Omdat ik in het centrum van het stadte was had ik toch goed nagekeken hoe en waar ik terug op de via kwam en ook de weg naar Otranto toe. De rechtstreekse weg naar Otranto was de SP48 maar die was lijnrecht. Zelf als er een snelheidslimiet is houden wij en zeker de Italianen er zich niet aan. Dus mijden deze weg. Ik had ook gemerkt dat er nog een heel oud deel weg bewaard was en dat de karren sporen door de eeuwen getrokken nog zichbaar waren. Ben ik nu terug op de grens Frankrijk/Zwitserland van verleden jaar? Mijn weg en die restant heirbaan vond ik gemakkelijk en doordat het zondag was en er weinig verkeer was kon ik gemakkelijk vooruit. Met de kaart in de hand en de markeringen had ik geen zorgen. Op een bepaalde plaats liep het toch mis. Op de kaart stond dat ik links een inkom zou zien met een pergola, aanwezig, en iets verder 2 posti( betonen kubussen voor waterkoppeling bescherming), ook aanwezig. Aan de tweede moest ik rechtsaf maar daar trof ik geen weg. Misschien heb ik verkeerd ingeschat en dus volg ik verder de weg op zoek naar iets anders wat posti's zouden zijn en een weg maar dat bleek een loos spoor. Ik terug en aan die tweede posti, met verwaterde merktekens van mijn visje, ben ik dan maar naar boven gelopen tussen de olijfbomen op zoek naar een muurtje en bos van eucalytussen die ik vond maar waar brand was geweest. Iets verder zou ik dan op een weg uitkomen. Allemaal juist maar de weg was de SP48 en geen klein wegje. Ik had geen andere keus dan de weg te volgen naar Otranto op en te zwieren met mijn armen als er auto's afkwamen. Een herhaling, gelukkig was het zondag ! Van zodra ik de weg kon verlaten heb ik dat ook gedaan en kwam ik snel in Otranto aan en bij kontrole ook bij mijn verblijfplaats. Ik had nog tijd genoeg om mij te installeren en boodschappen te gaan doen in een supermarkt voor hun sluitingstijd 13 u. Na de rust ben ik dan even de stad ingetrokken dat veel toeristen lokt met zijn smalle straten en winkeltje. Leuk en het weer zat mee.
5/10/2019 : Lecce - Martano : laveren tussen muretto a secco
Gisterenavond had ik nog even naar de weg gekeken en vergeleken met de plaats waar ik mij bevond en tot mijn groot ongeloof merkte ik dat ik de Via Francigena sneller kon bereiken dan eerst terug te keren naar het centrum. Dus ik op pad en inderdaad ik vond mijn aanknopingspunt. Hier waren de aanduidingen goed aangebracht en wat later liet ik Lecce achter mij. Nu geen visjes, pijlen of stickers meer maar wel mijn plannetje in de hand. Het waren vandaag heel rustige wegen maar mijn wandelstok heb ik niet moeten bezigen daar het alleen asfalt was en het getik van mijn stok verstoord de stilte en maakt mij zenuwachtig. Als ik op grintwegen ga dan bezig ik hem altijd zodat ik een derde steunpunt heb als ik zou struikelen. Het grootste deel van de weg liep tussen 'Muretto a secco', in het nederlands droge gestapelde stenenmuurtjes, en dat is werkelijk mooi met achter die muren de olijfboomgaarden. Deels aan het afsterven maar andere percelen nog in blakende gezondheid. Het moet hier 10 á 15 jaar geleden heel anders en nog veel mooier geweest zijn. Het moet een hele kunst zijn die muren zo op te bouwen, zonder cement of kalk als bindmiddel te gebruiken. En dan moet je een beetje geluk hebben en op het juiste moment'op de juiste plaats te zijn om een mooie foto te schieten. Het zou ook 40 jaar geleden kunnen gefotografeerd zijn !! Ik loop vandaag door 2 dorpen waarvan de eerste heel klein is maar waar er dan wel enkele grotere bedrijven gevestigd zijn. Hier zie ik dan ook de eerste olijfplukkers aan het werk. Het tweede dorpje is heel wat groter en er zijn ook veel meer winkels en beweging. Op mijn plannetje lijken ze allebei even groot en daaraan merk ik dat lengtes en grooten heel moeilijk inschatten zijn op basis van de gegevens uit mijn boekje. Ik stop vandaag op 4 km van de etappe einde zodat ik de km wat verdeel over de etappes en ze zoveel mogelijk gelijk, zwaar en leuk maak. Morgen zie ik de zee terug in Otranto. De pastoor waar ik vandaag mijn stempel ben gaan halen voor mijn Credenziale beweerde dat de kathedraal van Otranto zo mooi is. Ik ben nieuwsgierig om dat te gaan ontdekken.
De morgen breng ik stil door met koffie drinken en voorbereidingen treffen voor de volgende dagen. Ik wil namelijk voorbereid zijn voor zondag zodat ik zonder zorgen kan aankomen in Otranto, aan de zee gelegen. Ik ruim alles op in het appartement omdat ik niet weet of er andere verblijvers komen en sluit mijn deur af. Ik kan naar de stad om gewoon eens te gaan ontdekken. Als ik aankom rond 9 u is het nog stil. De eerste winkels gaan later open en ook sommige kerken zijn nog gesloten. Ik loop in en uit en loop rond maar zonder doel. Rond 10 u ga ik een ijsje kopen want het is al enkele dagen geleden dat ik die smaak nog ervaren heb. Deze namiddag zal het er ook niet van komen daar ik rond mijn verblijfplaats geen gelateria heb opgemerkt. Ik dwaal door de straten, bezoek de resten van het amphitheater en loop rond de burcht in het centrum om dan uiteindelijk te landen bij de obelick en 1 van de toegangspoort tot de stad. Mijn oog wordt getrokken door een triomfboog/inkom en ik loop die richting uit. Als ik nader zie ik verschillende bloemkraamjes en besef dat ik bij de ingang van het kerkhof sta. Vandaag ga ik niet op bezoek maar loop wel het nabij gelegen museum voor oudheid en archeologie binnen. Het is een univeriteitsmusem en niet zo groot maar de foto's van de recente opgravingen zijn wel interessant en vooral de opvolging is leuk. Ongelofelijk wat er nog verscholen ligt onder de grond. Lang blijf ik niet in de stad en neem boodschappen mee zodat ik verder kan tot morgen. Deze namiddag rust !!
3/10/2019 : Torchiarolo - Lecce : De we van de zingende kettingzaag
Na het onweer van vanacht en de voorspellingen voor vandaag zag ik er een beetje tegenop om op te staan. Ik loop niet graag in de regen. Maar de weg roept en zijn stem is veel luider dan de mijne en dus vertrek ik. Zoals vele keren zijn de straten doods en nog doodser als ik de weg volg die langsheen het kerkhof loopt. Vanaf dat punt is het eenzaam. Ik kom niets tegen uitgezonderd als ik een straat oversteek en er toevallig een auto langs rijdt. Rustig en mooi wandelen. Het enige dat ik hoor zijn kettingzagen in de verte. Die geluiden klinken als een in memoria voor alle zieke olijfbomen. De streek is erg getroffen door de ziekte en ganse plantages van oude bomen sterven af en gaan voor de bijl. Spijtig want het moet heel mooi geweest zijn destijds. Het pad is geen asfalt, dus weinig verkeer, dus weinig afval. Op een bepaalde plaats worden langsheen de uitgestippelde weg ganse percele gerooid en is er geen herkenningspunt van de route te herkennen. Overal zijn wegen gemaakt om gemakkelijk het hout weg te halen en percelen die zwaar aangetast zijn worden niet meer onderhouden. Ik sta stil en mister smartphone kan mij niet helpen. Alleen een natte vinger en de zon kunnen mij een richting aangeven. Ik loop gewoon door een perceel met hoog onkruid in de hoop een weg tegen te komen en luister goed naar geluiden van voorbij rijden auto's in de verte. Met geluk bereik ik een weg en vind ik ook een ijkingspunt ' de Abbazia di Santa Maria di Cerrante' die ik ook op mijn kaart vind. Oef ! Van hieruit tot Lecce verloederd de weg en ben ik het mooie pad kwijt. Het moet hier vroeger wel mooi geweest zijn daar er een fietslus is uitgetekend die langsheen de monumentale olijfbomen loopt, net zoals enkele dagen geleden. Alleen hier is alles dood en zie je geen fietsers meer. Spijtig voor de streek en omgeving want volgens mij bevindingen kan je hier de grond niet bewerken voor andere teelten. De lege gronden zijn opmerkelijk bezaaid met grote rotsen en ik denk dat de olijfbomen juist tussen die stenen zijn aangeplant en er ook willen groeien. Het is wel een En/En verhaal. Ik loop stilaan naar een dorp toe en moet , de weg volgend, door een kmo zone. Ik hoor en zie de stad al in de verte. De wegen zijn bezaaid met afval en op de koop toe gaat het licht regenen wat alles nog grauwer maakt. Een stad binnen stappen is altijd een grote beproeving en de weg zoeken nog moeilijker. Hier zijn op veel plaatsen geen straatnamen vermeld of zijn ze verwijderd. Toch vind ik mijn weg en rond 12u kan ik aanbellen op het mij opgegeven adres via Bramieri 7. Die mevrouw die komt opendoen valt uit de lucht want op dit adres is er geen B&B. Na een telefoontje zijn we wijzer en moet ik bij Gino zijn en niet bij Carlo Bramieri. Gelukkig lopen de straten in elkaar over en moet ik niet ver terug. Ik kan hier verblijven in een appartement dat in 3 kamers is verdeeld en daar ik alleen ben heb ik voor vandaag het hele appartement voor mij alleen. Ik heb nog een tweede nacht geboekt om morgen rustig de stad te verkennen die 2 km ver gelegen is, hopelijk blijf ik alleen.
2/10/2019 : Brindisi- Torchiarolo : Eenzaam wandelen mooie wegen
Vandaag terug op stap en de stad achter mij laten. Eenmaal uit de stad word ik een kleinere weg opgestuurd en van daar is het rustig. Je kan de auto's tellen die ik tegen kom en dus kan ik naar hartelust laveren over straat. Ik probeer mijn plannetje te linken aan de merktekens maar kan daar moeilijk aan uit. Gelukkig staan de merktekens op de juiste plaats en moet ik weinig zoeken. Wel komt bij mij nu de gedachte op ; als ik nu omgekeerd loop, vind ik het dan? Ik twijfel. Ik kan het ook niet memoriseren daar het voor over 10 dagen zou zijn. Ik loop langs percelen druivenranken waar ze mechanisch de pluk doen. Destijds had je 10 man nodig voor de pluk en 1 man voor het transport. Die is gebleven en 1 man doet de pluk, en het gaat vooruit. De wegen zijn op bepaalde momenten wondermooi tussen de olijfbomen en proper. Ik heb een warm gevoel bij zoveel moois. Het enige wat het beeld verpest is een gigantische elektrische centrale die ik van ver zie en lang zie. Het zijn niet alleen druiven en olijven maar ook veel groenten. De mensen zijn druk bezig maar hebben wel de tijd hun hand op te steken. Van caffé/bar weinig te bekennen en dus moet ik maar doorlopen, eenzaam op deze wegen. Op een bepaalde plaats moet ik door een bosje en dan zijn de merktekens gewoon op een steen aangebracht in mijn looprichting. Dus omgekeerd zie je niets en als je dan gewoon volgt kom je ik weet waar uit. Geen bus, geen huizen, niets. Ik ga heel hard moeten overwegen of ik bepaalde wegen wel ga terugkeren maar de tijd brengt raad. Hier dicht bij het stadje is de weg goed aangeduid en loop ik voorbij opgravingen uit de romeinse tijd, ik kan de weg waar ik op loop zo herkennen. Het enige dorp onderweg is mijn eindstation en ik wordt hartelijk ontvangen door de mensen die dit project organiseren. Ik verbijf vandaag in een kleuterklas en deze avond ben ik uitgenodigd voor het grootvaderfeest in de zaal van de voormalige school. Party, we zien wel.
1/10/2019 : Brindisi : Voorbereidingen treffen voor 17/10
Het is goed dat ik vandaag een rustdag gepland heb. De komende weken zal dat wat meer gebeuren daar ik nog 16 dagen heb voor mijn terugkeer naar Belgie en maar 6 dagen moet stappen tot mijn einddoel. Het plan is dat ik nog 1 rustdag neem in Lecce en dan stap tot Santa Maria di Leuca. Onderweg kan ik zien waar het leuk toeven is en kan ik bij aankomst beslissen wat ik met mijn overige dagen doe. Dan wordt het maar echt genieten. Misschien stap ik nog terug maar de lange afstanden vallen er dan van tussen. Een dag rusten begint alvast om 5 u want ik ben toch wakker. Om 6u was ik mijn kleren al aan het wassen. 7u gaan ontbijten in een caffé. Dan plannen voor de volgende dagen zodat ik met een gerust hart verder kan. Om 9 u de stad in om de vertrektijd van de overzet na te gaan want de vlieghaven ligt op loopafstand van de stad. Max. 1 uur lopen. Dan de stad verkend met de resten van een ver verleden. En dat mag je letterlijk nemen als je nog een deel straat kan zien van 2000 j geleden. Wel mooi bewaard met de funderingen van de omliggende huizen. De ondegrond heeft iets te vertellen !! Om wat meer te weten te komen sluit ik dikwijls aan bij een groep toeristen met gids. Je steekt altijd iets op van de uitleg. Zo wordt het 12 u en kan ik gaan eten. Wat de rustdag steeds op het programma heeft is slapen in de namiddag. Heerlijk in de koelte. Dan vlug weg om naar het kerkhof te gaan om te bezoeken en foto's te nemen. Wat boodschappen doen en overbodige zaken uit mijn rugzak halen die ik de volgende dagen niet nodig heb en kan oppikken wanneer ik naar huis ga. Het zal een verschil maken in gewicht. Als alles geregeld is geniet ik nog van de avond en zet ik mijn wekker voor morgen.
30/09/2019 : Torre S. Sabina - Brindisi : Langsheen de zee wandelen
Het was een woelige nacht zoals vele vorige nachten. Sinds het volle maan is geweest kan ik moeilijk de nacht doorslapen alhoewel ik toch wat doe overdag. Om 5 u al op maar het is dan nog donker.het is niet kou maar de dauw heeft zich overal op gelegd en mij aankleden is wat kil. Van zodra de zon wat zal schijnen weet ik niet meer dat alles klam was.Na mijn broodje opgegeten te hebben en mijn medicijnen te hebben genomen volg ik mijn pad. Eerst nog een bericht naar huis sturen zodat ze daar weten dat alles met mij OK is. Het is hier niet duidelijk hoe ik moet lopen maar rechtdoor staat er getekend. Nu moet ik over duinen en stranden om aan een natuurgebied uit te komen. Vanaf hier wordt de weg verhard en meestal asfalt. De quota van deze etappe gaat wel veel bergaf als ik een lange tijd langsheen een autostrade moet lopen, bij wijze van spreken op 1m van de vangrails. Als ik iets later op een secundaire weg een bar half open zie, ga ik toch aanklopppen en met geluk want het is de enige die ik vandaag zal zien. Alles lijkt hier toe en verlaten. Ik denk dat gisteren de laatste zomerdag moet geweest zijn. Nu sluiten om maar pas eind april te openen. Ik volg mijn weg en al snel ben ik Brindisi waar ik met de dienstdoende veerboot in het centrum geraak. Rond 12 u kan ik inchecken en kan ik mij douche en scheren. Ik vind mij onmiddellijk een andere mens. Ik kan nu gaan eten en nadien genieten van rust. Morgen blijf ik in Brindisi om de batterijen te laden en voorbereidingen te treffen voor over 17 dagen wanneer ik hier overnacht alvorens naar huis te reizen.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
