Buiten het herstellen van mijn broek heb ik nog een actieve avond gehad. Tijdens het verorberen van mijn pizza heb ik naar het nieuws gekeken op mijn terras en wat gekeken waar de volgende etappes naartoe gingen. Ik kwam tot de vaststelling dat ik vandaag dus naar een klooster van de Franscicanen zou stappen boven in de heuvels van Spoleto, daar zou overnachten zoals besteld en de dag nadien gewoon de berg naar beneden moeten stappen om mijn route verder te zetten. Ietje van krankzinnigheid heb ik in mij maar dit is zot als je weet dat je 1u45 moet klimmen en 1u30 moet dalen met de rugzak. Ik had de optie overwogen mijn rugzak achter te laten in de stad maar als ik alleen mijn waardevolle en nodige zaken zou meenemen dan kom ik ook aan ¾ van mijn last. Aan het einde van de volgende etappe is het ook moeilijk om te overnachten en die route kan ingekort worden door een variant. DUS !! Heb ik nog een plaats gezocht in Spoleto en ga ik 2 volgende etappes samenvoegen, dan kom ik in een kleine plaats zonder iets aan maar ik wordt verwacht en ik kan er eten. Een gans verhaal en veel voorbereiding maar ik kan verder. In mijn agenda noteer ik dat ik zeker terug kom om Spello en Spoleto te bezoeken en naar de Franscicanen te rijden om naar de mis te gaan.
Dus vandaag kan ik vroeg vertrekken en volgens de grafiek gaan het dalen, nadien vlak en een lichte bergop naar Spoleto basso. Mijn adres is Via intero del Mura en dus juist binnen de stadsmuren. De afdaling uit de stad is geweldig, 20% zal niets zijn maar zo ben ik snel tussen de olijfbomen en wordt de stad snel weer kleiner. Vroeg in de morgen is het fris en is er weinig gevaar voor verkeer. Onderweg draait mijn route af om langs een kerk te gaan en nadien terug te keren naar dezelfde weg. Het is 40 m dalen en dan ook 40 m stijgen. Dit laat ik aan mij voorbij gaan want het is pas 7u en alles is nog op slot. Ik daal naar de vallei waar er een park gebouwd is rondom bronnen. Voor de inwoners van de streek zeker een uitstap waard aan de parkings te zien. Eenmaal voorbij ruïnes van een oude kerk zie ik mensen op een akker iets oogsten en ik stap er heen om te zien wat. Oudere mensen komen precies rucola of een soort spinazie bladeren steken voor een maaltijd. Zakken vol en blijkbaar is het een gewas dat pas kiemt en groeit van zodra het andere gewas geoogst is. Mijn reis zet ik verder en ik moet langs St Giacomo een klein dorpje dicht bij Spoleto. Van in de verte zie ik het kerkhof met allemaal dezelfde daken. Ik moet er langs en dus ga ik toch kijken. Het is net een kleine stad waar allemaal steegjes zijn met rijen capella maar verschillend in kleur en stijl. Mooi en dan zien hoe die familie capella’s versiert zijn van binnen is ongelofelijk. Weer een ontdekking qua kerkhoven. Als ik in het dorpje aankom moet ik verbaasd kijken naar blijkbaar een oude burcht maar het is een micro stad waar de mensen destijds en nu nog wonen. Geweldig!! De mensen hebben begrepen dat het iets uniek is want ze zijn het geheel aan het restaureren. Het stadje doet mij denken aan het kerkhof met nauwe steegjes maar dan wel 5 maal hoger. Ik kom dan op een weg naar Spoleto speciaal aangelegd voor wandelaars en fietsers die de kronkelende beek volgt. Veel mensen zijn er in beweging want het is zaterdag en voor ik het weet ben ik in de stad. Mr smartphone moet de laatste dagen goed werken want zonder zou het niet te doen zijn. Deze namiddag probeer ik een ijsje te scoren in de stad en neem ik de eerste beelden op van Spoleto. Nu zie ik in de verte wat ik gemis heb aan klimuitdaging door de abdij af te bellen!
18/09/2020 : Olijfgaarden doen mij laveren naar Trevi
Ik heb voor vanavond al een kamer geboekt in Trevi, een stadje op de volgende etappe al en die op een heuvel ligt zodanig dat ik de dag nadien bergaf kan starten. Ik heb wel een probleem want deze morgen ontdekte ik dat de naad van mijn broek het begeven had en ik dus aan herstellen toe ben. Ofwel een nieuwe broek kopen, maar waar? Ofwel aan een naald en draad geraken en zelf herstellen, de opdracht van de dag ! Ik loop het dorpje uit en de weg brengt mij op een evenwijdige weg maar wel wat hoger dan de vallei en veel veiliger. Ik heb een mooi zicht op de vallei en de weg laveert tussen de olijfgaarden, ik kan het vandaag een olijfwandeling noemen met aziendas waar je olie kan kopen en persbedrijfjes om aan de olie te geraken. Mooi en rustig op de heuvel. Regelmatig zie ik ook wandelaars die ook komen genieten. Na een uurtje bereik ik een stadje Spello, voor mij onbekend en volg mijn weg. Ik moet door het stadje en sta aan elke hoek verbaasd van de schoonheid van de stad dat gans opgekuist lijkt en ook geweldig toeristisch is met veel galerijen en restaurants natuurlijk. Ook hier is het kalm op straat maar ik ben misschien wat vroeg. Ik zou hier langer willen blijven maar moet doorlopen met in mijn achterhoofd dat ik zeker terug kom. Het is een geweldige ontdekking en doordat het een hangende stad is de moeite om nog meer te ontdekken. Ik vervolg mijn weg en kan terug mijn oude gewoonte opnemen om een cappuccino te drinken maar dan wel in de volgende stad Foligno. De stad ligt in de vallei en dus heb je hier meer winkels en een levende binnenstad. Op de hoofdplaats staan veel mensen te wachten tot het bruidspaar ut het gemeentehuis komt. Veel volk is veel gezegd want met de maatregelen moet iedereen afstand houden en zo is een plein snel gevuld. Ik zie publiciteitspanelen van Decathlon maar de winkel ligt uit mijn koers en ik zou er teveel tijd mee verliezen. Dan maar doorstappen langs landerijen om Trevi te bereiken en te hopen dat er daar ook wat winkels zijn. Ik moet daarvoor door een oude stadje, grote boerderij, met 2 poorten en enkele gebouwen die goed bewaard zijn en waar rondom een nieuwe gemeente is gebouwd. Uniek. Ik moet terug de helling op en de rust na de drukte van de stad keert weer. Nog 1u30 stappen om mijn einddoel te bereiken en heb ondertussen ogen te kort om al de kleine gehuchten, abdijen of grote boerderijen op de heuvel te aanschouwen. Het doet de tijd vergeten en zo bereik ik mijn overnachtingsplaats rond 13 u. Mijn eerste indruk als ik kwam aanlopen was dat deze hangende stad, Spello zou overklassen maar buiten het stadcentrum met zijn 8 restaurants zijn er een paar kleine winkeltjes maar weinig speciaals. Ik heb het geluk dat ik al op mijn kamer mag en zoals de naam het doet vermoeden is het een oud gebouw, waar ik een ruime kamer wordt aangewezen met terrasje. In het langslopen kon ik al de menu nazien en dat doet mij zwichten om deze middag niet warm te eten maar gezellig op mij terrasje mijn wijntje drinken en mijn voorraad aan te spreken. Na mijn rust en ook die van de stad kan ik inkopen gaan doen en kijken waar ik vanavond een pizza kan verkrijgen. Ook naald en draad heb ik kunnen aanschaffen en i.p.v. mijn blog bij te werken kan ik mijn broek herstellen. Een grote naam heeft dit stadje met zijn bekende fontein in Rome maar voor bezoekers te klein om te bezoeken. Hier weeral mijn troefkaart van mijn reis boven gehaald. Ik kan genieten van mijn kamer en 9 voor de volgende dagen.
Vandaag staat Assissi op het programma, voor veel pelgrims/wandelaars een eindpunt maar ik loop verder naar Roma. Een korte etappe van 15 km maar ik heb voor vandaag een plan. Mijn eindpunt is Rivotorto, een gemeente op de volgende etappe. Ten eerste is 15 km kort maar vooral is Assissi toeristisch en duur en staat het haaks op de kijk op de wereld van St Franscicus. Mijn plan bestaat er in op tijd aankomen aan de basiliek, naar het graf van St Franscicus te gaan en “Dank u’ zeggen en een stempel proberen te bemachtigen op mijn credenziale omdat het mooi oogt. Vervolgens doorstappen naar basiliek St Chiara om het kruis van S. Damiano te aanschouwen dat H.Franscicus aan de H. Clara schonk en wereldbekend is en zelf in onze kerk in Groot-Bijgaarden hangt . Ondertussen loop ik de ganse stad door. Vervolgens verlaat ik de stad en daal ik de heuvel af richting S. Damiano waar de eerste zusters Chiara (Clarissen) hun orde zijn begonnen onder voogdij van St Franscicus. Alles verloopt vlot. Onderweg kom ik het kruis tegen (1st na de eerste blik op de basiliek van Assissi ) en leg ik een kei op de kunstmatige heuvel gebouw door pelgrims. Als ik aan de voet van de stad ben moet ik een brugje over en begint de helling naar de basiliek. De weg is onderbroken en er loopt een pad langsheen de bedding van een beekje naar Assissi toe. Na een tijdje kijk ik op mijn GPS en merk dat ik al veel hoger zou moeten zijn. Via een verlaten weg met veel omgewaaide bomen en aardverschuivingen bereik ik terug het juiste pad. Misschien een hint ? Via een achterpoort kom ik voor de basiliek uit. Nu het plan volgen en tot mijn grote verbazing spreekt niemand mij aan ivm mijn rugzak. Ik vroeg mij al een tijdje af hoe dat zou verlopen maar het ging goed. Op het kantoortje ingericht voor het ontvangen van pelgrims en het overhandigen van documenten hoor ik vlaamse stemmen. Ik vraag mijn stempel en spreek nadien de pelgrims aan. Ook zij (5 personen) zijn op weg naar Rome maar met overdracht van bagage, wat zeker OK is. Ik loop door de verlaten stad Assissi, zo heb ik ze nog nooit gezien om 10u30, verder om mijn plan af te werken en zoals bedacht kaan ik om 12 u eten in een restaurantje waar ik een paar jaar geleden ben gestopt. Prijselijk en als je bedenkt dat je daar alleen maar de straat moet oversteken om 3 maal zoveel te betalen. Het zal zeker beter zijn maar nu zit ik weer tussen de Italianen. Na de maaltijd stap ik verder,150 m, om naar het kerkje te gaan kijken van St Franscicus binnen de basiliek Santa Maria degli Angeli maar ze sluiten tussen 12 u en 15 u. Geen probleem want ik heb het kerkje al meermaals gezien. Dan rest er niets anders over dan door te stappen naar Rivotorto waar ik geboekt heb rechtover het Santuario met basiliek, die gebouwd is over de eerste verblijfplaatsen van Franscicus en zijn eerste volgelingen. Veel minder toeristisch maar wel intens. Hier wordt het werk met de melaatsen in herinnering gebracht. Morgen zien we verder waar de weg ons brengt.
Het was nog een heerlijke avond want de vino Santo en de appeltaart werden nog opgediend. Fantatisch om de dag af te sluiten en de luiken te dichten. De vrederust daalde over de Eremo en de stilte was aandoenlijk onder de sterrenhemel. Om 6u30 werd de volgende episode van ons verblijf aangebracht, een ontbijt om U tegen te zeggen en dat je bijna nooit ziet. Zelfs de 3 Italiaanse dames geloofde hun ogen niet maar lieten het zich wel bevallen. Zij waren al klaar met pakken en na een dankbaar afscheid vertrokken ze. Luigi, de uitbater, wijst er mij op dat ik bij het vertrek een vijgenboom langs loop waar het de moment is verse vijgen te plukken, speciaal van smaak maar lekker en Bio. Volgens de aanduidingen langs de weg zou het maar 14,5 km zijn en ik vertrok zoals voorzien om 8u. Een mooie wandeling en dra zouden we een dalend getand parcours moeten krijgen maar de tanden waren hevig. Kleine afdalingen gevolgd door korte bergopjes. Deze weg is nu ook aangeduid om met een paard af te leggen maar ik vraag mij af wat het paard zou doen met deze hindernissen. Waregem kourse is hiertegen een kleine wedstrijd. Met een muilezel zou het moeten lukken als het zijn dag is. Voor stappers mooi maar vermoeiend. Na dat ik de dames voorbij gelopen ben kom ik nog 2 gepensioneerde mannen met een rieten draagmand op hun rug tegen op zoek naar paddestoelen. Ze tonen graag hun buit en wijzen mijn ook welke niet goed zijn. op mijn vraag of ze ook naar tartufis zoeken vertellen ze me dat het nog te vroeg op het seizoen is en dat deze zoektochten met honden worden gedaan. Ik kijk ook eens rond maar zou zeker geen mand geplukt krijgen, een hobby apart. Eenmaal op de gewone weg kom ik in de geburen van een waterdam waarvan het meer kurkdroog ligt. Waar is al dat water heen ? Op ďie plaats kom ik ook 4 Duitse pelgrims tegen die bijna de 2 rijstroken innamen. Ik voelde onenigheid onder hun en met een Guten dag' was ik ze voorbij. Ik heb in totaal 4u30 gelopen en het deed zich aanvoelen voor 20 km, mijn stappenteller bevestigde mijn gevoel dat overheen kwam met de gegevens van mijn boekje. Geen probleem want ik kon op tijd gaan eten, een Pelgrims menu in het dorpje en daar valt altijd iets te genieten. Vandaag was het een man met zijn vriend die de uitbaatster kwam versieren, eACen waar spektakel .Na wat rusten ga ik boodschappen doen in het stadje en eet ik een ijsje. Als ik op de richting aanwijzers kijk zou ik nu in de helft van de weg naar Rome zijn. We zien wel!!
15/09/2020 : Toevallig op de weg van de agriturismo
Zoals gisteren gemeld, las ik 2 dagen wat kortere etappes in om wat rust. Misschien toevallig maar ik zou het einde van een lange etappe vandaag anders niet halen door toevalligheden. Gisterenavond viel het mij veel te laat binnen dat ik nog een adapter moest gaan kopen om mijn fotos over te zetten van een SD kaart naar mijn tablet. Ik ben later wakker geworden, later vertrokken (het was al 8u voorbij) en heb dan ook nog tijd toegegeven aan het nemen van fotos aan de Chiesa di S. Fransceco. Hier wordt vooral zijn ontmoeting met een wolf in de bloemen gezet. Dan toch maar de stad verlaten met spijt dat ik mijn adapter niet had en bij toeval loop ik voorbij een klein winkeltje voor computerassistentie en stopte ik met weinig hoop op een oplossing. Maar ze konden mij helpen. Dan maar weer verder en zo'n 50 m verder zou ik moeten links afdraaien om een kerkje te gaan bekijken en dan schuin terug lopen om op dezelfde weg verder te gaan een omweg voor een kerkje, waarvan er hier duizend in een dozijn zijn, laat ik aan mij voorbij gaan en wandel verder. Nog geen 30 m verder roept een oudere vrouw mij toe uit haar venster op de 1ste verdiep maar ik begrijp haar niet. Het enige dat ik verstond was Attenti. Ze kom op een kruk naar beneden en ze spreekt ook frans wat elkaar verstaan gemakkelijker maakt. Ze verteld me dat ik het kerkje dat ik voorbij liep, moest gaan bezoeken omdat het de plaats is waar S. Fransceco de wolf heeft ontmoet. Ik zei dat ik zou gaan kijken en ze stond erop dat ik nadien een koffie zou komen drinken wat ik met plezier aannam. De koffie ceremonie duurder wat langer dan verwacht maar was fantatisch om mee te maken en ik moet zeggen dat op 90 j ze nog lekkere koffie kon zetten. Zo verlies ik met plezier anderhalf uur maar geniet van deze kleine toevalligheden. In het enig dorpje dat ik langs moet, koop ik bij een bakker brood en drink nog een cappuccino. Ik hoop nu gewoon te kunnen doorstappen om toch nog op tijd aan te komen en snij nog een klein omtoertje af. Als ik terug op mijn weg kom stopt er een Fiat Panda . Een man met laarzen aan stapt uit met een plastiek zak in zijn hand. Mijn nieuwsgierigheid is weer gewekt en stop om te kijken wat de man gaat doen. Hij loopt naar een juist afgezaagde populier en begint te graaien waardoor ik wat dichterbij stap. Aan de voet ervan plukt hij paddenstoelen. Ik snel wat fotos nemen en als ik weer verder stap roept hij mij en wijst mij naar zijn auto waar en nog meer funghis in liggen. Ik moet zo aan mijn schoonvader denken die hiervan ook zou genieten. Nu kom ik op de weg van de Agriturismo. Op deze weg tot aan mijn slaapplaats kom ik er nog heel wat tegen wat normaal is omdat de streek zo mooi is, zo dicht bij grote toeristische plaatsen en vooral heel rustig. Na een mooie wandeling kom ik aan in een verlaten klooster dat gerestaureerd is en nu dienst doet als ostello voor pelgrims onder de vleugels van de conferentie van S. Jacob. Heel mooi en vooral afgelegen. Hier kunnen indien mogelijk 50 mensen overnachten. Vandaag overnachten we met 4 personen. Ik had grote twijfels of ik hier ook zou kunnen eten maar blijkbaar is het mogelijk. Om 18 u komt hij de guardian ons roepen voor de plechtigheid van ontvangst en zegening voor onze reis met voetenwassing. Ik had het al tweemaal meegemaakt maar ook vandaag overmand het mij. Het is zo intens wat die mensen voelen en willen doorgeven. Na de plechtigheid moeten we aan tafel en het is ongelofelijk wat er opgediend wordt, een feestmaal waardig. Het was te verwachten een de geuren die uit de keuken oprezen in de namiddag. Weer een heel mooie ervaring en ik ben dubbel zo blij om hier te overnachten. Soms moet men ver gaan zoeken om iets mooi mee te maken. Dikwijls moet ik aan S. Fransceco denken.
14/09/2020 : Op wandel door de moderne geschiedenis
Gisteren zijn er nog 6 pelgrims toegekomen en moesten bij mr Pastoor ook Corona gegevens achterlaten en hun temperatuur laten controleren. Ik moest de kamer delen met een Italiaan en zijn Japanse vriendin. Ik had ze in Citta di Castelo ook gekruist in de morgen en dan is het goed als iedereen op hetzelfde tijdstip wakker wordt. Allebei zijn ze avonturiers die de wereld rondtrekken en zich niet willen settelen. Eenmaal dit pad ingeslagen is het moeilijk om het gewone leven terug op te pikken maar hun verhalen zijn geweldig. Daar hij verschillende talen spreekt is het voor hem simpel werk te vinden, wat geld op te slaan en verder te trekken. Een keuze die als je jong bent aantrekt maar op 60 j een leeg huis vol herinneringen oplevert. Het is ook zo dat het een virus is, niet dodelijk, die u leven overneemt. Dus deze morgen hebben we samen nog een cappuccino gedronken in een bar en ben ik vertrokken. Al ik al een uur gestapt had haalde ze mij in maar nadien was het viel hun motor stil en heb ik ze niet meer terug gezien. De japanse vrouw kloeg gisteren al van vermoeidheid en elke km dat er bij komt weegt zwaarder door. Deze reis maakt me duidelijk dat het voor mij de ideale formule is van reizen. Als je anders de streek gaat verkennen zou je bijvoorbeeld naar Pietralunga rijden, één uur ronddwalen in de straatjes en verder moeten trekken, terwijl ik er toekom om te overnachten, eten zoek of ga eten en allerlei zaken regel. Het is dan ook avond en met wat ambiance van de avond kan ik mij klaar maken voor de dag nadien en het licht uitdraaien. Gereist, geleefd, vermoeit maar voldaan. Ook vandaag loop ik over heuvels naar Gubbio toe. Onderweg loop ik voorbij gerestaureerde pareltjes en kan ik het reële leven van de mensen opsnuiven. Genieten. Na 4u lopen verlaat ik mijn weg om een koffie te gaan drinken want ik moet maar 7 km meer lopen en op die strook zijn er geen bars meer. Om 12u30 bereik ik Gubbio maar verlaat het ook weer snel want de prijzen zijn hier het dubbelen dan de voorgaande dagen. Het is een mooie stad dat al in de verte zichtbaar is en als je in geburen reist de moeite van een stopplaats waard. Heel goed beschermd en ook de mensen houden van hun stad en bewaren de geschiedenis. Spijtig dat het toerisme soms afbreuk doet aan de ingesteldheid van de bewoners. Het zal simpelweg een pizza worden maar we overleven het wel. Ik kleine dorpen is het eten lekkerder en voor iedereen. Deze avond slaap ik in een oud klooster dat omgevormd is tot bibliotheek en opvangruimte voor pelgrims maar het adres in mijn gids is verkeerd en dusdanig heb ik 2 km meer gelopen. Op die weg heb ik dan winkels en pizzabar gevonden en dus was het de omweg waard. De volgende dagen worden kortere etappes en ook dat is welkom voor het recupereren van de spieren. In die omstandigheden hoef ik misschien geen rustdag te nemen.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
