan en de tuin moet nog worden gemaaid en opgeruimd. Ik was in de balie aan het werken aan mijn blog als de manager mij kwam vragen of ik wilde mensen ontvangen die laattijdig hadden geboekt. Een kleine moeite en ik was daar toch bezig. Rond 21u15 kwamen 2 Nederlandse dames toe om in te checken en als de manager geroepen was zat mijn taak erop. De dames wouden nog graag wat eten en wijn drinken en hoffelijk dat Italianen zijn was dat snel geregeld. Spijtig genoeg hadden ze grote dorst en een avond/deel nacht was toch geen probleem om tijd vrij te maken en een babbeltje te doen. Als ik om 2u30 wakker werd was de party nog bezig en moest ik wel wat meeluisteren. Het gevolg was dat ik om 7u30 ging ontbijten zoals afgesproken en de baas en personeel nog verder moesten werken om te trachten rond 11u klaar te zijn, het tijdstip dat de familie zou toe komen. Het ontbijt was minder dan de dag ervoor maar ik kon erop leven. Om 8u kon ik vertrekken en het eerste doel was de uitgestippelde route terug te vinden want het Ostello lag iets van de weg af. Mr GPS heeft zijn taak goed uitgevoerd. Die GPS tracking is heel handig want zo kan je alle omliggende wegen zien en volgen tot de weg. Zonder zou het niet lukken. Mijn smartphone plakt aan mijn hand. Mooi ! We weten allemaal wat we kunne verwachten van Toscane met de begroeide heuvels, verlaten gehuchten, mooie panorama's maar als je er stappend doorheen moet is het nog veel mooier. Vandaag was het resterend deel van de eerste etappe en zodoende was ik vrij snel in de stad waar ik zou overnachten. Bij het binnenlopen van de stad komt het pad uit aan een Benedictessen klooster. Ik veronderstel dat het een slot klooster moet zijn want bij de inkom heb je er alleen een bel en een draaitrommel met kijkgat. De enige manier van contact met de buitenwereld en meestal gebruikt om giften te overhandigen. Ik heb het al meerdere malen gezien bij kloosters. Wel was mijn verrassing groot als ik er een vrouw naartoe zag komen en er aan bellen. Ik bleef kijken want mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Na wat over en weer gepraat begon het luik te draaien en de vrouw kon er een pakje uithalen. Dus de zusters zijn mee met hun tijd en ze doen dienst als afhaalpunt voor pakjes. Goed gezien en super handig want ze zijn toch steeds aanwezig, het zal hun wat opbrengen en in de trommel zullen ze nadien nog wel iets vinden. Dan maar verder naar mijn B&B waar ik aan al mijn praktische daden kon beginnen. Zo heeft de uitbater op mijn vraag een slaapplaats kunnen regelen in een oude kluizenarij die opgekuist is en dienst doet als refugio voor wandelaar lang het Via di St Fransceco. Leuk dat ik er mag overnachten maar zoals morgen moet ik alle voedsel dat ik wil nuttige meenemen want in de buurt is er niets, geen winkel, geen bar juist een kerkje. Dit is voor morgen ook het geval maar de inkopen liggen al klaar. Deze namiddag ga ik de stad bezoeken met als toetje een ijsje en als het mogelijk is een mis meevieren.
Ostello di Bigallo - Pontaviesse : Naar schatting 14 km
3-4/09/2020 : Firenze bezoeken en de eerste km lopen naar Rome
Het was laat gisterenavond laat als we konden eten. Een gezin van vier personen, een Nederlander en ik. De Nederlander was hier gisterenavond geland op zoek naar een slaapplaats voor één nacht omdat hij vandaag naar een huwelijk moet van een vriend in Arezzo. Leuk zon binnevaller als je alleen verblijft in een groot hostel. We konden wat praten en ook samen eten. De pasta met pesto was niet al te groot maar lekker en misschien genoeg voor het gaan slapen. Je voelt hier heel goed wat Corona met de economie doet en de mensen hebberig ziet worden, alles om te overleven. Deze morgen om 8u30 was iedereen ook op de afspraak voor het ontbijt wat voor Italië ruim was en lekker. Na mij klaar gemaakt te hebben ben ik dan op zoek gegaan naar de bushalte en dito ticketverkoper voor mijn rit naar Firenze. Ik was ruim op tijd in de stad want vele museums gaan maar rond 10u30 open en op de startplaats van mijn voetreis, Basilica di Santa Croce waar de paters Fransicanen een onderkomen hebben en ik mijn eerste stempel moest bemachtigen, was alles nog gesloten. Gelukkig liep er iemand van de bewaking rond die me kon helpen. Eerste opdracht van de dag vervult. Ik kon nu rustig nog wat ontdekken in de stad alvorens naar de Ponte Vecchio te gaan waar ik een afspraak had met Tom en Kelly om samen te gaan eten. Wat een toeval dat ze door omstandigheden hun reis hadden veranderd en ook 2 dagen Firenze kwamen ontdekken. Het was leuk bij praten en samen eten in zon leuk kader in het centrum van Firenze was al ware een sprookje. Ik had gepland om rond 14 u te vertrekken en vandaag had ik 2 uitzwaaiers. De bewaker had mij deze morgen verteld dat ik gratis in de basiliek kon geraken als ik er zou gaan bidden. Dus voor mijn vertrek heb ik dat ook geprobeerd en ik werd begeleid tot aan mijn zitplaats. Opwindend want ik had grote twijfels of dat wel zou lukken. Een moment rust en dan kon ik vertrekken. Het plan was om vandaag terug te lopen naar de hostel dat op de weg naar Pontassieve ligt. Zo kan ik morgenvroeg rustig starten na het ontbijt en is de afstand dat ik moet overbruggen niet meer zoveel. Twee dagen opwarming zijn misschien gepast na de lockdown van de Corona periode. Een geluk dat ik een gids had gekocht waar ik gratis een GPS track van de voetreis kon verkrijgen want dat was nodig. Het was nu makkelijk om de weg te volgen en de stad te verlaten. Eens buiten de stad , toch wel 5 km, wandelde ik door steegjes die aan beide zijden een muur hadden die de olijfgaarden afsloten. Mooi en onmiddellijk een landelijk karakter. Het was van daar ook klimmen naar het hostel. Voor mooie beelden en panorama moet men iets over hebben. Ik was zoals voorzien op tijd aangekomen want veel verder stappen in de warmte zou moeilijk worden. Mr GPS heeft zijn taak vandaag vervult want ik denk dat er wel 5 wegen zijn die naar La Verna gaan en die kruisen elkaar en de tekens zijn dikwijls afwezig. Deze avond wordt het rustig alleen in het hospitaal
Firenze - Ostello del Bigallo : Naar schatting 10 km
Zo, een nieuwe blog, een nieuw verhaal. Ik heb deze blog aangemaakt om het jullie lezers gemakkelijker te maken en nieuwe lezers meer info te geven. Nieuwe lezers zijn zoals ik die op het web informatie gaan zoeken naar informatie, in mijn geval het Fransicuspad en weinig vinden zeker over een onderwerp dat heel weinig gekend is. Dus daarom deze blog dat mij wat meer werk gaat geven maar voor de volgende stappers veel hulp, hoop ik.
Het plan is dat ik vanuit Firenze vertrek naar La Verna, doorstap naar Rome via Assissi. Een deel van de wegen die de H. Fransicus heeft bewandeld tijdens zijn leven onder de mensen. Wel in een toeristisch kleedje gestopt voor onze moderne tijden. De plaatsen die ik ga aanlopen zijn teruggevonden in zijn biografie maar de wegen zullen dan iets anders geweest zijn. Al bij al een avontuur waar ik hoop veel te genieten van het landschap en afgelegen plaatsen waar rust de bovenhand heeft.
Door de corona epidemie heb ik besloten de reis naar Firenze met de auto te maken zodat ik weinig contact zou hebben met andere personen, wat ik ook onderweg zal hebben. Een verre reis maar echt vakantie. Ik geniet ten volle van de weg en wat mij overkomt. Vele kleine zaken zijn toevallen maar een ganse resem toevallen doet toch nadenken. Ik ga niet alleen deze weg want ik hoop dat de Frans /François mee volgt. Zoals die vrouw vorige reis zei dat ik op reis was als de Cavallo di San Fransceco. Zijn paard waren zijn voeten!!!! Onderweg veel plaatsnamen gezien waar ik op weg naar Rome overnacht heb zoals Pavia, Piazenca, Siena en Fidenza. Veel mooie herinneringen. Ook in Firenze heb ik goede herinneringen, de laatste keer met de tentoonstelling van Jan Fabre. Wonderlijk in deze stad. Telkens als ik hier kom parkeer ik de auto aan een mooie kerk met begraafplaats op een heuvel buiten de stad met een fantastisch zicht op de stad. Er wonen nog paters en het kerkhof heeft veel bekende personen zoals Carlo Collodi, auteur van Pinokkio. De wandeling naar de stad is ook mooi en onderweg kan je de rozentuin met beelden van Michel Folon bezoeken. Een rustige plaats met zicht op de stad en geurig als de rozen bloeien. Dan nog het centrum herontdekken met de wonderlijke Duomo waar je kunt blijven naar kijken. Nu veel minder volk dan een paar jaar geleden en ik hoop begin oktober, als ik terug kom een paar museums te kunnen bezoeken. Nu verblijf ik een 9 tal km buiten de stad ik een oud hospitaal zijnde Antico Ostello del Bigallo met in de verte Firenze, mooi. Mijn eerste stopplaats ik een goed bewaard gebouw dat geschikt was om als hostel te dienen. De Italianen zijn meesters in het bewaren van erfgoed en er een tweede leven voor te creëren. Morgen ga ik naar de stad toe en wie weet welk toeval mij dan overkomt.
Adres hostel: Ostello del Bigallo, Via del Bigallo e Apparita 14 ,50012 Bagno a Ripoli 0039 055 63 09 07
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
